ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ : ΕΙΣ ΕΜΟΙ ΜΥΡΙΟΙ, ΕΑΝ ΑΡΙΣΤΟΣ ΗΙ ...

  Η Ιεραρχία ως εγγύηση λειτουργίας ενός οργανισμού

«εἶς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι»

Η παραπάνω φράση αποτελεί, προσωπικά μιλώντας, το πιο ουσιαστικό απόφθεγμα, εκατοντάδων ετών παρατήρησης – ιστορίας – βιώματος, του μεγαλύτερου ίσως, πιο αδικημένου σίγουρα, φιλοσόφου της Αρχαίας Ελλάδας.
Αναφέρομαι φυσικά στον Ηράκλειτο, με ευγενή καταγωγή από την Έφεσο, τον οποίο οι μεταγενέστεροι, επειδή ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ή πολύ απλά ήθελαν η γνώση του να μείνει στην αφάνεια ονομάτισαν «σκοτεινό». Ευτυχώς που εκτιμήθηκε από την ακμάζουσα Γερμανία στα μέσα και τέλη του 19ου αιώνα (κυρίως από τον Νίτσε) και επανήλθε ως «Νέμεσις» του… «διαφωτισμού»!
«Ένας άνθρωπος για εμένα αξίζει όσο μύριοι, αν είναι άριστος». Μια φράση που συμπυκνώνει την μεγαλύτερη Αρετή που θα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος σε μια κοινωνία. Να καταφέρνει να διαχωρίσει τον Έναν από την μάζα. Αυτόν που θα «θεοποιήσει» και θα του ‘δώσει’ την Ηγεσία γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς ότι υποτάσσεται σε κάτι ανώτερο, ηθικά κυρίως.
Οργανισμός σύμφωνα με τη συμβατική, συστημική έννοια υποδηλώνει ένα άθροισμα ανθρώπων*, με κοινούς σκοπούς – στόχους, τους οποίους επιδιώκουν υπό μια συγκεκριμένη κουλτούρα (σύστημα Αξιών – Ηθικής) και δομή (θεσμοί που απορρέουν από τις αρχές του οργανισμού).

*Σ.σ. Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος θα πρέπει να νοηθεί και ερμηνευτεί ως ένα πολύπλοκο βιοψυχικό φαινόμενο που ανάλογα με τα χαρίσματά του επιδρά και προσφέρει στον οργανισμό και όχι ως ένα απλό κομμάτι παζλ που απλά τοποθετείται όπως ορίζουν οι συνθήκες.

Η κατεστημένη προπαγάνδα και μόρφωση κατευθύνει στην άποψη ότι αυτός που θα ηγείται στον εκάστοτε οργανισμό θα πρέπει να είναι «δημοκρατικός», «συμμετοχικός» και άλλα άκρως «προοδευτικά» και τόσο ψεύτικα. Ψεύτικα γιατί το ίδιο το σύστημα έχει αντιληφθεί και γνωρίζει ότι η λειτουργία κάθε οργανισμού, όταν στο μηχανισμό των αποφάσεων υπεισέρχονται περισσότεροι του ενός ή των ολίγων δημιουργούνται εντάσεις, συμμαχίες, ατέρμονες διαδικασίες (και όλα τα υπόλοιπα «καλά» των…. συμμετοχικών διαδικασιών), που καθυστερούν τις αποφάσεις και εν τέλει διαλύουν εσωτερικά την οργάνωση. Το καθεστώς λοιπόν αυτές τις διαδικασίες τις προβάλλει ως το ‘θεάρεστο’ προσόν κάθε οργανισμού, αλλά στην ουσία τις επιβάλλει μόνο εκεί που θέλει να αφοπλίσει, ώστε να μην κινδυνεύσει.
Αντιθέτως λοιπόν, σε οργανισμούς, που φιλοδοξούν να λειτουργήσουν ουσιαστικώς η σαφής Ιεραρχία τίθεται πάντα ως πρώτιστος στόχος και μάλιστα διασφαλίζεται μέσω καταστατικών αρχών, ώστε αν ποτέ αμφισβητηθεί να απομονωθεί ο θύτης και να εκδιωχθεί.
Και αν αυτό φαντάζει ακραίο, ας δούμε κάτι πολύ πιο απλό. Έχει αναρωτηθεί όλος αυτός ο συρφετός ή αλλιώς μάζα γιατί στη «δημοκρατία» της Αθήνας ο Θουκυδίδης έγραφε «(Η Αθήνα) ήταν κατ’ όνομα δημοκρατία και στην πραγματικότητα, το πολίτευμα ενός άνδρα»;! Οι λόγοι ήταν πολύ απλοί. Η κατ’ ευφημισμό «δημοκρατία του Περικλέους» σε διαρκή πολεμική σύγκρουση με άλλες πόλεις – κράτη επιβαλλόταν για να επιτύχει τους σκοπούς να ηγείται από Έναν. Ο «δημοκράτης» λοιπόν Περικλής δε δίστασε να εκτελέσει, εξορίσει μέγιστους Έλληνες (Κίμωνας, Θουκυδίδης, Θεμιστοκλής, Φειδίας κ.α.) για να πετύχει το στόχο του, παρά το γεγονός ότι πολλοί από το δήμο διαφωνούσαν μαζί του. Η κατάληξή τους, παρόμοια με αυτή των προαναφερθέντων.
Αναρωτιέμαι βέβαια αν στήνονταν δικαστήρια ή εκλογές ή επιτροπές επί επιτροπών  που θα συζητούσαν και θα ανέλυαν τα του Δήμου ή του Στράτου ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα των Πελοποννησιακών Πολέμων. Ποια η τύχη της Αθήνας. Την απάντηση τη δίνει η αμείλικτη και συνάμα τόσο περιγραφική ιστορία της (κατά)πτώσης της Αθήνας το 429 π.Χ. όταν η άλλοτε κραταιά δύναμη έγινε έρμαιο στις διαθέσεις των αντιπάλων της, ενώ είχε προηγηθεί η παρακμή σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικοπολιτικής ζωής (Τέχνες, Πολιτισμός, Στρατός).
Ακόμη και στην σημερινή «εκδημοκρατισμένη» κοινωνία οι ομάδες που συμμερίζονται κάποιες κοινές θέσεις ή αρχές οδηγούνται υποσυνείδητα στην Ιεραρχία,  ως αποτέλεσμα ενστίκτων κυρίως και φυλετικών παρορμήσεων. Γιατί λοιπόν σε ομαδικά αθλήματα να ορίζεται «Αρχηγός» σε μια ομάδα..; Γιατί στην οικογένεια ένας άρχει; Στις επιχειρήσεις γιατί να υπάρχει Ιεραρχία και Γραφειοκρατία; Και τέλος πώς εξηγείται ότι στη Φύση, σε κάθε έκφανσή της ένας του κάθε είδους οδηγεί τους υπολοίπους…;
Σ.σ. Αν αντιπαραβάλλει κάποιος το επιχείρημα ότι στις επιχειρήσεις αποφασίζει το ΔΣ έχει πέρα για πέρα άγνοια της πραγματικότητας, καθώς το ΔΣ ορίζεται όπως συμφέρει τον Πρόεδρο της επιχείρησης. Είναι δηλαδή απλά πειθήνια όργανα που με την ψήφο τους και ένα αντίτιμο, χρηματικό – υλιστικό πάντα, θα δώσουν την έγκρισή τους στις αποφάσεις και πάλι του Ενός.
Ερωτήματα που στην ουσία τους, κάθε περισπούδαστη ανάλυση, κάθε μελέτη και έρευνα, δεν μπορεί παρά να καταλήγει στο αβίαστο συμπέρασμα:
Η Ιεραρχία είναι μια φυσική επιλογή που κρίνεται από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό ως αξιωματική συνθήκη για να επιβιώσει και να λειτουργήσει, χωρίς να κινδυνεύσει να εκλείψει. Το ποιος θα είναι ο Ένας δεν θα απαντάται τώρα, αλλά σαφώς υπονοείται η άρρηκτη σχέση του με Αρετές και Αξίες που τον καθιστούν πρότυπο στα πλαίσια της κουλτούρας του οργανισμού.
Η Ιεραρχία ενσαρκώνει τη δομή της Φύσης. Τη νίκη των ενστίκτων, έναντι στα γραφικά ιδεολογήματα του «προοδευτισμού», αλλά ταυτόχρονα είναι και η μεγαλύτερη επιβράβευση του όρου Δικαιοσύνη καθώς η Ευθύνη κατανέμεται, ενώ η Ελευθερία αποκτά ουσιαστικό νόημα αφού δεν ορίζεται διαστρεβλωτικά ως «κάνω ότι μου αρέσει», αλλά «κάνω αυτό που ορίζει ο Σκοπός και το Καθήκον».
Όσες φορές και να αναρωτηθεί κάποιος η απάντηση είναι δεδομένη. Η Ιεραρχία  είναι εγγύηση ορθής και συνεπούς λειτουργίας ενός οργανισμού. Επιβάλλεται από τη φυσική επιλογή και από το βιοψυχικό συναίσθημα του ανθρώπου που επιζητά, όταν θεωρεί κάτι σημαντικό στην επιβίωσή του, την «Αρχή» που θα τον κάνει να πιστέψει, να απελευθερώσει την κινησιουργό δύναμη που είναι η θέληση και τέλος να αγωνιστεί μέχρι Τέλους για τον Σκοπό και τους Στόχους.
Η Ιεραρχία  είναι η στάθμιση των ορίων της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, «του πλέγματος της Ηθικής» όπως αρέσκονται οι νεωτεριστές να αποκαλούν και το ανάχωμα της αναρχίας και του χάους. Της χυδαίας διάστασης της ζωής και σκλαβιάς τόσο πνευματικής όσο και φυλετικής.
Ακόμη και στον Χριστιανισμό, που διατείνεται την ισότητα και την ελευθερία η Αρχή είναι Μια και μοναδική. Δογματική και μη αναθεωρήσιμη μετουσιωμένη στο πρόσωπο και τα λόγια του Ιησού Χριστού. Η ίδια η Παλαιά Διαθήκη άλλωστε αναφέρει «ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΜΟΝΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΟΥΚ ΕΣΟΝΤΑΙ ΣΟΥ ΘΕΟΙ ΕΤΕΡΟΙ ΠΛΗΝ ΕΜΟΥ» ζητώντας την πλήρη αφοσίωση στον Έναν και μοναδικό Θεό του πιστού ώστε να φθάσει στον στόχο και να πετύχει τον σκοπό του.
Οπότε οι λέξεις «ισότητα», «ελευθερία» είναι πέρα για πέρα κίβδηλες και χρησιμοποιούνται για προπαγανδιστικούς λόγους, καθώς αντανακλούν μια θετική χροιά, δίνοντας ταυτοχρόνως την ψευδαίσθηση στο μαζάνθρωπο ότι αποτελεί ουσιαστικό γρανάζι της κοινωνίας, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας κοιμώμενος, εργάτης και συνεργός, όπως θα έλεγε ακόμη μια φορά ο Ηράκλειτος. Ένας ανελεύθερος που του έχουν παραχωρηθεί κάποια ψευδεπίγραφα δικαιώματα, για να παραμένει άβουλο ον, χωρίς ποτέ να μπορεί να επιζητήσει ευθύνες και να δράσει.
Ο «Ένας» λοιπόν που θα οδηγήσει τον οργανισμό είναι το σημαντικότερο ζήτημα που θα πρέπει να απασχολήσει. Παλαιότερα υπήρχε η αριστοκρατία που γεννούσε τους ευγενείς – στρατάρχες. Σήμερα υπάρχει η… «δημοκρατία». Μέσα λοιπόν σε αυτή τη λαίλαπα η ιεράρχηση μοιάζει πιο επιτακτική και αναγκαία από ποτέ για να αναγεννηθεί το Έθνος και να σπάσει το απόστημα της φαυλοκρατίας. Μια «αίρεση» απέναντι στην εκμαυλισμένη, θρησκευτικής αντίληψης και προσήλωσης, «δημοκρατία».
Άφησα για το τέλος κάποια ρητορικά ερωτήματα, θεωρώντας ότι επιβεβαιώνουν τα παραπάνω γραφόμενα.
Ας εξηγήσει κάποιος πνευματικός ταγός ή ας σκεφτεί ο μέσος άνθρωπος γιατί η ανθρωπότητα έλαμψε και ήκμασε κατά τη διάρκεια ΗΓΕΜΟΝΙΩΝ (Βασιλείς κ.α.) που η Ιεραρχία ήταν δόγμα; Η σύγκριση επιβάλλεται να γίνει με την «κοινοβουλευτική δημοκρατία» της τελευταίας εκατονταετίας που εκφύλισε την ανθρωπότητα και ουσιαστικά την έχει τελματώσει σε επίπεδο Ηθικής και Αρετής.
Δεν αποτέλεσε λοιπόν συνειδητή επιλογή του ανθρώπου να πειθαρχεί στον Έναν για χιλιάδες χρόνια..;
Ποιος ορίζει ότι οι πλειοψηφίες ή η άποψη τους τέλος πάντων έχουν ΠΑΝΤΑ δίκιο στις επιλογές τους…..;
Γιατί να χρειαστεί το άλλοθι της πλειοψηφίας κάθε άνθρωπος που θέλει να εφαρμόσει μια Ιδέα;
Γιατί στη «δημοκρατία» που η Ιεραρχία αποστρέφεται μετά βδελυγμίας σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως η «κατάσταση πολέμου» το Σύνταγμα καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων και τη θέση του παίρνει ο Ένας;!
Αν αυτό δεν είναι η πιο τρανή απόδειξη της αποτυχίας του μοντέλου της «ισότητας» τότε τι άραγε;

Αινείας