Διαχρονικά, στον συναισθηματικό κόσμο των απανταχού Εβραίων, η Παλαιστίνη κατείχε την πλέον κυρίαρχο θέσι ενώ η Ιερουσαλήμ δεν απουσιάζει από τις καθημερινές προσευχές. Επομένως, η μετανάστευσις στα εδάφη αυτά ήταν το ζητούμενο όχι βέβαια χωρίς προϋποθέσεις. Οι λίγοι θρησκόληπτοι μετανάστες – κυρίως μυστικιστές/καμπαλιστές – ήσαν ενθουσιασμένοι μόνο και μόνο πατώντας τα εδάφη των προγόνων τους όμως οι προσγειωμένοι άνθρωποι απαιτούσαν τα στοιχειώδη προς εγκατάστασι κι ευημερία ...
Αυτή η εγκατάστασις κατέστη ασφαλής κυρίως μετά το 1516, όταν ο οθωμανικός στρατός κατέλαβε τα εδάφη της Παλαιστίνης αποσπώντας τα από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, μεγάλη δύναμις της εποχής και υπό εβραϊκή πολιτική επιρροή, εγγυάτο ανεπισήμως το επιθυμητόν για την εβραϊκή διασπορά, δηλαδή μία ασφαλή διαβίωσι.
Πράγματι, μέχρι το 1540 η αύξησις του πληθυσμού ήταν μεγάλη σε σημείο που να φαίνεται απτή η μόνιμος επανεγκατάστασις του αρχαίου ραββινικού αρχιερατείου Σανχεντρίν. Η αρωγή της Ντόνα Γκρασίας στην Παλαιστινιακή μετανάστευσι ήτο δεδομένη και σαν πρώτο βήμα εχρηματοδότησε την λειτουργία εβραϊκών σπουδών με ραββινικές σχολές εκεί ώστε να δημιουργηθή ο πνευματικός πυρήν των μελλοντικών κοινοτήτων. Μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι εφ' όσον ο ανηψιός της Ιωσήφ είχε πλέον αναλάβει την ευθύνη των οικονομικοπολιτικών δραστηριοτήτων της οικογενείας, η ίδια αποδεσμευμένη από αυτές τις ευθύνες, εδραστηριοποιήθη προς τον φιλόδοξο στόχο της επανεγκαταστάσεως των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Φυσικά ο Ιωσήφ συνεφώνησε να βοηθά διαρκώς και με κάθε τρόπο το εγχείρημα. Η θεία του όμως ήταν η συντονίστρια.
Αρχικώς, η μεγαλυτέρα εγκατάστασις δεν έγινε στην Ιερουσαλήμ αλλά στην πόλι Σαφέντ ( Πελασγ. ἔχουμε γράψει γιά τήν :" Σάφεντ τό κέντρο τῆς Καμπάλα τήν πιό ῥατσιστική πόλι τοῦ Ἰσραήλ ") , στο Βόρειο Ισραήλ σε υψόμετρο 900 μέτρων με νότια θέα την λίμνη της Γαλιλαίας και όπου ήτο και το οθωμανικό διοικητικό κέντρο της περιοχής. Στην πόλι εκυριάρχησαν οι μυστικιστές οι οποίοι την ημέρα ήσαν κλωστοϋφαντουργοί και τα βράδια μέσα στα κείμενα έψαχναν για κρυμμένες προφητείες περί της ελεύσεως του Μεσσία ο οποίος θα επανίδρυε το Ισραήλ. Τέτοιου είδους θρησκόληπτοι άνθρωποι οι οποίοι έφθαναν σε σημείο να διακηρύσσουν ότι "έχουν επικοινωνία με τους ουρανούς" δεν ήταν το ζητούμενο για δημιουργία πυρήνος που αναζητούσε ο Ιωσήφ Νάσι αλλά τους υπεστήριζε λόγω θρησκοληψίας η θεία του…
…Από την στιγμή που επελέγη η Τιβεριάς, μία σειρά προβλημάτων έπρεπε να λυθούν. Κατ' αρχάς, έπρεπε να τελή υπό την προστασία μίας ισχυράς Μεγάλης Δυνάμεως ελεγχομένης εκ των έσω, δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (όπως σήμερα των ΗΠΑ). Οι Νάσι επεδίωξαν την ανάπτυξι μια ημι-αυτονόμου ή αυτονόμου φόρου υποτελούς περιοχής, υπό την πλήρη υποστήριξι μίας υπερδυνάμεως της εποχής εκείνης. Τόσο το καλύτερο βέβαια που ουσιαστικώς διοικούσαν (και διοικούν βέβαια κρυμμένοι στο παρασκήνιο όπως και τότε) Εβραίοι την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η βιωσιμότης του νέου Ισραήλ, κατ’ αυτόν τον τρόπο, εθεωρείτο εξασφαλισμένη από τους Νάσι (όπως και σήμερα)…
Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν του, ο Ιωσήφ Νάσι, το έτος 1561 εξησφάλισε από τον Σουλτάνο την άδεια ημι-αυτονόμου ηγεμονίας στην ευρυτέρα περιοχή της Τιβεριάδος η οποία περιελάμβανε πλην της Τιβεριάδος άλλα επτά χωριά. Ταυτοχρόνως, μία συναγωγή (από μετατροπή πρώην χριστιανικού ναού) χρηματοδοτημένη από την Ντόνα Γκρασία με πληρωμένους απ' αυτήν ραββίνους καθώς και μία μεγάλη ομάδα μεταναστών υπήρξαν ο αρχικός πυρήν της εφαρμογής του σχεδίου. Για περισσότερη ασφάλεια, το κείμενο της παραχωρήσεως, εκτός του Σουλτάνου το υπέγραψαν και ο διάδοχος Σελήμ αλλά και ο πρωτότοκος του Σελήμ, ο Μουράτ (μετέπειτα Μουράτ Γ΄). Η Ντόνα Γκρασία εχρίσθη επισήμως ενοικιάστρια φόρων της περιοχής με την υποχρέωσι να καταθέτη ετησίως το χρηματικό ποσόν των 1.000 δουκάτων στο θησαυροφυλάκιο του Σουλτάνου. Δεν πρέπει να είχε δυσκολία ο Ιωσήφ Νάσι να πείση τον Σουλτάνο για το πόσο μεγάλη ευκαιρία παρουσιαζόταν σε μια άγονη και φτωχή γωνιά της αυτοκρατορίας, σαν την Παλαιστίνη, να δημιουργηθή ανάπτυξις και να εγκατασταθούν εκεί “προοδευτικοί” φιλότουρκοι πληθυσμοί ( σελ. 181, 183,184)
Τελικώς, οι ιστορίες αναφέρουν ότι μόνο κάποιοι ελάχιστοι καταταλαιπωρημένοι από διωγμούς Εβραίοι εγκατεστάθησαν εκεί, παρά τα δελέατα. Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι το 1566 οι Εβραίοι είχαν οργανωμένο κράτος με υποδομές και το περιφρόνησαν. Τα διδάγματα όμως είναι:
1. Ότι επετεύχθη η δημιουργία Ισραήλ μόνο με την άλωσι μίας υπερδυνάμεως εκ των έσω και κατόπιν χρησιμοποίησις αυτής της υπερδυνάμεως προς όφελός τους.
2. Οι άποικοι δύσκολα θα εγκαθίσταντο στην Παλαιστίνη εθελοντικώς εκτός και αν κατεδιώκοντο υπό του φάσματος πλήρους εξολοθρεύσεως.
Μπορεί επομένως το σιωνιστικό πείραμα της Τιβεριάδος να απέτυχε φαινομενικώς, όμως Εβραίοι με καθαρό νου, όπως ο Χερτζλ, ο Ντισραέλι και ο πάτρων του λόρδος Ρόθτσιλντ, εξήγαγον αργότερα συμπεράσματα διδαχθέντες από τα λάθη της Τιβεριάδος κι έτσι η τελευταία σιωνιστική προσπάθεια ήτο άκρως επιτυχής
( Ἀριστερά : Isaac Ben Solomon Luria Ashkenazi , 1534 - 1572, κορυφαίος ραβίνος και Εβραίος μύστης στην κοινότητα του Σαφέντ στην περιοχή της Γαλιλαίας της Οθωμανικής Συρίας. Θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης Καμπάλα )
Την ίδια εποχή, πολλοί ραββίνοι της γειτονικής Σαφέντ επεδίδοντο σε εσωτερισμό και αποκρυφισμό. Επίστευαν ότι μόνο ο Μεσσίας θα επανιδρύση το Ισραήλ. Εξελάμβαναν τον σιωνισμό του Ιωσήφ σαν φάρσα και εδίδασκαν αναλόγως τους νεοεγκατεστηθέντες. Η Ντόνα Γκρασία ενίσχυε τους ραββίνους λόγω της πίστεώς της αλλά ο Ιωσήφ φαίνεται ότι δεν ήθελε να ασχοληθή ιδιαιτέρως μαζύ τους. Όμως και οι Εβραίοι της διασποράς δεν αποίκησαν κατά χιλιάδες την Παλαιστίνη όπως θα ενόμιζε κανείς. Αν και διωγμένοι από παντού, κυρίως εξ Ιβηρικής και Ιταλίας, αν και καταδικασμένοι να κρύβονται, προτιμούσαν το πλούσιο ρίσκο της Ευρώπης παρά την φτωχή ασφάλεια της Παλαιστίνης. Ο Σέσιλ Ροθ στο "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", σελ. 133, αναφέρει το παράδειγμα Εβραίας της Αιγύπτου η οποία ηρνήθη να ακολουθήση τον σύζυγό της στην Παλαιστίνη διότι η κοινωνική ζωή εκεί θα ήταν υπανάπτυκτη. Ματαίως τα πολλά εμπορικά πλοία του Οίκου Μεντέζ-Νάσι περίμεναν στα λιμάνια τους διωγμένους Εβραίους για να τους μεταφέρουν στην Οθωμανική γη. Οι διωκόμενοι δεν εξεπλήρωσαν τις σιωνιστικές προσδοκίες των Νάσι. Ιστορικό (δήθεν) περίεργο το να διώκονται απηνώς, να τους προσφέρονται Οθωμανικές λύσεις ευημερίας και οι ίδιοι οι διωκόμενοι να επιλέγουν την δύσκολη οδό. Αν και η Παλαιστίνη υπήρχε ρομαντικά στις καθημερινές προσευχές τους, η άγονη γη δεν εθεωρείτο λύσις. Όταν λοιπόν το 1569 απέθανε η Ντόνα Γκρασία, οι ραββίνοι δεν είχαν χρηματοδότησι μιας και ο Ιωσήφ δεν τους συμπαθούσε ιδιαίτερα. Ο ίδιος, απογοητευμένος από την μη αυθόρμητο έλευσι Εβραϊκού πληθυσμού άφησε την Τιβεριάδα στην τύχη της. Η Τιβεριάς σε λίγες δεκαετίες παρήκμασε και το σιωνιστικό πείραμα απέτυχε. Απόπειρα επανιδρύσεως έκανε ο Αλβάρο Μεντέζ (ή Σολομών Ιμπν Γιαΐς) και ο υιός του Ιακώβ το 1590 περίπου. Ο Αλβάρο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κυβέρνησι του Σουλτάνου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής (αντίστοιχο των Νάσι) και εχρίσθη Δουξ της Μυτιλήνης. Τελικώς, μετά τον θάνατό τους το πείραμα απέτυχε.
…Ο Οθωμανικός στρατός ήτο συγκεντρωμένος στην Κωνσταντινούπολη κι έτοιμος για μία ακόμη νικηφόρα εκστρατεία. Ο στόχος τους ευρίσκετο στην Ουγγαρία... Την 1η Μαΐου 1566, με επικεφαλής τον γερο-Σουλεϊμάν, ο οθωμανικός συρφετός εξεκίνησε για να επιβάλλη το “πολιτιστικό φώς” του και σε άλλους λαούς. Τον Αύγουστο ήρχισε η πολιορκία της Σιγκετβάρ. Στις 5 Σεπτεμβρίου είχε καταστραφή μέρος των τειχών με ανατίναξι από υπονόμους και όλα ήσαν έτοιμα για την τελική έφοδο. Το βράδυ όμως ο Σουλεϊμάν απεβίωσε.
…Εστάλη κατεπείγον μήνυμα στην Κωνσταντινούπολι, στον διάδοχο Σελήμ να σπεύση στο Βελιγράδι για να αναλάβη την εξουσία. Ο Σελήμ και η συνοδεία του, στην οποία πρώτος και καλύτερος ήτο ο Νάσι, ξεκίνησε αμέσως. Εν τω μεταξύ η πολιορκία ετελείωσε με νίκη των Οθωμανών
…Μετά την νίκη ο θριαμβευτής οθωμανικός στρατός εγύρισε προς το Βελιγράδι, όπου τους συνήντησε ο Σελήμ και εκεί ανεκηρύχθη σουλτάνος. Όμως ο πρώτος από την συνοδεία του νέου Σουλτάνου, ο Ιωσήφ Νάσι, δεν ήταν μαζύ του και παρών στην στέψι. Εκπληκτικό γεγονός συνέβη κατά την διάρκεια της πορείας προς Βελιγράδι. Στην Φιλιππούπολη, ο νέος Σουλτάνος, χωρίς να έχη καν ανακηρυχθή επισήμως Σουλτάνος, δεν είχε άλλες σκέψεις στο μακάριο και αλκοολικό μυαλό του παρά το να ικανοποιήση τον Νάσι. Όπως φαίνεται, δεν είχε συνειδητοποιήσει το βάρος των ευθυνών και την σοβαρότητα των καταστάσεων και της θέσεώς του διότι εξέδωσε φιρμάνι με το οποίο καθιστούσε τον Ιωσήφ Νάσι ΔΟΥΚΑ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ! ( σελ. 197)
…Ο Νάσι, ήδη από καιρό ανέθεσε στον υποχείριό του Σελήμ Β΄ να ασκή πίεσι τον πατέρα του τον Σουλεϊμάν ώστε να τον διορίση Διοικητή των Κυκλάδων γεγονός το οποίον αποδεικνύει την διακαή του επιθυμία και πολιτική βούλησι να ορίζη ο ίδιος τον τόπο αυτόν ο οποίος ήτο ένας κρίκος στην αλυσίδα του ιουδαϊκού τόξου… ( σελ. 200)
Οι Ενετοί, διαρκώς προσεπάθουν να ανακτήσουν τον έλεγχο των Κυκλάδων είτε ξεσηκώνοντας τους εντοπίους όπως στην Τήνο, είτε με καταδρομικές επιχειρήσεις. Μάλιστα, κατά τον πόλεμο κατά της Κύπρο, τις ανακατέλαβον προσωρινώς. Τότε, ο Νάσι βρήκε ευκαιρία να απαιτήση από τον Σελήμ την ηγεσία της Βλαχίας εις αντιστάθμισμα της – προσωρινής – απωλείας των Κυκλάδων…
 |
| φωτό |
Πολλαπλασίως σπουδαιότερο του προαναφερθέντος γεγονότος ήτο το παρακάτω το οποίον καθώρισε τον πλούτο των εβραϊκών κοινοτήτων στην Θεσσαλονίκη. Οι κοινότητες της Θεσσαλονίκης, αρχές του 1568 περνούσαν άλλη μία θανατηφόρο επιδημία χολέρας. Το χειρότερο γι’ αυτούς όμως δεν ήταν τόσο η χολέρα όσο το ότι εκάηκε σε πυρκαϊά το 1545 το σουλτανικό φιρμάνι του 1537 του Σουλεϊμάν, συμφώνως προς το οποίο εδίδοντο μοναδικά προνόμια στις εβραϊκές κοινότητες Θεσσαλονίκης. Από το 1545 οι κοινότητες επεδώθησαν σε μεγάλο αγώνα προκειμένου να εξασφαλίσουν εκ νέου αυτά που θεωρούσαν δικαίωμά τους. Και καλύτερη ευκαιρία από το 1568 δεν υπήρχε. Πράγματι, στις 15 Φεβρουαρίου του 1568, με ρουσφέτι 300.000 άσπρων, η κοινότης εκηρύχθη Μουσελεμλίκι, δηλαδή αυτόνομη και αφορολόγητη. Ο ραββίνος Αλμοσνίνο, επι κεφαλής της αποστολής στον Σουλτάνο, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη σαν θριαμβευτής και επραγματοποίησε ευχαριστήριο θεία λειτουργία στην οποία εμνημόνευσε 12 άτομα τα οποία υπήρξαν οι κύριοι συντελεσταί της λήψεως του φιρμανιού επιβεβαιώσεως των παλαιών προνομίων. Από αυτά τα ονόματα, φυσικά πρώτο και καλύτερο ήταν αυτό του Ιωσήφ Νάσι. Με τέτοιους τρόπους έγινε τότε εβραϊκή και ευημερούσα η Θεσσαλονίκη... εις βάρος των Ελλήνων.( Το επεισόδιο αυτό το περιγράφει ο Cecil Roth, στο βιβλίο του "The Duke of Naxos", σελ. 45, ενώ αναφέρεται και σε άλλες περιπτώσεις όπου Πατριάρχαι εβασίζοντο στους Εβραίους – ιατρούς – των Οθωμανικών Ανακτόρων. Δεν καταγράφονται πάντα τα ανταλλάγματα.) ( σελ. 203-204)
…Ο Νάσι εφρόντιζε ώστε η υπόθεσις της Κύπρου να ευρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο και στην ημερησία διάταξι των θεμάτων της Υψηλής Πύλης. Εκτός του Ναυάρχου Λάλα Μουσταφά, κι άλλοι μεριμνούσαν ώστε ο μαλθακός, άβουλος και ράθυμος Σελήμ να συγκατατεθή στην επίθεσι. Εν τω μεταξύ, η δευτέρα κρούσις για την “Ισραηλοποίηση” της Κύπρου έλαβε χώρα το 1563. Ο Ιωσήφ Νάσι, λειτουργώντας περίπου σαν υπουργός εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, απεφάσισε να θέση σε δοκιμασία και λειτουργία τον μηχανισμό διωγμού των Βενετών από το νησί.
Χρησιμοποιώντας την επιρροή του στον Σουλεϊμάν, τον έπεισε – σίγουρα χωρίς πολύ κόπο – για την ανάγκη δελεασμού του Εμμανουήλ Φιλιμπέρτο, Δουκός της Σαβοΐας, με τον οποίο διετήρη κάποια φιλική σχέσι από τα χρόνια της παραμονής του στην Αμβέρσα, να διεκδικήση κληρονομικώ δικαιώματι τον τίτλο του Βασιλέως της Κύπρου ώστε να υποσκελίση και εξευτελίση τους Βενετούς.
Ο Μεγάλος Βεζύρης Μεχμέτ Σοκολού εκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη τον Χιώτη και Πορτογάλο υπήκοο Νικόλα Πετροκόκκινο και του επέδωσε επίσημο επιστολή υπογεγραμμένη από τον Σοκολού ενώ ταυτοχρόνως ο Ιωσήφ Νάσι του επέδωσε την δική του προσωπική επιστολή προς τον Δούκα, την 28η Νοεμβρίου 1563. Τον απέστειλε στην Σαβοΐα όπου την 20η Φεβρουαρίου ο Πετροκόκκινος αφίχθη στην Νίκαια και ακολούθως μετέβη στην πρωτεύουσα της Σαβοΐας, Τορίνο. Το επίσημο έγγραφο των Οθωμανών προς τον Δούκα έφερε και την υπογραφή του Ιωσήφ Νάσι.
Εάν αυτό το σχέδιό του επετύγχανε, θα ικανοποιούσε δύο πόθους του. Πρώτον, θα είχε επιφέρει μεγάλο πλήγμα στους Βενετούς παίρνοντας έτσι την πολυπόθητη και σαγηνευτική γι’ αυτόν εκδίκησι και δεύτερον, θα είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις εγκαταστάσεως Ιουδαίων στην Κύπρο. Ο Δουξ, προφανώς ενθουσιασμένος κατ’ αρχάς, όντως εδελεάσθη σκεπτόμενος τις προϋποθέσεις που εδημιουργούντο και άρχισε μία διετούς διαρκείας αλληλογραφία με τον Ιωσήφ Νάσι, με σκοπό την επιτυχία του εγχειρήματος, μέσω δύο άλλων Χιωτών, του Μιχαήλ Σοφιανού, εξαδέλφου του Πετροκοκκίνου και του Νικόλα Τζουστινιάνι. (Πελασγ. Εἶδες οἱ Χιῶτες ; Ἄμ τά γράφαμε ...Ε Δ Ω )
Ο Τζουστινιάνι μετέφερε επιστολή του Ιωσήφ, την 9η Νοεμβρίου 1565, στην οποία επεσφραγίζετο η συμφωνία όλων των Οθωμανών στο να υποστηρίξουν παντοιοτρόπως την επιχείρησι του Φιλιμπέρ κατά της Ενετοκρατουμένης Κύπρου, ανακοινώνοντάς του ότι οι πασάδες είναι αποφασισμένοι να τον υποστηρίξουν στρατιωτικώς και ο σουλτάνος θα δεχθή πρέσβυ της Σαβοΐας στην Υψηλή Πύλη...
Τελικώς ο Δουξ κατενόησε ότι δεν έπρεπε να προδώση την Δύσι, προτίμησε την συμμαχία με τους Βενετούς και απεκάλυψε όλο το παρασκήνιο στον Πάπα, τις Ιταλικές ηγεμονίες και στους Ισπανούς.
Η απόπειρα αυτή του Ιωσήφ για την Κύπρο απέτυχε αλλά μόνο για λίγα χρόνια… (ἀποσπάσματα ἀπό σελ. 203-208)
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γρ. Μπέλλου " Αἰσχρόν ἐστί σιγᾶν τῆς Κύπρου ἀδικουμένης"
Συνεχίζεται ...
Ἡ Πελασγική
Πρός τόν σχολιαστή πού ἔγραψε κάτι σχετικό μέ τό "ποιόν", δέν κατάλαβα τίποτα. Ἄν δέν μᾶς ἐξηγήῃς τί νόημα θά ἔχῃ ἡ ἀνάρτησις τοῦ σχολίου ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα ἀγαπητέ !
Στόν σχολιαστή πού μοῦ ζητησε ν᾿ἀφαιρέσω ἕνα ὄνομα χωριοῦ πού ἀναφέρει στό σχόλιό του ( ἐπεί δή ἤθελε νά τό γνωρίζω ἐγώ,τό ἔγραψε) τόν πληροφορῶ πώς δέν μπορῶ νά παρέμβω στό σχόλιο γιά ν᾿ἀφαιρέσω τμῆμα του.Αὐτόπού μπορῶ νά κάνω εἶναι νά τό δημοσιεύσω στόν δικό μου χῶρο σχολιασμοῦ μέ τίς ὅποιες ἐπεμβάσεις ἀπό πλευρᾶς μου,μοῦ ζήτησε. Διαβάζουμε λοιπόν :
ΑπάντησηΔιαγραφή« Κυρία Ευαγγελία καλησπέρα. Πριν λίγα χρόνια βρέθηκα για λίγες ώρες στο προσφυγοχώρι με τ' όνομα ***** Πιερίας,για επαγγελματικούς λόγους. Ήμουν πολλές ώρες με τον πρόεδρο της κοινότητος και κάποια στιγμή τον ερώτησα να μου ειπεί τι βρήκαν στο ντόπον αυτόν οι γονείς του όταν αφίχθησαν εκεί. Ανάμεσα στ' αρκετά πράγματα που μου είπε, μου 'μεινε το εξής:
"Εδώ, τότε ζούσαν κάποιες ντόπιες οικογένειες, σχολείο δεν υπήρχε, υπήρχε όμως μια παράγκα για εκκλησία, ντυμένη με πισσόπανα, κουμάντο δέ, έκαναν ένας Τούρκος (σκιφταρότουρκος) κι ένας ακατονόμαστος. Τσιφλικάς και Μπλαντορούφης αντίστοιχα κι αντίστροφα, εκτός των λίγων φτωχών μωαμεθανών γεωργών (Έκτοτε έψαξα λίγο και για τ' άλλα παρακείμενα προσφυγικά χωριά και όλα -λιγο πολύ - είχανε κάτι παρόμοιο...). Όταν του είπα , "τότε όμως, όταν ήρθαν οι Ρωμαίοι, αυτοί οι βρωμιάρηδες πήρανε δρόμο". Ξέρετε τι μου απήντησε;;; Φύγανε, ναί, μα φύγανε οι φτωχοί και οι μεσαίου περιουσιακού μεγέθους. Οι άλλοι εκράτησαν δικαιώματα (έως και ιδιωτικά Δάση!!!) και τα εκμεταλλεύονται μια χαρά οι απόγονοί των -ενώ ζούν σε άλλες χώρες (π.χ. στη Φραγκιά)-, συνάμα βρίσκονται σε συνεχή δικαστήρια με τούς Έλληνες, για λόγους επιβιώσεως (βοσκή, υλοτομία, καλλιέργειες, ακόμη και για διέλευση εντός ορίων των τσιφλικίων π.χ. κατα την εποχή του θερισμού)... Και το π***τοκράτος, συγγνώμη, το κράτος λοατκι++, τους έχει αφήσει βορά στούς πάσης φύσεως, αιμοπότες. Κατά τ' άλλα, απελευθερωθήκαμε απ'τη μαχμουτίλα και την "κρυφό" οβραΐλα. Καλή Δύναμη και χαρά στο κουράγιο σου. ...»
Ἐν τάξει ἀγαπητέ,δημοσιεύτηκε αὐτό πού δέν ἐνοχλεῖ κανέναν,φαντάζομαι...
Καλησπέρα !