Πριν από χρόνια, όταν το "woke" ( ξύπνημα) της κυβέρνησης και των δημοφιλών μέσων ενημέρωσης έφθανε στην αποκορύφωση, συχνά αγωνιζόμουν να εκφράσω τη φρικτή εξέλιξη με τα σωστά λόγια. Δηλαδή, το woke δεν είναι μόνο η DEI (Ποικιλομορφία, ισότητα και ένταξη) ή η αποδοκιμασία-ενοχή της «πατριαρχίας» – αυτά τα πράγματα είναι εργαλεία που χρησιμοποιούν οι αριστεροί, αλλά ο στόχος του κινήματος ήταν πάντα η καταστροφή του δυτικού κόσμου. Το "woke" αντιπροσώπευε τη διεστραμμένη αντιστροφή κάθε πτυχής της δυτικής κοινωνίας και της ανθρώπινης ηθικής – Για να εξηγηθεί ένα τέτοιο κακό απαιτεί μια συνοπτική ανάλυση.
Στην ταινία «Platoon», σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν, ο χαρακτήρας του Τσάρλι Σιν είναι ένας νεαρός στρατιώτης που ρίχνεται στον εφιάλτη του πολέμου του Βιετνάμ. Μετανιωμένος για την απόφασή του να γίνει εθελοντής, κάνει μια ανησυχητική παρατήρηση:
« Η κόλαση είναι η αδυναμία της λογικής. Έτσι είναι αυτό το μέρος. Κόλαση . ”
Αυτή η περιγραφή συνοψίζει τέλεια τις βασικές φιλοδοξίες του κινήματος woke, να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου κάθε λογική είναι αδύνατη. Ένας κόσμος όπου όλη η λογική και η κριτική σκέψη είναι καταδικασμένες. Ένας κόσμος όπου τα ψέματα εξυμνούνται και η αλήθεια αντιμετωπίζεται ως προδοσία. Μια κοινωνία που δεν επιτρέπεται να διεκδικήσει τη δική της κληρονομιά επειδή έχει χαρακτηριστεί «ρατσιστική». Μια κουλτούρα που περπατά μονίμως πάνω σε τσόφλια αυγών καθώς αριστεροί παρατηρητές παρακολουθούν την κάθε στιγμή μας. Αυτό που είδαμε ως κοινωνία την τελευταία δεκαετία ήταν μια υπολογισμένη πυρηνική επίθεση στον ίδιο τον ιστό της ανθρώπινης ψυχής.
Μερικοί από εμάς είδαμε αυτές τις εξελίξεις μέσω του κινήματος της PC ( Political correctness-πολιτική ορθότητα ) να έρχονται. Ωστόσο, είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία να προβλέψεις μια καταστροφή σε σχέση με το να ζεις μέσα από αυτήν την καταστροφή. Το να δεις ένα ζωντανό τέρας που αναπνέει εν δράσει μπορεί να είναι τρομακτικό.
Υπήρξε ένα σημείο, πιστεύω, το 2021-2022 όπου βρεθήκαμε στην κόψη του ξυραφιού του εμφυλίου πολέμου. Θα μπορούσατε να το νιώσετε στον αέρα. Εκατομμύρια Αμερικανοί είχαν βαρεθεί και ήταν έτοιμοι να εξαλείψουν τις πολιτικές αριστερές από το πρόσωπο της Γης (μια τέτοια σύγκρουση μπορεί ακόμα να συμβεί). Δεν νομίζω ότι οι προοδευτικοί συνειδητοποιούν πόσο τυχεροί είναι που οι συντηρητικοί είναι υπομονετικοί.
Στο κάτω μέρος, το αποτέλεσμα των εκλογών του 2024 αντιπροσωπεύει μια ολοκληρωτική καταδίκη της woke λατρείας. Ακόμα κι αν δεν σας αρέσει ο Ντόναλντ Τραμπ ή το GOP ( το κόμμα των Ρεπουμπλικανών) γενικά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Δημοκρατικοί έχασαν επειδή αγκάλιασαν τον ακροαριστερό φανατισμό. Η Kamala Harris, υποψήφια της DEI, είναι το απόλυτο παράδειγμα του Get Woke, Go Broke [άρπαξε το woke - χρεοκόπα] ( η εκστρατεία της ξόδεψε πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια, βάζοντάς τα στο κόκκινο, για να χάσει ούτως ή άλλως την προεδρία).
Υπό το φως αυτής της μεγάλης καμπής στην πολιτιστική ιστορία μας και επειδή το 2024 τελείωσε, θέλω απλώς να αναφέρω μερικές παρατηρήσεις σχετικά με το γιατί έχασε η woke λατρεία και να επικροτήσω μερικές από τις τόσο απαραίτητες αλλαγές που συμβαίνουν στην επιστροφή του έθνους μας στην κανονικότητα.
Οι διασημότητες και τα μέσα ενημέρωσης δεν έχουν πια σημασία
Η λατρεία των εταιρικών εικόνων έληξε. Το Χόλιγουντ πεθαίνει. Τα περισσότερα στούντιο τώρα προσπαθούν να απαλλαγούν από τα προγράμματά του DEI και να δημοσιεύσουν περιεχόμενο που απευθύνεται στους συντηρητικούς (ή τουλάχιστον, περιεχόμενο που δεν μας εξοργίζει). Στην πραγματικότητα, βγάζετε προϊόντα που κάνουν τους πελάτες σας χαρούμενους αντί να συμπεριφέρεστε σαν να σας οφείλουν κάτι οι πελάτες; Φανταστείτε ότι…
Για γενιές το Χόλιγουντ και τα μέσα ενημέρωσης αντιμετώπιζαν τους Αμερικανούς σαν ένα αιχμάλωτο κοινό που είναι υπόχρεο του κατεστημένου. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, αναπτύχθηκε μια νέα τάση κατά την οποία οι εταιρείες απλώς σταμάτησαν να προσπαθούν να καλύψουν το κοινό και άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν να ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ να καταναλώνουμε το περιεχόμενό τους ως ξύπνημα. Οι κομμουνιστές περιφρονούν την ελεύθερη αγορά, όχι λόγω της ανισότητας του πλούτου, αλλά επειδή η ύπαρξη καταναλωτικών επιλογών αναγκάζει τις ελίτ να υπηρετούν το κοινό και όχι το κοινό που τους εξυπηρετεί.
Αυτή η συμπεριφορά έχει καταστρέψει το παλιό οικοδόμημα των διασημοτήτων και έχει κάνει τέτοιους ανθρώπους ξεπερασμένους. Οι λεγόμενοι «δημοσιογράφοι» έχουν επίσης μια τρομερή μοίρα καθώς το βασίλειό τους των περιστροφών καταρρέει. Δεν μπορούν να ελέγξουν τις ειδήσεις αν δεν τους ακούει πια κανείς. Είναι πραγματικά ένα όμορφο πράγμα.
Οι Δημοκρατικοί συνειδητοποιούν ότι η άμβλωση δεν είναι ένα νικηφόρο ζήτημα
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, η συντριπτική πλειοψηφία του Δημοκρατικού Κόμματος εστίαζε στον φόβο για την απώλεια πρόσβασης στην άμβλωση. Δεν είμαι σίγουρος πότε η δολοφονία μωρών έγινε κάποιο είδος ιερής ελευθερίας για τις προοδευτικές γυναίκες – Για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αντιμετωπιζόταν ως επαίσχυντος αλλά βολικός τρόπος για να αποφύγει κανείς την ευθύνη για τις πράξεις του, γιατί έτσι είναι.
Δεν είναι «υγειονομική περίθαλψη». Δεν είναι σωματική αυτονομία (γιατί αγνοούνται τα δικαιώματα του μωρού). Δεν είναι ένα δίχτυ ασφαλείας για την πρόληψη του θανάτου κατά τη διάρκεια του τοκετού, επειδή οι νόμοι για τις αμβλώσεις δεν παρεμβαίνουν σε αυτήν την επιλογή ούτως ή άλλως. Πάντα αφορούσε τον έλεγχο των γεννήσεων για τις ανεύθυνες γυναίκες που αρνούνταν να χρησιμοποιήσουν προληπτικά μέτρα ή να κλείσουν τα καταραμένα πόδια τους.
Η σεξουαλική επανάσταση και η άμβλωση πάνε χέρι-χέρι. Δεν μπορείτε να ενθαρρύνετε τη σεξουαλική ασέβεια ως κοινωνικό κανόνα χωρίς τις σχετικές συνέπειες, εκτός κι αν επιτρέψετε στους ανθρώπους να σκοτώσουν αυτές τις συνέπειες. Αλλά έχω την αίσθηση ότι οι νεότερες γενιές αρχίζουν να βλέπουν την κυκλική καταστροφική φύση αυτής της διχογνωμίας. Νομίζω ότι αρρωσταίνουν από αυτό και ψάχνουν για λίγη αγνότητα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η άμβλωση κατετάγη κοντά σε κάθε δημοσκόπηση των πιο σημαντικών ζητημάτων για τους Αμερικανούς κατά τις εκλογές του 2024. Οι αριστεροί ισχυρίστηκαν ότι θα προκληθεί κοινωνική αναταραχή για τα δικαιώματα των αμβλώσεων μόλις ανατραπεί το Roe v Wade. ( 1973-ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ γιά τήν νομιμότητα τῶν ἀμβλώσεων) Δεν έγινε ποτέ. Είπαν ότι θα υπάρξει ένα τεράστιο «μπλε κύμα» εκλογικών νικών των Δημοκρατικών. Το αντίθετο συνέβη. Τελικά, η πρόσβαση στις αμβλώσεις δεν έχει τόση σημασία.
Η προπαγάνδα LGBTQ στα παιδιά είναι μια κόκκινη γραμμή για τους περισσότερους Αμερικανούς
Οι Συντηρητικοί το είπαν ξανά και ξανά – Αφήστε τα παιδιά ήσυχα. Οι αριστεροί αρνήθηκαν να ακούσουν. Η προσπάθεια εισαγωγής της ιδεολογίας του φύλου στα σχολεία και την προπαγάνδα στα παιδιά ήταν εκτεταμένη. Όχι μόνο προσπάθησαν να μπερδέψουν τα παιδιά σχετικά με τη βασική γενετική τους σύνθεση και τους βιολογικούς ρόλους τους, αλλά προσπάθησαν επίσης να εκθέσουν τα παιδιά σε σεξουαλικές συζητήσεις σε σημείο παρενόχλησης.
Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ, η στιγμή που η αριστερά πήγε πίσω από τα παιδιά ήταν η στιγμή που έχασαν τον πολιτισμικό πόλεμο. Τότε ήταν που έπεσε η μάσκα και οι κεντρώοι συνειδητοποίησαν ότι όλα όσα προειδοποιούσαν οι συντηρητικοί όταν επρόκειτο για προοδευτικούς ήταν αληθινά. Τότε ήταν που οι Δημοκρατικοί απομάκρυναν τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου και τους ανεξάρτητους.
Έχει νόημα με μακιαβελικό τρόπο. Ένα μεγάλο ποσοστό ακτιβιστών που "ξύπνησαν" δεν έχουν παιδιά και πιθανότατα δεν θα κάνουν ποτέ. Για να μεταδώσουν τη λατρεία τους πρέπει να κλέψουν τα παιδιά ΣΑΣ και να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου. Είναι ο μόνος τρόπος που οι προοδευτικοί μπορούν να διαιωνίσουν το είδος τους.
Κανείς δεν νοιάζεται να κάνει μια γυναίκα Πρόεδρο
Θα ψήφιζαν οι άνθρωποι μια γυναίκα για πρόεδρο εάν ήταν ειλικρινής, ακέραιη, έξυπνη και λογική; Πιθανώς, αλλά οι Δημοκρατικοί δεν έχουν τέτοιους υποψηφίους και η ιδέα να παραβλέψουμε τις βασικές ικανότητες και την ειλικρίνεια μόνο για χάρη της ύπαρξης μιας γυναίκας στον Λευκό Οίκο δεν είναι ελκυστική για το κοινό. Δεν τους νοιάζει η πολιτική ταυτότητας, γι' αυτό η Χίλαρι Κλίντον και η Καμάλα Χάρις συντρίφθηκαν και οι δύο από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Η πολιτική αριστερά επιδιώκει εδώ και καιρό να επιβάλει τα δικά της επινοημένα κοινωνικά ταμπού σε εμάς τους υπόλοιπους, από την προσωπική ταυτότητα μέχρι τη φυλή, το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτό που δεν φαίνεται να κατανοούν είναι ότι ο κόσμος θέλει υποψήφιους με σχέδιο. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία και το «καθεστώς θύματος» είναι άσχετο.
Έχουν προγόνους που ήταν σκλάβοι; Κανείς δεν νοιάζεται. Είσαι γκέι; Άσχετο. Πιστεύετε ότι πρέπει να κερδίσετε απλώς και μόνο επειδή είστε γυναίκα και ότι οι γυναίκες εκπροσωπούνται ιστορικά λιγότερο στην κυβέρνηση; Ίσως είσαι ξεχωριστός, ίσως όχι, αλλά δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο σε ένα θύμα καριέρας.
Η ιδεολογία των ανοιχτών συνόρων είναι νεκρή
Μαζί με την οικονομία, το ζήτημα της συνοριακής κρίσης ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας στο μυαλό των Αμερικανών κατά τη διάρκεια των εκλογών. Τα έξοδα στέγασης περνούν από τη στρατόσφαιρα. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το κοινό δεν θέλει ένα σωρό παράσιτα του τρίτου κόσμου που χρησιμοποιούν κρατικές επιδοτήσεις για να απομακρύνουν τα σπίτια από τους ιθαγενείς Αμερικανούς και να αυξήσουν το κόστος ενοικίασης.
Οι παράνομοι που εισχωρούν κρυφά στη χώρα εργάζονται επίσης με χαμηλότερους μισθούς, συχνά "κάτω από το τραπέζι", μειώνοντας τους μισθούς για τους πολίτες και τους τεχνίτες και καθιστώντας βιομηχανίες όπως οι κατασκευές λιγότερο δελεαστικές. Ναι, οι Αμερικανοί θα έκαναν αυτές τις δουλειές, απλώς όχι για περικοπή μισθών 30% έως 50%. Και δεδομένου ότι δεκάδες εκατομμύρια μετανάστες έχουν πλημμυρίσει στις ΗΠΑ, το γεγονός ότι εργάζονται για λιγότερο δεν βοηθά στις τιμές. Η τεράστια επιπλέον ζήτηση στην πραγματικότητα απορροφά την προσφορά και διογκώνει περαιτέρω τις τιμές.
Η προοδευτική έννοια του «αμερικανικού χωνευτηρίου» δεν έχει πλέον καμία μαγεία για τον μέσο πολίτη. Το «μεταναστευτικό όνειρο» της δεκαετίας του 1920 είναι άδειο σήμερα. Δεν θέλουμε άλλοι πολιτισμοί να πλημμυρίσουν τη Δύση και δεν θέλουμε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν σκοπεύουν να αφομοιωθούν. Οι αριστεροί εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν ότι το αφήγημά τους για τα ανοιχτά σύνορα έχει αποτύχει. Ο εθνικισμός και ο προστατευτισμός είναι οι νικήτριες θέσεις. Κανένας αλλοδαπός δεν έχει δικαίωμα πρόσβασης στην Αμερική. Αν το καταλάβουν, θα πρέπει να ευχαριστούν τα τυχερά τους αστέρια αντί να συμπεριφέρονται σαν να είναι κάτι που τους οφείλουν.
Η κωμωδία επιστρέφει
Θυμάστε όταν το να αποκαλείτε τους φίλους σας ομοφυλόφιλους ή καθυστερημένους ήταν φυσιολογικό και κανείς δεν εξοργιζόταν ; Θυμάστε όταν η κωμωδία ισοδυναμούσε με τραγωδία + χρόνο και οι άνθρωποι ήξεραν να γελούν μπροστά στις αντιξοότητες; Λοιπόν, επαναφέρουμε αυτή την παράδοση και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα οι χαμένοι που κρατούν το woke μαργαριτάρι.
Μπορεί να μην ακούγεται πολύ σημαντικό, αλλά οποιοσδήποτε γνωρίζει τα γραπτά του Erasmus, συμπεριλαμβανομένου του «Μωρίας Ἐγκώμιον» του, γνωρίζει τα προβλήματα που προκύπτουν όταν ένα ιδεολογικό κίνημα είναι ανίκανο να γελάσει με τον εαυτό του. Το χιούμορ συχνά απαιτεί αυτοεξέταση και αληθινό μάτι, κάτι που φοβούνται πολύ οι εξουσιαστές. Εάν μπορείτε να γελάσετε με το κατεστημένο, τότε το κατεστημένο χάνει τη δύναμη.
Υπήρξαν στιγμές που ο Χριστιανισμός ήταν ανίκανος για αυτογνωσία και χιούμορ και πλήγωσε τους συντηρητικούς στο σύνολό τους. Σήμερα, όμως, οι περισσότεροι χωρίς χιούμορ βρίσκονται ανάμεσα στους προοδευτικούς. Κυριάρχησαν στα πολιτιστικά μας ιδρύματα εδώ και πολλά χρόνια γιατί συνήθιζαν να σέβονται το χιούμορ. Τέλος, χάρη στην ανεξαρτησία των δημιουργών διαδικτυακού περιεχομένου, η πολιτιστική δύναμη αφαιρέθηκε από τις αριστερές ελίτ και επιστρέφει στον λαό.
Παρατηρώ, με μεγάλη ανακούφιση, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να χαμογελούν ξανά. Είναι αργό και λεπτό, αλλά οι κωμικοί είναι πολύ λιγότερο διατεθειμένοι να περπατούν πάνω σε τσόφλια αυγών αυτές τις μέρες. Είναι μια μεγάλη αλλαγή από μόλις πριν από λίγα χρόνια. Μην ξεχνάτε ποτέ, η αριστερά προσπάθησε να αφαιρέσει το γέλιο μας και να ελέγξει τι επιτρέπεται να κοροϊδεύουμε. Χωρίς χιούμορ, η κοινωνία καταρρέει.
Υπάρχουν πολλές άλλες αλλαγές στην Αμερική που κάνουν την καθημερινότητα ξανά υποφερτή και δεν μπορώ να τις καλύψω όλες εδώ. Το θέμα μου είναι ότι αυτά τα υπέροχα βήματα μακριά από το χάσμα του woke αξίζουν να τα γιορτάσουμε. Σίγουρα, υπάρχει περισσότερη δουλειά που πρέπει να γίνει και πολλές ζημιές που πρέπει να αποκατασταθούν. Ωστόσο, λάβετε υπόψη σας ότι το μεγαλύτερο μέρος της χώρας είναι επιτέλους αφυπνισμένο και είμαστε, σε μια μεγάλη χορωδία, αντίθετοι με το αριστερό ξύπνημα.
.jpg)
