Δαρβινική Πολυπολικότητα

Τοῦ Constantin von Hoffmeister

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ύψωσε τη φωνή του στη Σύνοδο Κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), σκιαγραφώντας ένα όνειρο ισότητας. Επέμεινε ότι η πολυπολικότητα δεν φέρνει νέους κυρίαρχους, ότι τα τραπέζια των BRICS και της χώρας υποδοχής του SCO είναι ίσα, κάθε κράτος κάθεται σε επίπεδο έδαφος. 

Μίλησε για το διεθνές δίκαιο ως τον μεγάλο εξισορροπητή, δηλώνοντας ότι η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και τα μικρότερα κράτη θα πρέπει να μοιράζονται την ίδια βάση, σαν ο λύκος, το βόδι και ο λαγός να μπορούν να βόσκουν ειρηνικά κάτω από τον ίδιο ουρανό. Ισχυρίστηκε ότι η πολυπολικότητα σημαίνει κοινά δικαιώματα, όχι νέους ηγεμόνες, και ότι καμία αυτοκρατορία δεν πρέπει να αναδυθεί από την μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη.

Η πολυπολικότητα είναι το θέατρο όπου νέα θηρία βρυχώνται και ανοίγουν τον δρόμο τους προς την κυριαρχία. Ο Πούτιν μιλάει για ισότητα, για κράτη σαν παιδιά που κάθονται σε ένα τραπέζι, πίνοντας τσάι από τα ίδια σπασμένα φλιτζάνια, ενώ η πραγματικότητα σπάει τα πιατικά στο πάτωμα. Οι δαρβινικές αρχές καθοδηγούν αυτόν τον κόσμο: η ισχυρότερη άνοδος, η πιο αδύναμη πτώση, και η ισορροπία έρχεται μέσα από δόντια και νύχια. Η γέννηση της πολυπολικότητας δεν καταργεί την ιεραρχία. τη δημιουργεί εκ νέου, αντικαθιστώντας την παγωμένη αυτοκρατορία ενός αφέντη με τις αντιπαλότητες πολλών. Οι περιφερειακές σφαίρες σκληραίνουν σε θωρακισμένα κελύφη, καθεμία επιφορτισμένη με την υπεράσπιση της δικής της περιοχής. Ένα σμήνος αρπακτικών δεν μπορεί να υποσχεθεί ισότητα όταν το αίμα και η επικράτεια σηματοδοτούν το πραγματικό μέτρο της εξουσίας.

Η πολυπολικότητα αναπνέει μόνο όταν αναδύονται ηγεμόνες. Χωρίς αυτούς, η έννοια παραμένει μια άδεια τελετουργία, μια λέξη-φάντασμα ψιθυρισμένη σε αποστειρωμένους θαλάμους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χάραξαν τη ζώνη τους πριν από πολύ καιρό, το Μεξικό και ο Καναδάς αλυσοδεμένοι στην τροχιά τους. Η Ρωσία εκτείνεται πάνω από την Ευρασία, με τα νύχια της να ξύνουν την Κεντρική Ασία και την Ανατολική Ευρώπη. Η Κίνα υψώνεται στην Ασία, μετρώντας τα εργοστάσιά της ως τάγματα. Η Ινδία γίνεται ανήσυχη, ακονίζοντας το δημογραφικό της δόρυ. Κάθε ηγεμόνας διεκδικεί αυτό που υπαγορεύει η ιστορία, η γεωγραφία και η απλή επιβίωση. Αυτό δεν είναι λάθος στο σύστημα. Είναι το ίδιο το σύστημα. Η πολυπολικότητα σημαίνει ακριβώς την εμφάνιση νέων κυρίαρχων, ο καθένας γεννημένος από αγώνα, ο καθένας επιβάλλοντας τη δική του λογική ισχύος.

Ο Δαρβίνος χαμογελάει σε αυτό το τοπίο. Ο νόμος της επιβίωσης εμψυχώνει τη διπλωματία όσο οι ζούγκλες και οι σαβάνες. Οι αυτοκρατορίες και τα κράτη εξελίσσονται, συγκρούονται, προσαρμόζονται και επεκτείνονται. Το διεθνές δίκαιο δεν προσφέρει καταφύγιο, μόνο ψευδαίσθηση. Ένα μικρό κράτος μπορεί να υπογράφει έγγραφα που δηλώνουν ισότητα με έναν κολοσσό, όμως ποτάμια από χάλυβα και αγωγοί φυσικού αερίου υπαγορεύουν το αντίθετο. Δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα όταν η μάζα και η βία κλίνουν κάθε στάδιο. Ο λύκος και το αρνί βόσκουν στο ίδιο βοσκότοπο μόνο μέχρι η πείνα να επικυρώσει εκ νέου τον νόμο της φύσης. Η πολυπολικότητα τιμά αυτή την αλήθεια. Κωδικοποιεί τη φυσική ανισότητα σε ένα σύστημα αντίπαλων σφαιρών, καθεμία από τις οποίες συγκρατείται από την εντολή, από την πειθαρχία, από τη θέληση για κυριαρχία.

Το εντελώς αντίθετο από τα λόγια του Πούτιν λάμπει μέσα στην ομίχλη. Η πολυπολικότητα ισοδυναμεί με πολλαπλασιασμένη ηγεμονία, όχι με κατάργηση. Είναι η διάσπαση ενός θρόνου σε πολλούς, όπου κάθε ηγεμόνας στεφανώνεται από τις περιστάσεις και υπερασπίζεται ένα οπλοστάσιο. 

Το να προσποιούμαστε το αντίθετο ισοδυναμεί με μίμηση των δυτικών φιλελεύθερων συνθημάτων, μιας χορωδίας κενής δικαιοσύνης που ψάλλεται για να συγκαλύψει την επέκταση. Στην πραγματικότητα, η πολυπολικότητα δίνει στον κόσμο τους νέους αφέντες του. Αυτή η λογική είναι άθραυστη: μόνο με τη γέννηση νέων κυρίαρχων μπορεί να τελειώσει η εποχή της μίας αυτοκρατορίας. Οι ηγεμόνες θα ανέβουν, όπως κάνουν πάντα, επειδή ο δαρβινικός ρυθμός της ιστορίας χτυπά πιο δυνατά από οποιαδήποτε διακήρυξη ισότητας.

Ἀπό : eurosiberia.net 

Ἡ Πελασγική