Ἡ Σοφία τῶν συμβολισμῶν

«... Πολιτείας δ᾽ ἐστὶν εἴδη τρία, ἴσαι δὲ καὶ παρεκβάσεις, οἷον φθοραὶ τούτων. εἰσὶ δ᾽ αἱ μὲν πολιτεῖαι βασιλεία τε καὶ ἀριστοκρατία, τρίτη δὲ ἀπὸ τιμημάτων, ἣν τιμοκρατικὴν λέγειν οἰκεῖον φαίνεται, πολιτείαν δ᾽ αὐτὴν εἰώθασιν οἱ πλεῖστοι καλεῖν. τούτων δὲ βελτίστη μὲν ἡ βασιλεία, χειρίστη δ᾽ ἡ τιμοκρατία...»  ( Ἀριστοτέλης, " Ἠθικά Νικομάχεια", 1160a) 

φωτό

Ἕνας λαός καί ἕνας βασιλιάς 

Ὁ λαός

Βρέθηκα κάποτε σ’ ἕναν εὐτυχισμένο λαό. Ὁ λαὸς αὐτὸς ἦταν χαριτωμένος, ἤρεμος, ἀγαθός, εἰρηνικός. Χαιρόταν τὸν ἥλιο, τὸν ἀέρα, τὶς ὀμορφιὲς τῆς ζωῆς χωρὶς τίποτε νὰ τοῦ λείπη, χωρὶς τίποτε νὰ γυρεύη.

Ὁ κόσμος ἦταν πλασμένος γι’ αὐτὸν ὅσο πιὸ τέλεια μποροῦσε, Καὶ δεν εἶχε κανένα παράπονο μὲ τὸ Θεό, ποὺ τὸν ἔπλασε, καμιὰ βαρυγνωμιὰ γιὰ τοὺς νόμους, ποὺ τὸν κυβερνοῦν. ῞Ολα τριγύρω του ἦταν τέλεια, ὡραῖα, ἀγαθά· καὶ μέσα του βασίλευε ἀπόλυτη γαλήνη τῆς ψυχῆς. ῾Ο λαὸς αὐτὸς δὲν ἤξερε ἀπὸ πολέμους κι αἱματοχυσίες. ῾Η ὁμόνοια καὶ ἡ ἀγάπη βασίλευε στὴν πολιτεία του. Ποτὲ στὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ δἐν ἔτυχε ὁ ἔνας νὰ κλέψη τὸ δίκιο τοῦ ἄλλου. Τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ ἦταν κοινὰ γιὰ ὅλους. Πλούσιοι καὶ φτωχοὶ δὲν εἶχαν σταθῆ ποτὲ στὸ λαὸ αὐτό. ῞Ολοι μαζὶ ἦταν πλούσιοι ἤ ὅλοι μαζὶ φτωχοί! ῞Οταν εἶχε ὁ ἔνας, εἶχε καὶ ὁ ἄλλος· ὅταν εἶχε τροφὴ ὁ ἕνας, εἶχε καὶ ὁ ἄλλος. Καὶ πάλι, ὅταν ἡ δυστυχία ἔπεφτε πάνω τους, κανένας δὲν ἦταν πιὸ δυστυχισμένος ἀπὸ τὸν ἄλλον· καὶ γι’ αὐτό, καὶ στὴ δυστυχία ἀκόμη, ἦταν ὅλοι εὐτυχισμένοι. Δὲν εἶχε κανένας παράπονο.

Ὁ βασιλιάς 

Ὁ λαὸς αὐτὸς εἶχε καὶ τὸ βασιλιά του. ῞Ενα βασιλιὰ ξένον ἀπὸ τὴ γενιά του. ᾽Αλλ’ αὐτὸ δὲν ἐμπόδιζε νὰ εἶναι ὁ καλύτερος βασιλιὰς τοῦ κόσμου μέσα στὸν καλύτερο λαὸ τῆς γῆς. Ὁ λαὸς τριγύριζε τὸ βασιλιὰ του μ’ ἀγάπη κι ἀφοσίωση. Τίποτ᾽ ἄλλο δὲν τοῦ ζητοῦσε ἀπὸ τὴν ἀγάπη του. Κι ὁ βασιλιὰς δὲ ζητοῦσε ἀπὸ τὸ λαό του τίποτε περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ζητᾶ ἕνας πατέρας ἀπὸ τὰ παιδιά του. Κρατοῦσε στὸ χέρι του ἕνα ἁπλὸ σκῆπτρο ἀπὸ ἀγριελιὰ καὶ μ’ αὐτὸ κυβερνοῦσε. Ἀλλὰ τὸ σκῆπτρο του ἦταν παντοδύναμο· «ἐμπρὸς» ἔδειχνε τὸ σκῆπτρο; ἐμπρὸς… «πίσω»; πίσω… Τραβοῦσε ἐμπρὸς ὁ βασιλιάς; Τὸν ἀκολουθοῦσε ὁ λαὸς του. Στεκόταν νὰ ξεκουραστῆ; Ὁ λαὸς τὸν τριγύριζε μὲ λαχτάρα, ῏Ηταν ἕνας βασιλιάς, ποὺ ποτὲ δὲ θὰ χάση τὸ θρόνο του. Γιατὶ ὁ θρόνος αὐτὸς εἶναι θεμελιωμένος πάνω στὴν ἀγάπη.

Ποιοί εἶναι;

Βρέθηκα κάποτε ἀνάμεσα σὲ ἕνα λαὸ καὶ ἕνα βασιλιά. Δὲν εἶναι πολὺς καιρὸς ἀπὸ τότε, οὔτε μακρινὸς ὁ τόπος… ῏Ηταν κάποιο ἀπὸ τὰ ἀνοιξιάτικα δειλινὰ καὶ ἦταν ἀπάνω στὴν καταπράσινη πεδιάδα τῶν Ἀθηνῶν. ῞Ενας γέρος βοσκὸς ἔβοσκε τὰ πρόβατά του.

Περιοδικὸ «Νουμᾶς» Παῦλος Νιρβάνας

(Διασκευή Ν. Α. Κοντόπουλου) -Ἀπό τό ἀναγνωστικό τῆς Ε΄Δημοτικοῦ 1966, σελ. 183-184 - ἐδῶ- 

Ἡ Πελασγική