« Μήν ζεῖς μέ ψέμματα »

«Τό ἀπλό βῆμα ἑνός θαρραλέου ἀτόμου εἶναι νά μήν συμμετέχῃ στό ψέμα. Μία λέξις ἀληθείας ὑπερτερεῖ τοῦ κόσμου » Ἀλεξάντρ Σολτζενίτσιν 

 «Πλησιάζουμε στο χείλος του γκρεμού. Ήδη ένας παγκόσμιος πνευματικός θάνατος βρίσκεται μπροστά μας : μια φυσική καταστροφή είναι έτοιμη να ξεσπάσει και να καταβροχθίσει εμάς και τα παιδιά μας, ενώ εμείς συνεχίζουμε να χαμογελάμε ντροπαλά και να φλυαρούμε:

«Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε για να το σταματήσουμε; Δεν έχουμε τη δύναμη».

«Έχουμε τόσο απελπιστικά παραχωρήσει την ανθρωπιά μας που για τις μέτριες δωρεές του σήμερα είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε όλες τις αρχές, την ψυχή μας, όλους τους κόπους των προγόνων μας, όλες τις προοπτικές των απογόνων μας – οτιδήποτε για να αποφύγουμε να διαταράξουμε την πενιχρή ύπαρξή μας. Έχουμε χάσει τη δύναμή μας, την περηφάνια μας, το πάθος μας. Δεν φοβόμαστε καν έναν κοινό πυρηνικό θάνατο, δεν φοβόμαστε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο (ίσως θα κρυφτούμε σε κάποιο λαγούμι), αλλά φοβόμαστε μόνο να κρατήσουμε μια πολιτική στάση! Ελπίζουμε μόνο να μην ξεφύγουμε από το κοπάδι, να μην ξεκινήσουμε μόνοι μας και να ρισκάρουμε ξαφνικά να τα καταφέρουμε χωρίς το άσπρο ψωμί, τον θερμοσίφωνα, την άδεια παραμονής στη Μόσχα».

«Έχουμε μάθει καλά τά μαθήματα που μας δίνει το κράτος. Τά κάναμε είναι μας.  Είμαστε για πάντα ικανοποιημένοι και άνετοι με την υπόθεση του: δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το περιβάλλον, τις κοινωνικές συνθήκες. μας διαμορφώνουν, «η ύπαρξη καθορίζει τη συνείδηση». Τι σχέση έχουμε εμείς με αυτό; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.”

«Αλλά ποτέ δεν θα φύγει από μόνο του, αν όλοι, καθημερινά, συνεχίσουμε να το αναγνωρίζουμε, να το δοξάζουμε και να το ενισχύουμε, αν τουλάχιστον δεν οπισθοχωρήσουμε από το πιο ευάλωτο σημείο του. Από τα ψέματα."

«Και έτσι, ξεπερνώντας τη δειλία μας, ας επιλέξει ο καθένας: Θα παραμείνει συνειδητός υπηρέτης των ψεμάτων (περιττό να πούμε, όχι λόγω φυσικής προδιάθεσης, αλλά για να εξασφαλίσει τα προς το ζην στην οικογένεια, να μεγαλώσει τα παιδιά στο πνεύμα του ψεύδους!), ή ήρθε η ώρα να σταθεί ευθύς ως έντιμος άνθρωπος, άξιος του σεβασμού των παιδιών και των συγχρόνων του;»

«Και έτσι: Δεν χρειάζεται να είμαστε οι πρώτοι που θα ξεκινήσουμε αυτό το μονοπάτι, το δικό μας δεν είναι παρά να συμμετάσχουμε! Όσο περισσότεροι ξεκινούμε μαζί, όσο πιο πυκνές οι τάξεις μας, τόσο πιο εύκολο και σύντομο θα είναι αυτό το μονοπάτι για όλους μας! Αν γίνουμε χιλιάδες — δεν θα τα βγάλουν πέρα, δεν θα μπορέσουν να μας αγγίξουν. Αν αυξηθούμε σε δεκάδες χιλιάδες, δεν θα αναγνωρίσουμε τη χώρα μας!».

«Αλλά αν απομακρυνθούμε, τότε ας πάψουμε να παραπονιόμαστε ότι κάποιος δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα – εμείς το κάνουμε στον εαυτό μας! Ας σκύψουμε τότε, ενώ οι σύντροφοί μας οι βιολόγοι φέρνουν πιο κοντά την ημέρα που οι σκέψεις μας μπορούν να διαβαστούν και τα γονίδιά μας να αλλοιωθούν».

«Και αν απομακρυνθούμε και από αυτό, τότε είμαστε άχρηστοι, απελπισμένοι, και είναι από εμάς που ο Πούσκιν ρωτά με περιφρόνηση:

«Γιατί να προσφέρουμε στα κοπάδια την απελευθέρωσή τους; »

Μήν ζεῖς μέ ψέμματα 

Aleksandr Solzhenitsyn, 12 Φεβρουαρίου 1974  

Ἡ Πελασγική