Ἡ ἐχθρική ρητορική τῶν συμβολισμῶν τῆς τελετῆς ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων

φωτό

Γράφει ὁ Οἰκονόμου Δημήτριος 

 Μέσα στους τόσους προφανείς, φτηνούς, ιδεολογικά πολωμένους συμβολισμούς της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Παιχνιδιών (Olympic Games) υπήρξε και ένας που πέρασε απαρατήρητος ως ένας απλός ιστορικός συμβολισμός.

Ήταν αναμενόμενο να δούμε ερμαφρόδιτους να χαριεντίζονται. Άλλωστε στην εποχή που διανύουμε, δηλαδή την εποχή της προσπάθειας της παγκόσμιας ολοκληρωτικής κατίσχυσης της υπερεθνικής αστικής τάξης και των αξιών της που αμφισβητούνται από τις παραδοσιοκρατικές δυνάμεις του Ευρασιανισμού, ο ερμαφροδιτισμός δηλώνει την απόλυτη κατίσχυση του συστήματος και της ελίτ στον άνθρωπο: στο διασπασμένο άτομο, στο απογυμνωμένο από κάθε συλλογικότητα αλλά κυρίως στο απεκδυόμενο την ίδια του τη φύση, υποκείμενο. Είναι το σύμβολο της ταπεινωτικής ήττας της ανθρώπινης φύσης από τον τεχνητό αστικό πολιτισμό. Αυτή την εικόνα έχουμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά την τελευταία δεκαετία. Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο η ιδεολογικοποίηση της σεξουαλικότητας και η δήθεν επαναστατικότητά της, που, με όχι και τόσο παράδοξο τρόπο, προβάλλεται, προωθείται και οργανώνεται από όλους τους εξουσιαστικούς θεσμούς και φορείς της Δύσης και στοχεύει απέναντι σε κάθε τι λαϊκό και συλλογικό, είναι πλέον καθημερινότητα στην μεταπολιτική φάση που διανύουμε και η συμπερίληψή της στους συμβολισμούς της τελετής της νο1 φιέστας της ολοκληρωτικής τραπεζικής παγκοσμιοποιητικής ελίτ και του Μεγάλου Αδερφού, ήταν όχι απλώς αναμενόμενη αλλά και βαρετή.

Κατ’ επέκταση, επειδή όπως και η ίδια η Γαλλική Επανάσταση απέδειξε με τη θεοποίηση των υλιστικών αξιών του Διαφωτισμού σε βαθμό ειδωλολατρίας (κυριολεκτικά ως Culte de la Raison με την επίσημη καθιέρωση ιεροτελεστιών από τον Ροβεσπιέρο προς τιμήν των θεοτήτων της Λογικής και της Επιστήμης), πίσω από τις υλιστικές, ωφελιμιστικές και θετικιστικές ιδέες που προωθούνται επιμελώς, κρύβεται πάντα μία μεταφυσική η οποία αποτελεί τον αντίθετο πόλο της ύπαρξης· του Είναι. Έτσι, ακόμα και οι αποκρυφιστικοί, αντιχριστιανικοί συμβολισμοί μέσω ενδυμασιών, καβαλάρηδων και λοιπών θεατρικών αναπαραστάσεων, μπορεί να μην είναι εύκολα κατανοητοί στον περισσότερο κόσμο, λόγω άγνοιας των συγκεκριμένων λεπτομερειών, αλλά είναι κι αυτοί προφανείς ως προέκταση και συνέχεια του υλιστικού εκφυλισμού της ανθρώπινης ύπαρξης, που καταλήγει πάντα στην λατρεία του εχθρού του Αγαθού.

Ένας όχι και τόσο προφανής συμβολισμός ήταν αυτός μίας φιγούρας της παλαιάς αριστοκρατίας που κρατάει το κεφάλι της στα χέρια της, κατά τη διάρκεια του σόου του γαλλικού συγκροτήματος Gojira. Για τη μαζική πλειοψηφία η εικόνα αυτή έγινε κατανοητή αφηρημένα, ως ένας ιστορικός επαναστατικός συμβολισμός. Θεωρήθηκε ότι δηλώνει την επαναστατικότητα (και κατ’ επέκταση  την ιστορική πρόοδο), ως μία προβολή της επαναστατικότητας του 18ου αιώνα στο σήμερα. Ωστόσο, στην εποχή μας τα κομμένα κεφάλια των αριστοκρατών δεν συμβολίζουν την επανάσταση. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι υπενθύμιση της νίκης της αστικής τάξης και της νεωτερικότητας απέναντι σε οτιδήποτε προνεωτερικό και στις αξίες που διατηρεί. Αυτές οι αξίες δεν διαγράφτηκαν μονομιάς με την έλευση της Νεωτερικότητας. Αυτό φαίνεται σήμερα στις Διεθνείς Σχέσεις μέσω της ανάδυσης των πολιτισμών που είχαν θαφτεί κάτω από τη βάσανο των νεωτερικών αξιών που κουβαλούσαν μαζί τους οι νεωτερικές ιδεολογίες στα κράτη – πολιτισμούς της Ευρασίας. Αυτές οι ιδεολογίες (οι ηττημένες) ήταν που κουβαλούσαν μέσα τους τα περισσότερα προνεωτερικά στοιχεία, επιτρέποντας στους λαούς του Παλαιού Κόσμου, να αναδείξουν και πάλι τις πολιτισμικές πνευματικές αρετές τους όταν απεκδύθηκαν τον ιδεολογικό τους μανδύα, έστω και ως ηττημένοι. 

Συνεπώς, οι αξίες  αυτές συνέχισαν να επηρεάζουν τη νεωτερικότητα και πέρασαν σε μεγάλο βαθμό μέσα στον ιδεολογικό ανταγωνισμό των τριών βασικών ιδεολογιών του Διαφωτισμού. Σήμερα, η νίκη του φιλελευθερισμού απέναντι στις άλλες δύο ιδεολογίες σήμαναν την εποχή της Μετα-νεωτερικότητας, η οποία σε ιδεολογικό επίπεδο, για τη Δύση, είναι η εποχή όπου ο φιλελευθερισμός, απαλλαγμένος από κάθε ανταγωνισμό, μπορεί πλέον να εκφράσει το απόλυτο όραμα της απαλλαγής του ανθρώπου από κάθε συλλογική και πνευματική αξία που μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους και τους πολιτισμούς κατά του υλιστικού ολοκληρωτισμού. Σαφώς και η ύλη έχει την αξία της αλλά αυτή είναι η κατάρα του Δυτικού πολιτισμικού παραδείγματος. Η έλλειψη διαλεκτικότητας (έστω κι αν η Δύση έχει καταχραστεί τον όρο σε φιλοσοφικό επίπεδο). Ο μανιχαϊσμός του. Αναγνωρίζει μόνο άσπρο και μαύρο. Έτσι από τον απόλυτο εξουσιασμό των αξιών που δημιούργησαν οι διαστρεβλομένες πνευματικές παραδοχές της δυτικής φιλοσοφίας πέρασε στον απόλυτο εξουσιασμό των αξιών των υλιστικών παραδοχών. Αυτό σήμερα παρουσιάζεται ως μία φυσική ιστορική εξέλιξη, πράγμα προπαγανδιστικό και ανόητο το οποίο μπορεί να επηρεάσει μόνο τους πολιτικά και φιλοσοφικά αναλφάβητους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η νίκη της αστικής τάξης που παρουσιάζεται μέσα από τον συμβολισμό αυτό αποτελεί πλέον το σύστημα. Είναι το καταπιεστικό «Ελέω Λαού» εξουσιαστικό καθεστώς που αντικατέστησε το «Ελέω Θεού» που σήμερα τείνει να γίνει απόλυτο, δίνοντας τη ψευδαίσθηση της πολιτικοκοινωνικής χειραφέτησης του ανθρώπου. Το κομμένο κεφάλι όχι μόνο επανάσταση δεν δηλώνει αλλά απόλυτη υποταγή στις υλιστικές αξίες του Ελέω Λαού συστήματος της υπερεθνικής αστικής ελίτ. Είναι σύμβολο αντεπαναστατικό και ως τέτοιο είναι ενάντια στην ιστορική εξέλιξη εκφράζοντας το Τέλος της Ιστορίας. Δηλαδή της κατίσχυσης του αστικού πολιτισμού, των ωφελιμιστικών και υλιστικών αξιών σε απόλυτο, ολοκληρωτικό βαθμό (άνευ ανταγωνισμού δεν υφίσταται ιστορία).

Θα ήταν αφελές να δούμε αυτόν τον συμβολισμό με αφηρημένο τρόπο. Με δεδομένο ότι σήμερα η αστική τάξη είναι ο εξουσιαστής, δεν μπορούμε παρά να δούμε τον συμβολισμό αυτό ως προειδοποίηση και όχι ως κάλεσμα σε επανάσταση απέναντι σε κάποια θεσμοθετημένη  εξουσία. Άλλωστε, δεν είναι ένας μεμονωμένος συμβολισμός. Βρίσκεται  στα πλαίσια μίας ευρύτερης φιέστας που περιέλαβε όλο τον woke συρφετό που, αν μη τι άλλο, όπως είπαμε συμβολίζει την επιβολή της αστικής υπερεθνικής εξουσίας απέναντι στις κοινωνίες και τους ανθρώπους. «Επανάσταση» που εκπορεύεται από εξουσιαστικούς θεσμούς δεν είναι επανάσταση αλλά χειραγώγηση και εξουσιασμός των λαών. Ο συμβολισμός αυτός δεν αντιπροσωπεύει καμία μορφή αντίστασης, αλλαγής ή επανάστασης. Είναι μία στοχευμένη προειδοποίηση σε οποιονδήποτε διατηρεί ακόμα μέσα του πνευματικές αξίες από το προνεωτερικό παρελθόν.

Ἀπό : geopolitika.ru  

φωτό

Ἡ Πελασγική