Γράφει ὁ Tarik Cyril Amar
Η Ursula von der Leyen ( φωτό πάνω ), πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που διοικεί την ΕΕ, αντιμετωπίζει επιτέλους μια καθυστερημένη ψήφο δυσπιστίας . Οι πιθανότητες να περάσει η πρόταση μομφής, συμφωνούν όλοι οι παρατηρητές, είναι πολύ μικρές. Κι όμως, αυτή είναι μια σημαντική στιγμή.
Αυτό συμβαίνει επειδή ο πιο ισχυρός πολιτικός στην ΕΕ δεν είναι, για παράδειγμα, ο Γερμανός Καγκελάριος Friedrich Merz ή ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron (παρά τις δικές τους αυταπάτες μεγαλείου), αλλά η Ursula von der Leyen, η πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ. Επειδή στην Ευρώπη του ΝΑΤΟ-ΕΕ, το πραγματικό μέτρο της εξουσίας τώρα είναι η ικανότητα να καταστρέφει όποια θλιβερά υπολείμματα δημοκρατίας έχουν απομείνει. Και παρά τον πολύ σκληρό ανταγωνισμό, η von der Leyen είναι η χειρότερη, η πιο διαφθαρμένη καταστροφέας από όλους.
Αυτό οφείλεται σε τρία γεγονότα. Το πρώτο είναι δομικό: Η ΕΕ δεν σχεδιάστηκε για να είναι μια «δημοκρατία» - όσο ελαττωματική κι αν είναι - αλλά ένα μεγάλο, εδραιωμένο και αυξανόμενο «έλλειμμα δημοκρατίας». Σκοπός της δεν ήταν ποτέ να εκτροχιάσει τις ΗΠΑ, ακόμη και αν ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν μπορεί να σταματήσει να γκρινιάζει γι' αυτό. Η πραγματική βασική λειτουργία της ΕΕ είναι να σβήσει τη δημοκρατία στην Ευρώπη μετατοπίζοντας την πραγματική εξουσία από τα έθνη-κράτη με κάποια, αν και ήδη πενιχρή, λαϊκή συμμετοχή στη λήψη πολιτικών αποφάσεων σε μια μη εκλεγμένη γραφειοκρατία, της οποίας η Επιτροπή είναι το κέντρο και η κορυφή.
Το δεύτερο γεγονός είναι θέμα ατομικού χαρακτήρα και, ως εκ τούτου, ευθύνης: η Ursula von der Leyen αποτελεί την ενσάρκωση μιας ακόρεστης επιθυμίας για προσωπική, ανεξέλεγκτη εξουσία. Δεν το παραδέχεται, φυσικά, αλλά η συμπεριφορά της λέει πολλά: η von der Leyen δεν βλέπει τον εαυτό της ως δημόσιο λειτουργό, αλλά πιστεύει ακράδαντα ότι το κοινό είναι αυτό που πρέπει να την υπηρετεί.
Σκεφτείτε αυτούς τους δύο παράγοντες - τον δομικό και τον ατομικό - αν θέλετε, ως σε γενικές γραμμές παρόμοιους με αυτό που συνέβη κατά την άνοδο του Ιωσήφ Στάλιν στην πρώην Σοβιετική Ένωση: Όπως και η ΕΕ, το μετεπαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα δημιουργήθηκε για να περιορίσει τη λήψη πολιτικών αποφάσεων σε μια μικρή και αυτοεπιλεγόμενη ομάδα αληθινών πιστών. Και μόνο σε όσους ομολογούσαν τις σωστές «αξίες» προσφέρθηκε καν η ευκαιρία να ενταχθούν. Όπως και η von der Leyen , ο Στάλιν κατάφερε να μετατρέψει αυτό το σκόπιμα δημιουργημένο «έλλειμμα δημοκρατίας» προς όφελός του, βασίζοντας τον προσωπικό του δεσποτισμό σε αυτό.
Αν νομίζετε ότι αυτή η αναλογία είναι απίθανη, σκεφτείτε ότι και στις δύο περιπτώσεις, στην άνοδο του σοβιετικού δεσπότη και σε αυτήν του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η πραγματική εξουσία έχει συγκεντρωθεί σε μια αυταρχική και επεμβατική γραφειοκρατία που, τυπικά, θα έπρεπε να είναι μόνο ένα εκτελεστικό όργανο. Υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο, αν κάνετε ένα μικρό βήμα πίσω, η λέξη «γενικός γραμματέας» ακούγεται μάλλον παρόμοια με την λέξη «πρόεδρος της επιτροπής».
Και έπειτα υπάρχει το τρίτο γεγονός που διευκόλυνε την απόδοση της von der Leyen ως της κορυφαίας αποκάλυψης του ΝΑΤΟ-ΕΕ. Από αυτή την άποψη, σίγουρα δεν μοιάζει καθόλου με τον Στάλιν, αλλά μάλλον με έναν από τους πολλούς ανατολικοευρωπαίους σατράπες της Ανατολικής Ευρώπης του Ψυχρού Πολέμου. Όπως ο έμπιστος Walter Ulbricht της πρώιμης Ανατολικής Γερμανίας ή ο Πολωνός Boleslaw Bierut που υπέστη καρδιακή προσβολή όταν ο Χρουστσόφ έκανε τον Στάλιν τον «αποδιοπομπαίο τράγο», η von der Leyen είναι μια υποτελής ηγέτιδα, που απλώς εργάζεται για μια άλλη εξωτερική αυτοκρατορία. Τόσο προφανώς, τόσο ξεδιάντροπα που ακόμη και το Politico την έχει -δικαίως- χαρακτηρίσει « Αμερικανίδα πρόεδρο » της ΕΕ.
Οι κατηγορίες που μόλις χρησιμοποίησαν οι πολιτικοί της αντίπαλοι στο κοινοβούλιο της ΕΕ για να ξεκινήσουν την τρέχουσα ψήφο δυσπιστίας είναι λιγότερο θεμελιώδεις -ενώ εξακολουθούν να αντανακλούν εκπληκτική κακή συμπεριφορά- και πιο συγκεκριμένες, όπως πρέπει να είναι.
Στην ουσία, στοχεύουν στον σκανδαλώδη χειρισμό της κρίσης Covid-19 από την von der Leyen – και ολόκληρης της Επιτροπής – (σκανδαλώδη άλλωστε από κάθε οπτική γωνία, είτε εγκρίνετε είτε όχι τα εμβόλια), στην επακόλουθη και παράνομη άρνησή της να παράσχει βασικές πληροφορίες σχετικά με το τι έκαναν αυτή και ο Διευθύνων Σύμβουλος της μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας Pfizer [ Μπουρλά] κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου σε μηνύματα που ήταν ιδιωτικά αλλά δεν θα έπρεπε να είναι, στην σπατάλη (για να μην το πω πιό χοντρά) στον χειρισμό ενός ταμείου ανάκαμψης ύψους 650 δισεκατομμυρίων ευρώ μετά την κρίση του κορονοϊού, στην κατάχρηση ενός νομικού κενού για την ενίσχυση των εξοπλιστικών δαπανών μέσω της ΕΕ και, τέλος, στην οπλοποίηση της ψηφιακής νομοθεσίας για την παρέμβαση στις πρόσφατες εκλογές στη Ρουμανία, καθώς και στη Γερμανία.
Αυτό που έχουν κοινό όλες αυτές οι παραβάσεις δεν είναι μόνο ότι μπορεί κάλλιστα να είναι εγκληματικές. Είναι επίσης όλες παραλλαγές του ίδιου, θεμελιωδώς απλού τεχνάσματος: της χειραγώγησης ή ακόμα και της κατασκευής «εκτάκτων καταστάσεων» που στη συνέχεια αξιοποιούνται ως κάλυψη για συνεχώς κλιμακούμενες καταχρήσεις εξουσίας. Αν υπάρχει μία κύρια αρχή της κατάληψης της εξουσίας από την von der Leyen, αυτή είναι. Και πάλι, ο Στάλιν γνώριζε ένα-δυο πράγματα για αυτό το κόλπο.
Συνοψίζοντας, οι υποστηρικτές της ψήφου μομφής καταλήγουν στο συμπέρασμα «ότι η Επιτροπή, με επικεφαλής την Πρόεδρο Ursula von der Leyen, δεν έχει πλέον την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου για την τήρηση των αρχών της διαφάνειας, της λογοδοσίας και της χρηστής διακυβέρνησης, που είναι απαραίτητες για μια δημοκρατική Ένωση». Καλούν την Επιτροπή «να παραιτηθεί λόγω επανειλημμένων αποτυχιών στη διασφάλιση της διαφάνειας και της επίμονης περιφρόνησης της δημοκρατικής εποπτείας και του κράτους δικαίου εντός της Ένωσης».
Και προφανώς έχουν δίκιο. Αν η ΕΕ ήταν ένας κατά το ήμισυ νόμιμος, έντιμος και λογικός οργανισμός, αυτή θα έπρεπε να είναι μια σίγουρη περίπτωση μομφής εμπιστοσύνης και η Επιτροπή, με επικεφαλής την Ursula von der Leyen, θα έπρεπε να καταρρεύσει. Υπάρχει και προηγούμενο: Το 1999, μια ολόκληρη Επιτροπή της ΕΕ παραιτήθηκε , ακόμη και χωρίς ψήφο μομφής. Μια καταστροφική έκθεση για τη διαφθορά, την απάτη, τον νεποτισμό και την κακοδιαχείριση ήταν αρκετή.
Σαφώς, αν μη τι άλλο, η ΕΕ έχει μόνο οπισθοδρομήσει από τότε. Σήμερα έχει μια Επιτροπή την οποία ο ίδιος ο επικεφαλής διαφάνειας της ΕΕ έχει επικρίνει ως όχι μόνο μη εκλεγμένη και αδιαφανή, αλλά και στελεχωμένη με « συμβούλους », έναν όρο από τη γλώσσα της μαφίας. Και όπου η συμμορία αποτελείται από «συμβούλους», ο προϊστάμενος πρέπει να είναι ένας δούλος.
Ωστόσο, η ΕΕ τώρα δεν είναι μόνο εξαιρετικά δυσλειτουργική, αλλά, με την ευρύτερη έννοια της λέξης, θεμελιωδώς διεφθαρμένη. Οι τακτικές θα υπερισχύουν των αρχών οποιαδήποτε μέρα, χωρίς εξαιρέσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι από τους 700 και πλέον βουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν θα καταφέρουν να κάνουν το σωστό και να αποβάλουν την von der Leyen και την Επιτροπή της.
Ή η ίδια η απαράδεκτη προσπάθεια της von der Leyen να αποδώσει για άλλη μια φορά οποιαδήποτε κριτική εναντίον της στον «εξτρεμισμό», την «πόλωση» και τη χειραγώγηση από - όπως σαφώς υπαινίχθηκε - τους μεγάλους κακούς Ρώσους και τον «Πούτιν» προσωπικά. Με παρόμοιο ανόητο πνεύμα, ο επικεφαλής της συντηρητικής ομάδας της von der Leyen στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Manfred Weber, χαρακτήρισε ολόκληρη την ψηφοφορία «χάσιμο χρόνου» - τουλάχιστον είναι ειλικρινής για την περιφρόνησή του για τις δημοκρατικές διαδικασίες και τα δικαιώματα των βουλευτών, θα μπορούσε κανείς να πει - και, φυσικά, ένα όφελος για τη Ρωσία.
Αυτό είναι ακριβώς ο αυταρχισμός και η διαφθορά της Επιτροπής, καθώς και οι φτηνές, δημαγωγικές προσπάθειες να φιμώσει την εύλογη κριτική φωνάζοντας «Ρωσία, Ρωσία, Ρωσία!».
Ο επικεφαλής της πρότασης μομφής, Gheorghe Piperea, με εμπειρία ως δικηγόρος και δικαστής στο Βουκουρέστι, συχνά δυσφημείται ως «ακροδεξιός», για παράδειγμα στους New York Times . Αυτή η ταμπέλα στη συνέχεια επεκτείνεται σε όλους όσους τολμούν να επαναστατήσουν κατά της Επιτροπής και - βήμα νούμερο τρία - χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τη μη υποστήριξη της πρωτοβουλίας τους. Τόσο ύπουλη, τόσο απλή.
Στην πραγματικότητα, το ζήτημα της θέσης του Piperea και των υποστηρικτών του στο πολιτικό φάσμα είναι απλώς άσχετο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι προοδεύουν, και αυτό είναι ακλόνητο. Πράγματι, αν αυτό πρέπει να γίνει από τα «περιθώρια» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τότε ντροπή στο αυτοανακηρυγμένο «κέντρο» του - και ακόμη περισσότερο που βοήθησε στην περαιτέρω προστασία της von der Leyen, βοηθώντας στην αντιμετώπιση αυτής της καθυστερημένης πρόκλησης κατά της κακοδιοίκησης της.
Αλλά αυτό είναι, φυσικά, το πραγματικό ζήτημα εδώ: Η von der Leyen φέρει τεράστια ατομική ευθύνη, συμπεριλαμβανομένης της εγκληματικής και κακής - δεν υπάρχουν άλλες λέξεις - υποστήριξης της ΕΕ προς το Ισραήλ, ενώ το σιωνιστικό κράτος απαρτχάιντ διαπράττει τη γενοκτονία στη Γάζα και τον έναν επιθετικό πόλεμο μετά τον άλλον εναντίον των γειτόνων του, κοντά και μακριά. Αλλά η von der Leyen μπορεί να είναι αυτό που είναι μόνο χάρη σε δομές που έχουν σχεδιαστεί τόσο για να μιμούνται όσο και στην πραγματικότητα να σκοτώνουν τη δημοκρατία. Και επίσης χάρη στη μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που δεν έχουν συνείδηση - τουλάχιστον - στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η von der Leyen, όπως όλοι οι κακοί της ιστορίας, δεν είναι μόνη. είναι απλώς η χειρότερη.
Ἀπό : swentr.site
Τά γράφαμε, θυμᾶστε :
Ξέρουμε, γι᾿αὐτό παραμένουμε ἰδεαλιστές. Ὅσο γιά τίς ταμπέλες πού μᾶς βάζουν, νομίζουν πώς μᾶς μειώνουν, ἀλλά «οἱ κακοί τῆς ὐποθέσεως» δέν ξέρουν πώς ἀποτελοῦν τιμή γιά ἐμᾶς !
Ἄς συνεχίζουν, δικό τους πρόβλημα...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου