Ὁ Μεγαλοπρεπής Τράμπ καί οἱ ὑποτελεῖς χειροκροτητές

Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister

 Ο Τραμπ μπήκε στην αίθουσα σαν τον Καίσαρα στο Καπιτώλιο, με τα μαλλιά του να λάμπουν με το δικό τους χρυσό λάβαρο, ο αέρας να ανεβαίνει σαν να είχε κατέβει ο ίδιος ο Δίας με την ενδυμασία του Μανχάταν. Μπροστά του, οι υποτελείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης σέρνονταν και υποκλίνονταν, με τις γλώσσες τους να χτυπούν τον αέρα επαινώντας. Η Ursula von der Leyen- οικοδέσποινα μιας κούφιας αυτοκρατορίας - έκανε μια υπόκλιση, ευχαριστώντας τον Μεγάλο Πορτοκαλί Άνθρωπο για την «αξιοσημείωτη πρόοδο», σαν να είχε ξεπηδήσει η ειρήνη από τους δικούς της άγονους κήπους. Ο Mark Rutte παρενέβη, η φωνή του σαν καλάμι που λυγίζει σε όποιον άνεμο επιβάλλει την επιβίωση. Αποκάλεσαν τον Τραμπ ειρηνοποιό, ξεχνώντας ότι οι ίδιοι είχαν στραγγαλίσει την ειρήνη για χρόνια, τροφοδοτώντας τον Ζελένσκι με τις ατελείωτες σειρές του καθώς το κοινό ζητωκραύγαζε στις Βρυξέλλες. Η ειρωνεία διογκώθηκε σε ένα γκροτέσκο θέαμα: σαμποτέρ που επαινούσαν τον άνθρωπο που αποκάλυψε την ανικανότητά τους.

( Οἱ ὑποτελεῖς στήν αἴθουσα ἀναμονῆς. - φωτό )

Η σκηνοθεσία της κολακείας είναι αρχαία, και αυτοί οι Ευρωκράτες την ερμηνεύουν με την κομψότητα απελπισμένων ηθοποιών σε ένα αμφιθέατρο που καταρρέει. Ξέρουν ότι η σκηνή του Τραμπ απαιτεί θέαμα, γι' αυτό τον κατακλύζουν με γλυκά λόγια, επιχρυσωμένες ευχαριστίες και χορογραφημένα χαμόγελα. Το σχέδιό τους είναι έξυπνο μόνο στη δειλία του: μην αντιμετωπίσετε τον αυτοκράτορα, γιατί η αντιπαράθεση σημαίνει εξορία. Αντίθετα, σπείρετε την ειρηνευτική συμφωνία με δηλητηριώδεις ρήτρες, παγίδες που η Μόσχα δεν μπορεί να δεχτεί. Όταν ο Πούτιν αρνηθεί, η αφήγηση θα βροντήσει: «Δείτε, η αρκούδα απορρίπτει την ειρήνη!» Το σενάριο θα απαιτούσε στη συνέχεια από τον Τραμπ, τραυματισμένο από προδοσία, να εκτοξεύσει κεραυνούς κυρώσεων στη Ρωσία και τις χώρες BRICS. Σαν χορωδία σε ένα τραγικό έργο, η ΕΕ ελπίζει να κατευθύνει την οργή του αυτοκράτορα, ξεχνώντας ότι οι αυτοκράτορες καίνε σενάρια και ξαναγράφουν έπη με μια απλή χειρονομία.

Στις παραστάσεις στέκεται ο Ζελένσκι, ο αποτυχημένος ηθοποιός που αναπαρίσταται ως πολεμιστής, μια μαριονέτα της οποίας οι χορδές φθείρονται καθώς οι μαριονετίστες κουράζονται από την ίδια τους την εφεύρεση. Κάποτε, περπάτησε σαν τον Αχιλλέα σε πράσινες οθόνες, χαιρετιζόμενος ως σωτήρας της τιμής της Ευρώπης. Τώρα παραπατάει σαν κωμικός χαρακτήρας που παραβιάζει την υποδοχή του. Οι ηγέτες της ΕΕ τον παρελαύνουν όταν είναι χρήσιμος, τον απορρίπτουν όταν είναι ενοχλητικός, κάθε φορά σφίγγοντας τα χορδές του, ενώ του δίνουν νέες ατάκες που μετά βίας μπορεί να πει. Ο Τραμπ, ο Καίσαρας της απρόβλεπτης φύσης, παρακολουθεί αυτό το δράμα με ένα πονηρό χαμόγελο. Δεν είναι ούτε Μπάιντεν, ούτε Ομπάμα, ούτε γυαλισμένο ανδρείκελο για τους υπερατλαντικούς εγγαστρίμυθους. Η χαρά του έγκειται στο να διαλύει τις προσδοκίες, στέφοντας τον εαυτό του θεατρικό συγγραφέα του πεπρωμένου. Για τις Βρυξέλλες, αυτό είναι τρόμος: το ηθικό τους έργο καταρρέει όταν ο αυτοκράτορας αρνείται να παίξει τον ρόλο που του έχει ανατεθεί.

Η δοκιμασία βρίσκεται τώρα μπροστά του σαν ένα μυθικό αίνιγμα. Ο Τραμπ, ο βασιλιάς των τζογαδόρων, μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο μάσκες: την ηχώ, που επαναλαμβάνει τον τελευταίο ψίθυρο που γλίστρησε στο αυτί του, ή τον κυρίαρχο, που ευθυγραμμίζεται ανοιχτά με τη Ρωσία, αφήνοντας στην άκρη το σενάριο «άκου τους υποτελείς» και δημιουργώντας μια νέα ισορροπία πέρα από το δυσοίωνο βλέμμα του ΝΑΤΟ. 

Μπορεί να πάρει το χέρι του Πούτιν ως δύο Καίσαρες, ο καθένας στη δική του σφαίρα επιρροής, ή μπορεί να αφήσει τη χορωδία να τον οδηγήσει στην κωμωδία των κυρώσεων και των καταρρεύσεων. Οι Μοίρες γνέφουν το νήμα τους, όμως το ψαλίδι παραμένει στα χέρια του Τραμπ. Η ιστορία περιμένει, τρέμοντας, να δει αν θα κόψει την παλιά τάξη ή αν θα δέσει τον εαυτό του στο πτώμα της.

ἀπό : eurosiberia.net

Ἡ Πελασγική