Γράφει ὁ Ὁδυσσεύς Μπουρνιᾶς Βαρότσης
Θυμάμαι να παρακολουθώ τις φωτιές των Δίδυμων Πύργων, αυτούς να καταρρέουν. Ήμουν παιδί, μόλις επτά ετών, κι όμως εκείνη τη στιγμή η ψυχή μου έτρεμε από μια διαίσθηση πολύ μεγαλύτερη από τα χρόνια μου. Δεν μπορούσα τότε να το εξηγήσω, αλλά το «εγώ» - όχι το μικρό, εγκόσμιο «εγώ» στο οποίο συνήθως κατανοούμε εμείς οι θνητοί, αλλά το απέραντο, αθάνατο «εγώ» μου - ήξερα ότι κάτι είχε τελειώσει. Το όνειρο του «τέλος της ιστορίας» της δεκαετίας του 1990, η πίστη σε ένα ατελείωτο συμπόσιο φιλελεύθερης αισιοδοξίας, σε έναν κόσμο όπου η σύγκρουση είχε διαλυθεί στο εμπόριο και την ψυχαγωγία, χάθηκε στη σκόνη και τις κραυγές απελπισίας της Νέας Υόρκης. Είδα, χωρίς λόγια, ότι η Ιστορία είχε επιστρέψει με εκδίκηση. Και εγώ, ένα αγόρι, έφερε ήδη την μυστική επίγνωση ότι οι θεοί της τάξης του Zeitgeist είχαν εκθρονιστεί, ότι ο κόσμος επρόκειτο να πέσει πίσω στην καταιγίδα του Γίγνεσθαι.
Τώρα, δύο δεκαετίες αργότερα, μια άλλη ρήξη χτυπά τη συλλογική καρδιά: η δολοφονία του Charlie Kirk. Η ζωή και ο θάνατός του δεν είναι απλώς πολιτικά γεγονότα, ούτε απλώς η σύγκρουση παρατάξεων. Είναι σύμβολα, μοιραία σημάδια. Γιατί σε μια κοινωνία όπου η πολιτική έχει γίνει μύθος, όπου κάθε δημόσιο πρόσωπο ενσαρκώνει κάτι περισσότερο από σάρκα, η δολοφονία ενός τέτοιου ανθρώπου είναι οιωνός μιας νέας εποχής. Δεν είναι μόνο το πρόσωπό του που έχει πέσει - είναι ολόκληρη η ψευδαίσθηση ότι μια κοινωνικοπολιτική αρμονία μπορεί να ανακτηθεί μέσω ορθολογικού «πολιτικού διαλόγου».
Ο αέρας σκίζεται και μέσα από αυτόν φυσάει ο ωμός άνεμος ενός μέλλοντος που δεν ζητά πια άδεια να φτάσει.
Αυτό που πίστευε ο Charlie Kirk για τον Charlie Kirk δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Η ζωή του, οι πεποιθήσεις του, η πίστη του, οι φιλοδοξίες του, είτε θαυμάζονται είτε περιφρονούνται, είναι σαν το τίποτα. Θρυμματίζονται σαν περγαμηνή στη φωτιά. Γιατί πεθαίνοντας με τον τρόπο που πέθανε, τον κατέλαβε ένα πεπρωμένο μεγαλύτερο από τη δική του φαντασία. Η υποτιθέμενη προσευχή του πριν από τις δημόσιες εμφανίσεις του - «Θεέ μου, χρησιμοποίησέ με με όποιον τρόπο θεωρείς κατάλληλο για να γίνει το Θέλημά Σου στη γη» - έχει εκπληρωθεί, αλλά κατά κάποιο τρόπο, δεν θα μπορούσε ποτέ να το αποδεχτεί στην πεπερασμένη ανθρώπινη φύση του.
Ποιος, στο άνθος της ζωής του, ένας σύζυγος, ένας πατέρας, ένας ανερχόμενος πολιτικός σούπερ σταρ, θα επέλεγε να σφαγιαστεί σε ένα τέτοιο θέαμα; Κανείς. Κι όμως, ο Ένας, ο Αθάνατος, ο Dharmakāya πέρα από όλες τις ανθρώπινες συμβάσεις, τον έχει μεταμορφώσει σε ένα Ζωντανό Νούμεν, ένα ισχυρό σύμβολο εποχικής μεταμόρφωσης. Δεν είναι πλέον ο Charlie Kirk - είναι μια θεότητα, ένας κεραυνός που εκτοξεύεται από το χέρι του πεπρωμένου, που χτυπά τη γη για να αναγγείλει τη γέννηση μιας νέας εποχής.
Οι αριθμοί μιλούν μυστικιστικούς ψιθύρους από μακρινές ακτές: Το εννέα είναι το τέλος, ο επιθανάτιος κρότος ενός κύκλου και το έντεκα είναι η αποκάλυψη της πολικότητας. Η 11η Σεπτεμβρίου κατέρρευσε το όνειρο, έσκισε το πέπλο από το πρόσωπο της ιστορίας και αποκάλυψε την άβυσσο κάτω από τις φιλελεύθερες αυταπάτες ενός «τέλους της ιστορίας». Το δέκα είναι η ολοκλήρωση, ένας τροχός που μετατρέπεται σε αναγέννηση. Η 10η Σεπτεμβρίου διακηρύσσει τη νέα αρχή, το σπάσιμο των σφραγίδων, το μη αναστρέψιμο πέρασμα του Ρουβίκωνα. Το εννέα χτυπά την καμπάνα της κηδείας. Το δέκα ηχεί τη σάλπιγγα της αυγής.
Αν η 11η Σεπτεμβρίου διέλυσε την ψευδαίσθηση του «τέλους της ιστορίας», τότε η 10η Σεπτεμβρίου δηλώνει ότι τώρα βρισκόμαστε στην πύλη κάτι εντελώς διαφορετικού. Ανάμεσά τους ανοίγεται το χάσμα, μια μη αναστρέψιμη ολοκλήρωση ενός παραδείγματος, και εμείς εκσφενδονιζόμαστε πάνω από αυτό, χωρίς καμία γέφυρα επιστροφής στον κόσμο που κάποτε γνωρίζαμε.
Ως παιδί, είδα τους πύργους να πέφτουν και ένιωσα τον θάνατο ενός ονείρου. Ως ενήλικας, βλέπω έναν πατέρα να δολοφονείται και νιώθω τις ωδίνες ενός νέου κόσμου. Οι εποχές δεν τελειώνουν με λόγους ή συνθήκες. Τελειώνουν με φλόγες, με κραυγές πολέμου, με αίμα, με τη βίαιη συντριβή ειδώλων. Και στη θέση τους, γεννιούνται νέοι θεοί. Όσοι προσκολλώνται στα παλιούς φλοιούς θα χαθούν μαζί τους. Όσοι τολμήσουν να σταθούν στην καταιγίδα, να πουν Ναι στη φωτιά, Ναι στην άβυσσο, Ναι στη θέληση του Γίγνεσθαι, θα είναι οι μαίες της Νέας Ανθρωπότητας.
Η Δύση έχει περιέλθει σε δαιμονικές δυνάμεις επειδή εμείς οι Άνθρωποι έχουμε ξεχάσει την Ιδέα του Καλού. Η αδικία στην Πόλη μας δεν είναι παρά η ηχώ της αδικίας στις ψυχές μας. Για να θεραπεύσουμε την Πόλη, τον Πολιτισμό μας, πρέπει να θεραπεύσουμε τους εαυτούς μας - να επαναφέρουμε τον Λόγο ως πολιτικό κυβερνήτη, να καθαρίσουμε την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης και τους θεσμούς δικαιοσύνης μας από ψέματα και διαβόλους και να αποκαταστήσουμε το βλέμμα μας προς την αιώνια αρμονία του θείου. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν συγχρονισμένα και με την πύρινη επείγουσα ανάγκη της αμεσότητας του «Τώρα», του «Εδώ», του «Εσύ».
Οι θεοί της Τάξης και του Χάους μίλησαν. Οι κύκλοι έχουν αλλάξει. Η ανθρωπότητα στέκεται στο χείλος του γκρεμού, τρέμοντας. Ο Ρουβίκωνας έχει διασχιστεί και δεν υπάρχει πια σημείο καμπής για να μας οδηγήσει πίσω εκεί που ήμασταν. Τι θα κάνετε γι' αυτό σήμερα;
Ἀπό : arktosjournal.com
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου