Σημαίες, Οργή και η Αργή Κατάρρευση ενός Έθνους
κρεμασμένες όχι από υπερηφάνεια αλλά από απελπισία.
Στο Portsmouth, στο Epping, σε δώδεκα επαρχιακές πόλεις που έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό στους κερδοσκόπους ακινήτων και στην κατάρρευση του λιανικού εμπορίου, το πλήθος συγκεντρώνεται κάθε εβδομάδα για να ψάλλει τη δυστυχία του στον νυχτερινό αέρα.
Δείχνουν ξενοδοχεία, HMO ( σημ. Πελασγ. House in Multiple Occupation -σπίτια με πολλαπλές ενοικιάσεις, νά τό ποῦμε κάπως ἔτσι ), ενοικιαζόμενα δωμάτια γεμάτα με άνδρες από την Ερυθραία ή το Αφγανιστάν, όμως το βαθύτερο αντικείμενο της οργής τους είναι η άρρητη γνώση ότι η παλιά εστία έχει φύγει και δεν θα επιστρέψει.
Αυτό που το Westminster ( Κοινοβούλιο τῆς Ἀγγλίας ) αποκαλεί «πολιτική ασύλου» είναι μόνο η επιφανειακή κρούστα· από κάτω βρίσκεται το μάγμα ενός λαού αποξενωμένου από τους ηγεμόνες του, αποξενωμένου από τους μύθους του, αποξενωμένου από τον εαυτό του.
Το κίνημα υποχώρησης των σημαιών (σειρές από σημαίες της Ένωσης ( Σημαῖες τῆς Αὐτοκρατορίας, Σημαῖες τοῦ Ἁγίου Γεωργίου) καρφωμένες σε στύλους φωτισμού, χειροποίητα πανό που ξεδιπλώνονται σε διαμαρτυρίες) δεν είναι τόσο μια επίδειξη δύναμης όσο μια μικρογραφία νεκρικής πομπής.
Τα σύμβολα, μόλις αποσπαστούν από την ουσία, γίνονται οι μάσκες της εξάντλησης: η σημαία παύει να είναι το έμβλημα της εξουσίας και αντ' αυτού γίνεται το λείψανο αυτού που κάποτε ήταν η εξουσία.
Η ίδια η πράξη του να το κυματίζεις σε ξενοδοχεία γεμάτα με ξένους άνδρες αποτελεί παραδοχή ότι η κυριαρχία έχει διαλυθεί, ότι η ταυτότητα είναι πλέον θέατρο.
Κάθε πλακάτ με τίτλο «Προστατέψτε τα παιδιά μας», «Κάντε το Epping ξανά ασφαλές» μοιάζει λιγότερο με απαίτηση και περισσότερο με επιτύμβιο σημείωμα σκαλισμένο σε χαρτόνι, που ανακοινώνει στον περαστικό όχι πολιτική αλλά πένθος.
Οι τελετουργίες βαθαίνουν καθώς ο θυμός αναμειγνύεται με το θέαμα:
Τα τηλέφωνα κρατιούνται ψηλά για να μεταδώσουν τις αντιπαραθέσεις στο ψηφιακό κενό, νεαροί άνδρες δοκιμάζουν το θάρρος τους ενάντια σε ασπίδες ταραχών και μεσήλικες μητέρες κραυγάζουν τον φόβο τους για μια κοινωνία που δεν μπορεί πλέον να προστατεύσει τις κόρες της.
Υπάρχει βία στα άκρα, αλλά ακόμη και η βία μοιάζει παραστατική: αυγά που πετιούνται σε αντιδιαδηλωτές, δόντια που σπάνε τις ασπίδες των αστυνομικών, συνθήματα «Στείλτε τους πίσω» που αντηχούν τόσο στις κάμερες όσο και στο ίδιο το πλήθος.
Τα ξενοδοχεία και οι σημαίες δεν είναι αυτοσκοποί· είναι τα σκηνικά στοιχεία ενός θεάτρου στο οποίο η παρακμή παίζεται κάθε Παρασκευή βράδυ.
Η Βρετανία έχει εισέλθει στη φάση όπου ο λαός της, ανίκανος να σταματήσει την κατάρρευσή του, επιλέγει αντ' αυτού να την τελετουργήσει δημόσια, τυλίγοντας τον θάνατο με σημαίες και αποκαλώντας την αντίσταση.
Οι αέναες διαμαρτυρίες δεν αποκαλύπτουν δύναμη αλλά κενό:
Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να κυβερνήσει, μια πολιτική που μπορεί μόνο να προσποιείται. Οι βουλευτές και οι δημοτικοί σύμβουλοι που ανακατεύονται στις συνεντεύξεις μιλούν σε μια κουρασμένη λειτουργία αποποιήσεων... αναγνωρίζοντας τον θυμό, καταδικάζοντας τη βία, υπόσχοντας μεταρρυθμίσεις που δεν θα γίνουν ποτέ.
Το ένα στόμα ψελλίζει «μαζικές απελάσεις», το άλλο γουργουρίζει για «ποιμενική ανασφάλεια» και τα δύο διαλύονται στο ίδιο θέατρο:
Συνθήματα χωρίς ουσία, πολιτικές σχεδιασμένες να φαίνονται αποφασιστικές αλλά κατασκευασμένες για να μην αλλάξουν τίποτα.
Αυτή είναι η ουσία του τεχνο-λαϊκισμού, του ύστερου στυλ μιας κούφιας τάξης πραγμάτων· λαϊκιστικός ήχος παντρεμένος με τεχνοκρατικές χειρονομίες, παράγοντας μόνο την παντομίμα του ελέγχου.
Το σχέδιο της Ρουάντα, οι αναθεωρήσεις του ΕΔΔΑ, οι ατελείωτες ανακοινώσεις περί «κρατήσεων και απελάσεων» ... το καθένα είναι μια τελετουργία ικανότητας, αλλά η ικανότητα δεν υπάρχει πλέον. Το κοινό αντιλαμβάνεται το κόλπο.
Στέκονται στους δρόμους όχι επειδή πιστεύουν ότι το Westminster θα τους ακούσει, αλλά επειδή γνωρίζουν ότι το Westminster έχει ήδη αποτύχει. Τα πλακάτ και τα συνθήματα δεν αποτελούν τόσο έφεση όσο ετυμηγορία: το κέντρο έχει χάσει την εξουσία του.
Αυτό που εκτυλίσσεται στο Portsmouth, ή στο Epping δεν είναι διακυβέρνηση αλλά χορογραφία. Οι αστυνομικές γραμμές απορροφούν και απωθούν τα κύματα οργής, οι ασπίδες λάμπουν στο φως των λαμπτήρων, τα σπρέι πιπεριού συρίζουν στον νυχτερινό αέρα.
Είναι η τάξη που σκηνοθετείται ως παράσταση: ένας θεσμός που δεν μπορεί να επιβάλει την υπακοή προσομοιώνοντας τη δύναμη μέσω του θεάματος. Ωστόσο, όσοι συγκεντρώνονται έξω από ξενοδοχεία ή παρελαύνουν κάτω από σημαίες διαβάζουν την προσομοίωση για αυτό που είναι:
Οι τελευταίοι σπασμοί μιας κατάστασης που επιβιώνει μόνο με την εμφάνιση.
Κάθε Σάββατο βράδυ, η Βρετανία επαναλαμβάνει το τελετουργικό:
Οι ντόπιοι φωνάζουν ότι οι κόρες τους δεν είναι ασφαλείς, ότι οι πόλεις τους είναι κατειλημμένες, ότι η εστία έχει κλαπεί. Νέοι με φόρμες ουρλιάζουν για εμφύλιο πόλεμο σε τηλέφωνα που εκφράζουν την οργή τους σε αθέατες χιλιάδες.
Τίποτα από αυτά δεν είναι εκστρατεία με την παλιά έννοια, διότι δεν υπάρχει πλέον εστία στην οποία μπορούν να υποβληθούν αιτήματα. Οι διαμαρτυρίες επιμένουν επειδή η αποτυχία είναι μόνιμη, το ρήγμα ανεπανόρθωτο.
Το κούφιο κράτος επιμένει στις φόρμουλές του, χαράσσοντας πολιτικές, επαινώντας την ικανότητά του και συγχαίροντας τον εαυτό του για την αυτοσυγκράτησή του.
Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα, το πλήθος δυναμώνει, πεπεισμένο ότι τα λόγια από το Westminster είναι μόνο ανάσα και στάχτη. Η Βρετανία έχει φτάσει στο στάδιο όπου η εξουσία είναι ηχώ, όχι δύναμη: μια κυβέρνηση που μπορεί ακόμα να χειρονομεί αλλά δεν μπορεί να κυβερνά.
Οι διαμαρτυρίες στο Portsmouth,το Dundee και το Epping είναι μόνο οι επιφανειακοί κυματισμοί ενός βαθύτερου ρήγματος: η Βρετανία οδεύει προς την αφερεγγυότητα και η αφερεγγυότητα θα ολοκληρώσει αυτό που απλώς σηματοδοτούν οι συζητήσεις για τη μετανάστευση.
Ο πανικός των μειονοτήτων του 2022 ήταν η πρόβα. Η πραγματική κρίση θα έρθει όταν η αγορά ομολόγων τελικά καταρρεύσει, όταν η ρευστότητα εξατμιστεί και το δημοσιονομικό κέλυφος του κράτους εκτεθεί στον αέρα.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, οι δημοτικές αρχές δεν θα σωθούν, οι συντάξεις δεν θα καταβάλλονται και το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) θα καταρρεύσει στην πράξη και όχι στη ρητορική. Το προσωπείο της διακυβέρνησης θα ξεφλουδίσει, αφήνοντας πίσω του μόνο την τοπική οργή και ένα κούφιο κέντρο ανίκανο να αντιδράσει.
Το μέλλον δεν είναι απλώς ένα μέλλον αυξανόμενων διαμαρτυριών, αλλά και διασποράς. Εκατομμύρια θα φύγουν:
Λευκοί συνταξιούχοι ξεπουλούν τα σπίτια τους πριν εξαφανιστούν οι υπηρεσίες, καταστηματάρχες από τη Νότια Ασία ανατρέχουν στις προγονικές τους διαδρομές προς το Καράτσι ή τη Ντάκα, οικογένειες Αφρο-Καραϊβικής καταγωγής επιστρέφουν στην Τζαμάικα και το Τρινιντάντ...
Επαγγελματίες κάθε είδους σκίασης κάνουν κρατήσεις πτήσεων για τον Καναδά, την Αυστραλία ή τον Κόλπο.
Οι έξοδοι θα είναι σταθερές στην αρχή, και στη συνέχεια παλιρροϊκές. Η Βρετανία θα εξάγει τους δικούς της σε αριθμούς που δεν έχουν ξαναδεί από την εποχή της αυτοκρατορίας, όχι ως έποικους αποικιών αλλά ως πρόσφυγες της δικής τους κατάρρευσης.
Και όμως, ακόμα κι αν το νησί αδειάσει από όσους έχουν τα μέσα, δεν θα παραμείνει άδειο. Τα επόμενα κύματα αφίξεων δεν θα μοιάζουν με τους σημερινούς μετανάστες... οι οποίοι, παρά τις αποτυχίες τους, τουλάχιστον αναζητούν μισθούς, στέγη και ένα στήριγμα στην πολιτική ζωή.
Η μετα-Ηνωμένο Βασίλειο θα είναι ο πόλος έλξης για πιο σκληροτράχηλους άνδρες: διακινητές, πολέμαρχους, λαθρέμπορους και βετεράνους μάχης που αναζητούν καταφύγια στο κουφάρι ενός πεσμένου κράτους.
Εκεί που οι σημερινοί αναβάτες του Deliveroo εξακολουθούν να προσπαθούν να εργαστούν, οι κληρονόμοι θα φτάσουν ως θηρευτές, αποσπώντας εδάφη από εγκαταλελειμμένες πόλεις, μετατρέποντας ξενοδοχεία και HMO σε οχυρά φυλών και πολιτοφυλακών.
Το άσυλο του μέλλοντος δεν θα είναι για όσους επιθυμούν να ενταχθούν, αλλά για όσους ευημερούν μέσα στον κατακερματισμό.
Έτσι, οι διαμαρτυρίες φέρουν ήδη την οσμή της ματαιότητας. Αυτό που φοβούνται είναι πραγματικό, αλλά αυτό που έρχεται είναι χειρότερο:
Όχι μια διαχειρίσιμη κρίση κατοικιών ή πολιτισμικής έντασης, αλλά η τελική σύγκρουση χρεοκοπίας και μετανάστευσης, εκροής και εισροής, ένα έθνος που εξάγει τη δική του αλλά και εισάγει την καταστροφή του.
Τα σημαιάκια και τα συνθήματα δεν είναι επομένως αιτήματα για μεταρρύθμιση, αλλά μοιρολόγια που τραγουδιούνται πριν από την εξορία. Η Βρετανία κάνει πρόβα για τη διάλυσή της, και όταν οι αγορές τελικά σιωπήσουν, ο λαός θα ακολουθήσει.
Ἀπό : multipolarpress.com Οἱ φωτό ἀπό ἐδῶ.
Καί δυστυχῶς αὐτή ἡ τραγικότητα ἀφορᾷ ὁλόκληρη τήν δυτική Εὐρώπη. Κάπου δέν μποροῦν νά τό δεχτοῦν ( Ἑλλάδα ), κάπου κλείνουν τά μάτια καί τ᾿αὐτιά καλυμμένοι πίσω ἀπό ἀνοχές καί "προοδευτισμό" ( Γαλλία ) ὅμως εἶναι μία πραγματικότητα πού ἀναποφεύκτως θά ἔλθῃ καί μᾶλλον πολύ πιό γρήγορα ἀπ᾿ὅσο φανταζόμαστε. Τό θέμα εἶναι πώς ἐδῶ πού ἔχουμε φθάσει δέν μπορεῖ νά ἀντιστραφῇ αὐτή ἡ πορεία πρός τό τέλος. Τό τέλος τῆς λευκῆς κυριαρχίας, ὅπως τήν γνωρίζαμε μέσα ἀπό αὐτοκρατορίες ( Ῥωμαϊκές, Βυζαντινές, Γαλλικές, Ἰσπανικές Ἀγγλικές ...) θά εἶναι μία ἱστορική ἀναφορά καί μαλιστα μέ ἄσχημο τρόπο πού σημαίνει πώς κι᾿αὐτό ἀκόμη, τό «σηματοδοτημένο κακό» πού θά παραλάβουν οἱ κάτοικοι τῆς "Νέας γκρίζας Εὐρώπης " θά τό ἀναφέρουν ὅπως ἀκριβῶς τόν Ἀδόλφο καί τό Γ΄Ῥάϊχ. Καί γιά ἀκόμη μία φορά τά βδελύγματα πού τά σχεδιάζουν θά σταθοῦν στήν ἐπιφάνεια ὡς κυρίαρχοι μίας ἀκόμη ἥττας τῆς λευκῆς ἀνοησίας πού καταπίνει ὅ,τι σάπιο, βρώμικο, μιαρό τοῦ ἔδωσε σέ ἀφθονία ἡ γνωστή ἐξουσιαστική κλίκα, ἀρκεῖ νά εἶχε τήν ταμπέλα τῆς "προόδου", τῆς δημοκρατίας τους καί τοῦ ἀντισημιτισμοῦ.
Ἐλεεινοί. Ἑρπετά. Φίδια...
« Νομίζω πώς ὁ ἀντισημιτισμός ὑφίσταται ἀναζωπύρωση ἐπεί δή αὐτή τήν στιγμή ἡ Εὐρωπη δέν ἔχει μάθει ἀκόμη πώς νά εἶναι πολυ-πολιτισμική.Καί πιστεύω πώς θά γίνουμε μέρος αὐτοῦ τοῦ ὀδυνηροῦ μετασχηματισμοῦ πού πρέπει νά πραγματοποιηθῇ. Ἡ Εὐρὠπη δέν πρὄκειται νά εἶναι οἱ μονολιθικές κοινωνίες πού κάποτε ἦταν. Οἱ ἑβραῖοι θά βρίσκονται στό ἐπίκεντρο αὐτοῦ τοῦ τεράστιου μετασχηματισμοῦ της. Θά δυσανασχετίσουν πολλοι,λόγῳ αὐτοῦ τοῦ πρωταγωνιστικοῦ μας ῥόλου ἀλλά χωρίς αὐτόν τόν πρωταγωνιστικό ῥόλο καί χωρίς αὐτόν τόν μετασχηματισμό ἡ Εὐρώπη δέν θά ἐπιβιώσῃ.»
Υ.Γ. Πηγαίνετε ἐσεῖς, Ἕλληνες, νά οὐρλιάξετε στίς "διαμαρτυρίες " γιά «δικαιοσύνη» μόνο καί μόνον γιά νά διατηρήσετε τό "ὀξυγόνο" τοῦ κάθε λαϊκιστή πολιτικάντη πού μέσα ἀπό τά παράπλευρα βλέπει νά περνᾶ ὁ δρόμος γιά τήν δική του ἐξουσία ὥστε νά γίνῃ μία ἐπανάληψις τοῦ ἰδίου ἐξουσιαστικοῦ δρωμένου. Γιά τά ἄλλα, τά σοβαρά, τά ἄκρως ἐπικίνδυνα γιά τήν ἴδια τήν χώρα, ἐν τάξει σέ ἄλλο θεατρικό ὅταν θά εἶναι πάρα πολύ ἀργά γιά νά ἀλλάξῃ τό ὁτιδήποτε.
Νά τό ξαναποῦμε ; Ναί :
ΟΥΣΤ ... !
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου