Ὅταν ὁ Σπῦρος Ἄγκνιου "συναντήθηκε" μέ τήν ῥίζα τοῦ Κακοῦ

Ο Spiro Theodore Agnew ( Σπῦρος Θεοδώρου Ἀναγνωστόπουλος- φωτό ἀριστερά) ξεκίνησε την καριέρα του ως μια σεβαστή προσωπικότητα του κατεστημένου, αλλά μετά την παραίτησή του από τη θέση του 39ου αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, η μεταπολιτική του καριέρα πήρε μια ενδιαφέρουσα αντισιωνιστική τροπή.

Ο Άγκνιου ξεκίνησε τη ζωή του στη Βαλτιμόρη το 1918 ως γιος του Θεόδωρου Αναγνωστόπουλου, ενός Έλληνα μετανάστη που διατηρούσε ένα τοπικό εστιατόριο, και της Margaret Akers,  από την Virginian  με βαθιές αμερικανικές ρίζες. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, διέκοψε τις σπουδές του για να υπηρετήσει ως αξιωματικός του στρατού στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κέρδισε το Χάλκινο Αστέρι και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη νομική στο Πανεπιστήμιο της Baltimore το 1947.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Άγκνιου είχε ανέλθει από το Συμβούλιο Εφέσεων Ζωνών της Κομητείας της Baltimore και είχε καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές, διοριζόμενος Εκτελεστικός Διευθυντής της Κομητείας το 1962 και κυβερνήτης του Maryland το 1966. Ως κυβερνήτης, ο Άγκνιου συνδύασε μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες, όπως ένας φόρος εισοδήματος ( ανάλογον πρός το εισόδημα), με έντονη ρητορική που κατήγγειλε το αντιπολεμικό κίνημα και τα λέμπεραλ μέσα ενημέρωσης, ένας συνδυασμός που εντυπωσίασε τους στρατηγικούς υπεύθυνους της εκστρατείας του Ρίτσαρντ Νίξον.

Ο Nixon επέλεξε τον ελάχιστα γνωστό, πολιτικό από το Maryland, ως υποψήφιο αντιπρόεδρο το 1968. Οι απερίφραστες τηλεοπτικές επιθέσεις του Άγκνιου σε διαδηλωτές του πολέμου του Βιετνάμ, δημοσιογράφους και «ριζοσπάστες λίμπεραλς» διέγειραν τμήματα του εκλογικού σώματος και παρήγαγαν την πιο αξιομνημόνευτη προσβολή της εποχής εναντίον πολιτικών που επέκριναν την κυβέρνηση Νίξον, «ξεστομίζοντας φλυαρίες αρνητισμού». Καλλιέργησε την εικόνα του υπέρμαχου της σιωπηλής πλειοψηφίας, ενώ κατ' ιδίαν στράφηκε προς τα δεξιά, έτοιμος να υπερασπιστεί τις κυβερνητικές πολιτικές με τέτοια ορμή που μερικές φορές επισκίαζε τον ίδιο τον πρόεδρο.

ἐδῶ

Επανεξελέγη με τον Νίξον στην σαρωτική νίκη του 1972, φαινόταν σε θέση να κληρονομήσει τον Ρεπουμπλικανικό μανδύα σε περίπτωση που το Watergate πετύχαινε την πτώση του Οβάλ Γραφείου. Αντ' αυτού, το ίδιο το σκάνδαλο οδήγησε στην πτώση του Άγκνιου.

Ενώ οι ακροάσεις της Γερουσίας διερεύνησαν τις διαρρήξεις για το σκάνδαλο Watergate, οι ομοσπονδιακοί εισαγγελείς στη Βαλτιμόρη αποκάλυψαν ένα δίκτυο συναλλαγών με μετρητά έναντι συμβολαίων που χρονολογείται από την εποχή που ο Agnew ήταν εκτελεστικός διευθυντής της κομητείας. Μάρτυρες περιέγραψαν φακέλους γεμάτους με λογαριασμούς που ανταλλάχθηκαν στο γραφείο του στην πολιτεία και, παραδόξως, στο κτίριο του Εκτελεστικού Γραφείου αφότου έγινε αντιπρόεδρος. Επιμένοντας ότι οι ισχυρισμοί ήταν «καταραμένα ψέματα», παρ' όλα αυτά διαπραγματεύτηκε μια παραδοχή μη αναγνώρισης κατηγορίας για ένα μόνο κακούργημα φοροδιαφυγής στις 10 Οκτωβρίου 1973, πλήρωσε πρόστιμο 10.000 δολαρίων και παραιτήθηκε , καθιστώντας τον μόνο τον δεύτερο αντιπρόεδρο στην αμερικανική ιστορία που εγκατέλειψε τη θέση στα μέσα της θητείας του. Ο Gerald Ford σύντομα τον αντικατέστησε και το Watergate εξελίχθηκε ραγδαίως.

Η πτώση ήταν τόσο προσωπική όσο και δημόσια. Οι φίλοι θυμούνταν ότι ο Άγκνιου μιλούσε πλέον για προδοσία και συνωμοσία, πεπεισμένος ότι ισχυροί εχθροί τον είχαν αναγκάσει να φύγει για να μην διαδεχθεί έναν πληγωμένο Νίξον. Μεταξύ αυτών των αντιπάλων που κατονόμασε ήταν οι «Σιωνιστές». Αυτές οι κατηγορίες για σιωνιστική συνωμοσία σύντομα διέρρευσαν στον δημόσιο διάλογο. Το 1976, ο Άγκνιου επανεμφανίστηκε με ένα βιβλίο πολιτικό θρίλερ με τίτλο « The Canfield Decision», του οποίου η πλοκή βασιζόταν σε μια εβραϊκή κλίκα των μέσων ενημέρωσης που σαμποτάρει έναν Αμερικανό αντιπρόεδρο.

Κατά τη διάρκεια της προωθητικής του περιοδείας, δήλωσε στην Washington Star ότι τα μισά άτομα στις «θέσεις ιδιοκτησίας και διαχείρισης πολιτικής» των εθνικών μέσων ενημέρωσης είναι Εβραίοι, μια δύναμη που είχε δημιουργήσει μια καταστροφική προσέγγιση των ΗΠΑ στη διακυβέρνηση της Μέσης Ανατολής. Κατά τη διάρκεια μιας εμφάνισης στην εκπομπή «Today» του NBC το 1976, διεύρυνε την κατηγορία: 

«Πιστεύω ότι οι σιωνιστικές επιρροές στις ΗΠΑ παρασύρουν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια μάλλον ανοργάνωτη προσέγγιση στη Μέση Ανατολή... δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει ένα ορισμένο ποσοστό ισραηλινού ιμπεριαλισμού στον κόσμο».

 Τέτοιες παρατηρήσεις τράβηξαν την προσοχή οργανώσεων που είναι δύσπιστες απέναντι στην εβραϊκή επιρροή, ενώ οι συστημικοί Εβραίοι ηγέτες φυσικά καταδίκασαν τις δηλώσεις του Agnew. Ο Benjamin R. Epstein, τότε εθνικός διευθυντής της ADL, επέκρινε τα σχόλια του Agnew ως «ανεύθυνες αντισημιτικές δηλώσεις που δυσφημούν τους Αμερικανούς Εβραίους και τον αμερικανικό Τύπο». Ο Epstein τον κατηγόρησε επίσης ότι «παπαγαλίζει τη γραμμή της αραβικής προπαγάνδας» και σχολίασε ότι «αυτό δεν αποτελεί έκπληξη υπό το φως των δραστηριοτήτων του για λογαριασμό αραβικών χωρών πετροδολαρίων που επιδιώκουν να επενδύσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Ομοίως, ο Rabbi Alexander Schindler , πρόεδρος της Διάσκεψης των Προέδρων των Σημαντικότερων Αμερικανικών Εβραϊκών Οργανώσεων, δήλωσε: « Ο Spiro Agnew ατιμάστηκε για άλλη μια φορά με την αξιοκαταφρόνητη δήλωσή του, η οποία αποπνέει τόσο έντονα το δηλητήριο και τη συκοφαντία που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από το αντισημιτικό παρανοϊκό περιθώριο».

Τα σχόλια του πρώην αντιπροέδρου ήταν κάτι περισσότερο από μεμονωμένες εκρήξεις οργής. Σηματοδοτούσαν μια διαρκή ιδεολογική στροφή. Η εχθρότητα του Agnew απέναντι στον παγκόσμιο Εβραϊσμό τον οδήγησε να φλερτάρει τον πετρελαϊκό πλούτο της Αραβικής Χερσονήσου για να χρηματοδοτήσει τις αντισιωνιστικές του επιδιώξεις. Σύντομα θα άρχιζε να μεσολαβεί για αμερικανικά κατασκευαστικά και μηχανολογικά συμβόλαια στη Σαουδική Αραβία. Το πιο αποκαλυπτικό τεχνούργημα αυτής της σχέσης ήρθε στην επιφάνεια το 2019, όταν δημοσιογράφοι εντόπισαν μια δεκάσελιδη επιστολή με ημερομηνία 25 Αυγούστου 1980, στα προσωπικά του έγγραφα.

Απευθυνόμενο στον πρίγκιπα διάδοχο Fahd bin Abdulaziz Al Saud, το έγγραφο ζητά «ένα άτοκο δάνειο δύο εκατομμυρίων δολαρίων» που θα διοχετεύεται μέσω ενός λογαριασμού στο Λιχτενστάιν, ώστε ο Agnew  να μπορέσει να συνεχίσει τον αγώνα του εναντίον των «σιωνιστών εχθρών που καταστρέφουν» τις Ηνωμένες Πολιτείες. ΟAgnew συνεχάρη επίσης τον Fahd για το «σαφές και θαρραλέο κάλεσμα για τζιχάντ» μετά την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσάς του από το Ισραήλ.

Μετά τη δημοσίευση αυτής της επιστολής, ο Agnew εξαφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα πρωτοσέλιδα της πολιτικής, αλλά ποτέ δεν ανακάλεσε τους ισχυρισμούς του. Ο Agnew έδινε περιστασιακά συνεντεύξεις καθ' όλη τη δεκαετία του 1980, όπου επανέλαβε κατηγορίες για σιωνιστικό έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και διπλή αφοσίωση μεταξύ των Αμερικανών Εβραίων. Ο Agnew πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια του ταξιδεύοντας μεταξύ Καλιφόρνιας και Μέριλαντ, συμβουλεύοντας ξένους πελάτες, μαχόμενος τις φορολογικές αρχές και εκδίδοντας μία αὐτοβιογραφία όπου παρουσίασε τη δική του εκδοχή της ιστορίας σχετικά με την πτώση του από την εξουσία. Όταν πέθανε από λευχαιμία το 1996, οι νεκρολογίες τόνιζαν την αξιοσημείωτη μετάβαση από βετεράνο πολέμου σε κυβερνήτη, αντιπρόεδρο και τελικά σε καταδικασμένο κακούργο.

Παρά τις ειλικρινείς παρατηρήσεις του Προέδρου Νίξον σχετικά με την εβραϊκή επιρροή στην αμερικανική πολιτική (βλ. επίσης εδώ και εδώ ), η κυβέρνησή του διέθετε ένα αξιοσημείωτο σύνολο Εβραίων αξιωματούχων που κατείχαν υψηλού επιπέδου ρόλους εθνικής ασφάλειας και συμβούλους - μεταξύ των οποίων ο Χένρι Κίσινγκερ (Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας και αργότερα Υπουργός Εξωτερικών), ο  Leonard Garmen (Σύμβουλος του Λευκού Οίκου), ο Herbert Stein (Πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων) και συγγραφείς λόγων όπως ο William Safire και ο  Ben Stein , μαζί με επιδραστικούς άτυπους συμβούλους όπως ο Max Fisher.

Μία από τις πιο σημαντικές αποφάσεις του Νίξον ήταν η έγκριση της Επιχείρησης Nickel Grass , μιας μαζικής επείγουσας αερομεταφοράς άνω των 22.000 τόνων στρατιωτικών προμηθειών στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Γιομ Κιπούρ τον Οκτώβριο του 1973. Αυτή η αποφασιστική παρέμβαση απέτρεψε την πιθανή ήττα του Ισραήλ αναπληρώνοντας τις πρώτες γραμμές του μετώπου του και αντισταθμίζοντας την σοβιετική υποστήριξη προς τις αραβικές δυνάμεις.

Ωστόσο, ακόμη και η παρουσία Εβραίων σε εξέχουσες θέσεις στην κυβέρνηση Νίξον και η ιστορική χειρονομία του Νίξον εκ μέρους του Ισραήλ δεν έκαναν πολλά για να προστατεύσουν τον Νίξον και τον Αντιπρόεδρο Άγκνιου από την αυξανόμενη κριτική και πίεση τόσο από τα μέσα ενημέρωσης όσο και από τους πολιτικούς αντιπάλους.

Ενώ οι Εβραίοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Νίξον ακολούθησαν σχετικά άψογες πολιτικές οδούς στη συνέχεια, οι «εκλιπόντες γκοίμ» Νίξον και Άγκνιου πλήρωσαν το υπέρτατο τίμημα - περνώντας το υπόλοιπο της ζωής τους ως στόχοι αρνητικής κάλυψης και ιστορικής μομφής.

Ξανά και ξανά η εμπειρία των Νίξον και Άγκνιου αποκαλύπτει το διαχρονικό αξίωμα: με τους Εβραίους χάνεις.

Ἀπό : theoccidentalobserver.net

Χρειάζεται σχόλιο ἀπό πλευρᾶς μου ; Δέ νομίζω. Μία ἀκόμη δημοσίευσις, ἀπό πλευρᾶς μας, τῆς ῥίζας τοῦ Κακοῦ...

Ἡ Πελασγική