Ἡ δουλικότητα τῆς Ε.Ε. θά στοιχειώνη τίς μελλοντικές γενιές

 Ο «μπαμπάς» Τραμπ και ο όρκος πίστης της Δυτικής Ευρώπης

Γράφει ὁ Timofey Bordachev 

Η αμερικανική πολιτική ήταν πάντα εν μέρει επίδειξη δύναμης και εν μέρει παιχνίδι εξουσίας. Η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική είναι τυλιγμένες σε θέαμα, αλλά το δράμα συχνά κρύβει βαθύτερες πραγματικότητες. Η συνάντηση αυτής της εβδομάδας μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και των κορυφαίων πολιτικών της Δυτικής Ευρώπης στην Ουάσιγκτον ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα. Αυτό που έμοιαζε με θέατρο - ηγέτες παραταγμένοι στο Οβάλ Γραφείο, ο καθένας παίζοντας τον ρόλο του - είχε συνέπειες γνήσιου στρατηγικού βάρους.

Το πραγματικό θέμα της συνόδου κορυφής δεν ήταν η Ουκρανία. Οι προσπάθειες επίλυσης αυτής της σύγκρουσης συνεχίζονται, αλλά η έκβασή της θα καθοριστεί μακριά από τις Βρυξέλλες, το Παρίσι ή το Βερολίνο. Το κεντρικό μάθημα της Ουάσιγκτον ήταν η εξάρτηση της ΕΕ - και η δημόσια αποδοχή της υποταγής στην αμερικανική ηγεσία.

Η συγκέντρωση στον Λευκό Οίκο αποκάλυψε την « παιδικοποίηση » της Δυτικής Ευρώπης. Λέγεται ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, είχε περιγράψει προηγουμένως τον Τραμπ ως «μπαμπά» , και η μεταφορά έχει μείνει. ( Σημ. Πελασγ.  Θυμᾶστε ;  ΕΔΩ ) Οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρθηκαν σαν παιδιά προσπαθώντας να μην προκαλέσουν θυμό: κολακεύοντας, κουνώντας το κεφάλι, προσαρμόζοντας τον εαυτό τους στις διαθέσεις του. Υπήρξαν ακόμη και αναφορές για αξιωματούχους της ΕΕ και της Βρετανίας που συμβούλευαν τον Βλαντιμίρ Ζελένσκι της Ουκρανίας για το πώς να ευχαριστήσει τον Αμερικανό πρόεδρο, ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσει, ακόμη και τι ρούχα να φορέσει. 

Παράλογο; Ίσως. Αλλά αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα της Δύσης σήμερα: η ΕΕ δεν συμπεριφέρεται πλέον ως πολιτική οντότητα με δική της δράση. Οι ηγέτες της εμφανίζονται ενώπιον του Τραμπ με την ελπίδα κατευνασμού.

Το πλαίσιο έχει αλλάξει

Για να είμαστε δίκαιοι, η Ουάσινγκτον δεν έχει δείξει ποτέ ιδιαίτερη λεπτότητα στις σχέσεις της με τους συμμάχους της. Από τον De Gaulle μέχρι τόν  Schroeder, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συχνά διαπίστωσαν ότι οι απόψεις τους αγνοούνταν από τους Αμερικανούς προέδρους. Αλλά το πλαίσιο είναι νέο. Αντιμέτωπη με πρωτοφανή ανταγωνισμό με την Κίνα και με την ικανότητά της να αποσβένει τα κέρδη από την εξασθένηση της παγκοσμιοποίησης, και υπό την πίεση των μεταβαλλόμενων ενεργειακών και εμπορικών προτύπων, η Ουάσινγκτον δεν αισθάνεται πλέον υποχρεωμένη να δείξει ούτε καν συμβολικό σεβασμό στη Δυτική Ευρώπη.

Η μόνη εναλλακτική λύση για τις ΗΠΑ θα ήταν η πλήρης αυτοαπομόνωση - μια πορεία που είχε προταθεί στις τελευταίες εκλογές, αλλά για την οποία οι Αμερικανοί παραμένουν απροετοίμαστοι. Αντίθετα, παρά την αδυναμία της, η Ευρώπη αντιπροσωπεύει πλέον την τελευταία σημαντική πλατφόρμα της Ουάσιγκτον για τη διατήρηση της παγκόσμιας επιρροής. Στη Μέση Ανατολή, ακόμη και οι μοναρχίες που παραδοσιακά εξαρτώνται από την αμερικανική άμυνα διεκδικούν την ανεξαρτησία τους. Σε όλη την Ασία, μόνο η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα παραμένουν πλήρως πιστές, αν και ακόμη και αυτές διατηρούν σιωπηλά επαφή με τη Μόσχα.

Έτσι, οι Αμερικανοί πρέπει να ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: να διαλύσουν ολοκληρωτικά τη Δυτική Ευρώπη κατά βούληση. Ο Τραμπ, με την επιδειξιομανία του, απλώς έκανε τη διαδικασία πιο θεατρική και ταπεινωτική.

Ο όρκος πίστης

ἐδῶ

Η συνάντηση στην Ουάσινγκτον αποκρυστάλλωσε αυτή την πραγματικότητα. Οι ηγέτες της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας - του πυρήνα της Δυτικής Ευρώπης - κλήθηκαν να σταθούν στη σκηνή και να υπογράψουν μια δήλωση που να υποστηρίζει την πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Οι επικεφαλής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ συμμετείχαν. Κάθε ηγέτης έψαξε για τα δικά του λόγια υποταγής και όλοι τα βρήκαν. 

Αυτό που φαινόταν παράλογο ήταν στην πραγματικότητα εξαιρετικά σοβαρό. Δεν αφορούσε την τύχη της Ουκρανίας - το Κίεβο είναι απλώς ένα διαπραγματευτικό χαρτί. Αφορούσε την δημόσια αποκήρυξη της αυτονομίας αυτών των Ευρωπαίων ηγετών. Στην πράξη, ήταν ένας όρκος πίστης στην Ουάσινγκτον.

Συνέπειες για τη Ρωσία

Από την οπτική γωνία της Ρωσίας, προκύπτουν τρία συμπεράσματα.

Καταρχάς, η ΕΕ και η Μεγάλη Βρετανία παύουν να υπάρχουν ως ανεξάρτητοι παράγοντες. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ήταν για λίγο στη μόδα να μιλάμε για ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία. Μέχρι και το 2003, η Γερμανία και η Γαλλία αντιτάχθηκαν στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Σήμερα, μια τέτοια ανυπακοή είναι αδιανόητη. Η Δυτική Ευρώπη έχει γίνει παράρτημα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δεύτερον, η στρατηγική της Ρωσίας απέναντι στην περιοχή πρέπει να αλλάξει. Για χρόνια, η Μόσχα υπολόγιζε ότι άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αν και εξαρτημένα, θα μπορούσαν να ενεργήσουν με μερική ανεξαρτησία και να υποστηρίξουν τα ρωσικά συμφέροντα υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Πράγματι, οι πιο σοβαρές συγκρούσεις της Ρωσίας με τη Δύση συνέβησαν όταν η δυτική ενότητα διασπάστηκε. Αυτή η υπόθεση δεν μπορεί πλέον να σταθεί. Η Δυτική Ευρώπη είναι πλέον απορροφημένη στην τροχιά της Ουάσιγκτον - ένα γρανάζι σε μια μεγαλύτερη αμερικανική μηχανή.

Τρίτον, η Ρωσία και η Κίνα πρέπει να επανεκτιμήσουν την προσέγγισή τους. Το Πεκίνο εξακολουθεί να θεωρεί την ΕΕ ως έναν πιθανό ουδέτερο εταίρο στην αντιπαλότητά του με την Ουάσινγκτον. Αλλά το θέαμα του Οβάλ Γραφείου δείχνει ότι αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Η αντιμετώπιση της Δυτικής Ευρώπης ως ανεξάρτητης ενέχει τον κίνδυνο να υπονομεύσει τα στρατηγικά συμφέροντα τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας. Το ίδιο ισχύει για την Ινδία και άλλους εταίρους των BRICS που διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με κράτη της περιοχής: και αυτοί πρέπει να επανεξετάσουν τις υποθέσεις τους. 

Η Αμερική προσαρμόζεται, η Δυτική Ευρώπη υποτάσσεται

Η αντίθεση είναι έντονη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά τα ελαττώματά τους, προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες πραγματικότητες. Έχοντας διοχετεύσει πόρους στο Κίεβο, τώρα προσαρμόζουν την πορεία τους, εγκαταλείποντας σιωπηλά τον στόχο της «στρατηγικής ήττας» της Ρωσίας. Αυτό σηματοδοτήθηκε στην πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία του Τραμπ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, η οποία υπαινίχθηκε βήματα προς μια διευθέτηση. Η Ουάσινγκτον θα συνεχίσει να βασίζεται στη βία, αλλά δείχνει ευελιξία όταν χρειάζεται.

Η Δυτική Ευρώπη, αντίθετα, δεν διαθέτει αυτή την ικανότητα. Κολακεύει, υποτάσσεται και περιμένει εντολές. Το ίδιο το θέαμα της συνάντησης στον Λευκό Οίκο διασφαλίζει ότι οι μελλοντικές γενιές πολιτικών της ΕΕ και της Βρετανίας θα εξαρτηθούν από την υπακοή. Αφού κάποτε λυγίσουν το γόνατο, δεν θα ξανασταθούν εύκολα όρθιοι.

Το τίμημα της υποταγής

 ...οι μελλοντικές γενιές πολιτικών της ΕΕ και της Βρετανίας θα εξαρτηθούν από την υπακοή. Αφού κάποτε λυγίσουν το γόνατο, δεν θα ξανασταθούν εύκολα όρθιοι... Ἠ ἀλλιῶς ὅταν λέμε ΣΟΥΖΑ, ἐννοῦμε ΣΟΥΖΑ ... ! 

Η ιστορία δείχνει ότι δεν ήταν πάντα τόσο δειλοί. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ακόμη και εν μέσω εντάσεων του Ψυχρού Πολέμου, οι Δυτικοευρωπαίοι υπερασπίστηκαν τους ενεργειακούς τους δεσμούς με τη Μόσχα ενάντια στις αντιρρήσεις του Ρίγκαν. Το έκαναν αυτό όχι από αγάπη για την ΕΣΣΔ, αλλά επειδή εξυπηρετούσε τα δικά τους συμφέροντα. Αυτή η σαφήνεια του σκοπού έχει εξαφανιστεί. Σήμερα, η ΕΕ δεν μπορεί καν να διατυπώσει ποια είναι τα συμφέροντά της.

Το αποτέλεσμα δεν είναι η συνεργασία αλλά η νεύρωση: μια ημιήπειρος παγιδευμένη ανάμεσα στη ρητορική της αυτονομίας και την πραγματικότητα της υποδούλωσης. Για τη Ρωσία, αυτό αποτελεί ταυτόχρονα πρόκληση και ευκαιρία. Μια Δυτική Ευρώπη που δεν γνωρίζει πλέον τον εαυτό της δεν μπορεί να είναι πραγματικός αντίπαλος. Μπορεί μόνο να λειτουργήσει ως πληρεξούσιος της Αμερικής.

Μια σοβαρή παράσταση 

Η μεγαλοπρέπεια του Λευκού Οίκου μπορεί να φάνηκε φαρσοκωμωδία. Στην πραγματικότητα, σηματοδότησε την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού της ΕΕ από σύμμαχο σε υποτελή. Η Ένωση δεν είναι πλέον εταίρος της Ρωσίας ή της Κίνας, αλλά προέκταση της αμερικανικής ισχύος. Για τη Μόσχα, το μάθημα είναι σαφές: η δυτική Ευρώπη έχει χαθεί και η στρατηγική πρέπει να αναπροσαρμοστεί αναλόγως.

Πίσω από το παράλογο θέατρο κρυβόταν ένα σοβαρό μήνυμα – ένα μήνυμα που η Ρωσία, η Κίνα και ο υπόλοιπος μη δυτικός κόσμος θα ήταν ανόητο να αγνοήσουν.

Ἀπό : swentr.site

Ἡ Πελασγική