Ἡ Ξενοφιλία ὡς Πολιτισμική Αὐτοκτονία

Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister 

 Η ξενοφιλία είναι κάτι περισσότερο από περιέργεια ή σεβασμό για το ξένο. Είναι μια ψυχολογική ασθένεια που πλήττει τους καταληκτικούς πολιτισμούς. Λειτουργεί ως ο ανεστραμμένος καθρέφτης της ξενοφοβίας και είναι ένα μίσος για τον Εαυτό που καλύπτεται από συμπόνια. 

Εμφανίζεται στον δυτικό κόσμο μέσα από μια εμμονή με το εξωτικό, μια ξέφρενη προσπάθεια αποδόμησης παραδόσεων, συμβόλων και δομών στην υπηρεσία ενός ψευδούς οικουμενισμού. Υπό το πρόσχημα της ανοχής, η ξενοφιλία απαιτεί την εξάλειψη των συνόρων - γεωγραφικών, πολιτισμικών και μεταφυσικών. Αυτά είναι τα πνευματικά βοηθήματα των εξαντλημένων λαών που έχουν εγκαταλείψει τη θέληση για επιβίωση και αναζητούν τη λύτρωση μέσω της διάλυσης στο παγκόσμιο μάγμα.

Αυτή η νοσηρή έλξη προς το ξένο αποκτά δύναμη μέσω της ανίερης τριάδας της μονοπολικότητας, του φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Η μονοπολική παγκόσμια τάξη, με επικεφαλής τον φθίνοντα ηγεμόνα του Ατλαντισμού, επιβάλλει στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία, ενώ παράλληλα προωθεί την ανθρωπολογική τυποποίηση. Ο φιλελευθερισμός, πλήρως μεταστατωμένος σε παγκόσμιο φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό, διδάσκει ότι όλες οι ταυτότητες παραμένουν εναλλάξιμες μάσκες που απορρίπτονται στο όνομα της «ελευθερίας» - «ελευθερία» που ορίζεται ως κατανάλωση και συμμόρφωση. Η παγκοσμιοποίηση, ο διοικητικός βραχίονας αυτής της ιδεολογίας, συντρίβει την ριζωμένη ποικιλομορφία υπό την γραφειοκρατική και οικονομική μονοκουλτούρα. Υπό αυτό το καθεστώς, η ξενοφιλία γίνεται επιτρεπτή και υποχρεωτική - γιορτάζεται ως αρετή σε έναν κόσμο όπου όλες οι αξίες υφίστανται αναστροφή.

Ο αναδυόμενος πολυπολικός κόσμος προσφέρει μια ριζοσπαστική εναλλακτική: μια ορχήστρα πολιτισμών — ο καθένας με τη δική του μελωδία, ρυθμό και ψυχή. Αυτός ο κόσμος προκύπτει μέσα από τη ζωτικότητα της διαφοράς και όχι της ομοιότητας. Κάθε λαός πρέπει να αγκαλιάσει τη δική του ταυτότητα με ηρωική θέληση — Αρχαιοφουτουρισμός, παράδοση που κοιτάζει μπροστά. Η ξενοφιλία, σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί ως δηλητήριο που υπονομεύει την εθνική κυριαρχία. Αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα των πολιτισμών, αφήνοντάς τα εκτεθειμένα σε εισβολές — από σώματα και παρασιτικές ιδέες.

Ο αληθινός διαπολιτισμικός διάλογος και η συνεργασία — εντός μιας πολυπολικής τάξης — εξαρτώνται από ισχυρές, αυτοσυνείδητες ταυτότητες. Η διατήρηση και η αναβίωση των εθνοπολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων παρέχει μια ηθική επιταγή και μια στρατηγική αναγκαιότητα στη μάχη ενάντια στον μονοπολικό παγκόσμιο Λεβιάθαν. Όταν οι λαοί κατανοούν ποιοι είναι, σχετίζονται με τους άλλους από θέση ισχύος και αξιοπρέπειας. Η ξενοφιλία υποχωρεί σε ένα νέο ήθος: εξωφιλία χωρίς αυτομίσος — σεβασμό για τον Άλλο που βασίζεται στην πίστη στον Εαυτό. Ο κόσμος λαχταρά ριζωμένα έθνη που στέκονται ψηλά σαν πυλώνες σε έναν καθεδρικό ναό πολιτισμών.

Ο αγώνας κατά της ξενοφιλίας γίνεται αγώνας για πολιτισμικό αυτοσεβασμό. Είναι μια άρνηση να γονατίζει κανείς μπροστά σε εισαγόμενα είδωλα ενώ βεβηλώνει τους δικούς του βωμούς. Κάθε λαός, για να αντέξει, πρέπει πρώτα να αγαπά τον εαυτό του - με νηφάλια κατανόηση ότι η ταυτότητα προκύπτει μέσα από τη θέληση, την άμυνα και τη βιωμένη εμπειρία. 

Στην εποχή της πολυπολικής αναγέννησης, η εποχή της πλανητικής ομοιομορφίας ξεθωριάζει μαζί με τις ιδεολογίες που τη γέννησαν. Η ξενοφιλία, όπως και η παγκοσμιοποίηση, ανήκει στο παρελθόν - ένα παρελθόν αποσύνθεσης. Το μέλλον ανήκει σε όσους θυμούνται ποιοι είναι.

ἀπό : eurosiberia.net

Ἡ Πελασγική