Στά χρόνια τοῦ Σουλεϊμάν Β΄ ( τοῦ λεγομένου Μεγαλοπρεπούς) παρατηρεῖται μία μεγάλη ἐπιρροή τῶν ἑβραίων τόσο στόν χῶρο τῆς ἐξουσίας ὅσο καί στήν διοίκησιν τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας πού τότε εἶχε φθάσει στά μεγαλύτερα ὄριά της !
Γιατί ὅμως ; Χμμ...
Διαβάζουμε στό βιογραφικό τοῦ ἐν λόγῳ Σουλτάνου :
« Ο Σουλεϊμάν γιός του Σελίμ Α΄, γεννήθηκε στην Τραπεζούντα στην ανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας στις 6 Νοεμβρίου 1494. Μητέρα του ήταν η Αϊσέ Χαφσά Σουλτάν....» ( ἐδῶ) Καί τί διαβάζουμε στό βιογραφικό τῆς Χαφσά ;
« ...Η προέλευση της Αϊσέ Χαφσά Σουλτάν και γενικά ο τρόπος εισαγωγής της στο χαρέμι του Σελίμ Α' είναι άγνωστα...» ( ἐδῶ)
Ἄγνωστη ἡ καταγωγή της ; Μά ποιοί εἶναι αὐτοί πού διεισδύουν στίς ἐξουσίες,παντί τρόπῳ, ἀλλά κρύβουν τήν καταγωγή τους ; Διαβάζουμε στό βιβλίο τοῦ Γρηγορίου Μπέλλου « Αἰσχρόν ἐστί σιγᾶν τῆς Κύπρου ἀδικουμένης»,στό συγκεκριμένο κεφάλαιο περί Σουλεϊμάν τοῦ Μεγαλοπρεποῦς :
«... Ο Σελήμ Α΄ είχε "νυμφευθή" ή καλύτερα είχε καθιερώσει ευνοουμένη Σουλτάνα την Ουγγροεβραία Χέλγκα. Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής ήταν υιός της Εβραίας αυτής επομένως η ανατροφή του ήταν εντελώς φιλοεβραϊκή. Η καταγωγή της Χέλγκα και η ανατροφή του υιού της
αποτελούν την κλείδα κατανοήσεως της πολιτικοκοινωνικής συμπεριφοράς των Οθωμανών έναντι των Εβραίων. ( Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ. 304.)
Ευκόλως γίνεται κατανοητό ότι γύρω από τον Σελήμ Α΄ και τον Σουλεϊμάν οι Εβραίοι περιήλθον εις θέσιν επιρροής και ευκόλως ανελίχθησαν σε θέσεις από τις οποίες μπορούσαν να διαμορφώσουν τις διάφορες οθωμανικές πολιτικές.
Ἑβραία ἡ μητέρα τοῦ Σουλεϊμάν καί βεβαίως μία πολύ καλή κατάσκοπος μέσα στήν καρδιά τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας πού δίνει ἕναν ἑβραιοθρεμμένο Σουλτάνο γιά νά συνεχιστῆ τό σιωνιστικό σχέδιο. Καί τό σχέδιον αὐτό περιεῖχε τήν δυστυχή Κύπρον !
Κάθε δημόσιο πρόσωπο, όσο ικανό και να είναι, έχει και ελαττώματα εκ των οποίων άλλα κοστίζουν ακριβά και άλλα όχι, αναλόγως του τρόπου με τον οποίον οι καλόβουλοι ή κακόβουλοι σύμβουλοι (και μυστικές υπηρεσίες ιδίως σήμερα) διαχειρίζονται και εκμεταλλεύονται αυτά τα ελαττώματα... Το ελάττωμα του Σουλεϊμάν, εκόστισε στους Οθωμανούς πανάκριβα, και έγινε αίτιο της παρακμής και των απωλειών τους κυρίως διότι οι επίβουλοι σύμβουλοί του επεκράτησαν των καλοβούλων. Το ελάττωμά του ήταν η μεγάλη αδυναμία του στο χαρέμι. Στον ποδόγυρο, όπως θα λέγαμε σήμερα. Μέχρι την εποχή του Σουλεϊμάν, γνωρίζουμε ότι μητέρες των Σουλτάνων ή ενίοτε η ευνοουμένη Σουλτάνα, τους επηρέαζαν ως ένα σημείο. Όμως επί Σουλεϊμάν, το χαρέμι απέκτησε, για πρώτη φορά, λόγο στα πολιτικά ζητήματα. Οι ευνοούμενες χανούμισες, έφθασαν στο σημείο να διορίζουν κρατικούς λειτουργούς αλλά και να επιτυγχάνουν διάφορα "ρουσφέτια". Αυτή η αθλία αδυναμία του, μέσω του δικτύου πρακτόρων, έγινε αμέσως γνωστή στους Μεντέζ-Νάσι οι οποίοι ήξεραν τα πάντα από πρώτο χέρι. Κυρίως για την Ρωσσίδα Χουρρέμ (γελαστή) ή Ρωξυλάνη, η οποία ήτο η ευνοουμένη και η οποία ασκούσε τεράστια επιρροή επάνω του και μέσω αυτού στα πολιτικά πράγματα ενώ επενέβαινε στις αυτοκρατορικές υποθέσεις...
... Μετά την κατάληψη της Συρίας (1516) και της Αιγύπτου (1517), η θαλασσία κυριαρχία των Οθωμανών στην Ανατολική Μεσόγειο κατέστη εμφανής ιδιαίτερα μετά την κατασκευή ισχυρού πολεμικού στόλου. Έλλειπε η Κύπρος για να γίνη πλήρης η Οθωμανική κυριαρχία και αυτοί δεν έκρυβαν τις διαθέσεις τους για την κατάληψι της Ενετικής Κύπρου. Οι θορυβημένοι και απειλούμενοι Ενετοί, εν όψει των κλιμακουμένων οθωμανικών απειλών, επεσκεύασαν τις οχυρώσεις της Αμμοχώστου και της Κερύνειας και γενικά προσεπάθουν να ενισχύσουν την αμυντική ικανότητα της
Κύπρου, διαθέτοντας όμως εξ ανάγκης περιορισμένα μέσα μη δυνάμενοι, λόγω της γνωστής προϊούσης παρακμής, να υποστούν το οικονομικό κόστος που θα συνεπάγετο μια ουσιαστική ενίσχυσις της αμύνης του νησιού. Τόσο αδύναμη ήτο η Βενετία που το 1531 υπεχρέωσε με φόρο τα χωριά της Κύπρου για τα
έξοδα συντηρήσεως 300 στρατιωτών και 200 ιππέων ώστε να μην επιβαρυνθή η
Μητρόπολις.
(Οι Σπαχήδες (οθωμανικά τουρκικά: سپاهی, προφέρεται: [sipaːhi]) απάρτιζαν το οθωμανικό ιππικό. Οργανώθηκαν ως σώμα κατά τον 14ο αιώνα σε φεουδαρχική βάση. Οι αξιωματικοί κατείχαν φέουδα (τιμάρια) κατά το βυζαντινό πρότυπο, που παρέχονταν από τον σουλτάνο, και επιτηρούσαν τους χωρικούς που εργάζονταν στη γη τους. Επίσης, καρπώνονταν τα εισοδήματα που προέρχονταν από τα φέουδα, εις αναγνώριση της στρατιωτικής υπηρεσίας τους προς τον σουλτάνο.ἐδῶ)[ἀπό τήν ἀνάρτησίν μας ἐδῶ]
Άρχισε σταδιακώς να αναπτύσσεται έντονος ανταγωνισμός μεταξύ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Ισπανίας για κυριαρχία στην Μεσόγειο. Η Ισπανία, τον Ιούλιο του 1528, έθεσε επικεφαλής της Αρμάδας τον αναμφισβήτητα άριστο στην ναυτική στρατηγική της εποχής του, Γενουάτη ναύαρχο Αντρέα Ντόρια.
Απ' την μεριά των Οθωμανών, ο ελληνικής καταγωγής ( ἐδῶ νά κάνουμε μια παρέμβασιν πολύ σημαντική. Ἑλληνικῆς καταγωγῆς ὁ Μπαρμπαρόσσα ; Γιά νά θυμηθοῦμε παλαιοτέρα ἀνάρτησίν μας : Ὁ υἱός τοῦ Γιακούμπ,Τζακόμπ, Ἰακώβ ) Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα, αφού κατ' αρχάς εδημιούργησε βάσεις μουσουλμάνων πειρατών στην βόρεια Αφρική, κατέστησε την ναυσιπλοΐα πάρα πολύ επικίνδυνη για τους χριστιανούς, γεγονός ιδιαιτέρως επιζήμιο για το εμπόριο. Ο Μπαρμπαρόσσα τελικώς εχρίσθη υπό του σουλτάνου το 1534 αρχιναύαρχος του Οθωμανικού Στόλου... ( σελίδες 105-106 )
Γιά νά μήν μποῦμε σέ λεπτομέρειες μέ τούς Βενετοτουρκικούς πολέμους,νά σημειώσουμε πώς στούς πολέμους αὐτούς πού ἦσαν κυρίως σέ ἐπίπεδο ναυμαχιῶν,οἱ ὀθωμανοί εἶχαν τήν ἀμέριστο,ἀπό κάθε ἄποψιν κυριολεκτικῶς,βοήθεια τῶν Γάλλων. Μέχρι καί τήν συνθηκολόγησιν τῶν Βενετῶν,τό 1540,τήν συνθήκη Εἰρήνης τήν εἶχε συντάξη στό παρασκήνιο,ἡ γαλλική διπλωματία...
« ...Η απελπισμένη Βενετία παρεχώρησε στους Οθωμανούς τις νήσους του Αιγαίου, το Ναύπλιο, την Μονεμβασία και επλήρωσε πολεμική αποζημίωσι 300.000 βενετικά δουκάτα. Επιπλέον διετηρήθησαν ο κυπριακός φόρος υποτελείας ύψους 8.000 δουκάτων ανά έτος καθώς και ο υποτελικός φόρος της Ζακύνθου ύψους 500 δουκάτων ανά έτος.
Η Ενετική Γερουσία έστειλε στην Κύπρο τους βετεράνους ελληνοαλβανούς stradioti, του Ναυπλίου και της Μονεμβασίας, προς ενίσχυσιν της αμύνης του νησιού. Οι περισσότεροι απ' αυτούς πολέμησαν γενναία και θυσιάστηκαν κατά την άλωσι της Λευκωσίας το 1570. (σελίς 107)
Ο ΟΙΚΟΣ ΛΟΥΖΙΝΙΑΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΕΩΣ ΤΟ 1458
Στην απαρχή της υπό εξέτασιν ιστορικής περιόδου, βασιλεύς της Κύπρου ήτο ο
Ισαάκιος Κομνηνός. Η τυραννία του Ισαακίου Κομνηνού, ανηψιού του
αυτοκράτορος Μανουήλ Κομνηνού Α΄ (1143-1180) δείχνει άνθρωπο άνευ
ηθικών αρχών και αξιών. Μέσω τυχοδιωκτικού τεχνάσματος κατέλαβε το 1184
την εξουσία στην Κύπρο και επέδειξε βαρβαρική σκληρότητα .
Με την ισχύ των όπλων και εκμεταλλευθέντες το αντιβυζαντινό λαϊκό
αίσθημα εξ αιτίας τής αντιλαϊκής εξουσίας των Βυζαντινών, οι τυχοδιώκται
Σταυροφόροι του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου εκυρίευσαν από τον ανάξιο και
τυραννικό Ισαάκιο Κομνηνό το 1191 την Κύπρο, επιβάλλοντας την δική τους
οικονομική τυραννία μέσω κεφαλικού φόρου 50% η οποία όμως τελικώς ήτο
ηθικώς αξιοβίωτη.
Το ίδιο έτος, δηλαδή περί τα τέλη του 1191, ο Ριχάρδος επώλησε την Κύπρο
στους Ναΐτας Ιππότας αντί 100.000 χρυσών βυζαντίων.
Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος δίνει την άδεια στον Γκυ των Λουζινιάν να πάρει το βασίλειο της Κύπρου - έγγραφο από βιογραφία του Βοκάκιου τον 15ο αιώνα. ( ἐδῶ)
Οι Ναΐται, επέβαλαν οικονομική καταπίεσι αλλά προκάλεσαν το θρησκευτικό αίσθημα των Κυπρίων, γεγονός που ωδήγησε σε εξέγερσι. Παρά το ότι οι Ναΐται ήσαν κυριολεκτικώς ελάχιστοι, 15 περίπου ιππόται και 70 περίπου στρατιώται, κατέπνιξαν στο αίμα την εξέγερσι των αμαθών στα πολεμικά Κυπρίων. Εσυνειδητοποίησαν όμως την δυσκολία κατοχής της Κύπρου και μετά ολίγους μήνες, τον Απρίλιο του 1192, την επέστρεψαν στον Ριχάρδο, ο οποίος είχε ήδη κατανοήση το πόσο "μακράν" ήτο η Κύπρος και δεν επεθύμη την εξουσία αυτής. Τότε, με αντίτιμο 60.000 βυζαντινά χρυσά νομίσματα, την εξαγόρασε από τον Ριχάρδο ο σύμμαχός του, Γκυ (Γουίδος) ντε Λουζινιάν και εθεμελίωσε το μετέπειτα ανεξάρτητο Βασίλειο της Κύπρου.
Ο Γκυ ντε Λουζινιάν εκυβέρνησε από το 1192 έως τον θάνατό του το 1194,
όχι ως Βασιλεύς της Κύπρου αλλά ως Κύριος (Lord) της Κύπρου και Βασιλεύς
της Ιερουσαλήμ. Διήρεσε την νήσο σε 350 φέουδα τα οποία έδωσε στους
συμπολεμιστάς-ακολούθους και στην Καθολική εκκλησία.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Γκυ, ο αδελφός του Αμαλάριχος (Αmaury)
κατέλαβε την θέσι του ηγέτου της Κύπρου έως το 1197 οπότε ανεγνωρίσθη
επισήμως ο τίτλος του από τον Ερρίκο ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
 |
| Ὁ Γκύ τῶν Λουζινιάν |
Εν τω
μεταξύ, απέκτησε με μία βασιλική παλλακίδα, την ωραία και συνετή Μαρία την
Πατρινή, έναν υιό, τον Ιάκωβο, ο οποίος ήτο εκ φύσεως, αψύς, πολεμικός και
φιλόδοξος. Ο πατέρας του τον διώρισε Αρχιεπίσκοπο Κύπρου αν και ήτο
έφηβος.
Ο πρώτος γάμος της Καρλόττας ήταν με τον Δούκα της Κόιμπρα, Ιωάννη ο
οποίος αμέσως σχεδόν απέθανε, με τις υποψίες δηλητηριάσεως να πέφτουν
στην Ελένη Παλαιολόγου. Ο – ετεροθαλής – αδελφός της Ιάκωβος
εδολοφόνησε τον θεωρούμενο φονιά του Ιωάννου, κάποιον αξιωματούχο Θωμά
"τσαμπερλάνο" και διέφυγε στην Ρόδο. Εκεί έγινε δεκτός από τους Ναΐτας και
ωργάνωσε το 1456 απόβασι στην Κύπρο με 200 ενόπλους. Τελικώς, ο πατέρας
του τον εσυγχώρησε και τον απεκατέστησε ως Αρχιεπίσκοπο.
Σε ηλικία 22 ετών, όταν το 1458 απέθανε ο πατέρας της, η Καρλόττα
εχρίσθη Βασίλισσα της Κύπρου ενώ ο αδελφός της άρχισε αγώνα διεκδικήσεως
του χρίσματος με αρχική επιτυχία την αναγνώρισί του από τον σουλτάνο της
Αιγύπτου. Η εξιστόρησις της βασιλείας της Καρλόττας συνεχίζεται μετά την
αναγκαία παράθεσι της σχετιζομένης ιστορίας του Οίκου της Σαβοΐας.
Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ ΕΩΣ ΤΟ 1465
( Ἀριστερά : Η ιταλική βασιλική οικογένεια: (από αριστερά προς τα δεξιά) Οι Βασιλικές Υψηλότητες Πρίγκιπας Εμμανουήλ Φιλιμπέρτος και η Πριγκίπισσα Κλοτίλδη της Σαβοΐας, η Πριγκίπισσα Μαρίνα και ο Πρίγκιπας Βίκτωρ Εμμανουήλ της Σαβοΐας, ο Μέγας Μάγιστρος και Επικεφαλής του Βασιλικού Οίκου της Σαβοΐας. Ἀπό ἐδῶ)
Η πριγκίπισσα της Αχαΐας Ισαβέλλα
του Οίκου των Βιλαρδουίνων, χήρα για δεύτερη φορά από το 1297, ανεζήτη το
1300 τρίτο σύζυγο στην Ιταλία. Αν και ο Φίλιππος ήτο κατά 20 έτη νεώτερός
της, ο γάμος έγινε και ο Φίλιππος κατέστη το 1301 Πρίγκιψ Αχαΐας. Η διοίκησις
του αλαζονικού Φιλίππου ήταν τυραννική και προσέβλεπε αποκλειστικώς στην
γρήγορη αύξησι του πλούτου του θησαυροφυλακίου της Σαβοΐας με κλοπές,
εκβιασμούς και υπερβολική φορολογία των Πελοποννησίων.
Η καταπιεστική
διοίκησίς του ωδήγησε σε επανάστασι των εντοπίων η οποία όμως απέτυχε.
Τελικώς εξεδιώχθη από την Πελοπόννησο υπό του Φιλίππου της Νεαπόλεως το
1307.
Μερικά χρόνια αργότερα, όταν κυρίαρχοι της Αχαΐας ήσαν πλέον οι Ιππόται
της Ναβάρρας, ο Αμαδέος Ζ΄ της Σαβοΐας, ο επιλεγόμενος "Ερυθρός Κόντες",
διεκδίκησε το 1387 απ' αυτούς την ηγεσία της Αχαΐας, αλλά ματαίως. Η
διεκδίκησις έπαυσε οριστικώς με τον θάνατό του το 1391 και άνοδο στην
εξουσία του υιού του Αμαδέου Η΄.
Ο Αμαδέος Η΄ (1383-1451) το 1417 έλαβε από τον Αυτοκράτορα
Σιγισμούνδο τον τίτλο του Δουκός της Σαβοΐας τον οποίο τίτλο απεμπόλησε το
1434 ώστε να χρισθή Πάπας (αντιπάπας, με το όνομα Φελίξ Ε΄) το 1439 και
αμέσως τον διεδέχθη στην ηγεσία του Δουκάτου ο υιός του Λουδοβίκος.
Ο Λουδοβίκος της Σαβοΐας (1413-1465), σχεδόν αμέσως μετά την
ενθρόνισί του ενυμφεύθη το 1434 την Άννα Λουζινιάν, θυγατέρα του Βασιλέως
της Κύπρου Ιανού Λουζινιάν (1398-1432) και αδελφή του μετέπειτα Βασιλέως
της Κύπρου Ιωάννου Β΄ Λουζινιάν. Ο γάμος αυτός εσημείωσε την απαρχή των
κληρονομικών διεκδικήσεων του Οίκου της Σαβοΐας επί του Βασιλείου της
Κύπρου. Το ζεύγος απέκτησε 6 τέκνα με πρωτότοκο τον Αμαδέο Θ΄,
δευτερότοκο τον Λουδοβίκο τον Νεώτερο και πέμπτο στην σειρά τον
Φίλιππο ...
ΤΑΥΤΙΣΙΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΟΙΚΩΝ
ΣΑΒΟΪΑΣ-ΛΟΥΖΙΝΙΑΝ
Πίνακας : Ἡ Καρλότα τῆς Κύπρου (Ἀπό τό : Βασίλειο τῆς Κύπρου, ἐδῶ)
Το 1459, ενώ ήδη είχε ξεσπάσει η αδελφική διαμάχη της διαδοχής στον θρόνο της Κύπρου, η επίσημη Βασίλισσα της Κύπρου, Καρλόττα, σε ηλικία 23 ετών, υπανδρεύθη τον πρώτο εξάδελφό της Λουδοβίκο τον Νεώτερο (τον υιό της θείας της Άννας Λουζινιάν με τον Λουδοβίκο της Σαβοΐας και αδελφό του Αμαδέο Θ΄) τοιουτοτρόπως ενισχύοντας τις βλέψεις της Σαβοΐας στην Κύπρο. Ο επίβουλος του θρόνου της Κύπρου, ο ετεροθαλής αδελφός της, Ιάκωβος, με δικό του στρατό και την βοήθεια Μουσουλμάνων πλέον, την επολιόρκησε από το 1460 έως το 1463 στο κάστρο της Κυρήνειας. Διαρκούσης της πολιορκίας, ο Τούρκος Σουλτάνος έδειξε εμπράκτως, με 80 πλοία, την εύνοιά του στον Ιάκωβο. Μη δυναμένη να αντιμετωπίση πλέον την πολιορκία η Καρλόττα με τον Λουδοβίκο ξέφυγαν και κατέφυγον στην Ρώμη όχι τυχαίως αλλά σκοπίμως ώστε ευρισκόμενοι πλησίον του Πάπα, να επιδιώξουν την αναγνώρισί τους ως Βασιλείς της Κύπρου. Στις διεκδικήσεις τους είχαν οπωσδήποτε την υποστήριξι του Δουκάτου της Σαβοΐας και των συμμαχιών του. Ο Λουδοβίκος ο νεώτερος απεβίωσε το 1482 ενώ η Καρλόττα έως τον θάνατό της, το 1487, διετήρησε μεν τον τίτλο της Βασιλίσσης, όμως μετά θάνατον, στην διαθήκη της, τον παρεχώρησε στον οίκο της Σαβοΐας. Ο τίτλος βέβαια ήδη εφέρετο από τους Δούκες της Σαβοΐας.
Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ ΑΠΟ 1465 ΕΩΣ 1553
Ο Δουξ Λουδοβίκος απεβίωσε το 1465 και τον διεδέχθη ο πρωτότοκος, ο
Αμαδέο Θ΄, ο οποίος εκυβέρνησε από το 1465 έως το 1472.
Τα τέκνα του Αμαδέου Θ΄ (Φιλιμπέρτος Α΄, Κάρλος Α΄, Κάρλος Β΄)
εκυβέρνησαν το Δουκάτο ως το 1496 μη αφήνοντας άρρενες απογόνους.
Επομένως, το 1496, ο εν ζωή μικρός αδελφός του Αμαδέου Θ΄, ο Φίλιππος
Β΄, (και εφ' όσον ο δευτερότοκος Λουδοβίκος ο νεώτερος δεν ήτο εν ζωή από το
1482), κληρονομικώ δικαιώματι, ανέλαβε την ηγεσία του Δουκάτου
αποδεχόμενος και τον τίτλο του Βασιλέως της Κύπρου. Απεβίωσε μετά ένα
έτος.
Ακολούθως, Δούκες της Σαβοΐας κατέστησαν οι απόγονοι του Φιλίππου Β΄,
Φιλιμπέρτος Β΄ 1497-1504, και Κάρολος Γ΄ 1504-1553. (Εννοείται ότι όλοι
αυτοί έφεραν τον τίτλο του Βασιλέως της Κύπρου και δικαιωματικά σαν
απόγονοι των Λουζινιάν τόσο από την πλευρά της Άννας Λουζινιάν όσο και της
Καρλόττας Λουζινιάν).
Το Δουκάτο της Σαβοΐας εκυβερνάτο υπό των Γάλλων από το 1535-1559
όταν ο ικανώτατος και ευφυέστατος Εμμανουήλ Φιλιμπέρτο (1553-1580),
νόμιμος κληρονομικός διεκδικητής του Οίκου, κατάφερε να το αποσπάση από
τους Γάλλους και να το ανεξαρτητοποιήση φέροντας και τον τίτλο του
Βασιλέως της Κύπρου.
Τα χρόνια κυβερνήσεως του Δουκός Εμμανουήλ Φιλιμπέρτο συμπίπτουν με
τα χρόνια μεσουρανήματος του Ιωσήφ Νάσι.
( σελίδες 109-114)
Συνεχίζεται ...
Οἱ βαθιές ῤίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως... ( μέρος Η΄)
Οἱ βαθιές ῤίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως... ( μέρος Θ΄)
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου