Η ξεχασμένη «Μάχη του Κιλκίς» (Νοέμβριος 1944)
Του Θ. ΧΑΤΖΗΓΩΓΟΥ
Με την ευκαιρία της χθεσινής 48ης Επετείου του «Ηρωϊκού Πολυτεχνείου» και της 103ης Επετείου της ιδρύσεως του «Ηρωϊκού ΚΚΕ» από τους Εβραίους του ΣΕΚΕ (ο «Ριζοσπάστης» είχε χθές μεγάλο αφιέρωμα, δείτε το εδώ https://tinyurl.com/kvknwfkf ), σήμερα θα ασχοληθώ με την παντελώς άγνωστη στον Πατριωτικό Χώρο, «Μάχη του Κιλκίς» (Νοέμβριος 1944). Όσα θα διαβάσετε παρακάτω, τα έχω πάρει από το αριστουργηματικό λήμμα της ανεκτιμήτου αξίας Πατριωτικής Διαδικτυακής Εγκυκλοπαίδειας Metapedia (δείτε το εδώ https://tinyurl.com/e29fmkwb ).
ΔΕΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΓΙΑ ΜΑΧΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΣΦΑΓΗ…
Η «Μάχη του Κιλκίς» που είναι γνωστή και ως «ο Μελιγαλάς της Μακεδονίας» έλαβε χώραν στις 4 Νοεμβρίου 1944 κι ενώ οι Γερμανοί αποχωρούσαν ακόμα από την Ελλάδα… Οι δολοφόνοι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατέσφαξαν περισσότερους από 7.000 Έλληνες Πατριώτες, στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα και άμαχους, με αποτέλεσμα η Μάχη του Κιλκίς να θεωρείται μέχρι σήμερα ως η φονικότερη ανθρωποσφαγή της κομμουνιστικής ανταρσίας της περιόδου 1943-1949 και μια από τις φονικότερες οργανωμένες και προαποφασισμένες σφαγές στην Ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης. Αυτό που έγινε στο Κιλκίς τον Νοέμβρη του 1944 δεν ήτανε μάχη αντιπάλων, αλλά στυγερή ανθρωποσφαγή αιχμαλώτων και γυναικοπαίδων, που δεν είχαν λάβει κάν μέρος στις προηγηθείσες αψιμαχίες....
Το Κιλκίς αποτελούσε στρατηγικό σημείο για τις κομμουνιστικές συμμορίες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, επειδή βρίσκεται κοντά στα σύνορα με Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία. Την άμυνα του Κιλκίς οργάνωσε ο Υπολοχαγός του Εθνικού Στρατού, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, με καταγωγή από το χωριό Μουριές του Κιλκίς. Σε βοήθειά του έσπευσαν δυνάμεις του Τσαούς Αντών (Αντώνης Φωστερίδης) αλλά και ο Πόντιος Καπετάν Λαζίκ με τους άνδρες του. Το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου του 1944 πραγματοποιήθηκε η είσοδος των εθνικιστικών δυνάμεων στο ήδη ελεύθερο -από τους Γερμανούς- Κιλκίς. Στην πόλη βρήκαν καταφύγιο, αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τις ζωές τους ή να πεθάνουν σε περίπτωση επιθέσεως, εθνικιστές μαχητές, αντικομμουνιστές και μέλη ομάδων Εθνικής αντιστάσεως από τις πόλεις της Μακεδονίας, τη Θεσσαλία και τη Θράκη. Πολλοί απ' αυτούς είχαν μαζί τους και τις πολυμελείς οικογένειές τους.
Στις 04:30' το πρωί του Σαββάτου, 4 Νοεμβρίου 1944, οι συμμορίες του ΕΛΑΣ, που τις προηγούμενες ημέρες είχαν κυκλώσει από παντού την πόλη του Κιλκίς, άρχισαν την επίθεση τους. Ήδη από τις 05:00 το πρωί το πυροβολικό των συμμοριτών άρχισε να βάλλει κατά της οχυρής θέσεως του λόφου στον Άγιο Γεώργιο προξενώντας σοβαρά πλήγματα και στις 09:30 το πρωί εκείνης της μέρας οι συμμορίτες κατέλαβαν το λόφο, θέση στρατηγικής σημασίας για την άμυνα του Κιλκίς. Στη συνέχεια οι συμμορίτες εισέβαλαν στην πόλη και ακολούθησαν σκληρές οδομαχίες με τεράστιες απώλειες.
Τετρακόσιοι εθνικιστές μαχητές που αντιστέκονταν έγκλειστοι στο Δημοτικό Νοσοκομείο του Κιλκίς, εγκλωβισμένοι στο κτίριο και περικυκλωμένοι από τους συμμορίτες, συνειδητοποίησαν πως δεν είχαν ελπίδες και ύψωσαν λευκή σημαία. Παρά την εκδηλωμένη διάθεσή τους οι αμυνόμενοι δέχτηκαν βολές από μπαζούκας που έριχναν ασταμάτητα. Όσοι εθνικιστές δεν σκοτώθηκαν εκεί αιχμαλωτίστηκαν εκείνη ή τις επόμενες ημέρες ενώ υπολογίζεται ότι στην επίθεση σκοτώθηκαν και 70 συμμορίτες,
ΜΕ ΤΣΕΚΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΝΣΕΡΒΟΚΟΥΤΙΑ ΕΣΦΑΖΑΝ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
Οι αιχμάλωτοι εκτελούνταν 300 κάθε μέρα από κάθε αποθήκη, και 100 από τον κινηματογράφο που ήταν λιγότεροι, δηλαδή περίπου 1.000 την ημέρα. Οι εκτελέσεις σπάνια γινόντουσαν με πυροβολισμό. Αξίνες, τσεκούρια, δρεπάνια, κονσερβοκούτια και ξυράφια είχαν την τιμητική τους. Μέσα σε λιγότερο από 10 ημέρες 7.342 αιχμάλωτοι πολέμου Έλληνες σφαγιάσθηκαν και τους πέταξαν σε 4 διαφορετικά ρέματα στα ανατολικά της πόλης του Κιλκίς. Πολλοί από τους νεκρούς δεν μπόρεσαν ποτέ να βρεθούν ή να αναγνωριστούν μιας και δεν είχαν κεφάλια ή τα κεφάλια τους ήταν πολτοποιημένα με βαριοπούλες. Όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρεις της Σφαγής του Κιλκίς μπορείτε να τις μάθετε διαβάζοντας το άκρως τεκμηριωμένο λήμμα της Metapedia που σας προανέφερα.
ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ «ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΙΣΟΥΣ», ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ «ΜΝΗΜΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ»
Επί 21ης Απριλίου αναγέρθηκε έξω από την πόλη του Κιλκίς ένα μνημείο στη μνήμη όσων δολοφονήθηκαν από τις κομμουνιστικές συμμορίες τον Νοέμβρη του 1944. Η τότε κυβέρνηση το ονόμασε Μνημείο Αγωνιστών και διοργάνωσε τοπικούς εορτασμούς εις μνήμην των δολοφονημένων θυμάτων. Μετά το 1974 οι οπαδοί της Εγκληματικής Αριστεράς επιχειρούν να πείσουν ότι πρόκειται για Μνημείο Μίσους, κακίας και ανθρώπινου φθόνου και πως πρέπει να απομακρυνθεί.
Κι όλα αυτά εν έτει σωτηρίω 2021, που το «Ηρωϊκό ΚΚΕ» έχει γεμίσει την Ελλάδα με Μνημεία εις μνήμην των κομμουνιστοσυμμοριτών, που τάχα δολοφονήθηκαν από τον Εθνικό Στρατό και τους Ταγματασφαλίτες. Αυτή, δυστυχώς, είναι η κατάσταση σήμερα στο Ρωμέϊκο: Πλήρης ιδεολογική επικράτησις των Αριστερών, με την απόλυτη ανοχή των δεξιούληδων της Ν.Δ. και της «πέρα βρέχει» Ορθόδοξης Εκκλησίας…
ΑΝ τα πράγματα ήσαν αντίστροφα κι εμείς οι Πατριώτες είχαμε σφάξει 7.500 κομμουνιστές σε κάποια πόλη της Ελλάδος, το γεγονός θα ετιμάτο με λαμπρότητα σε όλα τα Σχολεία και στο Δημόσιο, όπως τιμάται εδώ και 17 χρόνια (2004) το Ολοκαύτωμα των Εβραίων… Την ίδια ώρα, την Μάχη του Κιλκίς τον Νοέμβρη του 1944 την αγνοούν ακόμη και οι απόγονοι των αθώων θυμάτων. Αυτή είναι η μεγάλη κατάντια ημών των Πατριωτών…
1η δημοσίευση στον «Στόχο» της 18ης Νοεμβρίου 2021
Τό ἀνωτέρῳ θέμα τό εἴδαμε ΕΔΩ
Καί ὄντως ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος ἡ συγκεκριμένη μάχη/σφαγή δέν ἔχει τήν ἀναγνώριση ἐκείνης τοῦ Μελιγαλᾶ. Δέν ξέρω γιατί,ἀλλά νομίζω πώς αὐτό ὁφείλεται ἀποκλειστικῶς στούς ντόπιους πού ἦταν λές καί νά ἤθελαν νά τό ξεχάσουν. Ὅμως ἐδῶ εἶναι καί τό λάθος.Διότι ὅταν ξεχνᾶς τέτοιες σημαντικές στιγμές στήν Ἱστορία σου εἶσαι καταδικασμένος νά τίς ξαναζήσῃς. Καί τό χειρότερο ὅλων,ὄχι μόνον νά μείνουν ἀτιμώρητοι οἱ δράστες ἀλλά ἴσως καί κάποια στιγμή νά γίνουν καί ἐξουσιαστές σου. Ὅπως καί ἔγινε μ᾿ἀποτέλεσμα κι᾿ἄλλες προδοσίες...
Ὁ ἐπίλογος ἀπό τό Μεταπαίδεια :
Ελάχιστοι γνωρίζουν πως η Μάχη του Κιλκίς, κυρίως όμως η Σφαγή αιχμαλώτων που ακολούθησε, ήταν η δεύτερη πιο πολύνεκρη μάχη που διεξήχθη επί ελληνικού εδάφους μετά τη μάχη Κιλκίς-Λαχανά (19 έως 21 Ιουνίου 1913) στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Στην πράξη αυτό που έγινε στο Κιλκίς δεν ήτανε μάχη αντιπάλων, ήταν εγκληματική, δολοφονική ενέργεια μιας ένοπλης συμμορίας τα μέλη της οποίας τυφλωμένοι από το πάθος τους θέλησαν να επιβάλλουν την αποτρόπαιη ιδεολογία τους καταφεύγοντας σε μια ολοκάθαρη πρόθεση εξοντώσεως των ιδεολογικών αντιπάλων τους.
Αριστεροί δημοσιογράφοι και παραγωγοί τηλεοπτικών εκπομπών αναφέρονται στη σφαγή του Κιλκίς και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις φρικαλεότητες των κομμουνιστικών συμμοριών υποστηρίζοντας πως ο στρατός, μέρος του οποίου αποτελούσαν σύμφωνα με την Συμφωνία της Καζέρτας οι συμμορίτες του ΕΛΑΣ, είχε την ευθύνη για την παράδοση των όπλων όλων όσων ανήκαν στα Τάγματα Ασφαλείας ή άλλες εθνικιστικές στρατιωτικές οργανώσεις. Το επιχείρημα είναι αληθές όπως είναι εξ ίσου αληθές πως η παράδοση δεν θα γινόταν στις συμμορίες της αριστεράς, αλλά σύμφωνα με τη Συμφωνία της Καζέρτας «Τα Τάγματα Ασφαλείας θεωρούνται ως όργανα του εχθρού. Θα χαρακτηρισθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός εάν παραδοθούν συμφώνως προς διαταγάς εκδοθησομένας παρά του Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις».
Τις Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις -συνεπώς και τις κομμουνιστικές συμμορίες του ΕΛΑΣ στις 4 Νοεμβρίου 1944 που έγινε η Μάχη του Κιλκίς, διοικούσε ο Σκόμπυ από τον οποίο δεν εκδόθηκε καμία σχετική διαταγή. Στην περίπτωση της σφαγής στο Κιλκίς είναι προφανής η παραβίαση της Συνθήκης της Καζέρτας, γεγονός που αποκτά μεγαλύτερη αξία ακόμη και από τα «Δεκεμβριανά» στην Αθήνα, καθώς η σφαγή του Κιλκίς είναι μια ολοκάθαρη απόδειξη ότι το ΚΚΕ επιζητούσε πολεμική αναμέτρηση θεωρώντας πως θα επικρατήσει.
Στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της Ελλάδος από το Επαναστατικό στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, επί πρωθυπουργίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου, αναγέρθηκε έξω από την πόλη του Κιλκίς ένα μνημείο στη μνήμη όσων δολοφονήθηκαν από τις κομμουνιστικές συμμορίες εκείνη την αποφράδα ημέρα και τις ημέρες που ακολούθησαν. Η τότε κυβέρνηση το ονόμασε Μνημείο αγωνιστών και έκτοτε διοργάνωσε τοπικούς εορτασμούς και τιμούσε την επέτειο της μνήμης των δολοφονημένων θυμάτων. Μετά το 1974 οι οπαδοί της αριστεράς επιχειρούν να πείσουν ότι το μνημείο, αποτελεί μνημείο μίσους, κακίας και ανθρώπινου φθόνου και πως πρέπει να αποξηλωθεί και να απομακρυνθεί. Είναι απολύτως προφανές ότι η ιστορική μνήμη επιτάσσει να παραμείνει το μνημείο στη θέση του για να υπενθυμίζει στις επόμενες γενιές ότι στο όνομα του απάνθρωπου κομμουνισμού κάποιοι δέχτηκαν να μετατραπούν σε στυγνούς δολοφόνους με άλλοθι τον συκοφαντικό ισχυρισμό ότι οι ιδεολογικά αντίθετοι τους υπήρξαν συνεργάτες του εχθρού ενώ πανηγυρίζουν δημόσια τη σφαγή, προσβάλλοντας βάναυσα τη μνήμη των νεκρών. ( Ε Δ Ω )
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου