Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, ιδρυτικού, ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) και του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος)[ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἀπό Πελασγική]
Αυτός είναι και ο λόγος που ελάχιστοι τολμούν να του ασκήσουν κριτική, γιατί σχεδόν όλοι έχουν συμπράξει μαζί του και έχουν και την σχετική ευθύνη. Θέλουν να τον χρησιμοποιούν μάλιστα ως άλλοθι, με την έννοια ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από τον ίδιο, ενώ αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος, για όλες τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις έως σήμερα.
Όσο το είδωλο του Ανδρέα Παπανδρέου και της δυναστείας Παπανδρέου δεν ξηλώνεται από το βάθρο του, όπως αναλογικά έγινε με τα αγάλματα των καθεστωτικών ηγετών στα καταρρεύσαντα κομμουνιστικά καθεστώτα, όσο δεν αποκαθηλώνεται το είδωλό του, δεν πρόκειται αυτός ο τόπος να δει θεού πρόσωπο, όπως λέει και ο λαός. Και όταν μιλάμε για είδωλα εννοούμε ότι πρέπει να ξηλωθεί όλο το σύστημα του εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας, με την οποία την διαμόρφωσε.
Γιατί σε τελευταία ανάλυση η κρίση δεν είναι πρωταρχικά οικονομική και πολιτική, ή μάλλον δεν είναι καν οικονομική ή πολιτική, αλλά κατ’ εξοχήν πολιτισμική και ακούει στο όνομα «δ ι α φ θ ο ρ ά», δηλαδή κατάπτωση των ηθικών αξιών μιας κοινωνίας. Απλούστατα: Αν δεν εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις τη μέθοδο της διαφθοράς δε θα μπορούσε να δημιουργηθεί οικονομική κρίση. Με την έννοια αυτή η πολιτική της διαφθοράς, ήταν συνειδητή επιλογή όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσαν και μπορούν να κυβερνούν, όσο διάστημα θα διαρκεί αυτή η διαφθορά.
Αυτήν την διαφθορά καλλιέργησε μεθοδικά και επέβαλε πανούργα πρώτα ο Ανδρέας Παπανδρέου, εφαρμόζοντας έξυπνα αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική, για να πετύχει την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας, ως αυτοσκοπό.
Η κριτική στον Ανδρέα Παπανδρέου όχι μόνο ήταν ταμπού, αλλά αντιθέτως υπήρχε και εξιδανίκευση της δήθεν προσφοράς του. Όλα μια σκέτη απάτη. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, που την απωθούν στο ασυνείδητο, όσοι ευνοήθηκαν απ’ τον ίδιο...( ἐδῶ)-φωτό-
Η μέθοδος ήταν απλή: Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποσυνέδεσε την ηθική από την πολιτική, μέσω του ακραίου καταναλωτικού προτύπου, που εφάρμοσε για την άλωση των συνειδήσεων. Το κακό είναι ότι συμπαρέσυρε στην καταστροφή και το ένα τρίτο που αντιστάθηκε και δεν κατόρθωσε ο ίδιος παρ’ όλες τις προσπάθειές του να το διαφθείρει. Τα δύο τρίτα αλώθηκαν, είτε από συμφέρον είτε από άγνοια. (πίστευαν αυτά που διακήρυττε. Πελασγική : Ἤ μέ ἄλλα λόγια ἦσαν : εἴτε βολεμένοι εἴτε βλαμμένοι )...Κατάφερε να σαγηνέψει από τη μια και να ελέγξει από την άλλη έναν ολόκληρο λαό και να θεμελιώσει τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις. Όχι μόνο τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου, αλλά και της αριστερά τα έπαιζε ως ταχυδακτυλουργός.. Ακόμη και τα θετικά μέτρα (π.χ. η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης κ.λπ) χρησιμοποιήθηκαν σκόπιμα για την εξυπηρέτηση της μοναδικής του επιδίωξης, δηλαδή της κατάκτησης και της νομής της εξουσίας.
Γι’ αυτό και κάποιος ισχυρίστηκε ότι ή Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα, χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου... ( Αυτή η κριτική – καταπέλτης του Πεπελάση, στενού φίλου του Ανδρέα Παπανδρέου, που έρχεται όψιμα (δεν τα έλεγε, όταν έπρεπε να τα πει), περιλαμβάνεται σε συνέντευξη, ποταμός, που παραχώρησε στο περιοδικό «Μόνο», στις 2 Μαρτίου 2012. Αξίζει να την διαβάσει κανείς ολόκληρη, για να καταλάβει, συμπληρωματικά σε όλα όσα παραθέτω και καταγράφω, άγνωστες ακόμη πτυχές της παρακμιακής πορείας του τόπου μας και των πρωταιτίων αυτής της παρακμής πορείας. )
Στην καθοδική αυτή πορεία πρωτοστάτησε και η διανόηση της Αριστεράς που διορίστηκε κατά χιλιάδες στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος της διαπλοκής.
Τ καταναλωτικό όμως αυτό μοντέλο προϋπέθετε για να εφαρμοστεί τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, όπως τονίσαμε, δηλαδή την πλήρη διαφθορά και καταρράκωση και οποιουδήποτε συστήματος κοινωνικών, πολιτικών, πνευματικών και ηθικών αξιών της κοινωνίας, με τελικό στόχο την καταναλωτική αποκτήνωση και αποχαύνωσή της. Από αυτήν την παρακμιακή πορεία δεν εξαιρείται φυσικά διόλου και η Αριστερά, κυρίως βέβαια η «αριστερή διανόηση», η οποία υπέστη ιδεολογικό μετασχηματισμό και μεταμορφισμό, όπως ισχυρίζεται ο Γιάννης Μηλιός, ένας διανοούμενο της, και έπεσε εύκολο θύμα (αν έπεσε πραγματικά θύμα) της καταναλωτικής κοινωνίας και της νοοτροπίας, που η τελευταία καλλιέργησε, ώστε να παρουσιαστούν τα γνωστά φαινόμενα της κρίσης και απαξίωσης της...
... Μάλιστα πολλοί περιπαικτικά θεωρούν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης ως το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, λόγω των ίδιων ή παρεμφερών φαινομένων εκείνου του συστήματος και αυτού που εφάρμοσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, με τον άκρατο κρατισμό και παρακρατισμό: Μια κρατικοδίαιτη γραφειοκρατική κάστα με τις παραφυάδες της. Ένα κράτος, αν μπορούμε να μιλάμε για κράτος και όχι για φέουδο, που έγινε παρακράτος της οικογενειακής δυναστείας, της ρεμούλας των κομματικών γραφειοκρατικών ηγεσιών και της κάστας των κρατικοδίαιτων φιλελεύθερων, σοσιαλφιλελεύθερων και αριστεροφιλελεύθερων πολιτών, με μόνη ιδεολογία τον αδίστακτο ατομικό πλουτισμό σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.Το αποδεικνύουν οι πολυποίκιλες των ευνοουμένων από το ΠΑΣΟΚ κυρίως και δευτερευόντως από τη Νέα Δημοκρατία γραφειοκρατικές συντεχνίες, που καταλήστεψαν τον τόπο.
Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι οι ξένοι, που υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, αλλά το δικό μας καθεστωτικό σύστημα, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, οι δικοί μας πολιτικοί που αποδείχτηκαν όχι μόνο ανίκανοι, αλλά και αδιάφοροι γι’ αυτόν τον τόπο, επενδύοντας στο δικό τους καθαρά συμφέρον. Τα περί σωτηρίας του έθνους, της πατρίδας κ.λπ. αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση σκέτη υποκρισία, γιατί η εθνικοφροσύνη είναι εθνοκάπηλη.«Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήθελε να δεχτεί τίποτε, που δεν μπορούσε να ελέγξει. Αν δεν μπορούσε να το ελέγξει, το απέβαλε». Αυτά λέει ο φίλος του Αδαμάντιος Πεπελάσης. Γι’ αυτό ανέβαζε και κατέβαζε από το τραίνο, όποιον του ασκούσε και την παραμικρή κριτική.
Αυτός δημιούργησε (οι επίγονοι απλώς συνέχισαν το παράδειγμά του) το κράτος και παρακράτος της απόλυτης αυθαιρεσίας και ρεμούλας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πρώην «κομμουνιστές», μετά «σοσιαλιστές», κατόπιν ακραίοι νεοφιλελεύθεροι Πάγκαλος, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη και άλλοι φυσικά, ων ουκ έστιν αριθμός. Το σύστημα δεν κάνει διακρίσεις, αν κάποιος υποτίθεται είναι ή ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός, κεντρώος, δεξιός. Αρκεί να το εξυπηρετεί.
Η δημιουργία της νοοτροπίας της καταναλωτικής μανίας και αποκτήνωσης που δημιούργησε (βλ. σκυλάδικα κ.λπ), εξαχρείωσαν τα ήθη, απάλειψαν από τον τόπο κάθε δημιουργική προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας και της ισοπέδωσης των πάντων προς τα κάτω, αφαίρεσε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Δεν υπήρξε τομέας της δημόσιας ζωής που να μην εκφυλίστηκε. Ίσως η οικογένεια απομένει το τελευταίο καταφύγιο, αλλά και αυτή απειλείται άμεσα. (ἐδῶ) -φωτό-
Είναι αυτός που από τη μια διέλυσε την παιδεία, τον φοιτητικό και εργατικό συνδικαλισμό και αντ’ αυτού δημιούργησε τις αντικοινωνικές κομματικές συντεχνίες, τον κομματικό και συνδικαλιστικό στρατό και παράλληλα ενσωμάτωσε και αφομοίωσε την Αριστερά στο σύστημα, στο στρεβλό αυτό καπιταλιστικό σύστημα, βάζοντας στο περιθώριο όσους αντιστέκονταν. Συντελέστηκε μια, « φ α ο υ σ τ ι κ ή σ υ ν α λ λ α γ ή », όπως την αποκαλώ, με τις λεγόμενες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις. Τους έδωσε, χρήμα, αξιώματα και ελευθερίες (τελικά ασυδοσίες) και τους πήρε την ψυχή.Εφάρμοσε ένα δαιμόνιο σχέδιο για την αποσύνθεση σε πρώτο και την αφομοίωσ σε δεύτερο στάδιο των δυνάμεων της Αριστεράς. Ο στόχος του ήταν βασικά να διαλύσει την ΕΔΑ,που είχε τους ίδιους ή παρόμοιους διακηρυγμένους στόχους με το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που επέτυχε, χωρίς μεγάλες δυσκολίες, κατά δεύτερον να ελέγξει το ΚΚΕ μέσω της άριστης συνεργασίας του με την πρώην Σοβιετική Ένωση, πράγμα που επίσης επέτυχε και τέλος κατά τρίτον να απαξιώσει το ΚΚ εσωτερικού, που τα μέλη του κατηγορούσε ως αριστερούς των σαλονιών, στόχο, που σε συνεργασία με το ΚΚΕ, επίσης πέτυχε. Αυτός ήταν και ένας τρόπος να αποσπάσει την στήριξη το ΚΚΕ και των αριστερών γενικότερα, που δεν ακολουθούσαν το ΚΚ εσωτερικού...
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο εξαπάτησε την Αριστερά, εκμεταλλευόμενος την εαμική παράδοση και τη δράση της ΕΔΑ, με το αζημίωτο, χρησιμοποιώντας υποκριτικά τα συνθήματά της. Την ενσωμάτωσε και την διέφθειρε μέσα από το καταναλωτικό πρότυπο που εφάρμοσε. Οι εαμικές και εδαϊτικες αξίες, ιδανικά και οράματα ενταφιάστηκαν μέσα στην καταναλωτική αποκτήνωση.
Ήξερε ο Ανδρέας Παπανδρέου την μέθοδο μετάλλαξης και την εφάρμοσε κατά γράμμα. Το φαινόμενο αυτό της μετάλλαξης ερμηνεύει με έναν αποκαλυπτικό και πρωτότυπο τρόπο ο μαρξιστής φιλόσοφος Κοστάντσο Πρέβε:
«Μακράν από το να είναι ηγεμονεύουσες και πολύ περισσότερο “επαναστατικές”, όπως νόμιζε ο Μαρξ, οι ιστορικά καταπιεζόμενες τάσεις, είναι οι πλέον ευάλωτες να ενσωματωθούν-αποσυντεθούν με αυτόν τον τρόπο, διότι προέρχονται από αιώνες στερήσεων και μαύρης εξαθλίωσης, από ξυλοδαρμούς εκ μέρους των ρουφιάνων των αφεντάδων και βιασμών εκ μέρους του φεουδαρχικού ασκεριού κ.λπ.»
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, γνώριζε την ψυχολογία αυτής της κατηγορίας ανθρώπων με βάση τις τραγικές συνθήκες των απερίγραπτων διώξεων και της απάνθρωπης ταπείνωσης, που περιγράφει τόσο παραστατικά ο Πρέβε, και την εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο. Ήξερε πολύ καλά πώς θα χειριστεί την κάθε πολιτική παράταξη και τους οπαδούς της, για να τους εντάξει στα σχέδιά του.
Η μέθοδος ήταν απλή και άκρως αποτελεσματική: Τους απάλλαξε από τη μια από την καταπίεση και εκμετάλλευση της δεξιάς, τους προσέφερε τις πολυπόθητες ελευθερίες, που τελικά μετατράπηκαν σε ασυδοσίες, αλλά από την άλλη, ως αντάλλαγμα κατά κάποιο τρόπο, τους ενσωμάτωσε και τους εγκλώβισε στους καπιταλιστικούς μηχανισμούς της καταναλωτικής κοινωνίας, μάλιστα με δανεικά. Ανίδεοι πολλοί από την Αριστερά, αποκλεισμένοι από δεκαετίες από την εξουσία και την κατανάλωση και γαλουχημένοι στην πλειοψηφία τους από μια σταλινική παράδοση, έπεσαν εύκολα θύματα της αριστερής του προπαγάνδας και της δεξιάς του πολιτικής. Το χειρότερο είναι ότι τους χρησιμοποίησε κατάλληλα για τη δική του στρατηγική κατάκτησης και νομής της εξουσίας.
Το Λαϊκό Κίνημα περιέπεσε στην μεγαλύτερη υποχώρηση και ήττα, από την οποία είναι δύσκολο να συνέλθει, αν δεν επανακτήσει τις αρχές και αξίες του ελληνικού πολιτισμού, που είναι το μόνο που μπορεί να ανασυντάξει τις υγιείς λαϊκές δυνάμεις του τόπου.
.................
ὁλόκληρο τό θέμα,Ε Δ Ω
Οι βασικές αρχές της 3ης του Σεπτέµβρη και η σηµασία τους1. Εθνική Ανεξαρτησία.
2. Λαϊκή Κυριαρχία.
3. Κοινωνική Απελευθέρωση.
4. ∆ηµοκρατικές ∆ιαδικασίες
είναι ακόµη ζητούµενα. Παραµένουν ένα όραµα. ......... Η αλλαγή που διακήρυττε το Κίνηµα παλιά είχε σαν βάση και περιεχόµενο αυτές τις τέσσερις αρχές. Αυτή ήταν, όταν πρωτοξεκινήσαµε, η πεµπτουσία του ΠΑΣΟΚ. Ένα Κίνηµα αρχών µε αυτά τα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά. Ας τα ξαναθυµηθούµε αναφέροντας ορισµένα χαρακτηριστικά αποσπάσµατα.
Στην συνέντευξη τύπου στις 3 του Σεπτέµβρη ανακοινώνοντας ο Α. Παπανδρέου την διακήρυξη είπε µεταξύ άλλων και τα εξής σηµαντικάi , που προσδιορίζουν επακριβώς την έννοια αυτών των αρχών:
« Ανακοινώνουµε σήµερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήµατος που πιστεύουµε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήµατος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον µισθωτό, τον υπάλληλο, στην θαρραλέα και φωτισµένη νεολαία µας».
Σε άλλο σηµείο προσθέτει:
«Η ρίζα της συµφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας µας. Τα επτά µεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν µε τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά µια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιµπεριαλιστικό κατεστηµένο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ» και συνεχίζει πιο πέρα: «Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεµένη µε τη λαϊκή κυριαρχία, µε τη δηµοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, µε την ενεργό συµµετοχή του πολίτη σ’ όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν. Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασµένη µε την απαλλαγή της οικονοµίας µας από τον έλεγχο του ξένου µονοπωλιακού και ντόπιου µεταπρατικού κεφαλαίου που διαµορφώνει την οικονοµική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική µας πορεία σύµφωνα µε τα συµφέροντα όχι του λαού άλλα της οικονοµικής ολιγαρχίας».
Σε άλλο σηµείο αναφέρεται στην τρίτη αρχή της κοινωνικής απελευθέρωσης ή κοινωνικής δικαιοσύνης:
«Γι’ αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός µετασχηµατισµός, αποτελεί τον θεµέλιο λίθο του Κινήµατος. Για να απολαµβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα του και της γης του, για να απολαµβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο µισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Έλληνας το προϊόν του µόχθου του. Για να καταπολεµηθεί αποτελεσµατικά η εντυπωσιακή εισοδηµατική ανισότητα ανάµεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώµατα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Για να πάψει η εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συµµετέχει ενεργά ο λαός στον προγραµµατισµό της οικονοµικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της Χώρας.».
Πάλι σε άλλο σηµείο της εισαγωγικής του οµιλίας τονίζει την τέταρτη αρχή:
« Θεµελιακή αρχή του Κινήµατός µας είναι η απόλυτα κατοχυρωµένη δηµοκρατική διαδικασία – από τη βάση µέχρι την ηγεσία – µε απόλυτη ισοτιµία όλων των µελών που θα το στελεχώσουν»...
( ἀπό ἐδῶ)
Βασιλειάδης Δαμιανός
Ο συγγραφέας, - από τα
ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ - επιχειρεί μια γενική
εξιστόρηση της ιδεολογικής και πολιτικής διαδρομής του Ανδρέα Παπανδρέου από την δεκαετία του 60, που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή, έως την έξοδό του απ’ αυτήν. Ταυτοχρόνως
καταγράφει και ερμηνεύει τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές και αξίες, καθώς και την
οργανωτική δομή των πολιτικών φορέων της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και της δράσης τους, όπου ο ίδιος έπαιξε πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο. Μεγάλοι σταθμοί στην περιγραφή της πορείας του Ανδρέα Παπανδρέου αποτελεί η προδικτατορική, η δικτατορική και η μεταδικτατορική Ελλάδα. Σ’ αυτά τα χρονικά πλαίσια ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις διακηρύξεις, τα θεωρητικά κείμενα και τις πράξεις του, καθόρισε σε σημαντικό βαθμό την ιστορική περίοδο με την οποία ασχολείται ο συγγραφέας, ο οποίος βίωσε σε καίριες και υπεύθυνες θέσεις του ΠΑΚ και το ΠΑΣΟΚ όλη την εξελικτική πορεία των κινημάτων αυτών.
Ο Δαμιανός Βασιλειάδης έχει το ευτύχημα να κατέχει στο πλούσιο αρχείο του όλες τις διακηρύξεις, τις εξαγγελίες και τα βασικά κείμενα του ΠΑΚ, τα οποία για πρώτη φορά συστηματικά, μεθοδικά, ολοκληρωμένα, αλλά και σχολιασμένα, βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ο συγγραφέας ελπίζει με το έργο του αυτό να συμπληρώσει ένα πολύ σημαντικό κενό που υπάρχει στην ιστορία αυτού του Κινήματος, ως ΠΑΚ, και ΠΑΣΟΚ - και εν μέρει και ως Ένωση Κέντρου. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ :
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ - ΟΙ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΞΗ )
