Ἀφήνοντας πίσω τήν ΕΣΣΔ

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν υποστηρίζει ότι η ΕΣΣΔ ενσάρκωσε τόσο τη Ρωσοφοβία όσο και το ρωσικό μεγαλείο, και ότι σήμερα οι Ρώσοι πρέπει να ξεπεράσουν την ανεπίλυτη κληρονομιά τους για να οικοδομήσουν μια κυρίαρχη, Ορθόδοξη και δημιουργική Μεγάλη Ρωσία.

 Τοῦ Ἀλεξάντερ Ντούγκιν 

Το σοβιετικό παρελθόν διχάζει· το ρωσικό μέλλον ενώνει.

Πώς πρέπει να σχετιστούμε με την ΕΣΣΔ;  Από τη μία πλευρά, οι Μπολσεβίκοι προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά στον ρωσικό λαό. Τρομερή, ανεπανόρθωτη ζημιά. Αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η ιδεολογία τους ήταν γνήσια Ρωσοφοβία, αντιχριστιανισμός, καθαρός Σατανάς.

Από την άλλη πλευρά, η ελίτ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ήταν δυτικοποιημένη και ρωσοφοβική από τον 18ο αιώνα, από την εποχή του Πέτρου. Απόλυτα δουλική, ουσιαστικά σαν του Γέλτσιν. Πώς λοιπόν θα μπορούσε ο ρωσικός λαός να μην ξεσηκωθεί ενάντια σε μια τόσο δυτικοποιημένη ελίτ; Και, φυσικά, ξεσηκώθηκε.

Πράγματι, εξεγέρθηκαν. Αλλά για άλλη μια φορά υπό την ηγεσία της λάθος είδους ελίτ. Και με τη λάθος ιδεολογία. Και πάλι Ρωσοφοβικοί.

Τι έπρεπε λοιπόν να γίνει;

Ο ρωσικός λαός μεγάλωσε μέσα από τον κομμουνισμό, μέσα από τον σοβιετισμό, αγωνιζόμενος προς τον Θεό και προς τα αστέρια. Πόσο όμορφος και άφθαρτος είναι πραγματικά ο ρωσικός λαός!

Στην ΕΣΣΔ, υπήρχε τόσο το μαρξιστικό όσο και το ρωσικό στοιχείο. Το ρωσικό στοιχείο ήταν όμορφο. Το μαρξιστικό ήταν κάθε άλλο παρά όμορφο — στην πραγματικότητα, εντελώς άσχημο. Το λαϊκό, το λαϊκό στοιχείο στην ΕΣΣΔ — αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Οι Ρώσοι ήθελαν να είναι ελεύθεροι. Ήθελαν να καταργήσουν τις δυτικοποιημένες ελίτ. Σήμερα, οι Ρώσοι εξακολουθούν να θέλουν το ίδιο πράγμα. Αλλά αυτό, προς το παρόν, είναι δευτερεύον.

Όσο για την ΕΣΣΔ: η ισορροπία στο εσωτερικό της μεταξύ των Ρώσων και των μη Ρώσων δεν λύθηκε ποτέ. Σήμερα, στη Ρωσική Ομοσπονδία, ορισμένοι Ρώσοι αναστενάζουν για το σοβιετικό παρελθόν («Στάλιν, γύρνα πίσω!»), ενώ άλλοι ονειρεύονται την Αυτοκρατορία και απαιτούν την απομάκρυνση του Λένιν από το Μαυσωλείο.

Η ίδια η ιδέα της ΕΣΣΔ μας διχάζει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι όλα να μας ενώνουν, τους Ρώσους. Αυτό σημαίνει ότι είτε πρέπει να ξανασκεφτούμε την ΕΣΣΔ διαφορετικά (ούτε «υπέρ» ούτε «κατά», αλλά για χάρη του ρωσικού λαού), είτε να μην την σκεφτόμαστε καθόλου και να προχωρήσουμε μπροστά - στο ρωσικό μέλλον. Αν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατανόηση της ΕΣΣΔ με ρωσικό τρόπο (και δεν μπορούμε), τότε ίσως είναι καιρός να σταματήσουμε να προσπαθούμε να την κατανοήσουμε. Ας το αφήσουμε στην άκρη για αργότερα. Ας χτίσουμε τη Μεγάλη Ρωσία, εντελώς ανεξάρτητη από το παρελθόν. Μόνο στο μέλλον. Χρειαζόμαστε τη Ρωσία του μέλλοντος. Όμορφη, μεγάλη και ευημερούσα. Ελεύθερη και κυρίαρχη. Ορθόδοξη και του λαού. Ας την χτίσουμε.

Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να δημιουργούμε τον δικό μας πολιτισμό. Να απελευθερωθούμε από τα κλισέ και να δημιουργήσουμε. Ό,τι υπήρξε δεν πρέπει να μας κρατάει πίσω. Ό,τι υπήρξε, υπήρξε. Μπορούμε να αναδείξουμε κάτι ανήκουστο. Ο ρωσικός λαός είναι σπουδαίος, ισχυρός, χαρούμενος και ικανός για πολλά πράγματα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να απελευθερωθούμε. Από τη Δύση (η οποία σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας σωρός σκουπιδιών), και από όσα δεν καταφέραμε να πετύχουμε στο παρελθόν.

Πρέπει να βασιστούμε περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις.

Κάποιος κάποτε εξήγησε στον ηγέτη ότι η αυτάρκεια είναι κακή. Αυτό είναι λάθος — αυτάρκεια σημαίνει το ίδιο με την κυριαρχία, την αυτάρκεια, ακριβώς όπως νοείται στά ελληνικά. Και η κυριαρχία είναι καλή. Και η αυτάρκεια είναι καλή. Χρειαζόμαστε δημιουργική αυτάρκεια.

ἀπό : multipolarpress.com

Ἡ Πελασγική