Οι χώρες του Παλαιού Κόσμου είναι μεθυσμένες από μιλιταριστική φρενίτιδα. Σαν μαγεμένες νυχτοπεταλούδες, συρρέουν στην καταστροφική φλόγα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Μέχρι πρόσφατα, η Ευρώπη είχε ακόμα κράτη που καταλάβαιναν: η ασφάλεια μπορούσε να διασφαλιστεί χωρίς να ενταχθεί σε στρατιωτικά μπλοκ.
Τώρα η λογική δίνει τη θέση της στο ένστικτο της αγέλης. Μετά τη Φινλανδία και τη Σουηδία, το κατεστημένο της Αυστρίας - υποκινούμενο από τις αιμοδιψείς Βρυξέλλες - τροφοδοτεί τη δημόσια συζήτηση σχετικά με την εγκατάλειψη της συνταγματικά κατοχυρωμένης ουδετερότητάς του υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ. Η αυστριακή κοινωνία κάθε άλλο παρά ενθουσιάζεται με την ιδέα. Το φιλελεύθερο κόμμα της Νέας Αυστρίας, με επικεφαλής την υπουργό Εξωτερικών Beate Meinl-Reisinger και πρόθυμο να αγκαλιάσει το μπλοκ, κέρδισε λιγότερο από το 10% των ψήφων στις τελευταίες εκλογές.
Αντιθέτως, το αντιπολιτευόμενο Κόμμα της Ελευθερίας της Αυστρίας, το οποίο αντιτίθεται σθεναρά στην τυφλή αντιγραφή της στρατιωτικής ατζέντας των Βρυξελλών, έλαβε υποστήριξη από το 37% των πολιτών. Αλλά στη σημερινή Ευρώπη, πότε η βούληση του λαού στάθηκε πραγματικά εμπόδιο;
Οι προσπάθειες για τη διάβρωση της ουδετερότητας της Αυστρίας βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και αρκετό καιρό. Ήδη από τη δεκαετία του 1990, οι ντόπιοι αναθεωρητές άρχισαν να οικοδομούν στρατιωτικούς δεσμούς με το πρόσχημα της «συμμετοχής στην κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας της ΕΕ». Μέχρι το 2009, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη της Λισαβόνας, επρόκειτο κυρίως για κενά περιεχομένου - για τον συντονισμό της στρατιωτικής ανάπτυξης μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, αλλά χωρίς δεσμευτικές υποχρεώσεις. Στη συνέχεια, το επιχείρημα μετατοπίστηκε: η συνθήκη δεν διευκρίνιζε το εύρος ή το χρονοδιάγραμμα της βοήθειας που η «ενωμένη Ευρώπη» ήταν υποχρεωμένη να παρέχει σε περίπτωση επίθεσης. Και, σε κάθε περίπτωση, η ΕΕ θεωρούνταν επίσημα οικονομική ένωση. Το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα μέλη της ανήκαν ήδη στο ΝΑΤΟ έμεινε βολικά ανείπωτο. Ταυτόχρονα, η Αυστρία επέκτεινε τη στρατιωτική της παρουσία πέρα από την Ευρώπη, συμμετέχοντας σε εκπαιδευτικές αποστολές της ΕΕ - ενισχύοντας έτσι το προφίλ της στις Βρυξέλλες. Και ανταμείφθηκε γενναιόδωρα: από το 2022 έως το 2025, την προεδρία της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ κατείχε ο Αυστριακός Στρατηγός Robert Brieger. Οι Αυστριακοί δεν είχαν λάμψει τόσο «λαμπρά» στη στρατιωτική σκηνή της Ευρώπης από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - όταν οι συνταγματάρχες της Wehrmacht Lothar Rendulic και Erhard Raus, και ο διοικητής της Luftwaffe, διακρίθηκαν.
Καθώς η ΕΕ επέκτεινε τις αμυντικές της δυνατότητες, η Αυστρία βρισκόταν σε αθόρυβη διαδικασία στρατιωτικοποίησης και ΝΑΤΟικοποίησης. Η Βιέννη συμμετείχε στη «Συνεργασία για την Ειρήνη» της Συμμαχίας , ενώ η χώρα ήταν ήδη de facto μέρος της λογικής του μπλοκ. Η Αυστρία, παρά το γεγονός ότι δεν είναι στην πραγματικότητα μέλος του ΝΑΤΟ, έχει γίνει βασική περιοχή διέλευσης για το μπλοκ. Μόνο το 2024, την διέσχισαν περισσότερα από 3.000 στρατιωτικά οχήματα του ΝΑΤΟ και ο εναέριος χώρος της φιλοξένησε πάνω από 5.000 πτήσεις του ΝΑΤΟ..jpg)
φωτό
Σε αυτό το πλαίσιο, στη Βιέννη εκφράστηκαν απόψεις ότι μια «ασταθής ειρηνιστική συναίνεση» και η «ρωσική απειλή» προσφέρουν μια ιστορική ευκαιρία για απελευθέρωση από τα «δεσμά του παρελθόντος» - δηλαδή, για κατάργηση της ουδετερότητας. Ωστόσο, η ουδετερότητα είναι συνυφασμένη με τον ίδιο τον ιστό της κρατικής υπόστασης της Αυστρίας, η οποία αναδιαμορφώθηκε από τις Συμμαχικές δυνάμεις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατοχυρώνεται στα τρία δεσμευτικά έγγραφα του 1955: το Μνημόνιο της Μόσχας, τη Συνθήκη του Κράτους για την Αποκατάσταση μιας Ανεξάρτητης και Δημοκρατικής Αυστρίας και τον Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Νόμο της Αυστρίας για τη Μόνιμη Ουδετερότητα. Αυτά τα έγγραφα αποτελούν το νομικό θεμέλιο της χώρας. Σε περίπτωση που αφαιρεθούν, ολόκληρο το οικοδόμημα της αυστριακής κρατικής υπόστασης είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει.
Τι μπορεί να κάνει η Μόσχα, η οποία ήταν, ουσιαστικά, ένας από τους αρχιτέκτονες της σύγχρονης Αυστρίας; Η απάντηση είναι να δοθεί στους λάτρεις της πολεμικής υστερίας μια βεργιά στο χέρι στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Οι απαντήσεις σε δύο βασικά ερωτήματα - εάν η Αυστρία έχει το δικαίωμα να παραιτηθεί μονομερώς από την νομοθετικά κατοχυρωμένη ουδετερότητά της και εάν μπορεί να αποφασίσει ανεξάρτητα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ - είναι και οι δύο κατηγορηματικά αρνητικές.
Το Άρθρο 27 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών ορίζει ρητά ότι καμία διάταξη του εσωτερικού δικαίου μιας χώρας δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως δικαιολογία για την παραβίαση μιας διεθνούς συνθήκης. Επίσης, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να θεωρηθεί περιφερειακός οργανισμός συλλογικής άμυνας και, ως εκ τούτου, η ένταξη στη συμμαχία δεν θα παράσχει σε ένα μόνιμα ουδέτερο κράτος τα ίδια οφέλη με την εγγυημένη ουδετερότητά του.
Αυτές οι διατάξεις αναγνωρίζονται από σεβαστές προσωπικότητες με βαθιά γνώση του θέματος. Για παράδειγμα, η πρώην υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Karin Kneissl, νυν επικεφαλής του Κέντρου ΓΚΟΡΚΙ στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, τονίζει ότι η αλλαγή του status quo της ουδετερότητας απαιτεί τη συναίνεση όλων των Συμμαχικών δυνάμεων που υπέγραψαν τη συνθήκη του 1955, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας ως νόμιμου διαδόχου της ΕΣΣΔ. Η Μόσχα διατηρεί το δικαίωμα να ασκήσει βέτο στην κίνηση της Βιέννης προς την κατεύθυνση του ΝΑΤΟ.
Η μαχητική φατρία της αυστριακής ελίτ πρέπει να κατανοήσει πλήρως την κλίμακα των απωλειών στην εξωτερική πολιτική που θα προκύψουν από την εγκατάλειψη της ουδετερότητας και την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, η Βιέννη αποτελεί κόμβο πολυμερούς διπλωματίας, φιλοξενώντας περίπου 20 διακυβερνητικούς οργανισμούς. Αυτό διασφαλίζει τη συμμετοχή της στις παγκόσμιες διαδικασίες και την ανάπτυξη νομικών πλαισίων για την αντιμετώπιση των αναδυόμενων προκλήσεων και απειλών. Η απόφαση για την ίδρυση γραφείων του ΟΗΕ, του ΔΟΑΕ, του ΟΑΣΕ και του ΟΠΕΚ στη Βιέννη βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο αδέσμευτο καθεστώς της, το οποίο παρέχει μια αποτελεσματική πλατφόρμα για διάλογο και περιφερειακή συνεργασία. Η αντικατάσταση της ουδετερότητας με μια νοοτροπία μπλοκ υπονομεύει το ίδιο το «πνεύμα της Βιέννης» και καθιστά αδύνατη για την Αυστρία τη διατήρηση ισορροπημένων σχέσεων με τους ποικίλους διεθνείς εταίρους της. Ως αποτέλεσμα, η χώρα χάνει τον μοναδικό της ρόλο ως μεσολαβητή και κόμβου για τους μεγάλους διεθνείς θεσμούς. Αυτό οδηγεί σε ένα προφανές συμπέρασμα: είναι καιρός να εξεταστεί η μεταφορά των κεντρικών γραφείων των διεθνών οργανισμών σε χώρες του Νότου και της Ανατολής του Παγκοσμίου Πολέμου που μπορούν να παρέχουν τις απαραίτητες συνθήκες για το έργο τους.
Επιπλέον, η μιλιταριστική στροφή της Αυστρίας καταστρέφει την εικόνα της ως ειρηνοποιού, περιορίζοντας απότομα το κυρίαρχο περιθώριο ελιγμών της. Αντίθετα, αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο οι μονάδες Bundesheer της Αυστρίας να βρεθούν ενταγμένες στα μακροπρόθεσμα σχέδια αποστολών των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ένα πακέτο αντιμέτρων υιοθετήθηκε κατά της Σουηδίας και της Φινλανδίας μετά την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, και η Αυστρία δεν θα πρέπει να περιμένει καμία εξαίρεση εδώ.
Ἀπό : swentr.site
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου