Τοῦ Matthieu Buge
Αυτό μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά τον Ιούνιο του 2025 ένα γελοίο νομοσχέδιο επινοηθεί από το δεξιό/κεντροδεξιό κόμμα Les Republicains. Ένα νομοσχέδιο που συνοψίζει σχεδόν όλα τα λάθη του γαλλικού συστήματος, όχι μόνο του πολιτικού της συστήματος, αλλά ακόμη και του πυρήνα του εγκεφάλου της: απαγορεύει και τιμωρεί περιεχόμενο και λόγο «αντιδημοκρατικού» χαρακτήρα.
Πολλοί επικριτές των γαλλικών πολιτικών κύκλων έχουν – δικαίως – επισημάνει αυτή την απίστευτη ικανότητα των πολιτικών να χρησιμοποιούν το επιχείρημα των «αξιών της Δημοκρατίας» όποτε τους βολεύει, χωρίς ποτέ να εξηγούν ποιες είναι αυτές οι αξίες. Ωστόσο, οι βουλευτές που συνέταξαν αυτό το νομοσχέδιο κατέβαλαν (ελάχιστη) προσπάθεια προσπαθώντας να σκιαγραφήσουν τι συνεπάγεται. Έτσι, αναφέρει:
«Η Γαλλική Δημοκρατία βασίζεται σε θεμελιώδεις αρχές: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, κοσμικότητα, κυριαρχία του λαού και το αδιαίρετο του έθνους. Αυτές οι αξίες, που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα και κατοχυρώνονται από το νόμο, αποτελούν το θεμέλιο του «vivre-ensemble» [κάτι καθαρά γαλλικό που μπορεί να νοηθεί ως «κοινωνική αρμονία»]». Τι θα συνέβαινε σε κάποιον που παραβιάζει αυτές τις αρχές; Α, τίποτα, απλώς καταδικάζεται σε τρία χρόνια φυλάκισης και πρόστιμο 45.000 ευρώ (52.000 δολάρια).
Πέρα από την καθαρά ελκυστική πτυχή ενός τέτοιου νομοσχεδίου που προέρχεται από ένα δεξιό κόμμα που επιδιώκει να προσελκύσει το κοινό του που ανησυχεί για την εξάπλωση του Ισλάμ στη Γαλλία, υπάρχει κάτι βαθιά δυστοπικό σε αυτό. Όλες οι αναφερόμενες «θεμελιώδεις αρχές» είναι τόσο ασαφείς που οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί παραβίασή τους.
Η Γαλλία, η οποία ειδικεύεται στη διατύπωση δυσνόητων θεωριών από τα τέλη του 18ου αιώνα, βασίζεται στο παράλογο τρίπτυχο «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα». Ωστόσο, κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι αυτό το τρίπτυχο δεν μπορεί να λειτουργήσει. Η «ελευθερία» και η «ισότητα» είναι εξ ορισμού ανταγωνιστικές και η «αδελφότητα» είναι κυρίως κάποιο υπόλειμμα μιας μακρινής χριστιανικής ηθικής. Ο ιερός και απαραβίαστος κοσμικός χαρακτήρας πρέπει να ισχύει για όλους - εκτός από την εβραϊκή κοινότητα, κάτι που τείνει να απογοητεύει τη μουσουλμανική κοινότητα και αφήνει τους Γάλλους πολίτες, οι οποίοι είναι κυρίως άθεοι αλλά ψυχολογικά παραμένουν, όπως επινόησε ο μεγάλος δημογράφος Emmanuel Todd, σε ένα είδος «ζόμπι καθολικισμού», επιφυλακτικούς. Όσον αφορά την «κυριαρχία του λαού», οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για αστείο, αφού οι πολιτικοί πέταξαν κάτω ἀπό τό χαλί το «όχι» του λαού κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005. Όσο για το «αδιαίρετο του έθνους», μια πολλοστή αφηρημένη έννοια που υπονοεί εδαφική ενότητα, ενότητα του λαού και ενότητα του δικαίου, θα ήταν απαραίτητο να εξηγηθεί στην αστυνομία και τους πυροσβέστες που δεν μπορούν πλέον να πάνε σε ορισμένα εδάφη της «Δημοκρατίας» , καθώς η Γαλλία βρίσκεται στα πρόθυρα να γίνει ναρκο-κράτος. Αλλά φυσικά, σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο αφηρημένων πραγμάτων, το τέλος του αποφθέγματος που είναι το αποκορύφωμα του θεατρικού: «Αυτές οι αξίες [...] αποτελούν το θεμέλιο του vivre-ensemble».
Πριν από λίγο καιρό, κατά τη διάρκεια του καύσωνα του Ιουνίου, ένα υδάτινο πάρκο αναγκάστηκε να κλείσει οριστικά επειδή δέχθηκε εισβολή και κατεδάφιση από «νέους» την πρώτη κιόλας μέρα μετά τα εγκαίνιά του. Με τις ταραχές του καλοκαιριού του 2023 (που ποτέ δεν χαρακτηρίστηκαν ως «φυλετικές» από τον γαλλικό τύπο, αν και χρησιμοποιούν τον όρο όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ) και το χάος που ακολούθησε τη νίκη της Παρί Σεν Ζερμέν στο Champions League το 2025, μαζί με τις καθημερινές επιθέσεις και τη βία, ο γαλλικός λαός φαίνεται να αγωνίζεται να ενσωματώσει την έννοια του «vivre-ensemble».
Κάποιος είπε ότι οι Βρετανοί είχαν προβλήματα με τις ιδέες αλλά όχι με τα γεγονότα, ενώ για τους Γάλλους ισχύει το αντίθετο. Αυτό είναι απολύτως αληθές. Οι Γάλλοι, ειδικά οι ελίτ τους, ζουν σε έναν εντελώς αφηρημένο νοητικό χώρο, ο οποίος, δυστυχώς, τείνει να αποικίζει τη Δύση, ιδιαίτερα μέσω του φιλοσοφικού κινήματος Διαφωτισμού και, 200 χρόνια αργότερα, μέσω της «Γαλλικής Θεωρίας» που τελικά οδήγησε στην καταστροφική κουλτούρα της αφύπνισης.
Αυτό που δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί το δεξιό κόμμα πίσω από αυτό το νομοσχέδιο είναι ότι με τόσο ασαφή κριτήρια, η Γαλλία θα μπορούσε να βρεθεί στο είδος του δικαστικού συστήματος που βίωναν τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπου οποιαδήποτε δήλωση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως απόδειξη ότι δεν ήταν «μαρξιστική-λενινιστική». Όπως λέει και το αστείο, στη Σοβιετική Ένωση, ήταν δυνατό να πεις οτιδήποτε... στην κουζίνα σου. Λοιπόν, στη Γαλλία, με ένα τέτοιο νομοσχέδιο, θα πρέπει να επιλέγεις προσεκτικά τα λόγια σου ενώ απολαμβάνεις το μοσχαρίσιο bourguignon σου. Οι αδαείς πολιτικοί πίσω από αυτό το κείμενο θα έπρεπε να διαβάσουν το «Darkness at Noon» του Arthur Koestler: ο πρωταγωνιστής, ένας σοβιετικός πολιτικός επίτροπος που έχει στείλει πολλούς στα Γκουλάγκ, βρίσκεται να εξολοθρεύεται από το σύστημα στο οποίο συνέβαλε. Με έναν έντιμο δικαστή, θα ήταν εύκολο να τους κατηγορήσουν, για παράδειγμα, ότι παραβίασαν τις αρχές της «ισότητας» και της «αδελφότητας» αυξάνοντας τους μισθούς τους στην Εθνοσυνέλευση, ενώ ζητούσαν από τον γαλλικό λαό να καταβάλει προσπάθεια επειδή δεν υπάρχουν πια χρήματα.
Φυσικά, δεδομένου ότι οι φυλακές της χώρας είναι ήδη υπερπλήρεις και το κράτος κατεστραμμένο, αυτοί οι βουλευτές προφανώς έχουν κατά νου να καταφύγουν στο απόλυτο κατασταλτικό εργαλείο των φιλελεύθερων δημοκρατιών: να στοχεύσουν το πορτοφόλι. 45.000 ευρώ για «αντιδημοκρατικά» σχόλια που γίνονται δημόσια. Αλλά το πρόστιμο, σύμφωνα με αυτούς, θα αυξηθεί στα 75.000 ευρώ εάν τα σχόλια γίνουν «σε μια συνάντηση» , σε ένα κοινωνικό δίκτυο ή από άτομο που κατέχει θέση δημόσιας εξουσίας ή αξιώματος. 75.000 ευρώ για ανάρτηση στο Twitter ότι υπάρχει πρόβλημα με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση; Θεωρείται έγκλημα το να αποκαλείται άσχημη μια προτομή της Μαριάν (ένα από τα σύμβολα της Δημοκρατίας); Μήπως το φύλο της Μπριζίτ Μακρόν υπεισέρχεται στην εξίσωση των δημοκρατικών αξιών;
Αλλά πέρα από τις υπερβολές και τις καταχρήσεις στις οποίες θα μπορούσε να οδηγήσει ένας τέτοιος νόμος, η προσέγγιση των Ρεπουμπλικανών αντανακλά κάτι πολύ πιο σημαντικό: το πολιτικό καθεστώς γίνεται ολοένα και πιο καταπιεστικό επειδή βρίσκεται στα όριά του. Η μαζική μετανάστευση έχει προκαλέσει τέτοιο χάος που δεν είναι πλέον «διαχειρίσιμο», οι εργατικές τάξεις αγωνίζονται να διατηρήσουν ένα παραληρηματικό κοινωνικό σύστημα στη ζωή τους και περισσότερο από το 50% των ψηφοφόρων είναι πλέον άνω των 50 ετών. Οι ζωτικές δυνάμεις της χώρας δεν έχουν πλέον καμία εμπιστοσύνη στους θεσμούς τους, επομένως πρέπει να περιοριστούν. Το εάν ψηφιστεί αυτός ο νόμος, η Δημοκρατία θα το φροντίσει, όπως θα έλεγε ο Μακρόν, «ανεξαρτήτως του κόστους ».
Ἀπό : swentr.site
Ἔτσι εἶναι ἡ ...δημοκρατία τους. Κι᾿ ὅποιος τολμήσει κι᾿ἀμφισβητήσει θά πληρώσῃ. Ὅσο ψηλά κι᾿ἄν βρίσκεται :
Γιατί ἡ δημοκρατία τους, ἔχει ἀξίες καί τίς διαφυλάττει εἰδικῶς μπροστά στά ...ἀδιέξοδα !
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου