Ο Charlie Kirk δήλωσε ότι η Ευρώπη ήταν μια προειδοποίηση, ένα μέρος όπου η ελευθερία του λόγου έχει ήδη καταρρεύσει, ένα μέρος όπου ο πολίτης κινδυνεύει να διωχθεί για τον λόγο του, όπου η σάτιρα γίνεται έγκλημα, όπου η διαφωνία συρρικνώνεται σε ψίθυρους σε ιδιωτικές κουζίνες, και η φωνή του διέσχισε τον Ατλαντικό σαν μια φωτοβολίδα πάνω από φουρτουνιασμένες θάλασσες, προειδοποιώντας πως ίσως και η Αμερική να παρασυρθεί προς το ίδιο σκοτάδι αν η επαγρύπνηση εξασθενίσει.
Το μήνυμα του Kirk ήταν σαφές: Η Αμερική δεν πρέπει ποτέ να γίνει σαν την Ευρώπη. Το επανέλαβε με επιτακτικότητα. Το χάραξε στον αέρα με κάθε συλλαβή. Περιέγραψε την Ευρώπη ως μια προειδοποιητική ιστορία παράδοσης στους γραφειοκράτες και τους τεχνοκράτες που συγκαλύπτουν τη λογοκρισία στο όνομα της «ασφάλειας» και της «προόδου». Η ήπειρος για την οποία μιλούσε κάποτε παρήγαγε γοτθικούς καθεδρικούς ναούς και αναγεννησιακό φως, αλλά τώρα την είδε να παράγει κανονισμούς που στραγγαλίζουν τη συζήτηση, δικαστήρια που περιπολούν τη σκέψη: μια πολιτική θρησκεία συμμόρφωσης.
Είπε ότι η ελευθερία του λόγου παραμένει ο παλμός της Αμερικής και ότι η ήττα της Ευρώπης αποκαλύπτει τι συμβαίνει όταν τα έθνη επιλέγουν την άνεση αντί του θάρρους, όταν οι ηγέτες επιλέγουν περιορισμούς αντί της ελευθερίας. Σε αυτό, ο Kirk τοποθετήθηκε ως κήρυκας: προστατέψτε τη φλόγα ή δείτε την να σβήνει, υπερασπιστείτε το χάος των φωνών ή αποδεχτείτε τη σιωπή της ομοιομορφίας. Ήθελε οι Αμερικανοί να μαθαίνουν κοιτάζοντας ανατολικά, πέρα από τον Ατλαντικό, μέσα από ερείπια πολιτισμών που είχαν ανταλλάξει την πεποίθηση με τη συμμόρφωση.
Η Ευρώπη σήμερα μοιάζει με ένα παλάτι άδειο από τους βασιλιάδες του. Το κάποτε ανυπότακτο πνεύμα που παρέλασε υπό σημαίες αυτοκρατορίας έχει μετατραπεί σε ατελείωτες επιτροπές, εκθέσεις και συνέδρια για την «ενσωμάτωση». Οι πολίτες σέρνονται σε ψηφιακούς διαδρόμους όπου η έκφραση παρακολουθείται και οι ιδέες κόβονται πριν φύγουν. Αυτή δεν είναι η Ευρώπη των εξερευνητών, των κατακτητών και των κατασκευαστών. Αυτή είναι μια Ευρώπη που διαλύεται στη ρύθμιση και την αυτοαμφισβήτηση, μια Ευρώπη βαλσαμωμένη στη γλώσσα των «δικαιωμάτων» αλλά αποστραγγισμένη από την ουσία της ελευθερίας.
Η κριτική του Kirk για την Ευρώπη δεν αφορούσε μόνο τη λογοκρισία· αφορούσε και το πεπρωμένο. Η ελευθερία του λόγου, για αυτόν, αντιπροσώπευε κάτι περισσότερο από τον νόμο. Συμβόλιζε τη θέληση να ζήσει κανείς ως λαός που τολμά να μιλάει, να πιστεύει και να ενεργεί. Η πρόκλησή του ανάγκασε την Ευρώπη να κοιτάξει στον καθρέφτη: βλέπεις μια ήπειρο με μια φλόγα που βρυχάται στο στήθος της ή μια ήπειρο με απανθρακωμένα λείψανα στο στόμα της; Η επιλογή παραμένει μπροστά και στις δύο ηπείρους: ο λόγος ως σπαθί ή η σιωπή ως σάβανο.
Στάχτες στα σκαλιά του καθεδρικού ναού, θραύσματα γραφών πέφτουν σαν φτερά, η φωνή του Charlie Kirk ακούγεται ακόμα μέσα στην καταιγίδα, λέξεις ραγισμένες, λέξεις λάμπουν, λέξεις που αιμορραγούν από την ανάσταση. Φάντασμα σταυροφόρου ιππεύει ένα πύρινο άλογο στις νεκρές πλατείες της Ευρώπης, με την ασπίδα ζωγραφισμένη με τον σταυρό, το σπαθί να στάζει ψαλμούς. Ο Χριστός λυγίζει τα ερείπια σε νέα πέτρα, χτίζοντας ένα φρούριο από μνήμης, φυτεύοντας λάβαρα εκεί που κάποτε οι γραφειοκράτες υπέγραφαν διατάγματα. Ο επικήδειος λόγος γίνεται σάλπιγγα, η σάλπιγγα γίνεται δάδα, ο πυρσός γίνεται το χέρι του Χριστού υψωμένο ψηλά. Το σύμβολο της πίστης του Kirk παραμένει: η ελευθερία του λόγου ως διαθήκη, η παράδοση ως σταυροφορία, η πίστη ως αιώνια φλόγα.
Ἀπό : eurosiberia.net
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου