Δέν ξεχνοῦμε...11η Νοεμβρίου 1918

 

«  .... Ἦταν ἕνα λουλούδι ἐκεῖ! Συλλογίσου. Ἕνα λουλούδι εἶχε φυτρώσει ἐκεῖ μέσα στούς σαπρακιασμένους γεωσάκους. Καί μοῦ φανερώθηκε ἔτσι ξαφνικά τούτη τή νύχτα πού ‘ναι γιομάτη θάματα. Ἀπόμεινα νά τό βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ ἄγγισα μέ χτυποκάρδι, ὅπως ἀγγίζεις ἕνα βρέφος στό μάγουλο. Εἶναι μία παπαρούνα. Μία τόση δά μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ἀνοιγμένη σάν μικρή βελουδένια φούχτα. Ἄν μποροῦσε νά τή χαρεῖ κανένας μέσα στό φῶς τοῦ ἥλιου, θά ‘βλεπε πώς ἦταν ἄλικη, μ’ ἕναν μαῦρο σταυρό στήν καρδιά, μέ μία τούφα μαβιές βλεφαρίδες στή μέση. Εἶναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα καί γεροσύνη. Τό τσουνί του εἶναι ντοῦρο καί χνουδάτο. Ἔχει κι ἕνα κόμπο πού δέν ἄνοιξε ἀκόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στήν πράσινη φασκιά του καί περιμένει τήν ὥρα του. Μά δέν θ’ ἀργήσει ν’ ἀνοίξει κι αὐτός. Καί θά ‘ναι δύο λουλούδια τότες! Δύο λουλούδια μέσα στό περιβόλι τοῦ Θανάτου. 

Αἰστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ὡς τά κατάβαθα τῆς ψυχῆς. Ἀκουμπῶ πάνω στό προπέτασμα σάν νά κουράστηκα ξαφνικά πολύ. Ἀπό μέσα μου ἀναβρύζουν δάκρυα ἀπολυτρωτικά. Στέκουμαι ἔτσι πολλήν ὥρα, μέ τό κεφάλι ὅλο χώματα, ἀκουμπισμένο στά σαπισμένα σακιά. Μέ δύο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, ἀγγίζω τήν παπαρούνα. Ξαφνικά μέ γεμίζει μία ἔγνοια, μία ζωηρή ἀνησυχία πώς κάτι μπορεῖ νά πάθει τοῦτο τό λουλούδι, πού μ’ αὐτό μου ἀποκαλύφθηκε ἀπόψε ὁ Θεός. Παίρνω τότες στή ράχη ἕνα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τά χείλια ἀπό τήν ξαφνική σουβλιά τοῦ ποδιοῦ), καί τ’ ἀκουμπῶ μέ προφύλαξη μπροστά στό λουλούδι. Ἔτσι λέω θά ‘ναι πάλι κρυμμένο γιά ὅλους τούς ἄλλους. Χαμογελῶ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στά νύχια κι ἁπλώνω τό μπράτσο ἔξω. Ναί. Τό ἄγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω ἀπό εὐτυχία. Νιώθω τά τρυφερά πέταλα στίς ρῶγες τῶν δαχτύλων. Εἶναι μία ἀνεπάντεχη χαρά τῆς ἁφῆς. Μέσα στό χέρι μου μυρμιδίζει μία γλυκιά ἀνατριχίλα. Ἀνεβαίνει ὡς τή ράχη. Εἶναι σάν νά πεταλουδίζουν πάνω στήν ἐπιδερμίδα τά ματόκλαδα μίας ἀγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τίς ρῶγες τῶν δαχτύλων μου. Εἶπα σιγά σιγά: -Καληνύχτα… καληνύχτα καί νά ‘σαι βλογημένη. 

Γύρισα γρήγορα στ’ ἀμπρί. Ἄς μποροῦσα νά κάμω μία μεγάλη φωταψία… Νά κρεμάσω παντοῦ σημαῖες καί στεφάνια! Ἄναψα στό λυχνάρι τέσσερα φιτίλια καί τώρα πασχίζω νά τή χωρέσω ἐδῶ μέσα, μέσα σέ μία τόσο μικρή γούβα, μία τόσο μεγάλη χαρά. Ἡ ψυχή μου χορεύει σάν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελῶ ξαπλωμένος ἀνάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ’ ἀφουγκράζομαι. Εἶναι ἕνα παιδιάτικο τραγούδι:

Φεγγαράκι μου λαμπρό….»

Ἔτσι λοιπόν,τήν 11η Νοεμβρίου,σάν σήμερα,τιμοῦμε ἐκείνους πού ἔδωσαν τήν ζωή τους γιά τήν Εἰρήνη καί τήν Ἐλευθερία ἀξίες τίς ὁποῖες καθώς φαίνεται ἀντιλαμβάνονται μόνον οἱ Ἁπλοί ἄνθρωποι. Μήν μοῦ ζητήσετε νά σᾶς ἐξηγήσω γιατί,νομίζω πώς ὅλοι σας καταλαβαίνετε τὀ γιατί... 

Ἐνθυμούμεθα τήν ἡμέρα πού ἔλαβε τέλος ὁ Α΄Π.Π.  ἤ ὅπως ἔχει μείνει ὡς ὁ «Μεγάλος Πόλεμος»,διότι ἦταν ἡ πρώτη φορά ὅπου τόσα πολλά κράτη,τόσοι πολλοί στρατιῶτες ἐνεπλάκησαν σ᾿ἕναν πόλεμο πού ἔβαλε φωτιά σέ μία ὁλόκληρη ἤπειρο. 

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό ἀφιέρωμα στήν « Ἡμέρα Μνήμης» τήν 11η Νοεμβρἰου 1918, ΕΔΩ.