Ἄν ὁ Χῖτλερ κέρδιζε τόν Πόλεμο

Γράφει ὁ Hans Vogel

Τις προάλλες, περιμένοντας μια πτήση ανταπόκρισης στο Πόρτο της Πορτογαλίας, αποφάσισα να επισκεφτώ το παλιό κέντρο της πόλης. Σταματώντας να πιώ κάτι σε ένα τοπικό καφέ, εξεπλάγην που είδα προσωπικό να μου απευθύνεται στα αμερικανικά αγγλικά, παρά το γεγονός ότι έκανα την παραγγελία στα πορτογαλικά, αν και με βραζιλιάνικη προφορά. Καθώς τα αυτιά μου γέμιζαν με ρυθμική, άψυχη αμερικανική μουσική, αναρωτήθηκα τι είχε συμβεί στην Ευρώπη. Μόλις πριν από μια γενιά, οι υπάλληλοι των καφέ στο Πόρτο μιλούσαν ακόμα πορτογαλικά. Επίσης, κανείς δεν θα είχε εκτεθεί στο είδος του αφόρητου θορύβου, που μοιάζει με τον ήχο των μηχανημάτων σε κάποια βιομηχανική μονάδα, που θεωρείται μουσική στον σημερινό κόσμο.

Όπου κι αν πάει κανείς στην Ευρώπη σήμερα, η κατάσταση είναι η ίδια. Το προσωπικό μιλάει αυτόματα αγγλικά και η «μουσική» είναι η ίδια παντού. Οι τοπικές γεύσεις και ποικιλίες έχουν παρασυρθεί από τα μουδιαστικά σκουπίδια της μουσικής βιομηχανίας. Αν ο καφές είναι πόσιμος, μπορεί κανείς να θεωρήσει τον εαυτό του τυχερό, γιατί η εύρεση καλού καφέ στην Ευρώπη σήμερα είναι τόσο δύσκολη όσο ήταν πάντα στις ΗΠΑ. Η μουσική και ο καφές είναι μόνο δύο από μια πληθώρα φαινομένων που μαρτυρούν τον βαθμό στον οποίο η Ευρώπη έχει χάσει την αρχική της ποικιλομορφία και έχει αμερικανοποιηθεί σε βαθμό που ήταν αδιανόητος πριν από λίγα χρόνια.

Το πιο σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι τόσοι πολλοί Ευρωπαίοι υιοθετούν πλέον αυτόματα ένα είδος δεύτερης κατηγορίας αμερικανικών αγγλικών, χωρίς ποτέ να μπουν στον κόπο να μάθουν άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες εκτός από την επίσημη γλώσσα της χώρας όπου γεννήθηκαν. Όπως οι Ινδοί, οι Νοτιοαφρικανοί, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι του παρελθόντος, θα μπορούσαν να είχαν αναπτύξει τη δική τους εκδοχή της αγγλικής γλώσσας. Γιατί λοιπόν να επιμείνουν στα αμερικανικά αγγλικά; Γιατί αυτή η πολιτισμική αυτοταπείνωση;

Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να βρεθεί: επειδή η Ευρώπη βρίσκεται υπό αμερικανική κατοχή για σχεδόν έναν αιώνα. Μαζί με αυτό ήρθε μια ολοκληρωμένη πολιτιστική κυριαρχία. Το 1945, οι αμερικανικές ταινίες επιβλήθηκαν σε μια δημόσια λαχτάρα για ψυχαγωγία και πρόθυμη να ξεχάσει όλα τα τραύματα του πολέμου. Η αμερικανική χορευτική και τζαζ μουσική, ακολουθούμενη από τη χαβανέζικη και τη ροκ μουσική, βρήκαν ενθουσιώδες κοινό. Έτσι, οι ταινίες και η ελαφριά μουσική έθεσαν τις βάσεις για την περαιτέρω αγγλοποίηση των διαφόρων ευρωπαϊκών πολιτισμών.

Σήμερα, η διαδικασία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, καθώς οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν υιοθετήσει την αμερικανική γλώσσα και κουλτούρα. Δεν είναι περίεργο που τους αρέσει επίσης να καταναλώνουν αμερικανικό fast food και καφέ και ποτά αμερικανικού τύπου. Ενώ οι Ευρωπαίοι μπορεί να εξακολουθούν να απολαμβάνουν τις παραδοσιακές τοπικές και εθνικές σπεσιαλιτέ τους (σε φαγητό, ποτά, ψυχαγωγία και μουσική), έχουν ξεχάσει ότι και οι Ευρωπαίοι γείτονές τους έχουν φαγητό, ποτά, ψυχαγωγία και μουσική που ίσως αξίζει να γνωρίσετε. Η Ευρώπη έχει καλυφθεί με ένα αμερικανικό πολιτιστικό χαλί που στην πραγματικότητα ασφυκτιά από την τοπική ευρωπαϊκή κουλτούρα, πλούσια και ποικίλη σε βαθμό που δεν υπάρχει πουθενά αλλού.

Τι συνέβη; Πώς έγινε;

Πριν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, υπάρχουν περισσότερα. Η σημερινή Ευρώπη είναι αρκετά διαφορετική από την Ευρώπη του παρελθόντος, κάτι που είναι ιδιαίτερα εμφανές στις μεγάλες πόλεις και όλο και περισσότερο στις μικρότερες. Το Παρίσι, το Βερολίνο, η Βιέννη, οι Βρυξέλλες, το Άμστερνταμ, το Μιλάνο και χιλιάδες άλλες πόλεις κατακλύζονται από βάρκες γεμάτες «αιτούντες άσυλο» από τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι νέοι άνδρες και μουσουλμάνοι. Από τότε που η Άνγκελα Μέρκελ άνοιξε τα σύνορα το 2015, περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια από αυτούς έχουν έρθει στη Γερμανία. Την ίδια περίοδο, 1,5 εκατομμύριο έχουν έρθει στην Ολλανδία. Υπάρχουν τώρα δεκάδες εκατομμύρια μουσουλμάνοι στην ΕΕ, κυρίως στη Γερμανία και τη Γαλλία. Ακόμα και στην Ισπανία, η οποία αγωνίζεται εδώ και αιώνες για να τους διώξει, υπάρχουν σχεδόν δύο εκατομμύρια μουσουλμάνοι σήμερα. Ο Ελ Σιντ και όλοι αυτοί οι άλλοι ήρωες της Επανάκτησης απλώς σπατάλησαν τον ιδρώτα και το αίμα τους. 

Ἡ Μάχη τῆς Βιέννης, 12 Σεπτεμβρίου 1683

Στη Βιέννη, ένα από τα κέντρα του παραδοσιακού ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπου το 1683 σταμάτησαν τους μουσουλμάνους εισβολείς, σήμερα το 40% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Πολλά σχολεία στο ιστορικό κέντρο της πόλης έχουν πλέον σχεδόν αποκλειστικά ξένους (κυρίως μουσουλμάνους) μαθητές, λίγοι από τους οποίους μπορούν να μιλήσουν και να κατανοήσουν (πόσο μάλλον να διαβάσουν ή να γράψουν) έστω και ελάχιστα γερμανικά. Οι περισσότεροι δεν θέλουν καν να διαβάσουν ευρωπαϊκές γλώσσες, ωστόσο συχνά διαβάζουν τις δικές τους γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αραβικών του Κορανίου. Στην Ολλανδία, τα κολέγια εκπαίδευσης δασκάλων έχουν πλέον κυρίως μαθητές που μόλις που μπορούν να μιλήσουν ολλανδικά. Σημειώστε ότι αυτοί οι μαθητές σύντομα θα διδάσκουν σε νέους μουσουλμάνους από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Σίγουρα, αυτός είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να σκοτωθεί μια εθνική γλώσσα και πολιτισμός!

Ως η πιο πολυάριθμη εθνότητα της Ευρώπης και η ισχυρότερη και πιο δυναμική συλλογική οικονομία, οι Γερμανοί υπέφεραν περισσότερο από όλους αυτούς τους κυνηγούς περιουσίας. Κατά τη δεκαετία του 1980, όταν η Δυτική Γερμανία κατάφερε τελικά να ανακάμψει μετά τον πόλεμο και να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο πλούτου και ευημερίας, η πόλη της Φρανκφούρτης έπεσε στα χέρια των γιουγκοσλαβικών και ισραηλινών συνδικάτων του εγκλήματος. Σήμερα, η περιοχή του Ρουρ, κάποτε η οικονομική δύναμη της χώρας, ελέγχει σταθερά αντίπαλες λιβανέζικες και συριακές εγκληματικές οικογένειες, ενώ η αστυνομία και οι δικαστικές αρχές είναι εντελώς ανίσχυρες. Αλλού στη Γερμανία και την Αυστρία, στη Σουηδία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, ακόμη και την Ελβετία, ολόκληρες περιοχές σε πολλές πόλεις έχουν γίνει ουσιαστικά απαγορευμένες περιοχές. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, οι γυναίκες δεν είναι πλέον ασφαλείς στους δρόμους μετά τη δύση του ηλίου, έχοντας γίνει ο "αγαπημένος" στόχος εισαγόμενων αποβρασμάτων που περιφρονούν τον φεμινισμό και μισούν τις ελευθερίες δυτικού τύπου. Αν όχι ανίσχυρες, η αστυνομία έχει την εντολή να αφήσει τους δράστες και τους βιαστές ήσυχους και να είναι απρόθυμη να επεξεργαστεί τυχόν κατηγορίες και καταγγελίες.

στούς δρόμους της Γερμανίας 

Στην Ευρώπη συνολικά, οι νεότερες γενιές φαίνεται να έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον. Πολλοί νέοι ενήλικες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παραμείνουν με τους γονείς τους επειδή δεν μπορούν να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά και έναν κατάλληλο σύντροφο. Τα ποσοστά γεννήσεων έχουν μειωθεί δραματικά, τα περισσότερα νεαρά ζευγάρια δεν έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν σπίτι ή να βρουν ένα σπίτι με ικανοποιητικό ενοίκιο. Οι παντρεμένες γυναίκες πρέπει να βρουν δουλειά επειδή οι οικογένειες δεν μπορούν πλέον να ζήσουν μόνο με έναν μισθό. Η εργατική τάξη γίνεται όλο και πιο φτωχή μέρα με τη μέρα και οι μεσαίες τάξεις εξαφανίζονται. Η Ευρώπη μετατρέπεται γρήγορα σε μια αποβιομηχανοποιημένη ερημιά γεμάτη με γιγάντιους ανεμόμυλους που σκοτώνουν το περιβάλλον, την άγρια ​​ζωή και τα έντομα.

 «Έχω κάνει 214 τατουάζ»

Απλώς κοιτάξτε τον τρόπο που ντύνονται οι σύγχρονοι ιθαγενείς Ευρωπαίοι: πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων ηλικιωμένων ανδρών και γυναικών, έχουν τατουάζ και έχουν τρυπήσει ακόμη και τα αυτιά, τις μύτες, τα χείλη, τα φρύδια, τα μάγουλα και τον αφαλό τους. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι υπέρ του δέοντος παχύσαρκοι, κι όμως φαίνεται να είναι περήφανοι γι' αυτό, δείχνοντας το λίπος τους στον κόσμο, φορώντας εφαρμοστά ρούχα. Άλλοι φαίνεται να πιστεύουν ότι τα μαλλιά τους βαμμένα ροζ, μοβ, μπλε, πράσινα ή έντονα πορτοκαλί είναι σημάδι εκλεπτυσμένου γούστου. Ακριβώς ενώ περιμένετε το δρομολόγιο σε κάποια δημόσια συγκοινωνία, μπορείτε να δείτε όλους αυτούς τους ανθρώπους να περνούν. Οι μόνοι άνθρωποι που τείνουν να ντύνονται λίγο πολύ ευπρεπώς είναι οι πολλοί "ανεπιθύμητοι αλλοδαποί" που είναι αναμεμιγμένοι με τους ιθαγενείς. Μοιάζει μάλλον με κάποιο φρικιό ή στην καλύτερη περίπτωση με κάποια καρναβαλική παρέλαση, όχι όπως είναι πραγματικά: ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας. Από ό,τι φαίνεται, ο μέσος Ευρωπαίος έχει χάσει την αυτοεκτίμησή του και την πίστη του στο μέλλον.

Γιατί; Τι συμβαίνει;

Ποια θα μπορούσε λοιπόν να είναι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετές απαντήσεις, αλλά η πιο πιθανή είναι λίγο αμφιλεγόμενη. Βασικά, οφείλεται στο ότι ο Αδόλφος Χίτλερ έχασε τον πόλεμο.

Η ήττα έγινε εμφανής μόνο προς το τέλος του πολέμου. Για πολύ καιρό, δεν φαινόταν ότι ο Χίτλερ θα έχανε τον πόλεμο που δεν είχε καν ξεκινήσει. Απολαμβάνοντας τεράστια δημοτικότητα στη Γερμανία από τότε που ανέλαβε την εξουσία το 1933, ο Χίτλερ εξακολουθούσε να υποστηρίζεται από μια συντριπτική, αν όχι μεγαλύτερη, πλειοψηφία το 1939. Κατά τα πρώτα στάδια αυτού που ονομάστηκε Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όταν οι γερμανικοί στρατοί κατέλαβαν τη μία χώρα μετά την άλλη, η δημοτικότητα του Χίτλερ αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. Από εκείνη την εποχή, μόνο λίγοι πολιτικοί στον κόσμο έχουν πλησιάσει έστω και λίγο τα ποσοστά αποδοχής του Χίτλερ από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 και τις αρχές της δεκαετίας του 1940. Ακόμα και στα έθνη που ηττήθηκαν και κατελήφθησαν από τη Βέρμαχτ, ο ​​τοπικός πληθυσμός σεβόταν και θαύμαζε τη Γερμανία, απλώς και μόνο επειδή οι Γερμανοί στρατιώτες συμπεριφέρονταν πολύ καλά, ήταν όμορφοι και εξαιρετικά φιλικοί. Εκείνη την εποχή σίγουρα φαινόταν ότι το μέλλον της Ευρώπης θα ήταν γερμανικό.

Η δημοτικότητα του Χίτλερ και της Γερμανίας στην Ευρώπη έφτασε στο αποκορύφωμά της το καλοκαίρι του 1941, όταν ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση. Από τότε που ο πρώην στρατηγός του στρατού της Ανατολικής Γερμανίας,  Bernd Schwipper, δημοσίευσε την πλήρως τεκμηριωμένη μονογραφία του για την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, τη γερμανική εισβολή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διατάσσοντάς την, ο Χίτλερ πρόλαβε τον Στάλιν. Ερμηνεύοντας μια πληθώρα πρωτότυπων πηγών από την οπτική γωνία της στρατιωτικής επιστήμης, ο Schwipper αποδεικνύει πέρα ​​από κάθε αμφιβολία ότι ο Στάλιν σχεδίαζε να εισβάλει στη Γερμανία κάποια στιγμή τον Ιούλιο του 1941. Θα σήμαινε βέβαιο θάνατο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό αν ο Στάλιν είχε καταφέρει να εκτελέσει το σχέδιό του. Ταυτόχρονα, εξηγεί γιατί τόσοι πολλοί Ευρωπαίοι συμμάχησαν με τους Γερμανούς όταν αυτοί το απέτρεψαν εισβάλλοντας πρώτοι. Μπορεί να είχαν δεύτερες σκέψεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό, αλλά το τελευταίο πράγμα που ευχήθηκαν ήταν να ζήσουν υπό κομμουνισμό.

Από τότε που οι Μπολσεβίκοι πραγματοποίησαν το πραξικόπημά τους το 1917, σε ένα πρώτο βήμα προς το παγκοσμιοποιημένο σχέδιο για πλήρη παγκόσμια κυριαρχία, οι Ευρωπαίοι κυριεύονταν από φόβο. Στις περισσότερες ιστορικές πραγματείες, αυτός ο φόβος λέγεται ότι προέρχεται από τη μικροαστική στενομυαλιά. Οι μεσαίες τάξεις απλώς απέρριψαν τα νόμιμα αιτήματα της εργατικής τάξης. Ωστόσο, η υποστήριξη στην Ευρώπη προς τη Γερμανία μετά τον Ιούνιο του 1941 δεν περιοριζόταν στη μεσαία τάξη. Στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τις δημοκρατίες της Βαλτικής, τα Βαλκάνια και τη Σκανδιναβία, νέοι άνδρες από όλο το κοινωνικό φάσμα έσπευσαν να παρουσιαστούν για υπηρεσία στον γερμανικό στρατό, ειδικά στα SS. Υπήρχαν περισσότεροι Ευρωπαίοι που κατατάσσονταν στα SS και τη Βέρμαχτ από ό,τι υπήρχαν που κατατάσσονταν σε παρόμοιες μονάδες που ήταν μέρος ή πολέμησαν μαζί με τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Πράγματι, με την εθελοντική στρατιωτική θητεία να αποτελεί την απόλυτη απόδειξη πίστης, μέχρι το 1945 οι Ευρωπαίοι ήταν περισσότερο φιλογερμανοί παρά φιλοαμερικανοί ή φιλοαγγλικοί.

Η υποστήριξη προς τη Γερμανία διευρύνθηκε και έγινε πιο ισχυρή το 1943 και το 1944, όταν η RAF και η USAAF άρχισαν να βομβαρδίζουν ευρωπαϊκές πόλεις. Στοχοποιήθηκαν όχι μόνο γερμανικές πόλεις, αλλά και πόλεις στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ιταλία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όχι μόνο εκατομμύρια Γερμανοί άμαχοι σκοτώθηκαν από τους συμμαχικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι, Ιταλοί, Ολλανδοί και Βέλγοι άμαχοι. Με άλλα λόγια, οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις διεξήγαγαν πόλεμο όχι μόνο εναντίον του γερμανικού λαού αλλά και εναντίον όλων των Ευρωπαίων εντός της ακτίνας δράσης τους.

Όταν οι Εθνικοσοσιαλιστές κυβερνούσαν τη Γερμανία (1933-39), η οικονομική ανάπτυξη ήταν εντυπωσιακή, επιτρέποντας στο έθνος να βγει από την βαθιά οικονομική άβυσσο στην οποία είχε βυθιστεί, κυρίως λόγω των τραπεζιτών με έδρα την Αγγλόσφαιρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ανάκαμψης, ορισμένα αγαθά παρέμειναν σπάνια και ακριβά. Ωστόσο, υπήρχαν πολλές καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Οι παντρεμένες γυναίκες δεν χρειάζονταν να βρουν δουλειά, επειδή ένας μόνο μισθός μπορούσε να συντηρήσει μια οικογένεια. Η στέγαση ήταν ως επί το πλείστον επαρκής και οι δρόμοι ασφαλείς. Έτσι, καλύπτονταν οι βασικές απαιτήσεις για τους περισσότερους ανθρώπους. Μέχρι τη στιγμή που οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της Ευρώπης στις αρχές του 1941, περίπου 60 εκατομμύρια Ευρωπαίοι είχαν τεθεί υπό άμεση γερμανική κυριαρχία, φτάνοντας συνολικά τα 150 εκατομμύρια ανθρώπους, όλοι τους μοιράζονταν το γερμανικό βιοτικό επίπεδο. Στους Γερμανούς συμμάχους περιλαμβάνονταν η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Κροατία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Φινλανδία (συνολικά σχεδόν 150 εκατομμύρια), η Σουηδία, η Ελβετία και η Πορτογαλία (συνολικά σχεδόν 20 εκατομμύρια) ήταν ουδέτερες, αλλά ταυτόχρονα σημαντικές οικονομικές συμμαχίες της Γερμανίας που παρείχαν ζωτικά αγαθά, υπηρεσίες και προϊόντα. Με άλλα λόγια, εκτός από τους ουδέτερους, το καλοκαίρι του 1941 μόνο οι Ρώσοι, οι Μικρορώσοι (Ουκρανοί), οι Λευκορώσοι, οι Λιθουανοί, οι Λετονοί και οι Εσθονοί δεν είχαν ακόμη συμμαχήσει επίσημα με τη Γερμανία. Ως εκ τούτου, αναμφίβολα, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ήταν με το μέρος του Χίτλερ.

Παρίσι 1940-44

Αν δεν ήταν φιλοχιτλερικοί, ήταν τουλάχιστον φιλογερμανικοί, έστω και μόνο επειδή η Γερμανία ήταν η πηγή της πιο λαμπερής σύγχρονης καλοπέρασης. Οι γερμανικές ταινίες ήταν πολύ καλοφτιαγμένες, εξαιρετικά διασκεδαστικές και απευθύνονταν σε ένα ευρύ κοινό. Τα γερμανικά συγκροτήματα ήταν δημοφιλή παντού και μουσικοί και καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη συνέρρεαν στο Βερολίνο για να κάνουν ηχογραφήσεις και να εμφανιστούν σε ταινίες και εκπομπές. Η γερμανική ηγεσία προσέφερε επίσης μεγαλύτερες ευκαιρίες αγοράς για την ευρωπαϊκή ποπ κουλτούρα στο σύνολό της. Οι Βρυξέλλες και το Παρίσι έγιναν εστίες για μια ξεχωριστή ευρωπαϊκή μορφή τζαζ μουσικής, ενώ η Βουδαπέστη, η Πράγα, η Βαρκελώνη, η Κοπεγχάγη, η Ζυρίχη και η Στοκχόλμη εξελίχθηκαν επίσης σε ζωντανά κέντρα για ελαφρά μουσική και τζαζ. Η γερμανική κατοχή αποδείχθηκε μια περίοδος ακμής για τη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία, και οι γαλλικές ταινίες ήταν επίσης δημοφιλείς και αλλού στην κατεχόμενη από τη Γερμανία Ευρώπη. Η γαλλική λογοτεχνία άνθισε επίσης και σε όλη την Ευρώπη, συγγραφείς και ποιητές συνέχισαν να παράγουν υψηλής ποιότητας έργα, όπως ο Ιταλός συγγραφέας Curzio Malaparte, του οποίου η εξατομικευμένη αφήγηση των χρόνων του πολέμου, Kaputt, είναι ένα αριστούργημα που εξακολουθεί να υποτιμάται στην Αγγλόσφαιρα.

Οι τυπικές μεταπολεμικές αφηγήσεις γενικά διαστρεβλώνουν ή παρουσιάζουν με λανθασμένο τρόπο ορισμένα βασικά ιστορικά γεγονότα, ένα από αυτά είναι ότι ο Χίτλερ ήταν ένας πολεμοχαρής τρελός και ότι αυτός ήταν που ξεκίνησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Χίτλερ δεν ήθελε πόλεμο, πόσο μάλλον με την Αγγλία και σχεδόν κανείς σήμερα δεν γνωρίζει ότι μετά το ξέσπασμα του πολέμου, επικοινώνησε περίπου πενήντα φορές με τον Τσώρτσιλ με προτάσεις για ειρηνευτική συμφωνία. Αντίθετα, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στο Λονδίνο και ο Ρούσβελτ στην Ουάσιγκτον ήταν αποφασισμένοι να κάνουν πόλεμο με τη Γερμανία.

Φυσικά, ο Χίτλερ διασύρεται ιδιαίτερα για την ηγεσία του λεγόμενου ολοκαυτώματος, της μαζικής δολοφονίας Εβραίων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεδομένου ότι αυτό το ολοκαύτωμα είναι το ίδιο το θεμέλιο πάνω στο οποίο δημιουργήθηκε το Κράτος του Ισραήλ το 1948, είναι λόγω μιας από αυτές τις ειρωνικές ιδιορρυθμίες της ιστορίας -ως αποτέλεσμα της τρέχουσας ισραηλινής γενοκτονίας στη Γάζα- που το ολοκαύτωμα δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ως ένα τόσο μοναδικό γεγονός στην παγκόσμια ιστορία. Όποιος επιθυμεί να καταδικάσει τον Χίτλερ για ένα ολοκαύτωμα, θα πρέπει επίσης να καταδικάσει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπίμπι Νετανιάχου. Με άλλα λόγια, με τις πράξεις του, ο Νετανιάχου έχει συμβάλει πολύ στο να κάνει τον Χίτλερ να φαίνεται λιγότερο από το άθλιο τέρας που έχει παρουσιαστεί στην επικρατούσα μεταπολεμική ιστορική αφήγηση.

Επιπλέον, σε σύγκριση με τους διοργανωτές και τους δράστες του Μεγάλου Covid Show, που οδήγησε στον θάνατο εκατομμυρίων από ένα τροποποιημένο μικρόβιο και τουλάχιστον είκοσι εκατομμύρια από τα «εμβολιασμένα» εμβόλια κατά αυτού του μικροβίου (με χιλιάδες ακόμη να πεθαίνουν κάθε μέρα από τις συνέπειές του), ο Χίτλερ φαίνεται στην καλύτερη περίπτωση ένας αφελής ερασιτέχνης. Δηλαδή, αν είναι πραγματικά υπεύθυνος για όλους τους θανάτους που του αποδίδονται.

Ξαφνικά, η ευρεία λαϊκή υποστήριξη που απολάμβανε ο Χίτλερ τόσο μεταξύ των Γερμανών όσο και των Ευρωπαίων γίνεται κατανοητή. Αυτή ακριβώς η υποστήριξη θα μπορούσε ακριβώς να είναι ο λόγος για τη συνεπή, επίμονη και μαζική δυσφήμιση του Χίτλερ μετά το 1945. Οι μεταπολεμικοί πολιτικοί συνειδητοποίησαν ότι θα ήταν πρακτικά αδύνατο να επιτευχθεί λαϊκή αποδοχή έστω και ελάχιστα κοντά σε αυτήν που απολάμβανε ο Χίτλερ. Ίσως ο στρατηγός Ντε Γκωλ στη Γαλλία να πλησίασε, αλλά αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Αμερικανοί ηγεμόνες της Ευρώπης τον έβγαλαν από την μέση στην Έγχρωμη Επανάσταση του 1968. Ο πιο δημοφιλής πολιτικός του Βελγίου, Léon Degrelle, εξορίστηκε και εμποδίστηκε να επιστρέψει, ενώ στη Βρετανία ο Oswald Mosley παρεμποδίστηκε με κάθε δυνατό τρόπο. Το 2002, ο Ολλανδός πολιτικός Pim Fortuyn δολοφονήθηκε από την κυβέρνηση, όπως ο Jörg Haider το 2008 στην Αυστρία. Χαρακτηριζόμενοι πάντα ως «φασίστες» (κάτι που όντως ήταν ο Mosley), «ακροδεξιοί εξτρεμιστές» ή «λαϊκιστές» (ένας ανόητος όρος που επινοήθηκε από τους επαγγελματίες της ψευδοεπιστήμης που ονομάζεται «πολιτική επιστήμη»), αυτοί οι πολιτικοί είχαν προγράμματα που ωφελούσαν τη χώρα και τον λαό γενικότερα, όπως ακριβώς έκαναν και οι Εθνικοσοσιαλιστές. Πιο συγκεκριμένα, στόχευαν στη μείωση της δύναμης των τραπεζών και του ασφυκτικού ελέγχου τους στην οικονομία και την κοινωνία.

 Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μετέτρεψε τις Ηνωμένες Πολιτείες από μια μεσαίου επιπέδου παγκόσμια δύναμη σε ηγέτη του «ελεύθερου κόσμου»...

Ο Πρόεδρος Τρούμαν με μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και άλλους αξιωματούχους, στην Αίθουσα Υπουργικού Συμβουλίου του Λευκού Οίκου 

Με την παγκοσμιοποιημένη κυβέρνηση των ΗΠΑ και τις μεγάλες τράπεζες να παίρνουν τον έλεγχο στην Ευρώπη μετά το 1945, δεν υπήρχε, φυσικά, καθόλου χώρος για το είδος των οικονομικών πολιτικών που εφάρμοσε για πρώτη φορά ο Χίτλερ. Ταυτόχρονα, αυτό σήμαινε ότι οι γενικά επωφελείς κοινωνικές πολιτικές ήταν επίσης ανάθεμα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, κρίθηκε απαραίτητο να δοθεί έμφαση στην εργατική τάξη και να δημιουργηθεί αυτό που έχει ονομαστεί κράτος πρόνοιας στο τμήμα της Ευρώπης υπό αμερικανική κατοχή. Διαφορετικά, οι ντόπιοι εργάτες μπορεί να είχαν γίνει κομμουνιστές και να είχαν προκαλέσει προβλήματα πολύ περίπλοκα και πολύ δαπανηρά για να λυθούν. Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά την τελική πτώση του Σιδηρούν Παραπετάσματος το 1991, το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας διαλύθηκε τμηματικά.

Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη σημερινή Ευρώπη είναι διαμετρικά αντίθετη από αυτό που είχε κατά νου ο Αδόλφος Χίτλερ. Ήθελε μια Ευρώπη που αποτελείται από αυτόνομες, εθνοτικά βασισμένες πολιτικές οντότητες που θα συνεργάζονται σε παράλληλες πολιτικές γραμμές και με κοινές βασικές αξίες, προς την επίτευξη κοινών στόχων. Κάτι σαν αυτό που ο Ντε Γκωλ κάποτε ονόμασε «Η Ευρώπη των πατρίδων», εκτεινόμενη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.

Αν η Γερμανία δεν είχε ηττηθεί το 1945, η Ευρώπη θα ήταν ένα ριζικά διαφορετικό μέρος από αυτό που είναι σήμερα. Οι γυναίκες θα ήταν σεβαστές και θα ενθαρρύνονταν να γίνουν νοικοκυρές και μητέρες πλήρους απασχόλησης. Θα μπορούσαν να περπατούν έξω ανενόχλητες, ακόμα και την νύχτα. Τα σχολεία θα παρείχαν πραγματική και χρήσιμη εκπαίδευση, αντί να κάνουν απλώς πλύση εγκεφάλου στα παιδιά με ανοησίες για το φύλο και το κλίμα. Η διδασκαλία πραγματικών θεμάτων δεν θα είχε παρεμποδιστεί από πλήθη νεαρών αλλοδαπών που δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν και να εκφραστούν σωστά στη γλώσσα του έθνους υποδοχής τους. Τα τρένα θα έτρεχαν στην ώρα τους και, γενικά, οι δημόσιες συγκοινωνίες θα λειτουργούσαν σωστά. Η βιομηχανία θα άκμαζε και οι συνθήκες εργασίας θα ήταν όσο το δυνατόν πιο καθαρές, υγιείς και ασφαλείς. Οι συνταξιούχοι θα ήταν σεβαστοί και θα απολάμβαναν αξιοπρεπείς συντάξεις. Ο πληθωρισμός θα ήταν αμελητέος και η φύση και το περιβάλλον θα φροντίζονταν μέσω αποτελεσματικής νομοθεσίας. Κάποιος θα μπορούσε να συνεχίσει να κατονομάζει όλα τα πράγματα που θα ήταν καλύτερα ή ακόμα και σπουδαία αν ο Χίτλερ είχε κερδίσει τον πόλεμο.

 Αλλά αυτό θα ήταν επίσης θλιβερό. Το μόνο που μπορούμε πραγματικά να κάνουμε είναι να αναπνεύσουμε βαθιά, να αναστενάξουμε και να αποφασίσουμε να ανατρέψουμε ό,τι έχουν κάνει οι παγκοσμιοποιητές στην Ευρώπη.

Ἀπό : hansvogel.substack.com

Σκεφθεῖτε το...

Ἡ Πελασγική