Julius Evola εἶπε : «Καμμία ἰδέα δέν εἶναι τόσο παράλογη ὅσο ἡ ἰδέα τῆς προόδου.»

«Οὔτε ἡ εὐχαρίστηση οὔτε ὁ πόνος πρέπει νὰ ἀποτελοῦν κίνητρα ὅταν κάποιος πρέπει νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει.» 

 «Τὸ αἷμα τῶν ἡρώων εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν Θεὸ ἀπὸ τὸ μελάνι τῶν φιλοσόφων καὶ τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν.» 

 «Νὰ εἶσαι ριζοσπαστικός, νὰ ἔχεις ἀρχές, νὰ εἶσαι ἀπόλυτος, νὰ εἶσαι αὐτὸ ποὺ ἡ ἀστικὴ τάξη ἀποκαλεῖ ἐξτρεμιστικό: νὰ δίνεις τὸν ἑαυτό σου χωρὶς νὰ μετρᾶς ἢ νὰ ὑπολογίζεις, μὴν ἀποδέχεσαι αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦν «πραγματικότητα τῆς ζωῆς» καὶ νὰ ἐνεργεῖς μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ δὲν θὰ γίνεις δεκτὸς ἀπὸ αὐτὸ τὸ εἶδος «ζωῆς», ποτὲ μὴν ἐγκαταλείπεις τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀγῶνα.» 

 «Οἱ ἀρχές μου εἶναι μόνο ἐκεῖνες πού, πρὶν ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, κάθε εὐγενὴς ἄνθρωπος θεωροῦσε λογικὸ καὶ φυσιολογικό.» 

 «Οἱ Ἀμερικανοὶ εἶναι ἡ ζωντανὴ ἀντίκρουση τοῦ καρτεσιανοῦ ἀξιώματος «Σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω»: Οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν σκέφτονται, κι ὅμως ὑπάρχουν.» 

 «Τὸ λεγεωνάριο πνεῦμα εἶναι ἡ φωτιὰ κάποιου ποὺ θὰ ἐπιλέξει τὸν πιὸ δύσκολο δρόμο, ποὺ θὰ πολεμήσει μέχρι θανάτου ἀκόμα καὶ ὅταν ὅλα ἔχουν ἤδη χαθεῖ.» 

 «Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν πρέπει μόνο νὰ ἀγωνιστεῖ ἐνάντια στὸν ὑλισμό, ἀλλὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὶς παγίδες καὶ τὰ θέλγητρα τοῦ ψεύτικου ὑπερφυσικοῦ. Ἡ ἄμυνά του θὰ εἶναι σταθερὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ μόνο ἂν εἶναι ἱκανὸς νὰ ἐπιστρέψει στὶς ρίζες, νὰ ἀφομοιώσει τὶς ἀρχαῖες παραδόσεις καὶ στὴ συνέχεια νὰ βασιστεῖ στὴν ἄσκηση γιὰ νὰ ἐκτελέσει τὸ ἔργο τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἐσωτερικῆς του κατάστασης. Διότι μέσῳ αὐτοῦ, αὐτὲς οἱ παραδόσεις θὰ τοῦ ἀποκαλύψουν τὸ βαθύτερο καὶ διαχρονικὰ πραγματικό τους περιεχόμενο καὶ θὰ τοῦ δείξουν, βῆμα πρὸς βῆμα, τὸ μονοπάτι.» 

 «Ἂς τὸ ἐπαναλάβουμε: ἡ ἐσωτερικὴ δράση πρέπει νὰ προηγεῖται κάθε ἄλλης δράσης.» 

 «Ἡ μοναξιὰ δὲν πρέπει νὰ εἶναι βάρος, κάτι ποὺ ὑποφέρεται, ποὺ φέρεται ἀκούσια ἢ στὸ ὁποῖο καταφεύγει κανεὶς λόγῳ τῶν περιστάσεων, ἀλλὰ μᾶλλον, μιὰ φυσική, ἁπλῆ καὶ ἐλεύθερη διάθεση. Σὲ ἕνα κείμενο [Sutta nipāta] διαβάζουμε: «Ἡ μοναξιὰ ὀνομάζεται σοφία, αὐτὸς ποὺ εἶναι μόνος θὰ διαπιστώσει ὅτι εἶναι εὐτυχισμένος» 

 «Ἡ βασιλεία ἦταν ἡ ὑπέρτατη μορφὴ διακυβέρνησης καὶ πιστευόταν ὅτι βρισκόταν στὴ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων. Δὲν χρειαζόταν σωματικὴ δύναμη γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ, καὶ ὅταν χρειαζόταν, ἦταν μόνο σποραδικά. Ἐπιβαλλόταν κυρίως καὶ ἀκαταμάχητα μέσῳ τοῦ πνεύματος.» 

 «Ἂς ἀφήσουμε τοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους στὶς «ἀλήθειές» τους καὶ ἂς μᾶς ἀπασχολεῖ μόνο ἕνα πρᾶγμα: νὰ συνεχίσουμε νὰ στεκόμαστε ἀνάμεσα σὲ ἕναν κόσμο ἐρειπίων.» 

 «Ὅταν τὸ ὑπερβιολογικὸ στοιχεῖο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο καὶ τὸ μέτρο τῆς ἀληθινῆς ἀρρενωπότητας χάνεται, οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ αὐτοαποκαλοῦνται ἄνδρες, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἁπλῶς εὐνοῦχοι καὶ ἡ πατρότητά τους ἁπλῶς ἀντανακλᾶ τὴν ποιότητα τῶν ζώων πού, τυφλωμένα ἀπὸ τὸ ἔνστικτο, ἀναπαράγουν τυχαῖα ἄλλα ζῶα, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ σειρά τους εἶναι ἁπλῶς ἀπομεινάρια ὕπαρξης.» 

 «Ἡ ἐλευθερία εἶναι ἕνα ἰδανικό, ἀλλὰ στὴν προοπτικὴ ποὺ ὑποδεικνύει αὐτὴ ἡ φόρμουλα τοῦ Γκαῖτε: «Ὁτιδήποτε ἀπελευθερώνει τὸ πνεῦμα μας χωρὶς νὰ μᾶς ἀνυψώνει σὲ μιὰ μεγαλύτερη κυριαρχία τοῦ ἑαυτοῦ μας, μᾶς διαφθείρει».

Οἱ ῥήσεις τοῦ Φιλοσόφου, ἀπό ἐδῶ. Φωτό 

Ἡ Πελασγική