Η Γερμανία αυτοκαταστρέφεται το 1990, με το ένα στόμα κατεχόμενο να καταβροχθίζει το άλλο κατεχόμενο άκρο, μια γκροτέσκα κοινωνία μισών κομμένων από ξένες ξιφολόγχες. Η Ανατολή υποκλίνεται στη Δύση επειδή το κόκκινο φρούριο καταρρέει στις ίδιες της τις στάχτες, και το καπιταλιστικό στρατόπεδο υψώνει τα λάβαρά του πάνω από ολόκληρο το πτώμα.
Η λέξη «ενοποίηση» καλύπτει αυτόν τον κανιβαλισμό: η Δυτική Γερμανία επεκτείνει τα σύνορά της, η Ανατολική Γερμανία σβήνει το πνεύμα της και η γη παραμένει δεσμευμένη σε ξένες αλυσίδες διοίκησης: πολιτικές, οικονομικές, στρατηγικές και πνευματικές. Ο ύμνος του Ψυχρού Πολέμου μεταλλάσσεται σε παγκόσμιο ευαγγέλιο, έναν ύμνο ενός κέντρου κρίσης, της Δύσης ως αυτοκρατορίας του πλανήτη, που πιέζει τα λογότυπά της σε κάθε επιφάνεια, σε κάθε εγκέφαλο και σε κάθε γραμμή σκέψης, έτσι ώστε οι αλυσίδες της Γερμανίας να διαλύονται στον αέρα αλλά να σφίγγονται, αόρατες, γύρω από το μέλλον.
Το φάντασμα της Πρωσίας παρακολουθεί αυτό το θέαμα, με σιδερένια οστά να κροταλίζουν στο χώμα, ένα πνεύμα κάποτε κυρίαρχο που τώρα δεσμεύεται από συνθήκες γραμμένες σε ξένες γλώσσες. Ο Ernst Niekisch μιλάει από το περιθώριο, καλώντας σε αντίσταση, για μια Γερμανία με ατσάλινα νεύρα και ηφαιστειακή αποφασιστικότητα, όμως τα λόγια του σκορπίζονται σαν σπίθες στην έναστρη κουρτίνα του ατλαντικού ελέγχου. Η μνήμη του Ράιχ γίνεται ένα απαγορευμένο κειμήλιο, που εκτίθεται μόνο σε θραύσματα, ενώ η Δύση κρέμεται πάνω από τον Ρήνο και τον Έλβα, μετατρέποντας τη γη σε ορμητήριο για στρατούς και αγορές. Η Γερμανία αναπνέει με δανεικούς πνεύμονες, με τον δικό της παλμό συγχρονισμένο με τον μετρονόμο της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, έναν μετρονόμο που απαιτεί υπακοή ως πεπρωμένο.
Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας παρελαύνει με έντονα χρώματα, οι εκλογές και οι αγορές σαν λαμπερές μάσκες που κρύβουν μια βαθύτερη αιχμαλωσία. Τα πανεπιστήμια επαναλαμβάνουν δυτικές κατηχήσεις, τα μέσα ενημέρωσης αντηχούν με έναν σταθερό ρυθμό συναίνεσης και οι δρόμοι αντηχούν με συνθήματα που υπηρετούν την ατλαντική εξουσία. Εργοστάσια, τράπεζες, υπουργεία: όλα αντηχούν με το βουητό της ενσωμάτωσης σε ένα σύστημα που αυτοαποκαλείται παγκόσμιο αλλά ευδοκιμεί στην υποταγή της Γερμανίας. Η παλιά Ανατολή διαλύεται στη νοσταλγία, η παλιά Δύση χάνει ακόμη και τα δικά της περιγράμματα, και αυτό που απομένει είναι μια ζώνη διαχειριζόμενης ταυτότητας, ένα κατεχόμενο τοπίο όπου η κυριαρχία γίνεται ένας μύθος που απαγγέλλεται σε μάντρα, ενώ η αυτοκρατορία της Δύσης τραγουδάει τη μονοπολική της χορωδία μέσα από κάθε γερμανικό στόμα.
Κάτω από αυτή τη χορωδία, υπόγειες δυνάμεις αναδεύονται, ένα αντίλογο μνήμης και οργής, φωνές της σκιασμένης πρωσικής τάξης που υψώνονται σαν βασάλτης μέσα στο έδαφος. Μιλούν για ένα άλλο πεπρωμένο, μια Γερμανία απαλλαγμένη από την ατλαντική μηχανή, ευθυγραμμισμένη με την ηπειρωτική δύναμη, την ευρασιατική ισχύ και τον πολυπολικό ρυθμό. Η Δύση αυτοανακηρύσσεται αιώνια, όμως κάθε αυτοκρατορία κουβαλάει σπόρους ρήξης, και η Γερμανία περιμένει ως πιόνι και πιθανός άξονας. Στη σιωπή μεταξύ των εντολών του ΝΑΤΟ και των διαταγμάτων των Βρυξελλών, ένα ερώτημα σιγοκαίει: θα ξυπνήσει το έθνος ως κυρίαρχος τιτάνας ή θα παραμείνει μια διαχειριζόμενη επαρχία, ένα εργαστήριο για τους πολέμους των άλλων, μια αγορά για τους θεούς των άλλων;
 |
| φωτό |
Η Γερμανία παρασύρεται ως ένας πολιτισμός στο λυκόφως, ο λαός της κινείται μέσα από τελετουργίες αποστραγγισμένες από μύθο, το έθνος επιβιώνει ως διοικητικό κέλυφος, αποτελεσματικό αλλά κενό. Η ήττα του 1945 παραμένει αθεράπευτη, μια ανοιχτή πληγή καλυμμένη από ευημερία, ενώ το 1990 σφράγισε την εξάρτηση με την ψευδαίσθηση της αναγέννησης. Η ιστορία λυγίζει εδώ: η πρωσική κληρονομιά μετατράπηκε σε μουσειακό έκθεμα, η κυριαρχία ανταλλάχθηκε με άνεση, το πεπρωμένο αντικαταστάθηκε από τη διαχείριση.
Η Δύση απαιτεί τη μετάνοια ως μόνιμη συνθήκη, την ενοχή ως πολιτική θρησκεία, τη μνήμη ως πολιτικό όπλο, έτσι ώστε η Γερμανία να μάθει να υπάρχει μόνο ως μάθημα για τους άλλους, μια γη παραγωγικότητας που δένεται στην αυτοκρατορία, απογυμνωμένη από την υπέρβαση, περιμένοντας το ήσυχο τέλος της δικής της ιστορίας.
Συνδεδεμένο φιλμ σε ρολό, μεταμφιεσμένο σε jumpcut του 1990 — Η Ανατολή κατάπιε ωμό, μασημένο, φτύνοντας στο στόμα της Δύσης, η κατοχή στο τετράγωνο, οι νέον πινακίδες τρεμοπαίζουν ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ καθώς ξένα χέρια τραβούν χορδές μαριονέτας. Η Γερμανία είναι ενσωματωμένη στο δίκτυο: η πολιτική ως κύκλωμα, η οικονομία ως κουλοχέρης, η στρατηγική ως joystick του Πενταγώνου, η διάνοια ως συχνότητα μετάδοσης συντονισμένη με τον Ατλαντικό στατικό. Ακολουθία κατάρρευσης του κόκκινου μπλοκ συνδυάζεται πάνω από την καπιταλιστική θριαμβευτική παρέλαση, μεταμφιεσμένη ξανά, τώρα κάθε γερμανικός δρόμος ένας διάδρομος του ΝΑΤΟ, κάθε γερμανική λέξη φιλτραρισμένη μέσω του θαλάμου ηχούς της Ουάσιγκτον.
Η προπαγάνδα του Ψυχρού Πολέμου αναμειγνύεται ως παγκόσμιο λειτουργικό σύστημα, ο κόσμος περιορίζεται σε ένα ενιαίο τερματικό διοίκησης — η ΔΥΣΗ — αναβοσβήνει εντολές σε ηπείρους, ο κώδικας έχει γίνει σάρκα και οστά, η Γερμανία κλειδωμένη σε επανάληψη αναπαραγωγής, επανάληψη για πάντα.
Ἀπό : eurosiberia.net
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου