Η χαμηλή δημόσια υποστήριξη των ΗΠΑ σηματοδοτεί τη διχόνοια μεταξύ Δύσης και Ισραήλ.
Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister
Το Ισραήλ βρίσκεται στα πρόθυρα μιας νέας πραγματικότητας. Οι ηγέτες του μιλούν ανοιχτά για τη μόνιμη κατοχή της Γάζας, ακόμη και τμημάτων της νότιας Συρίας. Ο Νετανιάχου έχει προειδοποιήσει ότι η χώρα πρέπει να προετοιμαστεί για απομόνωση, για μια οικονομία πολιορκίας, για βιομηχανίες που παράγουν τα πάντα μέσα στο φρούριο. Δεν πρόκειται για ρητορική, αλλά για προετοιμασία για έναν κόσμο όπου οι κυρώσεις θα μπορούσαν να προέλθουν όχι από αραβικά κράτη, που έχουν από καιρό απορριφθεί, αλλά από την ίδια τη Δύση που κάποτε εξασφάλιζε την επιβίωση του Ισραήλ.
Οι κινήσεις στο Όρος Ερμών, την υψηλότερη κορυφή στο Λεβάντε στα σύνορα μεταξύ Συρίας και Λιβάνου, η προσάρτηση των Υψιπέδων του Γκολάν, ενός εύφορου οροπεδίου που αφαιρέθηκε από τη Συρία το 1967 και αναγνωρίστηκε από την Ουάσινγκτον το 2019, οι συμμαχίες με τα τοπικά συμβούλια στη Σουγουάιντα, μια επαρχία με πλειοψηφία Δρούζων στη νότια Συρία, ( ἄς ρίξουμε μία ματιά πάλι ἐδῶ , ἐδῶ κι᾿ ἐδῶ) και η προοπτική ενός διαδρόμου μέσω της Νταράα, της γειτονικής επαρχίας που είναι γνωστή ως η γενέτειρα της συριακής εξέγερσης το 2011, δείχνουν ένα σαφές μοτίβο: κατάληψη, κράτημα, ομαλοποίηση. Το Ισραήλ δεν κρύβει πλέον την πρόθεσή του. Το έδαφος γίνεται θεολογία, τα βουνά γίνονται διαθήκες και η γεωγραφία συγχωνεύεται με την ιδεολογία. ( Ἀκριβῶς ἔτσι :...Καί ὁ Γιαχβέ ἔδωσε στόν Ἀβραάμ τήν γῆ τοῦ Elon Moreh ...)
Αυτό που κάποτε θεωρούνταν προσωρινή άμυνα, τώρα σκληραίνει και γίνεται μόνιμο.
Αυτή η μετατόπιση συμπίπτει με ένα βαθύ ρήγμα στην ίδια τη Δύση. Η τάξη πραγμάτων μετά το 1945 διαλύεται μπροστά στα μάτια μας. Ταυτόχρονα, το ηθικό πλαίσιο της «ιουδαιοχριστιανικής» αλληλεγγύης που έδενε το Ισραήλ με τη Δύση αρχίζει να σπάει. Οι δημοσκοπήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν ότι η υποστήριξη προς το Ισραήλ καταρρέει: Η Gallup αναφέρει ότι μόνο το 32% των Αμερικανών εγκρίνει τις ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα, ενώ το 60% τις αποδοκιμάζει. Μια δημοσκόπηση της Quinnipiac διαπιστώνει ότι το 60% των Αμερικανών αντιτίθεται στην αποστολή περισσότερης στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ, με μόνο το 32% να τάσσεται υπέρ. Αυτή η διάβρωση είναι ισχυρότερη μεταξύ των νέων και των ανεξάρτητων, ομάδων που θα διαμορφώσουν το μελλοντικό εκλογικό σώμα.
Εδώ βρίσκεται το βαθύτερο νόημα. Η συμμαχία χτίστηκε όχι μόνο με βάση τη στρατηγική αλλά και με βάση την κοινή ταυτότητα. Το Ισραήλ παρουσιάστηκε ως το ζωντανό προπύργιο ενός «ιουδαιο-χριστιανικού» πολιτισμού. Εκκλησίες, συναγωγές και πολιτικοί άμβωνες διατήρησαν όλα αυτό το όραμα. Τώρα το όραμα ξεθωριάζει. Οι εικόνες του βομβαρδισμού υπερτερούν των κηρύξεων. Η διαθήκη διαλύεται στη δημόσια συνείδηση. Για πρώτη φορά, το δυτικό κοινό αμφισβητεί κατά πόσον οι ενέργειες του Ισραήλ ταιριάζουν με τις αξίες που κάποτε διακήρυξαν οι ηγέτες του.
Αυτό είναι το σημάδι της Δαρβινικής πολυπολικότητας. Η εξουσία ανήκει πλέον σε εκείνους που προσαρμόζονται, που φέρουν μαζί δύναμη και αξιοπιστία. Τα σύνορα αλλάζουν ξανά, οι συμμαχίες μεταλλάσσονται και τα σύμβολα χάνουν την αυτόματη ισχύ τους. Το Ισραήλ μπορεί να εξακολουθεί να δρα, να εξακολουθεί να κατέχει και να εξακολουθεί να οχυρώνεται, αλλά δεν μπορεί να βασίζεται στην ίδια ηθική ασπίδα από τη Δύση. Ένα ρήγμα ανοίγει στην καρδιά της συμμαχίας και μέσω αυτού η παλιά παγκόσμια τάξη αποστραγγίζεται.
Το μέλλον δεν θα γραφτεί σε συνθήκες ή κηρύγματα, αλλά στην ισχύ, στην αντίληψη του κοινού, στις μεταβαλλόμενες αξίες. Η ταμπέλα «ιουδαιο-χριστιανική» που συνέδεε τη Δύση και το Ισραήλ για γενιές αποδυναμώνεται. Αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι πιο σκληρό, διαμορφωμένο μόνο από την εξουσία.
Ἀπό : multipolarpress.com
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου