Ποιός προκάλεσε τόν πόλεμο στήν Οὐκρανία ;

Γράφει ὁ John J. Mearsheimer 

Το ζήτημα του ποιος είναι υπεύθυνος για την πρόκληση του πολέμου στην Ουκρανία είναι ένα θέμα βαθιάς αμφισβήτησης από τότε που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει τεράστια σημασία, επειδή ο πόλεμος ήταν μια καταστροφή για διάφορους λόγους, ο πιο σημαντικός από τους οποίους είναι ότι η Ουκρανία έχει ουσιαστικά καταστραφεί. Έχει χάσει σημαντικό μέρος της επικράτειάς της και είναι πιθανό να χάσει περισσότερα, η οικονομία της έχει καταρρεύσει, τεράστιοι αριθμοί Ουκρανών έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά ή έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και έχει υποστεί εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Φυσικά και η Ρωσία έχει πληρώσει σημαντικό τίμημα αίματος. Σε στρατηγικό επίπεδο, οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης, για να μην αναφέρουμε τη Ρωσία και την Ουκρανία, έχουν δηλητηριαστεί για το άμεσο μέλλον, πράγμα που σημαίνει ότι η απειλή ενός μεγάλου πολέμου στην Ευρώπη θα είναι πάντα εδώ και πολύ μετά αφού ο πόλεμος της Ουκρανίας μετατραπεί σε μία παγωμένη σύγκρουση. Το ποιος φέρει την ευθύνη για αυτήν την καταστροφή είναι ένα ερώτημα που δεν θα λυθεί σύντομα και αν κάτι είναι πιθανό να γίνει πιο εμφανές καθώς η έκταση της καταστροφής γίνεται πιο εμφανής σε περισσότερους ανθρώπους.

Η κοινή αντίληψη στη Δύση λέει ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι υπεύθυνος για την πρόκληση του πολέμου στην Ουκρανία. Η εισβολή είχε ως στόχο να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία και να την κάνει μέρος μιας μεγάλης Ρωσίας, έτσι το επιχείρημα συνεχίζεται. Μόλις επιτευχθεί αυτός ο στόχος, οι Ρώσοι θα κινηθούν για να δημιουργήσουν μια αυτοκρατορία στην Ανατολική Ευρώπη, όπως έκανε η Σοβιετική Ένωση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, ο Πούτιν είναι τελικά μια απειλή για τη Δύση και πρέπει να αντιμετωπιστεί δυναμικά. Εν ολίγοις, ο Πούτιν είναι ένας ιμπεριαλιστής με ένα master plan που ταιριάζει απόλυτα σε μια πλούσια ρωσική παράδοση.

Το εναλλακτικό επιχείρημα, με το οποίο ταυτίζομαι, και το οποίο είναι ξεκάθαρα η μειοψηφούσα άποψη στη Δύση, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους προκάλεσαν τον πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και ξεκίνησε τον πόλεμο. Αλλά η κύρια αιτία της σύγκρουσης είναι η απόφαση του ΝΑΤΟ να βάλλει την Ουκρανία στη συμμαχία, την οποία σχεδόν όλοι οι Ρώσοι ηγέτες βλέπουν ως υπαρξιακή απειλή που πρέπει να εξαλειφθεί. Η επέκταση του ΝΑΤΟ, ωστόσο, είναι μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που έχει σχεδιαστεί για να κάνει την Ουκρανία δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας. Η ένταξη του Κιέβου στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και η προώθηση μιας έγχρωμης επανάστασης στην Ουκρανία – μετατρέποντάς το σε φιλοδυτική φιλελεύθερη δημοκρατία – είναι τα άλλα δύο σκέλη της πολιτικής. Οι ηγέτες της Ρωσίας φοβούνται και τα τρία άκρα, αλλά φοβούνται περισσότερο την επέκταση του ΝΑΤΟ. Για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή, η Ρωσία ξεκίνησε έναν προληπτικό πόλεμο στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

( φωτό ἀριστερά  Νάϊτζελ Φάρατζ :Η επέκταση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ έδωσε στον Πούτιν έναν λόγο να ξεκινήσει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία  ) 

Η συζήτηση σχετικά με το ποιος προκάλεσε τον πόλεμο στην Ουκρανία πυροδοτήθηκε πρόσφατα όταν δύο εξέχοντες δυτικοί ηγέτες – ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και ο εξέχων Βρετανός βουλευτής Νάιτζελ Φάρατζ – διατύπωσαν το επιχείρημα ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από τη σύγκρουση. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα σχόλιά τους αντιμετωπίστηκαν με μια άγρια ​​αντεπίθεση από υπερασπιστές της κοινής αντίληψης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο απερχόμενος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, είπε δύο φορές τον περασμένο χρόνο ότι «ο Πρόεδρος Πούτιν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο επειδή ήθελε να κλείσει την πόρτα του ΝΑΤΟ και να αρνηθεί στην Ουκρανία το δικαίωμα να επιλέξει τον δικό της δρόμο». Σχεδόν κανένας στη Δύση δεν αμφισβήτησε αυτή την αξιοσημείωτη παραδοχή του επικεφαλής του ΝΑΤΟ και δεν την ανακάλεσε.

Ο στόχος μου εδώ είναι να παράσχω ένα πρωτόκολλο, το οποίο καθορίζει τα βασικά σημεία που υποστηρίζουν την άποψη ότι ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία όχι επειδή ήταν ιμπεριαλιστής που ήθελε να κάνει την Ουκρανία μέρος μιας μεγαλύτερης Ρωσίας, αλλά κυρίως λόγω της επέκτασης του ΝΑΤΟ και των προσπαθειών της Δύσης να κάνουν την Ουκρανία δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας.

*****************

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με τους ΕΠΤΑ ΚΥΡΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ για να απορρίψετε τη κοινή αντίληψη. 

ΠΡΩΤΟΝ, απλά δεν υπάρχουν στοιχεία πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022 ότι ο Πούτιν ήθελε να κατακτήσει την Ουκρανία και να την ενσωματώσει στη Ρωσία. Οι υποστηρικτές της κοινής αντίληψης δεν μπορούν να υποδείξουν οτιδήποτε έγραψε ή είπε ο Πούτιν που υποδηλώνει ότι ήθελε να κατακτήσει την Ουκρανία.

Όταν αμφισβητούνται σε αυτό το σημείο, οι προμηθευτές της κοινής αντίληψης παρέχουν αποδεικτικά στοιχεία που έχουν ελάχιστη έως καθόλου σχέση με τα κίνητρα του Πούτιν για εισβολή στην Ουκρανία. Για παράδειγμα, ορισμένοι τονίζουν ότι είπε ότι η Ουκρανία είναι ένα «τεχνητό κράτος» ή όχι ένα «πραγματικό κράτος». Τέτοια αδιαφανή σχόλια, ωστόσο, δεν λένε τίποτα για τον λόγο που πήγε στον πόλεμο. Το ίδιο ισχύει και για τη δήλωση του Πούτιν ότι βλέπει τους Ρώσους και τους Ουκρανούς ως «έναν λαό» με κοινή ιστορία. Άλλοι επισημαίνουν ότι χαρακτήρισε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του αιώνα». Αλλά ο Πούτιν είπε επίσης: «Όποιος δεν του λείπει η Σοβιετική Ένωση δεν έχει καρδιά. Όποιος το θέλει πίσω δεν έχει μυαλό». Ωστόσο, άλλοι επισημαίνουν μια ομιλία στην οποία δήλωνε ότι «η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, από τους Μπολσεβίκους, της Κομμουνιστικής Ρωσίας». Αλλά αυτό δεν αποτελεί απόδειξη ότι ενδιαφερόταν να κατακτήσει την Ουκρανία. Επιπλέον, είπε στην ίδια ομιλία: «Φυσικά, δεν μπορούμε να αλλάξουμε γεγονότα του παρελθόντος, αλλά πρέπει τουλάχιστον να τα παραδεχτούμε ανοιχτά και ειλικρινά».

Για να υποστηρίξουμε ότι ο Πούτιν ήθελε να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία και να την ενσωματώσει στη Ρωσία, είναι απαραίτητο να προσκομίσουμε στοιχεία ότι 1) πίστευε ότι ήταν επιθυμητός στόχος, 2) νόμιζε ότι ήταν ένας εφικτός στόχος και 3) προορίζεται να επιδιώξει αυτόν τον στόχο. Δεν υπάρχουν αποδείξεις στις δημόσιες καταγραφές ότι ο Πούτιν σκεφτόταν, πόσο μάλλον να βάλει τέλος στην Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος και να την κάνει μέρος της μεγάλης Ρωσίας όταν έστειλε τα στρατεύματά του στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Μάλιστα, υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι ο Πούτιν αναγνώρισε την Ουκρανία ως ανεξάρτητη χώρα. Στο γνωστό του άρθρο της 12ης Ιουλίου 2021 που ασχολείται με τις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις, τις οποίες οι υποστηρικτές της κοινής αντίληψης συχνά αναφέρουν ως απόδειξη των αυτοκρατορικών του φιλοδοξιών, λέει στον ουκρανικό λαό: «Θέλετε να δημιουργήσετε ένα δικό σας κράτος: είστε ευπρόσδεκτοι!" Σχετικά με το πώς η Ρωσία πρέπει να συμπεριφέρεται στην Ουκρανία, γράφει, «Υπάρχει μόνο μία απάντηση: με σεβασμό». Ολοκληρώνει αυτό το μακροσκελές άρθρο με τα ακόλουθα λόγια: «Και τι θα είναι η Ουκρανία – εναπόκειται στους πολίτες της να αποφασίσουν». Αυτές οι δηλώσεις έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τον ισχυρισμό ότι ο Πούτιν ήθελε να ενσωματώσει την Ουκρανία σε μια μεγάλη Ρωσία.

Στο ίδιο άρθρο της 12ης Ιουλίου 2021 και ξανά σε μια σημαντική ομιλία που έδωσε στις 21 Φεβρουαρίου 2022, ο Πούτιν τόνισε ότι η Ρωσία αποδέχεται «την νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ». Επανέλαβε το ίδιο σημείο για τρίτη φορά στις 24 Φεβρουαρίου 2022, όταν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία θα εισβάλει στην Ουκρανία. Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι «Δεν είναι το σχέδιό μας να καταλάβουμε ουκρανικό έδαφος» και κατέστησε σαφές ότι σέβεται την ουκρανική κυριαρχία, αν και μόνο μέχρι ένα σημείο: «Η Ρωσία δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, να αναπτυχθεί και να υπάρχει ενώ αντιμετωπίζει μια μόνιμη απειλή από το έδαφος της σημερινής Ουκρανίας». Ουσιαστικά, ο Πούτιν δεν ενδιαφερόταν να κάνει την Ουκρανία μέρος της Ρωσίας. ενδιαφερόταν να διασφαλίσει ότι η Ουκρανία  δεν θα γινόταν «εφαλτήριο» για τη δυτική επιθετικότητα κατά της Ρωσίας.

ΔΕΥΤΕΡΟ, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Πούτιν προετοίμαζε μια κυβέρνηση-μαριονέτα για την Ουκρανία, καλλιεργούσε φιλορώσους ηγέτες στο Κίεβο ή ακολουθούσε πολιτικά μέτρα που θα επέτρεπαν την κατάληψη ολόκληρης της χώρας και τελικά την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία.

Αυτά τα γεγονότα έρχονται μπροστά στον ισχυρισμό ότι ο Πούτιν ενδιαφερόταν να διαγράψει την Ουκρανία από τον χάρτη.

ΤΡΙΤΟ, ο Πούτιν δεν είχε αρκετά στρατεύματα για να κατακτήσει την Ουκρανία.

Ας ξεκινήσουμε με τους γενικούς αριθμούς. Έχω υπολογίσει εδώ και καιρό ότι οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία με το πολύ 190.000 στρατιώτες. Ο στρατηγός Oleksandr Syrskyi, ο σημερινός αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας, είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του στον The Guardian ότι η δύναμη εισβολής της Ρωσίας ήταν μόνο 100.000. Πράγματι, ο Guardian χρησιμοποίησε τον ίδιο αριθμό πριν ξεκινήσει ο πόλεμος. Δεν υπάρχει περίπτωση μια δύναμη 100.000 ή 190.000 να κατακτήσει, να καταλάβει και να απορροφήσει όλη την Ουκρανία σε μια μεγαλύτερη Ρωσία.

Σκεφτείτε ότι όταν η Γερμανία εισέβαλε στο δυτικό μισό της Πολωνίας τον Σεπτέμβριο του 1939, η Βέρμαχτ αριθμούσε περίπου 1,5 εκατομμύριο άνδρες. Η Ουκρανία είναι γεωγραφικά πάνω από 3 φορές μεγαλύτερη από ό,τι ήταν το δυτικό μισό της Πολωνίας το 1939 και η Ουκρανία το 2022 είχε σχεδόν διπλάσιο αριθμό ανθρώπων από ό,τι η Πολωνία όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί. Αν δεχθούμε την εκτίμηση του στρατηγού Syrskyi ότι 100.000 Ρώσοι στρατιώτες εισέβαλαν στην Ουκρανία το 2022, αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία είχε μια δύναμη εισβολής που ήταν το 1/15 του μεγέθους της γερμανικής δύναμης που εισήλθε στην Πολωνία. Και αυτός ο μικρός ρωσικός στρατός εισέβαλε σε μια χώρα που ήταν πολύ μεγαλύτερη από την Πολωνία τόσο από άποψη εδαφικού μεγέθους όσο και πληθυσμού.

Πέρα από τους αριθμούς, υπάρχει το θέμα της ποιότητας του ρωσικού στρατού. Για αρχή, ήταν μια στρατιωτική δύναμη που σχεδιάστηκε σε μεγάλο βαθμό για να υπερασπιστεί τη Ρωσία από την εισβολή. Δεν ήταν ένας στρατός έτοιμος να εξαπολύσει μια μεγάλη επίθεση που θα κατέληγε να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία, πολύ λιγότερο να απειλήσει την υπόλοιπη Ευρώπη. Επιπλέον, η ποιότητα των μαχόμενων δυνάμεων άφηνε πολλά να είναι επιθυμητή, καθώς οι Ρώσοι δεν περίμεναν πόλεμο όταν η κρίση άρχισε να θερμαίνεται την άνοιξη του 2021. Έτσι, είχαν λίγες ευκαιρίες να εκπαιδεύσουν μια εξειδικευμένη δύναμη εισβολής. Όσον αφορά τόσο την ποιότητα όσο και την ποσότητα, η ρωσική δύναμη εισβολής δεν ήταν σχεδόν αντίστοιχη της Βέρμαχτ στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι οι Ρώσοι ηγέτες νόμιζαν ότι ο ουκρανικός στρατός ήταν τόσο μικρός και τόσο ξεφτιλισμένος που ο στρατός τους θα μπορούσε εύκολα να νικήσει τις δυνάμεις της Ουκρανίας και να κατακτήσει ολόκληρη τη χώρα. Στην πραγματικότητα, ο Πούτιν και οι υπολοχαγοί του γνώριζαν καλά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους εξόπλιζαν και εκπαίδευαν τον ουκρανικό στρατό από τότε που ξέσπασε για πρώτη φορά η κρίση στις 22 Φεβρουαρίου 2014. Ο μεγάλος φόβος της Μόσχας ήταν ότι η Ουκρανία γινόταν defacto μέλος της ΝΑΤΟ. Επιπλέον, οι Ρώσοι ηγέτες παρατήρησαν τον ουκρανικό στρατό, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος από τη δύναμη εισβολής τους, να πολεμούσε αποτελεσματικά στο Donbass μεταξύ 2014 και 2022. Σίγουρα κατάλαβαν ότι ο ουκρανικός στρατός δεν ήταν μια χάρτινη τίγρη που μπορούσε να νικηθεί γρήγορα και αποφασιστικά, ειδικά επειδή είχε ισχυρή υποστήριξη από τη Δύση.

Τελικά, κατά τη διάρκεια του 2022, οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να αποσύρουν τον στρατό τους από την περιφέρεια Χάρκοβο και από το δυτικό τμήμα της περιφέρειας Χερσώνα. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα παρέδωσε εδάφη που είχε κατακτήσει ο στρατός της τις πρώτες ημέρες του πολέμου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πίεση από τον ουκρανικό στρατό έπαιξε ρόλο στον εξαναγκασμό της ρωσικής αποχώρησης. Αλλά το πιο σημαντικό, ο Πούτιν και οι στρατηγοί του συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν επαρκείς δυνάμεις για να κρατήσουν όλη την επικράτεια που είχε κατακτήσει ο στρατός τους στο Χάρκοβο και τη Χερσώνα. Έτσι, υποχώρησαν και δημιούργησαν πιο διαχειρίσιμες αμυντικές θέσεις. Αυτή είναι σχεδόν η συμπεριφορά που θα περίμενε κανείς από έναν στρατό που κατασκευάστηκε και εκπαιδεύτηκε για να κατακτήσει και να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία. Φυσικά, δεν σχεδιάστηκε για αυτόν τον σκοπό και έτσι δεν μπόρεσε να επιτύχει αυτό το Ηράκλειο έργο.

ΤΕΤΑΡΤΟ, τους μήνες πριν από την έναρξη του πολέμου, ο Πούτιν προσπάθησε να βρει μια διπλωματική λύση στην υποβόσκουσα κρίση.

Στις 17 Δεκεμβρίου 2021, ο Πούτιν έστειλε επιστολή τόσο στον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν όσο και στον αρχηγό του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ προτείνοντας μια λύση στην κρίση με βάση γραπτή εγγύηση ότι: 1) η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, 2) δεν θα τοποθετηθούν επιθετικά όπλα κοντά στα σύνορα της Ρωσίας και 3) Τα στρατεύματα και ο εξοπλισμός του ΝΑΤΟ που μετακινήθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη από το 1997 θα μεταφερθούν πίσω στη Δυτική Ευρώπη. Ό,τι κι αν σκεφτεί κανείς τη σκοπιμότητα της επίτευξης μιας συμφωνίας με βάση τις αρχικές απαιτήσεις του Πούτιν, τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν, δείχνει ότι προσπαθούσε να αποφύγει τον πόλεμο.

ΠΕΜΠΤΟ, αμέσως μετά την έναρξη του πολέμου, η Ρωσία προσέγγισε την Ουκρανία για να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου και να επεξεργαστεί ένα modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. 

Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Κιέβου και Μόσχας ξεκίνησαν στη Λευκορωσία μόλις τέσσερις ημέρες μετά την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Αυτή η γραμμή της Λευκορωσίας αντικαταστάθηκε τελικά από μια Ισραηλινή καθώς και μια γραμμή της Κωνσταντινούπολης. Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι η Ρωσία διαπραγματευόταν σοβαρά και δεν ενδιαφερόταν να απορροφήσει το ουκρανικό έδαφος, εκτός από την Κριμαία, την οποία είχαν προσαρτήσει το 2014, και πιθανώς το Ντονμπάς. 

Οι διαπραγματεύσεις έληξαν όταν οι Ουκρανοί, με υποκινήσεις από τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποχώρησαν από τις διαπραγματεύσεις, οι οποίες είχαν καλή πρόοδο μέχρι εκείνου του σημείου που έληξαν.

Επιπλέον, ο Πούτιν αναφέρει ότι όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις και σημειώνονταν πρόοδος, του ζητήθηκε να απομακρύνει τα ρωσικά στρατεύματα από την περιοχή γύρω από το Κίεβο ως χειρονομία καλής θέλησης, κάτι που έκανε στις 29 Μαρτίου 2022. Καμία κυβέρνηση στη Δύση ή πρώην υπεύθυνος χάραξης πολιτικής δεν αμφισβήτησε τον ισχυρισμό του Πούτιν, ο οποίος έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον ισχυρισμό ότι ήθελε να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία.

ΕΚΤΟ, αφήνοντας στην άκρη την Ουκρανία, δεν υπάρχει ούτε η ελαχιστότατη απόδειξη ότι ο Πούτιν σκεφτόταν να κατακτήσει άλλες χώρες στην ανατολική Ευρώπη.

Επιπλέον, ο ρωσικός στρατός δεν είναι καν αρκετά μεγάλος για να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία, πολύ λιγότερο να προσπαθήσει να κατακτήσει τα κράτη της Βαλτικής, την Πολωνία και τη Ρουμανία. Επιπλέον, όλες αυτές οι χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, κάτι που σχεδόν σίγουρα θα σήμαινε πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους.

ΕΒΔΟΜΟ, σχεδόν κανείς στη Δύση δεν υποστήριξε ότι ο Πούτιν είχε αυτοκρατορικές φιλοδοξίες από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας το 2000 μέχρι που ξεκίνησε η κρίση στην Ουκρανία στις 22 Φεβρουαρίου 2014. Σε εκείνο το σημείο, έγινε ξαφνικά επιτιθέμενος με αυτοκρατορικές βλέψεις. Γιατί; Γιατί οι δυτικοί ηγέτες χρειάζονταν έναν λόγο για να τον κατηγορήσουν για την πρόκληση της κρίσης.

Πιθανώς η καλύτερη απόδειξη ότι ο Πούτιν δεν θεωρήθηκε σοβαρή απειλή κατά τα πρώτα δεκατέσσερα χρόνια της θητείας του είναι ότι ήταν προσκεκλημένος στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι, όπου η συμμαχία ανακοίνωσε ότι η Ουκρανία και η Γεωργία θα γίνουν τελικά μέλη . Ο Πούτιν, φυσικά, εξοργίστηκε με αυτή την απόφαση και έκανε γνωστή την οργή του. Αλλά η αντίθεσή του σε αυτή την ανακοίνωση δεν είχε σχεδόν κανένα αποτέλεσμα στην Ουάσιγκτον, επειδή ο ρωσικός στρατός κρίθηκε πολύ αδύναμος για να σταματήσει την περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ, όπως ήταν πολύ αδύναμος για να σταματήσει τα κύματα επέκτασης του 1999 και του 2004. Η Δύση σκέφτηκε ότι θα μπορούσε για άλλη μια φορά να ωθήσει ως βρόγχο στο λαιμό της Ρωσίας την επέκταση του ΝΑΤΟ.

Σχετικά, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ πριν από τις 22 Φεβρουαρίου 2014 δεν είχε στόχο τον περιορισμό της Ρωσίας. Δεδομένης της θλιβερής κατάστασης της ρωσικής στρατιωτικής ισχύος, η Μόσχα δεν ήταν σε θέση να κατακτήσει την Ουκρανία, πολύ περισσότερο να ακολουθήσει ρεβανσιστικές πολιτικές στην Ανατολική Ευρώπη. Χαρακτηριστικά, ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα Michael McFaul, ο οποίος είναι ένθερμος υπερασπιστής της Ουκρανίας και δριμύς επικριτής του Πούτιν, σημειώνει ότι η κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 δεν είχε προγραμματιστεί πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. ήταν μια παρορμητική κίνηση ως απάντηση στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον φιλορώσο ηγέτη της Ουκρανίας. Εν ολίγοις, η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν είχε σκοπό να περιορίσει μια ρωσική απειλή, επειδή η Δύση δεν πίστευε ότι υπήρχε.

Μόνο όταν ξέσπασε η κρίση στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους άρχισαν ξαφνικά να περιγράφουν τον Πούτιν ως επικίνδυνο ηγέτη με αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και τη Ρωσία ως μια σοβαρή στρατιωτική απειλή που έπρεπε να περιορίσει το ΝΑΤΟ. Αυτή η απότομη αλλαγή στη ρητορική σχεδιάστηκε για να εξυπηρετήσει έναν ουσιαστικό σκοπό: να επιτρέψει στη Δύση να κατηγορήσει τον Πούτιν για την κρίση και να απαλλάξει τη Δύση από την ευθύνη. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η απεικόνιση του Πούτιν απέκτησε πολύ μεγαλύτερη έλξη μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Υπάρχει μια ανατροπή στη κοινή αντίληψη που αξίζει να αναφερθεί. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η απόφαση της Μόσχας να εισβάλει στην Ουκρανία έχει ελάχιστη σχέση με τον ίδιο τον Πούτιν και αντ' αυτού είναι μέρος μιας επεκτατικής παράδοσης που προϋπήρχε πολύ πριν από τον Πούτιν και είναι βαθιά συνδεδεμένη με τη ρωσική κοινωνία. Αυτή η τάση για επιθετικότητα, η οποία λέγεται ότι καθοδηγείται από εσωτερικές δυνάμεις, όχι από το περιβάλλον εξωτερικής απειλής της Ρωσίας, έχει οδηγήσει σχεδόν όλους τους Ρώσους ηγέτες με την πάροδο του χρόνου να συμπεριφέρονται βίαια προς τους γείτονές τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πούτιν είναι υπεύθυνος σε αυτή την ιστορία ή ότι οδήγησε τη Ρωσία στον πόλεμο, αλλά λέγεται ότι αυτό ελάχιστα αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. Σχεδόν κάθε άλλος Ρώσος ηγέτης θα είχε ενεργήσει με τον ίδιο τρόπο.

Υπάρχουν δύο προβλήματα με αυτό το επιχείρημα. Για αρχή, είναι απαραβίαστο, καθώς το μακροχρόνιο χαρακτηριστικό στη ρωσική κοινωνία που παράγει αυτή την επιθετική παρόρμηση δεν αναγνωρίζεται ποτέ. Λέγεται ότι οι Ρώσοι ήταν πάντα επιθετικοί –ανεξάρτητα από το ποιος είναι επικεφαλής– και θα είναι πάντα. Είναι σχεδόν σαν να είναι στο DNA τους. Ο ίδιος ισχυρισμός είχε γίνει κάποτε για τους Γερμανούς, οι οποίοι συχνά απεικονίζονταν κατά τον εικοστό αιώνα ως εκ γενετής επιτιθέμενοι. Τα επιχειρήματα αυτού του είδους δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στον ακαδημαϊκό κόσμο και πολύ σωστά.

Επιπλέον, σχεδόν κανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη Δυτική Ευρώπη δεν χαρακτήρισε τη Ρωσία ως έμφυτα επιθετική μεταξύ 1991 και 2014, όταν ξέσπασε η κρίση στην Ουκρανία. Εκτός από την Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής, ο φόβος για τη ρωσική επιθετικότητα δεν ήταν μια ανησυχία που εκφραζόταν συχνά κατά τη διάρκεια αυτών των είκοσι τεσσάρων χρόνων, κάτι που θα περίμενε κανείς αν οι Ρώσοι είχαν στο αίμα τους την επιθετικότητα. Φαίνεται ξεκάθαρο ότι η ξαφνική εμφάνιση αυτής της γραμμής επιχειρημάτων ήταν μια βολική δικαιολογία για να κατηγορήσουμε τη Ρωσία για την πρόκληση του πολέμου στην Ουκρανία.

Επιτρέψτε μου τώρα ν᾿ αλλάξουμε θέμα και ν᾿ αναφέρω τους ΤΡΕΙΣ ΚΥΡΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ για να πιστέψουμε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν η κύρια αιτία του πολέμου στην Ουκρανία.

ΠΡΩΤΟΝ, οι Ρώσοι ηγέτες σε όλο τον κόσμο είπαν επανειλημμένα πριν από την έναρξη του πολέμου ότι θεωρούσαν την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ως υπαρξιακή απειλή που έπρεπε να εξαλειφθεί.

Ο Πούτιν έκανε πολυάριθμες δημόσιες δηλώσεις που εξέθεταν αυτή τη γραμμή επιχειρημάτων πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Μιλώντας στο Συμβούλιο του Υπουργείου Άμυνας στις 21 Δεκεμβρίου 2021, δήλωσε:

 «αυτό που κάνουν, ή προσπαθούν ή σχεδιάζουν να κάνουν στην Ουκρανία, δεν συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα εθνικά μας σύνορα. Είναι στο κατώφλι του σπιτιού μας. Πρέπει να καταλάβουν ότι απλώς δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε. Πιστεύουν πραγματικά ότι δεν βλέπουμε αυτές τις απειλές; Ή μήπως πιστεύουν ότι θα μείνουμε αδρανείς βλέποντας να εμφανίζονται οι απειλές για τη Ρωσία;». 

Δύο μήνες αργότερα σε συνέντευξη Τύπου στις 22 Φεβρουαρίου 2022, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, ο Πούτιν είπε: 

«Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ γιατί αυτό αποτελεί απειλή για εμάς και έχουμε επιχειρήματα για να το υποστηρίξουμε. Έχω μιλήσει επανειλημμένα για αυτό σε αυτήν την αίθουσα». Στη συνέχεια κατέστησε σαφές ότι αναγνώριζε ότι η Ουκρανία γινόταν defacto μέλος του ΝΑΤΟ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, είπε, «συνεχίζουν να εφοδιάζουν τις σημερινές αρχές του Κιέβου γεμάτες με σύγχρονους τύπους όπλων». Συνέχισε λέγοντας ότι αν δεν σταματήσει αυτό, η Μόσχα «θα είχε έναν αντί-Ρωσσικό γείτονα, οπλισμένο μέχρι τα δόντια. Αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο».

Άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι – συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Άμυνας, του υπουργού Εξωτερικών, του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών και του Ρώσου πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον – τόνισαν επίσης ως κεντρικό θεμα την επέκταση του ΝΑΤΟ για την πρόκληση της κρίσης στην Ουκρανία. Ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έθεσε συνοπτικά αυτό το θέμα σε συνέντευξη Τύπου στις 14 Ιανουαρίου 2022: «Το κλειδί για όλα είναι η εγγύηση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς τα ανατολικά».

Συχνά ακούγεται το επιχείρημα ότι οι φόβοι της Ρωσίας ήταν αβάσιμοι επειδή δεν υπήρχε περίπτωση η Ουκρανία να ενταχθεί στη συμμαχία στο άμεσο μέλλον, ενδεχομένως. Πράγματι, λέγεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους έδωσαν ελάχιστη προσοχή στο να φέρουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ πριν από τον πόλεμο. Αλλά ακόμα κι αν η Ουκρανία προσχωρούσε στη συμμαχία, αυτό δεν θα ήταν υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία, επειδή το ΝΑΤΟ είναι μια αμυντική συμμαχία. Έτσι, η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν θα μπορούσε να ήταν η αιτία της αρχικής κρίσης, που ξέσπασε τον Φεβρουάριο του 2014 ή του πολέμου που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2022.

Αυτή η επιχειρηματολογία είναι ψευδής. Στην πραγματικότητα, η δυτική απάντηση στα γεγονότα του 2014 ήταν να διπλασιάσει την υπάρχουσα στρατηγική και να φέρει την Ουκρανία ακόμη πιο κοντά στο ΝΑΤΟ. Η συμμαχία ξεκίνησε την εκπαίδευση του ουκρανικού στρατού το 2014, με κατά μέσο όρο 10.000 εκπαιδευμένους στρατιώτες ετησίως τα επόμενα οκτώ χρόνια. Τον Δεκέμβριο του 2017, η κυβέρνηση Τραμπ αποφάσισε να παράσχει στο Κίεβο «αμυντικά όπλα». Άλλες χώρες του ΝΑΤΟ σύντομα μπήκαν στην πράξη, στέλνοντας ακόμη περισσότερα όπλα στην Ουκρανία. Επιπλέον, ο στρατός, το ναυτικό και η αεροπορία της Ουκρανίας άρχισαν να συμμετέχουν σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Η προσπάθεια της Δύσης να οπλίσει και να εκπαιδεύσει τον στρατό της Ουκρανίας εξηγεί εν μέρει γιατί τα πήγε τόσο καλά εναντίον του ρωσικού στρατού τον πρώτο χρόνο του πολέμου. Όπως το έθεσε ο τίτλος της Wall Street Journal από τον Απρίλιο του 2022, «Το μυστικό της στρατιωτικής επιτυχίας της Ουκρανίας: Χρόνια εκπαίδευσης στο ΝΑΤΟ».

Παραμερίζοντας τις συνεχιζόμενες προσπάθειες της συμμαχίας να καταστήσει τον ουκρανικό στρατό μια πιο τρομερή δύναμη μάχης που θα μπορούσε να λειτουργήσει μαζί με τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, υπήρξε ανανεωμένος ενθουσιασμός στη Δύση το 2021 για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγμή, ο Πρόεδρος Zelensky, ο οποίος δεν είχε δείξει ποτέ μεγάλο ενθουσιασμό για την ένταξη της Ουκρανίας στη συμμαχία και ο οποίος εξελέγη τον Μάρτιο του 2019 σε μια καμπάνια που ζητούσε συνεργασία με τη Ρωσία για την επίλυση της συνεχιζόμενης κρίσης, αντέστρεψε πορεία στις αρχές του 2021 και όχι μόνο αγκάλιασε την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αλλά υιοθέτησε επίσης μια σκληρή προσέγγιση απέναντι στη Μόσχα.

Ο Πρόεδρος Μπάιντεν, ο οποίος μετακόμισε στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2021, είχε από καιρό δεσμευτεί να εντάξει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και ήταν ένα σούπερ γεράκι απέναντι στη Ρωσία. Όπως ήταν αναμενόμενο, στις 14 Ιουνίου 2021, το ΝΑΤΟ εξέδωσε ένα ανακοινωθέν στην ετήσια σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, το οποίο έλεγε: «Επαναλαμβάνουμε την απόφαση που ελήφθη στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου το 2008 ότι η Ουκρανία θα γίνει μέλος της Συμμαχίας». Την 1η Σεπτεμβρίου 2021, ο Ζελένσκι επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο, όπου ο Μπάιντεν κατέστησε σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν «σταθερά δεσμευμένες» στις «ευρωατλαντικές φιλοδοξίες της Ουκρανίας». Στη συνέχεια, στις 10 Νοεμβρίου 2021, ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken και ο Ουκρανός ομόλογός του, Dmytro Kuleba, υπέγραψαν ένα σημαντικό έγγραφο – την ​​«Χάρτα ΗΠΑ-Ουκρανίας για τη Στρατηγική Συνεργασία». Στόχος και των δύο μερών, ανέφερε το έγγραφο, είναι «να υπογραμμίσουν… τη δέσμευση για την εφαρμογή από την Ουκρανία των βαθιών και ολοκληρωμένων μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την πλήρη ενσωμάτωση στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς». Επιβεβαιώνει επίσης ρητά τη δέσμευση των ΗΠΑ στη «Δήλωση της Συνόδου Κορυφής του Βουκουρεστίου 2008».

Δεν φαίνεται να υπάρχει αμφιβολία ότι η Ουκρανία ήταν σε καλό δρόμο για να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ μέχρι τα τέλη του 2021. Ακόμα κι έτσι, ορισμένοι υποστηρικτές αυτής της πολιτικής υποστηρίζουν ότι η Μόσχα δεν έπρεπε να ανησυχεί για αυτό το αποτέλεσμα, επειδή «το ΝΑΤΟ είναι αμυντική συμμαχία και δεν αποτελεί απειλή για τη Ρωσία». Αλλά αυτό δεν σκέφτεται ο Πούτιν και οι άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι για το ΝΑΤΟ, και είναι αυτό που πιστεύουν ότι έχει σημασία. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Μόσχα είδε την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ως μια υπαρξιακή απειλή που δεν μπορούσε να αφεθεί να υφίσταται.

ΔΕΥΤΕΡΟ, ένας σημαντικός αριθμός ατόμων με επιρροή και μεγάλη εκτίμηση στη Δύση αναγνώρισε πριν από τον πόλεμο ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ –ειδικά στην Ουκρανία– θα θεωρούνταν από τους Ρώσους ηγέτες ως θανάσιμη απειλή και τελικά θα οδηγούσε σε καταστροφή.

( φωτό ἀριστερά- Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο διορισμένος πρεσβευτής των ΗΠΑ Ουίλιαμ Μπερνς ποζάρουν μετά την παραλαβή των διαπιστευτηρίων του Μπερνς από τον Πούτιν στο Κρεμλίνο της Μόσχας, 8 Νοεμβρίου 2005.)

Ο William Burns, ο οποίος τώρα ηγείται της CIA, αλλά ήταν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα κατά τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι, έγραψε ένα σημείωμα στην τότε Υπουργό Εξωτερικών Condoleezza Rice που περιγράφει συνοπτικά τη ρωσική σκέψη να φέρει την Ουκρανία στη συμμαχία. 

 «Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ», έγραψε, «είναι η πιο φωτεινή από όλες τις κόκκινες γραμμές για τη ρωσική ελίτ (όχι μόνο τον Πούτιν). Σε περισσότερα από δυόμισι χρόνια συνομιλιών με βασικούς Ρώσους παίκτες, από τους πιο άχρηστους του Κρεμλίνου έως τους πιο οξυδερκείς φιλελεύθερους επικριτές του Πούτιν, δεν έχω βρει ακόμη κανέναν που να βλέπει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια άμεση πρόκληση. στα ρωσικά συμφέροντα». Το ΝΑΤΟ, είπε, «θα θεωρηθεί… σαν να πετά το στρατηγικό γάντι. Η σημερινή Ρωσία θα απαντήσει. Οι σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας θα παγώσουν...Θα δημιουργήσει γόνιμο έδαφος για τη ρωσική ανάμειξη στην Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία».

Ο  Burns δεν ήταν ο μόνος δυτικός υπεύθυνος χάραξης πολιτικής το 2008 που κατάλαβε ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν γεμάτη κινδύνους. Πράγματι, στη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου, τόσο η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ όσο και ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί αντιτάχθηκαν στην προώθηση της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, επειδή κατάλαβαν ότι αυτό θα ανηχυχούσε στο έπακρο και θα εξαγόριζε τη Ρωσία. Η Μέρκελ εξήγησε πρόσφατα την αντίθεσή της: «Ήμουν πολύ σίγουρη… ότι ο Πούτιν δεν πρόκειται απλώς να το αφήσει να συμβεί. Από τη σκοπιά του, αυτό θα ήταν κήρυξη πολέμου».

Για να γίνει αυτό ένα βήμα παραπέρα, πολλοί Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και στρατηγικοί αντιτάχθηκαν στην απόφαση του Προέδρου Κλίντον να επεκτείνει το ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, όταν η απόφαση συζητούνταν. Αυτοί οι αντίπαλοι κατάλαβαν από την αρχή ότι οι Ρώσοι ηγέτες θα το έβλεπαν ως απειλή για τα ζωτικά τους συμφέροντα και ότι η πολιτική θα οδηγούσε τελικά σε καταστροφή. Ο κατάλογος των αντιπάλων περιλαμβάνει εξέχουσες προσωπικότητες του κατεστημένου, όπως ο  George Kennan, ο Υπουργός Άμυνας του Προέδρου  Clinton, William Perry, και ο Πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός John Shalikashvili , Paul Nitze, Robert Gates, Robert McNamara, Richard Pipes και Jack Matlock, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από εκείνους.

Η λογική της θέσης του Πούτιν πρέπει να είναι απολύτως λογική για τους Αμερικανούς, οι οποίοι έχουν από καιρό δεσμευτεί στο Δόγμα Monroe, το οποίο ορίζει ότι καμία μακρινή μεγάλη δύναμη δεν επιτρέπεται να συμμαχήσει με μια χώρα στο δυτικό ημισφαίριο και να τοποθετήσει εκεί τις στρατιωτικές της δυνάμεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ερμήνευαν μια τέτοια κίνηση ως υπαρξιακή απειλή και θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξαλείψουν τον κίνδυνο. Φυσικά, αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της κουβανικής κρίσης πυραύλων το 1962, όταν ο Πρόεδρος Kennedy κατέστησε σαφές στους Σοβιετικούς ότι οι πυραύλοι τους με πυρηνική κεφαλή θα έπρεπε να απομακρυνθούν από την Κούβα. Ο Πούτιν επηρεάζεται βαθιά από την ίδια λογική. Άλλωστε, οι μεγάλες δυνάμεις δεν θέλουν μακρινές μεγάλες δυνάμεις να μετακινούνται στην αυλή τους.

ΤΡΙΤΟ, ο βαθύς φόβος της Ρωσίας για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ απεικονίζεται από δύο εξελίξεις που έχουν συμβεί από την έναρξη του πολέμου.

Κατά τις διαπραγματεύσεις της Κωνσταντινούπολης που έλαβαν χώρα αμέσως μετά την έναρξη της εισβολής, οι Ρώσοι κατέστησαν ξεκάθαρα ότι η Ουκρανία έπρεπε να αποδεχτεί τη «μόνιμη ουδετερότητα» και δεν μπορούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Οι Ουκρανοί αποδέχθηκαν το αίτημα της Ρωσίας χωρίς καμία σοβαρή αντίσταση, σίγουρα γιατί γνώριζαν ότι διαφορετικά ήταν αδύνατο να τερματιστεί ο πόλεμος. Πιο πρόσφατα, στις 14 Ιουνίου 2024, ο Πούτιν έθεσε δύο απαιτήσεις που θα έπρεπε να ικανοποιήσει η Ουκρανία προτού συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός και έναρξη διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό του πολέμου. Ένα από αυτά τα αιτήματα ήταν να δηλώσει «επίσημα» το Κίεβο «ότι εγκαταλείπει τα σχέδιά του να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ».

Τίποτα από αυτά δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς η Ρωσία πάντα θεωρούσε την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ως μια υπαρξιακή απειλή που πρέπει να αποτραπεί με κάθε κόστος. Αυτή η λογική είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Τέλος, είναι προφανές από τη διαπραγματευτική θέση της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη καθώς και από τα σχόλια του Πούτιν για τον τερματισμό του πολέμου στην ομιλία του στις 14 Ιουνίου 2024 ότι δεν ενδιαφέρεται να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία και να την κάνει μέρος μιας μεγάλης Ρωσίας.

Ἀπό : unz.com

Καλά τά λέει ὁ Mearsheimer ἀλλά μένει ἁπλῶς στό φανερό μέρος τοῦ θέματος. Διότι βλέπετε ὑπάρχει καί τό ἄλλο, τό κρυφό,κάτι σάν τήν "κρυφή πλευρά τῆς Σελήνης". Κρυφή, ἀλλά ὐπάρχει. Ἔτσι κι᾿αὐτό μπορεῖ νά εἶναι κρυφό στό εὐρύ κοινό,ἀλλά ὑφίσταται καί μάλιστα κάνει τό παιχνίδι ἄκρως ἐπικίνδυνο,ὅπως συνέβαινε καί συμβαίνει πάντα ὅπου ἐμπλέκονται οἱ συνήθεις ὑποπτοι.

Οὐκρανία-διακαής πόθος,τῶν γνωστῶν ἐξουσιαστῶν, πάνω ἀπό χίλια χρόνια... !

Ὁ πόλεμος τῆς Οὐκρανίας εἶναι μία ἑβραϊκή βεντέτα

Χαζαρο-ἑβραϊκή ὑπόθεσις ...

« Παλεύουμε γιά ἐσᾶς,κάνουμε καλή δουλειά»

Ἀφοῦ τί ἄλλο εἶναι τό ΝΑΤΟ : 

Τό ΝΑΤΟ εἶναι ἡ Χαζαρία μεταμφιεσμένη !

Τά νεο-φιλελεύθερα ἁρπακτικά καί ἡ Χάρτλαντ

Αὐτή εἶναι ἡ κρυφή πλευρά τῆς Οὐκρανικῆς Κρίσεως καί ὅσοι περισσότεροι τό καταλάβουν τόσο πιό κοντά θά εἶναι ἡ Ἀνθρωπότητα ἀπό τό νά πετάξῃ ἀπό πάνω της τόν προαιώνιο βραχνά καί ν᾿ἀνασάνῃ ἐπιτέλους.

Ἡ Πελασγική