Ὁ κακός κλόουν ἐπιστρέφει: ὁ Μπόρις Τζόνσον δέν ἔχει σταματήσει νά στοιχειώνῃ τήν παγκόσμια πολιτική

Γράφει ὁ  Tarik Cyril Amar

 Ο Alexander Boris de Pfeffel Johnson, γνωστός και ως Boris Johnson, γνωστός και ως BoJo – πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, υπουργός Εξωτερικών, δήμαρχος Λονδίνου, ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος (Τόρις) και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, μέλος του Κοινοβουλίου – δημοσιεύει τα επερχόμενα απομνημονεύματά του, υπό τον τίτλο «Unleashed» και  ο εκδότης υπόσχεται ότι δεν θα μοιάζει με τ᾿ απομνημονεύματα άλλων πρωθυπουργών του παρελθοντος. Αυτό, για μια φορά, είναι κάτι που θα μπορούσαμε σχεδόν να πιστέψουμε, ακόμα κι αν είναι ο Τζόνσον που το λέει. 

Πράγματι, η πορεία του BoJo στην πολιτική – που, δυστυχώς, δεν έχουμε λόγο να το εξετάσουμε ακόμα. – έχει αφήσει το αποτύπωμα του ως κάτι άσχημα «απελευθερωμένο», κάτι, δηλαδή, με το χειρότερο ύφος μιας ταινίας τέρατος: Σκεφτείτε «ο Godzilla Έρχεται στο Λονδίνο», αλλά χωρίς τη γοητεία της φαντασίας. 

Από πού να αρχίσω; Γιατί όχι στο τέλος: Σε αυτό το σημείο, ο Τζόνσον, ο εμβληματικός Τόρυς, απουσιάζει εμφανώς από τις βρετανικές εκλογές που βρίσκονται σε εξέλιξη, αν και είναι σε πλήρη εξέλιξη. Πλήρης εξέλιξη, ας μην ξεχνάμε, προς μια καταστροφή για τους συντηρητικούς συναδέλφους του BoJo: Δημοσκόπηση του The Economist προβλέπει ότι οι Τόρις θα χάσουν 179 έδρες από τις 371 που κέρδισαν το 2019. δηλαδή μείωση σχεδόν κατά το ήμισυ. Το Εργατικό Κόμμα, από την άλλη πλευρά, φαίνεται σε καλό δρόμο για να κερδίσει 381 έδρες ή περισσότερες. Με άλλα λόγια, μια ιστορική κατολίσθηση πλησιάζει, και θα θάψει τους Τόρις. 

φωτό

Και όμως, με μια απελπισμένη μάχη για πολιτική επιβίωση σε εξέλιξη και παρά τις απρόθυμες αρνήσεις , ο Τζόνσον είναι ως επί το πλείστον σιωπηλός, άφαντος από την εκστρατεία . Σίγουρα, ένας λόγος είναι ο τεράστιος, ακόμη και για τα πρότυπα των πολιτικών, εγωισμός του. Ο Τζόνσον δεν ήταν ποτέ αυτός που θυσιαζόταν για την ομάδα. Πιθανότατα εξακολουθεί να σχεδιάζει μια επιστροφή, αλλά θα μείνει εκτός αυτή την φορά. Ακόμη, τυχαίνει να μισεί επίσης τον Ρίσι Σουνάκ, τον σημερινό, εξαιρετικά αντιδημοφιλή πρωθυπουργό των Τόρις. Τό να παρακολουθείς απ᾿έξω καθώς συντρίβεται ο Σούνακ, είναι πλεονέκτημα.

Μερικοί παρατηρητές πιστεύουν ότι είναι απλώς πολύ απασχολημένος να κερδίζει χρήματα με ομιλίες και σύντομα με τα απομνημονεύματά του, που είναι βέβαιο ότι θα προσφέρουν άφθονες κερδοφόρες αδιακρισίες και εντυπωσιασμό. Και μετά, ήταν και τα πρόσφατα 60α γενέθλιά του, μια ευκαιρία που η πολύπαθη σύζυγός του Carrie –η πιστότητα δεν ήταν ποτέ το φόρτε του BoJo, ούτε καν στην ιδιωτική του ζωή– είχε την ευκαιρία να του χαρίσει δώρα με σημασία, τρία ξύλινα γλυπτά ελέφαντα . Σε ορισμένους πολιτισμούς, αυτό το ζώο αντιπροσωπεύει μια μνήμη που δεν ξεχνά ποτέ. 

Ένας λόγος που δεν εμποδίζει τον BoJo, να είστε σίγουροι, είναι το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός πολιτικός με τα περισσότερα σκάνδαλα στη Βρετανία – και, σε ένα βρετανικό πολιτικό κατεστημένο που είναι τοξικό με σνομπισμό, πισώπλατα μαχαιρώματα και διαφθορά,  αυτό είναι κατόρθωμα.

Ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Τζόνσον αναγκάστηκε να παραιτηθεί –επιτέλους και μετά από απρεπώς επίμονη αντίσταση– πρώτα από την πρωθυπουργία του, το 2022, και μετά ακόμη και τη θέση του στη Βουλή των Κοινοτήτων, το 2023, είναι ότι τον έπιαναν να λέει αφόρητα ψέματα,πολύ συχνά.  Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γραφείο του ως πρωθυπουργός και αργότερα εκτός Βουλής, λόγω του σκανδάλου που είναι γνωστό ως «Partygate» : Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19, είχε κάνει παράνομα, τρελά πάρτι στην κατοικία του στην Downing Street 10, ενώ οι Βρετανοί υποβλήθηκαν σε σκληρούς περιορισμούς. και μετά συνέχισε να αρνείται τα γεγονότα, λέγοντας κατάφωρα και επανειλημμένα ψέματα όχι «μόνο» στο βρετανικό κοινό αλλά και στη Βουλή των Κοινοτήτων. Μια ειδικά διορισμένη επιτροπή διαπίστωσε ότι ο BoJo περιφρονούσε το κοινοβούλιο.

Εκτός από τον εγωισμό, η περιφρόνηση είναι ίσως το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του Τζόνσον. Οι κανόνες – νομικοί ή ηθικοί – είναι για άλλους, και άλλοι μετρούν μόνο στο βαθμό που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να τροφοδοτήσουν την ακόρεστη λαχτάρα του Τζόνσον για φήμη, δύναμη και, πραγματικά, οποιαδήποτε μορφή ικανοποίησης μπορείτε να σκεφτείτε – και κάποια που δεν θα έπρεπε. 

Ένας ταλαντούχος λαϊκιστής με ιδιαίτερη ικανότητα να ελκύει τους απλούς ανθρώπους, είναι, στην πραγματικότητα, σχεδόν μια καρικατούρα ενός κακομαθημένου, εγωκεντρικού «φιγουρατζή» αριστοκράτη, ενός τυπικού εκπροσώπου των χειρότερων που έχουν να προσφέρουν οι Βρετανοί ή συγκεκριμένα οι αγγλικές ανώτερες τάξεις. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε προνόμια. Αφού φοίτησε στο Eton πήγε στο Balliol College της Οξφόρδης. Αν και ένα εξαιρετικό κολέγιο για τους πολλούς που πηγαίνουν εκεί για να σπουδάσουν πραγματικά, αυτό δεν ήταν η περίπτωση του Τζόνσον. Ήταν εκεί για την αποκλειστική λέσχη Bullingdon , τη δικτύωση και την πολιτικοποίηση από την αρχή της καριέρας. Εκεί που ένας άλλος πρώην Βρετανός πρωθυπουργός –αδιάκριτα και παραπλανητικά– απέδωσε «ανεπιτήδευτη ανωτερότητα» στους αποφοίτους του Balliol, ο Τζόνσον ήταν του είδους της «ανεπιτήδευτης ανωτερότητας » . 

Sebastian Grigg, David Cameron, Ralph Perry Robinson, Ewen Fergusson.Matthew Benson, a mystery man, Harry Eastwood,Sebastian James, Jonathan Ford και Boris Johnson.( φωτό)

Ο BoJo έχει μια προσεκτικά καλλιεργημένη πλευρά του κλόουν: το σήμα κατατεθέν, τα ψεύτικα άγρια ​​μαλλιά. τo χαζοχαρούμενο στύλ το καλά δοκιμασμένο τεχνητό τραύλισμα της ανώτερης τάξης, τόσο υπερβολικό που είναι πάντα ελαφρώς κωμικό, αν και με απαίσιο τρόπο. Αλλά αυτός είναι ένας κακός κλόουν. Πέρα από τα συγκεκριμένα σκάνδαλά του, όσο μεγάλα και αν ήταν, υπάρχουν οι πολιτικές του που έχουν κάνει –είναι αλήθεια, συχνά σε συνενοχή με άλλους– τεράστιο κακό τόσο εντός όσο και εκτός Βρετανίας.

Όχι το μόνο, αλλά το πιο προφανές παράδειγμα του να φέρει ένα  βίαιο χτύπημα στη χώρα του, της οποίας ισχυρίζεται ότι είναι πατριώτης, είναι η δημαγωγική προώθηση του Brexit το 2016. Βοήθησε να σωρεύσει ψεύτικες υποσχέσεις για ψεύτικες υποσχέσεις. Θυμάται κανείς εκείνα τα εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες που θα έρρεαν στο NHS της Βρετανίας μετά το Brexit; Οι "καλλίτερες ημέρες που θα ακολουθούσαν; Το μέλλον του Ηνωμένου Βασιλείου ως «Buccaneering Britain», μια εύστροφη, ζωηρή παγκόσμια εμπορική δύναμη, απελευθερωμένη από όλη αυτή την κακή γραφειοκρατία της ΕΕ για να κερδίσει χρήματα όποτε παρουσιαστεί ευκαιρία; Το 2019, όταν οδήγησε τους Συντηρητικούς σε μια τεράστια νίκη έδωσε τη μία υπόσχεση που κράτησε, δηλαδή να «ολοκληρώσει το Brexit».

Ωστόσο, από τη στιγμή που έγινε, οι πραγματικές συνέπειές του – τέσσερα χρόνια μετά την επίσημη ολοκλήρωση του Brexit τον Ιανουάριο του 2020 – έχουν μετατραπεί σε μεγάλη απογοήτευση. Η ΕΕ, ας είμαστε ξεκάθαροι, είναι τόσο σάπια όσο μπορεί τώρα: Ένα υποτακτικό παράρτημα στην παρακμάζουσα αλλά άχρηστη αυτοκρατορία ΝΑΤΟ+ της Ουάσιγκτον, αντιδημοκρατική μέχρι το κόκαλο, παντρεμένη με ελιτιστικές πολιτικές λιτότητας και κολλημένη σε ένα γεωπολιτικό και οικονομικό τέλμα λόγω υπακοής ΗΠΑ στη μεγάλη ευρασιατική σταυροφορία κατά της Ρωσίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η αποχώρηση από το τέρας των Βρυξελλών ήταν καλή ιδέα για τη Βρετανία. 

Όσον αφορά τη γεωπολιτική, το Brexit ήταν άχρηστο γιατί το Λονδίνο είναι, αν μη τι άλλο, ακόμη πιο πολεμικό απέναντι στη Μόσχα από την Ουάσιγκτον, όπως έδειξε ξανά πρόσφατα ο πρωταγωνιστής του στο να επιτρέψει στην Ουκρανία να χτυπήσει στη Ρωσία με δυτικά όπλα . Οπότε, δεν υπάρχει ανάποδη.

Όσον αφορά την οικονομία, ένα βασικό αν όχι το κεντρικό ζήτημα για τους ψηφοφόρους «αποχώρησης» , το Brexit ήταν χειρότερο από άχρηστο: Μέχρι τον Ιανουάριο του 2023, μελέτες που συνοψίστηκαν στο The Economist διαπίστωσαν ότι το Brexit είχε μειώσει κατά 6% το βρετανικό ΑΕΠ και 11% τις επενδύσεις. σε σύγκριση με μοντέλα που προσομοιώνουν έναν κόσμο χωρίς Brexit και ότι οι μέσες τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν κατά περίπου 3% ετησίως το 2020 και το 2021.

Μπορεί, φυσικά, να διαφωνήσει κανείς για τις μεθόδους και τα δεδομένα αυτών και παρόμοιων μελετών. Επιπλέον, η αξιολόγηση του πραγματικού οικονομικού αντίκτυπου του Brexit περιπλέκεται από το γεγονός ότι ορισμένα βρετανικά προβλήματα προϋπήρχαν - για παράδειγμα, με την παραγωγικότητα και τις επενδύσεις - και ότι άλλοι παράγοντες έχουν επίσης παρέμβει, κυρίως η πανδημία Covid-19 και στη συνέχεια ο πόλεμος στο και πάνω από την Ουκρανία και την αυτοκαταστροφική απάντηση της Δύσης σε αυτήν.

Ωστόσο, δύο πράγματα είναι αναμφισβήτητα: το Brexit δεν ήταν σίγουρα η γρήγορη και σχεδόν ουτοπική επιτυχία που συνέχισαν να πουλούν οι υπέρμαχοι του Brexite, με τον Τζόνσον από τους πιο κραυγαλέους. Και, δεύτερον, αυτή η σαφής ασυμφωνία μεταξύ αυτού που υποσχέθηκε και αυτού που έχει συμβεί, έχει κάνει πολλούς Βρετανούς να αλλάξουν γνώμη. Το 2016, το 52% ψήφισε υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ και το 48% υπέρ της παραμονής εντός. Μέχρι στιγμής, μια δημοσκόπηση δείχνει ότι πάνω από το 60% πιστεύει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο «έκανε λάθος» που παραιτήθηκε, ενώ λιγότερο από το 40% πιστεύει ότι το Brexit ήταν η σωστή απόφαση. Τουλάχιστον ένας Βρετανός ειδικός στις δημοσκοπήσεις, ο John Curtice, θεωρεί την οικονομία (και όχι τις ανησυχίες για τη μετανάστευση) την κύρια αιτία αυτής της αλλαγής. 

φωτό

Αν η συνεισφορά του στο Brexit ήταν το χειρότερο πλήγμα που έχει προκαλέσει ο Μπόρις Τζόνσον στους συμπολίτες του, η ανάμιξή του στη σύγκρουση στην Ουκρανία εξακολουθεί να είναι το πιο αιματηρό φιάσκο του. Το Brexit έχει καταστρέψει τη Βρετανία, αλλά η αποτυχία να αποφύγει ή να τερματίσει γρήγορα τον πόλεμο έχει καταστρέψει εντελώς την Ουκρανία. Η μακροπρόθεσμη ζημιά που προκαλεί το Brexit μπορεί, ίσως, να αποκατασταθεί στο μέλλον, είτε με την επανένταξή της Βρετανίας στην ΕΕ (ή, ίσως, μέρη της, για παράδειγμα, τη Σκωτία) είτε με άλλους δημιουργικούς ελιγμούς. Και τότε, η ίδια η ΕΕ αντιμετωπίζει τόσο προβλήματα που ούτε το μέλλον της είναι απολύτως ξεκάθαρο. Αλλά η ζημιά που έγινε στην Ουκρανία είναι σε μεγάλο βαθμό μη αναστρέψιμη: οι νεκροί δεν θα ξαναζωντανέψουν, πολλοί από τους εκτοπισμένους στο εξωτερικό δεν θα επιστρέψουν και η χώρα είναι πολύ πιθανό να χάσει σημαντικά εδάφη για πάντα.

Ωστόσο, ακόμη και ενώ η σύγκρουση είχε ήδη κλιμακωθεί σε μεγαλύτερη κλίμακα, τα περισσότερα από αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί από την άνοιξη του 2022. Στη συνέχεια, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου, η Ρωσία και η Ουκρανία σχεδόν κατέληξαν σε μια βιώσιμη ειρηνευτική συμφωνία. Όταν αυτές οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, «ένας πολύ πραγματικός συμβιβασμός» βρισκόταν στο τραπέζι, σύμφωνα με τον Aleksandr Chalyi: «Ήμασταν πολύ κοντά στα μέσα Απριλίου, στα τέλη Απριλίου, για να ολοκληρώσουμε τον πόλεμο μας με κάποιους ειρηνική διευθέτηση». Στη συνέχεια, όμως, τα πράγματα κατέρρευσαν, γρήγορα και –τουλάχιστον μέχρι τώρα– αμετάκλητα: Μια ειρηνευτική συμφωνία που θα μπορούσε να θυμόμαστε ως υποδειγματικά γρήγορη και αποτελεσματική απορρίφθηκε. Ένας πόλεμος που θα μπορούσε να είχε μπει στην ιστορία ως κακός και περιττός, αλλά, τελικά, σύντομος και, συγκριτικά , μικρός αφέθηκε να εξελιχθεί στη χειρότερη πυρκαγιά στην Ευρώπη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (ναι, χειρότερα μακράν, ήδη, τότε οι πόλεμοι της Γιουγκοσλαβικής απόσχισης της δεκαετίας του 1990). 

Ο BoJo έπαιξε ρόλο σε αυτή τη φρικτή αποτυχία. Δεν ήταν αρκετά δυνατός, για να είμαστε δίκαιοι, για να το προκαλέσει μόνος του. Ουσιαστικά υπηρέτησε –με ενθουσιασμό– ως αγγελιοφόρος για τις ΗΠΑ και τη συλλογική Δύση. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ανέλαβε, με τη δική του ελεύθερη βούληση, να χρησιμοποιήσει τις σημαντικές δεξιότητές του στη γοητεία και την κολακεία ( θυμάστε την παρομοίωση με τον Τσώρτσιλ ;) για να πείσει τον Βλαντιμίρ Ζελένσκι, τον άμοιρο πρόεδρο της Ουκρανίας, να εγκαταλείψει τις διαπραγματεύσεις με τη σχεδόν ολοκληρωμένη συμφωνία και, αντ' αυτού, να συνεχίσει να αγωνίζεται. Αυτό έχει υποστηριχθεί από καιρό και ρεαλιστικά από τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και μέχρι τώρα έχει επιβεβαιωθεί από τον Ντέιβιντ Αραχαμία, βασικό μέλος της ουκρανικής διαπραγματευτικής ομάδας (καθώς και κορυφαίο βοηθό του Ζελένσκι). Ακόμη και ένα πρόσφατο άρθρο της Foreign Affairs σχετικά με αυτές τις διαπραγματεύσεις, ενώ προσπαθούσε σκληρά να απομακρυνθεί από αυτά τα ντροπιαστικά γεγονότα, δεν μπορούσε παρά να τα επιβεβαιώσει.

Ωστόσο, οι συντάκτες του Foreign Affairs, Samuel Charap και Sergey Radchenko, έχουν δίκιο για το γεγονός ότι η ουκρανική πλευρά δεν χρειάστηκε να ακούσει τον Johnson ή τη Δύση γενικότερα. Ο Ζελένσκι, συγκεκριμένα, είχε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «πρακτορείο». Μπορούσε και έπρεπε να βάλει τη χώρα του πρώτη, ειδικά όταν είχε δει δύο πράγματα: ότι η Ρωσία δεν μπλόφαρε και ότι, ταυτόχρονα, ήταν επίσης έτοιμη για έναν λογικό συμβιβασμό. Υπό αυτή την έννοια, η ειρήνη απέτυχε την άνοιξη του 2022 επειδή δύο ιστορικοί εγωμανείς συναντήθηκαν σε λάθος κατάσταση και σε λάθος στιγμή. Ένας από αυτούς πρόκειται να δημοσιεύσει τα απομνημονεύματά του. ο άλλος είναι ακόμα απασχολημένος αποφεύγοντας να ξαναρχίσει από εκεί που άφησε τα πράγματα στην Κωνσταντινούπολη.

Ἀπό : swentr.site

Ἡ Πελασγική