«Τό γέλιο εἶναι ἡ ἡλιαχτίδα τῆς ψυχῆς.»

 «Δὲν ὑπάρχει τίποτα στὸν κόσμο τόσο ἀκαταμάχητα μεταδοτικὸ ὅσο τὸ γέλιο καὶ τὸ καλὸ χιοῦμορ.» 

~ Charles Dickens 

«Ἂν δὲν μπορούσαμε νὰ γελάσουμε, θὰ τρελανόμασταν ὅλοι.» 

~  Robert Frost 

«Τὸ γέλιο εἶναι κρασὶ γιὰ τὴν ψυχή - γέλιο ἁπαλό, ἢ δυνατὸ καὶ βαθύ, μὲ ἔντονη χροιὰ σοβαρότητας - ἡ ξεκαρδιστικὴ δήλωση τοῦ ἀνθρώπου ὅτι ἡ ζωὴ ἀξίζει νὰ τὴ ζεῖς.» 

~ Sean O'Casey 

«Νὰ γελᾶς πάντα ὅταν μπορεῖς, εἶναι φτηνὸ φάρμακο.» 

~ Lord Byron 

«Τὸ γέλιο εἶναι ἡ ἡλιαχτίδα τῆς ψυχῆς.» 

~ Thomas Mann 

«Οἱ ἄνθρωποι ποὺ σταματοῦν νὰ γελοῦν εἶναι πάντα αὐτοὶ ποὺ πληγώνονται.» 

~  Josh Sundquist, 

  «Τὸ γέλιο εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ ὅπλο γιατί μεταφέρει τὸ φῶς. Τὸ γέλιο σημαίνει ὅτι ἀψηφᾶς τὸ σκοτάδι.» 

~ Isobelle Carmody 

«Στὸ ἀποκορύφωμα τοῦ γέλιου, τὸ σύμπαν ἐκτοξεύεται σὲ ἕνα καλειδοσκόπιο νέων δυνατοτήτων.» 

~ Jean Huston 

Κι᾿ἀπό τά ἀστεῖα, στά Ὄμορφα τῆς Ζωῆς ...

«Ἀλλὰ καθὼς ἑτοιμάζαμε τὸ μεσημεριανό, καὶ χωρὶς προφανῆ λόγο, γέλασε μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ τὴ φίλησα.» 

~ Albert Camus 

Ἀπό : Τό γέλιο βγῆκε ἀπ᾿ τόν Παράδεισο ...

Οἱ ῥήσεις ἀπό ἐδῶ.

Ἡ Πελασγική

Ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τοῦ Ἰσραήλ: Ἡ ἀπόκρυψη τοῦ πραγματικοῦ ἀριθμοῦ αὐτῶν πού ἔχει σκοτώσει στήν Γάζα

Οἱ σχεδιαστὲς πολέμου τοῦ Ἰσραὴλ γνωρίζουν ἀκριβῶς πῶς λειτουργεῖ αὐτὴ ἡ ἀναλογία ἄμεσου πρὸς ἔμμεσο. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπέλεξαν νὰ καταστρέψουν σχεδὸν κάθε σπίτι στὴ Γάζα, νὰ βομβαρδίσουν τὶς ἐγκαταστάσεις ἠλεκτροδότησης, ἀποχέτευσης καὶ ὕδρευσης, νὰ ἰσοπεδώσουν τὰ νοσοκομεῖα καὶ νὰ μπλοκάρουν τὴν παροχὴ βοήθειας μῆνα μὲ τὸν μῆνα. 

Ἤξεραν ὅτι αὐτὸς θὰ ἦταν ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὸ Ἰσραὴλ θὰ μποροῦσε νὰ διαπράξει γενοκτονία, προσφέροντας παράλληλα στοὺς συμμάχους του - τὶς δυτικὲς κυβερνήσεις καὶ τὸν στρατό των λομπιστών του - μιὰ «ἀπαλλαγή» γιὰ τὴν ἐνεργὸ συνενοχή τους. 

Γράφει ὁ Jonathan Cook * 

 Τὸ Ἰσραήλ μας ἔχει βάλει ὅλους σὲ μιὰ «συζήτηση», μιὰ συζήτηση ἐντελῶς ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ποὺ ἀφορᾶ μόνο ὅσους σκοτώθηκαν ἄμεσα ἀπὸ τὶς βόμβες καὶ τὰ πυρά του - ὄχι τὴ γενοκτονία ποὺ διεξάγει μὲ ἄλλα μέσα. 

Ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη ποὺ κατάφερε νὰ ἐπιτύχῃ τὸ Ἰσραὴλ τὰ τελευταῖα δύο χρόνια εἶναι ἡ ἐπιβολὴ ἐντελῶς ψεύτικων παραμέτρων σὲ μιὰ «συζήτηση» στὴ Δύση σχετικὰ μὲ τὴν ἀξιοπιστία τοῦ ἀριθμοῦ τῶν νεκρῶν στὴ Γάζα, ὁ ὁποῖος ἐπίσημα ἀνέρχεται πλέον σὲ λίγο πάνω ἀπὸ 70.000. 

Δὲν εἶναι μόνο ὅτι ἔχουμε βαλτώσει ἀτελείωτα σὲ καβγᾶδες σχετικὰ μὲ τὸ ἂν μποροῦμε νὰ ἐμπιστευτοῦμε τὶς ἰατρικὲς ἀρχὲς τῆς Γάζας ἢ πόσοι ἀπὸ τοὺς νεκροὺς εἶναι μαχητές της Χαμάς. (Παρὰ τὶς ἰσραηλινὲς ἐκστρατεῖες παραπληροφόρησης, ὁ ἴδιος ὁ ἰσραηλινὸς στρατὸς πιστεύει ὅτι περισσότερο ἀπὸ τὸ 80% τῶν νεκρῶν εἶναι ἄμαχοι.) 

Ἢ ἀκόμα καὶ ὅτι αὐτὲς οἱ «συζητήσεις» ἀγνοοῦν πάντα τὸ γεγονὸς ὅτι, νωρίς, τὸ Ἰσραὴλ κατέστρεψε τὴν ἱκανότητα τῆς Γάζας νὰ μετράει τοὺς νεκρούς της καταστρέφοντας τὰ κυβερνητικὰ γραφεῖα καὶ τὰ νοσοκομεῖα τοῦ θύλακα. Ὁ ἀριθμὸς τῶν 70.000 εἶναι πιθανὸ νὰ εἶναι μιὰ δραστικὰ ὑποτιμημένη ἐκτίμηση. 

Ὄχι, ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη εἶναι ὅτι τὸ Ἰσραήλ μας ἔχει πετύχει ὅλους σὲ μιὰ «συζήτηση», μιὰ συζήτηση ἐντελῶς ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ποὺ ἀφορᾶ μόνο ὅσους σκοτώθηκαν ἄμεσα ἀπὸ τὶς βόμβες καὶ τὰ πυρά του. 

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι πολύ, πολὺ μεγαλύτερος ἀριθμὸς ἀνθρώπων στὴ Γάζα ἔχει σκοτωθεῖ ἐνεργὰ ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ὄχι μὲ αὐτὰ τὰ ἄμεσα μέσα ἀλλὰ μὲ αὐτὸ ποὺ οἱ στατιστικολόγοι ἀποκαλοῦν «ἔμμεσες» μεθόδους. 

φωτό

 Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι σκοτώθηκαν ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ποὺ κατέστρεψε τὰ σπίτια τους καὶ τοὺς ἄφησε χωρὶς στέγη. Ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ποὺ κατέστρεψε τὰ ἀποθέματα νεροῦ καὶ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος καὶ τὰ συστήματα ἀποχέτευσής τους. Ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ποὺ ἰσοπέδωσε τὰ νοσοκομεῖα τους. Ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ποὺ τοὺς λιμοκτόνησε. Ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ποὺ δημιούργησε τὶς ἰδανικὲς συνθῆκες γιὰ τὴν ἐξάπλωση ἀσθενειῶν. Ἡ λίστα μὲ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους τὸ Ἰσραὴλ σκοτώνει ἀνθρώπους στὴ Γάζα συνεχίζεται. 

Φανταστεῖτε τὶς δικές σας κοινωνίες νὰ ἰσοπεδώνονται ὅπως ἔχει ἰσοπεδωθεῖ ἡ Γάζα. 

Πόσο καιρὸ θὰ ἐπιβίωναν οἱ ἡλικιωμένοι γονεῖς σας σὲ αὐτὸ τὸ κόλαση; 

Πόσο καλὰ θὰ τὰ πήγαινε τὸ διαβητικὸ παιδί σας, ἢ ἡ ἀδερφή σας μὲ ἆσθμα, ἢ ὁ ἀδερφός σας μὲ καρκίνο; 

Πόσο καλὰ θὰ ἀντιμετωπίζατε τὴν πνευμονία ἢ ἀκόμα καὶ ἕνα κοινὸ κρυολόγημα, ἂν δὲν τρώγατε περισσότερα ἀπὸ ἕνα μικρὰ γεύματα τὴν ἡμέρα γιὰ μῆνες συνεχόμενα; 

Πῶς θὰ ἀντιμετώπιζε ἡ γυναῖκα σου ἕναν δύσκολο τοκετὸ ἂν δὲν ὑπῆρχαν ἀναισθητικά, οὔτε νοσοκομεῖο κοντά, ἢ ἕνα νοσοκομεῖο ποὺ μόλις ποὺ λειτουργοῦσε καὶ ἦταν γεμᾶτο μὲ θύματα ἀπὸ τοὺς τελευταίους βομβαρδισμοὺς τοῦ Ἰσραήλ; 

Καὶ ποιές θὰ ἦταν οἱ πιθανότητες νὰ ἐπιβιώσει τὸ μωρό σας ἂν ἡ μητέρα του δὲν μποροῦσε νὰ παράγει γάλα ἐξ αἰτίας τῆς πείνας ; Καὶ ἂν δὲν μπορούσατε νὰ δώσετε στὸ μωρὸ ἐναλλακτικά γάλα σέ σκόνη ἐπειδὴ τὸ Ἰσραὴλ ἐμπόδιζε τὴν εἴσοδο προμηθειῶν στὸν θύλακα; Καὶ ἄν, οὕτως ἢ ἄλλως, ἡ μολυσμένη παροχὴ νεροῦ δὲν μποροῦσε νὰ ἀναμειχθεῖ μὲ τὴ σκόνη του γάλακτος ; 

Κανένας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τύπους θανάτων δὲν περιλαμβάνεται στὸν ἀριθμὸ τῶν 70.000. Καὶ ὅλα τὰ προηγούμενα δείχνουν ὅτι πολλές, πολλὲς φορὲς περισσότεροι ἄνθρωποι σκοτώνονται μέσῳ αὐτῶν τῶν ἔμμεσων μεθόδων παρὰ ἄμεσα μέσῳ θανατηφόρων τραυματισμῶν ἀπὸ βόμβες καὶ σφαῖρες. 

Σύμφωνα μὲ ἐπιστολὴ εἰδικῶν σὲ αὐτὸν τὸν τομέα πρὸς τὸ Lancet, μελέτες ἄλλων πολέμων -οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι πολὺ λιγότερο καταστροφικοὶ ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ Ἰσραὴλ στὸν μικροσκοπικὸ θύλακα- δείχνουν ὅτι μεταξὺ τρεῖς καὶ δεκαπέντε φορὲς περισσότεροι ἄνθρωποι σκοτώνονται ἀπὸ ἔμμεσες, παρὰ ἀπὸ ἄμεσες, μεθόδους πολέμου. 

Οἱ συγγραφεῖς ἐκτιμοῦν συντηρητικὰ ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν ἔμμεσων θανάτων εἶναι τέσσερις φορὲς μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἄμεσων θανάτων. Αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι, τοὐλάχιστον, 350.000 Παλαιστίνιοι ἔχουν σκοτωθεῖ στὴ Γάζα λόγῳ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἰσραήλ. 

Ἡ πραγματικότητα εἶναι πιθανὸ νὰ εἶναι ἀκόμη χειρότερη. Χωρὶς κἂν νὰ ἀναφέρουμε τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους ποὺ ἔχουν ὑποστεῖ φρικτὰ τραύματα καὶ ψυχολογικὸ τραῦμα. 

Οἱ πολεμικοὶ σχεδιαστὲς τοῦ Ἰσραὴλ γνωρίζουν ἀκριβῶς πῶς λειτουργεῖ αὐτὴ ἡ ἀναλογία ἄμεσου πρὸς ἔμμεσο. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπέλεξαν νὰ καταστρέψουν σχεδὸν κάθε σπίτι στὴ Γάζα, νὰ βομβαρδίσουν τὶς ἐγκαταστάσεις ἠλεκτροδότησης, ἀποχέτευσης καὶ ὕδρευσης, νὰ ἰσοπεδώσουν τὰ νοσοκομεῖα καὶ νὰ μπλοκάρουν τὴν παροχὴ βοήθειας μῆνα μὲ τὸν μῆνα. 

Ἤξεραν ὅτι αὐτὸς θὰ ἦταν ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὸ Ἰσραὴλ θὰ μποροῦσε νὰ διαπράξει γενοκτονία, προσφέροντας παράλληλα στοὺς συμμάχους του - τὶς δυτικὲς κυβερνήσεις καὶ τὸν στρατό των λομπιστών του - μιὰ «ἀπαλλαγή» γιὰ τὴν ἐνεργὸ συνενοχή τους. 

Ἡ λεγόμενη «ἐκεχειρία» τοῦ Ντόναλντ Τρὰμπ εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀκόμη ἐπίπεδο ἐξαπάτησης σὲ αὐτὸ τὸ ἀτελείωτο παιχνίδι καπνοῦ καὶ καθρεφτῶν. Ἡ UNICEF, ἡ ὑπηρεσία προστασίας τῶν παιδιῶν τοῦ ΟΗΕ, ἀναφέρει ὅτι λιγότερο ἀπὸ τὸ ἕνα τέταρτο τῶν φορτηγῶν βοήθειας εἰσέρχονται στὴ Γάζα, πέρα ἀπὸ τὸν συνεχιζόμενο ἀποκλεισμὸ λιμοῦ τοῦ Ἰσραήλ, παρὰ τὶς ἰσραηλινὲς δεσμεύσεις ποὺ συμφωνήθηκαν στὸ πλαίσιο τῆς «ἐκεχειρίας». Προφανῶς, αὐτὸ δὲν καταγράφεται ὡς κατάφωρη παραβίαση τῆς ἐκεχειρίας. Περνᾶ ἀπαρατήρητο. 

Ἡ UNICEF ἀναφέρει περαιτέρω ὅτι μόνο τὸν Ὀκτώβριο, κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς «ἐκεχειρίας», σχεδὸν 18.000 νέες μητέρες καὶ βρέφη χρειάστηκε νὰ νοσηλευτοῦν στὴ Γάζα λόγῳ ὀξέος ὑποσιτισμοῦ. 

Ἡ γενοκτονία δὲν ἔχει τελειώσει. Τὸ Ἰσραὴλ μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιβραδύνει τὸν ρυθμὸ τῶν ἄμεσων δολοφονιῶν ποὺ διαπράττει βομβαρδίζοντας τὴ Γάζα, ἀλλὰ οἱ ἔμμεσες δολοφονίες συνεχίζονται ἀμείωτες. Καὶ τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴ «συζήτηση» ποὺ σκηνοθετεῖται ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ στὴ Δύση, ἡ ὁποία ἔχει σχεδιαστεῖ γιὰ νὰ συγκαλύψει καὶ νὰ δικαιολογήσει τὴ μαζικὴ δολοφονία τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Γάζας. 

Ἀπό : jonathan-cook.net

* Jonathan Cook

Ἡ ῥίζα τοῦ Κακοῦ

"Πηγαίνετε τώρα και νικήστε τον Αμαλήκ και καταστρέψτε όλα όσα έχει· και μην τον λυπηθείτε· αλλά θανατώστε και τον άντρα και τη γυναίκα, από τον νεαρό μέχρι το βρέφος, από το βόδι μέχρι το πρόβατο, από την καμήλα μέχρι το γαϊδούρι" 

Καί ὅλες οἱ ἀναρτήσεις μας σχετικῶς μέ τήν Γάζα, ΕΔΩ . 

Ἡ Πελασγική

Πόλεμος καί Εἰρήνη

Τοῦ Povl Riis-Knudsen*

Ο πόλεμος είναι μια από τις θεμελιώδεις συνθήκες της ανθρωπότητας και αρχικά ήταν παράγοντας επιλογής. Οι καλύτεροι ήταν αυτοί που επέζησαν. Ωστόσο, ο πόλεμος εξελίχθηκε σε μαζική εξόντωση, όπου συχνά σκοτώνονται οι καλύτεροι. 

Κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, η σημερινή Γερμανία έχασε περισσότερο από το 25% του πληθυσμού της. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί έχασαν τόσους πολλούς ικανούς ανθρώπους που έγινε δύσκολο να συνεχιστεί η διοίκηση της Ινδίας - το 1947, το "Κόσμημα του Στέμματος" έπρεπε να εγκαταλειφθεί. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος κόστισε τόσες πολλές ζωές που κανείς δεν μπορεί να δώσει έναν αξιόπιστο αριθμό. Τουλάχιστον 27 εκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες, 2 εκατομμύρια Γερμανοί μόνο κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής απέλασης - ο αριθμός των στρατιωτών που σκοτώθηκαν σε γερμανικές μονάδες ανέρχεται σε τουλάχιστον 5,5 εκατομμύρια. Σε αυτό προστίθενται Βρετανοί, Γάλλοι, Ιάπωνες, Αμερικανοί και άλλοι στρατιώτες, θύματα βομβαρδισμών, ειδικά στη Γερμανία, αλλά και στην Αγγλία, θύματα της πολιορκίας του Λένινγκραντ (τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο), η γερμανική πολιτική λιμοκτονίας έναντι των Ρώσων αιχμαλώτων πολέμου (και των αμάχων), ο αντάρτικος πόλεμος στη Ρωσία, η λιμοκτονία και οι τυχαίοι πυροβολισμοί Γερμανών ή Ρώσων αιχμαλώτων πολέμου από τους Αμερικανούς, οι προσπάθειες εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης, τα θύματα του βομβαρδισμού του Τόκιο, για να μην αναφέρουμε τα θύματα των ατομικών βομβών. Συνολικά 70 εκατομμύρια σε όλα τα θέατρα πολέμου - και αυτό είναι πιθανώς μια υποτίμηση. Και η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών ήταν Ευρωπαίοι υψηλότερης ποιότητας - τουλάχιστον 100 εκατομμύρια συνολικά τον τελευταίο αιώνα - 100 εκατομμύρια που δεν είχαν παιδιά και εγγόνια, κ.λπ.

Δημογραφικά, η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει άλλους πολέμους - ειδικά όχι σήμερα, όταν οποιοσδήποτε πόλεμος είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο που θα καταστρέψει κάθε ζωή στην Ευρώπη - και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Οι πόλεμοι σχεδόν πάντα ήταν ζήτημα ισχύος, επιρροής και πλουτισμού - ακόμη και αν μερικές φορές έχουν μεταμφιεστεί σε θρησκευτικούς πολέμους και σταυροφορίες. Με την έλευση των ιδεολογιών, αυτές πήραν τη θέση της θρησκείας ως σκοπός του πολέμου. Η Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα, είχε στην ατζέντα της την παγκόσμια επανάσταση, αλλά γνώριζε καλά ότι αυτό δεν μπορούσε να επιτευχθεί μέσω πολέμου, αλλά μόνο ίσως μέσω επιρροής. Οι πόλεμοι της Σοβιετικής Ένωσης αφορούσαν είτε άμεσα την άμυνα είτε την ασφάλεια.

Με την άνοδο του εθνικισμού τον 19ο αιώνα, η επιθυμία να ενωθεί ένας λαός σε ένα κράτος έγινε μια νέα αιτία πολέμου. Ένα καλό παράδειγμα είναι οι Πόλεμοι του Schleswig.  Οι  παράλογες οριοθετήσεις των συνόρων μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η άμεση αφορμή για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν τα σύνορα αναθεωρήθηκαν μετά από αυτόν τον πόλεμο, ο ιθαγενής πληθυσμός εκδιώχθηκε - κάτι που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, η Γερμανία γονάτισε και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, οι ιθαγενείς πληθυσμοί των επιμέρους σοβιετικών δημοκρατιών αγνοήθηκαν για άλλη μια φορά. Τα σύνορα ήταν εντελώς αυθαίρετα και δεν λάμβαναν υπόψη την εθνικότητα των πληθυσμών, αλλά αντιθέτως αποτελούσαν έκφραση της αρχής του «διαίρει και βασίλευε». Αυτή ήταν η αφορμή για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, τα προβλήματα μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, μεταξύ Γεωργίας και Αμπχαζίας και Νότιας Οσετίας - στα οποία μπορεί τελικά να προστεθεί η Ατζαρία - και για τα προβλήματα στην κοιλάδα Φεργκάνα, τα οποία έχουν προκαλέσει αρκετές τοπικές συγκρούσεις και αποτελούν μάστιγα για το εμπόριο και την κινητικότητα μεταξύ Κιργιζίας, Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν. Συχνά μιλάω με ανθρώπους που μετανιώνουν για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης - όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά για πρακτικούς. Σε ορισμένα μέρη, η ζωή έχει γίνει άσκοπα δύσκολη.

Με πιθανή εξαίρεση τη Σοβιετική Ένωση, η εξωτερική πολιτική παραδοσιακά βασιζόταν πάντα στα συμφέροντα. Οι μεμονωμένες χώρες εξέταζαν ποιες πολιτικές τις ωφελούσαν. Στη Γερμανία, η κυβέρνηση ορκίζεται κατά την ανάληψη των καθηκόντων της να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Γερμανίας και να αποτρέψει τη ζημιά από την πατρίδα. Σε σχέση με τη σύγκρουση στην Ουκρανία, αυτή η βάση για την εξωτερική πολιτική φαίνεται να έχει αντικατασταθεί από μια εξωτερική πολιτική «βασισμένη σε αξίες» που δεν λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα των εμπλεκόμενων χωρών. Ωστόσο, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιες αξίες υπερασπίζονται. Γίνεται λόγος για την κυριαρχία της Ουκρανίας και τα απαραβίαστα σύνορά της, αλλά δεν λαμβάνεται καμία θέση αρχής για το τι συνιστά μια χώρα. Είναι μια τυχαία περιοχή στον χάρτη - ή μήπως ένας πληθυσμός που αισθάνεται μια σύνδεση με μια συγκεκριμένη περιοχή και μοιράζεται μια ιστορία, γλώσσα και πολιτισμό; Θα πρέπει να είναι προφανές ότι πρόκειται για έναν πληθυσμό που αποτελεί μια χώρα. Τουλάχιστον, αυτό φαίνεται να ήταν το κίνητρο της Τουρκίας για την εισβολή στην Κύπρο και τη διαίρεση του νησιού, όπως ακριβώς φέρεται να ήταν ο εν μέρει αλβανικός πληθυσμός που όρισε το «έθνος» του Κοσσυφοπεδίου και ώθησε τις ΗΠΑ να αλλάξουν ξανά τα σύνορα στην Ευρώπη και να εγκαταστήσουν το αμερικανικό προτεκτοράτο με το ίδιο όνομα. Πράγματι, ολόκληρη η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας οδήγησε φυσικά σε αρκετές αλλαγές συνόρων, οι οποίες δεν προσαρμόστηκαν καν σύμφωνα με τις επιθυμίες του πληθυσμού. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία του νόθου κράτους της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, το οποίο στην πραγματικότητα είναι επίσης ένα προτεκτοράτο ελεγχόμενο από το ΝΑΤΟ, το οποίο κανείς δεν ήθελε πραγματικά και το οποίο έχει μικρό μέλλον. Επομένως, είναι απολύτως εφικτό να αλλάξουν τα σύνορα στην Ευρώπη και να αποσπαστούν περιοχές κατά βούληση - αρκεί να το κάνουν οι ΗΠΑ.

Όταν η Mette Frederiksen υπερασπίζεται τον πόλεμο με «ηθικό» τρόπο και μιλάει για «ευρωπαϊκές αξίες» και το απαραβίαστο των συνόρων, φαίνεται να βρίσκεται σε πολύ επισφαλή κατάσταση. Στην αρχή των εχθροπραξιών, περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού της Ουκρανίας μιλούσε τα ρωσικά ως μητρική γλώσσα, και στις πέντε περιφέρειες που έχουν ενταχθεί στη Ρωσία μέσω δημοψηφισμάτων, ο πληθυσμός είναι ρωσικός. Αυτές μεταφέρθηκαν διοικητικά από τη Ρωσία στην Ουκρανία το 1922 και το 1954, αντίστοιχα, χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των πληθυσμών. Τουλάχιστον τέσσερις άλλες περιφέρειες πιθανότατα έχουν ρωσική πλειοψηφία - οι δύο σίγουρα έχουν. Ωστόσο, ο μόνος λογικός τρόπος για να καθοριστούν τα σύνορα της Ουκρανίας θα ήταν μέσω δημοψηφισμάτων στις επιμέρους περιφέρειες - όπως έχουν ήδη κάνει οι Ρώσοι σε πέντε περιφέρειες. 

Παρ 'όλα αυτά, φυσικά θα εξακολουθούν να υπάρχουν μειονότητες, και αυτές πρέπει φυσικά να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τις «ευρωπαϊκές αξίες», οι οποίες δίνουν στις μειονότητες το δικαίωμα στην εκπαίδευση και τη λατρεία στις δικές τους γλώσσες και να χρησιμοποιούν τις δικές τους γλώσσες σε όλα τα πλαίσια. Σε αυτό, φυσικά, προστίθεται η ελευθερία να παράγουν τηλεοπτικά προγράμματα και να δημοσιεύουν έντυπα στις δικές τους γλώσσες. Αυτές οι αξίες είναι αυτονόητες – ακόμη και αν δεν είναι όλες οι δυτικές χώρες καλές στο να τις τηρούν. Η Γαλλία, για παράδειγμα, παραβιάζει τα δικαιώματα των γλωσσικών μειονοτήτων σε καθημερινή βάση – χωρίς καμία συνέπεια. Η σύγκρουση δεν θα έπρεπε να ήταν δύσκολο να επιλυθεί, αν δεν είχε συμβεί το γεγονός ότι οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν πραξικόπημα στην Ουκρανία και η νέα κυβέρνηση άλλαξε το σύνταγμα της Ουκρανίας, στερώντας από την πλειοψηφία του πληθυσμού τα γλωσσικά και πολιτιστικά της δικαιώματα. Αυτό που υποστηρίζει η Mette Frederiksen είναι ένα πλήρως διεφθαρμένο σύστημα καταπίεσης χωρίς πολιτική ελευθερία και χωρίς εκλογές, για το οποίο θα διαμαρτυρόμασταν και θα επιβάλλαμε κυρώσεις οπουδήποτε αλλού.

Η Ουκρανία έχει γίνει πιόνι σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι στο οποίο οι ΗΠΑ επιμένουν να καθορίζουν την παγκόσμια τάξη σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες. Από τον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ εργάζονται σκόπιμα για να περικυκλώσουν τη Ρωσία. Θα είχαν δεχτεί οι ΗΠΑ μια τέτοια περικύκλωση; Όχι, γνωρίζουμε από την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας, για παράδειγμα, ότι δεν θα το έκαναν. Οι ΗΠΑ έχουν περίπου 800 στρατιωτικές βάσεις διάσπαρτες σε όλο τον κόσμο - γιατί; Είναι μια έκφραση της απεγνωσμένης προσπάθειας ενός αποτυχημένου κράτους να προσκολληθεί στην παγκόσμια δύναμη. Αλλά η Ρωσία δεν θα το ανεχθεί πλέον. Τέσσερις φορές τα τελευταία 300 χρόνια, η Ρωσία έχει δεχθεί επίθεση μέσω αυτού που είναι τώρα η Ουκρανία - και δεν θα ρισκάρει για τέταρτη φορά.

Η Δύση προσπαθεί να παρουσιάσει την τρέχουσα σύγκρουση ως μια αναμέτρηση μεταξύ «του καλού» και «του κακού» - μεταξύ «δημοκρατίας» και «δικτατορίας» - αλλά αυτή είναι μια πρωτόγονη διαίρεση του κόσμου, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είναι δικτατορία και ότι η Αμερική και οι υποτελείς της δεν είναι δημοκρατίες. Οι ΗΠΑ είναι μια κλεπτοκρατία, όπου ορισμένοι ολιγάρχες και ομάδες συμφερόντων πληρώνουν πολιτικούς για να προωθήσουν ορισμένους σκοπούς. Οι πιο εξέχοντες είναι το ισραηλινό λόμπι, το λόμπι των όπλων και το φαρμακευτικό λόμπι - αλλά υπάρχουν, φυσικά, και άλλα. 

Ενώ ο Πούτιν απολαμβάνει την υποστήριξη του 80% του πληθυσμού, ο Τραμπ πρέπει να συμβιβαστεί με το μισό, ο Starmer με το 18%, ο Macron με το 11-16% (ανάλογα με το ποιος μετρά) και ο Merz είναι ιστορικά αντιδημοφιλής. Μετά από ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα στην εξουσία, η δημοτικότητά του είναι κάτω από το 25% και μειώνεται. 

Οι εκλογές νοθεύονται, στη Γερμανία μέσω νοθείας στην καταμέτρηση ψήφων (όπως στη Δανία), στη Μολδαβία εμποδίζοντας de facto τους αντιπάλους να  ψηφίσουν , στη Ρουμανία  αποκλείοντας ανεπιθύμητους υποψηφίους ( διά τοῦ λόγου τό ἀληθές, ξαναδιαβάζουμε ΕΔΩ ) , στη Γερμανία επιχειρώντας την απαγόρευση κομμάτων της αντιπολίτευσης και σε πολλά άλλα μέρη χρησιμοποιώντας τις λεγόμενες ΜΚΟ για να διοχετεύσουν τεράστια χρηματικά ποσά σε προεκλογικές εκστρατείες και να υποστηρίξουν ορισμένους υποψηφίους από το εξωτερικό. Αυτό μπορεί να φανεί, για παράδειγμα, στη  Γεωργία ( κι᾿ἐδῶ )  και την Αρμενία, και έχουν γίνει προσπάθειες τόσο στη Λευκορωσία όσο και στη Ρωσία. Οποιαδήποτε συζήτηση για «δημοκρατία» είναι ψέμα και απάτη. ( Τά γράφαμε προχθές. ΕΔΩ ) Εντός της ΕΕ, το 85% όλης της νομοθεσίας εφαρμόζεται από γραφειοκράτες που δεν έχουν ποτέ εκλεγεί από κανέναν. Η φράση «κανείς πάνω και κανείς εκτός από το εθνικό κοινοβούλιο» έχει γίνει κενή περιεχομένου.

Όλοι έχουν τα δάχτυλά τους βαθιά στο μέλι. Η διαφθορά στην Ουκρανία είναι γνωστή,( ἐπίσης ΕΔΩ)  αλλά οι ΗΠΑ είναι τουλάχιστον εξίσου διεφθαρμένες, και η Δανία δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι απαλλαγμένη από αυτήν - αλλά έχουμε αποφασίσει ότι δεν έχουμε διαφθορά, οπότε δεν την ερευνούμε. Αλλά είναι πολύ ενδεικτικό ότι οι ξεπεσμένοι πολιτικοί μπορούν πάντα να βρουν καλοπληρωμένους μισθούς στον επιχειρηματικό κόσμο... Υποθέτω ότι όλοι οι Δυτικοί πολιτικοί επωφελούνται αδρά από αυτόν τον πόλεμο, στον οποίο οι Ουκρανοί είναι απλώς πιόνια. Η Ουκρανία δεν είναι πλέον δημογραφικά βιώσιμη, αλλά αυτό δεν αφορά τη Mette Frederiksen και τα άλλα μέλη των συμμοριών στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Δεν είναι τα παιδιά τους που πεθαίνουν - οι μάχες δεν λαμβάνουν χώρα στα σαλόνια τους, και δεν είναι αυτοί που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και θέρμανση - είναι οι Ουκρανοί, και δεν τους ρωτούν αν θέλουν να πάνε σε πόλεμο. Όπως αναφέρθηκε, δεν έχουν γίνει εκλογές στην Ουκρανία εδώ και αιώνες. Ο Ζελένσκι εξελέγη με μια ειρηνευτική πλατφόρμα. Η Ουκρανία είναι τώρα μια δικτατορία - ουσιαστικά διοικείται από μια συμμορία γκάνγκστερ που έχουν κατά νου μόνο τους δικούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς. Η οικογένεια του Ζελένσκι δεν βρίσκεται στην Ουκρανία. Η σύζυγος και τα παιδιά του βρίσκονται στην Αγγλία, οι γονείς του στο Ισραήλ - μαζί με μέλη της κυβέρνησης που έχουν φύγει λόγω κατηγοριών για διαφθορά.

Όλες αυτές οι συζητήσεις για την υπεράσπιση της ελευθερίας μας από την Ουκρανία είναι προφανώς ανοησίες. Τι στο καλό θα ήθελε η Ρωσία από εμάς; Δεν έχουμε απολύτως τίποτα από αυτά που χρειάζεται - ή θέλει η Ρωσία. Έχουμε μόνο οικονομικά και δημογραφικά προβλήματα, ξένες ορδές που λεηλατούν τους δρόμους μας, δυσφορία φύλου και παρελάσεις υπερηφάνειας. Δεν έχουμε πρώτες ύλες, σύντομα ούτε βιομηχανία - και ένα επίπεδο εκπαίδευσης που μπορεί μόνο να προκαλέσει γέλιο στη Ρωσία. Δεν αξίζουμε ούτε σταγόνα ρωσικού αίματος! Δυστυχώς!

Οι χώρες που καταπιέζουν μεγάλες ρωσικές μειονότητες - δηλαδή η Εσθονία, η Λετονία και, σε μικρότερο βαθμό, η Λιθουανία - θα πρέπει, ωστόσο, να συνέλθουν και να δώσουν πίσω σε αυτές τις μειονότητες τα δικαιώματά τους. Διαφορετικά, αργά ή γρήγορα, θα μοιραστούν την τύχη της Ουκρανίας. Το ΝΑΤΟ δεν θα μπορέσει να τις σώσει. Μάλιστα, το ΝΑΤΟ δύσκολα θα επιβιώσει από την πτώση της Ουκρανίας, και η ίδια μοίρα μπορεί κάλλιστα να τύχει και στην ΕΕ. Τουλάχιστον, αυτό ελπίζουμε.

( φωτό ἀριστερά ὀλίγον τι τροποποιημένη...) 

Οι πολιτικοί μας φαίνεται να βασίζουν τις απόψεις τους στη θέση του Francis Fukuyama ότι η νίκη της «δημοκρατίας» επί του κομμουνισμού σηματοδοτεί το τέλος της ιστορίας, αφού, κατά τη γνώμη του  Fukuyama, η «δημοκρατία» είναι το υψηλότερο σκαλοπάτι στην κλίμακα της ιστορικής εξέλιξης. Ας σημειώσουμε απλώς ότι η «δημοκρατία» υπάρχει μόνο εδώ και περίπου 150 χρόνια και ότι είναι ένα επικίνδυνο μονοπάτι που θα οδηγήσει στην πτώση του πολιτισμού και της ανθρωπότητας αν δεν σταματήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε μια δικτατορία με την κλασική έννοια, αλλά ότι πρέπει να διασφαλίσουμε ότι δεν είναι η πλειοψηφία που αποφασίζει, αλλά οι καλύτεροι και πιο μορφωμένοι του έθνους. Αυτό που σκέφτονται οι δεκαοκτάχρονες μαθήτριες είναι εντελώς άσχετο. Αν πρόκειται να ακολουθήσουμε τη γραμμή σκέψης του  Fukuyama και της Mette Frederiksen, βρισκόμαστε πίσω στην εποχή των Σταυροφοριών, όταν οι μάχες για την εξουσία καμουφλάρονταν ως ευγενείς μάχες για τη νίκη του καλού και της αλήθειας. Αλλά παραμένουν μάχες για την εξουσία.

Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι είναι «το εξαιρετικό έθνος» – «το λαμπερό φως στο λόφο». Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ είναι ο πρωκτός του κόσμου, από τον οποίο πηγάζει όλη η βρωμιά και το κακό. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ ήταν η μόνη σημαντική χώρα που δεν είχε υποστεί σημαντικές ζημιές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η οικονομία της ήταν άθικτη και μπόρεσε να επωφεληθεί από αυτό επενδύοντας στις χώρες που είχαν πληγεί από τον πόλεμο. Η Σοβιετική Ένωση απέρριψε σοφά αυτή τη μορφή οικονομικού αποικισμού. Οι ΗΠΑ έγιναν ο  παγκόσμιος αστυνομικός , μη σεβόμενοι καμία μορφή νόμου παρά μόνο τα στενά αμερικανικά συμφέροντα. 

Τα τελευταία 80 χρόνια, οι ΗΠΑ έχουν παίξει έτσι τον ρόλο του παγκόσμιου ηγεμόνα με το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών και να επεμβαίνουν στρατιωτικά κατά βούληση χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – ούτε καν τον ΟΗΕ ή το ΝΑΤΟ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι ΗΠΑ έχουν αφήσει ένα ίχνος αίματος σε όλο τον κόσμο. Είναι καιρός οι ΗΠΑ να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι μέρες έχουν πλέον τελειώσει. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα θέλουν μια θέση στο τραπέζι. Η ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω στρατιωτικής βίας, αλλά μόνο μέσω αμοιβαίου σεβασμού και αμοιβαίων διαπραγματεύσεων. Αυτό απαιτεί γνώση και κατανόηση των συμφερόντων και της ασφάλειας των άλλων εθνών. 

Όσο κουφιοκέφαλοι ανόητοι όπως η Mette Frederiksen,ο Emmanuel Macron, ο Keir Starmer, η Kaja Kallas (ένα ιδιαίτερα κακόβουλο και αδαές δείγμα homo erectus) και η Ursula von der Leyen κατευθύνουν την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, η ειρήνη είναι αδύνατη. Οι συμμαχίες προκάλεσαν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (τον οποίο κανείς δεν ήθελε πραγματικά) και οι συμμαχίες και οι παρεμβάσεις στις υποθέσεις άλλων χωρών θα προκαλέσουν τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι παράφρονες και ανίκανοι λεγόμενοι ηγέτες της Ευρώπης θέλουν τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο για να καλύψουν την ανικανότητά τους και, όπως ήδη αναφέρθηκε, τουλάχιστον θα καταστρέψει την Ευρώπη - ίσως ολόκληρο τον κόσμο.

ἀπό : theoccidentalobserver.net

* Povl Riis-Knudsen

Ἡ Πελασγική

«Ἡ οὐσία τῆς ἀλήθειας ἀποκαλύπτεται ὡς ἐλευθερία.»

~ Johann Gottlieb Fichte 

«Τὸ εἶδος τῆς φιλοσοφίας ποὺ ἐπιλέγει κανεὶς ἐξαρτᾶται, ἑπομένως, ἀπὸ τὸ εἶδος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι· διότι ἕνα φιλοσοφικὸ σύστημα δὲν εἶναι ἕνα νεκρὸ ἔπιπλο ποὺ μποροῦμε νὰ ἀποδεχτοῦμε ἢ νὰ ἀπορρίψουμε ὅπως θέλουμε, εἶναι μᾶλλον κάτι ποὺ ἐμψυχώνεται ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀτόμου ποὺ τὸ κατέχει.» 

 «Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ κάνῃ αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνει· καὶ ὅταν λέει ὅτι δὲν μπορεῖ, εἶναι ἐπειδὴ δὲν θὰ τὸ κάνῃ.» 

 «Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐπιδιώκουν σθεναρὰ τὴν εὐτυχία ἁρπάζονται ἀπὸ τὸ πρῶτο ἀντικείμενο ποὺ τοὺς προσφέρει ὁποιαδήποτε προοπτικὴ ἱκανοποίησης, ἀλλὰ ἀμέσως στρέφουν τὸ βλέμμα τους ἐνδοσκοπικὰ καὶ ρωτοῦν: 

 «Εἶμαι εὐτυχισμένος;» 

 καὶ ἀμέσως ἐνδόμυχα μιὰ φωνὴ ἀπαντᾶ καθαρά: 

 «Ὄχι, εἶσαι τόσο φτωχὸς καὶ τόσο δυστυχισμένος ὅσο πρίν». 

 Τότε νομίζουν ὅτι τὸ ἀντικείμενο ἦταν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐξαπάτησε καὶ στρέφονται βιαστικὰ σὲ ἕνα ἄλλο. Ἀλλὰ τὸ δεύτερο ἔχει τόσο λίγη ἱκανοποίηση ὅσο τὸ πρῶτο... Περιπλανώμενοι στὴ ζωὴ ἀνήσυχοι καὶ βασανισμένοι, σὲ κάθε διαδοχικὸ σταθμὸ νομίζουν ὅτι ἡ εὐτυχία κατοικεῖ στὸν ἑπόμενο, ἀλλὰ ὅταν φτάνουν σὲ αὐτόν, ἡ εὐτυχία δὲν εἶναι πιὰ ἐκεῖ. Σὲ ὅποια θέση κι ἂν βρίσκονται, ὑπάρχει πάντα μιὰ ἄλλη ποὺ διακρίνουν ἀπὸ μακριά, καὶ τὴν ὁποία, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ τὴν ἀγγίξουν, νομίζουν ὅτι σημαίνει νὰ βροῦν τὴν ἐπιθυμητὴ ἀπόλαυση, ἀλλὰ ὅταν ἐπιτευχθεῖ ὁ στόχος, ἡ δυσαρέσκεια ἔχει ἀκολουθήσει στὸ δρόμο, στέκεται μὲ στοιχειωτικὴ σταθερότητα μπροστά τους.» 

 «Ὁ στόχος κάθε κυβέρνησης εἶναι νὰ καταστήσει κάθε κυβέρνηση περιττή.» 

 «Ὁ ἄνθρωπος (καὶ ἔτσι ὅλα τὰ πεπερασμένα ὄντα γενικὰ) γίνεται ἄνθρωπος μόνο μεταξὺ ἄλλων. Ὁ ἑαυτὸς καὶ ὁ ἄλλος βρίσκονται σὲ μιὰ σχέση πιθανῆς ἀμοιβαιότητας.» 

 «Δρᾶστε! Δρᾶστε!—γι' αὐτὸν τὸν σκοπὸ βρισκόμαστε ἐδῶ. Πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι τόσο τέλειοι ὅσο ἐμεῖς, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε μόνο κάπως λιγότερο ἀτελεῖς ἀπὸ αὐτούς; Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ μεγαλύτερη τελειότητά μας—η κλίση ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ—ότι πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὴν τελειοποίηση τῶν ἄλλων; Ἂς χαιρόμαστε μὲ τὴν προοπτικὴ αὐτοῦ τοῦ εὐρέως ἐκτεταμένου πεδίου ποὺ καλούμαστε νὰ καλλιεργήσουμε! Ἂς χαιρόμαστε ποὺ μᾶς δίνεται δύναμη καὶ ὅτι τὸ ἔργο μας εἶναι ἄπειρο!» 

 «Σὲ ὅλα σχεδὸν τὰ ἔθνη τῆς Εὐρώπης, ἀναπτύσσεται μιὰ ἰσχυρή, ἐχθρικὴ κυβέρνηση, ἡ ὁποία βρίσκεται σὲ πόλεμο μὲ ὅλες τὶς ἄλλες καὶ μερικὲς φορὲς καταπιέζει τὸν λαὸ μὲ φρικτοὺς τρόπους: Εἶναι ὁ Ἐβραϊσμός»

ἀπό ἐδῶ

~ Charles Maurras 

 «Γιὰ νὰ λειτουργήσει ἡ μοναρχία, ἕνας ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶναι σοφός. Γιὰ νὰ λειτουργήσει ἡ δημοκρατία, ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ πρέπει νὰ εἶναι σοφή. Ποιό εἶναι πιὸ πιθανό;» 

« Παρουσία τῆς Ὀμορφιᾶς, ἡ ἀγάπη ἐπεκτείνεται καὶ ἀνθίζει. Ἀνοίγει, ἐξαπλώνεται — αὐτὸ δηλώνεται μὲ κλινικὴ εὐθύτητα. Ἔτσι, ἡ Ὀμορφιὰ μόνο καλεῖ τὴ ζωή. Ἡ ἀγάπη λαχταρᾶ νὰ ἀνθίσῃ, νὰ καρποφορήσῃ, νὰ παράγῃ μέσα στὴν Ὀμορφιά, νὰ νικήσῃ τὸν θάνατο ἐκεῖ, γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ ἀπὸ τὸν ἑαυτό της!» 

 ἀπό ἐδῶ

~ Martin Heidegger 

 «Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ἀξιοποιήσει στὸ ἔπακρο τὶς δυνατότητές του, τὸ ποιοί εἴμαστε μπορεῖ νὰ εἶναι προκαθορισμένο, ἀλλὰ τὸ μονοπάτι ποὺ ἀκολουθοῦμε εἶναι πάντα δικῆς μας ἐπιλογῆς. Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς φόβους μας ἢ στὶς προσδοκίες τῶν ἄλλων νὰ θέτουν τὰ ὅρια τοῦ πεπρωμένου μας. Τὸ πεπρωμένο σας δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ. Κάθε ἄνθρωπος γεννιέται σὰν πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ πεθαίνει σὰν ἕνας.» \

«Τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον πρᾶγμα στὴν ἐποχή μας ποὺ προκαλεῖ σκέψεις εἶναι ὅτι ἀκόμα δὲν σκεφτόμαστε.» 

 «Ἡ λαχτάρα εἶναι ἡ ἀγωνία τῆς ἐγγύτητας τοῦ μακρινοῦ.» 

 «Ποιά ἦταν ἡ ζωὴ τοῦ Ἀριστοτέλη;» Λοιπόν, ἡ ἀπάντηση βρισκόταν σὲ μία μόνο πρόταση: «Γεννήθηκε, σκέφτηκε, πέθανε». Καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι καθαρὴ ἱστορία. »

«Τὸ νὰ εἶσαι ποιητὴς σὲ μιὰ ἐποχὴ ἔνδειας σημαίνει: νὰ παρακολουθῇς, τραγουδῶντας, τὰ ἴχνη τῶν θεῶν ποὺ φυγαδεύονται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ ποιητὴς στὴν ἐποχὴ τῆς νύχτας τοῦ κόσμου ἐκφράζει τὸ ἱερό.» 

 «Ξέρω ὅτι ὅλα τὰ οὐσιώδη καὶ σπουδαῖα πηγάζουν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶχε μιὰ πατρίδα καὶ ἦταν ριζωμένος στὴν παράδοση.» 

 «Ἀλλὰ ὅ,τι εἶναι σπουδαῖο μπορεῖ μόνο νὰ ξεκινήσῃ σπουδαῖα.» 

 «Μόνο ἕνας θεὸς μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει.» 

 «Τίποτα θρησκευτικὸ δὲν καταστρέφεται ποτὲ ἀπὸ τὴ λογικὴ· καταστρέφεται μόνο ἀπὸ τὴν ἀποχώρηση τοῦ θεοῦ.» 

 «Ὁ Σὰρτρ ἐκφράζει τὴ βασικὴ ἀρχὴ τοῦ ὑπαρξισμοῦ μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Ἡ ὕπαρξη προηγεῖται τῆς οὐσίας. Σὲ αὐτὴ τὴ δήλωση, λαμβάνει τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν οὐσία σύμφωνα μὲ τὴ μεταφυσική τους σημασία, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνα καὶ μετὰ λέει ὅτι ἡ οὐσία προηγεῖται τῆς ὕπαρξης. Ὁ Σὰρτρ ἀντιστρέφει αὐτὴ τὴ δήλωση. Ἀλλὰ ἡ ἀντιστροφὴ μιᾶς μεταφυσικῆς δήλωσης παραμένει μιὰ μεταφυσικὴ δήλωση. Μὲ αὐτήν, παραμένει στὴ μεταφυσική, λησμονῶντας τὴν ἀλήθεια του Εἶναι.» 

 «Ἡ οὐσία τῆς ἀλήθειας ἀποκαλύπτεται ὡς ἐλευθερία.» 

 «Γνωρίζουμε τὸν ἑαυτό μας—τον «ἑαυτό» μας; Πῶς ὑποτίθεται ὅτι θὰ εἴμαστε ὁ ἑαυτός μας ἂν δὲν εἴμαστε ὁ ἑαυτός μας; Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ εἴμαστε ὁ ἑαυτός μας χωρὶς νὰ γνωρίζουμε ποιοί εἴμαστε, ἔτσι ὥστε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε;»

ἀπό ἐδῶ

φωτό, φωτό, φωτό

Ἡ Πελασγική

Ὁ Starmer βυθίζει τήν Βρετανία !

Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister

Ὁ Keir Starmer στέκεται σὲ ἕνα βασίλειο ποὺ σκοτεινιάζει κάθε ἑβδομάδα. Σὲ ὅλη τὴ Βρετανία, ὁ ἄνεμος μεταφέρει ἕνα σκληρὸ μήνυμα: ἕνας ἡγέτης ποὺ ὑποσχέθηκε ἠρεμία τώρα ἡγεῖται ἑνὸς τοπίου ποὺ ἔχει σημαδευτεῖ ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κόπωση, τὶς ὑψηλὲς τιμές, τὸ κλείσιμο ἐργοστασίων, τὶς μαζικὲς πιέσεις μετανάστευσης καὶ ἕνα αὐξανόμενο αἴσθημα προδοσίας. 

Οἱ πολῖτες αἰσθάνονται πιεσμένοι ἀπὸ δυνάμεις ποὺ εἶναι πολὺ πέρα ἀπὸ τὸν ἔλεγχό τους, καθὼς οἱ νεοαφιχθέντες ἀναδιαμορφώνουν ὁλόκληρες περιοχές, περιορίζουν τὴν προσφορὰ στέγασης καὶ ἐντείνουν τὸν ἀνταγωνισμὸ γιὰ τοὺς σπάνιους πόρους. Οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες πιέζονται, τὰ νοσοκομεῖα ἀντιμετωπίζουν αὐξανόμενες οὐρές, τὰ τοπικὰ συμβούλια ἀντιμετωπίζουν αὐξανόμενα βάρη. Τὰ ἐνοίκια αὐξάνονται, ἡ ἀγοραστικὴ δύναμη τῶν μισθῶν μειώνεται καὶ οἱ γνωστοὶ ρυθμοὶ τῆς βρετανικῆς ζωῆς δίνουν τὴ θέση τους σὲ ἕνα κλίμα ἀβεβαιότητας. 

Μέσα σὲ αὐτό τόν εὔθραυστο καιρό, ὁ Starmer  ἐπιλέγει τὸ μονοπάτι τοῦ μακρινοῦ πολέμου, τῆς ξένης πίστης καὶ τῆς ἀτλαντικῆς ὑπακοῆς. Ἡ φιλοδοξία του στοχεύει σὲ ζητήματα μακριὰ ἀπὸ τὸ βρετανικὸ ἔδαφος, ἐνῷ ἡ ζωὴ στὸ νησὶ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ δύσκολη κάθε μῆνα, μὲ κάθε ἐποχὴ νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ βαθύτερο ἄγχος μεταξὺ τῶν οἰκογενειῶν ποὺ νιώθουν ὅτι τὸ βασίλειο ποὺ κληρονόμησαν τοὺς γλιστράει ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὰ χέρια τους. 

Αὐτὴ ἡ κατεύθυνση ἐπιδεινώνει τὸ αἴσθημα τοῦ ἐκτοπισμοῦ ποὺ ἐξαπλώνεται στὶς πόλεις καὶ τὶς κωμοπόλεις. Ἡ μαζικὴ μετανάστευση συνεχίζεται μὲ ρυθμὸ ποὺ μεταμορφώνει τὶς κοινότητες πιὸ γρήγορα ἀπὸ ὅ,τι μποροῦν νὰ προσαρμοστοῦν, δημιουργῶντας πολιτισμικὸ ἀποπροσανατολισμὸ καὶ ἔντονη πίεση στὰ σχολεῖα, τὰ δίκτυα μεταφορῶν καὶ τὴ συνοχὴ τῶν γειτονιῶν. Ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίσει αὐτὴ τὴν ἀναταραχὴ μὲ σαφήνεια καὶ ἀποφασιστικότητα, ὁ Starmer διοχετεύει τὴν ἐνέργειά του πρὸς τὶς ἐξωτερικὲς συγκρούσεις καὶ τὴν παγκόσμια στάση, σὰν ἡ σωτηρία της Βρετανίας νὰ βρίσκεται σὲ ξένα χαρακώματα καὶ ὄχι στὴν ἀναβίωση τῶν δικῶν της θεμελίων. Οἱ πολῖτες βλέπουν τοὺς πόρους νὰ ρέουν πρὸς τὰ ἔξω ἐνῷ οἱ δικοί τους δρόμοι καταρρέουν. 

Βλέπουν ἡγέτες ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀνθρωπιστικὸ καθῆκον, ἀγνοῶντας τὴν πραγματικότητα τῶν πιεσμένων προϋπολογισμῶν καὶ ἑνὸς κοινωνικοῦ ἱστοῦ ποὺ σφίγγεται ὅλο καὶ περισσότερο. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ διευρυνόμενο χάσμα μεταξὺ κυβερνώντων καὶ κυβερνωμένων, τὸ αἴσθημα ἐγκατάλειψης βαθαίνει. Ἕνα ἔθνος ποὺ ἐπιδιώκει τὴν ἀνανέωση δέχεται μόνο περισσότερο δημογραφικὸ μετασχηματισμὸ καὶ περισσότερα βάρη ποὺ ἐπιβάλλονται στὶς κοινότητες ποὺ βρίσκονται ἤδη στὰ ὅρια. 

Κατηγορίες γιὰ ὑφέρπουσα αὐταρχικὴ φιλοδοξία ἀκολουθοῦν τὸν Starmer παντοῦ. Ἡ κατηγορία ρέει εὔκολα: ἕνας ἡγέτης ποὺ συγκεντρώνει τὴν ἐξουσία, περιορίζει τὸν λόγο, ἀξιοποιεῖ τὶς ὑπηρεσίες ἀσφαλείας γιὰ ἐγχώριες ἀτζέντες καὶ ἀντιμετωπίζει τὴ διαφωνία ὡς κίνδυνο. Ἡ Βρετανία, ποὺ κάποτε καθοδηγοῦνταν ἀπὸ μιὰ κουλτούρα ἐλευθερίας καὶ ἁπλοῦ λόγου, τώρα ὁδεύει πρὸς τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο. Ἡ ἐπιτήρηση ἐπεκτείνεται. Οἱ διαμαρτυρίες ἀντιμετωπίζουν αὐστηρὸ ἔλεγχο. Ἡ δημόσια ἐπικοινωνία αἰσθάνεται ὅτι παρακολουθεῖται. Ἕνα βασίλειο χτισμένο πάνω σὲ ἀρχαῖες ἐλευθερίες υἱοθετεῖ τώρα συνήθειες ποὺ κάποτε συνδέονταν μὲ αὐτοκρατορίες σὲ παρακμή. 

Ταυτόχρονα, ἡ ἐξουσία τοῦ Starmer καταρρέει μὲ ἐκπληκτικὴ ταχύτητα. Οἱ δημοσκοπήσεις τοποθετοῦν τὴν ἔγκρισή του σὲ βάθη ποὺ σπάνια παρατηροῦνται στὴ βρετανικὴ πολιτική. Δεκατρία τοῖς ἑκατό: ἕνα ἐκπληκτικὸ ποσοστὸ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ φέρει τὸν τίτλο τοῦ πρωθυπουργοῦ. Ἀκόμα καὶ μέσα στὸ ἴδιο του τὸ κόμμα, ἡ ὑποστήριξη διαβρώνεται. Πολλὰ μέλη ἀναζητοῦν ἕναν διάδοχο ποὺ μπορεῖ νὰ προστατεύσει τὶς ἕδρες τους ἀπὸ τὴν αὐξανόμενη ὀργή. Αὐτὴ ἡ κατάρρευση ἀντανακλᾶ κάτι περισσότερο ἀπὸ προσωπικὴ ἀδυναμία. Ἀποκαλύπτει ἕνα βαθὺ χάσμα μεταξὺ κυβερνώντων καὶ κυβερνωμένων. Ὁ Starmer μιλάει τὴ γλῶσσα της τεχνοκρατίας, τῆς παγκόσμιας εὐθυγράμμισης καὶ τῆς διοικητικῆς διακυβέρνησης. Οἱ πολῖτες λαχταροῦν μιὰ φωνὴ ποὺ νὰ ἀντανακλᾶ τοὺς ἀγῶνες τους, τὴν αἴσθηση ταυτότητάς τους καὶ τὴν ἀνάγκη τους γιὰ κυριαρχία σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ψυχραίνει χρόνο μὲ τὸ χρόνο. 

φωτό

Ὁ Nigel Farage γεμίζει αὐτὸ τὸ κενὸ μὲ ἐκπληκτικὴ δύναμη. Προεδρεύει πλήθη ποὺ νιώθουν ὅτι ἡ ἐνέργεια ποὺ κάποτε θεωροῦνταν σβησμένη. Διοχετεύει μιὰ δίψα γιὰ ἀξιοπρέπεια, γιὰ ἀνακτημένα σύνορα, γιὰ ἕναν ἐθνικὸ σκοπὸ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὶς ἀτλαντικὲς ἐπιταγὲς ἢ τὰ εὐρωπαϊκὰ ἐποπτικὰ πλαίσια. Ὁ Farage ἀνεβαίνει ἐπειδὴ τὰ παλιὰ κόμματα προσφέρουν μόνο τὸ ἴδιο γκρίζο μήνυμα: συμμόρφωση, προσοχὴ καὶ εὐθυγράμμιση. Ὁ Farage μιλάει γιὰ δύναμη, ταυτότητα καὶ ἀνανέωση. Αὐτὸ ἀντηχεῖ ἔντονα μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ὑποστήριξαν τὸ Brexit μὲ τὴν ἐλπίδα μιᾶς πιὸ ἐλεύθερης Βρετανίας, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δοῦν αὐτὴ τὴν ὑπόσχεση νὰ ἀποδυναμώνεται ἀπὸ μιὰ πολιτικὴ τάξη ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπανασυνδέσει τὸ βασίλειο μὲ ξένες ἀτζέντες. 

Τὸ οἰκονομικὸ κλίμα ἐπιδεινώνει αὐτὴ τὴν ἔξαρση. Οἱ ἀπολύσεις πλήττουν πολλοὺς τομεῖς: βιομηχανία, λιανικὸ ἐμπόριο, logistics καὶ τεχνολογία. Οἱ νέοι ἔχουν ζοφερὲς προοπτικές. Οἱ οἰκογένειες ἐπιβαρύνουν τοὺς συρρικνούμενους προϋπολογισμούς. Οἱ συντάξεις χάνουν ἀγοραστικὴ δύναμη. Αὐτὴ ἡ δυσκολία προκαλεῖ ὀργὴ πρὸς μιὰ κυβέρνηση ποὺ διοχετεύει κεφάλαια σὲ μακρινὰ πεδία μαχῶν, ἐνῷ τὰ βρετανικὰ ἐργοστάσια σιγοῦν καὶ οἱ Βρετανοὶ ἐργαζόμενοι χάνουν τοὺς μισθούς τους. Ἕνα βασίλειο σὲ κρίση ἀπαιτεῖ προσοχὴ στὰ ἐγχώρια θεμέλια: ἀγροκτήματα, βιομηχανία, ἀσφάλεια, οἰκογενειακὴ σταθερότητα καὶ πολιτιστικὴ συνέχεια. Ὁ Starmer, ἀντίθετα, διοχετεύει τὴν ἐνέργειά του σὲ μιὰ σύγκρουση μακριὰ ἀπὸ τὶς βρετανικὲς ἀκτές. 

Γιὰ πολλοὺς Βρετανούς, αὐτὴ ἡ κατεύθυνση ἀντιπροσωπεύει μιὰ βαθιὰ προδοσία τοῦ πνεύματος τοῦ Brexit. Ἡ ψηφοφορία τοῦ 2016 ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία γιὰ ἕνα κυρίαρχο μέλλον, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ γραφειοκρατικὲς ἐντολὲς καὶ ξένες παρεμβάσεις. Στόχευε στὴν ἀποκατάσταση τῆς λήψης ἀποφάσεων στὸ Westminster καί, τὸ πιὸ σημαντικό, στὸν ἴδιο τόν βρετανικὸ λαό. Αὐτὸ τὸ ὄνειρο τώρα φαίνεται νὰ ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ ἀπὸ τὶς ἐλὶτ ποὺ ἐπιδιώκουν τὴ συνεργασία μὲ τὰ ἴδια παγκόσμια δίκτυα ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ Brexit σκόπευε νὰ ξεφύγει. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι μιὰ Βρετανία σὲ ἀδιέξοδο: οὔτε πλήρως κυρίαρχη οὔτε πλήρως ὑποταγμένη, ποὺ παρασύρεται ἀπὸ ἕνα λυκόφως μερικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ μερικῆς αἰχμαλωσίας. 

Ὡστόσο, τὸ κατεστημένο προτιμᾶ αὐτὴ τὴν τάση. Σὲ ὅλο τὸ Westminster, τὴ δημόσια διοίκηση, τὰ χρηματοοικονομικὰ κέντρα καὶ τὰ μέσα ἐνημέρωσης, διαμορφώνεται μιὰ συναίνεση: διατήρηση τῆς σταθερότητας μὲ κάθε κόστος. Αὐτὴ ἡ συμμαχία ἐλὶτ φοβᾶται μιὰ ρήξη περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι φοβᾶται τὴν παρακμή. Διατηροῦν τὸν Starmer ὡς συμβολικὴ φιγούρα, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ πληθυσμὸς ἀποσύρει τὴν ἐμπιστοσύνη του. Οἱ ἀνασχηματισμοὶ τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, οἱ ἐλεγχόμενες προσαρμογὲς καὶ ἡ γραφειοκρατικὴ χορογραφία συντηροῦν τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἐξουσίας. Κάθε μέτρο στοχεύει στὴν καθυστέρηση τῆς ἀναταραχῆς. Ἡ Βρετανία εἰσέρχεται σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπου ἡ ἐξουσία προσκολλᾶται στὸν ἑαυτό της μὲ ζοφερὴ ἀποφασιστικότητα. 

φωτό

Αὐτὴ ἡ κρίση ἔχει μιὰ εὐρύτερη διάσταση. Σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἡ παλιὰ μονοπολικὴ τάξη διαλύεται. Νέες δυνάμεις ἀναδύονται: πολιτισμικὰ κράτη ποὺ ἐπιδιώκουν αὐτονομία, πολιτιστικὴ ἀκεραιότητα καὶ στρατηγικὴ ἰσορροπία. Ἡ Μόσχα, τὸ Πεκῖνο, τὸ Δελχὶ καὶ ἡ Βραζίλια ἀποκτοῦν αὐτοπεποίθηση, ἐνῷ τὸ Λονδῖνο προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴ σύνδεσή του μὲ τὴν ἀτλαντικὴ ἡγεσία. Ἡ Βρετανία βρίσκεται σὲ ἕνα σταυροδρόμι. Μπορεῖ νὰ εὐθυγραμμιστεῖ μὲ ἕναν πολυπολικὸ κόσμο ὅπου τὰ ἔθνη ἀνακτοῦν τὴν ἐσωτερική τους δύναμη, ἡ ὁποία βασίζεται στὴν κληρονομιὰ καὶ τὴν κοινοτικὴ ἀφοσίωση. Ἢ μπορεῖ νὰ συνεχίσει ὑπὸ μιὰ φιλελεύθερη τάξη ποὺ ἀποστραγγίζει τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ διαχειριστικὴ διακυβέρνηση, ἰδεολογικὴ ἀστυνόμευση καὶ αἰώνια ἐξάρτηση ἀπὸ μακρινὲς ἀρχές. 

Ὁ Starmer ἐνσαρκώνει αὐτὸ τὸ δεύτερο μονοπάτι. Ἡ διακυβέρνησή του ἀντικατοπτρίζει ἕνα σύστημα ποὺ δίνει προτεραιότητα στὴν παγκόσμια εὐθυγράμμιση ἔναντι τῆς ἐθνικῆς ἀναγέννησης, στὴ διαχείριση τοῦ πληθυσμοῦ ἔναντι τῆς πολιτιστικῆς ἀντοχῆς καὶ στὴν ἰδεολογικὴ συμμόρφωση ἔναντι τῆς πολιτικῆς συνείδησης. Αὐτὸ τὸ σύστημα φοβᾶται τὸν γνήσιο συντηρητισμό, τὴν πολιτιστικὴ συνέχεια καὶ τὸν κυρίαρχο σκοπό. Ἀναζητᾶ πολῖτες ποὺ συμμορφώνονται, ὄχι πολῖτες ποὺ ἀπαιτοῦν ἕνα ἀκμάζον βασίλειο. 

Ὡστόσο, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια, ὁ ἀρχαῖος χαρακτῆρας της Βρετανίας παραμένει ζωντανός. Σὲ μικρὲς πόλεις, σὲ παραθαλάσσια χωριά, σὲ πλατεῖες ἀγορᾶς, σὲ πὰμπ καὶ αἴθουσες δημοτικῶν συμβουλίων, ἕνα διαφορετικὸ πνεῦμα ἐπιμένει: ἡ ἐπιθυμία γιὰ τάξη ποὺ βασίζεται στὴν κληρονομιά, τὴν οἰκογένεια, τὴ γῆ καὶ τὴν ἀφοσίωση. Μιὰ ἐπιθυμία γιὰ πολιτικὴ ἡγεσία ποὺ ὑπηρετεῖ τὸν λαὸ καὶ ὄχι τὰ ξένα συμφέροντα. Μιὰ ἐπιθυμία γιὰ ἕνα μέλλον ποὺ ἀποκαθιστᾶ τὴ βρετανικὴ δύναμη, ἀντὶ νὰ τὴ διαλύει σὲ μακρινὲς δομές. 

Ἡ ἔνταση μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο ὁραμάτων γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ ἔντονη. Ἡ εὔθραυστη διακυβέρνηση τοῦ  Starmer ἀποκαλύπτει τὴν ἐξάντληση τοῦ παλιοῦ φιλελεύθερου συστήματος. Ἡ ἄνοδος τοῦ Farage ἀποκαλύπτει τὴν ἐπιθυμία γιὰ μιὰ ἐναλλακτικὴ λύση ποὺ θὰ βασίζεται στὴν κυριαρχία καὶ τὴν ἐθνικὴ ἀναγέννηση. Τὸ κατεστημένο προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴν κεντρικὴ θέση, ὡστόσο τὸ ἔδαφος διαβρώνεται ἀπὸ κάτω του. 

Ἡ Βρετανία ἔχει φτάσει σὲ μιὰ στιγμὴ ὅπου ἡ ψευδαίσθηση τῆς σταθερότητας κρύβει μιὰ βαθύτερη καταιγίδα. Ἕνα βασίλειο δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει μόνο μέσῳ διοικητικῶν τελετουργιῶν. Ἀπαιτεῖ σκοπό, θάρρος καὶ αὐθεντικὴ ταυτότητα. Ἡ φιλελεύθερη τάξη προσφέρει μόνο κόπωση καὶ φόβο. Οἱ πολῖτες το διαισθάνονται αὐτὸ καὶ ἀναζητοῦν ἕνα νέο μονοπάτι. 

Ἡ ὥρα προχωράει. Ἡ παλιὰ τάξη πραγμάτων παρασύρεται. Ἕνα νέο κεφάλαιο πλησιάζει. 

(άπό ἐδῶ) 

Κι᾿ὅλοι οἱ ἡγέτες τῆς δυτικῆς καί νότιας Εὐρώπης, οἱ μαριονέτες τῆς Καμπαλαρίας δῆλα δή, ἀκριβῶς τὀ ἴδιο κάνουν. Μόνον οἱ χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί Εὐρασίας στέκονται ὄρθιιες μαχόμενες. Ἀλλά κι᾿ἐκεῖ, οἱ "δημοκρατικές " παρεμβάσεις τῶν δέσμιων τῆς Καμπάλ, κάνουν τά πάντα γιά νά τίς ἀποθαρρύνουν. 

Ἡ καταστροφή τῆς γηραιᾶς ἡπείρου εἶναι μία πραγματικότης. Ποιός θά τήν σταματήσῃ ; Πρῶτον δέν ξέρω ἄν ὑπάρχουν τά περιθώρια γιά σωτηρία καί δεύτερον οἱ ἡγέτες πού θά ἐμφανιστοῦν θά εἶναι ἰκανοί νά ἀντιμετωπίσουν ἀποτελεσματικά καί νά προλάβουν αὐτή τήν κατάρρευσιν ; Δύσκολα τά πράγματα...

Ἡ Πελασγική 

Κλόουν Ε.Ε. πρός ΗΠΑ : Μήν ἀπειλεῖτε τήν ...δημοκρατία μας

...τήν δημοκρατία σας...

Πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών, κεφάλαιο Α΄ : Ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι πού πρῶτοι ῥίξαμε στούς λαούς τίς λέξεις : «Ἐλευθερία, Ἰσότης, Ἀδελφότης»,λέξεις πού ἐπαναλαμβάνονται ἀπό ἀνόητους παπαγάλους τούς ὁποίους χρησιμοποιοῦμαι μέσῳ αὐτοῦ τοῦ δελεάσματος,γιά τήν καταστροφή τῆς εὐημερίας τοῦ κόσμου...ΕΔΩ

Οι ΗΠΑ δεν πρέπει να απειλούν ότι θα παρέμβουν στη «δημοκρατική ζωή» της ΕΕ , δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Antonio Costa, προσθέτοντας ότι οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον δεν έχουν πλέον κοινή κοσμοθεωρία.

 

Τα σχόλιά του ήρθαν σε απάντηση στην πρόσφατα δημοσιευμένη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, η οποία επικρίνει έντονα την πολιτική και πολιτιστική πορεία της ΕΕ, προειδοποιώντας για «πολιτισμική διαγραφή». 

Κατηγορεί τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για υπερβολική ρύθμιση, ενίσχυση της αστάθειας μέσω των μεταναστευτικών πολιτικών και καταστολή της πολιτικής αντιπολίτευσης. Το έγγραφο ενθαρρύνει τα «πατριωτικά ευρωπαϊκά κόμματα» να υπερασπιστούν τις δημοκρατικές ελευθερίες και τους «υπερήφανους εορτασμούς» των εθνικών ταυτοτήτων. ( ἐδῶ) 

Σίγουρα βάζοντας τό θέμα αὐτό τό μόνον πού δέν θέλω νά ὑπερασπιστῶ εἶναι τήν δημοκρατία στίς ΗΠΑ ( ἄν καί ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς τό ἐκεῖ δημοκρατικό πολίτευμα εἶναι πολύ πιό κοντά στίς ἔννοιες καί τίς ἀξίες τῆς δημοκρατίας πού ὑπερασπίζεται ) ἀλλά αὐτά ἀκριβῶς πού ἐπισημαίνονται στό ἀμερικανικό ἔγγραφο ὡς μία πραγματικότητα πού συμβαίνει ἐδῶ καί τοὐλάχιστον 3 δεκαετίες στήν Εὐρώπη πού κινδυνεύει μέ πολιτιστική κατάρρευσιν καί πληθυσμιακή ἀλλοίωσιν, ἀλλά καί νά μείνω ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ στήν ἀπόλυτη ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τῶν λεγομένων "δημοκρατῶν" τῆς Ε.Ε. ἀναφέροντας κάποια ἀπό τά πάμπολλα θέματά μας τοῦ πῶς ἐννοοῦν τήν δημοκρατία οἱ ἡγέτες τῆς Ε.Ε. πού συχνά πυκνά κουνοῦν τό δάχτυλο,κυρίως σ᾿ὅσους δέν συμφωνοῦν μέ τίς θέσεις τους καί ἐπιδιώξεις τους. Ἔτσι λοιπόν, γιά τήν Ἱστορία, ἀκόμη μία φορά : 

Ἡ Ε.Ε. συχνά - πυκνά κάνει λόγο γιά τίς ἀξίες καίι τά ἰδανικά τῆς δημοκρατίας. Ἔτσι θεωρητικῶς ἤ ὅταν πρὄκειται γιά προώθησιν καί ὑπεράσπισιν τῆς woke ἀτζέντας, πού ἀφορᾶ τά LGBTQ +++ καί τούς πάσης φύσεως ...μετανάστες. . Διότι  δέν χάνει εὐκαιρία ἡ ἡγεσία της νά ἀποδεικνύει τοῦ πώς ἐννοεῖ τήν δημοκρατία εἴτε πρὄκειται γιά ἀκύρωσιν τῆς λαϊκῆς ἐτυμηγορίας εἴτε γιά ἀποφάσεις πού κλείνουν στίς φυλακές πολιτικούς ἀντιπάλους. Ἄλλως τε δέν τά λέω μόνον ἐγώ,τούς τά λέει ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ κάθε φορά πού προβαίνουν σέ ἀντιδημοκρατικές πρακτικές, ὅπως καί ἀντιπρόεδρος Βάνς τούς τά εἶπε κατάμουτρα... " Ἡ Τυραννία τῆς Ε.Ε. " 

« Τό κάναμε μέ τήν Ῥουμανία θά τό κάνουμε καί μέ τήν Γερμανία ἐάν χρειαστεῖ » 

Ο Călin Georgescu, τέθηκε υπό δικαστικό έλεγχο από εισαγγελείς. Ερευνάται για τρεις ποινικές υποθέσεις: υποκίνηση σε ενέργειες κατά της συνταγματικής τάξης, υποστήριξη φασιστικών οργανώσεων και ψευδείς δηλώσεις σχετικά με τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας ...  Ἐπεί δή ΚΑΙ ἡ Ῥουμανική δημοκρατία δέν ἔχει ἀδιέξοδα

 ...ἡ Λέ Πέν εἶναι ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ τῆς Καμπαλαρίας. Ὅσοι ἡγέτες βγῆκαν καί καταδίκασαν τό κυνήγι κατά τῆς ἐθνικίστριας Λέ Πέν,τήν καταπάτησιν τῶν δημοκρατικῶν ἀξιῶν, οὐσιαστικῶς εἶναι καί οἱ ἴδιοι ἀντίθετοι στήν Καμπαλαρία και ὅσα σχεδιάζει. Καί ἐκεῖ εἶναι πού παρατηροῦμε πόσο λυσσοῦν, κυριολεκτικῶς, οἱ δημοκραταραῖοι, ὥστε νά μήν ὑπολογίζουν οὐδέ κἄν αὐτό πού ὑποτίθεται ἀνέκαθεν ὑποστήριζαν καί γιά τό ὁποῖο ἀγωνίζονταν : τήν δημοκρατία τους... τήν δημοκρατία τους ... ( 2)

η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ψήφισε την άρση της διπλωματικής ασυλίας τεσσάρων εθνικιστών ευρωβουλευτών κατόπιν αιτήματος των εισαγγελέων του κράτους τους. Περιλαμβάνουν δύο Πολωνούς ευρωβουλευτές από το PiS (ECR) που διώκονται από την κυβέρνηση Τουσκ, έναν Τσέχο ευρωβουλευτή από το ANO (Patriots) που είχε ήδη αθωωθεί δύο φορές και ένα μέλος του γερμανικού AfD (ESN) - του οποίου το μόνο έγκλημα ήταν να αναρτήσει στο Twitter μια φωτό που απεικονίζει πρώην και νυν Γερμανούς ηγέτες να κάνουν αυτό που φαίνεται ως ναζιστικός χαιρετισμός. ΕΔΩ

Pax Europea : Ἡ πορεία τῆς «Φιλελεύθερης Τυραννίας»

Η Ευρώπη δεν θα πρέπει να διστάσει να ασκήσει πίεση στις ΗΠΑ εάν αποτύχει να ευθυγραμμιστεί με τις «φιλελεύθερες δημοκρατίες» θα έχει ένα τίμημα είπε η γερμανίδα Annalena Baerbock -ἀριστερά στήν φωτό διασκεδάζοντας μέ τούς ὀμοίους της- ( Χαμένα τά ἔχουν οἱ κλόουν τῆς Ε.Ε. Ὅ,τι νἄναι ...) 

Επαναλαμβάνω: η ΕΕ, ως κέντρο και έδρα της φιλελεύθερης δικτατορίας, μπαίνει τώρα σε κατάσταση άμεσου πολέμου μαζί μας στην Ουκρανία, ενώ η Αμερική κάνει πίσω και αποσύρεται από τη σύγκρουση. Και αυτά είναι καλά νέα. Το πεδίο επιχειρήσεων για την τρομοκρατική ζητιανιά του Ζελένσκι στενεύει - αλλά ξέρουμε πόσο αποτελεσματικός ήταν αυτός ο αιματοβαμμένος κλόουν στο να αποσπάει κεφάλαια και στρατιωτική υποστήριξη.Ἡ πολεμοχαρής φιλελεύθερη δημοκρατία τῆς Ε.Ε.

  ...ο Εσθονός υπουργός Εξωτερικών Margus Tsahkna υποστήριξε πως η Ουγγαρία θα πρέπει να εξαιρεθεί από τα δικαιώματα ψήφου της για να αποτραπεί το ξεκλείδωμα των κεφαλαίων. "Το άρθρο 7 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση προβλέπει τη δυνατότητα απόσυρσης των δικαιωμάτων ψήφου ενός κράτους μέλους εάν θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της [ΕΕ] και των άλλων μελών. Αυτό ακριβώς κάνει ο Όρμπαν", υποστήριξε, προσθέτοντας ότι η Ε.Ε. "πλησιάζει όλο και περισσότερο" σε μία τέτοια απόφαση. Κι᾿ἄλλη δόσις ...δημοκρατίας !

...Ναί, στὸ ὄνομα τῆς ἥττας τῆς «ἀκροδεξιᾶς», οἱ ποινικὲς δίκες χρησιμοποιοῦνται τώρα «γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὸ πολιτικὸ μήνυμα» σὲ ἐμᾶς τοὺς ὑπόλοιπους. Αὐτὴ εἶναι ἡ βρετανικὴ δημοκρατία σήμερα... Εἶναι «Ἀκροδεξιό Ἀδίκημα», σήμερα ἡ « Ἀντι- Συστημική Ῥητορική» ;

Christine Anderson της ομάδας Ευρώπη των Κυρίαρχων Εθνών   ...η λύση των Βρυξελλών -ένα κεντρικό καθεστώς λογοκρισίας που υποστηρίζεται από έναν στρατό χρηματοδοτούμενων από την ΕΕ «ελεγκτών γεγονότων»...Αυτή η έκθεση ουσιαστικά θέτει τους βασικούς κανόνες για να έχει η ΕΕ μεγαλύτερη παρέμβαση στις εθνικές εκλογές...Αλλά αυτή είναι αρμοδιότητα των κρατών και δεν έχουν καμία δουλειά να ανακατεύονται εκεί. Αυτό που προσπαθούν να επιτύχουν είναι προφανώς να διατηρήσουν τον έλεγχο του ποιος εκλέγεται. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και της ελευθερίας του λόγου »... Οἱ δημοκραταραῖοι καί ἡ « ἀσπίδα τῆς δημοκρατίας τους»

 «Η ΕΕ θα πρέπει να καταργηθεί και η κυριαρχία να επιστραφεί στις μεμονωμένες χώρες, έτσι ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να εκπροσωπούν καλύτερα τους λαούς τους», έγραψε ο Musk, αποκαλώντας την ένωση «γραφειοκρατικό τέρας». Σωστότατος Musk  ! 

Σήμερα, βασικά στοιχεία του γερμανικού και αυστριακού ποινικού κώδικα λειτουργούν κατά κάποιο τρόπο θυμίζοντας το πρώην σοβιετικό ποινικό δίκαιο. Η Γερμανία και η Αυστρία πρέπει να αποδεικνύουν καθημερινά ότι μπορούν να ανταποκριθούν στα « καθήκοντα αυτο-επανεκπαίδευσης» τους ακόμη πιο αυστηρά από τους μέντορές τους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρόμοιες δυναμικές υπάρχουν και σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, όπου οι σημασιολογικές παρεκκλίσεις έχουν μετατρέψει τις κατηγορίες για φασισμό σε μια γενική ετικέτα του απόλυτου κοσμικού κακού. Νομική Μαγεία καί Ἀντιστροφή Θυματοποίησης

 ἱδρυτής τοῦ Telegram Pavel Durov : « Αυτή την άνοιξη ( 2025) στο Salon des Batailles στο Hotel de Crillon, ο Nicolas Lerner, επικεφαλής των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, μου ζήτησε να απαγορεύσω τις συντηρητικές φωνές στη Ρουμανία ενόψει των εκλογών.  ΑΡΝΗΘΗΚΑ . Το Telegram δεν θα περιορίσει τις ελευθερίες των Ρουμάνων χρηστών ούτε θα μπλοκάρει τα πολιτικά τους κανάλια». ( ἀπό ἐδῶ) 

Διαβᾶστε κι᾿αὐτό :

Ἀπό : Ὁ ἀντισημιτισμός, ἡ Ἐλευθερία Λόγου καί ἡ Ἀνατολή τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Ἐθνικισμοῦ

φωτό κορυφῆς. 

Αὐτά καί ...πᾶμε παρακάτω ...

Ἡ Πελασγική