Pax Europea : Ἡ πορεία τῆς «Φιλελεύθερης Τυραννίας»

Γράφει ὁ Alexander Dugin

 Μια πολύ αποκαλυπτική ομιλία εκφώνησε ο στρατιωτικός επίτροπος της ΕΕ, Λιθουανός Andrius Kubilius, στο φόρουμ Tocqueville Conversations. Τα κύρια σημεία της ομιλίας του καταδεικνύουν έντονα πώς οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ερμηνεύουν την τρέχουσα γεωπολιτική τους θέση στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα.

Ο Andrius Kubilius ξεκινά επικρίνοντας το αμερικανικό κίνημα MAGA, το οποίο βοήθησε να ανέλθει ο Τραμπ στην εξουσία, αποδίδοντάς το στο ότι οι Αμερικανοί έχασαν την αίσθηση της δημοκρατίας και στρέφονταν προς τον ατομικισμό. Αυτή είναι μια εξαιρετικά περίεργη και παράλογη διατύπωση, αλλά δεν νομίζω ότι ο Λιθουανός πολιτικός θεωρεί τον εαυτό του φιλόσοφο. Στην πραγματικότητα, το MAGA είναι μια αναβίωση της αμερικανικής αλληλεγγύης που στρέφεται ενάντια στις υπερβολές του φιλελευθερισμού. Το MAGA είναι αυτό που έχει απομείνει από την «αμερικανική δημοκρατία» που επαίνεσε ο Tocqueville  Αυτό που οι παγκοσμιοποιητές και οι ηγέτες της ΕΕ σήμερα αποκαλούν «δημοκρατία» είναι στην πραγματικότητα «φιλελεύθερος ναζισμός». Ενάντια σε αυτό έχουν ξεσηκωθεί οι Αμερικανοί. Και δικαίως.

Αλλά μετά από αυτή την αδέξια εισβολή στην πολιτική φιλοσοφία, ο Andrius Kubilius αρχίζει να φτάνει στο πραγματικό θέμα.

Μια βασική θέση: η Pax Americana αποσύρεται από την Ευρώπη. Στο παρελθόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες καθοδηγούνταν από το ίδιο είδος «φιλελεύθερων Ναζί» που κυβερνούν τώρα την Ευρώπη. Ο Kubilius επικαλείται σκόπιμα το παράδειγμα των Λιθουανών «Αδελφών του Δάσους» — συνεργατών των τιμωρητικών ομάδων του Χίτλερ — ως πρότυπο.

Τότε, η ΕΕ ακολουθούσε τις ΗΠΑ άνευ όρων — είτε η Ουάσινγκτον ξεκινούσε είτε προκαλούσε πολέμους, είτε προσπαθούσε να τους παγώσει, είτε προσπαθούσε να τους τερματίσει. Αυτό συνέβη και με την Ουκρανία. Η κυβέρνηση Μπάιντεν προκάλεσε τη Ρωσία και στη συνέχεια προσπάθησε να διαχειριστεί την κλιμάκωση. Η ΕΕ ακολούθησε πιστά την Pax Americana και ευθυγράμμισε τις ενέργειές της ανάλογα. Αλλά στη συνέχεια ο Τραμπ εμφανίστηκε με τη δική του ατζέντα. Σύμφωνα με ισχυρισμούς, τώρα θα στρέψει την προσοχή του στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού — εμπίπτει η Μέση Ανατολή σε αυτό; — και θα αφήσει την Ευρώπη αντιμέτωπη με τη Ρωσία. Και με την Ουκρανία. Όχι εντελώς μόνος, αλλά παρόλα αυτά, οι προθέσεις του Τραμπ είναι ασαφείς, και δεδομένου ότι η MAGA τον υποστηρίζει, δεν μπορεί πλέον να τον εμπιστευτεί πλήρως. Επομένως, είναι απαραίτητο να εισαχθεί το σχέδιο Pax Europea. Αυτό σημαίνει τη διάσωση του «φιλελεύθερου ναζισμού» ανεξάρτητα — κυρίως από τους Ρώσους, αλλά πιθανώς ακόμη και από τον Τραμπ και την MAGA, σε περίπτωση που ακολουθήσουν πλήρως τη δική τους πορεία.

Ακολουθεί το συνηθισμένο μπαράζ ρωσοφοβικών κλισέ, που κορυφώνεται στο συμπέρασμα: Η Ρωσία πρέπει να αναγκαστεί να σταματήσει να είναι σπουδαία και να γίνει μια «κανονική» χώρα. Αν η Ρωσία παραμείνει σπουδαία, θα ξεκινήσει πόλεμο ενάντια στον «φιλελεύθερο ναζισμό» (κάτι που, παρεμπιπτόντως, μπορεί όντως να συμβεί), και τότε κανείς στην ΕΕ δεν θα γλιτώσει, ειδικά επειδή η Αμερική θα είναι απασχολημένη με τις δικές της υποθέσεις (και πάλι, τον Ινδο-Ειρηνικό). Η «ομαλοποίηση της Ρωσίας» μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την πρόκληση μιας στρατηγικής ήττας σε αυτήν - μέσω των Ουκρανών. Αυτοί, σε αντίθεση με τους ίδιους τους Ευρωπαίους, εξακολουθούν να είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν, και το κάνουν με πείσμα και απελπισία. Έχουν μάλιστα αποθηκεύσει περισσότερα μη επανδρωμένα αεροσκάφη από οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη.

Έτσι, το σχέδιο Pax Europea συνοψίζεται στο εξής: τα «φιλελεύθερα-ναζιστικά» καθεστώτα της Ευρώπης και οι δικτάτορές τους — που απαριθμούνται από τα «Αδέλφια του Δάσους» Kubilius  — Ursula von der Leyen, Friedrich Merz, Emmanuel Macron, Keir Starmer, Giorgia Meloni, και Donald Tusk— πρέπει να μετατρέψουν την ΕΕ σε μια υβριστική και επιθετική στρατιωτική συμμαχία για τον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Η Ουκρανία πρόκειται να παίξει τον κεντρικό ρόλο σε αυτόν τον σχηματισμό.

Εν τω μεταξύ, το ΝΑΤΟ, που εκπροσωπεί την Pax Americana, πρόκειται να καταστεί άσχετο, καθώς οι ΗΠΑ βρίσκονται πλέον στην εποχή της MAGA. Επομένως, το συμπέρασμα είναι σαφές: σφυρηλάτηση μιας ευρωπαϊκής στρατιωτικής συμμαχίας, αποδοχή της Ουκρανίας άνευ όρων και έναρξη πλήρους κλίμακας πολέμου κατά της Ρωσίας - χωρίς να περιμένουνε να τελειώσει με την Ουκρανία και να προχωρήσει προς την Ευρώπη. Θα στραφούν στην Ευρώπη μετά την Ουκρανία; Αυτό εξακολουθεί να είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Αλλά όσο περισσότερους Kubilius έχουμε, τόσο πιο πιθανό είναι η απάντηση να γίνει ναι.

Η κύρια αξία της ομιλίας του Kubilius είναι η ειλικρίνειά της. Αυτό ακριβώς σκέφτονται οι νυν ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό για το οποίο προετοιμάζονται και αυτό για το οποίο εργάζονται ενεργά.

Συνεπώς, η Ρωσία έχει μόνο μία επιλογή απέναντι σε μια τέτοια Ευρώπη: να πολεμήσει στην Ουκρανία με θάρρος και ακλόνητη στάση μέχρι την τελική νίκη, βασιζόμενη αποκλειστικά στον εαυτό της και προωθώντας την Pax Russica.

Αυτό που είναι περίεργο, ωστόσο, είναι το πώς οι ίδιες οι δυνάμεις που αρνούνται σθεναρά και κατηγορηματικά την πολυπολικότητα καταλήγουν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, να εισέρχονται στο παράδειγμά της και να αρχίζουν να λειτουργούν με τους τύπους της. Εδώ έχουμε την Pax Americana - έναν πόλο τώρα γεμάτο με MAGA. Έπειτα, υπάρχει η Pax Russica - ένας άλλος πόλος. Η Pax Sinica - ο κινεζικός πόλος (αρκετά προφανής). Τώρα, ανάμεσά τους, αναδύεται ο ναζιστικός-φιλελεύθερος πόλος της Pax Europea. Καθαρή πολυπολικότητα.

Ἀπό : geopolitika.ru  

Υ.Γ. Δέν συμφωνῶ μέ τόν ὄρο « Ναζί» πού δίνει ὡς χαρακτηριστικό τοῦ εἴδους τοῦ Φιλελευθερισμοῦ πού θέλει νά προσδιορίσῃ γιά τούς κλόουν τῆς Ε.Ε., ὁ Ντοῦγκιν. Τό Ναζί πού προέρχεται ἀπό τόν Ἐθνικοσοσιαλισμό τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ, ἐμπεριέχει τόν Ἐθνικισμό κάτι πού δέν εἶναι καθόλου ἀποδεκτό ἀπό τούς ἐκφραστές τῆς μονοδιάστατης Ε.Ε. Νομίζω πώς ἡ πλέον κατάλληλη λέξις εἶναι ἡ Τυραννία. Διότι σ᾿αὐτή πράγματι ἐμπεριέχεται ἀπολύτως ὁ τρόπος καί οἱ μέθοδοι πού χρησιμοποιοῦν οἱ λεγόμενοι "ἡγέτες" τῆς Ε.Ε. γιά νά ἐπιβάλλουν τίς δικές τους ἐπιταγές πού βεβαίως δέν θά  μποροῦσαν σέ καμμία περίπτωσιν νά ἔχουν ὁτιδήποτε ἐθνικιστικό ἀφοῦ εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς ἐκφράζει τήν Παγκοσμιοποίησιν. Οὔτε βεβαίως βλέπω καμμία πολυπολικότητα, ἀσχέτως τῆς ἀναγνωρίσεως περί διαφόρων προσπαθειῶν ἐπιβολῆς τῶν ξένων δυνάμεων. Αὐτό συμβαίνει ὡς σύγκρουσις μόνον ὄχι ὡς δεδομένο status quo. Εἶναι μία κατάστασις πού συμβαίνει ἀκριβῶς πρό τῆς μεγάλης μάχης γιά τήν ἐπικράτησιν τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ἤ τῆς Πολυπολικότητος. 

Ἡ Πελασγική