ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ ( μέρος Β' )

(Μέρος Β') 

ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ Φ. Σ. "ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ"

Μιχαήλ Λάμπρος ( φωτό)

Το Γαλλικόν Κόμμα του Ι. Κωλέττη θεωρούσε ότι το νεοσυσταθέν μικρό Ελληνικό κράτος και οι υπήκοοι του ένα μόνο πράγμα έπρεπε να έχουν σαν σκοπό και καθημερινή σκέψη: την «Ιδέα»! Ολίγον «κουφό», μα έτσι ήταν τότε. Πιάνο, πίπες, γαλλικά, όπως λέει και ο Γιάννης Ξανθούλης. Τα ίδια επρέσβευε και πρεσβεύει και... ο  Φιλολογικός  Σύλλογος  ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ. (βλ. Χρονικόν του Παρνασσού - εισ. - ια' παρ. 1)! Την Μεγάλη Ιδέα, που στηρίχθηκε στις εξάρσεις του Αγαθάγγελου που συνέχισε ο Κήρυξ του Μεγαλοϊδεατισμού Περικλής Γιαννόπουλος. Τα ίδια προωθούσαν και Οι: Πολέμης, Παράσχος, Δροσίνης, Παλαμάς, Προβελέγγιος, Βαλαωρίτης, Βερναδάκης, Αλ. Ραγκαβής ή Ραγκοβάν (ο άνθρωπος των Μογγολοϊαπώνων στην Ελλάδα!) κ.ά. Σαν χορωδία ψέλνουν στο μυαλό μας: Ζήτω η Γαλλία, ζήτω το Βυζάντιο, ζήτω κι' η Ελλάδα. Σημείωσις: το Βυζάντιο, στα λοίσθιά του, είχε περιέλθει στις οικογένειες Κα(ν)τακουζηνών,  Παλαιολόγων - Δραγάζηδων («Δρακονιανών»), κ.ά. υπό την κρυφή και υψηλή προστασία των (Γάλλων-) Φράγκων ηγεμόνων, συμμάχων της Αγίας Έδρας. Την  1/9/1865 στον Παρνασσό μίλησε ο (συν-) ιδρυτής του και Πρόεδρός του, Μιχαήλ Λάμπρος (καμμία σχέση με τον γνωστό «Λάμπρο» της εταιρείας)  με θέμα «Περί Μετάλλων» θεωρούμενος ως ο πρώτος που αναφέρθηκε και στον Βαρύτη, επί πρεσβείας στην Αθήνα του Γαλάτη Καρόλου Τισσώ. Ο «Όμιλος Γάλλων Φιλελλήνων Περιηγητών»  πλησίαζε σιγά -σιγά στον σκοπό του (βραχυπρόθεσμη συλλογή πληροφοριών για τους χώρους και μακροπρόθεσμη πολιτισμιακή αλλοίωση των πληθυσμών, ώστε να διαστραφεί ο πόλος της Δήλου και να ελεγχθεί ο ηλιακός δίαυλος της Σύρου και έτσι να εδραιωθεί «βάση επικοινωνιών και επαφής» με -όλους τους συγγραφείς/ερευνητές να συμφωνούν- αστροστόλους από «άλλες διαστημικές περιοχές για άλλα κόλπα» που δεν είναι του παρόντος ν' αναλυθούν· μέχρι εδώ, βλέπουμε τον Κόσμο της Αθήνας να εμπλουτίζει τις τάξεις της εταιρείας Παρνασσός, την ίδια στιγμή που η Μύκονος μοιάζει να κοιμάται όπως μόνο αυτή μπορεί... βαθειά... Οι αρχαιολάτρες των Αθηνών ήταν ταυτόχρονα και φανατικοί Χριστιανοί εμπλουτισμένοι με δοξασίες από το Σουδάν, την Αιθιοπία, την Αίγυπτο, το Κογκό και άλλα μέρη που βρέθηκε Ελληνική παροικία. Τα περισσότερα «μεγάλα ονόματα» είχαν αρχίσει να επιστρέφουν στην ασφάλεια του (νεο-)ελληνικού κράτους(;) αφήνοντας πίσω και πολλές φορές αχάριστα, την ασφάλεια  των χώρων που τους είχαν δεχτεί και θρέψει (έστω και επι αισχροκερδεία των εμπόρων) είτε τους είχαν φιλοξενήσει ως εμπόρους και (διπλο-)υπηκόους. Η καλή κοινωνία περιελάμβανε και αξιόλογα ονόματα και προσωπικότητες. Εδώ όμως ασχολούμεθα με τον, κατά κάποιο τρόπο, «ιστό προσωπικοτήτων» που έστω αντιλήφθηκαν τα αίσχη που εξυφαινόντουσαν εις βάρος του ορυκτού μας πλούτου και των Ελλήνων υπηκόων, πολλοί από τους οποίους ήταν πρόσφυγες εξ επαλλήλων διώξεων τους από την Ιωνία οι οποίοι

χρησιμοποιήθηκαν σαν (νεο-)σκλάβοι.

Ἀλέξανδρος Φιλαδελφέας

Οι «Φιλέλληνες Περιηγηταί» είχαν λάβει, μεταξύ άλλων και την εντολή για μεταλλευτικές και μεταλλειολογικές έρευνες και στην Μύκονο, όπως θα φανεί. Ο Γαλλικός ιστός και οι άνθρωποί του στην Ελλάδα ετοίμαζαν σιωπηρά τις εργασίες. Έτσι κι αλλιώς, υπόγειες ήταν μεταφορικά και πραγματικά.

 

Περιηγήθηκαν με την πολυτελή Θαλαμηγό «Νήσος της Γαλλίας» (;;;) έχοντας ανάμεσά τους τον διάδοχο του Ανατόλ Φρανς, Γκαστόν Ντεσσάν. Το 1933 στον Παρνασσό έγινε η πρώτη αναφορά στην Δήλο. Ομιλητής,ο Αλέξανδρος Φιλαδελφέας, πολυτέκτων και βοηθός του μάγου της εποχή -Άγγελου Τανάγρα, με Γαλλική παιδεία. Θέμα ήταν «Η Δήλος δια μέσου των αιώνων».

 Ο Γεω. Παπαχαρολάμπους συμπλήρωσε  με Θέμα «Περί ορθολογικής εκμεταλλεύσεως υπογείου πλούτου και πηγών ενεργείας». 

Το 1955 ο καθηγητής τον Παν/μίου της Βιέννης Θέρνιγκ ανακοίνωσε ότι "...μία δόσις ραδιενεργού Βαρίου,μεγέθους κεφαλής καρφίτσας... επηρεάζει τον μυελό των οστών θανατηφόρα..»! 

Το 1964 ο Εβραίος μουσικός Γιεχούντι Μενούχιν επιστρέφει στην Ελλάδα, συνάντησε τους βασιλείς και ανανέωσε τα δικαιώματά του στην Μύκονο,  που είχαν παραχωρηθεί στην οικογένειά του από τον Γεώργιο τον Α’. Η ζωή συνεχίζεται...

 ΚΡΑΤΙΚΕΣ (;) ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Πριν αναλυθεί το θέμα Βαρύτης -ίνη, θα σας πληροφορήσω πως δεν υπάρχει καμμία αναφορά λαογραφικής ή κοινωνικής μορφής για τα ορυχεία, το μετάλλευμα ή τους Μυκονιάτες μεταλλωρύχους. Κανείς «φωτισμένος νους»  (κανένα  «μορφωμένο ρεμάλι» όπως τους ονόμαζε ο, πρόσφατο μακαρίτης, ονομαστός μουσάτος βουτηχτής του νησιού) δεν έγραψε για τα ορυχεία της MYKOBAR στην Μύκονο! Η μόνη πραγματεία (!) που ανιχνεύεται (εκτός από κάτι αστείες επιφυλλίδες της Ακαδημίας Αθηνών, προκειμένου να δικαιολογούνται τσάμπα διακοπές) είναι αυτή κάποιου Γερμανού Καθηγητή Λανδερερ με τίτλο «Περί της νήσου Μυκόνου υπό ορυκτολογικήν έποψιν»  και δημοσιεύθηκε στην Συριανή εφημερίδα «ΠΑΝΟΠΗ» - Αρ. 407 (Ερμούπολις - 1877). Σοβαρή συγγραφική επιστημονική εργασία για τον βαρύτη έχει πραγματοποιήσει και ο Νικ. Χ.  Αποστολίδης, Διδάκτωρ -Μηχανικός Μεταλλείων και μεταλλουργός. Ένας από τους πρώτους Έλληνες μεταλλειολόγους ήταν ο Ανδρέας  Κορδέλλας, διευθυντής της Γαλλοϊταλικής Εταιρείας «Ιλαρίων Ρου και Σια», που αργότερο ενσωματώθηκε στα Ιταλικά (βλ. Serpieri) «Μεταλλουργεία  Λαυρίου»  και της οποίας (νέας εταιρείας) χρημάτισε και Διευθυντής. 

Πρώτος νόμος ήταν ο «Περί Μεταλλείων, Ορυχείων και Λατομείων» που υπογράφηκε στις 22 Αυγούστου 1861 από τον Όθωνα. Ο Γάλλος κατάσκοπος - περιηγητής Tournefort αναφέρει πως, το 1700 στην Μύκονο υπήρχαν μεταλλεία σιδήρου. Αναφέρει μάλιστα πως «βρίσκονται στη θέση Μαυροσπηλια όπου υπάρχει λόφος, σκεπασμένος από οξειδωμένο σίδηρο,  που μοιάζει σαν ρεύμα λάβας». Ο Γεώργιος Α΄ παραχώρησε μεγάλες εκτάσεις σε Εβραίους, πάνω στη Μύκονο.

ἀπό ἐδῶ

Οι Γάλλοι λυσσούσαν. Προσπαθούσαν να εισβάλλουν στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της Μυκόνου μέσω διαφόρων φερεφώνων τους (π.χ. Λαμπελέτ, Βατιμπέλλα, Αξιώτη, Μάνεση, Σβορώνου, κ.ά.), ώστε να προλάβουν τους Αμερικανούς, οι οποίοι, μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανακάλυψαν στον βαρύτη, ένα ορυκτό που έμελλε να καταστρέψει κυριολεκτικά κάθε μορφής ιστό της Μυκόνου, της Δήλου και των κατοίκων. Η πρώτη «παραχώρηση» (βλ. ξεπούλημα) σε ξένους έγινε μόλις το 1862 και αφορούσε τα ορυχεία θείου της Μήλου. 

Ἀνδρέας Κορδέλλας,ὁ μεταλλειολόγος (φωτό)

 Τον Οκτώβριο 1863 στην Ελληνική μεταλλευτική σκηνή εμφανίστηκε ο Ιταλός Giovanni Baptista Serpieri, που τον ελληνοποίησαν σαν Ιωάννης Βαπτιστού Σερπιέρης. Ο "ελληνοποιημένος", στις 26 Οκτωβρίου 1863, αναφέρει: "Τα εν Μασσαλία εμπορικά καταστήματα των κυρίων Bouquet et Serpieri και των κυρίων Roux de Fraissinet... απέστειλαν εμέ τον υποφαινόμενον  εις Αθήνας, ίνα διαπραγματευθώ μετά της Ελληνικής Κυβερνήσεως και αιτήσω... την πώλησιν και παραχώρησιν... του ρηθέντος όρους (Λαύριο), όσαι ανήκουν εις την Κυβέρνησιν... ή αλλαχού... εις την κυριότητα του Δημοσίου". Το 1864 ο Serpieri άρχισε να συνεργάζεται με τον Κορδέλλα.  Προέκυψαν κάτι εθνικιστικής μορφής αντιδράσεις μα οι πρεσβευτές της Γαλλίας και της Ιταλίας, στις 13 Σεπτεμβρίου 1872, επέδωσαν στον Υπουργό Εξωτερικών Σπηλιωτάκη μία ταυτόσημη διακοίνωση - διαμαρτυρία "προσβολής κεκτημένων δικαιωμάτων της εταιρείας Bouquet et Serpieri "..." (βλ. "Ο ελληνικός ορυκτός πλούτος", σελ. 184 και 185). Οι νομικοί της κυβέρνησης του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη (8.7.1872 έως 9.2.1874) αποφάνθηκαν... υπέρ της εταιρείας (το 1861, έτος ίδρυσης της "Εταιρείας", λειτουργούσε η κυβέρνηση του Αθανασίου Μιαούλη). Ο Δεληγιώργης "εξελέγη Πρωθυπουργός 6 φορές. Φανταζόμαστε... επειδή η κυβέρνηση κωλυσιεργούσε και ο Serpieri δυσανασχετούσε, "...οι εκπρόσωποι των δύο κρατών απειλούσαν την Ελλάδα, ακόμα και με δυναμική επέμβαση. Η Ιταλία και η Γαλλία απευθύνθηκαν στην Ρωσία, στην Αγγλία και στην Αυστρία, και η Ιταλία στην Γερμανία..." (ο.π. σ. 185), οι ίδιες ακριβώς χώρες που ξεκίνησαν την (μεταφορική και πραγματική) "χαμαιτυποποίηση" των Βαλκανίων και της πατριδάρας μας, διαχρονικά.

Επαναφορά: η Αυστρία "τσίνησε" και τότε ακριβώς τα οικονομικά και λοιπά δεινά της χώρας μας, απέκτησαν άλλο ένα σημαντικό ονοματεπώνυμο: Ανδρέας Τσιγκρός ή Συγγρός ή  Singer. Ο κύριος "εμφανίστηκε" (ο.π. σ. 185) σαν  εκπρόσωπος  της «Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως» και της "Γενικής  Πιστωτικής Τραπέζης της Ελλάδος"!  'Ήταν δανειστής του «Βασιλέα».  Στις 3/6/1867 η Ιταλική μασωνία τοποθέτησε ως "όμηρον φιλίας " στην Ελλάδα (βλ. «τοποτηρητή») τον καθηγητή του Παν/μίου Φραγκίσκο Πυλαρινό. Τότε που «κάποιος Τ. Μινέϊκο» ήταν μέλος της Τεκτονικής Στοάς «Ρήγας Φεραίος».. Τότε διεσπάσθη ο τεκτονισμός στην Ελλάδα με εμβολή των Γάλλων οπότε, στις 23/2/1896 συνήλθε στο "Μέγαρο" της οδού Πινακωτών οι "αδελφοί' Δ. Κ. Παπαγεώργιος (-ίου), Αν. Στούπης, John Mac Douall, Ν. Δαμασκηνός και... Φ. Σερπιέρης που σαν γνήσιοι (κι ελεεινοί) "τριακοστοί τρίτοι", μύησαν και προεβίβασαν σε "ύπατους συμβούλους" τους φίλους, γνωστούς και συνεταίρους τους Κ. Καντακουζηνό, Ν. Φίλωνος, Ν. Σωροκιάδη, Δ. Φωτόπουλο και... Ερνέστο Τσίλλερ!!! 

Ἀνδρέας Συγγρός

Στις 15 Φεβρουαρίου 1873 οι Serpieri και Συγγρός υπέγραψαν το συμβόλαιο παραχώρησης κάθε δικαιώματος εκ  της εταιρείας "Ιλαρίων  Ρου και Σια" στην "Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως" που αποκτούσε έτσι κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία της πρώτης! Στις 7 Μαρτίου 1873 και έναντι περίπου 20.000.000 δρχ. (τι τιμή κι αυτή...) ιδρύθηκε η "Ελληνική Εταιρεία των Μεταλλουργείων Λαυρίου" με κεφάλαιο... 14.000.000 δρχ. (;;;) και με την εξής σύνθεση στο Διοικητικό Συμβούλιο: Πρόεδρος: Κων. Προβελέγγιος. Μέλη: Ι. Β. Σερπιέρι, Ανδρέας Συγγρός, Αριστείδης Παπούλωφ (ή Παπουδώφ), Ιωάννης Σκαλτσούνης, Ευαγγ. Μπαλτατζής (πολιτικός!), Βασ. Μελάς, Κων. Μουρούζης, της γνωστής Βυζαντινής οικογένειας. Ακριβώς μαζί με την παραπάνω εταιρεία ιδρύθηκε και άλλη μία που πέρασε "στα μουγγά": Η... "Γαλλοελληνική εταιρεία των Μεταλλουργείων Λαυρίου", όπως αρχικά ονομάστηκε, και με την συμμετοχή του Σερπιέρι φυσικά. Ας μην ανησυχούμε... Το 1884 η «Αγγλική Εταιρεία» εκμεταλλευόταν τα μάρμαρα της Τήνου, της Πάρου, της Καρύστου, της Πεντέλης και... της Αρκαδίας.  Καθώς, από το 1871, Αγγλικό ήταν το ατμοκίνητο εργαστήριο κοπής μαρμάρων στην Τήνο.

 Το 1918, ο τέκτων Β. Ι. Σερπιέρι, εκμεταλευόταν τα σιδηρούχα μεταλλεύματα της Σίφνου. Στην Σέριφο η "Γαλλική Εταιρεία Σερίφου - Σπηλιαλέζας" που εκμεταλλευόταν το σιδηρομετάλλευμα, το Θειάφι της Μήλου, η... "Α.Ε.  Επιχειρήσεων εν Ελλάδι", οι λιγνίτες του Ωρωπούαφήνονταν στις επιδέξειες θωπείες της εβραϊκής εταιρείας  "Λ. Ντεπιάν και Ν. Ραφαήλ". Το 1934, επί Κυβερνήσεως Παναγή Τσαλδάρη, οι Ευριπίδης Μαυρομάτης και Ηλίας Ηλιόπουλος(σημείωση από ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ:για την δράση των Αφων Ηλιόπουλου διάβασε ΕΔΩ)  ίδρυσαν την "Α.Ε. Έκμεταλλεύσεως Αργυρομεταλλευμάτων  και Βαρυτίνης" με πρώτη έδρα την Μήλο. 

Ευριπίδης Μαυρομάτης και Ηλίας Ηλιόπουλος. φωτό

Ο Ηλίας Ηλιόπουλος ίδρυσε και τους "Α. Ε. Μ. Βωξίται Παρνασσού" (1934) και την αδόκιμη Χρυσωρυχεία Βορείου Ελλάδης Α.Ε " (1940) με Ιταλούς. Το 1949 η  "U.N.R.A" διαχειρίστηκε, στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, τα «πακέτα»  της "Α. Μ.Α.G." (αυτοαποκαλούμενη "Αμερικανική βοήθεια)  του "Σχεδίου Marshal". Το «μεταλλειακό  κλιμάκιο»  της "A.M.A.G."... πούλησε στο Ελληνικό κράτος έναν γεωτεκτονικό - μεταλλευτικό χάρτη της Ελλάδος (!) που σχεδίασε, υπό κλίμακα 1:1.250.000, η "Υποεπιτροπή A.M.A.G." που απαρτιζόταν από τους κ.κ.: Γ.  Ανδρεάκο, Σ. Κογεβίνα, Ι.  Σολωμό και Ν. Λιάτσικα. Σύμπτωσις οι τρεις τελευταίοι προέρχονται από την αμαρτωλή γενιά  των «Ελλήνων της Αιγύπτου». Το 1953, στην Μύκονο άρχιζαν να εμφανίζονται προκλητικά οι πρώτες παρέες που έμελλαν να στιγματίσουν με τις προσωπικές ιδιαιτερότητές τους (δοσιλογισμός, "πισωγλεντισμός", κατασκοπεία, πολιτισμική αλλοίωση, κ.λ.π.) και με χρήματα, το "επίνειο" της Ιερής Δήλου, μα και προσωπικότητες: Ντεσσέ, Ντιόρ, Μερκούρη, Καρράς, κ.ά. Μέχρις εδώ, τα τριάμισυ τέταρτα των προαναφερομένων ήταν Τέκτονες. 

φωτό

 Το 1955 στην ζωή της Μυκόνου εμφανίζονται οι εταιρείες "Dresser Industries" και "Dresser A.G. Vaduz", ιδρύοντας την νέα εταιρεία "ΑΕ. ΜΥΚΟΜΠΑΡ Μεταλλευτική Εταιρεία" με σκοπό  να εξορύσσει βαρυτίνη από την Μύκονο και μπεντονίτη από την Μήλο  (Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που οι κληρονόμοι του διαχειρίζονται την μεγάλη ακίνητη περιουσία του στην Μύκονο στο Μαράθι, κ.α). Το 1960 η παραγωγή Βαρυτίνης εκτοξεύθηκε.  Το 1964, στην Μύκονο ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα καθαρών σιδηρομεταλλεύματων.  Κύριοι αγοραστές εδώ, οι Γερμανοί. Ανακαλύφθηκαν, επίσης όξινοι πλουτωνίτες και μάλιστα προ-αλπικής ηλικίας, οικοδομικής, οδοποιϊτικής, κ. ά. χρήσεων. Πρωθυπουργός, ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου (Δημόσιος Κατήγορος στην "Δίκη Εξ το 1922). Από κρατικής πλευράς,  το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της Ελλαδάρας πάνω απ τα κεφάλια των κρατούντων και κάτω από τα τραπέζια των επιτροπών, τα πράγματα χειριζόταν (μετά τον Β' Π.Π.) το "Ινστιτούτο Γεωλογίας και Ερευνών Υπεδάφους" (Ι.Γ.Ε.Υ.) Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, που κατ' αρχάς υπαγόταν στο Υπουργείο Συντονισμού και κατόπιν στο Υπουργείο Βιομηχανίας. Το "Ι.Γ.Ε.Υ." (μόλις εξυπηρέτησε τους σκοπούς "τους"), μετονομάστηκε σε "Εθνικό 'Ιδρυμα Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΕΘ.Ι.Γ.Μ.Ε.), άλλαξε σε Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, που γνωρίζουμε σαν  «Ι.Γ.Μ.Ε.» από το 1976, χρυσή περίοδο ανάπτυξης της Μυκόνου και κάθετης αύξησης εισόδου στο νησί κάθε ξένου και ελεεινού στοιχείου, από τότε, η ρακή και το κρασί έδωσαν την θέση τους στο ουΐσκι, κ.λ.π., όπως ήθελαν οι "κροίσοι του διεθνούς Jet-Set", κάτι σκύλες σαν την Σοράγια (ζωντοχήρα του αιμοσταγούς Ιρανού "Σαχ"(-η) Ρεζά Παχλεβί)  και οι μπάλλοι, κ.ά. χοροί έδωσαν την θέση τους σε "λουγκροκουνήματα". Από τότε, κάθε αρμοδιότητα και απόφαση καθορισμού ερευνητέων περιοχών και παροχή αδειών μεταβιβάστηκε από τις κατά τόπους νομαρχίες στον εκάστοτε Υπουργό Βιομηχανίας (βλ. Π.Δ. 817/ 1976 - Φ.Ε.Κ. Α'- 294/ 3.4.1976). Στο εδάφιο 6 συναντάμε τον εξής δουλοκτητικό όρο: «... 6. Οι έρευνες του  Δημοσίου διεξάγονται, με την εποπτεία του Υπουργού βιομηχανίας, από το Ι.Γ.Μ.Ε., ή από τρίτα, ημεδαπά ή  αλλοδαπά, φυσικά ή νομικά  πρόσωπα (Α.2, Ν.Δ. 4433/ - 1964)».

 

φωτό

Από το 1953 το Ελληνικό κράτος, το Ι.Γ.Μ.Ε. και η  "Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου" (Δ.Ε.Π.) άρχισαν να αναζητούν πετρέλαιο και ραδιενεργά ορυκτά στην Ελλάδα, με την βοήθεια του "Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών - Δημόκριτος" και με σύμβουλο... το "Γαλλικό Ινστιτούτο"! Το 1975, επί Πρωθυπουργίας (πάλι;) Κων. Καραμανλή, ανατέθηκε (από το Ελληνικό Δημόσιο) σε μία "ομάδα εμπειρογνωμόνων από το ... Μ.Ι.Τ. ("Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασσαχουσέτης" - Η.Π.Α.), τους οποίους "χειρίστηκε" και φιλοξένησε (και στην Μύκονο) ο τότε Υπουργός Αναπληρωτής Συντονισμού Ιω. Μπούτος που εκτελούσε εντολές του (φίλου του) Πρωθυπουργού και του τότε Υπουργού Βιομηχανίας (ναυάρχου) Κων. Κονοφάγου: Γ. Χατσόπουλος, καθηγητής Μ.Ι.Τ., Γρ. Μπότσαρης, καθηγητής του Πανεπιστημίου "TUJTS" της Βοστώνης -Η.Π.Α., Ρ. Hurley, καθηγητής "Μ.Ι.Τ." και ο Αντιπρόεδρος της "Thermo Electron  Co", Τ. Widmer. Πήγαν "παντού", είδαν "τους πάντες  και τα  πάντα" και... εξέφρασαν την κατάπληξή τους... και (για)  την επιχειρηματική διορατικότητα των φορέων τους...". Με τον νόμο 849/ 1978 το Ελληνικό κράτος (;) άρχισε να επιδοτεί τα επιτόκια χορηγήσεων μέχρι και 4 ποσοστιαίες μονάδες (!) μα και τους, έτσι κι αλλιώς ευνοϊκούς, δανεισμούς των ξένων εταιρειών εξορύξεων! 

 

Ο ΒΑΡΥΤΗΣ

βαρύτης Μήλου ( φωτό)

Πρέπει να ξεχωρίσουμε την "βαρυτίνη" που είναι αργυρούχος βαρύτης από τον "βαρύτη" που είναι κρυσταλλωμένο - ρομβικό Θειϊκό Βάριο.  Οι κρύσταλλοι του βαρύτη , είναι όμοιοι με ροδοπέταλα. Στην "κλίμακα του Mohs" έχει σκληρότητα 3-3,5 και ειδικό βάρος 4,5. Εκτός από τον "άλλων", που θα δούμε παρακάτω, ο βαρύτης περιέχει: 65,7% οξείδιο του βαρίου (ΒαΟ) ή 58,8% μεταλλικό βάριο και 34,3% τριοξείδιο του Θείου (So3). Γνωστότερες προσμίξεις του: οξείδια του σιδήρου, στροντιανίτης (στρόντιο! SrCO3), πυριτικό οξύ και διάφορα ορυκτά... βαρέων μετάλλων. Είναι ορυκτό υδροθερμικής προέλευσης και αποτελεί προϊόν "παραγέννεσης" και άλλων μεταλλευμάτων. Τα κοιτάσματα του συνοδεύονται από κοιτάσματα θείου, σιδηροξείδια, κ.ά. Ο βαρύτης συναντάται σε "φλέβες" "εμποτίσματα" ή/ και από "ιζηματογενή", που προέρχονται από αποσαθρωμένα "πρωτογενή" πετρώματα.

Η Μύκονο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 εθεωρείτο μια από τις κυριότερες πηγές παραγωγής βαρύτη παγκοσμίως. Ακολουθούσαν η Μήλος και η Κώς.  Στην Μύκονο, ο βαρύτης βρισκόταν υπό μορφή υδροθερμικών φλεβών μέσα σε γρανιτικά πετρώματα, στα Ανατολικά του νησιού. Η μεταλλοφορία συνεχίζεται απέναντι, στο νησάκι "Δρακονήσι" (το 1955 τα αποθέματα υπολογίστηκαν σε 2.000.000 τόνους).  Η εξόρυξή του γινόταν  με επιφανειακές ή υπόγειες μεθόδους.  Στην Μύκόνό ακολουθείτο η δεύτερη με «συμπτυσσόμενα μέτωπα», ενώ εμπλουτιζόταν με την μέθοδο της "επιπλεύσεως", μία μέθοδο που εισήγαγε στο νησί η αμερικανική εταιρεία των μεταλλείων "Magnet Cove" του Αρκανσω (Αρκάνσας). Για να εξορύσσουν τον βαρύτη (Β' κατηγορία μεταλλευμάτων) της Μυκόνου, οι ΓαλλοαμερικανοΙ και οι ελεεινοί επιστάτες, ανάγκαζαν  τους εργαζομένους να δουλεύουν σε 3 βάρδιες, για όλο το 24ωρο! Η "Mykobar"  βρίσκεται, ερειπωμένη, στο Ν.Α. άκρο του νησιού, μεταξύ των Θέσεων "Τηγάνι" (Α.) και... "Φραγκιά" (Δ.). Στην δυτικώτερη θέση (όρμος) "Καλαφάτη" υπάρχουν ακόμη τα ερείπια των εγκαταστάσεων των λωρίδων φόρτωσης του βαρύτη κάτω από τα οποία, στο αμμουδάκι όπως λένε οι ντόπιοι, γίνονται μόνο (ελεύθερα) rave-parties.

Οι Αμερικανογερμανοί γνώριζαν το βραχυπρόθεσμο της παρουσίας τους εκεί (βλ. εξάντληση των φλεβών των ορυκτών). 'Έτσι, με πρόχειρες θαλάσσιες (πόντιση εξεδρών με άγκυρες, χρήση ήδη υπάρχοντος και εξυπηρετούντος πλωτού. γερανού 4 Τ., κ.ά.) και χερσαίες εγκαταστάσεις (γραφεία, "ξενώνες", αποθήκες, φυλάκια, κ.ά.) έμειναν ουσιαστικά εκτός περίεργων βλεμμάτων αφού δεν αξιοποιήθηκε καθόλου η πλευρά εκείνη της Μυκόνου. Οι εταιρείες εκμάστευσαν τον πολύτιμο (γι’ αυτούς) βαρύτη ενώ, παραδίπλα, οι πιστοί και οι πιστές, θυσίαζαν... (Ρόταρυ, Μαϊτρέγια, Σοράγια, Πρόεδροι Η.Π.Α. κ.ά). Η Αμερικανική "Mykobar Mining Co. S.A." ενεργεί στην Μύκονο (έως πρόσφατα) και στην Μήλο. Η "Mykobar S.Α." και η "S&Β", «Silver & Baryte North Amerikan I.N.C.» εκμεταλλεύτηκαν τόσο καλά τα ελληνικά μεταλλεύματα βαρύτη, μπεντονίτη, κ.λ.π. που αφ' ενός η Ελλάδα, μέχρι πρότινος, κατείχε την δεύτερη θέση στην παγκόσμια παραγωγή, αφ’  ετέρου όμως… οι φλέβες εξαντλήθηκαν, και οι στοές (άχρηστες  πλέον) ... ανατινάχθηκαν  μέσα από τα 400 μέτρα διαδρομής.

Το περιβάλλον αλλοιώθηκε μόνιμα (ερημοποίηση), μελέτες και έργα ανάπλασης στο μηδέν. Ο τουρισμός όμως, τουρισμός!  Για να μοιάζει η κατάσταση των νησιών με τον αλκοολικό ή τον ναρκομανή που (και οι δύο) "δραπετεύουν από το τώρα, απερίσκεπτα για το αύριο". Ποιός τουρισμός θα στεκόταν, τίμιος και αψεγάδιαστος, σε μέρη όπου η ζώσα γαία (το συμπαντικό αυτό κύτταρο -φορέας) κατεστράφη και η πλειοψηφία των νησιωτών και των επισκεπτών βομβαρδίζονται κάθε δευτερόλεπτο από καταστροφικά ιόντα; 

συνεχίζεται...

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ (μέρος Α')