Οἱ παλιάτσοι τῆς Εὐρώπης καί ἡ πολιτική παντομίμα

«Δύο φαλακροί τσακώνονταν γιά μία χτένα» - Ἡ Συμφωνία Βερολίνου -Λονδίνου εἶναι μία φάρσα πού ἀποκαλύπτει πλήρως τήν παρακμή τῆς συμπεριλαμβανομένης  περιοχῆς. 

Γράφει ὁ Timofey Bordachev

Μόνο ένας εντελώς ηλίθιος θα εμπιστευόταν τους Βρετανούς ως συμμάχους. Η ιστορία δεν προσφέρει κανένα παράδειγμα του Λονδίνου που να αναλαμβάνει σοβαρά ρίσκα για χάρη της εταιρικής σχέσης. Αντίθετα, το αγαπημένο γεωπολιτικό άθλημα της Βρετανίας είναι εδώ και καιρό να ενθαρρύνει τα ηπειρωτικά κράτη να εξαντλούνται σε μάχες με ισχυρότερους αντιπάλους - μόνο και μόνο για να αναδειχθεί αργότερα το Ηνωμένο Βασίλειο ως ο διπλωματικός νικητής. Το να πετάμε συμμάχους κάτω από το λεωφορείο είναι παράδοση, όχι εξαίρεση.

Γι' αυτό είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι η γερμανική κυβέρνηση γνωρίζει πλήρως ότι η λεγόμενη Συνθήκη του Κένσινγκτον - που υπογράφηκε με το Ηνωμένο Βασίλειο στις 17 Ιουλίου 2025 - δεν είναι μια σοβαρή συμφωνία. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό. Πρώτον, και οι δύο χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ και μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες απολαμβάνουν την ελευθερία να παρακάμπτουν τους κανόνες του μπλοκ. Δεύτερον, ούτε η Βρετανία ούτε η Γερμανία διαθέτουν τους στρατιωτικούς πόρους ή την πολιτική βούληση για να ανοικοδομήσουν μια ουσιαστική αμυντική στάση. Και τρίτον, δεν υπάρχει κανένας για να πολεμήσουν - τουλάχιστον όχι αξιόπιστα.

Αυτή η περίεργη μικρή συνθήκη ολοκλήρωσε μια ήδη ταραγμένη εβδομάδα στις παγκόσμιες υποθέσεις. Ξεκίνησε με αντιφατικές δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για την Ουκρανία και τελείωσε με μια ακόμη ισραηλινή αεροπορική επιδρομή - αυτή τη φορά με στόχο τη Συρία, όπου το νέο καθεστώς μάχεται με εσωτερικές αναταραχές. Εν μέσω αυτού του χάους, η συμφωνία Βερολίνου-Λονδίνου προσθέτει την τέλεια πινελιά παραλογισμού: Ένα τελετουργικό χτύπημα στην «ενότητα» που αποσπά την προσοχή από την επιδεινούμενη δυσλειτουργία της Δύσης.

Οι Βρετανοί και Γερμανοί ηγέτες λένε ότι η συμφωνία τους καλύπτει τα πάντα, από την αμυντική συνεργασία έως την περιβαλλοντική πολιτική. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια πολιτική παντομίμα. Σε αντίθεση με την ωμή επιθετικότητα του Ισραήλ ή τα οικονομικά τελεσίγραφα που προέρχονται από την Ουάσιγκτον, αυτή είναι η πιο ήπια συμβολή της Δυτικής Ευρώπης στο γεωπολιτικό θέατρο της εβδομάδας - μια παράσταση γεμάτη θόρυβο αλλά κενή ουσίας.

Σκεφτείτε τις ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία, μια συνέχεια του αυτοανακηρυγμένου ρόλου του Τελ Αβίβ ως «σερίφη της Μέσης Ανατολής». Η εξωτερική πολιτική του Ισραήλ, που κάποτε περιοριζόταν από κόκκινες γραμμές, τώρα φαίνεται να καθοδηγείται μόνο από ωμή παρόρμηση. Μένει να δούμε αν μια τέτοια στρατηγική είναι βιώσιμη, αλλά το μήνυμά της είναι σαφές - και ανατριχιαστικό.

(  δεξιά :  - Η εποχή του αμερικανικού πυρηνικού προνομίου έχει τελειώσει Η Δύση φοβάται την πυρηνική ισότητα - επειδή φοβάται ότι θα χάσει τον έλεγχο ) 

Έπειτα, υπάρχει και ο Τραμπ. Τα πρόσφατα σχόλιά του για τη Ρωσία και την ουκρανική σύγκρουση υποδηλώνουν μια νέα αμερικανική προσέγγιση: Να μετατοπιστεί ολόκληρο το βάρος της αντιμετώπισης της Μόσχας στους Ευρωπαίους συμμάχους. Η κλίμακα αυτού του αναμενόμενου «κόστους» είναι ακόμη άγνωστη, αλλά η σύγχυση στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ήταν άμεση. Τα σχόλια του Τραμπ άφησαν τους μεγαλύτερους παίκτες της ΕΕ αποπροσανατολισμένους, προσπαθώντας να καταλάβουν τι πραγματικά περιμένει η Ουάσινγκτον.

Εδώ και μήνες, οι Δυτικοευρωπαίοι παίζουν τον ρόλο γεωπολιτικών κομπάρσων – παρευρίσκονται σε συνόδους κορυφής, εκδίδουν δηλώσεις και παρουσιάζουν αόριστες προτάσεις όπως μια «ειρηνευτική δύναμη» για την Ουκρανία. Η ιδέα είναι γελοία. Η Μόσχα δεν θα το επέτρεπε ποτέ, και όλοι το γνωρίζουν. Ωστόσο, αυτοί οι ηγέτες συνεχίζουν να αποδίδουν, ελπίζοντας ότι η απόδοση και μόνο θα θεωρηθεί πολιτική.

Τώρα ο Τραμπ απέκρυψε την μπλόφα τους. Θέλει χρήματα, στρατεύματα, δέσμευση. Ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Mark Rutte -που τώρα αναγεννήθηκε ως πιστός στις ΗΠΑ- υποδέχτηκε με ενθουσιασμό την ιδέα. Αλλά οι βασικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δίστασαν. Η Γαλλία, η Ιταλία και η Τσεχική Δημοκρατία αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη νέα αμερικανική πρωτοβουλία. Η Γαλλία, παρά την έντονη ρητορική, έχει παράσχει μόνο συμβολική στρατιωτική βοήθεια στο Κίεβο - δέκα φορές λιγότερη από τη Γερμανία. Η Ιταλία έχει δώσει ακόμη λιγότερα ψίχουλα.

Τι κάνουν, λοιπόν, αντ' αυτού οι «ηγετικές δυνάμεις» της Δυτικής Ευρώπης; Στήνουν μια παράσταση.

Περνάμε στη Συνθήκη του Κένσινγκτον. Το εύρος της είναι κωμικό: Μια προτεινόμενη άμεση σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου «για τη βελτίωση των αμυντικών δυνατοτήτων», σχέδια για σχολικό τουρισμό, κοινά φόρουμ για τις επιχειρήσεις και γερμανικές επενδύσεις στη Βρετανία για τη δημιουργία περίπου 600 θέσεων εργασίας. Δεν πρόκειται για γεωπολιτική· πρόκειται για εγχώριες δημόσιες σχέσεις μεταμφιεσμένες σε διπλωματία.

Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι βαθύτερο. Εδώ και δεκαετίες, η Δυτική Ευρώπη παλεύει με μια αντίφαση που δεν μπορεί να επιλύσει. Από τη μία πλευρά, οι πολιτικοί της αναγνωρίζουν την ανάγκη να φαίνονται αποφασιστικοί σε θέματα ασφάλειας. Από την άλλη, γνωρίζουν ότι η πραγματική στρατιωτική δράση -ειδικά εναντίον της Ρωσίας- είναι μια φαντασίωση. Δεν υπάρχει σενάριο όπου θα μπορούσαν να κερδίσουν. Έτσι, κάνουν χειρονομίες, αλλά ποτέ δεν ενεργούν.

Μετά την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτή η ένταση έδωσε για λίγο σε αυτούς τους δυτικοευρωπαίους ηγέτες μια αίσθηση σκοπού. Μπορούσαν να μιλούν με τόλμη, να κρατούν μεγαλοπρεπή στάση. Αλλά στα τρία χρόνια που ακολούθησαν, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Παρά τις μεγαλοπρεπείς δηλώσεις και τα έγγραφα στρατηγικής, η Ένωση δεν έχει καταφέρει να επεκτείνει ουσιαστικά την αμυντική του ικανότητα. Στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορούσαν να καταφέρουν να στρατολογήσουν μερικές χιλιάδες μισθοφόρους από φτωχά βαλκανικά κράτη για να τους στείλουν στο μέτωπο.

( ἀριστερά : «Η Ρωσία δεν ανταποκρίνεται στις πιέσεις»: Πώς βλέπει η Μόσχα το τελεσίγραφο του Τραμπ Από τον σκεπτικισμό στους στρατηγικούς επανυπολογισμούς, οι Ρώσοι αναλυτές ερμηνεύουν τη νέα εκστρατεία πίεσης της Ουάσιγκτον - και τα όριά της ) 

Ακόμα και αυτό είναι απίθανο. Οποιαδήποτε σοβαρή κίνηση προς την ανεξάρτητη στρατιωτική ισχύ στη Δυτική Ευρώπη θα προκαλέσει αμέσως έλεγχο από την Ουάσινγκτον. Οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία πρόθεση να επιτρέψουν στους διατλαντικούς εταίρους τους να ενεργούν μονομερώς - ανεξάρτητα από το πόσο συχνά απαιτούν να «κάνουν περισσότερα». Όταν ο Τραμπ λέει ότι η Ένωση πρέπει να επανεξοπλιστεί, εννοεί ότι θα πρέπει να αγοράσει αμερικανικά όπλα. Όχι να χτίσει τη δική του βιομηχανία, όχι να χαράξει τη δική του πορεία. Απλώς να καταναλώσει τις αμερικανικές εξαγωγές.

Αυτό εξηγεί γιατί η υποτιθέμενη «στρατιωτικοποίηση» της Γερμανίας έχει πυροδοτήσει τόση πολλή συζήτηση αλλά τόσο λίγες αλλαγές. Δεν πρόκειται για το γεγονός ότι το Βερολίνο γίνεται απειλή - πρόκειται για το γεγονός ότι το Βερολίνο ξοδεύει περισσότερα σε F-35. Η Δυτική Ευρώπη παραμένει εξαρτημένη, περιορισμένη και επιφυλακτική. Ναι, μπορεί ακόμα να προκαλέσει βλάβη στη Ρωσία με περιορισμένους τρόπους. Αλλά η εικόνα που οι πολιτικοί της πουλάνε στους ψηφοφόρους τους - αυτή μιας τολμηρής, ενωμένης και προετοιμασμένης ημι-ηπείρου - είναι μια ψευδαίσθηση.

Η νέα αγγλο-γερμανική συνθήκη είναι απλώς η τελευταία πράξη σε αυτή την κωμικοτραγική παράσταση. Δεν έχει κανένα στρατιωτικό, κανένα διπλωματικό και κανένα στρατηγικό νόημα. Αλλά έχει απόλυτη πολιτική λογική - για μια Δυτική Ευρώπη που παρασύρεται, διχάζεται και απεγνωσμένα θέλει να φαίνεται απασχολημένη ενώ δεν κάνει απολύτως τίποτα.

Ἀπό : swentr.site

φωτό - φωτό 

Νά λοιπόν ἕνα πολύ καλό ἄρθρο πού ἀποδεικνύει στό ἔπακρον γιατί έδῶ καί 3 χρόνια δέν θά μποροῦσαν οἱ ἡγέτες τῆς Ε.Ε. σύν τῆς Ἀγγλίας, νά χαρακτηρίζονται τίποτε περισσότερο ἀπό κλόουν καί ἀπολύτως δικαιολογημένα. Καί ξέρετε πλέον πολύ καλῶς πώς αὐτοί οἱ κλόουν, μαζύ μέ τήν μαριονέτα τόν Mark Rutte, τόν ἀπόλυτο κλόουν, τό μόνο πού μποροῦν νά κάνουν εἶναι νά παίζουν τό θέατρό τους, μήπως, μήπως λέω, καί ἐπιτύχουν τήν ὁλοκληρωτική συμπαράστασιν τῶν ΗΠΑ τοῦ Τράμπ, σέ στύλ κυβερνήσεως Μπάϊντεν -Χάρρις, νά τούς βάλλουν σ᾿ἕνα χοντρό παιχνίδι πλέον κατά τῆς Ῥωσσίας. 

Καί ὅταν κάνω λόγο γιά "χοντρό παιχνίδι" φαντάζομαι ἀντιλαμβάνεσθε πώς τό νά ἐξοπλίζουν τόν ἑβραιοουκρανό μανιακό τοῦ Κιέβου μέ πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς μᾶλλον εἶναι τό ἀστεῖον τῆς ἱστορίας. Τό σοβαρό εἶναι ἕνας πόελμος γενικευμένος ὅπου τά πυρηνικά θά ἔχουν τόν πρῶτο λόγον. Ἕνας "Ἀρμαγεδδών" καί ὁ σώζων ἑαυτόν σωθείτω. 

Ὄχι, σοβαρά σᾶς τό λέω, δέν τούς ἐνδιαφέρει τό ἐπέκεινα κάτι τέτοιους. Δέν τούς ἐνδιαφέρει διότι οἱ «ἐνορχηστρωτές » ἔχουν κανονίσει τά πάντα. Ναί, τά πάντα. Καί βεβαίως ἕνα μέλλον μέ ἀποκλειστικό ὥφελος στήν δική τους πλευρά. 

Ἐρώτημα : Σοβαρά, ἔτσι τά ἔχουν σχεδιάσει ; 

Ἀπάντησις : Ἐκεῖνοι μπορεῖ, ὅμως κάποιοι ἄλλοι, πού ἴσως οὐδέ κἄν στό παρασκήνιο δέν ἔχουν κάνει τήν ἐμφάνισίν τους, περιμένουν τήν θριαμβευτική εἴσοδον σέ ἕναν κόσμο ὅπου ἡ ῥίζα τοῦ κακοῦ θα ἔχῃ ξεριζωθεῖ γιά τά καλά. Ποιοί εἶναι αὐτοί ; Χμμμ...

Πρός τό παρόν ἀπολαῦστε τούς κλόουν Friedrich Martin Josef Merz καί Keir Rodney Starmer νά κἀνουν "βαρύγδουπες"συμφωνίες πλήρους ἀνοησίας ! Δίνοντας τήν παράστασιν τῆς ζωῆς τους ! Μά τί κλόουν θά ἦσαν ἄλλωστε ; 

φωτό

Ἡ Πελασγική