Καί αὐτά,πρέπει νά τά θυμώμαστε...

 

φωτό 

Λίγο πρίν τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς Θεσσαλονίκης τήν 26η Ὀκτωβρίου 1912 : 

«Η Θεσσαλονίκη δεν είναι ούτε ελληνική ούτε βουλγαρική ούτε τουρκική· είναι εβραϊκή» διακήρυττε εν μέσω Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) ο Δαβίδ Φλωρεντίν, δημοσιογράφος και αντιπρόεδρος του συλλόγου της Μακαμπή στη Θεσσαλονίκη. 

Έπειτα από τετρακόσια και πλέον χρόνια οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη –στρατηγικό λιμάνι του Αιγαίου στο σταυροδρόμι της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή, καθώς και πύλη εισόδου στα Βαλκάνια– ερχόταν τώρα αντιμέτωπη με την πιθανότητα προσάρτησής της στην Ελλάδα ή στη Βουλγαρία. Οι στρατοί των χωρών αυτών καταλάμβαναν διαδοχικά την «περιπόθητη πόλη», ενώ οι αντιπρόσωποί τους προσπαθούσαν να αποκτήσουν την εύνοια των «Εβραίων πολιτών της Θεσσαλονίκης», αντιλαμβανόμενοι την επιρροή τους και προσβλέποντας στην υποστήριξή τους.

Ο Φλωρεντίν ωστόσο φοβόταν ότι η περιστολή της πόλης εντός των συνόρων της Βουλγαρίας ή της Ελλάδας θα έκοβε τους δεσμούς με τις αγορές των Βαλκανίων και θα κατέστρεφε τον οικονομικό λόγο ύπαρξής της, το λιμάνι, απ’ όπου οι εμπορικές τάξεις –και μεγάλο τμήμα του αστικού πληθυσμού στο σύνολό του– αντλούσαν τα μέσα βιοπορισμού τους: «Η Θεσσαλονίκη θα μετατρεπόταν σε μια καρδιά που θα έπαυε να χτυπά, σε ένα κεφάλι αποκομμένο από το διαμελισμένο σώμα του».
Σε αιτήσεις του προς την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση του Βερολίνου, ο Φλωρεντίν υποστήριζε ευθαρσώς ότι, αν δεν μπορούσε να διασφαλιστεί η διατήρηση της οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να μετατραπεί σε διεθνή πόλη, σαν την Ταγγέρη ή το Νταλιάν (στη Μαντζουρία), υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων και την αστυνόμευση των Ελβετών ή των Βέλγων, αλλά με εβραϊκή κατά προτίμηση διοίκηση – κάτι σαν μια αυτόνομη εβραϊκή πόλη-κράτος.(ἐδῶ)

φωτό

«…Και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης επιφύλαξαν ψυχρή υποδοχή στον νικηφόρο ελληνικό στρατό. «Πρέπει να σας πούμε ότι ο Ισραηλίτης δεν έχει το νου του στις γιορτές», έγραφε ένας Εβραίος δάσκαλος λίγο μετά. «Έχει υιοθετήσει μία στάση σωστή και αξιοπρεπή, όπως ταιριάζει στον ηττημένο… Μόνο όταν χάνουμε αυτό που έχουμε, εκτιμούμε την πραγματική του αξία, και οι Ισραηλίτες, που ποτέ δεν ξέχασαν τα σπάνια προτερήματα της ανοχής και της ευμένειας του τουρκικού λαού, συναισθάνονται σήμερα, μέσα σ’ αυτή τη φοβερή καταιγίδα, ότι μόλις έχασαν την πιο σίγουρη και την πιο σταθερή τους βάση». 

Πολλοί είχαν σοβαρές αμφιβολίες για τη μελλοντική ελληνική διοίκηση. Ορισμένοι Εβραίοι ηγέτες προειδοποίησαν ότι η προσάρτηση από την Ελλάδα θα είχε καταστροφικές συνέπειες, γιατί θ’ απόκοβε την πόλη από τις παραδοσιακές της αγορές, και αντιπρότειναν ν’ αποτελέσει η Θεσσαλονίκη με τα περίχωρά της ένα αυτόνομο κρατίδιο υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων, μια εβραιοκρατούμενη μητρόπολη που θα ‘μενε έξω από τις αντιπαλότητες των Βαλκανίων γειτόνων της. Αυτή η πρόταση διεθνοποίησης συζητήθηκε με Νεότουρκους εμιγκρέδες της Βιέννης, μεσολαβητές ήταν ορισμένοι Ντονμέδες της Θεσσαλονίκης. Στην Κωνσταντινούπολη συστήθηκε μια τουρκο-εβραιο-βλάχικη Μακεδονική Επιτροπή, για την προώθηση αυτής της ιδέας. Ορισμένοι εξέχοντες Εβραίοι Οθωμανοί συμπαθούντες, ίσως να προχώρησαν ακόμη περισσότερο και να υποσχέθηκαν στην οθωμανική κυβέρνηση οικονομική βοήθεια, αν συνέχιζε τον πόλεμο ενάντια στα βαλκανικά κράτη…».

(Mark Mazower, από το πολυδιαφημισμένο από την εγχώρια «πολιτική ορθότητα» βιβλίο του «Θεσσαλονίκη: Πόλη των φαντασμάτων – Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι 1430-1950») -ἀπό ἐδῶ-

Κατά τά ἄλλα πρέπει ὅλοι,μά ὅλοι,νά τρέχουν,κυριολεκτικῶς,γιά τήν δημιουργία τοῦ μουσείου ὁλοκαυτώματος,στήν Θεσσαλονίκη καί βεβαίως ἐπιβάλλεται νά καταδικάζουν τήν ὅποια βεβήλωσι τῶν μνημείων τους :

ΥΠΕΞ: Καταδικάζει τη βεβήλωση του Μνημείου Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη 

Καί ἄν νοεῖται ὡς ὑποχρέωσίν μας ἡ δημιουργία ἐνός ἀναλόγου μουσείου γιά τούς ἑβραίους,στήν Θεσσαλονίκη,ἐπίσης ὑποχρέωσίς μας εἶναι καί ἡ ἱστορική μνήμη.Ἤ μήπως ὅταν αὐτή δέν ...συμφέρει,πρέπει νά ξεχνιέται; ...

Μᾶλλον,ἄν λάβουμε ὑπ᾿ὅψιν καί τήν  ἀνακοίνωσιν τῆς περιφέρειας κεντρικῆς Μακεδονίας ( ἄρα μέ πηγή ἀπό τήν κυβέρνησιν),ὅπου ἡ τέλεσις τῆς Δοξολογίας στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Δημητρίου,γιά τόν διπλό ἑορτασμόν πρός τιμή τοῦ Ἁγίου Πολιούχου τῆς πόλεως Ἁγίου Δημητρίου καί τῆς Ἐπετείου Ἀπελευθερώσεως τῆς Θεσσαλονίκης,θά γίνῃ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν  ! 

Δῆλα δή στίς καφετέριες ἐπιτρέπεται νά πηγαίνῃ κόσμος ἀρκεῖ νά τηροῦνται τά ἀνάλογα μέτρα,στήν ἐκκλησία ὅμως ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ὑπό καμμία προϋπόθεσιν ! 

Ποιός ἐπιζητᾷ διακαῶς τό σβήσιμο τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης ; 

Κεκλεισμένων των θυρών η επίσημη Δοξολογία του Αγ. Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη 

Ἡ Πελασγική