Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι ο George Washington θα πρέπει να κατέχει το ρεκόρ για το μεγαλύτερο διαφορά νίκης από οποιονδήποτε Αμερικανό πρόεδρο. Στις πρώτες προεδρικές εκλογές το 1789, ο Washington κέρδισε το 100 τοις εκατό του εκλογικού σώματος —και τις 69 ψήφους του σώματος των εκλεκτόρων. Ωστόσο, ο Washingtonείχε ένα σαφές πλεονέκτημα. Δεν είχε αντίπαλο.
Ακολουθούν επτά συντριπτικές αμερικανικές προεδρικές εκλογές με τα μεγαλύτερα περιθώρια νίκης, που κατατάσσονται από το μικρότερο στο μεγαλύτερο.
1. Lyndon Johnson vs. Barry Goldwater (1964)
Στις 22 Νοεμβρίου 1963, καθώς το έθνος εξακολουθούσε να ταλαντεύεται από τη συγκλονιστική δολοφονία του προέδρου John F. Kennedy στο Ντάλας, ο Lyndon Johnson , ο αντιπρόεδρος του Kennedy, ορκίστηκε στο Air Force One έχοντας στο πλευρό του τη θλιμμένη χήρα του JFK.
Όταν οι περισσότεροι ιστορικοί γράφουν για τον Johnson, επικεντρώνονται στον αμφιλεγόμενο χειρισμό του πολέμου του Βιετνάμ ή στην προοδευτική ατζέντα του για τα πολιτικά δικαιώματα, αλλά όλα αυτά ήρθαν αργότερα, λέει ο ιστορικός και δημοσιογράφος Jonathan Darman.
«Αν σκεφτείτε την κατάσταση στα τέλη του 1963 έως τα μέσα του 1964, η κυρίαρχη εικόνα του Johnson είναι κάποιος που ήταν μια κατευναστική παρουσία σε αυτή τη χώρα μετά το τραύμα της δολοφονίας», λέει ο Darman, συγγραφέας του "Landslide: LBJ and Reagan at the Dawn of a New America". «Υπήρχε μια συλλογική αίσθηση ανακούφισης στη χώρα που μπόρεσε να μπει στο γραφείο και να είναι μια φιγούρα άνεσης και σταθερότητας».
Η οικονομία ήταν ισχυρή το 1964 και η σύγκρουση στο Βιετνάμ βρισκόταν ακόμα στις πίσω σελίδες της εφημερίδας. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να είχε νικήσει τον Johnson το 1964 ήταν ένας πραγματικά συναρπαστικός Ρεπουμπλικανός αντίπαλος. Αντίθετα, οι Ρεπουμπλικάνοι πρότειναν τον γερουσιαστή Barry Goldwater, έναν συντηρητικό σκληροπυρηνικό.
«Ο εξτρεμισμός στην υπεράσπιση της ελευθερίας δεν είναι κακό», δήλωσε ο Goldwater στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών.
Ο Goldwater δεν ασχολήθηκε με τα πολιτικά δικαιώματα , το πιο σημαντικό ζήτημα της ημέρας, αλλά έκανε διαλέξεις στο κοινό του σχετικά με την ιερότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, την ελάχιστη κυβέρνηση και τον νόμο και την τάξη.
«[Η εκστρατεία της Goldwater] σχεδιάστηκε σχεδόν για να αποξενώσει τους ψηφοφόρους», λέει ο ιστορικός και συγγραφέας David Pietrusza.
Ο Johnson πέτυχε μια πραγματικά συντριπτική νίκη, κερδίζοντας 486 εκλογικές ψήφους έναντι 52 της Goldwater, με εκλογικό περιθώριο νίκης 80,6 ποσοστιαίες μονάδες.
2. Lincoln vs. McClellan (1864)
Οι εκλογές του 1864 διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια μερικών από τις πιο σκληρές μάχες του Εμφυλίου Πολέμου με μόνο τις 25 πολιτείες της Ένωσης να ψηφίζουν. Η προεδρική κούρσα έγινε εθνικό δημοψήφισμα για τον πόλεμο, με τον νυν προεδρεύοντα Abraham Lincoln να υπόσχεται να αγωνιστεί και τον αμφισβητία των Δημοκρατικών George McClellan να λέει ότι ήρθε η ώρα να γίνει ειρήνη με τη Συνομοσπονδία.
Στις εκλογές του 1860, ο Lincoln έθεσε υποψηφιότητα ως Ρεπουμπλικανός, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα συγκέντρωσε έναν συνασπισμό φιλοπολεμικών Ρεπουμπλικανών και φιλοπολεμικών Δημοκρατών που σχημάτιζαν το κόμμα της Εθνικής Ένωσης. Το σύνθημά του ήταν «Μην αλλάζετε άλογα στη μέση ενός ρέματος», αναφερόμενος στους κινδύνους αλλαγής ηγεσίας της Ένωσης εν μέσω πολέμου.
Ο McClellan, στρατηγός της Ένωσης, δεν ήταν στην πραγματικότητα υποψήφιος για την ειρήνη, αλλά αυτό επέλεξε το Δημοκρατικό κόμμα ως πλατφόρμα του. Αν η Ένωση συνέχιζε να χάνει σημαντικές μάχες έναντι της Συνομοσπονδίας —όπως συνέβη όλο το καλοκαίρι του 1864— ο McClellan και οι Δημοκρατικοί μπορεί να είχαν κερδίσει με μεγάλη επιτυχία. Αλλά όταν ο στρατηγός Sherman κατέλαβε την Ατλάντα τον Σεπτέμβριο, το ρεύμα του πολέμου άλλαξε και οι Ρεπουμπλικάνοι οδήγησαν τα καλά νέα στην ημέρα των εκλογών.
Ο Lincoln κέρδισε 212 εκλογικές ψήφους έναντι 12 του McClellan, με περιθώριο νίκης 81,6 ποσοστιαίες μονάδες.
3. Reagan vs. Carter (1980)
Η οικονομική και πολιτική κατάσταση το 1980 ήταν διαμετρικά αντίθετο με το 1964. Το 1964, η οικονομία βρισκόταν σε τρομερή άνοδο και το έθνος ψήφισε τον LBJ (Lyndon Johnson) , τον υποψήφιο που θα εξασφάλιζε ηρεμία και συνέχεια. Το 1980, το έθνος βυθίστηκε σε μια βαθιά οικονομική ύφεση και 100 Αμερικανοί κρατούνταν όμηροι στο Ιράν χωρίς καμία λύση. Οι ψηφοφόροι ήταν έτοιμοι για μια αλλαγή στον Λευκό Οίκο. ( Πελασγ. Θυμηθεῖτε πῶς λειτούργησε ἡ Ἔκπληξις τοῦ Ὀκτωβρίου στίς ἐκλογές ἐκεῖνες : ΕΔΩ )
«Η αποστροφή για την προεδρία Carter αυξάνεται και αυξάνεται το 1979 και το 1980», λέει ο Darman. «Η συντριπτική νίκη του Reagan το 1980 ήταν από πολλές απόψεις μια συναινετική απόρριψη του Κάρτερ παρά μια συναινετική επιβεβαίωση του προγράμματος Reagan».
Ο Ronald Reagan δεν ήταν καινούργιος στην πολιτική για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους το 1980. Εξελέγη για πρώτη φορά κυβερνήτης της Καλιφόρνια το 1966 και διεξήγαγε μια στενή προκριματική εκστρατεία των Ρεπουμπλικανών εναντίον του Gerald Ford το 1976. Ο Darman λέει ότι μέχρι το 1980, ο Reagan ήταν «η κυρίαρχη φιγούρα της αμερικανικής δεξιάς. ”
Ωστόσο, ορισμένοι ψηφοφόροι που συμμετείχαν στις εκλογές του 1980 θεώρησαν ότι ο συντηρητισμός του Reagan ήταν πολύ ακραίος. Αλλά μετά από μερικές δυνατές εμφανίσεις συζητήσεων, ο Reagan υποστήριξε ότι ήταν μια «αξιόπιστη, εύλογη, αρκετά μέτρια εναλλακτική του Carter», λέει ο Darman.
Ο Reagan κατέληξε να κατατροπώνει τον ταλαίπωρο Jimmy Carter κατά 81,8 ποσοστιαίες μονάδες, 489 εκλεκτορικές ψήφους έναντι 49.
4. Jefferson vs. Pinckney (1804)
Ο Thomas Jefferson είχε κάθε λόγο να είναι σίγουρος για την επανεκλογή του το 1804. Το νεαρό έθνος ευημερούσε και βρισκόταν σε ειρήνη, και οι πολιτικοί αντίπαλοι του Jefferson, οι Ομοσπονδιακοί, βρίσκονταν σε σύγχυση. Ο Jefferson ήταν αρκετά τολμηρός για να προβλέψει ότι οι Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι του ( Τό κόμμα τοῦ Jefferson ὀνομαζόταν Democratic-Republican,Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό ) θα έχαναν μόνο τέσσερις πολιτείες το 1804. Κατέληξαν να καταλάβουν όλες εκτός από δύο.
Ένα άλλο όφελος για τον Jefferson ήταν η αλλαγή του υποψηφίου. Το 1800, ο Jefferson μοιράστηκε το ψηφοδέλτιο με τον Aaron Burr, αλλά ο Burr έχασε την εύνοια των Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικανών αφού αρνήθηκε να υποκύψει από ένα τετραμερές εκλογικό αδιέξοδο το 1800. Το 1804, ο Jefferson εγκατέλειψε τον Burr και τον αντικατέστησε με τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης George Clinton.
Οι Ομοσπονδιακοί σκέφτηκαν για λίγο να προτείνουν τον Burr ως δικό τους υποψήφιο το 1804, αλλά αντ' αυτού πήγαν με τον Charles Cotesworth Pinckney της Νότιας Καρολίνας. Οι υποψήφιοι για την προεδρία δεν έκαναν ανοιχτή προεκλογική εκστρατεία τότε, αλλά οι Φεντεραλιστές ( Ομοσπονδιακοί) προσπάθησαν να επιτεθούν στον Jefferson για την ανοησία της Αγοράς στη Λουιζιάνα και τις σχέσεις του με τη σκλαβωμένη ερωμένη του, Sally (Sarah) Hemings .
Ο Jefferson έτρεξε με το ρεκόρ του και πέτυχε συντριπτική νίκη, λαμβάνοντας 162 εκλογικές ψήφους έναντι 14 του Pinckney, με περιθώριο νίκης 84 ποσοστιαίες μονάδες.
Οι εκλογές του 1804 ήταν οι πρώτες που διεξήχθησαν μετά την επικύρωση της 12ης Τροποποίησης, η οποία άλλαξε την εκλογική διαδικασία έτσι ώστε κάθε εκλέκτορας έδινε δύο ξεχωριστές ψήφους: μία για τον πρόεδρο και μία άλλη για τον αντιπρόεδρο.
5. Nixon vs. McGovern (1972)
Περισσότερα από 50 χρόνια μετά το σκάνδαλο Watergate και την ντροπιαστική παραίτηση του Richard Nixon από τον Λευκό Οίκο , είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι ο Nixon ήταν κάποτε ένας απίστευτα δημοφιλής πρόεδρος. Η συντριπτική νίκη του Νίξον το 1972 παραμένει το μεγαλύτερο περιθώριο λαϊκών ψήφων στην αμερικανική εκλογική ιστορία, χτυπώντας τον αντίπαλό του George McGovern με σχεδόν 18 εκατομμύρια ψήφους.
Οι εκλογές του 1972 ήταν οι πρώτες που διεξήχθησαν μετά την επικύρωση της 26ης Τροποποίησης, η οποία μείωσε την ηλικία ψήφου από 21 σε 18. Οι νεαροί άνδρες ψηφοφόροι, ειδικότερα, είχαν καλό λόγο να ψηφίσουν τον Νίξον, ο οποίος υποσχέθηκε να τερματίσει την στρατολόγηση για το Βιετνάμ μέχρι τον Δεκέμβριο του 1972 Ο πρόεδρος είχε ήδη ανακαλέσει 500.000 στρατιώτες από το Βιετνάμ μέχρι το 1972, γεγονός που συνέβαλε πολύ στην καταστολή των αντιπολεμικών διαδηλώσεων.
Ὁ Νίξον μέ τόν ἀντιπρόεδρο τῆς Κυβερνήσεώς του, τόν ἑλληνοαμερικανό Σπῦρο Ἄγκνιου ( φωτό) Οι αντίπαλοι του Νίξον, οι Δημοκρατικοί, εξακολουθούσαν να αναστατώνονται από την καταστροφική Εθνική Συνέλευση των Δημοκρατικών του 1968 στο Σικάγο , στην οποία οι αντιπολεμικοί διαδηλωτές συγκρούστηκαν βίαια με την αστυνομία. Το 1972, το διασπασμένο Δημοκρατικό κόμμα επέλεξε τον γερουσιαστή George McGovern από τη Νότια Ντακότα, ο οποίος έθεσε υποψηφιότητα ως υποψήφιος κατά του πολέμου.
Η εκστρατεία του Nixon επιτέθηκε στον McGovern ως αριστερό εξτρεμιστή και η εκστρατεία του McGovern υπέστη τρομερή αποτυχία όταν αποκαλύφθηκε ότι ο υποψήφιός του υποβλήθηκε σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ για κατάθλιψη.
Την ημέρα των εκλογών, όχι μόνο ο Nixon κέρδισε επιβλητικές 520 εκλογικές ψήφους έναντι 17 του McGovern (περιθώριο 93,5 ποσοστιαίες μονάδες), αλλά ο Nixon έγινε ο πρώτος Ρεπουμπλικανός υποψήφιος που κέρδισε κάθε πολιτεία του Νότου, ιστορικά προπύργια των Δημοκρατικών.
6. Reagan vs. Mondale (1984)
Το 1984, η ομάδα επανεκλογής του Προέδρου Ronald Reagan έκανε μια λαμπρή προεκλογική διαφήμιση με τίτλο «Morning in America».
«Οι ψηφοφόροι το ᾿πιασαν αμέσως», λέει ο Darman. «Αυτή η ιδέα ότι οι ΗΠΑ είχαν περάσει από πολλές τραυματικές προεδρίες που εκτείνονται μέχρι τον Κένεντι. Και τώρα, μετά τις ταραγμένες δεκαετίες των δεκαετιών του 1960 και του 1970, η ηγεσία του Reagan είχε φέρει στο έθνος νέα δύναμη και σταθερότητα».
Στην πρώτη του θητεία, ο Reagan απέδειξε ότι οι επικριτές του έκαναν λάθος παρουσιάζοντας έναν «λειτουργικό συντηρητισμό», λέει ο Darman, που ήταν υπέρ των επιχειρήσεων και υπέρ της ελεύθερης αγοράς, ενώ πίεζε για χαμηλότερους φόρους, μικρότερη κυβέρνηση και μια δυναμική στάση του Ψυχρού Πολέμου .
Οι Δημοκρατικοί πρότειναν τον Walter Mondale, ο οποίος διετέλεσε αντιπρόεδρος υπό τον Carter. Με τη σειρά του, ο Mondale επέλεξε την βουλευτή Geraldine Ferraro ως υποψήφια αντιπρόεδρό του, την πρώτη γυναίκα με ένα αμερικανικό προεδρικό εισιτήριο μεγάλων κομμάτων.
Ο Mondale είχε για λίγο στριμώξει τον Reagan μετά από μια αδύναμη επίδοση στο debate -τότε ο Reagan ήταν 73 ετών, το γηραιότερο άτομο που προτάθηκε για πρόεδρος- αλλά τελικά η εκστρατεία Mondale απέτυχε να προσφέρει μια συναρπαστική εναλλακτική στο συντηρητικό όραμα του Reagan.
Ο Reagan βελτίωσε το εντυπωσιακό σόου του 1980, συντρίβοντας απόλυτα τον Mondale με 525 εκλογικές ψήφους έναντι 13. Το 1984, ο Reagan πήρε κάθε πολιτεία εκτός από τη Μινεσότα και την Περιφέρεια της Κολούμπια με εκλογικό περιθώριο νίκης 95,2 ποσοστιαίες μονάδες.
7. Franklin D. Roosevelt εναντίον Alf Landon (1936)
Ο Franklin Delano Roosevelt εξελέγη πρόεδρος τέσσερις φορές ρεκόρ —αυτό ήταν πριν από την 22η Τροποποίηση να θεσπίσει όρια θητείας—και κανένας από τους αγώνες δεν ήταν τρομερά ανταγωνιστικός. Ακόμη και το μικρότερο περιθώριο νίκης του στο εκλογικό κολέγιο εξακολουθούσε να είναι 62,8 ποσοστιαίες μονάδες το 1944. Το μεγαλύτερο περιθώριο νίκης του - η μεγαλύτερη σαρωτική νίκη στην αμερικανική προεδρική ιστορία - ήρθε το 1936 όταν κέρδισε με 97 ποσοστιαίες μονάδες.
Οι εκλογές του 1936 ήταν, εν μέρει, ένα δημοψήφισμα για τη σαρωτική νομοθεσία του FDR (Franklin Delano Roosevelt) για το New Deal . Αλλά το New Deal δεν ήταν μια ανεπιφύλακτη επιτυχία το 1936, λέει ο Pietrusza, συγγραφέας του Roosevelt Sweeps Nation: FDR’s 1936 Landslide and the Triumph of the Liberal Ideal ( φωτό ἀριστερά).
Η ανεργία εξακολουθούσε να είναι υψηλή και το Ανώτατο Δικαστήριο είχε καταργήσει προγράμματα New Deal, όπως το National Industrial Recovery Act και το Agricultural Adjustment Act.
Ο Pietrusza πιστώνει την επιτυχία του Roosevelt στην πολιτική του γνώση. Ο FDR ήταν ικανός να διαβάζει τους μεταβαλλόμενους πολιτικούς ανέμους. Έσπευδε να αλλάζει πλευρά σε ένα θέμα όταν άρχιζε να αποδεικνύεται μη δημοφιλές. Για παράδειγμα, ο FDR ξεκίνησε ως υποστηρικτής της Κοινωνίας των Εθνών του Woodrow Wilson , αλλά έγινε ένθερμος απομονωτικός μέχρι τη δεκαετία του 1930. Ο FDR ήταν αρχικά ενάντια σε ορισμένα από τα δικά του προγράμματα εμπορικών σημάτων, όπως η κοινωνική ασφάλιση και η φορολογική μεταρρύθμιση, αλλά άλλαξε γνώμη όταν κέρδισαν δημοτικότητα.
«Ο Roosevelt ήταν πολιτικάντης», λέει ο Pietrusza, «και ήταν πολύ, πολύ καλός σε αυτό».
Ένας άλλος λόγος για την κυρίαρχη απόδοση του FDR το 1936 ήταν η αδυναμία του αντιπάλου του, του Ρεπουμπλικανού κυβερνήτη Alf Landon του Κάνσας.
«Ο Landon ήταν ένα μεγάλο ψάρι σε μια μικρή λίμνη στο Κάνσας», λέει ο Pietrusza, «αλλά αποδεικνύεται ότι είναι ένας άθλιος ομιλητής και πραγματικά πυροβολεί τον εαυτό του στο πόδι για την Κοινωνική Ασφάλιση».
Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούσαν να βγαίνουν από τη Μεγάλη Ύφεση , οι ψηφοφόροι επέλεξαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία να παραμείνουν στον FDR. Ο Rooseveltτ κέρδισε κάθε πολιτεία εκτός από το Βερμόντ και το Μέιν, συγκεντρώνοντας 523 εκλογικούς ψήφους έναντι των οκτώ του Λάντον.
.jpg)
