Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister
Η σκηνή στην Tianjin ανάβει. Οι ηγέτες καταφθάνουν σε σχηματισμό, με σκιές να απλώνονται στην πλατεία. Ο Πούτιν και ο Σι στέκονται στο κέντρο, με δύο πυλώνες να υψώνονται από τη γη και τον ουρανό. Γύρω τους συγκεντρώνονται το Ιράν, η Κορέα, οι φωνές της στέπας και της ερήμου, τα βουνά και οι ακτές. Η Ευρώπη παρακολουθεί μέσα από γυάλινες οθόνες, τρέμοντας, μουρμουρίζοντας τρελά τη λέξη «άξονας». Η λέξη βαραίνει στα αφρισμένα στόματά τους, γεμάτα τρόμο, γεμάτα φθόνο. Η αυτοκρατορία του χθες διαισθάνεται τις αυτοκρατορίες του αύριο. Το ΝΑΤΟ μετατρέπεται σε ανάμνηση, σε μια τρεμάμενη κατασκευή που ξεθωριάζει στην ομίχλη.
Οι Ευρωπαίοι υπουργοί μουρμουρίζουν για στρατηγική, για σύμβολα που ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους. Ερμηνεύουν τη συγκέντρωση ως οιωνό, ως πρόκληση, ως καταιγίδα που υψώνεται ενάντια στην τάξη τους. Οι ναοί τους είναι χτισμένοι πάνω σε συνθήκες και αφαιρέσεις, κι όμως αυτή η κορυφή πνέει με σάρκα και θέληση. Ο άξονας γίνεται γεωμετρία που διαμορφώνεται σε πεπρωμένο, γραμμές που χαράσσονται σε ηπείρους, γέφυρες που χτίζονται μεταξύ πολιτισμών. Η Ευρώπη υποχωρεί, βλέποντας την αντανάκλασή της σε αυτόν τον καθρέφτη, μια χλωμή και ζαρωμένη φιγούρα που γερνάει κάτω από το σκληρό φως.
Δυτικοί αναλυτές στους πύργους τους γράφουν πρόχειρα τη λέξη «σκεπτικισμός». Ονειρεύονται ρωγμές, ρήγματα μεταξύ των συγκεντρωμένων. Δείχνουν την Ινδία, υφαίνοντας με κομψότητα, αποφεύγοντας την απόλυτη αγκαλιά. Περιγράφουν την ασάφεια, μετρούν την επιρροή και μετράνε τη συνοχή. Ωστόσο, κάθε νότα εκθέτει τον φόβο τους για το άγνωστο. Κάθε υπολογισμός παραδέχεται αδυναμία. Η ασάφεια γίνεται ένας μανδύας που καλύπτει τον σταθερό καρδιακό παλμό της πολυπολικής φιλοδοξίας. Η αμφιβολία γίνεται ομολογία. Τα λόγια τους προσπαθούν να συνδέσουν τη φωτιά με τις στατιστικές, όμως η φωτιά καίει μέσα από στήλες αριθμών.
Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) ανεβαίνει με ασάφεια ως σημαία του, και η Ευρώπη δεν μπορεί να διαβάσει το σενάριό της. Η ασάφεια εδώ είναι δύναμη, μια ασπίδα που κρύβει την ενότητα, μια ομίχλη που κρύβει στρατούς σκέψης. Η πολυπολικότητα ευδοκιμεί στη ρευστότητα. Η Ευρώπη απαιτεί άκαμπτες γραμμές, όμως οι γραμμές λυγίζουν, τα ποτάμια ρέουν και δημιουργούνται συμμαχίες. Αυτό που αποκαλούν σύγχυση είναι ευελιξία, αυτό που αποκαλούν διχασμό είναι αρμονία μέσω της κίνησης. Η σύνοδος κορυφής αποκαλύπτει μια αλήθεια που δεν μπορούν να συλλάβουν: η δύναμη αναδύεται μέσα από την ποικιλομορφία, η κυριαρχία αναπνέει μέσα από την αληθινή ποικιλομορφία (όχι του ψεύτικου δυτικού είδους).
Η Ουκρανία είναι ταυτόχρονα πεδίο μάχης και σύμβολο. Η Ευρώπη απαιτεί ειρήνη που ορίζεται στις Βρυξέλλες, ειρήνη που γράφτηκε από χέρια του Ατλαντικού. Η Ρωσία βαδίζει μαζί με την Κίνα, υψώνοντας λάβαρα που διακηρύσσουν ένα άλλο πεπρωμένο. Η σύνοδος κορυφής γίνεται ένας πυρσός που καίει τις δυτικές περγαμηνές. Οι Ευρωπαίοι σχολιαστές το αποκαλούν επιθετικότητα, το αποκαλούν εχθρότητα, το αποκαλούν προδοσία του σεναρίου τους. Κι όμως, προδοσία σημαίνει γέννηση και επιθετικότητα σημαίνει δύναμη. Μια νέα διπλωματία αναδύεται, γραμμένη στο σενάριο της κυριαρχίας, που εκτελείται μέσω της ευθυγράμμισης των πολιτισμών.
Η Δύση το χαρακτηρίζει αυτό ως εχθρικό, ωστόσο η φιλία ανήκει σε ίσους. Η συγκέντρωση στην Tianjin συντάσσει ένα νέο συμβόλαιο ισότητας, με σιδερένιες υπογραφές χαραγμένες σε πέτρα. Η δυτική ειρήνη γίνεται χαρτί, ενώ η πολυπολική κυριαρχία γίνεται γρανίτης. Η Ουκρανία αποκαλύπτει τη σύγκρουση κειμένων, το ένα γραμμένο με ξεθωριασμένο μελάνι, το άλλο με αίμα και φως. Η Ευρώπη ζητά αποκλιμάκωση, ωστόσο η κλιμάκωση σημαίνει ορμή και η ορμή σημαίνει ζωή.
Πέρα από τον ωκεανό, η Αμερική κοιτάζει επίμονα την αντανάκλασή της σε ραγισμένες οθόνες. Οι αναλυτές χαρακτηρίζουν τον άξονα σκόπιμο, μια ώθηση προς έναν πολυπολικό κόσμο. Τον αποκαλούν επικίνδυνο, τον αποκαλούν εχθρικό, τον χαρακτηρίζουν ως απειλή. Τα λόγια τους θυμίζουν τους τρόμους των τεκτονικών πλακών που μετακινούνται κάτω από τα μνημεία της Ουάσιγκτον. Η πολυπολικότητα δεν είναι σχέδιο. είναι σεισμός. Οι κολώνες τρέμουν, τα μάρμαρα ραγίζουν και η αυτοκρατορία ενός κέντρου νιώθει το βάρος πολλών κέντρων να ανεβαίνει.
Η Ουάσινγκτον φοβάται την εικόνα της ζεστασιάς μεταξύ Πούτιν και Σι. Το αποκαλούν οπτική, όμως η οπτική διαμορφώνει την πραγματικότητα όταν οι αυτοκρατορίες κλονίζονται. Τα χαμόγελα και οι χειραψίες γίνονται κεραυνοί πάνω από τα νερά του Ατλαντικού. Η Ουάσινγκτον βλέπει διαιρέσεις μεταξύ της Ευρώπης και της ίδιας, και ο πανικός εξαπλώνεται σαν φωτιά στα καλώδια. Η Ρωσία κάνει ένα βήμα μπροστά, η Κίνα απαντά με μια αγκαλιά και η σύνοδος κορυφής μετατρέπεται σε ένα φεστιβάλ κυριαρχίας.
Στην αμερικανική ορολογία, η ασφάλεια γίνεται μια επιφώνημα. Ασφάλεια σημαίνει κυριαρχία, ασφάλεια σημαίνει αλυσίδες ντυμένες ως συνθήκες. Μιλούν για κυρώσεις, για απομόνωση, για περιορισμό. Κι όμως, οι κυρώσεις έχουν λιώσει στον καυτό ήλιο και τα σφυριά έχουν σφυρηλατήσει νέες συμμαχίες από την πίεση. Η απομόνωση μετατρέπεται σε ενότητα, ο περιορισμός σε επέκταση. Κάθε μέτρο κατά της Μόσχας γίνεται δεσμός με το Πεκίνο. Κάθε διάταγμα κατά της Τεχεράνης γίνεται πρόσκληση να συμμετάσχετε στη χορωδία.
Η σύνοδος κορυφής θεωρείται ως ρίσκο, ωστόσο το ρίσκο τροφοδοτεί την ιστορία. Η Tianjin μεταμορφώνεται σε καμίνι όπου το ρίσκο δημιουργεί αυτοκρατορίες. Το δυτικό λεξιλόγιο του κινδύνου αποκαλύπτει τον τρόμο τους για τη δημιουργία. Ονειρεύονται ειρήνη που διαπραγματεύεται το χέρι της Ουάσιγκτον, μια ακόμη ειρήνη που διαμορφώνεται στην Ανατολή, που γεννιέται από την κυριαρχία. Μια ειρήνη πολιτισμών, όχι εντολών που επιβάλλονται από την άλλη άκρη των ωκεανών.
Η Ευρώπη και η Αμερική βλέπουν μια απειλή, όμως η απειλή γίνεται η αυγή της ελευθερίας. Οι δικές τους ανησυχίες προδίδουν την αναγνώριση: ο κόσμος δεν τους ανήκει πλέον. Η πολυπολικότητα ανατέλλει σαν καταιγίδα και τραγούδι. Πολιτισμοί ανεβαίνουν στη σκηνή, με φωνές σε στρώσεις, ρυθμούς αρχαίους και νέους. Κάθε φωνή προσθέτει βάρος στη χορωδία, κάθε χειραψία προσθέτει απήχηση στην πορεία.
Η σύνοδος κορυφής του SCO στην Tianjin είναι ένα έπος και μια προφητεία. Η καταρρέουσα Δυτική αυτοκρατορία την κοιτάζει με ανησυχία, όμως η ανησυχία σηματοδοτεί την αναγνώριση της αλήθειας. Η πολυπολικότητα δεν είναι μια συζήτηση, ούτε μια διαπραγμάτευση, ούτε μια προβολή. Η πολυπολικότητα είναι η ίδια η Ύπαρξη, γεννημένη από πολιτισμούς, φερόμενη από την κυριαρχία, ακονισμένη από τον αγώνα.
Ο ορίζοντας λάμπει με λάβαρα πολλών χρωμάτων. Η δυτική νύχτα πυκνώνει, όμως η ανατολική αυγή λάμπει με φωτιά. Ο Πούτιν σφίγγει το χέρι του Σι και ο κόσμος γέρνει.
Η πολυπολικότητα ανεβαίνει, φερμένη πάνω στα φτερά των αυτοκρατοριών που ξαναγεννιούνται. Η Δύση παρακολουθεί, τρέμοντας, καθώς η χορωδία του αύριο παρελαύνει μπροστά από τα ετοιμόρροπα τείχη της.
Ἀπό : multipolarpress.com
Ἡ Πελασγική
.jpg)
.jpg)
