Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Αυτές τις μέρες, έχουμε την επέτειο της διαλύσεως της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της διαβόητης «Κομιντέρν», αλλά μην ψάξετε να βρείτε λεπτομέρειες στα… αρμόδια κομμουνιστικά ιστολόγια, διότι την αποκρύπτουν επιμελέστατα! Και την αποκρύπτουν, διότι είναι το αποκορύφωμα της εγκαταλείψεως του κομμουνισμού, από τον «Μεγάλο Στάλιν», λόγω του πολέμου!
Ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες (γύρω στην 9η Μαΐου) τους κομμουνιστάς να επαίρονται για την «αντιφασιστική νίκη», «τον ρόλο της ΕΣΣΔ και προσωπικά του συντρόφου Στάλιν», κ.τ.λ. Όμως, εκείνο που δεν λένε οι διάφοροι Μπογιόπουλοι, είναι ότι η νίκη αυτή δεν επετεύχθη στο όνομα του κομμουνισμού, αλλά στο όνομα της πατρίδος – κατ’ αντίθεση με το πάγιο κομμουνιστικό σύνθημα «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα»!
Η… αντικομμουνιστική στροφή του «Μεγάλου Στάλιν», φάνηκε στις 3 Ιουλίου, όταν απηύθυνε το πρώτο του διάγγελμα προς τον λαό, μέσω ραδιοφώνου. Αντί του συνήθους «Σύντροφοι και Συντρόφισσες», ο Στάλιν χρησιμοποίησε το χριστιανικό «Αδελφοί και Αδελφές». Δεν ήταν η μόνη αισθητή αλλαγή. Στην συνέχεια, ο σατράπης μίλησε για την «Αγία Ρωσσία», τους «ενδόξους προγόνους» και «τις λαμπρές παραδόσεις» και κάλεσε τους υπηκόους του να τα δώσουν όλα «για την μητέρα-πατρίδα», στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο». Τις ημέρες της απομονώσεώς του (από την 22α Ιουνίου, που εκδηλώθηκε η γερμανική επίθεση) ο Στάλιν το μελέτησε καλά το θέμα και –επιπλέον- θορυβημένος από την υποδοχή των Γερμανών ως απελευθερωτών στην Μολδαβία, την Ουκρανία και τις Βαλτικές χώρες, κατέληξε στο συμπέρασμα πως κανένας δεν θα έδινε την ζωή του για τον κομμουνισμό και την… μούμια του Λένιν. Αντιθέτως, πολλοί θα ήσαν εκείνοι που θα το έκαναν για την πατρίδα και την θρησκεία. Εξ’ ου και η εντελώς αντιμαρξιστική στροφή προς τον «κατηραμένο» πατριωτισμό και την ακόμη πιο «κατηραμένη» Ορθοδοξία.
Στον απόηχο του διαγγέλματος του Στάλιν, η αποκατάσταση της θρησκείας έγινε τάχιστα. Παρατηρεί ο Ρατζίνσκι: «Σύντομα επιστρατεύθηκε και ο κανονικός Θεός. Συνέβη αίφνης αυτό για το οποίο δεν έγραψαν ποτέ οι ιστορικοί. Κατόπιν διαταγής του Αφέντη, επέστρεψαν από τα στρατόπεδα πλήθος ιερωμένων. Στο Λένινγκραντ που ψυχορραγούσε από την πείνα, πολιορκημένο από τους Γερμανούς, προς κατάπληξη και αναπτέρωση των δημοτών, έφεραν τη θαυματουργή εικόνα της Θεομήτορος του Καζάν και την περιέφεραν σε λιτανεία στην πόλη. Έπειτα η εικόνα έφθασε στη Μόσχα, απ’ όπου στάλθηκε στο πολιορκημένο Στάλινγκραντ. Θα ανοίξουν 20.000 εκκλησίες. Και πριν από τις μάχες, εκείνος και οι στρατιωτικοί διοικητές του εύχονται πια “ο Θεός μαζί μας”. Για πρώτη φορά η “Πράβντα” δημοσιεύει την είδηση για τη συνάντηση του αρχηγού των μπολσεβίκων με τον τοποτηρητή του πατριαρχικού θρόνου, μητροπολίτη Σέργιο».
Το άνοιγμα προς την θρησκεία ήτο διπλά επωφελές. Πέραν της εκ περιστάσεως ωφελείας, έδινε την δυνατότητα στην NKVD να συλλέγει αποδείξεις για όσους Σοβιετικούς δεν είχαν αποβάλλει το «μικρόβιο της θρησκείας». Αποδείξεις που φάνηκαν χρήσιμες μετά τον πόλεμο, για τις διώξεις των «θρησκολήπτων»…
Μαζί με την αποκατάσταση της θρησκείας, ήρθε ο εθνικισμός και μαζί του ένας… φίλος από τα παλιά: ο πανσλαβισμός! Η «Πράβντα» εγκωμίαζε επί καθημερινής βάσεως τον Στρατό και τους στρατηγούς του , επανήλθε ο στρατιωτικός κανονισμός της εποχής του… Μεγάλου Πέτρου, οι επωμίδες στις στολές των αξιωματικών –που ήταν από τα πρώτα πράγματα που κατήργησαν οι μπολσεβίκοι το 1917-, ο στρατιωτικός χαιρετισμός που έγινε υποχρεωτικός κι εφαρμοζόταν αυστηρότατα, οι λέσχες αξιωματικών με ξεχωριστά συσσίτια για κατωτέρους και ανωτέρους αξιωματικούς, οι σχηματισμοί των Κοζάκων -που μέχρι πρότινος εθεωρούντο σύμβολα της «τσαρικής καταπιέσεως»-, συγκροτήθηκαν συντάγματα και μεραρχίες εθνοφρουρών με ονομασίες της τσαρικής εποχής, καθιερώθηκαν παράσημα των ξακουστών τσαρικών στρατηγών Κουτούζωφ και Σουβόρωφ, μέχρι και ο εθνικός ύμνος άλλαξε! Κατηργήθη η «Διεθνής» και καθιερώθηκε άλλος, που ενέπνεε τον… πατριωτισμό. Ο νέος ύμνος άρχιζε με τα εξής λόγια: «Μια ακατάλυτη ένωση από ελεύθερες δημοκρατίες που η Μεγάλη Ρωσσία είχε συνενώσει για πάντα…».
Όσον αφορά την στροφή στον φυλετισμό και τον πανσλαβισμό, αναφέρει δεικτικά ο διεθνούς φήμης αριστερός συγγραφεύς Άρθουρ Καίσλερ: «Από το 1941 συνέρχονται κάθε χρόνο στη Μόσχα πανσλαβικά συνέδρια με αντιπροσώπους της Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας κ.λπ. Οι λόγοι που εκφωνήθηκαν σ’ αυτά τα συνέδρια θα ηχούσαν αντιδραστικοί ακόμη και το 1910. Η “Πατρίδα των Εργατών” ξανάγινε ο “Ηγέτης των Σλάβων”, ο αντίπαλος δεν ήταν πια η καπιταλιστική τάξη, αλλά “ο προαιώνιος εχθρός των σλαβικών φύλων, ο Τεύτων εισβολεύς”, όπως έλεγε ο στρατηγός Μπέρλιγκ στο 4ο συνέδριο “Όλων των Σλάβων”» (πηγή: «Ο κομισάριος και ο γιόγκι»).
Αυτά προς ώρας και αναμένομεν εναγωνίως απάντηση-διάψευση από τους… προφεσόρους του σταλινισμού, που λυμαίνονται τα ελληνόφωνα ΜΜΕ. Κι αν υπάρξει απάντησις, να μου… γράψετε!
ἀπό : Ἐθνικισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου