ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ ( μέρος Α')

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ

Χάρτης Μυκόνου 1658. Ἀπό ἐδῶ

Οι κάτοικοι του πλανήτη "Γαία" βρίσκονται σε περιβάλλον "Θανατηφόρου ακτινοβολίας" βαρέων (πυρήνων) μετάλλων, ένα είδος "πομπών ακτινοβολίας βαρέων πυρήνων ατόμων", μία μορφή της οποίας συναντάται στο "φαινόμενο της ακίδας" (ολική ανάκλαση γήϊνης ακτινοβολίας εντός πυραμίδων, κ.ά.). Γίνεται εύκολα κατανοητό πως οι Μυκονιάτες βομβαρδιζόντουσαν, έως πρόσφατα, από τον βαρύ... βαρύτη (τερατογενέσεις, αναιμίες, δερματικά, κ.λ.π., κ.λ.π.). Κάπως έτσι καταρρίπτεται ο άδικος όσο και εμβόλιμος "Μυκονιάτικος μύθος" περί... αιμομιξιών, ο επίσης εμβόλιμος "μύθος" περί της ετυμολογίας του νησιού (εκ του... μοιχός - η χώρα όπου γίνονται μοιχείες) και άλλα τέτοια πολλά. Τελικά, φαίνεται πως ευθύνεται η ακτινοβολία του βαρύτη. Τα τελευταία πενήντα χρόνια η  Δήλος, η Ρήνεια, για λόγους καθαρής αρχαιοκαπηλίας (και μάλιστα υποβρύχιας) και για πολιτιστικο-πολιτικούς λόγους, βρισκόντουσαν στο "δεύτερο πλάνο" έχοντας  την Μύκονο σε περίοπτη  θέση. Δηλαδή  το ιερότερο νησί του πλανήτη, το « Άγιο των Αγίων» του Πελασγικού Ελληνισμού, ένα από τα Κέντρα  Διοίκησης της Γαίαs (Γορίτσα Βόλου - Πηλίου, Δελφοί, Σάρδεις, Θιβέτ Καθέης/ Κίνας, Δωδώνη, κ.ά.) έμενε επίτηδες στην αφάνεια! Ποιός μπορεί να φανταστεί πώς το Ιαπωνικό ιερό μέρος "Νίκο" Θα στέγαζε δίπλα του... σύγχρονους οργιαστές, έκφυλους, χρήστες εθιστικών δηλητηρίων (LS.D., κοκαΐνη, κ.λ.π.) και μάλιστα... μπροστά στα μάτια ανήλικων παιδιών που βλέπουν ομοφυλοφιλικά όργια  "στον άμμο", "εν μέσει οδώ", "εν ταις εκκλησίαις"... κ.λ.π. κ.λ.π. Τί έπταιξεν; Τίς πταίει;

( φωτό ἀριστερά : Χάρτης της Μυκόνου, Κριστόφορο Μπουοντελμόντι, 1420)  

 Το πρόβλημα είναι σύνθετο και κάθε στοιχείο του περιέχει κίνδυνο, θάνατο και... χρήμα, πολύ χρήμα!

 Από τις αρχές της γραπτής ιστορίας η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μυκόνου γνώρισε δηώσεις, σφαγές, βιασμούς, γενοκτονία, κ.λ.π. Φοίνικες, Ταταρομογγόλοι, Φράγκοι (Φρύγες), Τουρκομογγόλοι, Εβραίοι, Φραγκισκανοί, Ιησουΐτες, Τέκτονες , «Ιωαννίτες»  και κάθε μίασμα που μπορείτε να φανταστείτε (και που δεν μπορείτε να φανταστείτε...) πέρασε το πόδι του από την Μύκονο με έναν διττό - σκοπό: Να "θολωθεί η όραση" προς την Δήλο και να διαστρεψιτυπωθεί η Θρησκειο - πολιτισμική ροπή της. Από το 2001 το ΝΑΤΟ, (Βορειοατλαντικό Σύμφωνο) διαθέτει στην Μύκονο το   μεγαλύτερο ραντάρ της Μεσογείου και έτσι οι τουρίστες εκτός από τα σπίτια θαυμάζουν και την κεραία του! Ούτε πειρατές, ούτε λαθρέμποροι όμως δεν μπόρεσαν να συναγωνιστούν τους Ενετούς, Γάλλους και Αμερικανούς κεφαλαιοκράτες! Που ήταν Εβραίοι στην καταγωγή. Τόση και τέτοια ήταν -και είναι - η διεισδυτικότητα των Γαλλο-αμερικανών μεταλλειολόγων στην Μύκονο που ακόμη και σήμερα (που το νησί θεωρείται «υπερκορεσμένο»  και «εκφυλισμένο» ... εμπορικά), οι παλαιότεροι θυμούνται και (παρα-) μιλούν για τον βαρύτη.

 Στο διάστημα 1770-1775 η  Ρωσία, μετά τις σφαγές των Αϊνού και των Ινού Σιβηρίας (Πελασγοϊώνων) ανίχνευε στο Αιγαίο Πέλα(σ)γος τα ίχνη των "Ιώνων των Θαλασσών". Εκείνο τον καιρό, κύρια δύναμη διάθεσης ηγετών, πολεμιστών και πλούτου, στην ρημαγμένη μητροπολιτική Ελλάδα, ήταν η Κρήτη. Εκείνη ακριβώς την πενταετία οι Ρώσοι κατείχαν  την Μύκονο. Μάλιστα, ο Κόμης Ι. Βόϊνοβιτς έμενε στο κτίριο όπου σήμερα στεγάζεται το Δημαρχεία Μυκονίων... Στον Ρώσο εκείνον αποδίδεται η Θρυλική ιδέα να χτιζόταν γέφυρα που Θα συνέδεε τον «΄Αϊ Νικόλα της Καδένας»  με το «Καμινάκι». Το 1800, ο  Γάλλος Αυτοκράτωρ  («Μέγας») Ναπολέων πέρασε από την Μύκονο, όπως διηγείται η λαογράφος Ευαγγελία Βερώνη-Καμμή. Ένας υπέργηρος Μυκονιάτης, μάλιστα, του εξήγησε το μυστικό της μακροζωΐας των Μυκονίων: «... Εδώ, αν δεν πάει πέντε ημερών το ψωμί δεν το τρώμε και το κρασί αν δεν πάει δέκα χρονών δεν πίνομε και με τη γυναίκα μας κοιμόμαστε... τέλος πάντων... μία φορά στις είκοσι ημέρες...»! Από το 1820 έως το 1894 στις Κυκλάδες υπήρχαν 9  "Δημοτικά Σχολεία Κορασίων", τα περισσότερα σε όλη την Ελλάδα και έναντι μόνο 5 της ΑττικοΒοιωτίας(Γενικά Αρχεία του Κράτους): Στην Τήνο, (στον Ι. Ναό Ευαγγελίστριας) του Β. Ιωάννου και στην Ερμούπολη των Καθολικών μοναχών (Φραγκισκανοί- Ναΐτες - Ουρσουλίνες Καπουτσίνοι -Αδελφές του Ελέους) του Α. Ελευθερίου, του Hildner, του Α. Μαγκάκη (!) και της Ζ. Καμπάνη. Το 1829 η "ΝΕW YORK LADIES COMMITΤΕΕ" στέλνει στην Τήνο τους J. Brewer και J.King.  Aυτοί ίδρυσαν, με την βοήθεια της Μary Reynolds  την "LADIES - GREEK ASSOCIATION". Μαζί της ήταν ο Γερμανός Christian-Ludwig Kοrck, μέλος της "CHURCH MISSIONARY SOCIETY" μα και ο... Ελβετός Fr. Hildner από την πόλη Βασιλεία ( Ελβετίας) ! Αργότερα, ο προτελευταίος, άνοιξε "σχολείο" και στην Αθήνα (1831). Πρόξενος της Ελλάδας στην Ρωσία τότε ήταν ο Μυκονιάτης Πέτρος Καλογεράς είχε σπουδάσει στην Σχολή του Θεόφιλου Καΐρη στην Άνδρο, ήταν πλοίαρχος και έμπορος, διετέλεσε Δήμαρχος Μυκονίων 1879- 1890) και υποστήριξε το άτυχο "Παρθεναγωγείο Μυκόνου". Η κατανομή των μαθητών -μαθητριών της Μυκόνου στα τότε «σχολεία» (1830- 1861) ήταν: «Μύκονος: μαθηταί 107, μαθήτριαι 61» ( Απ. Δασκαλάκη -"Κείμενα - Πηγαί της Ιστορίας" Τ. Α"/ σελ. 367-369). 

Sophie de Marbois-Lebrun

Το 1858 ο Μάρκος Νουαρ-ός ή Μαύρος ίδρυσε το κτίριο που στέγασε το σχολείο της Μυκόνου, εκεί που έως το 1980 ήταν ο Ο.Τ.Ε., το Τελωνείο, η Αστυνομία, κ.λ.π.

Την ίδια περίοδο, η «Δούκισσα της Πλακεντίας»  εσώρουχο του λήσταρχου Νταβέλη (ή Δαϋίδ, πολυπράκτορα ξένων δυνάμεων), κατά κόσμον Σοφία Ντε Μαρμπουά, διακύβευε ελεεινά την εκπαίδευση του Έθνους στην Αίγινα, χρηματοδοτώντας το εκεί "Αλληλοδιδακτικό Σχολείο'' (1830), θεσμός των ελεεινών Γάλλων που δίχασε το έθνος, αφήνοντάς το ημιμαθές.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΗΛΟΥ - ΜΥΚΟΝΟΥ

Όταν λέμε "Κυκλάδες", εννοούμε ένα, κάπως κυκλικού  σχήματος, νησιωτικό συγκρότημα που περιλαμβάνει ,( κέντρο την Δήλο) τα νησιά: Άνδρος, Τήνος, Μύκονος, Σίφνος, Σέριφος Νάξος-Σύρος, Πάρος, Κύθνος, Κέως ή Κέα (Τζια) και η (γνωστή ως  "ελεεινή κολυμβήθρα) Γύαρος ή Γυάρος ή Γιούρα. Για τις "Κυκλάδες" στην μακρινή αρχαιότητα έγραψαν οι: Ηρακλείδης ο Ποντικός ("Περί νήσων"), Ερμογένης ο Σμυρναίος, Φιλοστέφανος, Ξεναγόρας (Νήσων κτίσεις"), Σήμος και Κόνων ("Νησιάς"), Αρετάδης ο Κνίδιος ("Νησιωτικά"), Καλλίμαχος ("Κτίσεις Νήσων και πόλεων μετονομασίαι"). Στις Κυκλάδες κατ' αρχάς κατοίκησαν οι  Πελασyόί κατοπιν οι  Φοίνικες, ύστερα ήρθε ο ελεεινός Μίνως ο οποίος έδιωξε τους Πελασγούς – Κάρες  και τοποθέτησε εκεί  τους δικούς του γιούς, τους  οποίους ξανάδιωξαν  οι Θαλασσοκράτορες Κάρες.  Κατόπιν ήρθαν Ίωνες από την Μ.  Ασία και την Αττική (Αθήνα). Ο ελεεινός Κούρτιος φέρεται ως ο κύριος υπεύθυνος για την διαστρεψιτυπία της Ελληνικής - Πελασγικής ιστορίας υποστηρίζοντας ότι "οι ΄Ελληνες κατάγονται από τους... Φρύγες",  δηλαδή... τους  Φράγκους που "κατέλαβαν" (!) την Μ. Ασία και άλλες τέτοιες αηδίες. Ο αδόκιμος Κ. Παπαρρηγόπουλος λέει τα ίδια και χειρότερα (ανακατεύει, όχι τυχαία, την Πελοπόννησο και την κάθοδο των Ηρακλειδών). Ο πρώτος, μέσα στην προσπάθειά του να διαστρέψει την αλήθεια, ομολογεί ότι: «οι  Ασιανοί Έλληνες αυτοαποκαλούντο  Ίωνες και Ιάονες» ( πρβλ. Ιάπωνες" και "Ιάfωνες", ο.π.). Και μία λεπτομέρεια: στα αρχαία Σανσκριτικά η λέξη "Ορτυγία" λέγεται 'Vartiku που (φυσικά) σημαίνει "αυγή" "ηώ"! ...Ο Αρχίλοχος και ο Αμοργινός Σιμωνίδης έγραψαν ότι οι νεοκλασσικοί Ελληνικοί μύθοι είναι Ινδικοί και διαδόθηκαν στην Ελλάδα μέσω της Ασσυροβαβυλωνίας και διά των, οικιστών των Κυκλάδων, Φοινίκων: Στους μύθους εκείνους οι Κυκλάδες ήταν «Ιερές» (γέννηση Βάκχου, Ποσειδωνιακή θρησκεία, Γίγαντες, Δαν-άη/ Δαναοί,  Αργοναύτες, κ.ά.). Η ν. Μύκονος μαζί με την "μικρή" και την "μεγάλη" Δήλες υπάγονται, διοικητικά, στον δήμο Σύρου ή Συρίας (αρχ.). Προς το τέλος του 3ου αι. μ.Χ. στο Αιγαίο εμφανίζεται η πρώτη Χριστιανική Κοινότητα που περιελάμβανε την Κέα (Τζιά), την Μύκονο, την Σύρο και την Σέριφο.

Joseph Pitton de Tournefort

  Τους 8^ο  και  9^ο  μ. Χ. αι. η  Δήλος δέχεται επιδρομές από Σ(κ-) λαύους και Σαρακινούς που αποτελειώνουν τα πάντα. Το 1207 ανήκει στους «Μυκονίους»  Γκύζη, τον Μεσαίωνα είναι ερημονήσι ενώ επί Τουρκοκρατίας (1566 - 1821) είναι μοναδικό καταφύγιο πειρατών. Μεταξύ του 15ου και τον 19ου αι, πολλοί φιλέλληνες περιηγηταί  (βλ. λαμόγια - αρχαιοκάπηλοι και κατάσκοποι)  περιγράφουν τις, έως τότε υπάρχουσες, ανεκτίμητες αρχαιότητες που οι «πειρατές» δεν έθιξαν διόλου: Κυριάκος της Ανκόνα (1445!), G. Wheler 1675, J. De Tournefort 1700)  Cockerell (1810), Α. Βlouet (1829) και τέλος ο Γάλλος L. Terrier (1864). Η Γαλλική  αρχαιοφιλική Υπηρεσία άρχισε τις πρώτες ανασκαφές στην Δήλο, το 1872, υπό την ανοχή και αρωγή  των Ελλήνων (;) αρχαιολάγνων, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία ήταν τέκτονες (Γαλλικού τύπου) ή ασχολούνταν  με την υψηλή μαγεία (Γαλλικής επιρροής). 

Théophile Homolle

 Αρχιανασκαφείς οι: Α. Lebeqιιe (ή λευΐ) και Théophile Homolle. Το 1904 - 1914 ο M. ΗοΙΙeαυx άρxισε την "τελική ανασκαφή" που (δυστυχέστατα) συνεχίζεται έως σήμερα. Πρίν από 20 περίπου έτη στην Δήλο «ανακαλύφθηκε» από τους Γάλλους ο … «θρόνος του Αβραάμ»  (!!!) και μία, έως τώρα, 'Εβραϊκή Συναγωγή που φροντίζει επάξια ο Δήμος Μυκονίων! ...

Η Δήλος, κατά την αρχαιότητα, είναι η κατ’ εξοχήν έδρα εξάπλωσης της λατρείας του Απόλλωνα στον υπόλοιπο γνωστό κόσμο και η Ονείρωξη των Αγγ. Σικελιανού, Αγγ. Τανάγρα, Δημ. Βικέλα, κ ά. Το έδαφος, άγονο και ξηρό, παρ' ότι την διέσχιζε  ο ποταμός Ινωπός που λέγεται ότι τα νερά  ανέβαιναν ή κατέβαιναν σύμφωνα με τα νερά του Νείλου. Υπήρχε και μία λίμνη που λεγόταν "Τροχοειδής".  Η "Δήλος" ("Φανερωμένη") αρχαιώτερα ονομαζόταν "Αστερία" ("Αστρική"). Πριν από τον Απόλλωνα, στο νησί ελατρεύετο ο Ποσειδών. Ο Α. Μηλιαράκης παραδέχεται: "'Οσω δ' απομακρυνόμεθα των χρόνων, καθ’ ους η εκ της Ασίας κομισθείσα Θρησκεία, ρίψασα βαθείας ρίζας επί του ελληνικού εδάφους... Τοσούτον καθορώμεν εξαφανιζομένας τας αρχαίας εννοίας των ονομάτων και της γενεαλογίας των Θεών ...". Η Μύκονος βρίσκεται Β.Α. της Τήνου. Επειδη έχει δύο «όρη» ονομαζόταν... "δίμαστος". Οι Μυκόνιοι της αραιότητας ήταν Ίωνες ενώ κατά τον Στέφανον, το νησί πήρε το όνομά του από τον Μύκονο τον γιό του Ανίου του Καρυστού και της  Γυούς, κόρης ταυ Ζάρηκος.  Το έδαφος του νησιού συνίσταται από κολοσσιαία πετρώματα γρανίτη. 

ο Αίας - Λοκρός βρίσκεται θαμμένος στη Μύκονο

Στην αρχαιὀτητα «Μυκόνιος» εσήμαινε «γλίσχρος», «φιλάργυρος» και «απρόσκλητος σε συμπόσια». Ο Πλίνιος αναφέρει ότι γεννιόντουσαν χωρίς τρίχες και ότι «Μυκόνιος»  εσήμαινε και φαλακρός . Ο ίδιος αναφέρει ότι το μόνο που έκανε το νησί ονομαστό στον έξω κόσμο, ήταν το εξαιρετικό κρασί του. Ο Αιλιανός («Περί ζώων») διηγείται πως στο νησί δεν μπορούν να ζήσουν μέλισσες (ανεξέλεγκτοι ισχυροί άνεμοι ή ακτινοβολίες;). Ο Θέμελης μας διηγείται: "Μυκόνιος γείτων"... σημαίνει τον απρόσκλητο επισκέπτη. Είχαν τη φήμη παρασίτων, τσιγκούνηδων και μικροπρεπών ανθρώπων... ". Στην Μύκονο εορτάζονταν τα "Ποσείδια", ένα είδος αθλητικών αγώνων προς τιμήν του Θεού της Θάλασσας και Κυβερνήτη της Γαίας πριν εμφανιστεί στο παρόν ηλιακό σύστημα τα διαστημοσκάφη "Σελήνη" και "Λιλίθ" (35.000 π.Χ.). Ο κωμικογράφος Μάχων, που έζησε τα χρόνια του Πτολεμαίου - Φιλαδέλφου, στο έργο του "Επιστολή'' αναφέρει τις "Νικολάδες εταίρες Μυκονίες. Θρυλείται ότι ο εγγονός του Αττικού βασιλέα, Κόδρου, και γιός του Νηλέα, Ιπποκλέας, οδήγησε στην Μύκονο τους πρώτους 'Ιωνες αποίκους, πασιφανής διαστρεψιτυπία, εφ' όσον τα πάντα ήταν Πελασγοϊωνικά. Λέγεται ότι ο Αίας - Λοκρός βρίσκεται θαμμένος εκεί, όπως και οι  Γίγαντες εξ αιτίας των οποίων δημιουργήθηκε η (ελεεινή - αντιπελασγική) παροιμία «Πανθ’ υπό μίαν Μύκονον»  ( «όλα  κάτω από μία Μύκονο βρίσκονται»  ή "όλα σ' ένα τσουκάλι" ... ).

Τα 490  π.Χ. αποβιβάστηκε στο νησί ο Δάτις, επιστρέφοντας από ... την Ασία. Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι Μυκονιάτες πολέμησαν στο πλευρό των Περσών!!! Κατόπιν, προσαρτήθηκε στην "Δηλιακή - Αττική Συμμαχία" και πλήρωνε ενάμισυ τάλαντο ετήσιο φόρο στους Αθηναίους έως το τέλος του ελεεινού Πελοποννησιακού Πολέμου. Στα χρόνια τον Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Μύκονος ανήκε στο "Κοινό των Νησιωτών" και επηρεάστηκε από Μακεδόνες, Αιγύπτιους (Πτολεμαίου) και Ροδίους. Το 200 π.Χ. οι, αρχικά δύο, πόλεις που υπήρχαν στο νησί ενώθηκαν. Η μία ήταν στο "Ωραιόκαστρο", τα τείχη του οποίου σώζονται ακόμη. Η άλλη ήταν μάλλον κοντά στον λόφο «Κούνουπας» . Αρχαιολογικά ευρήματα εντοπίζονται στην Θέση "Μουσικά" Χώρας, στο "Μαράθι" και στο λιμάνι της Χώρας. Το πολίτευμα της τότε ήταν "Δημοκρατικό". 

Σε τι Θεότητες πίστευαν: Φύκιος και Τεμενίτης Ποσειδών, Δήμητρα - Χλόη, Ζεύς - Βουλεύς και Χθόνιος, Ληνεύς και Βακχεύς Διόνυσος, Χθόνια Γαία, Εκατόμβιος (θανατηφόρος!) Απόλλων, Αχελώος (;) και Ιπποκλής - Αρχηγέτης (ιδρυτής). Οι Μυκόνιοι ασχολούνταν (σαν γνήσιοι 'Ιωνες) λιγότερο με τις η αγροτικές εργασίες και περισσότερο με το θαλάσσιο εμπόριο, την αλιεία του  οστρακομαλακίου Πορφύρα και με τον καλής ποιότητας πηλό του νησιού (τώρα, ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την κερδοφόρα τουριστική εκμετάλλευση). Επί Ρωμαιοκρατίας ευνοήθηκε με ορισμένες αυτονομίες. Στα Βυζαντινά χρόνια ανήκε στην Επαρχία της Ελλάδος. Το 1207 οι Βενετσιάνοι Γκύζη ( Ghisi/ βλ.λ.) ίδρυσαν μικρή ηγεμονία στη Μύκονο και στα γύρω νησιά έως το 1390 οπότε και περιήλθαν πλήρως ... στην "Δημοκρατία της Βενετίας! Το 1292 ο Ισπανός ναύαρχος Ροζέρ ντε Λούρια, για να τιμωρήσει την επαναστατημένη Ελλάδα, κατέστρεψε την Άνδρο, την Τήνο, την Μύκονο και την Κύθνο. Οι Σκιάβι, oι Τζουστινιάνι, οι Γκίζι και οι Μικιέλη εξορμούσαν με τα πειρατικά τους από τις θαλάσσιες σπηλιές, εισπράττοντας άλλον έναν φόρο υπέρ των Ευρωπαϊκών βασιλικών αυλών. Το 1335 οι Γκίζι είχαν εδραιώσει την επικυριαρχία τους στην Μύκονο, εκδιωχθέντων των πατρώων εχθρών τους, Σανούδων. Τα νησιωτικά συμπλέγματα Μυκόνου, Δήλου - Ρήνειας και Τήνου τα κατείχε η οικογένεια Βαρότση (ή Βαρότσου) έως το 1390. Οι κάτοικοι αυτών (και άλλων) νησιών του Αιγαίου, παρακαλούσαν την Γαληνοτάτη Βενετία ... να μην αλλάξουν δεσπότες μα να παραμείνουν υπό την ηγεμονία της! Τέτοια πόρωση! Από το 1390, οι Ανδρέας και Ιερεμίας Γκίζι ή Γκύζη(1) πλήρωναν νοίκι ηγεμονίας, στο Συμβούλιο των Αρχόντων της Βενετίας, 1.500 υπέρπυρα. Εισπράκτωρ για λογαριασμό της Γαληνοτάτης, ήταν ο Βάϊλος της Χαλκίδας. Το 1413, την Μύκονο και λοιπά νησιά, δυνάστευσε ο άρχων Αστυπάλαιας Ιωάννης Κυϊρίνης ή Τζιοβάνν Γκ(ου-)ερίνι. Με την Συνθήκη του 1419 ο Μωάμεθ Α΄ δήλωσε την αναγνώριση της βενετικής κυριαρχίας στην Μύκονο, στην Δήλο, κ.ά. Το 1430 οι Βενετοί εγκατέστησαν εκεί διοικητή που όμως δεν κατάφερε να αποτρέψει τις επιθέσεις των Τούρκων και Καταλωνίων ή Καταλάνων ή Κα(σ)τελάνων (Ισπανών) πειρατών. 

Το 1437, ο (γνωστός) Κυριακός λειτουργώντας σαν κατάσκοπος ελληνικών αρχαιοτήτων , για λογαριασμό του Βενετού Κρουσίνου Σανούδου, ανέφερε ότι είδε πολλά αγάλματα και μαρμάρινα μέλη στην Μύκονο, στην οποία τα είχαν μεταφέρει (οι ντόπιοι) από την Δήλο. Το 1460 οι Τούρκοι κατέλαβαν το Δουκάτο του Αιγαίου. Το 1472, ο Βενετός ναύαρχος Μοτσενίγκος αναφέρει:...η Δήλος είναι έρημη.... Το 1532 ο φοβερός πειρατής Κούρτογλους με 12 πλοία ξανα-κατέστρεψε την Μύκονο. Το 1536 η Γαλλία και η Τουρκία υπέγραψαν μυστική συμφωνία ώστε να εκδιωχθούν οι Βενετοί, γεγονός που έγινε το 1537 με πόλεμο. Την ίδια εποχή την Μύκονο διεκδικούσε ο κυβερνήτης της Νάξου, Εβραίος Ιωσήφ Νάζος (σημείωση ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ : Ιωσήφ Ναζί -εξελληνισμένο Νάζος- ο εβραίος τραπεζίτης που ήταν ευνοούμενος του Σουλτάνου και είχε και το μονοπώλιο της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη. Αυτός διοίκησε το Δουάτο Νάξου, μέχρι το θάνατο του με τοποτηρητή τον Φραγκίσκο Κορονέλλο. Περισσότερα για τον Ιωσήφ Ναζί διαβάστε ΕΔΩ) , όμως ο Κοκκινογένης ή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα ήταν αυτός που την κατέλαβε και την ( ξανα- ) κατέστρεψε! Οι Τήνιοι τότε επρόδωσαν τους Μυκόνιους ( βλ. Μίλλερ-Β΄, σ. 411). Ο Δούκας της Νάξου Ιωσήφ Νάζος εκτελέστηκε με λιθοβολισμό τον Αύγουστο 1579. Οι εβραίοι ποιητές που είχε βοηθήσει πολύ ( ;), έγραψαν ότι εκτελεσμένος ήταν «το σκήπτρο του Ισραήλ, ο σημαιοφόρος των διεσπαρμένων ιουδαίων (!), ο ευγενής δούκας, ο ύπατος κύριος»!!! Η χήρα του Ρέινα έζησε και πέθανε ( φυσικά…) στην Κων/πολη, όπου εξέδιδε έργα εβραίων «λογίων» . Πεθερά του ήταν η (ντε λα) Γράτσια, κειμήλια της οποίας εκτίθενται, φυσικά πάλι, στην εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας ( Παρίσι). Το 1718 ( «η Ειρήνη του Πασαρόβιτς») παραδόθηκε από τους ελεεινούς Βενετούς, στους …τούρκους οι οποίοι έμειναν μέχρι την απελευθέρωση (;) του 1824.

Βαρθολομαῖος Γκίζης

Γκίζ(-ι) : γενέτειρα Γαλλική οικογένεια Δουκών της Λωραίνης. Ο Ερρίκος Α΄ Γκιζ (1550-1588) έχοντας σχέσεις με την Αικατερίνη Μάντιτσι ( Μεδίκοι, ιατροί –όπουλοι, κ.λ.π.) ήταν επικεφαλής των καθολοκών, την «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου». Η ιστορία της οικογένειας αρχίζει τον «Μεσαίωνα». Από την «Γαληνοτάτη   (Β-)ενετική Δημοκρατία», με τον συγγενή του Μάρκο Σανούδο κατέλαβαν πολλά νησιά του Αιγαίου και «τιμάρια» στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Γκίζης Βαρθολομαίος : Μυκόνιος ιατρός –ουρολόγος καθηγητής Παν/μίου Αθηνών. Γκίζι Γεώργιος Γ’ : πεθαίνοντας κληροδότησε το …Αιγαίο και την Εύβοια στην Βενετία ( μέχρι σήμερα, το νομικό ιδιοκτησιακό καθεστώς των «Γκίζειων κληροδοτημάτων» είναι ασαφές και υπέρ της Ιταλίας!). Τον 6^ο αι. η οικογένεια έγινε γνωστή για τους χαράκτες Γκίζι. Ο συγγενής του Μάρκος Σανούδος ( 1153 -1227) ήταν αυτός που κατέλαβε τις Κυκλάδες , ιδρύοντας το «Δουκἀτο του Αιγαίου» ( Δ’ Σταυροφορία). Άλλοι Σανούδοι ή Σαννούτι : Άγγελος ( 1194-1262), Μάρκος Β’ ( 1262 – 1303) και Γουλιέλμος Α’ ( 1303 – 1323). Γκίζι Ιερεμίας ( 1230). 

συνεχίζεται ...

Αναδημοσίευσις της έρευνας "Απόκρυφη Μύκονος" 
του Μάνου Δασκαλάκη. 
Eπεξεργασία-διόρθωση  κειμένου 
από την Άννα Ματθαίου. 
Δημοσίευση στο περιοδικό  Nexus, τεύχος 19, 3ος-4ος 2003.

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ ( μέρος Β' ) 
ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΜΥΚΟΝΟΣ ( μέρος Γ' )