Ἐν ἀρχῇ ἦταν ἡ Pax Americana

Τί θά σημαίνει Make America Great Again; Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀμερικανικῆς ἡγεμονίας στόν κόσμο, ἤ ἡ ἀνοικοδόμηση τῆς Ἀμερικῆς; 

Γράφει ὁ Lorenzo Maria Pacini

Συχνά αναφέρουμε για τη συλλογική Δύση ,την Ηγεμονία, Seapower ( θαλάσσια δύναμιν ) και Civilization of the Sea ( Πολιτισμό τῆς Θαλάσσης ) όσον αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε καλά ποια είναι η προέλευση αυτής της γεωπολιτικά καθοριστικής δύναμης για την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Αυτός που κερδίζει τον πόλεμο, υπαγορεύει τους κανόνες

Ας ξεκαθαρίσουμε αμέσως μια εμπειρικά αδιαμφισβήτητη πραγματική αλήθεια: Αυτός που κερδίζει τον πόλεμο, υπαγορεύει τους κανόνες της μεταπολεμικής τάξης. Ο νικητής, γράφει την ιστορία. Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι ηττημένοι δεν είχαν ποτέ μεγάλη εξουσία λήψης αποφάσεων (που δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να οργανωθούν καλά για να αντεπιτεθούν και να επιστρέψουν στην εξουσία – αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με τη νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ως πρώτης, αήττητης και κυρίαρχης δύναμης. Από εκεί ακολούθησε μια επέκταση της επιρροής των ΗΠΑ toto orbe terrarum ( σ᾿ὁλόκληρο τόν κόσμο) από κάθε άποψη (πολιτιστική, οικονομική, στρατιωτική, πολιτική).

Ο εικοστός αιώνας ήταν ο «αμερικανικός αιώνας». Σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος πήρε τη μορφή που ήθελαν να του δώσουν οι ΗΠΑ. Το δεύτερο μισό του αιώνα σημαδεύτηκε από τη σύγκρουση χαμηλής έντασης του Ψυχρού Πολέμου, η οποία έληξε -αν όντως έληξε- με την κατάρρευση του σοβιετικού πολιτικού συστήματος στην ΕΣΣΔ και την έναρξη της μονοπολικής φάσης της αμερικανικής παγκόσμιας κυριαρχίας. Αυτή η περίοδος προκάλεσε μεγάλη αισιοδοξία στη Δύση για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, σηματοδοτώντας το τέλος του στρατιωτικού και ιδεολογικού ανταγωνισμού του 20ού αιώνα. Δύο πιθανότητες ήταν στον ορίζοντα: ένα σύστημα βασισμένο στην ισορροπία δυνάμεων και στην εξισωτική κυριαρχία ή μια φιλελεύθερη ηγεμονία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ βασισμένη στις αξίες της δημοκρατίας. Η πρώτη προσέγγιση προκάλεσε διαρκή σύγκρουση, ενώ η δεύτερη υποσχόταν διαρκή ειρήνη και παγκόσμια σταθερότητα.

Η ηγεμονία των ΗΠΑ, ήδη κυρίαρχη στη διατλαντική περιοχή μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρήθηκε πρότυπο ειρήνης και ευημερίας. Ωστόσο, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αφαίρεσε τη δικαιολόγηση μιας παγκόσμιας τάξης βασισμένης στην ισορροπία δυνάμεων, ωθώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια αποστολή αναγνωρισμένης ηγεμονίας για να αποτρέψουν την άνοδο νέων αντιπάλων. Η αμερικανική υπεροχή, όπως δήλωσε η πρώην υπουργός Εξωτερικών Madeleine Albright, κρίθηκε «απαραίτητη για τη διασφάλιση της παγκόσμιας σταθερότητας».

Αυτή ήταν η Pax Americana: οι ΗΠΑ θα διασφάλιζαν μια περίοδο ευημερίας και παγκόσμιας ειρήνης – ήδη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – επεκτείνοντας τον έλεγχο σε ολόκληρο τον κόσμο. Μια ειρήνη για την Αμερική ισοδυναμούσε με μια ειρήνη για τον κόσμο. ένας πόλεμος για την Αμερική θα σήμαινε πόλεμο για ολόκληρη την υδρόγειο. Ο διακηρυγμένος στόχος της οικοδόμησης ενός ειρηνικού κόσμου συχνά δικαιολογούσε ιμπεριαλιστικές προσεγγίσεις, αποκαλύπτοντας τις αντιφάσεις του ηγεμονικού σχεδίου.

Θέστε αυτό το παράδειγμα ως αξίωμα συλλογισμού στις διεθνείς σχέσεις και στον γεωπολιτικό προγραμματισμό, ιδού, όλα απέκτησαν νέο νόημα. Ο κόσμος είχε διαμορφωθεί και το «δωμάτιο ελέγχου» ήταν τώρα στην Ουάσιγκτον.

Η εποχή των ιδεολογιών

Ήταν η εποχή των ιδεολογιών. Στον «σύντομο αιώνα» όλα είχαν αλλάξει ραγδαία. Η μεγάλη παγκόσμια σκακιέρα κλονιζόταν και ανακατασκευαζόταν συνεχώς. Η σύγκρουση μεταξύ του δυτικού μπλοκ και του ανατολικού – ή σοβιετικού – μπλοκ χαρακτήρισε όλες τις έννοιες της πολιτικής κάθε χώρας με εξαιρετικά ισχυρό τρόπο.

Στη δεκαετία του 1990, δύο οράματα κυριάρχησαν στη συζήτηση για την παγκόσμια τάξη: αυτό του Francis Fukuyama και αυτό του Samuel Huntington. Ο Fukuyama στο γνωστό βιβλίο του The End of History , οραματίστηκε ένα μέλλον στο οποίο η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο καπιταλισμός θα θριάμβευαν καθολικά, οδηγώντας σε αέναη ειρήνη υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών: υποστήριξε ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση, οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και οι κοινοί θεσμοί θα ενώσουν την κόσμο γύρω από κοινές αξίες, που ήταν φυσικά αμερικανικές αξίες. Οποιοδήποτε άλλο μοντέλο πολιτισμού θα ήταν εκτός θέματος, επειδή η Ιστορία είχε τελειώσει, δεν θα έμενε τίποτα για να γραφεί σχετικώς. Αντίθετα, ο Huntington έγραψε το The Clash of Civilizations, στο οποίο προέβλεψε ότι ο κόσμος θα κατακερματιζόταν σε ξεχωριστά πολιτιστικά μπλοκ που θα βασίζονται σε αστικές, θρησκευτικές και οικονομικές ταυτότητες. Ο ατομικισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν ιδιότυπα της Δύσης και όχι καθολικά. Η θεωρία του προϋπέθετε ένα μέλλον που χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις μεταξύ πολιτισμών, που τροφοδοτούνται από την παρακμή της δυτικής ηγεμονίας και την εμφάνιση εναλλακτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στις κομφουκιανές και ισλαμικές κοινωνίες.

Η επιρροή των ιδεών του Fukuyama διαμόρφωσε τη δυτική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, δικαιολογώντας την επέκταση και την εξαιρετικότητα της Pax Americana . Η εξαίρεση που υπήρξε μια από τις πιο πραγματιστικές «αξίες» των ΗΠΑ:

 υπάρχουν κανόνες και μόνο εμείς μπορούμε να τους παραβιάσουμε, όποτε θέλουμε, όπως θέλουμε και χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτούμε σε κανέναν.

Η ιστορία, ωστόσο, δεν έχει μόνο έναν παράγοντα: άλλες χώρες, όπως η Ρωσία, επέλεξαν να γοητευτούν από την πρόταση του Huntington – συγκρουσιακή, σίγουρα, αλλά όχι ήδη «τελική». Στη Ρωσία, αυτή η συζήτηση έχει βαθιές ρίζες, που συνδέονται με την ιστορική αντιπαλότητα μεταξύ δυτικών και σλαβόφιλων. Στη δεκαετία του 1990, η Ρωσία προσπάθησε αρχικά να πλησιάσει τη Δύση, αλλά η αποτυχία της Δύσης να την συμπεριλάβει ενίσχυσε την ιδέα ενός ξεχωριστού ρωσικού πολιτισμού, με αποκορύφωμα την άποψη του Βλαντιμίρ Πούτιν ότι κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ανώτερος.

Θέμα ιδεολογιών, πράγματι, μια μάχη χαμηλού προφίλ αλλά πολύ μεγάλης αξίας στην οποία θα καθόριζαν τα βήματα του νέου αιώνα που ξεκινούσε. Αυτές οι αποκλίσεις τόνισαν την ένταση μεταξύ οικουμενιστικών φιλοδοξιών και διακριτών πολιτισμικών ταυτοτήτων, καθορίζοντας τις γεωπολιτικές συγκρούσεις του 21ου αιώνα.

Χτίζοντας την Pax Americana με οποιοδήποτε κόστος

Η Ουάσιγκτον προώθησε μια παγκόσμια τάξη βασισμένη στην Pax Americana, μια φιλελεύθερη ηγεμονία που αντανακλούσε την επιτυχία του ειρηνικού και ευημερούντος διατλαντικού συστήματος που δημιουργήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης με τη Σοβιετική Ένωση. Πρότεινε να επεκταθεί αυτό το μοντέλο παγκοσμίως, αναφέροντας ως παραδείγματα τη Γερμανία και την Ιαπωνία, που μετατράπηκαν από μιλιταριστικά και ιμπεριαλιστικά έθνη σε «ειρηνικές» -ή, μάλλον, ηττημένες- δημοκρατίες υπό την επιρροή των ΗΠΑ. Αλλά η επιτυχία αυτών των μετασχηματισμών είχε καταστεί δυνατή χάρη στην παρουσία ενός κοινού αντιπάλου, της Ρωσίας, και η ιστορία της Λατινικής Αμερικής υπέδειξε ότι η ηγεμονία των ΗΠΑ δεν ήταν πάντα συνώνυμη με την πρόοδο και την ειρήνη.

Ο Charles Krauthammer περιέγραψε τη μεταψυχροπολεμική περίοδο ως μια «μονοπολική στιγμή», που χαρακτηρίζεται από την αμερικανική κυριαρχία, όπου ο νέος Ηγεμόνας υπαγόρευε τους κανόνες και οι άλλοι είχαν ελάχιστη επιλογή. Παρόλο που αναγνώριζε ότι ένα σύστημα πολλαπλών συμμετεχόντων (σήμερα μπορούμε να πούμε «πολυπολικότητα») αναπόφευκτα θα επέστρεφε, πίστευε ότι ήταν απαραίτητο να εκμεταλλευτεί τη μονοπολικότητα για να εξασφαλιστεί προσωρινή ειρήνη, αποφεύγοντας την επιστροφή σε ταραχώδεις περιόδους. Υπήρχε, ωστόσο, μια αδυναμία: οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν απίθανο να εγκαταλείψουν οικειοθελώς τον κυρίαρχο ρόλο τους, προτιμώντας αντ' αυτού να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε απειλή με τη βία, τροφοδοτούμενη από μια εμμονή με το δικό τους ιστορικό μεγαλείο. Είναι θέμα πυραύλων: όποιος το έχει μεγαλύτερο, κερδίζει. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ επινόησαν τη στρατηγική έννοια της αποτροπής ακριβώς χάρη στο ατομικό όπλο που κατείχαν, βάζοντας τον κόσμο σε ένα κλίμα συνεχούς φόβου και κινδύνου στο οποίο ζούμε ακόμα σήμερα.

Είναι εξίσου αλήθεια ότι πολλοί Αμερικανοί επιθυμούσαν τη διάλυση της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, προτείνοντας μια λιγότερο παρεμβατική εξωτερική πολιτική επικεντρωμένη στις εσωτερικές προκλήσεις: η εγκατάλειψη του ρόλου της υπερδύναμης θα επέτρεπε στις Ηνωμένες Πολιτείες να ενισχύσουν την κοινωνία τους αντιμετωπίζοντας οικονομικά, βιομηχανικά και κοινωνικά ζητήματα. Ο Walter Lippmann υποστήριξε ότι μια ώριμη μεγάλη δύναμη πρέπει να αποφεύγει τις παγκόσμιες σταυροφορίες, περιορίζοντας τη χρήση της εξουσίας για τη διατήρηση της εσωτερικής σταθερότητας και συνοχής. Κάτι σαν «καλός ηγεμόνας». Αλλά αυτό δεν έχει συμβεί

Η έννοια του «καλού ηγεμόνα» έχει επικριθεί για τον κίνδυνο διαφθοράς που είναι εγγενής στην ίδια την εξουσία. Ο John Quincy Adams προειδοποίησε ότι η αναζήτηση εχθρών που θα πολεμήσουν θα μπορούσε να μετατρέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες από υπερασπιστή της ελευθερίας σε παγκόσμιο δικτάτορα. Ομοίως, ο Πρόεδρος Kennedy, στην ομιλία του το 1963 στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο, αντιτάχθηκε σε μια Pax Americana που επιβλήθηκε με όπλα, καλώντας αντ' αυτού για μια γνήσια και χωρίς αποκλεισμούς ειρήνη που θα προωθούσε την παγκόσμια ανθρώπινη πρόοδο, την οποία ονόμασε «Η Ειρήνη Όλων των Εποχών». Ένα ιδανικό που έχει ξεθωριάσει στη λήθη της συλλογικής μνήμης.

( John F. Kennedy φωτό ἀριστερά )  

« ...Τι είδους ειρήνη εννοώ; Τι είδους ειρήνη επιζητούμε; Όχι μια Pax Americana που επιβάλλεται στον κόσμο από αμερικανικά όπλα πολέμου. Όχι η γαλήνη του τάφου ή η ασφάλεια του δούλου. Μιλάω για γνήσια ειρήνη, το είδος της ειρήνης που κάνει τη ζωή στη γη να αξίζει τη ζωή, το είδος που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους και τα έθνη να αναπτυχθούν και να ελπίζουν και να οικοδομήσουν μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους -- όχι απλώς ειρήνη για τους Αμερικανούς αλλά ειρήνη για όλους τους ανθρώπους -- όχι απλώς ειρήνη στην εποχή μας αλλά ειρήνη για πάντα...» 

Η αμερικανική ηγεμονία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να έχεις μια Pax Americana. Η οικουμενικότητα που χαρακτηρίζει αυτή την ηγεμονία δεν δέχεται εκπτώσεις. Η ανισότητα μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων έχει αξιοποιηθεί ως άξονας για την αύξηση των κερδών των ΗΠΑ και τη διοικητική επέκταση σε βάρος των ασθενέστερων χωρών. Νεοφιλελεύθερα μιλώντας, δεν υπάρχει κανένα λάθος σε αυτό. Όλα είναι πολύ συνεπή. Ο αγώνας του πιο δυνατού να καταστρέψει όλα τα πιο μικρά. Δεν κερδίζει μόνο αυτός που παράγει και κερδίζει τα περισσότερα, αλλά αυτός που μπορεί να διατηρήσει τη δύναμη να παράγει και να κερδίζει τα περισσότερα κερδίζει.

Ένα ηγεμονικό σύστημα χρειάζεται εσωτερική σταθερότητα χωρίς την οποία δεν μπορεί να επιβιώσει. Ένα βασίλειο διαιρεμένο από μόνο του δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αυτό ισχύει τόσο για την οικονομία όσο και για την πολιτική. Είναι σημαντικό να μην αλλάξει το ιδεολογικό παράδειγμα, η εξουσία να μπορεί πάντα να γίνεται κατανοητή και να μεταδίδεται, από ηγέτη σε ηγέτη, όπως έχει καθιερωθεί με επιτυχία. Διότι η «ειρήνη» των αρχαίων Ρωμαίων ήταν μια ειρήνη που δόθηκε με τη διατήρηση του πολιτικού ελέγχου στα ίδια τα άκρα της αυτοκρατορίας, η οποία προέκυψε μόνο μέσω μιας σταθερής στρατιωτικής διοίκησης.

Οι Αμερικανοί δεν επινόησαν τίποτα. Για να ελέγξει κανείς πραγματικά ( realpolitik ) πρέπει να έχει στρατιωτικό έλεγχο. Μπροστά σε μια ατομική βόμβα, ο συλλογισμός για πολιτικές φιλοσοφίες αξίζει ελάχιστα. Οι ΗΠΑ το γνωρίζουν πολύ καλά και η αντίληψή τους για το Pax βασιζόταν πάντα αναμφίβολα στη στρατιωτική υπεροχή και στη διατήρησή της.

Κάτι άλλαξε όταν με την πρώτη δεκαετία του 2000 άρχισαν να εμφανίζονται νέοι πόλοι, νέοι πολιτισμοί-κράτη που προώθησαν εναλλακτικά μοντέλα παγκόσμιας ζωής. Οι ΗΠΑ άρχισαν να βλέπουν τη δύναμή τους να μειώνεται, μέρα με τη μέρα, μέχρι σήμερα, όπου η Δύση αξίζει λιγότερο από τον «υπόλοιπο κόσμο», οι ΗΠΑ δεν έχουν πλέον το καθεστώς τους «αποκλειστικό» και δεν είμαστε καν τόσο σίγουροι ότι είναι τότε τόσο δυνατό αυτό που μπορεί να ελέγξει την υδρόγειο. Οι γεωμετρίες αλλάζουν ξανά. Τι Pax για ποια σύνορα ποιας αυτοκρατορίας;

φωτό

Είναι έτοιμος ο Τραμπ να εγκαταλείψει το Pax του ;

Η ουσία του ερωτήματος είναι, εάν η ιμπεριαλιστική στρατιωτική υπεροχή είναι αυτή που επέτρεψε στις ΗΠΑ να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και αυτή η κυριαρχία επιταχύνεται σήμερα, θα είναι πραγματικά ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έτοιμος να συμβιβάσει την Pax Americana ;

Μιλάμε για έναν πολύμορφο συμβιβασμό:

– Από οικονομική άποψη, θα έπρεπε να αποδεχθεί το τέλος της εποχής του δολαρίου και να μειώσει την αγορά των ΗΠΑ σε σύγκριση με τα κρατικά παγκόσμια νομίσματα. Πρακτικά πετάξτε έναν αιώνα παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής στα σκουπίδια.

– Πολιτικά, αποδεχτείτε ότι είναι δυνατόν να σκέφτεστε διαφορετικά και να κάνετε διαφορετικά. Η πολιτική δεν είναι μόνο η αμερικανική «δημοκρατία». Υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες, τόσα πολλά διαφορετικά μοντέλα, τόσα πολλά μέλλοντα για να γραφτούν σύμφωνα με άλλα σενάρια.

– Στρατιωτικά, σημαίνει να σταματήσουμε με τη διπλωματία της αλαζονείας και των απειλών, να αποδεχθούμε ότι δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αυθαίρετα πώς θα αντιμετωπίσουμε κανέναν και να σταματήσουμε να στοχεύουμε πυραύλους σε σημαίες άλλων κρατών.

– Το πιο περίπλοκο και επικίνδυνο από όλα, όλα αυτά σημαίνουν εγκατάλειψη της ειρήνης εντός των Ηνωμένων Πολιτειών. Εάν οι ισορροπίες δυνάμεων που εφαρμόζονται εξωτερικά σπάσουν, αυτές εσωτερικά αρχίζουν να παραπαίουν και ο οργανισμός υφίσταται αναδιαμόρφωση.

Η εγκατάλειψη της Pax Americana , όπως είναι γνωστό, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Η έννοια του «pax» είναι ευρεία και μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά από την αμερικανική σχολή. Η λήψη αυτού του βήματος, ωστόσο, περιλαμβάνει την εγκατάλειψη μιας «παράδοσης» παγκόσμιας ισχύος, την ανάγκη να περάσει η κατάρρευση ολόκληρου του εσωτερικού συστήματος των ΗΠΑ και στη συνέχεια να ξαναχτίσει μια εναλλακτική λύση.

Συνεπώς τί θα σημαίνει το Make America Great Again ; Αποκατάσταση της αμερικανικής ηγεμονίας στον κόσμο ή ανοικοδόμηση της Αμερικής;

Ἀπό : strategic-culture.su

Ἔχοντας ὐπ᾿ὅψιν τήν α΄θητεία Τράμπ καί τά ὅσα εἶχε πραγματικῶς ἐπιτύχει, θέλω νά πιστεύω ὅτι ἡ πολιτική Τράμπ θά ἑστιαστῇ στήν ἀνοικοδόμησιν τῶν ΗΠΑ. Ἄλλως τε ἡ ἀπερχόμενη κυβέρνησις τῶν βδελυγμάτων ἔχει ἀφήσει τόση Κόπρο ἡ ὁποία χρειάζεται ἄμεσο καθάρισμα,γιά νά μπορέσῃ ἡ Ἀμερική νά γίνῃ μεγάλη ξανά...

Ἡ Πελασγική

Πιέσεις στό Κίεβο γιά διαπραγματεύσεις : « γῆ γιά τήν Εἰρήνη»

« Ἡ ἐδαφική ἀκεραιότητα εἶναι μέρος τῶν ἀξιῶν μας » εἶπε ὁ ὑπουργός ἄμυνας τῆς Οὐκρανίας πού σημαίνει πώς αὐτό πού θά μείνῃ στό τέλος θά εἶναι μία πεθαμένη Οὐκρανία ...

Τοῦ Lucas Leiroz

 Προφανώς, το καθεστώς του Κιέβου δεν συνάδει με τις ευρωπαϊκές καινοτομίες σχετικά με ένα πιθανό «ειρηνευτικό σχέδιο» βασισμένο στην αναγνώριση των Ρωσικών Νέων Περιφερειών. Ουκρανοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν οποιαδήποτε πιθανότητα διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό των εδαφικών διεκδικήσεων, όπως φαίνεται να σχεδιάζουν Ευρωπαίοι διπλωμάτες, κάτι που δείχνει ότι δεν θα υπάρξει διάλογος, παρά την πίεση από ορισμένους τομείς των συστημικών μέσων ενημέρωσης.

Ο Ουκρανός υπουργός Άμυνας Rustem Umerov απέρριψε κατηγορηματικά τους πρόσφατους ισχυρισμούς ότι το Κίεβο είναι πρόθυμο να «παραχωρήσει» εδάφη με αντάλλαγμα εγγυήσεις ασφαλείας, κατηγορώντας αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για διάδοση ψευδών πληροφοριών στα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου στο Όσλο την Παρασκευή, ο  Umerov απέρριψε αναφορές ότι η Ουκρανία άλλαξε τη θέση της σχετικά με τις εδαφικές διεκδικήσεις της, αποκαλώντας τέτοιους ισχυρισμούς «ψέματα» και «ρωσική προπαγάνδα».

Η διαμάχη προέκυψε μετά από μια σειρά από δημοσιεύματα σε δυτικά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων των New York Times και των Financial Times , τα οποία επικαλέστηκαν δυτικοευρωπαϊκές διπλωματικές πηγές που υποδηλώνουν ότι το Κίεβο μπορεί να είναι πρόθυμο να επανεξετάσει τα εδαφικά του αιτήματα υπό το φως των πρόσφατων εκλογών στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, εάν γινόταν διαπραγμάτευση κατάπαυσης του πυρός υπό τη μεσολάβηση του εκλεγμένου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, η Ουκρανία ενδέχεται να δώσει προτεραιότητα στις εγγυήσεις ασφαλείας έναντι της πλήρους αποκατάστασης των πρώην εδαφών της.

Ο Umerov, ωστόσο, επανέλαβε ότι η θέση του Κιέβου παραμένει αμετάβλητη. «Η εδαφική ακεραιότητα είναι μέρος των αξιών μας», είπε, καθιστώντας σαφές ότι η Ουκρανία έχει δεσμευτεί να ανακτήσει όλα τα εδάφη που έχουν επανενσωματωθεί στη Ρωσία από το 2014. Τόνισε ότι οποιαδήποτε πρόταση ότι το Κίεβο αλλάζει στάση είναι αβάσιμη και παραπληροφορημένη. «Η επιστροφή των συνόρων του 1991 παραμένει ο στόχος προτεραιότητάς μας», είπε ο υπουργός.

Οι δηλώσεις του  Umerov έρχονται σε μια ευαίσθητη στιγμή, καθώς τα ουκρανικά στρατεύματα συνεχίζουν να υποχωρούν από τις θέσεις στο Ντονμπάς, ενώ το Κίεβο αντιμετωπίζει αυξανόμενη διεθνή πίεση για να διερευνήσει πιθανούς δρόμους για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Οι κατηγορίες εναντίον αξιωματούχων της ΕΕ αντικατοπτρίζουν τις διπλωματικές εντάσεις γύρω από τη σύγκρουση, ιδίως όσον αφορά την προσέγγιση της Δύσης για τη διαχείριση της κατάστασης και τις προσδοκίες σχετικά με πιθανές εδαφικές παραχωρήσεις.

Η κατηγορηματική άρνηση του  Umerov έρχεται σε αντίθεση με δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης που υποδηλώνουν ότι υψηλόβαθμα στελέχη της ουκρανικής κυβέρνησης ενδέχεται να επανεξετάζουν το εδαφικό ζήτημα, ιδιαίτερα ενόψει πιθανών διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία υπό την κυβέρνηση Τραμπ. Αυτές οι αποκλίνουσες δηλώσεις και τα σημάδια ότι η Ουκρανία πιέζεται να επανεκτιμήσει τις απαιτήσεις της εν μέσω πολέμου, αντικατοπτρίζουν ένα περίπλοκο τοπίο στο οποίο η εδαφική ακεραιότητα και η αναζήτηση της ασφάλειας βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση.

Ωστόσο, η επιμονή του  Umerov στη σταθερή στάση του Κιέβου αποκαλύπτει το βάθος της αποφασιστικότητας της Ουκρανίας να συνεχίσει τον πόλεμο, ακόμη κι αν οι τελικές συνέπειες της σύγκρουσης είναι καταστροφικές για το νεοναζιστικό καθεστώς. Το αντιρωσικό μίσος, που υιοθετήθηκε ως η επίσημη πολιτική ιδεολογία της χούντας του Μαϊντάν, δεν θα επιτρέψει τον τερματισμό των εχθροπραξιών, ακόμη και υπό την πίεση του Τραμπ ή των Ευρωπαίων. Εάν σταματήσει η στρατιωτική βοήθεια, είναι πιθανό οι τάξεις των νεοναζί να συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν τη Ρωσία μέσω ανταρτικών τακτικών και ασύμμετρου πολέμου, αλλά είναι απίθανο να υπάρξει τέλος στις επιχειρήσεις. ( Σημ. Πελασγ. Γι᾿αὐτό ἀκριβῶς, ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ἀλεξάντερ Ντούγκιν, «  η Ουκρανία θα είναι δική μας, εξ ολοκλήρου και άνευ όρων »  ) 

Η πίεση από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και ορισμένους Ευρωπαίους διπλωμάτες και πολιτικούς για διαπραγματεύσεις με βάση τη φόρμουλα «γη για την ειρήνη» έχει έναν απλό λόγο: οι Δυτικοί φοβούνται ότι η Ουκρανία θα χάσει ακόμη περισσότερα εδάφη και θα υποστεί ακόμη μεγαλύτερη στρατιωτική ταπείνωση. Ασκώντας διπλωματικά πιέσεις τώρα, η Δύση προσπαθεί να συγκρατήσει τη ζημιά και να εμποδίσει τη Μόσχα να πετύχει μια ακόμη πιο ουσιαστική νίκη.

Ωστόσο, κάθε διάλογος σε αυτό το σημείο είναι μάταιος. Το καθεστώς του Κιέβου έχει ήδη δείξει ότι δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη και ως απάντηση, η Ρωσία ακύρωσε όλες τις προηγούμενες συνομιλίες. Η σφαγή αμάχων στο Κουρσκ κατέστησε σαφές ότι οι διαπραγματεύσεις με το Κίεβο δεν είναι δυνατές και η Μόσχα σίγουρα δεν θα ξαναρχίσει καμία διπλωματία με τη νεοναζιστική χούντα. Στο ίδιο μήκος κύματος, οι εδαφικές απαιτήσεις της Ρωσίας θα επικαιροποιηθούν οπωσδήποτε, καθώς θα ενσωματωθεί εκ νέου όση περιοχή χρειάζεται για τη διασφάλιση της ασφάλειας των συνόρων. ( Σημ. Πελασγ. Δῆλα δή ΟΛΟΚΛΗΡΗ ἡ Οὐκρανία ) 

Ἀπό : strategic-culture.su

Πάνω από τους μισούς Ουκρανούς επιθυμούν να τερματιστεί σύντομα ο πόλεμος με τη Ρωσία μέσω διαπραγματεύσεων, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις του ινστιτούτου Gallup. .. Ε Δ Ω 

 Παραδοχή Ζελένσκι ότι χάνονται Κριμαία και κατεχόμενα 

Δεν θα αναγνωρίσουμε νομικά κανένα κατεχόμενο έδαφος της Ουκρανίας ως ρωσικό, δήλωσε στο Fox News. Παραδέχτηκε ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί με στρατιωτικά μέσα να καταληφθεί η Κριμαία.

  Ἡ Πελασγική

« Ἡ Οὐκρανία εἶναι Ῥωσσία »

( Βλαδίμηος Α΄ὁ ἱδρυτής τοῦ κράτους τῶν Ῥώς, Μέγας πρίγκηπας τοῦ Κιέβου. φωτό ἀριστερά ) 

Γράφει ὁ Алекса́ндр Ду́гин 

 Όταν λέμε ότι όλη η Ουκρανία πρέπει να είναι μέρος ενός ενιαίου ρωσικού χώρου, δεν προβάλλουμε υπερβολικά ακραίες απαιτήσεις. Αυτό δεν είναι μαξιμαλισμός. Η σημερινή κατάσταση της Ουκρανίας είναι ασύμβατη με την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας. Και αν αυτό το ζήτημα παγώσει για άλλη μια φορά, ακόμη και αν συμπεριλάβουμε όλα τα νέα μας εδάφη εντός διοικητικών ορίων, πάλι δεν λύνει τίποτα. Θα επανεξοπλιστούν και θα επιτεθούν ξανά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το αντίθετο.

Αλλά ακόμη και μια τέτοια πρόταση για εκεχειρία δεν μας προσφέρεται.

Ως εκ τούτου, οι διαπραγματεύσεις με τον Τραμπ για την Ουκρανία από τη δική μας πλευρά θα διεξαχθούν ως εξής: Η Ουκρανία είναι δική μας, όλα τα άλλα είναι διαπραγματεύσιμα. Συμφωνία; Φυσικά, δεν θα μας την παραδώσουν. Αλλά δεν χρειαζόμαστε να μας την δώσουν. Θα την απελευθερώσουμε μόνοι μας, ό,τι και αν γίνει, με όποιον τρόπο και για όσο καιρό χρειαστεί.

Το μόνο ερώτημα είναι αν μπορούμε να αποφύγουμε τον πυρηνικό πόλεμο σε αυτή τη διαδρομή ή, αν, δυστυχώς, όχι.

Θα ήταν καλύτερα να τον αποφύγουμε, αλλά είμαστε έτοιμοι για όλα. Η Ουκρανία, για εμάς, δεν είναι μια επιθυμία να κερδίσουμε περισσότερα, αλλά μια υπαρξιακή απειλή να χάσουμε τα πάντα. Και αυτό δεν είναι μια υπόθεση, είναι γεγονός.

Είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι η σοβαρότητα της κατάστασής μας δεν γίνεται κατανοητή στη Δύση. Οι παγκοσμιοποιητές του Μπάιντεν κατάφεραν να μετατοπίσουν το παράθυρο Όβερτον (Σημ. Πελασγ.  Παράθυρο Ὄβερτον : μια πολιτική θεωρία που περιγράφει πώς μπορεί να αλλάξει η αντίληψη της κοινής γνώμης έτσι ώστε οι ιδέες που κάποτε θεωρούνταν τρελές να γίνονται αποδεκτές μακροπρόθεσμα... ἐδῶ)  τόσο πολύ προς την πραγματικότητα της πρόκλησης μιας στρατηγικής ήττας στη Ρωσία, ώστε αυτή η τάση να έχει γίνει κεντρική. Όσοι είναι πιο λογικοί και πιο κοντά στη Ρωσία λένε: ίσως δεν αξίζει να προσπαθήσουμε να νικήσουμε τη Ρωσία, καθώς το κόστος θα ήταν πολύ υψηλό. Αλλά εκείνοι που είναι εξοργισμένοι μαζί μας, καβαλώντας ένα κύμα ρωσοφοβίας, διακηρύσσουν: ας προκαλέσουμε αυτή τη στρατηγική ήττα˙ η Ρωσία δεν θα τολμήσει να εξαπολύσει πυρηνικό χτύπημα˙ πρόκειται για μπλόφα. Μπλόφα ή όχι, αυτό θα το μάθουμε μόνο όταν θα είναι πολύ αργά.

Αυτός ο νοητικός χάρτης δημιουργεί μια σοβαρή απειλή για τις σχέσεις της κυβέρνησης Τραμπ με τη Ρωσία - η υπνωτική επίδραση της ρωσοφοβίας είναι πολύ πυκνή και αποτελεσματική. Αυτό ήταν το σχέδιο της ομάδας του Μπάιντεν. Με τις καλύτερες προθέσεις, ο Τραμπ θα μπορούσε να πει: Μόσχα, πάρε τα πάντα εντός της γραμμής επαφής. Και αυτό είναι αρκετό. Σύμφωνοι;

Αλλά για εμάς, αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο. Είναι ένας αναπόφευκτος νέος πόλεμος και μια πολύ πιθανή κατάρρευση της ίδιας της Ρωσίας. Γιατί αυτό είναι μια ήττα. Με κάθε έννοια. Ο Τραμπ μπορεί να νομίζει ότι μας δίνει αυτό που θέλουμε. Αλλά για εμάς, αυτό θα είναι μια ευθεία πρόκληση, ένας εκβιασμός και μια πρόσκληση για παράδοση.

Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση όπου η γεωπολιτική πραγματικότητα συγκρούεται με τεχνητά νοητικά κλισέ. Συνολικά, δημιουργεί μια εξαιρετικά επικίνδυνη γνωστική ασυμφωνία.

Η Ουάσινγκτον πρέπει να καταλάβει ότι η Ρωσία χρειάζεται όλη την Ουκρανία, και αυτό είναι όλο. Τότε, ας αφήσει τον «σύντροφο» πυρηνικό όπλο να μιλήσει.

Είναι ατυχές να ξεκινάει ο διάλογος με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, που γενικά αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση και τις αντιπαραδοσιακές αξίες, με μια τόσο σκληρή νότα. Αλλά αυτό είναι μια ακόμη παγίδα που αφήνουν οι παγκοσμιοποιητές. Ίσως ο Τραμπ να μην την καταλαβαίνει. Κι εμείς, ενώ ελισσόμαστε διπλωματικά, διστάζουμε να ονομάσουμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι προτιμότερο να είμαστε ξεκάθαροι με τον Τραμπ. Η Ουκρανία είναι δική μας (ολόκληρη) και αυτό δεν τίθεται προς συζήτηση. Πολεμάμε εκεί με συμβατικά όπλα μέχρι τη νίκη. Το τι θυσίες θα υποστούμε είναι δική μας υπόθεση. Ασχοληθείτε με κάτι άλλο.

Οι κυρώσεις μπορούν να παραμείνουν˙ οι σχέσεις δεν χρειάζεται να ανανεωθούν. Αυτό είναι για αργότερα. Αλλά η Ουκρανία θα είναι δική μας, εξ ολοκλήρου και άνευ όρων.

Γιατί χωρίς αυτό, θα χαθούμε. Και δεν θέλουμε να χαθούμε. Αν πρέπει να πεθάνουμε εμείς, θα πεθάνουν και όλοι οι άλλοι.

Και πάλι, δεν υπάρχει εξτρεμισμός εδώ - απλώς οι ψυχροί νόμοι της γεωπολιτικής, που περιγράφονται με σαφήνεια και από τις δύο πλευρές: από εμάς και από τον Μπρεζίνσκι. 

Η απόσπαση της Ουκρανίας από τη Ρωσία αποτελεί επιτακτική ανάγκη ολόκληρης της ατλαντικής σχολής γεωπολιτικής από την ίδρυσή της - από την εποχή του Mackinder (και ακόμη νωρίτερα). Είναι απλά ένας νόμος. Για την ευρασιατική σχολή ισχύει το αντίθετο αξίωμα: Η Ουκρανία είτε θα είναι ρωσική, είτε δεν θα υπάρχει Ουκρανία, Ρωσία ή οποιοσδήποτε άλλος.

Μια πολύ λεπτή κατάσταση εκτυλίσσεται. Με τον Μπάιντεν και τους φανατικούς παγκοσμιοποιητές, όλα ήταν ξεκάθαρα. Προέβαλαν απαράδεκτες απαιτήσεις και οι δικές μας απαιτήσεις τους φαίνονταν απαράδεκτες. Με τον Τραμπ, το θέμα είναι διαφορετικό. Αυτό που φαίνεται ως «δώρο» γι' αυτόν θα είναι, για εμάς, κήρυξη πολέμου.

Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε όλα αυτά στον Τραμπ με διαφάνεια και σαφήνεια, χωρίς πάθος και συναίσθημα. Αν αφήσουμε την «έκτη φάλαγγα» μας να χειριστεί αυτό το κομμάτι της διαπραγμάτευσης, θα τα παραδώσει όλα αμέσως. Αλλά ο λαός μας, νομίζω, το καταλαβαίνει αυτό. Ωστόσο, η νέα κυβέρνηση Τραμπ στην Ουάσιγκτον, η οποία ακόμη και θεωρητικά δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένη από νεοσυντηρητικούς ή διορισμένους του βαθέος κράτους, μπορεί εύκολα να μπερδέψει το ένα με το άλλο.

Πιστεύω ότι η πιο άμεση λύση θα ήταν να δηλώσουμε τα πραγματικά σχέδια της Ρωσίας για την Ουκρανία τώρα, κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου στην Ουάσιγκτον. Η Ρωσία θα σταματήσει μόνο μετά την άνευ όρων παράδοση του Κιέβου και τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της επικράτειας. Η Ουκρανία είναι η Ρωσία. Αυτή είναι η πυρηνική μας στάση.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος

Ἀπό :  geopolitika.ru

Ἡ Πελασγική

Ἡ Ῥωσσία μετά τήν νίκη Τράμπ

Γράφει ὁ Israel Shamir

 Οι Ρώσοι ήταν χαρούμενοι για τη νίκη του Τραμπ. Πάντα τον συμπαθούσαν. Η Ρωσία είναι η μόνη ευρωπαϊκή ("λευκή") χώρα που προτίμησε τον Τραμπ από την Κλίντον και την Χάρις. Μάταια, οι ειδήμονες εξηγούσαν ότι ο Τραμπ θα ήταν χειρότερος για τη Ρωσία. Οι άνθρωποι, ωστόσο, συνέχισαν να παρατηρούν ότι οι ΗΠΑ βρέθηκαν στην ίδια ιστορική σελίδα με τη Ρωσία: αρνούνται την woke ιδεολογία : να καθοδηγούνται από έναν σοβαρό άνθρωπο : ενάντια στους πολέμους, για την εργασία, την ειρήνη και για τον Χριστιανισμό. Κάτω οι τρανσέξουαλς και κάθε ανώμαλο κάτω η πολιτική ορθότητα και η μικροεπιθετικότητα! Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται ακόμη, αλλά υπό τον νέο υπουργό Άμυνας Andrey Belousov γίνεται επιτυχία. Κάθε μέρα φέρνει μια νέα μέτρια νίκη, ελευθερώνοντας μερικά ακόμη χωριά του απέραντου Donbass. Είναι ένας αργός αγώνας, καθώς η Ρωσία επικρατεί έναντι 32 κρατών του ΝΑΤΟ - ένα απίστευτα βαρύ βάρος για έναν πόλεμο κατά της απόσχισης, όπως έχει γίνει.

Ας δούμε πώς φτάσαμε εδώ.

Η ΕΣΣΔ είχε διαλυθεί και αφαιρεθεί από την εξουσία του πρώην προέδρου Γκορμπατσόφ και του πρώτου προέδρου της Ρωσίας, Γέλτσιν. Εκείνη την εποχή, η Ουκρανία δήλωσε την ουδετερότητα και τη φιλία της με τη Ρωσία. Με το μερίδιό της στη σοβιετική υποδομή, τη βαριά βιομηχανία και τα 50 εκατομμύρια επιμελείς εργάτες της, η Ουκρανία είχε περισσότερους από αρκετούς πόρους για να ευημερήσει. Ωστόσο, οι επιθετικοί Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί δεν αρκέστηκαν σε αυτή τη λύση. Ήθελαν αίμα, κυριαρχία πλήρους φάσματος, νίκη σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Μετέτρεψαν σκόπιμα την Ουκρανία σε θανάσιμη απειλή για τους Ρώσους, ένα μαχαίρι μόνιμα στραμμένο στο λαιμό της Ρωσίας. Ίδρυσαν εργαστήρια βιοόπλων και έχτισαν στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ. Τελικά, άρχισαν να στραγγαλίζουν οικονομικά και να παρενοχλούν βίαια το Donbass, το ρωσοκατοικημένο τμήμα της Ουκρανίας. 

Το Donbass είχε ενσωματωθεί αυθαίρετα στην Ουκρανία με απόφαση των σοβιετικών αρχών γύρω στο 1920, αλλά παρέμεινε σταθερά ρωσικό από τον πληθυσμό και τη γλώσσα. Αυτή η ποικιλομορφία δεν ήταν πρόβλημα για μια ισχυρή ΕΣΣΔ, αλλά το αδύναμο κράτος της Ουκρανίας δεν μπορούσε να ανεχθεί καμία αντίθετη φωνή.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κληρονόμησε τη ρύθμιση και ήταν πρόθυμος να αφήσει την Ουκρανία να διατηρήσει την ανεξαρτησία της. Υπέγραψε τη συμφωνία του Μινσκ, με την εγγύηση της Γερμανίας και της Γαλλίας, ότι το Κίεβο θα επέτρεπε την αυτονομία του Ντονμπάς. Και πάλι, οι ίδιοι πολεμοχαρείς νεοσυντηρητικοί αρνήθηκαν τη συμφωνία. Αργότερα παραδέχτηκαν ότι το υπέγραψαν μόνο και μόνο για να βρουν χρόνο να επανεξοπλίσουν την Ουκρανία. Το Κίεβο αρνήθηκε επίσης με τη δική του δήλωση ουδετερότητας και φιλίας με τη Ρωσία, που ήταν αναπόσπαστο μέρος της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας από τη Ρωσία. Αγνόησαν την έκκληση του Βλαντιμίρ Πούτιν τον Δεκέμβριο του 2021 για μόνιμη ειρήνη.

Τον Φεβρουάριο του 2022, λίγες μόλις εβδομάδες πριν από την προγραμματισμένη κοινή εισβολή Ουκρανίας-ΝΑΤΟ στη Ρωσία, η Ρωσία ξεκίνησε την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρησή της στην Ουκρανία. Οι δυνάμεις της μετακόμισαν γρήγορα στο Κίεβο, κατέλαβαν το αεροδρόμιο και προχώρησαν προς το Χάρκοβο, μια μεγάλη κυρίως ρωσική πόλη. Εκείνη την εποχή, η Ουκρανία μήνυσε για ειρήνη και αμέσως μονογραφήθηκε η νέα ρωσο-ουκρανική συνθήκη ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη. Και πάλι όρισε αυτονομία για το Ντονμπάς, ουδετερότητα για την Ουκρανία και αναγνώριση της ρωσικής γλώσσας όπου και αν μιλιούνταν, αλλά στη συνέχεια ο Βρετανός πρωθυπουργός κ. Μπόρις Τζόνσον ήρθε στο Κίεβο και έπεισε τους Ουκρανούς ηγέτες να αρνηθούν τη συμφωνία και να ξαναρχίσουν τον πόλεμο. Ο πόλεμος συνεχιζόταν με μικρές αλλαγές των συνόρων, ενώ η Ουκρανία αποστραγγίστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές. Τελικά (κάποιοι θα μπορούσαν να πουν αναπόφευκτα) η πρωτοβουλία στον πόλεμο πέρασε στα χέρια της Ρωσίας και τώρα είναι σταθερά δική τους.

Η Ρωσία εν τω μεταξύ παρέμεινε μια ειρηνική γη, με εξαίρεση τις ελάχιστα κατοικημένες περιοχές του Κουρσκ όπου συνόρευε με την Ουκρανία. Το κύριο βάρος των μαχών διεξήχθη από τον επαγγελματικό στρατό της Ρωσίας, δηλαδή καλά αμειβόμενους πολεμιστές, και όχι από τακτικούς ή κινητοποιημένους στρατιώτες. Τα ρωσικά καταστήματα είναι καλά εφοδιασμένα, τα ρωσικά θέατρα είναι γεμάτα, ο ρωσικός λαός είναι ικανοποιημένος. Και όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι, δεν παραπονιούνται.

Οι Ρώσοι αποδέχονται συνήθως τη στωική φόρμουλα: «Το καρφί που προεξέχει σφυρηλατείται». Τόσο η διαμαρτυρία όσο και η έκφραση παθιασμένης έγκρισης της πολεμικής προσπάθειας μπορεί να τιμωρηθούν εξίσου σκληρά. Ο ήρωας του πολέμου Strelkov και ο ειρηνιστής Kagarlitzky, η κυρία Berkovich (εβραία θεατρικός συγγραφέας) και η Miss Kevorkova (μια φιλοπαλαιστίνια συγγραφέας) βρίσκονται εξίσου στη φυλακή. Το εύρος των συλλήψεων δεν είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό: σύμφωνα με φιλοδυτικές ΜΚΟ, περίπου 1300 άνδρες και γυναίκες συνολικά προσήχθησαν στο δικαστήριο επειδή εξέφρασαν κάθε μορφή διαφωνίας. Για σύγκριση, αυτό είναι δέκα φορές λιγότερο από τον τρέχοντα κατάλογο 13.000 πολιτικών κρατουμένων της Ουκρανίας. Ωστόσο, ανησυχεί τους δημοσιογράφους και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην γίνουν το επόμενο καρφί.

Αυτό το στατιστικό στοιχείο βελτιώθηκε από ένα κύμα μετανάστευσης μακριά από τη Ρωσία το 2022: οι άνθρωποι που βρέθηκαν να διαφωνούν με τον πόλεμο, το έδειξαν με την φυγή τους από την χώρα. Ενώ στο εξωτερικό, κάποιοι από αυτούς δημοσίευσαν αντιπολεμικές απόψεις και στη συνέχεια δίστασαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Πολλοί από τους μετανάστες μετακόμισαν στο Ισραήλ και πήραν την ισραηλινή υπηκοότητα. Όταν ξέσπασε πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και των Άραβων γειτόνων του, αυτοί οι Ρώσοι πρόσφυγες υποστήριξαν ως επί το πλείστον τη γενοκτονία στη Γάζα, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν ήταν ειρηνιστές, αλλά απλώς φιλο-ισραηλινοί και φιλοδυτικοί εχθροί της Ρωσίας. Η αυτοεξορία αυτών των ανθρώπων βοήθησε τη Ρωσία όταν οι ρωσικές αρχές εξέφρασαν την επιφυλακτική υποστήριξή τους στην Παλαιστίνη: αυτή η κίνηση πέρασε χωρίς δημόσια διαμάχη.

Όπως όλες οι ανεπτυγμένες χώρες, η Ρωσία είναι καταραμένη με ένα ισχυρό ισραηλινό λόμπι, καλά εδραιωμένο στην πολιτιστική σφαίρα. αλλά τουλάχιστον στη Ρωσία είναι λιγότερο ισχυρό από ό,τι στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Με τα χρόνια, τα πιο ενεργά μέλη του εβραϊκού λόμπι έφυγαν για το Ισραήλ, αποδεκατίζοντας τον αριθμό του. Ωστόσο, αυτό που απομένει είναι αρκετά ισχυρό για να μπλοκάρει όλες τις δημοσιεύσεις οποιουδήποτε φιλοπαλαιστινιακού αισθήματος. Όπως ήταν αναμενόμενο, το λόμπι του Ισραήλ κυριαρχεί στην Ουκρανία. Σχεδόν όλοι οι Ουκρανοί ολιγάρχες και στελέχη των μέσων ενημέρωσης είναι εβραϊκής καταγωγής. Είναι επίσης φανατικά εναντίον του Τραμπ.

Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εκπλήσσονται που οι Εβραίοι στην Αμερική ψηφίζουν Δημοκρατικούς, παρόλο που ο Τραμπ ήταν σαφώς καλύτερος για το Ισραήλ. Εδώ κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό. Όλα τα έθνη βρίσκουν φυσικά τους Εβραίους ενοχλητικούς και οι Εβραίοι, όπως ο αληθινός Τζούντοκα (παίκτης του τζούντο), έχουν μάθει να διοχετεύουν αυτό το συναίσθημα προς όφελός τους. Είστε εναντίον των Εβραίων; Τότε υποστηρίξτε το Ισραήλ, λένε. Οι παρελάσεις των ομοφυλοφίλων στο Τελ Αβίβ είναι προφανώς αντιεβραϊκές, καθώς βασίζονται στην άρνηση των παραδοσιακών εβραϊκών αξιών ( shlilat ha-golah , στα εβραϊκά). Είστε κατά του Ισραήλ; Τότε υποστηρίξτε τους Εβραίους! Οι συντηρητικοί Ραβίνοι θα σας τραγουδήσουν γλυκά τραγούδια για το μίσος τους για τον Σιωνισμό. Αυτή η τακτική με κεφάλι-κερδίζω-ουρά-χάνεις ( αὐτό πού λέμε "τά δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου" ) δεν είναι μια νέα ιδέα – στη δεκαετία του 1930 του περασμένου αιώνα ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Μπενίτο Μουσσολίνι διαφωνούσαν γι' αυτό. Ο Μουσσολίνι συνέστησε να δεχτούν ως συμμάχους Εβραίους φασίστες όπως ο Jabotinsky. Ο Χίτλερ αντιτάχθηκε. Αργότερα ο Μπενίτο έμαθε με λύπη του ότι τέτοιοι σύμμαχοι θα τον απογοήτευαν στις πιο ακατάλληλες στιγμές.

Σήμερα η φόρμουλα έχει απλοποιηθεί: οι Ναζί υποστηρίζουν το Ισραήλ, οι Προοδευτικοί υποστηρίζουν τον διεθνή Εβραϊσμό. Και δεν μένει κανείς που να είναι εναντίον και των δύο. Αυτή η αλχημεία διαίρει και βασίλευε λειτουργεί όσο και οι Εβραίοι και το Ισραήλ παραμένουν απαίσιοι. Μερικοί άνθρωποι είναι αρκετά τολμηροί για να παραδεχτούν ότι οι Σιωνιστές είναι εγκληματίες, αλλά στη συνέχεια θα καλυφθούν αμέσως με την πολιτική ορθότητα ειδωλοποιώντας τους Εβραίους. Το αντίστροφο είναι επίσης μια βιώσιμη άποψη: οι Εβραίοι είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, και το κράτος του Ισραήλ είναι αυτή η λύση. Αυτό είναι ένα στοιχειώδες διαλεκτικό τέχνασμα...

Το πώς θα ήθελαν οι Ρώσοι να δουν τον κόσμο εξέφρασε καλά ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν στην αξιομνημόνευτη ομιλία του στη διάσκεψη Valdai. Οι αναγνώστες του TUR πήραν μια γεύση από το κομμάτι του Pepe Escobar . Ο Πούτιν ζήτησε έναν κόσμο χωρίς ηγεμονίες, χωρίς διεθνείς φατρίες, χωρίς παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος, με πλήρη κυριαρχία και ανεξαρτησία όλων των κρατών. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε σήμερα, και τυχαίνει να είναι μια αντιστροφή των σχεδίων των νεοσυντηρητικών. Αλλά αυτή είναι η λειτουργική ρωσική στάση: τη χρησιμοποιούν στις σχέσεις τους με την Κίνα και θα ήθελαν να απολαμβάνουν μια τόσο αποτελεσματική σχέση εργασίας με τις ΗΠΑ. Για αυτούς, το MAGA είναι μια χαρά. ας είναι μεγάλες οι ΗΠΑ, αρκεί να μην χρησιμοποιούν αυτό το μεγαλείο για να συντρίψουν άλλα ανεξάρτητα κράτη. Δεν θα επιτρέπεται πλέον στις ΗΠΑ η παγκόσμια ηγεμονία και οι στρατιωτικοποιημένες αλυσίδες δορυφορικών εθνών. Κάντε ό,τι θέλετε στο σπίτι και μην ανακατεύεστε με άλλους.

Γι' αυτό οι Ρώσοι είναι πολύ θετικοί στη νίκη του Τραμπ. Νομίζουν ότι παλεύει και για αυτούς, αναιρώντας τα παγκόσμια σχέδια του διεθνούς Εβραϊσμού και της εξ ολοκλήρου θυγατρικής του, των Δημοκρατικών. Οτιδήποτε κάνει εντός των ΗΠΑ είναι δική του υπόθεση και ο ρωσικός λαός είναι πλήρως έτοιμος να απολαύσει το θέαμα των πολιτικών του ελιγμών.

Οι Ρώσοι βλέπουν τη νίκη των Ρεπουμπλικανών σαν οι Αμερικανοί να είχαν απορρίψει τις σιωνιστικές αλυσίδες τους. Αναρωτιούνται γιατί τόσοι πολλοί Αμερικανοί γοητεύονται εντελώς από την εβραϊκή αφήγηση. Συζητούν τον τρόπο με τον οποίο η ADL κυβερνά το μυαλό τους. Συζητούν, λοιπόν, γιατί οι ΗΠΑ είναι πρόθυμες να ξοδέψουν όλο τους τον πλούτο στο Ισραήλ. Δεν μπορούν παρά να σημειώσουν ότι οι Αμερικανοί άνδρες έχουν περιτομή και ότι είναι η πατρίδα του χριστιανικού σιωνισμού. Η ρωσική στάση απέναντι στον Εβραϊσμό είναι αυτή της Εκκλησίας: Sicut Judaeis Non . Δεν πληγώνουμε τους Εβραίους, ούτε τους επιτρέπουμε να μας βλάψουν. Οι Ρώσοι τρέφουν μέτριο σεβασμό για τους Εβραίους ως ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Θαυμάζουν τις ιστορίες των τυχερών Εβραίων που μάχονται με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική επιρροή, αλλά δεν εκτείνεται στο βαθμό που επιτρέπει στους Εβραίους να διαλύσουν τη Ρωσία για δεύτερη φορά.

Η Ρωσία ξεπέρασε τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία χωρίς να ιδρώσει. Εν τω μεταξύ, παρακολούθησε τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου να πλήττονται από «κυρίως ειρηνική» αριστερή βία, με επικεφαλής σε μεγάλο βαθμό εβραϊκές οργανώσεις όπως το Black Lives Matter. Για τους Ρώσους, η νίκη του Τραμπ σημαίνει ένα τέλος στην προοδευτική βία στην Αμερική και ίσως και στο εξωτερικό. Θα δούμε! Αυτή είναι μια συναρπαστική στιγμή να είσαι ζωντανός για σκεπτόμενους σχολιαστές. Τόσες πολλές αποχρώσεις που πρέπει να διερευνηθούν, τόσο προσεκτικά αγνοημένες από τα κύρια μέσα ενημέρωσης. Η δυναμική σιωπή δεν ήταν ποτέ τόσο γεμάτη τρύπες.

Ἀπό : thetruthseeker.co.uk

Ἡ Πελασγική

Δέν τίθεται θέμα χαμένου ἤ κερδισμένου σέ περίπτωσιν ἑνός Πυρηνικοῦ Πολέμου, ἀλλά θέμα ἐπιβιώσεως τῆς Ἀνθρωπότητος

φωτό

 Η Νορβηγία, η Σουηδία και η Φινλανδία φέρονται να προτρέπουν τους πολίτες να εφοδιαστούν με είδη πρώτης ανάγκης για να ξεπεράσουν τις πρώτες μέρες μιας κρίσης.

Η Σουηδία άρχισε να στέλνει εκατομμύρια ενημερωτικά φυλλάδια αυτή την εβδομάδα με τίτλο «Σε περίπτωση κρίσης ή πολέμου». Το φετινό φυλλάδιο είναι διπλάσιο από την προηγούμενη έκδοση, λόγω αυτού που η κυβέρνηση περιγράφει ως επιδείνωση της κατάστασης ασφαλείας λόγω της σύγκρουσης στην Ουκρανία.

(φωτό)

«Η κατάσταση της ασφάλειας είναι σοβαρή και όλοι πρέπει να ενισχύσουμε την ανθεκτικότητά μας για να αντιμετωπίσουμε διάφορες κρίσεις και τελικά πόλεμο», δήλωσε ο διευθυντής της Σουηδικής Υπηρεσίας Ασφαλειών, Mikael Frisell. 

Η Φινλανδία δημιούργησε έναν νέο ιστότοπο για την «προετοιμασία για περιστατικά και κρίσεις», ενώ οι Νορβηγοί φέρεται να έχουν αρχίσει να λαμβάνουν φυλλάδια που τους προτρέπουν να είναι έτοιμοι να τα βγάλουν πέρα ​​μόνοι τους για μια εβδομάδα σε περίπτωση ακραίων καιρικών συνθηκών, πολέμου ή άλλων απειλών. 

Τα φυλλάδια περιλαμβάνουν οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση πολλών σεναρίων και ζητούν από τους πολίτες να βεβαιωθούν ότι μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους, τουλάχιστον αρχικά, σε περίπτωση κρίσης.

Οι Φινλανδοί καλούνται να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις διακοπές ρεύματος κατά τους χειμερινούς μήνες με εφεδρικό τροφοδοτικό, δισκία ιωδίου (που χρησιμοποιούνται για την προστασία του θυρεοειδούς αδένα από τις επιπτώσεις της ακτινοβολίας) και φαγητά που μαγειρεύονται εύκολα. Το φινλανδικό διαδικτυακό διαφημιστικό εξηγεί επίσης πώς η κυβέρνηση σχεδιάζει να αντιδράσει σε περίπτωση που η χώρα δεχτεί επίθεση.

Οι συστάσεις στη Σουηδία περιλαμβάνουν τη διατήρηση επαρκούς τροφής και πόσιμου νερού για 72 ώρες, προτείνοντας στους πολίτες να εφοδιαστούν με πατάτες, λάχανο, καρότα και αυγά.

Νωρίτερα φέτος, η υπηρεσία διαχείρισης εκτάκτων αναγκών της Δανίας ενημέρωσε το κοινό σχετικά με το πόση ποσότητα νερού, τροφίμων και φαρμάκων χρειάζονταν τα άτομα για να ξεπεράσουν μια κατάσταση κρίσης που κράτησε τρεις ημέρες.

Τόσο η Στοκχόλμη όσο και το Ελσίνκι εγκατέλειψαν πρόσφατα δεκαετίες στρατιωτικής μη συμμαχίας για να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ μετά το ξέσπασμα εχθροπραξιών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Η Σουηδία, η νεότερη προσθήκη στο στρατιωτικό μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, εντάχθηκε φέτος. Η Φινλανδία το έκανε το 2023. Η Νορβηγία και η Δανία ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών του.

ἀπό : swentr.site

Δέν θέλω νά μπῶ σέ λεπτομέρειες οὔτε νά σᾶς ζαλίσω μέ ἰστορικά στοιχεῖα, ἀλλά ἁπλῶς νά γνωρίζετε ὅτι αὐτές οἱ χῶρες, οἱ σκανδιναυϊκές ἔχουν μεγάλο θέμα με τήν Ῥωσσία. Τόσο μεγάλο πού τούς ἔχει γίνει κάτι σάν ἕνα μέ τήν φύσιν τους. Ἐν πᾶσῃ περιπτώσει ὅταν ἀκοῦς χῶρες ὅπως ἡ " woke " ἀπό δεκαετίες τώρα Σουηδία πού ἦταν κατά τῆς έντάξεώς της στό ΝΑΤΟ, ὅπως καί οἱ ψαράδες τῆς Φιλανδίας πού τό μόνο πού τούς ἐνδιέφερε  πάντα ἦταν οἱ ρέγγες καί οἱ τόνοι, νά τρέχουν νά ἐνταχθοῦν στήν σατανική συμμαχία μόλις ξεκίνησε τό θέμα τῆς κρίσεως στήν Οὐκρανία, ἀντιλαμβάνεται κανείς τί ἔχουν ἐτοιμάσει καί σαφῶς δέν πρὄκειται γιά κάτι μικρό. 

Ἐπίσης νά προσθέσω ἴσως τό πλέον σημαντικό πού ἔχει νά κάνῃ μέ τίς ἀποφάσεις, τίς τόσο σημαντικές ἀποφάσεις πού ΔΕΝ θά ἔπρεπε νά λαμβάνονται ἀπό τήν ἀπερχόμενη κυβέρνησιν τῶν ΗΠΑ. Εἰδικῶς γιά θέματα ἐξωτερικῆς πολιτκῆς πού ἐμπλέκουν τήν χώρα σέ ἕναν πιθανότατο τεράστιο κίνδυνο ( πυρηνική ἀπειλή τοῦ πληθυσμοῦ) εἶναι ἀπαράδεκτο νά λαμβάνονται ἀποφάσεις πού οὐσιαστικῶς τούς ἔχει ἀφαιρεθεῖ ὡς δικαίωμα ἀπό τόν ἴδιο τόν λαό μέ τήν τελευταία ἐκλογική διαδικασία. 

Συνεπῶς ἡ ἔγκρισις πού ἐδὀθη ἀπό τόν ξεκούτη, στήν πραγματικότητα ἀπό τήν συμμορία πού τόν ἔχει μπροστά ὡς ἀνδρείκελο, γιά χτυπήματα με πυραύλους μεγάλου βεληνεκοῦς στό ἐσωτερικό τῆς Ῥωσσίας, εἶναι σά νά λένε, ὅλα αὐτά τά καθάρματα ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, Ε.Ε. ἐπιδιώκουμε πυρηνικό ὁλοκαύτωμα. 

Ο Λευκός Οίκος «έχει εξουσιοδοτήσει τη χρήση των όπλων του, με ακτίνα έως και 300 χιλιομέτρων, (για να χτυπήσει) στα ρωσικά εδάφη», είπε στους δημοσιογράφους ο Μπορέλ της Ε.Ε.

«Δεν είναι τόσο μεγάλη από την άποψη της απόστασης, δεν πηγαίνει βαθιά στη χώρα, αλλά αυτή είναι η απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν», δήλωσε ο κορυφαίος διπλωμάτης της ΕΕ. Σημείωσε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν «έλεγε όχι» για πολύ καιρό και εν τέλει καταλήγουν να λένε ναι».

«Γιατί πήραν αυτήν την απόφαση τώρα και όχι πριν από τις (προεδρικές) εκλογές; Δεν ξέρω», είπε ο Μπορέλ.

Μέχρι τώρα, η χρήση δυτικών όπλων μεγάλου βεληνεκούς εναντίον διεθνώς αναγνωρισμένου ρωσικού εδάφους είχε απαγορευτεί από τους υποστηρικτές του Κιέβου λόγω ανησυχιών ότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε κλιμάκωση των εχθροπραξιών.   (ἀπό ἐδῶ)

Όταν ρωτήθηκε για τις αναφορές τη Δευτέρα, η Ζαχάροβα σημείωσε ότι δεν έχουν επιβεβαιωθεί από την Ουάσιγκτον.

Η Ζαχάροβα τόνισε περαιτέρω: «Η χρήση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από το Κίεβο για επίθεση στο έδαφός μας θα σημαίνει την άμεση συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και των δορυφόρων τους σε εχθροπραξίες κατά της Ρωσίας. Σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση της Ρωσίας θα είναι επαρκής και απτή».( ἀπό ἐδῶ)

Λοιπόν τί λέτε θέλει πολλή σκέψιν γιά ποιό λόγο πῆραν τήν ἀπόφασιν τώρα κι᾿ὄχι πρίν τίς ἐκλογές ; Ἁπλούστατα διότι ἔρχεται ὁ Τράμπ στήν ἐξουσία τῶν ΗΠΑ. Ὁ Τράμπ πού καί καλές σχέσεις ἔχει μέ τόν Ποῦτιν ( ἀπό τήν πρώτη θητεία του ἔχει ἀποδειχθεῖ ) ὅπως ἐπίσης καί γιά τίς συνεχεῖς δηλώσεις του πώς ὁ πόλεμος αὐτός θά τελειώσῃ ἐντός 24 ὠρῶν ἐπί τῶν ἡμερῶν του. 

Βλέπετε ποιοί θέλουν ὁλοκαύτωμα. Βλέπετε ποιοί "ἀγαποῦν " τόσο πολύ τήν Ἀνθρωπότητα πού θέλουν νά τῆς ἀφήσουν ἕνα τέτοιο "δῶρο" ὅσο ἀκόμη βρίσκονται μέ αὐτή τήν ἐξουσία στά χέρια τους.

Τί θά γίνῃ ; Δέν ξέρω, γιατί ἐν τῶ μεταξύ δέν εἶναι μόνη της ἡ Ῥωσσία. Ὅπως αὐτά τά βδελύγματα ἔχουν ἑνωθεῖ Ε.Ε. Ἀγγλία, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ καί ὅλο τό κακό συναπάντημα, ἔτσι καί μέ τό πλευρό τῆς Ῥωσσίας εἶναι Κίνα, Βόρειος Κορέα ἀλλά καί τό Ἰράν. Καί γνωρίζουν ἅπαντες τί σημαίνει αὐτό...

ἐδῶ

Ἐν τέλει, ξέρουν ὅλοι πώς στήν περίπτωσιν ἑνός πυρηνικοῦ ὁλοκαυτώματος δέν τίθεται θέμα χαμένου ἤ κερδισμένου, ἀλλά θέμα ἐπιβιώσεως τῆς Ἀνθρωπότητος...

Ἡ Πελαγική

Βρέ, τά παιδιά τά γνωστά μας !!!

 Η Ελληνική Αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη του 31χρονου Νίκου Ρωμανού για την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους. 

Συγκεκριμένα, συνελήφθη σήμερα το απόγευμα (Δευτέρα, 18/11) ένας 31χρονος Έλληνας, κατόπιν σχετικού εντάλματος για την υπόθεση της έκρηξης στο διαμέρισμα του 3ου ορόφου, στους Αμπελόκηπους. Ο συλληφθείς θα οδηγηθεί αύριο το πρωί ενώπιον του αρμόδιου εισαγγελέα.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο 31χρονος συνελήφθη καθώς φέρεται να είχε βρεθεί αποτύπωμά του σε σακούλα που περιείχε ένα όπλο.

Για την ίδια υπόθεση έχουν συλληφθεί τρία άτομα και σε βάρος τους ασκήθηκε ποινική δίωξη, μεταξύ άλλων, για –κατά περίπτωση- συγκρότηση και ένταξη σε Τρομοκρατική Οργάνωση υπό την επιβαρυντική περίσταση της από κοινού κατασκευής, προμήθειας και κατοχής όπλων και εκρηκτικών υλών προς εξυπηρέτηση των σκοπών της τρομοκρατικής οργάνωσης, τρομοκρατική πράξη διακεκριμένης κατασκευής εκρηκτικών μηχανισμών και κατοχής εκρηκτικών υλών και εκρηκτικών μηχανισμών με σκοπό τον παράνομο εφοδιασμό οργανώσεων κατά συναυτουργία και τρομοκρατική πράξη προμήθειας και κατοχής εκρηκτικών υλών, από τις οποίες μπορεί να προκληθεί κίνδυνος για άνθρωπο και η οποία αφορά μεγάλη ποσότητα των ανωτέρω υλικών κατά συναυτουργία... Ήταν φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου ...

...Είχε συλληφθεί τον Φεβρουάριο του 2013 μαζί με ακόμη τρία άτομα για απόπειρα ένοπλης ληστείας στην Αγροτική Τράπεζα και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στο Βελβεντό Κοζάνης...Καταδικάστηκε επίσης σε 18 χρόνια κάθειρξη για κατοχή και τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών το 2012. Αποφυλακίστηκε το 2019, έπειτα από έξι χρόνια εγκλεισμού...

ἀπό ( ἐδῶ )

Βρέ τό " καλό παιδί καί τ᾿ἄξιο παλλικάρι" τό ἐγγόνι τοῦ ἀριστοκράτη ἑβραίου δολοφόνου Θ. Νάσιουζικ ! 

Ἐδῶ, ἐδῶ,ἐδῶ

Καί ἡ ὑπερήφανη μάννα ! 

Ἀποφυλακίζεται ὁ Ῥωμανός 

Καταδικάστηκε 18 χρόνια, κάθισε 6 χρόνια τό 1/3 τῆς ποινῆς καί ἀποφυλακίστηκε.

 Ὁ Ἠλίας Κασιδιάρης πού καταδικάστηκε σέ 11 χρόνια, γιά μία καραμπίνα πού εἶχε μέ ἄδεια, μετά ἀπό 6 χρόνια φυλακή ( πάνω ἀπό τό μισό τῆς ποινῆς του, καί ἀφοῦ ἔχει ἐκτίσει τό νόμιμο τῆς φυλακίσεώς του), εἶναι ἀκόμη φυλακισμένος καί τοῦ ἀρνοῦνται τήν ἀποφυλάκισιν. 

Χαῖρε ἐλλαδική δικαιοσύνη ! 

Υ.Γ. Σέ λίγες ἡμέρεςἐκεῖ στό 1ο 10ήμερο τοῦ Δεκεμβρίου πού ὅλα τά "καλά παιδιά καί ἄξια παλλικάρια" μαζεύονται νά κλάψουν τόν "ἤρωά τους", μήπως ὀργανώσουν καί κανά μεγάααλο "γλέντι γιά τά μάτια τοῦ ἐγγονοῦ τοῦ ἐβραίου ; Μέ προσκεκλημένη ὅλη τήν ἀστυνομική δύναμιν τῆς Ἀττικῆς καί χορηγούς τούς συριζαίους, μέ τούς κασσελάκηδες μαζύ. Λέω τώρα ἐγώ ἡ  ...κακιά.

Ἡ Πελασγική

Τά ἀποτελέσματα τῆς " κλιματικῆς ἀλλαγῆς " ...

Ὁ Μπάϊντεν χάθηκε στήν ...ζούγκλα τοῦ Ἀμαζονίου

Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν φαίνεται για άλλη μια φορά να περιπλανιέται άσκοπα από τη σκηνή μετά την ομιλία του για την κλιματική αλλαγή στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου στη Βραζιλία την Κυριακή. Ένα απόσπασμα από την τελευταία γκάφα του 81χρονου έχει γίνει viral στα social media.

Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου κοντά στο Μανάους, τη μεγαλύτερη πόλη στον Αμαζόνιο της Βραζιλίας, σε όλη την ομιλία, ο πρόεδρος μίλησε για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, τη σημασία της διατήρησης των τροπικών δασών καθώς και τις επενδύσεις που έχει κάνει η κυβέρνησή του στην καθαρή ενέργεια.

Ο Μπάιντεν δήλωσε ότι είναι επίσημα ο πρώτος εν ενεργεία Πρόεδρος των ΗΠΑ που επισκέπτεται προσωπικά το τροπικό δάσος του Αμαζονίου και ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του θα ξεκινήσει έναν ειδικό χρηματοδοτικό συνασπισμό για να κινητοποιήσει τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2030 για να προστατεύσει 20.000 τετραγωνικά μίλια γης στον Αμαζόνιο.

( Πελασγι. Ἀπορῶ γιά ποιά κυβέρνησίν του κάνει λόγο ὅταν σέ ἕναν μῆνα ἀποχαιρετᾶ διά παντός τήν ἐξουσίαν αὐτός καί ὁ θίασος πού ὀνομάζει κυβέρνησιν. ) 

Ωστόσο, αφού ολοκλήρωσε την ομιλία του, ο Μπάιντεν έγνεψε στις κάμερες, στράφηκε από το βήμα και άρχισε να απομακρύνεται, κατευθυνόμενος κατευθείαν σε αυτό που φαινόταν να είναι μία πυκνή πράσινη περιοχή.

Το βίντεο της αποχώρησης του ηλικιωμένου προέδρου έγινε από τότε viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

με ένα απόσπασμα που δημοσιεύτηκε από τον λογαριασμό Pop Base να κέρδισε πάνω από 26 εκατομμύρια προβολές μέχρι τη Δευτέρα το πρωί. Στα σχόλια, πολλοί χρήστες εξέφρασαν σύγχυση σχετικά με το πού πήγαινε ο Μπάιντεν, με κάποιους να ισχυρίζονται ότι «περιπλανήθηκε στον Αμαζόνιο».

«Αδερφέ, απλώς έκανε αντίο και εξαφανίστηκε στη ζούγκλα;» Ένας χρήστης έγραψε...

................. ( ἀπό : swentr.site )

Βεβαίως γιά ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ἡ/ὁ/τό ἐκπρόσωπος τύπου τοῦ γεροξεκούτη Τζό,Karine Jean-Pierre, τό χαρακτήρισε "ψεύτικη εἴδησι". 

Ὤ ναί ! Ψεύτικη εἴδησις σέ ἀντιθεσιν μέ τήν ἀληθινή τῆς ...κλιματικῆς ἀλλαγῆς ...! 

Ἡ Πελασγική

Τί ἀνάγκη ἔχει μία ἔνδοξος χώρα ὅπως ἡ Ἑλλάς ἀπό "ψεύτικους ἥρωες" ;

Γενιά τοῦ Πολυτεχνείου,μία συμμορία,τό ἀπόλυτο κατακάθι τῆς κοινωνίας !

 "...Θά ἔλθη ὅμως κάποτε ἡ ὥρα πού ἡ ὑπόθεση "Πολυτεχνεῖο" θά μελετᾶται ἀπό τούς ἱστορικούς, τούς κοινωνιολόγους καί τούς ψυχιάτρους ὡς μία ἀπό τάς χαρακτηριστικωτέρας ἀποδείξεις τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς καταπτώσεως τῆς ἐποχῆς μας..." Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, " Ἡ μεγάλη Περιπέτεια", 1987 ἐκδόσεις Κάκτος

Ἔτσι, ἀπόδειξις τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς καταπτώσεως πού βιώνουμε. Γι᾿αὐτό  τό συγκεκριμένο παραμύθι ἔχει μεγάλη ἀπόδοσιν στήν χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέας !  Ἀπό πολιτικάντηδες μέχρι ὅ,τι μπορεῖ νά βάλῃ ὁ νοῦς σας. Λ.χ. τί θά λέγατε γιά τόν 95χρονο " γιατρό τοῦ Πολυτεχνείου" ; Ναί αὐτό πού ἀκοῦτε, ὁ 95χρονος βγῆκε στήν κρατική ΕΡΤ γιά νά "βεβαιώσῃ" 50χρόνια μετά, ὅτι « ὑπῆρχαν νεκροί μέσα στό Πολυτεχνεῖο» ! 

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου». Κι᾿ἔκανε λόγο γιά τόν τραυματισμό μιᾶς νέας γυναίκας. ( ἐδῶ)

 Ἀλλά γιατί δέν παρουσιάσθηκαν οἱ συγγενεῖς τους, ἔστω ἀκόμη καί 3ου βαθμοῦ, ( ὅπως ζητοῦσε κάποια ἐφημερίδα ἐπί σειρά ἐτῶν μέ τό δέλεαρ τῶν 20 ἑκατομμυρίων δραχμῶν) στό δικαστήριο ( Δίκη γιά τό Πολυτεχνεῖο ) πού ἔστησε ἡ μεταπολίτευσις καί τά τσιράκια της ; Διότι οἱ μόνοι νεκροί πού ἀναφέρονται στίς ἐπίσημες ἐκθέσεις Εἰσαγγελέων καί Ἀστυνομίας εἶναι ἐκτός Πολυτεχνείου, στούς γύρω δρόμους καί ἀπό ἀδέσποτες σφαῖρες . 

ἐδῶ

Καί ἐν τέλει γιατί τόση ἐμμονή γιά ὕπαρξιν νεκρῶν σέ ἕνα οὔτως ἤ ἄλλως κατασκευασμένο ἀπό τήν ἀρχή ἕως τό τέλος ( κίνημα Ἰωαννίδη - Μπονάνου ) γεγονός ; Τί ἀνάγκη ἔχει μία ἔνδοξος χώρα ὅπως ἡ Ἑλλάς ἀπό "ψεύτικους ἥρωες" ; 

Γιά νά ἔχομε τούς κάθε Μητσοτάκηδες,Σακελλαροπούλου, Ἀνδρουλάκηδες, Παπανδρέηδες, Κασσελάκηδεςς καί  Κουτσουμπαίους, νά πετᾶνε τά βαρύγδουπα περί Ἐλευθερίας, δημοκρατίας καί λοιπές μπουρδολογίες γιά νά ἐξουσιάζουν παντί τρόπῳ . Ναί, τό ἐπιβεβαίωσε ὁ κομμουνο - Κουτσούμπας : «Πενήντα ένα χρόνια μετά είμαστε εδώ και συνεχίζουμε»

Κατάλαβες ; 

Θέλω νά πιστέψω πώς ναί, ἄν καί σοῦ ἔχει πάρει 51 χρόνια. Κι᾿ἄν ὄχι, διάβασε τίς δηλώσεις τῶν ἐξουσιαστῶν σου : 

Ἐκτός τῆς "Ἐδῶ Πολυτεχνεῖο", Δαμανάκη, πού δέν βρίσκει καθόλου χρόνο γιά τέτοια πλέον,ἀφοῦ τά πριγκιπικά σαλόνια τῆς Εὐρὠπης τήν θέλουν κοντά τους τήν "ἐγώ εἶμαι ἑβραία " ...

Μητσοτάκης : « ...Ο Νοέμβρης του ’73, μέσα από τη διαρκή ανανέωση του αιτήματος για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», συνεχίζει να μας εμπνέει και να μας ωθεί να αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα ακόμα πιο σύγχρονη και ισχυρή... η Δημοκρατία μας ρίζωσε και προόδευσε όσο ποτέ τα τελευταία πενήντα χρόνια...» ( ἐδῶ)

( Πελασγ. Ἐγώ αὐτό πού βλέπω ὅτι ῥίζωσε καί δέν ξεριζώνεται μέ τίποετ, εἶναι ἡ φάρα σας, πολιτικάντηδες. Ὅλα τά ἄλλα, τά ΠΑΝΤΑ, τά ξεριζώσατε γιά τά καλά !  ) 

  Σακελλαροπούλου : Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι μια κορυφαία στιγμή για τη δημοκρατία μας. Ημέρα τιμής και μνήμης των αγωνιστών και των θυμάτων που είχαν το σθένος να αντιπαρατεθούν, αψηφώντας κάθε κίνδυνο, στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Η ηρωική τους πράξη υπήρξε η αρχή του τέλους του καθεστώτος και το θεμέλιο της Μεταπολίτευσης ( Πελασγ. Ποιάς μεταπολίτευσης ; Τῆς δικτατορίας Ἰωαννίδη θεμέλιο ἦταν, πού ἔφερε τήν καταστροφή τῆς Κύπρου. )  ...Το Πολυτεχνείο έχει αξία διαχρονική και εμβέλεια καθολική...για τη δημοκρατία, μας υπενθυμίζει ότι αυτή αποτελεί το πιο πολύτιμο αγαθό..( ἐδῶ) (Πελασγ.  Τώρα νά ἀρχίσω γιά τήν δημοκρατία σας, κι᾿ὅλους ἐσᾶς πού στό ὄνομά της ἐπί 50 χρόνια θησαυρίζετε χωρίς νά χύσετε οὔτε μία σταγόνα ἰδρῶτα, κρατικοδίαιτα παράσιτα ; )

  Παπανδρέου :  ...Σε μια περίοδο που η Δημοκρατία δέχεται αλλεπάλληλα πλήγματα από τη συντήρηση και κάθε είδους αυταρχισμό, η επέτειος του Πολυτεχνείου σηματοδοτεί την ανάγκη διαρκούς επαγρύπνησης και περιφρούρησης των δημοκρατικών θεσμών. Αλλά και την ανάγκη, όλοι εμείς καθημερινά με την ενεργό συμμετοχή μας, να εγγυηθούμε ότι η Δημοκρατία μας συμβαδίζει και προωθεί την ευημερία, καταπολεμά τις ανισότητες, διαθέτει τα απαραίτητα αντισώματα έναντι της υπερσυγκέντρωσης πλούτου, εξουσίας και ελέγχου της πληροφορίας... ( καί περισσότερες μπουρδολογίες ἐδῶ. Τί νά σχολιάσῃ κανείς ; Ἄσε καλλίτερα...) 

Ἀνδρουλάκης :  Τιμούμε σήμερα όσους θυσιάστηκαν και όσους αγωνίστηκαν για να ανοίξει ο δρόμος για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αποτελεί διαχρονικό σύμβολο αντίστασης και πηγή έμπνευσης για όσους οραματίζονται μία κοινωνία δικαιότερη, με κράτος δικαίου και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα...ἐδῶ ( Πελασγ. Δῆλα δή ὅλα αὐτά πού τά παραμερίζετε ἐμφανῶς ἁπλῶς γιά νά ὑπάρχετε καί νά διακηρύσσετε τόν ψευτο-ἀγῶνα σας γι᾿αὐτά. Ἀλλά ποιός ἔχει τσίπα πάνω του,ἀπό τήν φάρα σας, γιά νά ντραπῇ; ) 

Αὐτά τά ἑτοιμοπόλεμα ὄντα μέ τά κόκκινα λάβαρα, τί ἀκριβῶς ἐκπροσωποῦν τήν συγκεκριμένη ἡμέρα ; ἐδῶ

Καί ἀπό φαιδρότητες, ὑπάρχει καί περίσσευμα ! 

ἐδῶ

ἐδῶ

Τά ΛΟΑΤΚΙ δέν "τιμοῦν" τό Πολυτεχνεῖο  : Ἄ ναί, εἶχαν τόν ἐκπρόσωπό τους...

φωτό

Τί κατάντια εἶναι αὐτή Ἑλλάδα ; 

Ἡ Πελασγική

Πολυτεχνεῖο καί τό ἀφήγημα Ἰωαννίδη πού κρατᾶ καλά μέχρι σἠμερα

Ἐπιλεγμένοι ἀπό ...κάθε ἄποψιν ...!

γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 

1.  Αναίμακτη εκκένωση του Πολυτεχνείου

Το πρωί, 10 π.μ., του Σαββάτου 17ης Νοεμβρίου 1973, η στρατιωτική ηγεσία τής χούντας Γεωργίου Παπαδόπουλου, όπως και οι υπουργοί τής νεοσύστατης τότε (μόλις 40 ημερών) «μεταβατικής κυβέρνησης» Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη, είχαν λόγους (ή έτσι νόμιζαν) να αισθάνονται ανακουφισμένοι ή και δικαιωμένοι: 

Πριν από 7 ώρες, στις 2:53 τα ξημερώματα, είχε αρχίσει η στρατιωτική επέμβαση κατά των εξεγερμένων φοιτητών στο Πολυτεχνείο, και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, περίπου σε 30 λεπτά, το Πολυτεχνείο είχε περιέλθει υπό τον πλήρη έλεγχο των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων του καθεστώτος.

Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι η στρατιωτική επιχείρηση «εκκαθάρισης» του Πολυτεχνείου είχε διεξαχθεί και ολοκληρωθεί αναίμακτα, όπως ακριβώς είχε σχεδιασθεί σε επιτελικό επίπεδο: Οι ανθρώπινες απώλειες κατά την διάρκεια της ημίωρης στρατιωτικής εισβολής στο Πολυτεχνείο ήσαν μηδενικές. Ούτε ένας νεκρός εντός τού Πολυτεχνείου. Ακόμη δε καλύτερα ήσαν τα νέα, σύμφωνα με τους τότε κρατούντες, σχετικά με τις ανθρώπινες απώλειες στην ευρύτερη περιοχή τού κέντρου τής Αθήνας: Ούτε ένας νεκρός φοιτητής τού Πολυτεχνείου. Υπήρχαν βέβαια πληροφορίες, μέχρι τότε, που ανέφεραν τέσσερις (4) επιβεβαιωμένους νεκρούς από αδέσποτα ή άλλα πυρά, φονευθέντες εκτός τού χώρου ή και μακράν τού Πολυτεχνείου, 3-5 ώρες πριν την στρατιωτική εισβολή στο Πολυτεχνείο, αλλά αυτός ο αριθμός θεωρείτο τότε από τους κρατούντες, αν όχι μικρός, εν τούτοις επικοινωνιακά μάλλον «διαχειρίσιμος».

2.  «Μεταπολυτεχνειακή» αποκατάσταση της τάξεως

ἐδῶ

Σε εκείνο το πλαίσιο, ο Μαρκεζίνης όχι μόνον δεν παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία, αλλά αιτήθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς την επαναφορά τού Στρατιωτικού Νόμου, ήτοι την άμεση κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας, προκειμένου να ενισχυθούν έτι περαιτέρω οι εξουσίες τής ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, ήτοι των αντιστρατήγων τού ΓΕΣ, που υποτίθεται ότι είχαν αποδείξει εν τοις πράγμασι (στην επέμβαση στο Πολυτεχνείο) τόσον τις στρατιωτικές ικανότητές τους όσον και την πολιτική τους πειθαρχία στις εντολές του «Προέδρου τής Δημοκρατίας» Γ. Παπαδόπουλου περί αναιμάκτου εκκενώσεως του Πολυτεχνείου. 

Σύμφωνα με το σκεπτικό των κρατούντων, η προσωρινή επαναφορά τού στρατιωτικού νόμου θα διεσφάλιζε ότι οι ιεραρχικώς ενισχυμένοι «Παπαδοπουλικοί» αντιστράτηγοι θα ήσαν σε θέση να αποτρέψουν ή εξουδετερώσουν τυχόν απόπειρα για περαιτέρω εκτροπή υποδαυλιζομένη από οποιαδήποτε ακραία στοιχεία τού κράτους ή του παρακράτους (Ιωαννιδικούς κατώτερους ή μέσους αξιωματικούς, κλιμάκια της ΚΥΠ κ.τ.λ.), που βυσσοδομούσαν σχεδόν εμφανώς επί εβδομάδες κατά της κυβέρνησης Μαρκεζίνη και ήδη επί τρείς μήνες κατά τού καθεστώτος Παπαδόπουλου. Πράγματι η χώρα, τέσσερις ώρες μετά την εισβολή τού τανκ στο Πολυτεχνείο, είχε κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης («κατάσταση πολιορκίας»), με τανκς και στρατιώτες στους δρόμους, με αποτέλεσμα η «τάξις και ασφάλεια» να έχει φαινομενικώς αποκατασταθεί στην Αθήνα και σε όλη την επικράτεια, ή τουλάχιστον αυτό ενόμιζαν οι κρατούντες, κατ' εκείνο το πρωί (10 π.μ.) της 17ης Νοεμβρίου 1973, μέχρι και επτά ώρες μετά την αναίμακτη εκκένωση τού Πολυτεχνείου.

Σύντομα όμως, κατά τις αμέσως επόμενες ώρες, η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη και εν γένει το καθεστώς Παπαδόπουλου θα περιέπιπταν σε μια δίνη χαοτικών εξελίξεων, γιατί στις παραπάνω αυτοεπιβεβαιωτικές εκτιμήσεις τους είχαν λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, ήτοι χωρίς να έχουν αντιληφθεί εγκαίρως μέχρι τότε την εγκληματική αποφασιστικότητα των «Ιωαννιδικών» επιδόξων πραξικοπηματιών.

3.  Αυτοψία Ιωαννίδη στο Πολυτεχνείο

Οι τότε κρατούντες δεν είχαν αξιολογήσει επαρκώς τότε μία σημαντική πληροφορία: Ότι περί τις 4 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου 1973, μόλις μία ώρα μετά την στρατιωτική επέμβαση στο Πολυτεχνείο, εθεάθη εκεί ο «μηδεμίαν έχων αναλάβει αποστολήν εις την επιχείρησιν Διευθυντής τής ΕΣΑ» Δημήτριος Ιωαννίδης. Ορθώς μετέπειτα ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Δημήτριος Τσεβάς επεσήμανε, στο από 14.10.1974 Πόρισμά του, ότι «είναι αστείον το λεχθέν ότι μετέβη εκεί απλώς εκ... περιεργείας».

Ο πραγματικός λόγος τής απροσδόκητης ή και προκλητικής επίσκεψης του Ιωαννίδη στο Πολυτεχνείο, ευλόγως θα μπορούσε να εξηγηθεί από τα μηνύματα που είχαν αρχίσει να κατακλύζουν το Γενικό Επιτελείο εκείνο το βράδυ, από τις 3:10 π.μ., που βεβαίωναν και επιβεβαίωναν ότι η στρατιωτική επιχείρηση εκκενώσεως του Πολυτεχνείου και φυγαδεύσεως11 των καταληψιών φοιτητών από τις Ειδικές Δυνάμεις, είχε στεφθεί από απόλυτη επιτυχία, ήτοι είχε ολοκληρωθεί ταχύτατα και αναίμακτα, με μηδέν θύματα (νεκρούς) εντός ή και εκτός τού Πολυτεχνείου. Ανεφέρετο μόνον ένας σοβαρός αλλά μη θανάσιμος τραυματισμός μίας φοιτήτριας κατά την είσοδο του άρματος στο Πολυτεχνείο, και επακόλουθοι μικροτραυματισμοί φοιτητών από εξαγριωμένους αστυνομικούς.

Ο Ιωαννίδης εδυσκολεύετο να πιστέψει τα πρώτα μηνύματα περί αναιμάκτου εκκενώσεως του Πολυτεχνείου και επίσης αναιμάκτου φυγαδεύσεως τόσων πολλών χιλιάδων φοιτητών, χωρίς ούτε καν ένα θύμα: Με τόσες πολλές και βαριά εξοπλισμένες στρατιωτικές δυνάμεις, όπως επίσης και χιλιάδες εξοπλισμένους αστυνομικούς στο Πολυτεχνείο και στο κέντρο τής Αθήνας, και μάλιστα με τόσους πολλούς πράκτορες της Κ.Υ.Π., της Ε.Σ.Α. και άλλων υπηρεσιών μέσα στο Πολυτεχνείο, αρκούσε μόνον μία εχθρική ενέργεια των πολιορκουμένων φοιτητών (ή έστω προβοκάτσια) κατά του άρματος μάχης έμπροσθεν του Πολυτεχνείου, ή κατά ενός εκ των άλλων τεσσάρων αρμάτων επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του Αρχαιολογικού Μουσείου και της συμβολής της με την Τοσίτσα, ώστε να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για να γίνει μακελειό (που όμως ευτυχώς δεν έγινε).

Για να επιλύσει το μυστήριο, ο Αρχηγός τής Ε.Σ.Α. απεφάσισε να πραγματοποιήσει αυτοψία, ο ίδιος προσωπικά (άν και παντελώς αναρμόδιος), στον χώρο τού Πολυτεχνείου —αν μη τι άλλο για να εξακριβώσει γιατί οι πράκτορές του στο Πολυτεχνείο και στους πέριξ χώρους είχαν αποτύχει τόσο οικτρά στο να παρασύρουν τους φοιτητές σε προκλητικές ακρότητες—  και προς τούτο ανεχώρησε εσπευσμένα από τού Παπάγου προς το κέντρο τής Αθήνας. Φθάνοντας στο Πολυτεχνείο (4 π.μ.), ο Ιωαννίδης διεπίστωσε, ιδίοις όμμασι πλέον, όχι μόνον ότι η στρατιωτική επιχείρηση ήταν αναίμακτη αλλά και ότι η μοναδική εμφανής καταστροφή που είχε υποστεί το Πολυτεχνείο ήταν η ισοπεδωθείσα από το άρμα πύλη του: Οι καταληψίες φοιτητές είχαν «παραδώσει» στους στρατιωτικούς το Πολυτεχνείο εις ην καλή κατάσταση το είχαν «παραλάβει». Χωρίς λοιπόν θύματα και χωρίς υλικές καταστροφές, ο Ιωαννίδης προφανώς αντελήφθη ότι ο Παπαδόπουλος, η ηγεσία τού ΓΕΣ, όπως και η ηγεσία των καταληψιών φοιτητών, είχαν από κοινού μάλλον «κερδίσει» τον «πρώτο γύρο»:

 Η στρατιωτική επιχείρηση των Στρατηγών, αντί να προσλάβει την (αιματηρή) μορφή μιας βιαίας και παραδειγματικής προσβολής των καταληψιών —όπως ο Ιωαννίδης και οι συν αυτώ ακραίοι επίδοξοι πραξικοπηματίες ήλπιζαν ματαίως— τελικά προσέλαβε την (αναίμακτη) μορφή μιας στρατιωτικής επιχείρησης διασώσεως ή και φυγαδεύσεως των φοιτητών. Κατά συνέπεια, όπως εξελίχθηκε η στρατιωτική επέμβαση του ΓΕΣ στο Πολυτεχνείο, είχε αποστερήσει από τον Ιωαννίδη ένα σκηνικό (αιματηρής) εκτροπής και (χαοτικής) αναρχίας, το οποίο θα μεγιστοποιούσε (εάν υφίστατο) τις πιθανότητες επιτυχίας τού επικειμένου πραξικοπήματος που ο Ιωαννίδης ήδη προετοίμαζε μεθοδικά, επί τρείς μήνες, κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου.

Προκειμένου επομένως να δημιουργηθεί ένα στοιχειώδες κλίμα επιφαινομένης αναρχίας και καθεστωτικής αποσταθεροποίησης, ήτοι μια «εικόνα Δεκεμβριανών εις το Κέντρον των Αθηνών», προφανώς δεν διέλαθε τής αντιλήψεως του Ιωαννίδη ότι το «σκηνικό» τού Πολυτεχνείου επεβάλλετο να «συμπληρωθεί» ταχύτατα, έστω και ετεροχρονισμένα, εκ των υστέρων (ex post), με το θεμελιώδες στοιχείο που μέχρι τότε πασιφανώς «έλλειπε» από την «Παπαδοπουλική» αναίμακτη επέμβαση στο Πολυτεχνείο: τους δεκάδες νεκρούς.

4.  «Μεταπολυτεχνειακό» λουτρό αίματος

Εκθ 1: Ο Ιωαννιδικός Ταξίαρχος Νικόλαος Ντερτιλής,ένοπλος κατά αόπλων πολιτών,επί τω έργω «συντονισμού» τής στρατιωτικής επιχείρησης προς καταστολή τής εξέγερσης του Πολυτεχνείου (1973). 

Προς τούτο, προκειμένου να δημιουργηθεί η εντύπωση στο ευρύ κοινό ότι οι «νεκροί τού Πολυτεχνείου» ανέρχονται δήθεν σε...«δεκάδες», κινητοποιήθηκαν σκοτεινά («Ιωαννιδικά») κλιμάκια του κράτους και του παρακράτους, ώστε την ίδια μέρα (Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973), έστω και ετεροχρονισμένα, ήτοι επτά (7) ώρες μετά την αναίμακτη («Παπαδοπουλική») εκκένωση του Πολυτεχνείου, να επισυμβεί το αδιανόητο: Μέσα σε τρισήμισυ ώρες, 10:00-13:30 εκείνης τής αποφράδος ημέρας, δολοφονήθηκαν οκτώ άοπλοι πολίτες, ενώ δεκάδες άλλοι τραυματίσθηκαν, βαλλόμενοι από ελεύθερους σκοπευτές, από εξαχρειωμένους αστυνομικούς υπό την «αντικομμουνιστική» επήρεια «Ιωαννιδικών» αξιωματικών, και από αντίστοιχα («Ιωαννιδικά») πληρώματα κάποιων αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων, που ούτως παρήκουαν κατάφωρα τις διαταγές τής ηγεσίας τού ΓΕΣ.

 Η κόλαση που επεκράτησε στο κέντρο τής Αθήνας κατ' εκείνο το τρίωρο, 7-10 ώρες μετά την («Παπαδοπουλική») επέμβαση στο Πολυτεχνείο, περιγράφεται από τον Εισαγγελέα Δ. Τσεβά με παρρησία και ενάργεια στο ως άνω Πόρισμά του, επί λέξει ως εξής:

 «Μετά τινας ώρας κηρύσσεται ο στρατιωτικός νόμος και νέον ανοίγει κεφάλαιον δολοφονιών και αιμάτων. Αστυνομικοί πυροβολούν εν ψυχρώ ανύποπτους διαβάτας, ενώ τα επί των κεντρικών αρτηριών των Αθηνών κινούμενα άρματα μάχης σκορπίζουν τον θάνατον. Οι επ' αυτών πυροβοληταί ασκούνται εις την σκοποβολήν επί κινουμένων ανθρωπίνων στόχων. Πυροβολούντες κατά τρόπον σκληρόν και ανάγλητον. Οι επί του κτιρίου τού ΟΤΕ, της οδού Πατησίων, εγκατεστημένοι στρατιώται πυροβολούν, προς πάσαν κατεύθυνσιν και δύο (2) τουλάχιστον νεκροί συγκαταλέγονται μεταξύ των θυμάτων των... Νεαρός Ανθυπίλαρχος, εις τα ανωτέρω περιπολίας των αρμάτων συμμετασχών, εκόμπαζε μεταξύ των συναδέλφων του Αξιωματικών, διότι “πολλούς εγάζωσε και μια κοπέλα την έκοψε στη μέση” ! »

Το λουτρό αίματος συνεχίσθηκε και κατά την επομένη ημέρα, Κυριακή 18 Νοεμβρίου 1973, με συνέπεια το συσσωρευτικό σύνολο των φονευθέντων κατά το τριήμερο 16-18 Νοεμβρίου 1973 να ανέλθει τελικά σε διψήφιο νούμερο, ήτοι της τάξεως των δεκάδων —18 με βάση το πόρισμα Δ.Τσεβά (1974), 12 με βάση την έρευνα τού Αστυνόμου Γ. Σαμπάνη (1982) και 24 με βάση την μελέτη τού Λεωνίδα Καλλιβρετάκη (2004)—όπως ακριβώς επεδίωκε ο Ιωαννίδης και οι συνωμότες του: Με τέτοιον αριθμό θυμάτων (δεκάδες νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες), ο δρόμος ήταν πλέον ανοικτός για την μετά από μία μόλις εβδομάδα τελική πράξη (στις 25 Νοεμβρίου 1973) του επί τρίμηνο εξυφανθέντος—και τότε πλέον εν εξελίξει, από 17 Νοεμβρίου 1973— πραξικοπήματος των Ιωαννίδη-Μπονάνου κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου.

5.  Οκταήμερο πραξικόπημα, 17-25 Νοεμβρίου 1973

( φωτό ἀριστερά) 

Η ιστορία τής ανατροπής τού Παπαδόπουλου από τους Ιωαννίδη- Μπονάνο δεν έχει ακόμη γραφεί. Στην μέχρι τούδε ιστοριογραφία, το πραξικόπημα Ιωαννίδη-Μπονάνου κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου προσδιορίζεται ως εκδηλωθέν την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 1973. Στην πραγματικότητα όμως εκείνο το πραξικόπημα άρχισε 8 ημέρες πριν, από τις 10 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου 1973, ήτοι μόλις επτά (7) ώρες μετά την αναίμακτη εκκένωση του Πολυτεχνείου από τις Ειδικές Δυνάμεις τού ΓΕΣ. Η πρώτη έκφανση του πραξικοπήματος Ιωαννίδη-Μπονάνου ήταν παρασκηνιακή μεν αλλά εντούτοις εμφανής, και μάλιστα κατά κυριολεξία εκκωφαντικώς προφανής: Στην πρώτη φάση του, το πραξικόπημα προσέλαβε την μορφή ενός 27ωρου φονοκτονικού «οργίου» ή «πάρτυ» των Ιωαννιδικών πραξικοπηματιών στους δρόμους την Αθήνας, ήτοι μεταξύ 10:00 της 17ης Νοεμβρίου και 13:00 της 18ης Νοεμβρίου τού έτους 1973.

Κατ' εκείνο το εξωπραγματικό 27ωρο, υπό την προσχηματική κάλυψη τού «Παπαδοπουλικού» στρατιωτικού νόμου (Κεφ. 2), κατώτεροι ή μέσοι «Ιωαννιδικοί» αξιωματικοί, όπως και συναφείς εγκάθετοι στην Αστυνομία και τις Μυστικές Υπηρεσίες, «αλώνιζαν» τους δρόμους τής Αθήνας, πυροβολούντες άλλοτε στον αέρα, άλλοτε κατά τυφλών στόχων, άλλοτε με άσφαιρα πυρά, και άλλοτε με ένσφαιρα—σε καταφανή (ή και θρασυτάτη) παράβαση των διαταγών των «Παπαδοπουλικών» Αντιστρατήγων τού ΓΕΣ, ήτοι σε κατ' ουσία κατάλυση τής στρατιωτικής ιεραρχίας, και σε εν τοις πράγμασι πολιτική περιθωριοποίηση των Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη. Σταμάτησαν δε οι δολοφόνοι εκείνο το «όργιο» στρατοκρατικής ασυδοσίας (και ατιμωρησίας) μόνον αφ' ότου το σκιώδες στρατηγείο των πραξικοπηματιών (Ιωαννίδης, Μπονάνος κ.τ.λ.) είχε βεβαιωθεί ότι οι νεκροί ανήρχοντο πλέον σε δεκάδες.

Δηλαδή ο Ιωαννίδης κατόρθωσε να εργαλειοποιήσει λυσιτελώς (προς εφαρμογή τού δικού του πραξικοπήματος) την ίδια «κατάσταση πολιορκίας» που είχε κηρύξει το καθεστώς Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη (με την μάταιη ελπίδα να αποτρέψουν το πραξικόπημα κατά του φιλελευθεροποιουμένου καθεστώτος τους, ενισχύοντες διά της επιβολής Στρατιωτικού Νόμου τις εξουσίες των «Παπαδοπουλικών» Αντιστρατήγων στο ΓΕΣ). Γνωρίζουμε σήμερα ότι εκείνη η επαναφορά τού Στρατιωτικού Νόμου από τους Παπαδόπουλο-Μαρκεζίνη, όχι μόνον δεν συνετέλεσε στην αποτροπή τού πραξικοπήματος των Ιωαννίδη-Μπονάνου, αλλά απεναντίας διευκόλυνε και επετάχυνε την εκδήλωσή του, από τις 10:00, 17 Νοεμβρίου 1973 (και όχι25 από τα χαράματα 25 Νοεμβρίου 1973).  

Τη νύχτα στις 14 Νοεμβρίου 1973, ο ισραηλινός στρατηγός Μωσέ Νταγιάν έφθασε στην Αθήνα.

Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του γαμπρού του Δημ. Ιωαννίδη , του γιατρού Ζακ Αλαζράκη .

Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Ιωαννίδη να είναι έτοιμος : «η ώρα έφθασε . Όλα είναι έτοιμα». ( ἐδῶ)( φωτό,φωτό) 

6.  Διαχρονική «παρακαταθήκη» Ιωαννίδη

Πράγματι, όσον αφορά στον αντικειμενικό στόχο τού Ιωαννίδη (κατάληψη της εξουσίας), η πρώτη φάση τού πραξικοπήματός του, εκδηλωθείσα από τις 10:00 17 Νοεμβρίου 1973, με την υποχθόνια μορφή ανεξέλεγκτων ανθρωποκτονιών δεκάδων αόπλων πολιτών από Ιωαννιδικούς αξιωματικούς, κατά κατάφωρη παράβαση των διαταγών τού ΓΕΣ,απέβη αποτελεσματική: 

Εκείνες οι εγκληματικές ανθρωποκτονίες προξένησαν συνειρμική σύγχυση τόσο στις Ένοπλες Δυνάμεις εν γένει, όσο και στο ευρύ κοινό, διότι παρότι η προηγηθείσα (αναίμακτη) στρατιωτική επέμβαση στο Πολυτεχνείο είχε ολοκληρωθεί επτά (7) ώρες πριν την έναρξη του 27ωρου ανεξέλεγκτου «Ιωαννιδικού» φονοκτονικού οργίου, εν τούτοις τα δύο συμβάντα (αφενός η «Παπαδοπουλική» στρατιωτική εκκένωση του Πολυτεχνείου, και αφετέρου η Ιωαννιδική ανθρωποκτονική Ύβρις) έλαβαν χώρα εν πολλοίς αμφότερα κατά την ίδια ημέρα (17 Νοεμβρίου). Κατά συνέπεια, στο συλλογικό υποσυνείδητο τότε, και στη συλλογική μνήμη έκτοτε, επήλθε συνειρμική σύγχυση ή και αντιστροφή τής αιτιώδους σχέσεως των δύο διακριτών συμβάντων, ωσάν να υφίστατο σχέση αιτιώδους συναφείας αφενός μεταξύ «Ιωαννιδικών» ανθρωποκτονιών ως (δήθεν) αιτίου-μέσου, και αφετέρου της «Παπαδοπουλικής» καταστολής τής εξέγερσης ως (δήθεν) αιτιατού-αποτελέσματος, ωσάν δηλαδή η (προηγηθείσα) καταστολή τής εξέγερσης του Πολυτεχνείου να είχε επιτευχθεί (δήθεν) όχι αναιμάκτως αλλά (δήθεν) διά των μετέπειτα επισυμβάντων «Ιωαννιδικών» ανθρωποκτονιών.

Βάσει αυτής τής στρεβλής εκδοχής των τραγικών τότε γεγονότων, ο Γ. Παπαδόπουλος απώλεσε το μέχρι τότε κύριο ηθικό του έρεισμα (περί αναίμακτου πραξικοπήματος του 1967 και μετριοπαθούς αυταρχικού καθεστώτος το 1967-1973), αφού άρχισε να δίνει για πρώτη φορά την εντύπωση ότι είχε πλέον καταστεί αιμοσταγής δικτάτωρ, δεδομένου ότι αυτόν έβλεπε στην εξουσία τότε ο λαός, όπως και οι εν γένει αξιωματικοί των Σωμάτων Ασφαλείας, διότι τότε ο συνωμότης και εξωμότης Ιωαννίδης (επονομασθείς «αόρατος δικτάτωρ») δρούσε μόνον από τα στρατοκρατικά παρασκήνια.

Κατ' αυτό τον τρόπο, ο Ιωαννίδης κατόρθωσε με μία αιμοσταγή κίνηση (27ωρο ανθρωποκτονικό όργιο) να μετατρέψει την στρατιωτική καταστολή τής εξέγερσης του Πολυτεχνείου από αναίμακτη σε κατά συρροήν ανθρωποκτονικώς αιματηρή, προς αποτελεσματική και μη αναστρέψιμη αποσταθεροποίηση του Παπαδόπουλου. Ο βαθμός δε της αποτελεσματικότητος του Ιωαννιδικού Αφηγήματος  —ότι δηλαδή η εξέγερση του Πολυτεχνείου κατεστάλη (δήθεν) αιμοσταγώς, (δήθεν) διά ανθρωποκτονιών—κατεδείχθη πολλαπλώς, ήτοι από: (α) την μεγάλη επιτυχία τής μετέπειτα (μετά από μόλις μία εβδομάδα) επίσημης εκδήλωσης του αναίμακτου πραξικοπήματος των Ιωαννίδη-Μπονάνου κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου, (β) τις μηδενικές αντιδράσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις κατ' εκείνου του πραξικοπήματος, (γ) την ενίοτε ενθουσιώδη υποδοχή που τα άρματα μάχης των πραξικοπηματιών έτυχαν από τον λαό των Αθηνών το πρωί τής 25ης Νοεμβρίου 1973 (οπότε περαστικοί πολίτες στον δρόμο χειροκροτούσαν την διέλευση των... τεθωρακισμένων των πραξικοπηματιών κατά του (δήθεν) αιμοσταγούς δικτάτορος Γ. Παπαδόπουλου, και (δ) από τα ήπια ή και θετική (αν και συγκρατημένη) υποδοχή τού πραξικοπήματος από τον Τύπο την άλλη ημέρα (26 Νοεμβρίου 1973).

Παρότι επομένως ο Ιωαννίδης δεν διεκρίνετο για τον δείκτη νοημοσύνης του, εν τούτοις κατόρθωσε να επιβάλει το ως άνω Ιωαννιδικό Αφήγημα στις Ένοπλες Δυνάμεις και εν γένει στον Ελληνικό λαό τότε (17-25 Νοεμβρίου 1973), και εν πολλοίς έκτοτε: Το Ιωαννιδικό Αφήγημα επέτρεψε στον πράγματι αιμοσταγή (και επί τούτου καταδικασθέντα επτάκις εις ισόβια) Ιωαννίδη να εμφανισθεί στις 25 Νοεμβρίου 1973, δήθεν ως... σωτήρας τής Ελλάδος, την οποία την απέσπασε από τα (δήθεν) φονοκτονικά χέρια τού (δήθεν) αιμοσταγούς Γ. Παπαδόπουλου. Εν τούτοις το εν λόγω (ψευδές) Ιωαννιδικό Αφήγημα (περί εθνοσωτηρίου πτώσεως του δήθεν αιμοσταγούς καθεστώτος Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη) συνεχίζεται μέχρι σήμερα—επαναλαμβανόμενο και προπαγανδιζόμενο με διάφορες παραλλαγές κάθε χρόνο από καθηγητές και μαθητές σε όλα τα σχολεία σε όλες τις βαθμίδες (συμπεριλαμβανομένων και των... δημοτικών σχολείων) ανά την χώρα—ως οιονεί παρακαταθήκη τού ταξιάρχου Ιωαννίδη, η οποία δυστυχώς είναι διαρκής και παραμένουσα.

Επιμύθιο 

Η παρούσα μονογραφία αποτελεί κατ' ουσίαν μια ιστοριογραφική επεξηγηματική υποσημείωση στη δικαστική απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών (1975) που στην ιστορική «Δίκη για το Πολυτεχνείο» κατεδίκασε, μεταξύ άλλων, τον μεν Δ. Ιωαννίδη σε επτά φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση, κ.τ.λ., τον δε Γ. Παπαδόπουλο, σε («μόνο») 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών.

ἀπό : istorikathematacom 

ΤΙ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΟΙ " ΦΟΙΤΗΤΕΣ" ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1973; " ΨΩΜΙ,ΠΑΙΔΕΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ;;;;;!!!!

φωτό

"...Θά ἔλθη ὅμως κάποτε ἡ ὥρα πού ἡ ὑπόθεση "Πολυτεχνεῖο" θά μελετᾶται ἀπό τούς ἱστορικούς, τούς κοινωνιολόγους καί τούς ψυχιάτρους ὡς μία ἀπό τάς χαρακτηριστικωτέρας ἀποδείξεις τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς καταπτώσεως τῆς ἐποχῆς μας..." Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, " Ἡ μεγάλη Περιπέτεια", 1987 ἐκδόσεις Κάκτος

Ἡ Πελασγική