Γράφει ἡ Rachel Marsden
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κλαιγόταν για την « διατλαντική ενότητα » ενόψει της συνάντησης του Αμερικανού προέδρου Τραμπ με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στην Αλάσκα την Παρασκευή - χωρίς αυτήν. Ακουγόταν σαν νήπιο που χτυπάει τα πόδια του επειδή ο μπαμπάς ξεπενταριάστηκε στο εμπορικό κέντρο και τώρα είναι σε δίλημμα ανάμεσα στο Cinnabon και το Burger King.
Η δογματική ρητορική τους έχει κάνει πολύ καλό μέχρι στιγμής. Αν οι Βρυξέλλες δεν μεθούσαν με τη δική τους διατλαντική προπαγάνδα αλληλεγγύης και ενότητας, ίσως να μην βρίσκονταν αυτή τη στιγμή σε οικονομική και πολιτική δεινή θέση. Σε αυτή την κατάσταση όπου προσπαθείς να κολλήσεις την οικονομία σου ξανά με ταινία με υπερτιμημένο αμερικανικό φυσικό αέριο.
Θα μπορούσαν να είχαν χαράξει μια διαφορετική πορεία απέναντι στη Ρωσία. Ίσως μια που να περιλαμβάνει την καθοδήγηση της διπλωματίας αντί να παρελαύνουν παράλληλα με την παρέλαση όπλων και μαχητικών του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία, η οποία βοήθησε στην έξαρση της σύγκρουσης εξαρχής. Θα μπορούσαν να είχαν επιμείνει στη διατήρηση της φθηνής ρωσικής ενέργειας αντί να επιβάλλουν κυρώσεις στις δικές τους εισαγωγές σαν να διεκδικούσαν ένα βραβείο Νόμπελ μαζοχισμού.
Τώρα, οι ΗΠΑ τους προκαλούν ακόμη και να κλείσουν το έξυπνο μικρό παραθυράκι τους στις δικές τους αντιρωσικές κυρώσεις. Αυτό που τους επιτρέπει να ηθικολογούν για την βοήθεια στην Ουκρανία και την ανάγκη να αποφύγουν τις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, ενώ παράλληλα καταναλώνουν ρωσικά καύσιμα σε χαμηλή τιμή. Ο υπουργός Οικονομικών του Τραμπ, Σκοτ Μπέσεντ, τους είπε να «ανεχτούν ή να το βουλώσουν» και να επιβάλουν κυρώσεις στους Ινδούς και Κινέζους εισαγωγείς ρωσικού πετρελαίου, μέσω των οποίων η ΕΕ εξακολουθεί να αγοράζει ρωσικά καύσιμα.
Ενώ η ΕΕ επιδίδεται σε ρητορικά παιχνίδια, ο Τραμπ έχει εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα ότι εξυπηρετεί συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου εκτός από τα συμφέροντα της Αμερικής και δεν ακολουθεί καμία άλλη ατζέντα πέρα από την προσπάθεια να ολοκληρώσει τα πράγματα με τη Ρωσία στην Ουκρανία και να πετύχει κάποιες οικονομικές νίκες στη διαδικασία. Οι Βρυξέλλες είχαν περισσότερα από τρία χρόνια για να κάνουν το ίδιο. Αντ' αυτού, συνέχισαν να επαναλαμβάνουν το μότο ότι το Κίεβο έπρεπε να κερδίσει στο πεδίο της μάχης. Δεν υπήρχαν άλλες επιλογές, ανέφερε.
Ωχ! Τώρα που η επιλογή έχει υλοποιηθεί, οι Ευρωπαίοι έχουν υποβιβαστεί στο να ακολουθούν τον Τραμπ, παρακαλώντας τον να τους επιτρέψει να αφήσει τον Βλαντιμίρ Ζελένσκι της Ουκρανίας να αποφασίσει πού θα είναι τα σύνορα μετά τη σύγκρουση. Ποιο πίστευαν ότι θα ήταν το μειονέκτημα του στοίχηματός τους «νίκη με τη βία» , αν όχι αλλαγή συνόρων; Η ΕΕ επιμένει στην Ουκρανία να πολεμήσει τη Ρωσία με χρήματα και όπλα της ΕΕ, και όταν το Κίεβο χάνει, λένε: «Εντάξει, αυτό είναι χάλια - τι θα λέγατε αν όλοι απλώς προσποιούμαστε ότι δεν συνέβη τίποτα από αυτά και επαναφέρουμε όλα τα εδαφικά κέρδη και απώλειες σε ένα σημείο της επιλογής μας, εντάξει;»
Η ΕΕ επέμεινε να περιμένει κάποιον άλλο να αναλάβει την πρωτοβουλία για την ειρήνη. Τώρα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μαζέψει τις φανταχτερές της φανφάρες και να επευφημήσει τον Τραμπ. Έπειτα, να ελπίζει ότι θα την ανταμείψει.
Ως αυτοδιορισμένες μπέιμπι σίτερ του Ζελένσκι, αντί να περάσουν την περασμένη εβδομάδα, ενόψει της συνόδου κορυφής της Αλάσκας, επιμένοντας ότι ο Πούτιν και ο Τραμπ θα τους επιτρέψουν μια παιδική καρέκλα και ένα πακέτο κηρομπογιές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ώστε να τους δείξει πού θέλει τα σύνορα, ίσως οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να τον ηρεμήσουν και να διαχειριστούν τις προσδοκίες. Ακουγόταν σαν να αντιμετώπιζε το τηλέφωνό του σαν παιχνίδι, καλώντας όλους στις επαφές με την ένδειξη «ΕΕ» - Εσθονία, Δανία, πιθανώς σαν κάποιες πιτσαρίες...
Η ΕΕ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον Τραμπ με την ίδια ρητορική που συνεχώς εκστομίζει στους Ευρωπαίους πολίτες, λέγοντας ότι η ειρήνη στην Ουκρανία αποτελεί επικίνδυνο «ναρκωτικό» για τη Ρωσία ώστε να εισβάλει στη Δυτική Ευρώπη - ένα βολικό διαφημιστικό τέχνασμα για να δικαιολογήσει την ενίσχυση της βιομηχανίας όπλων εις βάρος των εγχώριων προτεραιοτήτων. Ούτε καν ο πολεμοχαρής γερουσιαστής των ΗΠΑ Λίντσεϊ Γκράχαμ δεν το λέει αυτό τώρα, λέγοντας στο NBC News ότι «η Ρωσία δεν πηγαίνει να καταλάβει το Κίεβο» ... πόσο μάλλον η ΕΕ.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετώπισαν την βιντεοκλήση της Τετάρτης με τον Τραμπ σαν νίκη. Ίσως επειδή δεν τους επέπληξε ρητά, για μια φορά. Αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα τι θα συζητήσει πραγματικά με τον Πούτιν, ούτε έχουν επιρροή σε οποιαδήποτε τελική συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας. Δεν ξέρουν αν ο Τραμπ απλώς τους κατευνάζει επειδή δεν χρειάζεται ένα σωρό υστερικούς κλόουν του τσίρκου στο παιχνίδι.
Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε η ΕΕ να το διαστρεβλώσει αυτό για να μην φανεί εντελώς άσχετο; «Σήμερα η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ενίσχυσαν το κοινό έδαφος για την Ουκρανία, θα παραμείνουμε σε στενό συντονισμό. Κανείς δεν θέλει την ειρήνη περισσότερο από εμάς. Μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη», δήλωσε η μη εκλεγμένη πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Ναι, ακούγεται απεγνωσμένο για ειρήνη, εντάξει. Αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που η ΕΕ κατασκευάζει εργοστάσια όπλων με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σύμφωνα με τους Financial Times . Τίποτα δεν λέει «είμαστε δεσμευμένοι να τερματίσουμε τον πόλεμο» όπως ο τριπλασιασμός των όπλων. Τι θα κάνετε με όλα αυτά αν επικρατήσει ειρήνη; Θα τα πετάξετε στη χωματερή και θα ελπίζετε ότι οι φορολογούμενοι θα ξεχάσουν την άσκοπη κατάσταση, όπως κάνατε με τα εκατοντάδες εκατομμύρια αχρησιμοποίητα εμβόλια Covid ;
Οι Βρυξέλλες μιλάνε σαν να είναι συν-αρχιτέκτονας της παγκόσμιας πολιτικής, αλλά στην πράξη δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας υπεργολάβος που πρέπει να εφαρμόσει το σχέδιο κάποιου άλλου. Ο αποκλεισμός από τη σύνοδο κορυφής της Αλάσκας αποκαλύπτει πόσο μικρή είναι στην πραγματικότητα η δράση της στην επίλυση των συγκρούσεων που χρηματοδοτεί και τροφοδοτεί. Τόσα για μια «φεμινιστική» εξωτερική πολιτική.
Ό,τι και να συμβεί μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, η ΕΕ έχει ήδη ορκιστεί να υιοθετήσει τα προβλήματα της Ουκρανίας, ενώ παράλληλα σταυρώνει τα δάχτυλά της ώστε ο Τραμπ να μπορέσει να παράσχει «βοήθεια» - στρατιωτική ή άλλη. Γιατί να θέλει ο Τραμπ ένα μέρος αυτού, όταν οι Βρυξέλλες έχουν ήδη καλωσορίσει το γεγονός ότι το θέμα εγκαταλείφθηκε; Γιατί να συμβιβαστείς με την ομαλοποίηση με τη Ρωσία, τις επιχειρήσεις, το εμπόριο και την ειρήνη, όταν μπορείς να έχεις ατελείωτες επαναλήψεις σαπουνόπερας;
( ἀπό : swentr.site )
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου