" ...μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρᾳ καί παρά θεοῖς καί παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι..." Σωκράτης

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2025

«Τί εἶναι ἡ ζωή ἂν ὄχι ἡ σκιά ἑνός φευγαλέου ὀνείρου;»

 Εἶπε ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο :  «Τί εἶναι ἡ ζωή ἂν ὄχι ἡ σκιά ἑνός φευγαλέου ὀνείρου;» 
Καί τώρα πού πιά δέν ὑπάρχει κι᾿ἔχει γίνει κι᾿αὐτός μέρος τῆς σκιᾶς αὐτοῦ τοῦ, ἀενάως, φευγαλέου ὀνείρου,διαβάζουμε κάτι παραπάνω ἀπό τίς σκέψεις του. Γιατί ; Ἴσως ὁ προβληματισμός τοῦ ἄν μποροῦμε νά βρεθοῦμε κοντά στά ἐρωτήματα, τίς διαπιστώσεις καί γενικῶς τῶν δικῶν του προσεγγίσεων γιά τήν Ἀλήθεια, ἔχει μία κάποια ἀξία. Ἤ ὄχι ; Διαβᾶστε κι᾿ἀναρωτηθεῖτε ...

«Πιστεύω ὅτι αὐτὸ ποὺ γινόμαστε ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς διδάσκουν οἱ πατέρες μας σὲ ἀσυνήθιστες στιγμές, ὅταν δὲν προσπαθοῦν νὰ μᾶς διδάξουν. Εἴμαστε φτιαγμένοι ἀπὸ μικρὰ ψήγματα σοφίας.» 

 «Ὁ πραγματικὸς ἥρωας εἶναι πάντα ἥρωας κατὰ λάθος· ὀνειρεύεται νὰ γίνει ἕνας ἔντιμος δειλὸς ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι.» 

 «Μέχρι τότε νόμιζα ὅτι κάθε βιβλίο μιλοῦσε γιὰ τὰ πράγματα, ἀνθρώπινα ἢ θεϊκά, ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὰ βιβλία. Τώρα συνειδητοποίησα ὅτι ὄχι σπάνια τὰ βιβλία μιλοῦν γιὰ βιβλία: εἶναι σὰν νὰ μιλοῦσαν μεταξύ τους. Ὑπό το φῶς αὐτῆς τῆς σκέψης, ἡ βιβλιοθήκη μου φαινόταν ἀκόμη πιὸ ἀνησυχητική. Ἦταν τότε ὁ τόπος ἑνὸς μακροῦ, αἰώνιου ψιθυρίσματος, ἑνὸς ἀνεπαίσθητου διαλόγου μεταξὺ μιᾶς περγαμηνῆς καὶ μιᾶς ἄλλης, ἕνα ζωντανὸ πρᾶγμα, ἕνα δοχεῖο δυνάμεων ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κυβερνηθοῦν ἀπὸ ἕνα ἀνθρώπινο μυαλό, ἕνας θησαυρὸς μυστικῶν ποὺ προέρχονται ἀπὸ πολλὰ μυαλά, ποὺ ἐπιβιώνουν μετὰ τὸν θάνατο ἐκείνων ποὺ τὰ εἶχαν παράγει ἢ ἦταν οἱ μεταφορεῖς τους.» 

 «Ἡ ἀπουσία εἶναι γιὰ τὴν ἀγάπη ὅπως ὁ ἄνεμος γιὰ τὴ φωτιά: σβήνει τὴ μικρὴ φλόγα, ἀναζωπυρώνει τὴ μεγάλη.» 

 «Τί εἶναι ἡ ἀγάπη; Δὲν ὑπάρχει τίποτα στὸν κόσμο, οὔτε ἄνθρωπος οὔτε διάβολος οὔτε τίποτα ἄλλο, ποὺ νὰ θεωρῶ τόσο ὕποπτο ὅσο ἡ ἀγάπη, γιατί διαπερνᾶ τὴν ψυχὴ περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο. Δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ γεμίζει καὶ νὰ δένει τὴν καρδιὰ τόσο πολὺ ὅσο ἡ ἀγάπη. Ἑπομένως, ἂν δὲν ἔχεις τὰ ὅπλα ποὺ τὴν ὑποτάσσουν, ἡ ψυχὴ βυθίζεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη σὲ μιὰ ἀπέραντη ἄβυσσο.»

 «Ὅλοι οἱ ποιητὲς γράφουν κακὴ ποίηση. Οἱ κακοὶ ποιητὲς τὴ δημοσιεύουν, οἱ καλοὶ τὴν καῖνε.» 
 
«Τί εἶναι ἡ ζωὴ ἂν ὄχι ἡ σκιὰ ἑνὸς φευγαλέου ὀνείρου;» 

 «Τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης δίνουν σὲ λεγεῶνες ἠλιθίων τὸ δικαίωμα νὰ μιλοῦν, ἐνῷ κάποτε μιλοῦσαν μόνο σὲ ἕνα μπὰρ μετὰ ἀπὸ ἕνα ποτήρι κρασί, χωρὶς νὰ βλάπτουν τὴν κοινότητα... ἀλλὰ τώρα ἔχουν τὸ ἴδιο δικαίωμα νὰ μιλοῦν μὲ ἕναν κάτοχο βραβείου Νόμπελ. Εἶναι ἡ εἰσβολὴ τῶν ἠλιθίων» 

 «Τὸ χθεσινὸ ρόδο ἐπιμένει στὸ ὄνομά του, ἐμεῖς ἔχουμε ἄδεια ὀνόματα.» 

 «Ἡ ἀληθινὴ μάθηση δὲν πρέπει νὰ περιορίζεται σὲ ἰδέες, οἱ ὁποῖες, στὴν πραγματικότητα, εἶναι σημάδια, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀνακαλύπτει τὰ πράγματα στὴν ἀτομική τους ἀλήθεια.» 

 «Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, ἀκόμη καὶ ἡ φωτιὰ τοῦ πάθους σβήνει, καὶ μαζί της αὐτὸ ποὺ πιστευόταν ὅτι ἦταν το φῶς τῆς ἀλήθειας. Ποιός ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ πεῖ τώρα ἂν ὁ Ἕκτορας ἢ ὁ Ἀχιλλέας εἶχαν δίκιο, ὁ Ἀγαμέμνονας ἢ ὁ Πρίαμος, ὅταν μάλωναν γιὰ τὴν ὀμορφιὰ μιᾶς γυναίκας ποὺ τώρα εἶναι σκόνη καὶ στάχτη;» 

 «Πόσο ὄμορφο ἦταν τὸ θέαμα τῆς φύσης ποὺ δὲν εἶχε ἀκόμη ἀγγιχτεῖ ἀπό τὴ συχνὰ διεστραμμένη σοφία τοῦ ἀνθρώπου!» 

«Ἀλλὰ ἂν δὲν ὑπάρχει κοσμικὸ Σχέδιο; Τί χλευασμός, νὰ ζεῖς στὴν ἐξορία ἐνῷ κανεὶς δὲν σὲ ἔστειλε ἐκεῖ. Ἐξορία ἀπὸ ἕνα μέρος, ἐπιπλέον, ποὺ δὲν ὑπάρχει.» 

 «Ἕνας δημοκρατικὸς πολιτισμὸς θὰ σωθεῖ μόνο ἂν μετατρέψει τὴ γλῶσσα τῆς εἰκόνας σὲ ἐρέθισμα γιὰ κριτικὴ σκέψη — ὄχι σὲ πρόσκληση γιὰ ὕπνωση.» 

 «Ἴσως ἡ ἀποστολὴ ὅσων ἀγαποῦν τὴν ἀνθρωπότητα εἶναι νὰ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ γελοῦν μὲ τὴν ἀλήθεια, νὰ κάνουν τὴν ἀλήθεια νὰ γελάει, ἐπειδὴ ἡ μόνη ἀλήθεια βρίσκεται στὸ νὰ μάθουμε νὰ ἀπελευθερωνόμαστε ἀπὸ τὸ παράλογο πάθος γιὰ τὴν ἀλήθεια.» 

 «Ὅλα ἐπαναλαμβάνονται, σὲ ἕναν κύκλο. Ἡ ἱστορία εἶναι ἕνας δάσκαλος ἐπειδὴ μᾶς διδάσκει ὅτι δὲν ὑπάρχει. Εἶναι οἱ μεταθέσεις ποὺ ἔχουν σημασία.» 

«Αὐτὸς ποὺ δὲν διαβάζει ζεῖ μόνο μία ζωή. Ὁ ἀναγνώστης ζεῖ 5.000. Τὸ διάβασμα εἶναι ἀθανασία ἀνάποδα.» 

 «Ὅσο μεγαλώνω καὶ ὅσο περισσότερο ἐγκαταλείπω τὸν ἑαυτό μου στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόσο λιγότερο ἐκτιμῶ τὴ νοημοσύνη ποὺ θέλει νὰ γνωρίζει καὶ τὴ θέληση ποὺ θέλει νὰ πράττει· καὶ ὡς τὸ μόνο στοιχεῖο τῆς σωτηρίας ἀναγνωρίζω τὴν πίστη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ περιμένει ὑπομονετικά, χωρὶς νὰ κάνει πάρα πολλὲς ἐρωτήσεις.» 

 «Ἐν ὀλίγοις, εἶμαι γεμάτος ἀμφιβολίες.»

«Τὸ νὰ ἀκοῦς δὲν σημαίνει νὰ προσπαθεῖς νὰ καταλάβεις. Ὁτιδήποτε, ὅσο ἀσήμαντο κι ἂν εἶναι, μπορεῖ νὰ φανεῖ χρήσιμο μιὰ μέρα. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ξέρεις κάτι ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ξέρουν ὅτι ξέρεις.» 

 «Θὰ γυρίσεις πίσω σὲ μένα... Εἶναι γραμμένο στὰ ἀστέρια, βλέπεις, θὰ γυρίσεις πίσω. Θὰ γυρίσεις πίσω, εἶναι γεγονός ὅτι εἶμαι δυνατὸς ἐπειδὴ πιστεύω σὲ ἐσένα.» 

 «Ὑπάρχουν μόνο τέσσερα σημαντικὰ ἐρωτήματα στὴ ζωή: Τί εἶναι ἱερό, τί εἶναι φτιαγμένο ἀπὸ τὸ πνεῦμα, γιὰ τί ἀξίζει νὰ ζεῖς καὶ γιὰ τί ἀξίζει νὰ πεθάνεις. Ἡ ἀπάντηση σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ ἴδια. Μόνο ἡ ΑΓΑΠΗ.» 

 «Τὸ φῶς στὰ μάτια της ἦταν ἀπερίγραπτο, κι ὅμως δὲν ἐνσταλάζει ἀκατάλληλες σκέψεις: ἐνέπνεε μιὰ ἀγάπη ποὺ μετριαζόταν ἀπὸ δέος, καθαρίζοντας τὶς καρδιὲς ποὺ φλόγιζε.» 

 «Ἤμουν σὲ ἕναν λαβύρινθο. Ὅποια κατεύθυνση κι ἂν ἔστριψα, ἦταν ἡ λάθος κατεύθυνση.» 

 «Dios ha muerto, el arte dejó de existir, la historia ha llegado a su fin, y yo mismo no me siento del todo bien» ( «Ὁ Θεὸς πέθανε, ἡ τέχνη ἔπαψε νὰ ὑπάρχει, ἡ ἱστορία ἔφτασε στὸ τέλος της καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος δὲν νιώθω ἀπόλυτα καλά.» )  

Οἱ σοφές ῥήσεις ἀπό ἐδῶ. φωτό, φωτό, φωτό


Ἡ Πελασγική

2 σχόλια:

  1. Ο Θεός λεει πεθανε ..
    Η τέχνη επαυσε να υπαρχει ..
    Η ιστορια εφτασε στο τελος της ..
    Και εγω ο ιδιος δεν ...

    Θανατος ομως δεν υφισταται στο χωροχρονικο συνεχες.......

    Ο εγωκεντρισμος ομως ειναι υφάδι θανατερο .. που δεν συνάδει με το τραγουδι των πουλιών....που υμνουν την Ζωη ευγνωμονωντας το Ειναι τους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διότι ἐάν ὁ ἄνθρωπος εἶχε φθάσει σέ τέτοια ἐπίπεδα, πού μπορεῖ νά φαίνονται μέν ἁπλά ( ὅπως τό παράδειγμα τῶν πουλιῶν πού ἔφερες ), ἀλλά τό ἀνθρώπινο μυαλό τό κάνει πολύπλοκο. Πολυσύνθετο, λόγῳ σκέψεων πού ἡ μία φέρνει τήν ἄλλη ἀκόμη καί ὡς συμπέρασμα πού γεννᾶ τό ἐπέκεινα, μᾶλλον θά ἦταν κάτι ἄλλο ἀπό τό ἀνθρώπινο. Τό ἀνιρώπινο ὡς δεμένο μέ τήν ὕλη ἐννοῶ, κολλημένο στήν γῆ κι᾿ὄχι μέ τήν ἀνάγκη τῆς ὐψηλῆς ἀναζήτησης πού ἀνυψώνει.
      Ἐλάχιστοι, μά ἐλαχιστότατοι τό ἔχουν ἐπιτύχει. Δῆλα δή οὐσιαστικῶς κανείς.

      Ἔτσι ἡ χάριν τῆς λογοτεχνίας ἔκφρασις " ὁ Θεός πέθανε, ἡ Τέχνη ἔπαυσε νά ὑπάρχῃ, ἡ ἱστορία ἔφτασε στό τέλος της " καταλήγει νά ἀποδεικνύει τό "ἐγώ δέν νοιώθω ἀπολύτως καλά " ἤ ἀλλιῶς ποῦ εἶναι τό πιό πάνω ;
      Κατάλαβες ποῦ εἶναι τό ἀνθρώπινο "πρόβλημα" ; Ὅτι γνωρίζει πώς μπορεῖ γιά τό πιό πάνω ἀλλά πετάει τήν πραγματική ἀναζήτησίν του στήν εὐθύνη ἄλλου. Ἄϋλου, διότι δέν μπορεῖ νά ζητήσῃ ἐξήγηση τοῦ "Γιατί ;" . Ἁπλῶς ἐπεί δή θά εἶναι καί ἡ ἀπάντησις ἀκόμη βγαλμένη ἀπό τόν ἴδιο. Ποῦ εἶναι ἡ συνάντησις μέ τό Θεῖο ; Ἐκεῖ ὅπου ἔχει σηκώσει τά χέρια ψηλά καί παραιτηθεῖ κάθε προσπάθειας...

      Καλησπέρα ἀγαπητέ zen !

      Διαγραφή