«Ὑπόσχομαι στήν τιμή μου, νά ἐκτελῶ τό καθῆκον μου πρός τόν Θεό καί τήν Πατρίδα νά βοηθῶ κάθε ἄνθρωπο σέ κάθε περίστασι καί νά τηρῶ τόν Νόμο τῶν Προσκόπων».
Ο Προσκοπισμός που ο θεμελιωτής αντιπροσωπεύθηκε με σύντομο χρονικά αλλά και πανάξιο τρόπο στη Μ.Ασία, στην Πόλη και στην Ανατολική Θράκη.
Δυστυχώς τις δύο αυτές αγάπες τους, οι Μικρασιάτες Έλληνες πρόσκοποι και προσκοπίνες τις πλήρωσαν πολύ ακριβά, γράφοντας από το 1919 ως την καταστροφή του 1922, στο Αϊδίνι, στην Κάτω Παναγιά και στα Σώκια της Ιωνίας, μερικές από τις ηρωικότερες και πιο αιματηρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού προσκοπισμού.
Τα αδικοχαμένα αυτά γενναία παιδιά ανήκουν επίσης στον χώρο των νεομαρτύρων του χριστιανισμού, μια και βρήκαν τραγικό θάνατο αρνούμενα να αλλαξοπιστήσουν και να τουρκέψουν.
Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του Ελληνικού Σώματος Προσκόπων, που ιδρύθηκε από τον Αθ. Λευκαδίτη στην Αθήνα το 1912, έγινε στη γιορτή των Ανθεστηρίων.
Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μούδρου (31/10/18), ο αρχηγός των προσκόπων Αλεξανδρείας Ευάγγ. Ιωαννίδης εγκαταστάθηκε στη Μικρά Ασία και μαζί με τον Γ. Παπαδημητρίου ίδρυσαν εκεί προσκοπικές ομάδες, βοηθούμενοι από τον πρόεδρο του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου Δημ. Δάλλα, τον Δημ. Αγγελομάτη και τον Αλέκο Φωτιάδη.
Τον Φεβρουάριο του 1919 έφτασε στη Σμύρνη ο τότε γενικός έφορος του Προσκοπισμού Κων. Μελάς. Μέσω επαφών με τοπικούς παράγοντες, η ομάδα σχημάτισε περιφερειακή επιτροπή διορίζοντας ντόπιους εφόρους.
Ιδρύθηκαν έτσι πολλές ομάδες, εκατοντάδες νέοι της Σμύρνης και περιχώρων κατατάχθηκαν στο Σώμα Προσκόπων και με μεγάλο ενθουσιασμό βοηθούσαν όπου χρειαζόταν.
Συμμετείχαν σ’ όλες τις εθνικές, θρησκευτικές, αθλητικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις(εράνους) και με την άφιξη του ελληνικού στρατού στην Ιωνία, τα άξια αυτά παιδιά βοήθησαν πολύπλευρα.
Εξήντα πέντε ομάδες προσκόπων υπήρχαν τότε στη Σμύρνη και σε κωμοπόλεις του νομού της. Εργάζονταν ως αγγελιοφόροι, διερμηνείς, γραφείς, οδηγοί και τραυματιοφορείς κι απέσπασαν τον θαυμασμό όλων.
Υποστηριζόμενοι από τον μαρτυρικό,μετέπειτα μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, τον Απρίλιο του 1920 τύπωναν δικό τους περιοδικό, τον «Πρόσκοπο της Ιωνίας» και είχαν τον δικό τους ύμνο που μελοποίησε ο συνθέτης Δημ. Μιλανάκης σε στίχους Μιχ. Αργυρόπουλου.
Μα η τόσο σημαντική και αναγκαία για τον ελληνισμό τότε δράση τους, οδήγησε τα ικανά εκείνα παιδιά κατευθείαν στο στόμα του λύκου.
Οι τούρκοι εξαγριώθηκαν με τους Προσκόπους και διέπραξαν εναντίον τους αποτρόπαια εγκλήματα, που γράφτηκαν με βασανιστήρια, βιασμούς και αίμα στο θλιβερό βιβλίο της Μικρασιατική Καταστροφής.
Τρεις κυρίως κωμοπόλεις της Ιωνίας, το Αϊδίνι (όπου είχαν ιδρυθεί τρεις προσκοπικές ομάδες), η Κάτω Παναγιά και τα Σώκια έγιναν μάρτυρες των φρικτών κακουργημάτων που διέπραξαν οι Τσέτες εις βάρος των αθώων αυτών παιδιών, τα οποία κατασφάχτηκαν, βασανίστηκαν κι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ματωμένα χώματα μέσα στη φρίκη του πολέμου της Μ. Ασίας και της απανθρωπιάς του δυνάστη.
Δεν έχει περάσει 1 ½ μήνας που ο Ελληνικός Στρατός έχει ελευθερώσει την περιοχή Σμύρνης και Αϊβαλιού και ήδη οι τούρκοι με την βοήθεια των Ιταλών που ελέγχουν την περιοχή νοτίως του Μαιάνδρου ποταμού οργανώνονται και από τις υπό των Ιταλών ελεγχόμενες περιοχές εξορμούν στην Ελληνική ζώνη.
Με την απελευθέρωση της Ιωνίας από τον Ελληνικό Στρατό δημιουργήθηκαν σε όλη την ευρύτερη περιοχή Προσκοπικές Ομάδες. Στο Αϊδίνι,λειτουργούσαν τρεις Ομάδες με εμπνευστή και ιδρυτή τον Τοπικό Έφορο Νίκο Αυγερίδη.
Με τις νικηφόρες μάχες του και την προέλασή του στην ενδοχώρα ο Ελληνικός Στρατός είχε σπάσει το τουρκικό, έτσι οι άτακτοι τούρκοι στρατιώτες οργανώθηκαν σε ληστοσυμμορίες τους γνωστούς σε όλους μας από την Ιστορία Τσέτες, όπου λεηλατούσαν τα Ελληνικά χωριά, πυρπολώντας σπίτια, ληστεύοντας, σφάζοντας, βιάζοντας και βασανίζοντας τα αθώα τους θύματα.
Στις 15 Ιουνίου επιτέθηκαν και στο Αιδίνι. Η μικρή φρουρά άντεξε της επίθεσης τρία μερόνυχτα.
Οι τρεις Προσκοπικές Ομάδες δεν εγκατέλειψαν την πόλη αλλά οι Πρόσκοποι φορώντας τη στολή τους έμειναν δίπλα στους στρατιώτες, βοηθώντας στην άμυνα της πόλης οι μεγαλύτεροι και παρέχοντας υπηρεσίες προς την φρουρά και τους πολίτες που έμειναν οι νεότεροι.
Στις 17 του μήνα ο στρατός ανοίγει δρόμο και διαφεύγει προς τα βουνά μη μπορώντας πλέον να αντέξει της επίθεσης των Τσέτων. Η πόλη μένει ανυπεράσπιστη. Όσοι από τους κατοίκους δεν καταφέρνουν να διαφύγουν γίνονται αποδέκτες τρομερών θηριωδιών.
Οι Έλληνες Πρόσκοποι πιστοί στην ΥΠΟΣΧΕΣΗ τους βοηθούν και τη τελευταία στιγμή τον κόσμο. Τελικά όσοι δεν φονεύτηκαν ή σφαγιάστηκαν συλλαμβάνονται και φυλακίζονται σε πρόχειρη φυλακή.
Εκεί μέσα σε κατάνυξη, με εμψυχωτή τον Τ.Ε. Νίκο Αυγερίδη, προσεύχονται στο Θεό και μεταλαμβάνουν με ψωμί και νερό.
Το πρωί της 18ης Ιουνίου τους μεταφέρουν στις όχθες του Εύδωνα ποταμού και καλούν πρώτο το Νίκο Αυγερίδη να αλλαξοπιστήσει και να Απαρνηθεί την Ελλάδα.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ! Αναφωνεί ο ήρωας. Τότε οι Τσέτες λυσσασμένοι βασανίζοντάς τον του ξαναζητούν να αλλαξοπιστήσει και να απαρνηθεί την Ελλάδα.
Τότε η απάντηση έρχεται από όλους: ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!
Αυτή ήταν η ηρωική θυσία των 31 Προσκόπων του Αϊδινίου που συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό, όχι μόνο τον Προσκοπισμό και τον ίδιο τον ιδρυτή ΒΡ ο οποίος έστειλε συλλυπητήρια εγκύκλιο, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Αυτή ήταν η θυσία αγνών Ελληνόπουλων και Μεγάλων Προσκόπων για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία.
πηγή
ἀναδημοσίευσις ἀπό : Ὀδύσσεια tv
Σημείωσις ἀπό Πελασγική :
Πόσες τέτοιες θυσίες ἔχουν περάσῃ στίς ἡρωϊκές σελίδες τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας,ἀπό τίς μαρτυρικές περιοχές τῆς Ἰωνίας,τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ! Καί μετά, ἔχεις τόν κάθε μπουτάρ-ογλού,νά λέει : «χέστηκα ἄν ὁ Κεμάλ ἔσφαξε Ἕλληνες»...
Καί ἐσεῖς,μωρέ Ἕλληνες,τόν ἀνέχεστε ἀκόμη ; ! ! !
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου