Περί Ψυχῆς, μία Φιλοσοφική Σκέψις

Ἡ Ψυχή ἀναζητώντας Τόν Θεό 

Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister

 Από τον Meister Eckhart προέρχεται ένα όραμα της αναζήτησης της ψυχής για τον Θεό που ξεκινά με μια έντονη διαίρεση. Όσοι υπηρετούν τον Θεό μέσω εξωτερικών έργων ανταμείβονται με κτιστά πράγματα: ουρανούς, λαμπερές σφαίρες και ουράνια λαμπρότητα. Όσοι Τον υπηρετούν εσωτερικά λαμβάνουν κάτι άκτιστο: τη ζωντανή δράση της ίδιας της Αγίας Τριάδας. Για τον Eckhart, η ύψιστη υπηρεσία δεν προέρχεται από την εργασία για ένα βραβείο, αλλά από μια εσωτερική στροφή προς την πηγή, όπου η δύναμη του Πατέρα, η σοφία του Υιού και η αγάπη του Πνεύματος κατοικούν μαζί στην ψυχή. Το θείο είναι παρόν σε όλα τα πλάσματα, αλλά εκδηλώνεται διαφορετικά στο καθένα. Η ψυχή υπάρχει για να αναγνωρίσει αυτή την αλήθεια, να βυθιστεί στην απύθμενη πηγή της φύσης του Θεού και να ενωθεί τόσο πολύ μαζί Του ώστε να μπορεί να μιλάει για τον εαυτό της ως Θεό, απογυμνωμένο από όλες τις μορφές και τα ονόματα, όπως ακριβώς ο Θεός είναι απογυμνωμένος από όλες τις μορφές και τα ονόματα.

Ο Θεός είναι πέρα ​​από κάθε εικόνα: πέρα ​​από το φως, τη ζωή, την αγάπη, τη φύση, το πνεύμα ή οποιαδήποτε λέξη. Είναι ο Θεός εν Εαυτώ, που πηγάζει από τον Εαυτό Του, παραμένει στον Εαυτό Του και κατοικεί στα πλάσματά Του. Η ψυχή το αντικατοπτρίζει αυτό όταν υπερβαίνει όλα τα δημιουργήματα και απογυμνώνεται από κάθε νοητικό σχήμα, υψώνεται πάνω από τον εαυτό της στο θείο. Ο Θεός δεν έχει χρώμα, μέγεθος, τόπο, χρόνο. Η ψυχή είναι σαν Αυτόν μόνο όταν υψώνεται πάνω από όλα όσα έχουν δημιουργηθεί. Σε αυτή την κατάσταση, δεν δέχεται ονομασμένα πράγματα, αλλά τα ανώνυμα, εισχωρώντας τόσο βαθιά μέσα στον Θεό που ακόμη και το ερώτημα αν ο Θεός τα κατέχει ή αν η ίδια κατέχει τον Θεό παύει να έχει σημασία. Ο Διονύσιος δίδαξε ότι ο Θεός έλκει την ψυχή τόσο πολύ μέσα Του που χάνει κάθε ξεχωριστότητα και υπάρχει μόνο ως Θεός.

Η ψυχή δημιουργήθηκε για την αναγνώριση ότι δεν έχει τίποτα από τον εαυτό της, ότι δεν είναι τίποτα καθεαυτή. Ο Θεός την έκανε ίση με τον Εαυτό Του, ώστε να μπορεί να στέκεται πάνω από όλα, κάτω από όλα, μέσα σε όλα και έξω από όλα, αλλά να παραμένει ολόκληρη. Η ψυχή φτάνει σε μια ανώτερη κατάσταση όταν στέκεται στην έρημο: ένα μέρος χωρίς έργα και χωρίς εικόνες. Εκεί προσεύχεται να ελκυστεί στη Θεότητα, όπου όλα όσα «είναι κάτι» καταρρέουν, γιατί αναζητά το σκοτάδι της ύπαρξης του Θεού, όπου το δικό της φως χάνεται. Σε αυτό το σκοτάδι, η ψυχή γίνεται περισσότερο Θεός από ό,τι είναι η ίδια, γιατί κάθε μέρος του Θεού περιέχει ολόκληρη την ύπαρξή Του, και αυτό το σύνολο είναι παρόν εξίσου στο κατώτερο και στο υψηλότερο πλάσμα.

Για τον Eckhart, η αυτογνωσία του Θεού είναι κρυμμένη στο σκοτάδι, έτσι ώστε κανένα πλάσμα να μην μπορεί να Τον κατανοήσει όπως Εκείνος κατανοεί τον Εαυτό Του. Ό,τι κι αν συλλαμβάνει η ψυχή στο φως, το χάνει σε αυτό το σκοτάδι, κι όμως επιθυμεί αυτό το σκοτάδι περισσότερο, βρίσκοντας σε αυτό το πιο σίγουρο μονοπάτι. Μόνο ο Θεός μεταφέρει την ψυχή πέρα ​​από τον εαυτό της. Η ανθρώπινη προσπάθεια δεν Τον κινεί, αν και η γλώσσα μας Του δίνει μορφή και ύλη που να ταιριάζουν στις χονδροειδείς αισθήσεις μας. Η αληθινή γνώση του Θεού απαιτεί απελευθέρωση από κάθε γνώση, γιατί στην ουσία Του είναι χωρίς χρόνο, χωρίς όνομα. Ο άνθρωπος γίνεται «όλα τα δημιουργήματα» όταν περιέχει τη δύναμη των πάντων: αισθάνεται όλα τα σωματικά πράγματα με τις εξωτερικές αισθήσεις και στη συνέχεια αποσύρεται από αυτές χωρίς επαφή. αντιλαμβάνεται όλα τα πνευματικά πράγματα με τις εσωτερικές αισθήσεις και στη συνέχεια αποσύρεται ομοίως. Μόνο τότε ο άνθρωπος είναι στην πλήρη φύση του και έτοιμος να εισέλθει στον Θεό.

Η αποτυχία εύρεσης του Θεού προέρχεται από την αναζήτησή Του μέσα από ομοιότητες, ενώ Εκείνος δεν έχει καμία ομοιότητα. Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής είναι περισσότερο ανόμοια με Αυτόν παρά σαν Αυτόν. Ο Ωριγένης έλεγε ότι η αναζήτηση του Θεού από την ψυχή προέρχεται από υπερβολική παρατήρηση. Γνωρίζοντας τον εαυτό της, θα Τον γνώριζε. Όταν η ψυχή βυθίζεται στον Θεό, κάθε παρατήρηση σταματά. Ο Διονύσιος συμβούλευε ότι το πνεύμα της αλήθειας πρέπει να προσεγγίζεται όχι με τις ανθρώπινες αισθήσεις αλλά με παραδοξότητα, λήθη και μια ορισμένη αλογία, γιατί ο Θεός δεν έχει ίσο σε τίποτα. Η ψυχή ρίχνει όλες τις δυνάμεις της στην γυμνή της ουσία, έτσι ώστε η υψηλότερη δύναμη να δρα μόνη της, προσελκύοντας τις άλλες μέσα της και αφήνοντάς τες χωρίς ξεχωριστά έργα. Αυτή η καθαρή ουσία είναι μια ανυψωμένη διαύγεια που περιέχει τη δύναμη όλων των πραγμάτων.

Αν η ψυχή γνώριζε πραγματικά τον εαυτό της, θα γνώριζε τα πάντα. Ο Θεός επιστρέφει στον Εαυτό Του με τόσο λίγη σκέψη για τα πλάσματα όσο και πριν υπάρξουν, και η ψυχή πρέπει να κάνει το ίδιο. Πρέπει να κατανοήσει τον Υιό μέσω της ανθρωπότητας, τον Πατέρα μέσω του Υιού, το Άγιο Πνεύμα και στα δύο, και τα δύο στο Πνεύμα. Στη συνέχεια, πρέπει να συλλάβει την απλή ουσία του Πατέρα, την άβυσσο μέσα σε αυτήν την ουσία, και να βυθιστεί σε αυτήν την άβυσσο χωρίς ύλη ή μορφή. Στην ενότητα που βρίσκεται εκεί, η ύλη, η μορφή, η κατανόηση και η ουσία εξαφανίζονται. Η ψυχή γίνεται ένα τίποτα από μόνη της, γιατί ο Θεός ενεργεί όλα τα έργα της, την κρατάει στην ύπαρξή Του και την έλκει στην γυμνή Θεότητα.

Σε αυτή την ένωση, η ψυχή ρέει με τη Θεότητα σε όλα όσα ρέει ο Θεός, γινόμενη ο τόπος των πάντων, χωρίς όμως να έχει η ίδια θέση. Αυτό είναι το πνεύμα της σοφίας, που δεν έχει ούτε καρδιά ούτε σκέψη όπως τα γνωρίζει ο άνθρωπος. Για τον Meister Eckhart , το τέλος της αναζήτησης είναι η επιστροφή στο άκτιστο, το ανώνυμο, το άπειρο: η πηγή από την οποία προήλθε για πρώτη φορά η ψυχή. Είναι μια επιστροφή πέρα ​​από το φως στο σκοτάδι στο οποίο γεννήθηκε το ίδιο το φως, πέρα ​​από τη γνώση στη σιωπηλή πληρότητα στην οποία μόνο ο Θεός γνωρίζει τον Εαυτό Του. Εκεί η ψυχή, άδεια από όλα, βρίσκεται ως όλα και ως τίποτα, στον Θεό.

Ἀπό :  eurosiberia.net

Ἡ Πελασγική