Τί ἀφήσαμε πίσω μας τόν Χρόνο αὐτό ;

Συνηθίζεται ἀπό τά μμε,πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ χρόνου νά γίνεται ἔνας ἀπολογισμός γεγονότων,σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, κάτι πού σέ γενικές γραμμές μπορεῖ νά χαρακτηρίσῃ τήν χρονιά σέ καλή ἤ κακή,ἀναλόγως τῆς βαρύτητος πού δίδεται στά γεγονότα καί τό πόσο αὐτά,ὠφέλησαν ἤ ὄχι τήν ἀνθρωπότητα.

Ἐν τάξει,μέ τό Ἀλμανάκ τῶν μμε, μέ τό δικό μας ὅμως τί γίνεται ; Καί δέν μιλῶ σέ σχέσιν μέ τά γεγονότα,ἀλλά γιά κάτι πολύ πιό ἐσώτερο,θά ἔλεγα,αὐτό τῆς συνειδήσεώς μας. Τί κάνουμε μ᾿αὐτό ; Βάζουμε κάτω τά πράγματα γιά νά ᾿δοῦμε τί σήμαινε ἡ χρονιά πού ἀφήνουμε, γιά ἐμᾶς,τήν συνείδησίν μας,τήν ψυχή μας ; Μέ ἄλλα λόγια,κάνουμε τόν δικό μας,ἰδιαίτερο ἀπολογισμό ; 

Πῶς θά μποροῦσε νά λειτουργήσῃ κάτι τέτοιο γιά τήν προσωπικότητά μας ; 

Πρῶτα-πρῶτα θά πρέπῃ νά εἴμαστε ἀντικειμενικοί, δίκαιοι καί αὐστηροί κριτές τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὅταν ἀποφασίσουμε νά τό κάνουμε αὐτό,τότε τό πρῶτο πού θά πρέπη νά κάνουμε εἶναι ἕνα εἶδος κατηγοροποιήσεως τῶν πραγμάτων πού μᾶς ἀπασχόλησαν περισσότερο καί πού εἶχαν μεγαλύτερο ἀντίκτυπον στήν διαδικασία σκέψεως καί ἐξετάσεως τοῦ πῶς θά ἔπρεπε νά λειτουργήσουμε καί νά πράξουμε τό καλλύτερο γιά ἐμᾶς ἀλλά πού νά μήν ἔχῃ ἐπίπτωσιν ἀρνητική γιά τούς ἄλλους. Ὅταν φέρουμε στό νοῦ ἐκεῖνα τά γεγονότα καί τό τί ἐν τέλει κάναμε τότε πρέπει νά γίνουμε οἱ πιό αὐστηροί κριτές τοῦ ἑαυτοῦ μας. Κι᾿ἄν κάνοντάς το αὐτό καταλήξουμε πώς ἔχουμε βλάψει συνανθρώπους μας τότε ...

Τότε θά βρισκόμαστε στό πιό σοβαρό σημεῖο ὡς ἄνθρωποι. Διότι ἄν θέλουμε νά νοούμεθα ὡς τέτοιοι, ἄνθρωποι δῆλα δή, μ᾿ὅλη τήν ἔννοια τῆς λέξεως,δύο πράγματα πρέπει νά πράξουμε : ἤ νά πᾶμε νά ἐξομολογηθοῦμε στόν ἱερέα τῆς ἐκκλησίας καί νά ζητήσουμε τήν συγχώρεσιν τοῦ Θεοῦ ἤ νά ζητήσουμε ἄμεσα συγγνώμη ἀπό ἐκεῖνον ἤ ἐκείνους πού βλάψαμε. Καί στήν μία καί στήν ἄλλη περίπτωσιν αὐτός πού θά βγῆ κερδισμένος εἶναι ὁ ἑαυτός μας, ἡ συνείδησίς μας καί ἡ ψυχή μας. Καί βεβαίως θά κερδίσουμε καί τήν χαμένη ἐκτίμησιν τῶν συναθρώπων μας. 

Τώρα θά μοῦ πῆ κάποιος, ὁ ἄνθρωπος εἶναι τόσο ἐγωϊστής πού εἶναι πολύ δύσκολο νά βρῇ κανείς κάποιον ὁ ὀποῖος θά παραδεχθῇ ὅτι μέ συμπεριφορές του ἔχει βλάψῃ συνάνθρωπόν του εἴτε ὑλικῶς εἴτε ἠθικῶς ἤ καί τά δύο μαζύ. Ναί, σωστά εἶναι πολύ δύσκολον κάτι τέτοιο,ὅμως ἔρχονται στιγμές,γιά ὅλους νομίζω, πού ἡ συνείδησις γίνεται τόσο βαριά ὥστε τά περιθώρια δέν εἶναι καί πολλά. Ὁ δρόμος τῆς μετανοίας,τότε,φαίνεται ὡς μονόδρομος...

Τελειώνοντας λοιπόν ὁ χρόνος,ἄς κάνουμε ὅλοι τόν ἀπολογισμό μας. Ἄς κυττάξουμε μέσα στήν ψυχή μας καί ἄς ἀφήσουμε ἐλεύθερη τήν συνείδησίν μας νά μᾶς πῆ πόσο ἄνθρωποι ἀποδειχθήκαμε τοῦτο τόν χρόνο ἤ ὄχι...

Ὁ Θεός ἀγαπᾶ τό τελειώτερο δημιούργημά Του καί τό μόνο πού ζητᾷ ἀπό αὐτό εἶναι νά γίνεται ὅλο καί καλλύτερο ἄτομο μέσα στήν κοινωνία. Ἡ ἐλπίδα εἶναι πάντα ν᾿ἀφήνουμε πίσω μας,γιά κάθε χρόνο πού φεύγει, καλοσύνη. Μόνον αὐτό...

( φωτό ἀπό ἐδῶ,ῥῆσις ἀπό ἐδῶ ἡ σύνθεσις δική μας)

Ἡ Πελασγική