« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος » ( μέρος α΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος » (φωτό ἀριστερά) 

Τοῦ Douglas Reed

Εἰσαγωγή

Οἱ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ ἐξηγήσουν τί συμβαίνει στὸν κόσμο γύρω τους, εἴτε στὴν πολιτικὴ εἴτε στὴν οἰκονομία, μποροῦν νὰ χωριστοῦν χονδρικὰ σὲ δύο κατηγορίες. Ἤ, ὅπως θὰ ἔλεγαν ὁρισμένοι, ὑπάρχουν δύο θεωρίες τῆς σύγχρονης ἱστορίας.

 Αὐτὸ ποὺ ὑποστηρίζει ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων δέν ἀξίζει νὰ ὀνομαστεὶ θεωρία, ἀλλὰ ἀν αὐτὴ ἡ λέξη πρέπει νὰ χρησιμοποιηθῇ, τότε ἀς τὴν ὀνομάσουμε «Ἡ Θεωρία τῶν Ἠλιθίων». Γιατί «Θεωρία τῶν Ἠλιθίων»; Ἐπειδὴ ἐπιμένει ὅτι κανεὶς δὲν φταίει γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἐξελίσσεται ἡ ἱστορία. τὰ πράγματα ἁπλὰ συμβαίνουν. Ὁμοίως, οἱ ἐνέργειες καὶ οἱ πολιτικὲς τῶν πολιτικῶν, ὅταν παράγουν ἀποτελέσματα ποὺ δὲν μᾶς ἀρέσουν, εἶναι ἁπλῶς προϊὸν λανθασμένων ἰδεῶν, παρεξηγήσεων, ἔλλειψης ἐπαρκοῦς πληροφόρησης. Ἤ, ὅπως θὰ ἔλεγαν ὁρισμένοι Ἀμερικανοί: «Ἡ ἱστορία ξετυλίγεται καθὼς τὸ μπισκότο θρυμματίζεται» - ὁ ἀκριβὴς τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο θρυμματίζεται τὸ παροιμιῶδες μπισκότο εἶναι πέρα ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινο ἔλεγχο. ( Ἔκφρασις τήν ὁποία χρησιμοποιοῦν ὅταν ἔχει συμβεί κάτι κακό καί γιά νά πῇ ὅτι κάποιος πρέπει νά δεχτῇ τά πράγματα ὅπως εἶναι ) 

Ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος Ροῦσβελτ, πιθανῶς ἀπρόσεκτα, ἔκανε μιὰ ἁπλὴ δήλωση τῆς ἀντίπαλης θεωρίας ὅταν παρατήρησε: «Ὅ,τι συμβαίνει στὴν πολιτική, μπορεῖ νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι ὑπάρχει κάποιος ποὺ ἤθελε νὰ συμβῇ καὶ τὸ ἔκανε ». Θὰ εἶχε πολλὰ νὰ ἀπαντήσῃ ἐὰν αὐτὸ τὸ τὲστ εἶχε ἐφαρμοστεῖ σὲ ὅλα ὅσα συνέβησαν ὅσο ἦταν Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. 

Ὁ Douglas Reed ἦταν ὁ πρῶτος μεταξὺ ἐκείνων ποὺ δήλωσαν, μὲ τὸν Ροῦσβελτ, ὅτι ὅταν συμβαίνουν πράγματα στὸν κόσμο τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς οἰκονομίας, εἰδικὰ ὅταν συνεχίζουν νὰ συμβαίνουν μὲ θαυμάσια συνέπεια, τότε γίνονται καὶ προορίζονται νὰ συμβοῦν. Ἡ ἐμπειρία του πρὶν ἀπὸ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ὡς ἐπικεφαλής ἀνταποκριτὴς τῶν London Times στὴν Εὐρώπη, ἡ ἐξοικείωσή του μὲ ὅλους τοὺς πρωταγωνιστὲς στὰ ἐκτυλισσόμενα δράματα καὶ τραγωδίες ἐκείνων τῶν χρόνων, δὲν τοῦ ἄφησαν καμία ἀμφιβολία ὅτι οἱ πολιτικοί, κατὰ κανόνα, ἐνεργοποιοῦνται πάντα ἀπὸ κίνητρα. καὶ πολὺ συχνὰ ἀπὸ κίνητρα ποὺ φροντίζουν νὰ ἀποκρύψουν. 

Τὸ πραγματικὸ καθῆκον τοῦ ἀνακριτή, λοιπόν, εἶναι νὰ ψάξῃ καὶ νὰ βρῇ τὸ κίνητρο. 

Ὅπως τόσοι πολλοὶ πρὶν ἀπὸ αὐτὸν καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτόν, ὁ Reed εἶχε ἁπλῶς ἀνακαλύψει ξανὰ ἕνα κομμάτι τῆς ἀρχαίας σοφίας ποὺ οἱ Ρωμαῖοι συνόψισαν σὲ δύο λέξεις μὲ νόημα: Cui Bono; Ἤ, ὅπως θὰ λέγαμε ὅταν προσπαθούσαμε νὰ ξετυλίξουμε κάποιο πολιτικὸ μυστήριο: Τίς ὠφελεῖται ;  

Σὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ βιβλίο ὁ Douglas Reed παρουσιάζει σὲ μιὰ ἐξαιρετικὰ συμπιεσμένη μορφὴ τὴν ἱστορία ποὺ προκύπτει ὅταν αὐτὴ ἡ ἁπλὴ δοκιμὴ τοῦ "cui bono;" ἐφαρμόζεται σὲ ὅλα ὅσα ἔχουν συμβεὶ στὸν κόσμο ἀπὸ πρὶν ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνα, μέχρι σήμερα. Εἶναι μιὰ ἁπλή, καλογραμμένη ἱστορία ποὺ μᾶς βοηθᾷ νὰ καταλάβουμε ὅτι οἱ ἀλλαγὲς στὸν κόσμο ποὺ ἐνοχλοῦν τοὺς περισσότερους ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀφήνοντάς τους σύγχυση καὶ ἀνησυχία γιὰ τὸ μέλλον, ἔχουν προκύψει ἐσκεμμένα καὶ ἀποτελοῦν μέρος ἑνὸς συνωμοτικοῦ πὰζλ ποὺ ἔχει περιγράψει ὡς "The Grand Design". 

Ὁ Ρὶντ πρόσφερε μιὰ πολύτιμη τελευταία ὑπηρεσία λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό του, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1976, μειώνοντας σὲ περίπου 13.000 λέξεις μιὰ ἱστορία τοῦ αἰῶνα μας, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ ἐπεκταθεῖ σὲ ἀρκετὰ βιβλία γιὰ νὰ γεμίσει μιὰ μεγάλη βιβλιοθήκη. 

Ὅσοι ἐπιθυμοὺν νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀσθένεια τοῦ μυαλοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τοὺς λένε τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης θὰ βοηθηθοῦν πολὺ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἔξοχα γραπτὴ περίληψη ποὺ χρησιμεύει ὡς εἰσαγωγὴ στὶς μᾶζες τῆς ἐξαιρετικῆς διαθέσιμης λογοτεχνίας. 

Πράγματι, δὲν ὑπάρχει σελίδα στὸ μικρὸ βιβλίο τοῦ Ρὶντ ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἐπεκταθεῖ σὲ μεγάλο βιβλίο. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις τὰ ἀπαραίτητα βιβλία εἶναι ἤδη διαθέσιμα. Ἡ ἀναφορὰ τοῦ Ἀμερικανοῦ προδότη Alger Hiss, γιὰ παράδειγμα, μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι θὰ χρειαζόταν ἕνα μακρὺ ράφι γιὰ νὰ χωρέσει τὰ βιβλία ποὺ ἔχουν γραφτεῖ μόνο γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα, τὸ καλύτερο ἀπὸ αὐτὰ εἶναι τὸ Witness, ἀπὸ τὸν Whittaker Chambers, τὸν πρώην κομμουνιστή, τοῦ ὁποίου ἡ ἀπόδειξη ὅτι ἦταν αὐτή ποὺ ἔστειλε τὸν Hiss στὴ φυλακὴ γιὰ τρία χρόνια. 

Μπορεῖ ἡ ἱστορία τοῦ The Grand Design νὰ συμπιεστεὶ ἀκόμη περισσότερο; Μποροῦμε παρὰ νὰ προσπαθήσουμε! Ἡ συνωμοτικὴ δραστηριότητα συνεχίζεται ἀπὸ ἀμνημονεύτων χρόνων, ἡ ὁποία διεξάγεται ἀπὸ διαφορετικὲς ὁμάδες μὲ διαφορετικοὺς στόχους. Ὁ Οὐίνστον Τσόρτσιλ, γράφοντας μὲ ὅλη τὴν ἐξουσία ἑνὸς μέλους τοῦ βρετανικοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, κατέστησε σαφὲς τὸ 1922 ὅτι θεωροῦσε τὴ Μπολσεβίκικη Ἐπανάσταση, ὅπως τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση , πού ἔγινε πάνω ἀπὸ 100 χρόνια νωρίτερα, ὡς μέρος αὐτοῦ ποὺ ὀνόμασε «μιὰ παγκόσμια συνωμοσία». 

Αὐτό, ὡστόσο, εἶναι μόνο τὸ ἥμισυ τῆς ἱστορίας τοῦ The Grand Design γιὰ τὸ ὁποῖο γράφει ὁ Douglas Reed. 

Τὸ ἄλλο μισὸ μπορεῖ νὰ ἀνιχνευθεῖ στὸν Cecil Rhodes, τὸν πολυεκατομμυριοῦχο μεγιστᾶνα τῆς ἐξόρυξης τῆς Νότιας Ἀφρικῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε μεγαλεπήβολα ὁράματα γιὰ μιὰ παγκόσμια κυβέρνηση ποὺ θὰ διοικεῖται κυρίως ἀπὸ ἄτομα τῆς δικῆς του ἀγγλοσαξονικὴς φυλῆς, μὲ κάποια βοήθεια ἀπὸ τὰ ξαδέρφια τους, τοὺς Γερμανούς . Αὐτὸ τὸ σχέδιο ξεκίνησε μὲ τὰ ἑκατομμύρια του καὶ ἄνθισε μετὰ τὸν θάνατό του στὸ Rhodes Scholarship Trust, τὸ Royal Institute of International Affairs καὶ παρόμοιους ὀργανισμοὺς στὴν Ἀμερική, μὲ σημαντικότερους ἀπὸ αὐτοὺς τὸ Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων. 

Ὁ Σεσὶλ Ρόουντς, μποροῦμε νὰ εἴμαστε σίγουροι, θὰ στριφογυρνοῦσε στὸν τάφο του άν μποροῦσε νὰ δῇ τί ἔχει συμβεῖ στὴ δική του μυστικὴ καὶ ἡμι-μυστικὴ ἐπιχείρηση, μὲ τὰ τεράστια κεφάλαιά της καὶ τὸν ἐξαιρετικὰ διανοούμενο καὶ διογκωμένο «ἰδεαλισμό» της ποὺ προμήθευε ὁ Τζὸν Ράσκιν. 

ἀρχιερέας τοῦ λεγόμενου προ-ραφαηλιτικοῦ κινήματος τῆς Βρετανίας στὴν τέχνη καὶ τὴ λογοτεχνία. Ὁ Rhodes θὰ ἀνακάλυπτε ὅτι τόν κυρίευσαν οἱ ἄλλοι συνωμότες (ποὺ ἀναφέρει ὁ Τσόρτσιλ), τῶν ὁποίων τὸ «ἰδανικὸ» τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης ἀποδεικνύεται καλύτερα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ συνέβη στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση. 

Ἔτσι, σήμερα ἡ συνωμοσία μοιάζει μὲ ἀεροπλάνο πού ἔπεσε σέ ἀεροπειρατεία. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπιβάτες, ἀκόμα ὑπνωτισμένοι ἀπὸ τὸ «ὅραμα» τοῦ Rhodes νομίζουν ὅτι ξέρουν ποῦ πάνε, ἐνῶ οἱ ἀεροπειρατές, μὲ 2000 χρόνια συνωμοτικῆς ἐκπαίδευσης καὶ ἐμπειρίας πίσω τους, ΞΕΡΟΥΝ πού πᾶνε - καὶ δὲν εἶναι ὁ προορισμὸς πού ἔχουν στό μυαλό τους οἱ ἐπιβἀτες. 

Χρειάζεται μόνο ἡ πλήρης ἀποκάλυψις γιὰ νὰ ματαιώσῃ καὶ νὰ καταστρέψῃ μιὰ ἐγκληματικὴ συνωμοσία ποὺ ἔχει πολλοὺς καλοπροαίρετους ἀλλὰ παραπλανημένους ἀνθρώπους στήν ἐπιρροή της - καὶ κανεὶς δὲν ἔχει συμβάλει περισσότερο στὴ διαδικασία τῆς ἀποκαλύψεως ὅσο ὁ Douglas Reed.

 IVOR BENSON 

Φεβρουάριος 1977. 

 « Τό τρομακτικό πρᾶγμα ...  δέν εἶναι ἡ ἀναταραχή ἀλλά τό σχέδιο », Lord Acton ( "Δοκίμια γιά τήν Γαλλική Ἐπανάστασιν" ) 

φωτό

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ 

«  Ξεκινάμε μιὰ ἐποχὴ ποὺ θὰ κάνει τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ παρελθόντος νὰ μοιάζουν μὲ δύο κομμάτια. Δὲν ὑπάρχει ὅριο στὴν πρόοδό μας... μέχρι τὸ 1930 θὰ εἴμαστε ἡ πλουσιότερη καὶ μεγαλύτερη χώρα στὸν κόσμο!» (The Razor's Edge τοῦ Somerset Maughan) 

Ἔτσι μίλησε μιὰ ἀπὸ τὶς ἡρωίδες τοῦ κ. Somerset Maugham τὴ δεκαετία τοῦ 1920 καὶ ὅλοι συμφώνησαν ὅτι κατέγραψε μὲ ἀκρίβεια τὸ αἰσιόδοξο ἀμερικανικὸ μυαλό. Σήμερα, πενῆντα χρόνια μετά, οἱ λέξεις ἀκούγονται σὰν ἀστεῖο. Ἡ 200ὴ ἐπέτειος τῆς Διακήρυξης τῆς Ἀνεξαρτησίας ἔχει ἑορταστεῖ καὶ ἡ κατάσταση τῆς Ἀμερικῆς εἶναι θλιβερὰ διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴ τὴν πρόγνωση: πράγματι, ὁ Τζὸρτζ Οὐάσιγκτον, ἐάν ἐπέστρεφε, θὰ συγκλονιζόταν ἀπὸ τὴ μορφὴ ποὺ θὰ ἔβλεπε.

 Ἀναπόσπαστα δεμένος στήν σπείρα μιᾶς διεθνοῦς συνωμοσίας τῆς ὁποίας οἱ τελευταῖοι ὀκτὼ Πρόεδροι ἦταν αἰχμάλωτοι, ἡ δημοκρατία του γίνεται, de facto ἂν ὄχι de jure, δορυφόρος τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ δὲν θὰ δεῖ τὸ ἔτος 2000 μὲ τίποτα ποὺ νὰ μοιάζει μὲ τὸ σχῆμα πού τοῦ κληροδότησε. Μὲ «κρυφὲς καὶ ὕπουλες μεθόδους» (φράση του) οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ νουθεσίες τῆς Ἀποχαιρετιστήριας Ὁμιλίας του ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ καὶ ἡ Ἀμερική, σὰν πειρατικὸ πλοῖο, ἔχει χάσει κάθε ἔλεγχο πορείας καὶ προορισμοῦ. 

Ἡ συνωμοσία κατὰ τῶν ἐθνῶν πέτυχε νὰ κατακτήσει τὴν ἀμερικανικὴ κληρονομιὰ τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἐνέργειας καὶ νὰ τὴν ἐκτρέψει πρὸς τὸν σκοπὸ τῆς καταστροφῆς τῶν ἐθνῶν καὶ τῆς δημιουργίας τῆς παγκόσμιας δικτατορίας. 

Τώρα ποὺ ὁ 20ος αἰῶνας ἔχει ὁλοκληρώσει τα τρία μέρη του, ἡ διαδρομὴ τῆς συνωμοσίας μπορεῖ νὰ χαρτογραφηθῇ καὶ νὰ ἐντοπιστοῦν οἱ ὑποστηρικτές της. Μόνο οἱ τρελοὶ περιθωριακοὶ καὶ οἱ ψευδορκισμένοι δημόσιοι ἄνδρες ἐξακολουθοῦν νὰ ἀρνοῦνται ὅτι ὑπάρχει. Οἱ μυημένοι ἔχουν ἀπὸ καιρὸ δημοσιοποιήσει τὸ σχέδιό τους γιὰ ἕναν κόσμο ὅπου ἡ ἐθνικότητα θὰ ἦταν τιμωρούμενο ἀδίκημα, ἕνα σχέδιο, στὴν πραγματικότητα, γιὰ ἕνα παγκόσμιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τὸ μεγάλο Σχέδιο πλέον ἐπισκιάζει τὴν καθημερινότητά μας καὶ εἶναι ὁ λόγος ποὺ ζοῦμε σὲ ἕνα παρὸν χωρὶς μέλλον. 

Ἡ συνωμοσία ἔχει κερδίσει τόσο πολὺ ἔδαφος αὐτὸν τὸν αἰῶνα ποὺ φαίνεται βέβαιη ὅτι θὰ γίνει ἡ προσπάθεια νὰ γίνει τὸ τελικὸ πραξικόπημα τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ χριστιανικὸ ρολόϊ χτυπήσει δύο χιλιάδες. Τὸ ὄργανο εἶναι ἕτοιμο: Ἡ μαφία στὴ Νέα Ὑόρκη ποὺ ὀνομάζεται Ἡνωμένα Ἔθνη: δημιουργήθηκε γιὰ νὰ καταστρέψει ἔθνη. 

Ἡ συνωμοσία εἶναι τόσο παλιὰ ποὺ οἱ προσπάθειες νὰ ἐντοπιστῇ ἡ τελικὴ πηγή της παρασύρονται στὴν ἄμμο τοῦ χρόνου: οἱ εὐφάνταστοι μπορεῖ νὰ τὴν φανταστοῦν ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὸν διάβολο στὸ συμβούλιο. Ἔχει ἐπανεμφανιστεῖ περιοδικὰ στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων καὶ μεταξὺ τῶν καιρῶν φαινόταν νὰ εἶναι ἀδρανὴς ἢ ἀνενεργός: ἀλλὰ ἦταν πάντα ἐκεῖ.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ 

Πρὶν ἀπὸ πεντακόσια χρόνια ὁ Μακιαβέλι πρότεινε τὴ βασικὴ ἰδέα τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης: διακυβέρνηση χωρὶς κανέναν ἐνδιασμό περί δικαιοσύνης ἢ ἀνθρωπιάς. Στὴ συνέχεια, ἡ συνωμοσία τέθηκε σὲ χειμερία νάρκη γιὰ τρεῖς αἰῶνες ἕως ὅτου ἡ βαυαρικὴ κυβέρνηση τὸ 1785 ἀνακάλυψε τὰ ἔγγραφα τῶν Illuminati τοῦ Adam Weishaupt, τὰ ὁποῖα ἔδειχναν ὅτι ἦταν πλήρως ἐνεργὸς καὶ τόσο κακὸς ὅσο ποτέ. Οἱ μαθητὲς τοῦ Weishaupt ἔδωσαν στὴ Βασιλεία τοῦ Τρόμου κατὰ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τὸν σατανικό της χαρακτῆρα. 

Στὴ συνέχεια, στὰ μέσα τοῦ δέκατου ἔνατου αἰῶνα, ὁ Maurice Joly ἀναβίωσε τὶς ἰδέες τοῦ Machiavelli στὸν διάλογο του στὴν κόλαση μεταξὺ τοῦ Machiavelli καὶ τοῦ Montesquieu. Τὸ 1897 ἐμφανίστηκε στὴ Ρωσία ἡ πιὸ σαφὴς ἔκθεση τῶν μεθόδων τῆς συνωμοσίας: Τὰ Πρωτόκολλα τῶν Πρεσβυτέρων τῆς Σιῶν. 

Αὐτὸς ὁ τίτλος ἐπιλέχθηκε πιθανῶς γιὰ λόγους συσκότισης: πάρα πολλὰ μὴ ἑβραϊκὰ ὀνόματα ἔχουν ἐμφανιστεί, ἀπὸ τοὺς αἰῶνες μέχρι σήμερα, στὴν ἱστορία αὐτῆς τῆς συνωμοσίας γιὰ νὰ θεωρηθοῦν τὰ Πρωτόκολλα προϊὸν μιᾶς ἀποκλειστικὰ ἑβραϊκῆς κλίκας. Τὸ θέμα εἶναι προφανῶς μιὰ ἐπιτομὴ προηγούμενων ἐγχειριδίων συνωμοτικῆς πρακτικῆς, ἀλλὰ εἶναι τὸ πιὸ ξεκάθαρο καὶ κακὸ ἀπὸ αὐτά. Τὸ νὰ μελετὰς τὰ Πρωτόκολλα σημαίνει νὰ κοιτᾶς μέσα σὲ ἕνα σκοτεινὸ λάκκο γεμᾶτο μὲ ὁφιοειδή, κακά πνεύματα: τὸ ἔργο προκαλεῖ στοὺς περισσότερους ἀνθρώπους αἰσθήματα ναυτίας, στενῆς ἐπαφῆς μὲ τὸ κακό. Ὅλη ἡ κακὴ σκέψη, ἀπὸ καταβολῆς Κόσμου, βρίσκεται σὲ αὐτὲς τὶς λίγες σελίδες. 

Μὲ τὶς μεθόδους ποὺ ὁρίστηκαν ἐκεῖ, ἡ Ἀμερικὴ μολύνθηκε ὅταν ξεκίνησε αὐτὸς ὁ αἰῶνας: ἡ ἀσθένεια ἐξαπλώθηκε ἐκεῖ καὶ μετὰ στὸν περιβάλλοντα κόσμο, σὰν καρκίνος. Τόσο ἀποτελεσματικὲς εἶναι οἱ προαιώνιες πρακτικὲς ποὺ ὁρίζονται ὥστε ἡ Ἀμερικανικὴ Δημοκρατία ἔχει καταληφθεῖ, λές, μὲ δόλο ἢ ληστεύτηκε : τὸ θῦμα ἀγνοεῖ τὴν ἀπώλειά του ἢ τὴ δεινὴ κατάσταση τοῦ εἵλωτά ποὺ προέκυψε ἀπὸ αὐτήν. Τὰ Πρωτόκολλα μεταφράστηκαν στὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες τὴ δεκαετία τοῦ 1920 καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἐκρηκτικό. Ἡ ἀλήθεια τους, ποὺ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ ἤδη ὁρατὰ ἀποτελέσματα, φάνηκε ἀμέσως. 

Οἱ Times (τότε ἀκόμα μιὰ ἀξιόπιστη ἐφημερίδα) ρώτησαν: «Ποιά κακόβουλη κοινωνία ἔκανε αὐτὰ τὰ σχέδια καὶ τώρα θριαμβεύει ἐπὶ τῆς ὑλοποίησής τους; Ἀπὸ ποῦ πηγάζει τὸ παράξενο δῶρο τῆς προφητείας ποὺ ἐν μέρει ἔγινε πραγματικότητα καὶ ἐν μέρει πρόκειται νὰ πραγματοποιηθεῖ; Ἔχουμε πολεμήσει αὐτὰ τὰ χρόνια γιὰ νὰ καταστρέψουμε τὴν ἄθλια ὀργάνωση τῆς Γερμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε πίσω της μιὰ πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνη συνωμοσία λόγῳ τῆς μυστικότητάς της;» 

Οἱ Times εἶχαν δίκιο: αὐτὸ ἦταν ἀκριβῶς τὸ γεγονός. Ἀλλὰ ὅταν, 25 χρόνια ἀργότερα, ἡ ἔκβαση ἑνὸς ἀκόμη πολέμου ἀποκάλυψε ἀκόμη πιὸ ξεκάθαρα τὴν ὕπαρξη «μιᾶς πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνης συνωμοσίας», οἱ Times, ὅπως ὅλες τὶς ἐφημερίδες τοῦ κόσμου, δὲν εἶχαν τίποτα νὰ ποῦν γι' αὐτό. Ἐκείνη τὴν ἐποχή, οἱ Times, καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι, παρατηροῦσαν οἱ ἴδιοι αὐτὴ τὴ «μυστικότητα» ποὺ θεωρούσαν τόσο ἐπικίνδυνη τὴ δεκαετία τοῦ 1920 

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ 

Ὅταν δημοσιεύτηκαν τὰ Πρωτόκολλα, ἡ «μυστικότητα» (ὁ κόσμος θὰ νόμιζε) εἶχε τελειώσει. Μακριὰ ἀπὸ αὐτό: ἡ δημόσια συζήτηση γιὰ τὰ Πρωτόκολλα καταπνήγηκε ἀμέσως ἀπὸ μιὰ ξέφρενη κραυγὴ «πλαστογραφίας» καὶ «ἀντισημιτισμοῦ» ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου. 

Ἀκολουθῶντας τὶς ἐπιταγὲς τῶν ἐγγράφων Weishaupt καὶ τῶν πρωτοκόλλων, ἡ συνωμοσία ἀπέδειξε ὅτι ἦταν σὲ θέση νὰ ἐλέγξῃ τὴ δημόσια συζήτηση, καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα κανένας δημόσιος ἀξιωματούχοςδὲν τόλμησε νὰ τὸ ἀναφέρει αὐτό, τὸ πιὸ σημαντικὸ ἔγγραφο τοῦ αἰῶνα μας καὶ τὸ ἀναγνωρίσιμο σχέδιο τῆς παγκόσμιας καταστροφῆς μας. 

Ἡ «μυστικότητα» δὲν εἶναι πλέον ἀπαραίτητη ὅταν ἀπαγορεύεται ἡ ἀνοιχτὴ συζήτηση, καὶ αὐτὸ ἔγινε.

Ἕνας σημαντικός ἀξιωματοῦχος, ὁ Λόρδος Sydenham, πῆρε μιὰ μοναχικὴ θέση ἐνάντια σὲ αὐτὴ τὴ συνωμοσία σιωπῆς, στὴν ὁποία μέχρι τὴ δεκαετία τοῦ 1940 ὑποτάχθηκε ὅλος ὁ κόσμος. Ἡ πηγὴ τῶν πρωτοκόλλων, εἶπε, ἦταν ἕνα ἄσχετο θέμα: τὸ οὐσιώδες ἦταν τὸ τεράστιο ἀπόθεμα κακῆς γνώσης ποὺ περιείχαν καὶ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ εἶχαν ἤδη ἐπιτευχθεῖ. Ὡς πρὸς αὐτό,ὁ Henry ἢ ὁ Damon Runyon μπορεῖ νὰ εἶπαν, στὴν ἀμερικανικὴ καθομιλουμένη, "You ain't seen nuthin' yet". ( Δέν ἔχεις ᾿δεῖ ἀκόμη τίποτε ) 

Ὁ Λόρδος Sydenham πέθανε πρὶν προλάβει νὰ δῇ τὴν πολὺ μεγαλύτερη ἐξάπλωση τῆς συνωμοσίας καὶ τὴν καταστολὴ κάθε δημόσιας ἀναφορᾶς τοῦ ἐγχειριδίου της, (σὲ ὁρισμένες χῶρες, μὲ πραγματικὴ ἐπίσημη ἀπαγόρευση: σὲ ἄλλες, μὲ σιωπηρὴ συμφωνία μεταξὺ πολιτικῶν, ἰδιοκτητῶν ἐφημερίδων καὶ συντακτῶν). Τὸ περιεχόμενο τῶν Πρωτοκόλλων, ὅπως ἀντιλήφθηκε ὁ Λόρδος Sydenham, ἦταν τὸ πρωταρχικὸ πρᾶγμα, ὄχι ἡ προέλευση. Ἐδῶ κάποιο μυαλὸ ἢ μυαλὰ γνώριζαν ὅλα ὅσα ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν στὸν νέο αἰῶνα καὶ πῶς θὰ πραγματοποιούνταν ὅλα αὐτά. Τὸ ἴδιο μυαλὸ ἢ τὰ ἴδια μυαλὰ γνώριζαν πῶς προκλήθηκε ἡ μπολσεβικικὴ ἐπανάσταση. 

Ἀκόμη καὶ πρὶν ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐπανάσταση, ἡ Ἀμερικὴ (ὅλα ἄγνωστα στὸν λαό της) ἔγινε τὸ δημιούργημα καὶ ὁ χρηματοδότης της. Τὸ πρῶτο ἀνοιχτὸ σημάδι αὐτοῦ ἦρθε τὸ 1917, ὅταν ἡ Ἀμερικὴ μπῆκε στὸν Πρῶτο Πόλεμο. Ὁ Πρόεδρος Γουίλσον καλωσόρισε τότε «τὰ ὑπέροχα καὶ ἐνθαρρυντικὰ πράγματα» ποὺ συνέβαιναν στὴ Ρωσία (τὴν ἐπανάσταση) καὶ τὴν ἑπόμενη μέρα ἐνέκρινε πιστώσεις ὕψους 325.000.000 δολαρίων γιὰ τὴν προσωρινὴ κυβέρνηση ἐκεῖ. 

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ 

Η Angelica Balabanoff με τον David Ben Gurion στο Τελ Αβίβ, 1962( ἐδῶ).Η Angelica Balabanoff κομμουνίστρια και σοσιαλδημοκρατική ακτιβίστρια εβραϊκής καταγωγής. Υπηρέτησε ως γραμματέας της Κομιντέρν από το 1919 έως το 1920 και αργότερα έγινε αρχηγός πολιτικού κόμματος στην Ιταλία (ἐδῶ)

Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀρχὴ γιὰ κάτι ποὺ συνεχίστηκε ἀπὸ τότε. Χωρὶς ἀμερικανικὰ χρήματα δὲν θὰ ὑπῆρχε ποτὲ ὁ κομμουνισμὸς ἢ ἡ ἐγκατάλειψη ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων πίσω ἀπὸ τὴ γραμμὴ τοῦ Βερολίνου σὲ ἕνα στρατόπεδο συγκέντρωσης θανάσιμα κλεισμένο ἀπὸ ἠλεκτρισμένα σύρματα, νάρκες, πολυβόλα τοποθετημένα σὲ πύργους-φρουροὺς καὶ προβολεῖς ποὺ κινοῦνται ὅλη τὴ νύχτα.

 Ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη στὴν Εὐρώπη, ὁ Λένιν ἔγραψε στὴν Angelica Balabanoff, τότε γραμματέα τῆς Διεθνοῦς στὴ Στοκχόλμη: «Ξοδέψτε ἑκατομμύρια, δεκάδες ἑκατομμύρια ἂν χρειαστῇ: ὑπάρχουν πολλὰ χρήματα στὴ διάθεσή μας».

 Ἡ ροὴ τοῦ ἀμερικανικοῦ πλούτου καὶ τοῦ θησαυροῦ σὲ κάθε μορφὴ ποὺ μπορεῖ νὰ φανταστῇ κανεὶς συνεχίστηκε κατὰ τὰ δεκατέσσερα χρόνια τοῦ Ρούσβελτ, καὶ αὐτὰ τοῦ Τρούμαν, τοῦ Ἀϊζενχάουερ, τοῦ Τζόνσον καὶ τοῦ Νίξον καὶ συνεχίζεται σήμερα. Ξεκίνησε μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μέχρι τὸ θάνατό του παρέμεινε ἄγνωστος στὶς ἀμερικανικὲς μᾶζες καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο λίγοι Ἀμερικανοὶ ἔχουν ἀκούσει ἀπὸ τότε. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, πίσω ἀπὸ τὴ σκηνή, ἔδωσε τὴ δυνατότητα στὴ συνωμοσία νὰ περιορίσῃ τὴ Δημοκρατία τῆς Οὐάσιγκτον στὰ δεινὰ τοῦ μισθωμένου ἄνδρα τῆς ἐπαναστατικῆς συνωμοσίας. 

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους ναυαγοὺς τοῦ 20ου αἰῶνα καὶ στὸ καταστροφικὸ ἀποτέλεσμα τῆς μεθόδου του ὁ συνομήλικος τοῦ Στάλιν. Τὸ ὄνομά του ἦταν Ἔντουαρντ Μάντελ Χάουζ ( φωτό ἀριστερά, ἀπό ἐδῶ) καὶ τοῦ ἔθεσε ὡς πρόθεμα ἕναν μὴ κερδισμένο στρατιωτικὸ τίτλο: «Συνταγματάρχης» Χάουζ. Τὸ ἀσυνήθιστο μεσαῖο ὄνομα, "Mandell", πιθανότατα εἶχε κάποια νύξη ἀναγνωρίσιμη σὲ συναδέλφους-συνωμότες (ποὺ συχνὰ ταυτίζονται μεταξύ τους μὲ κωδικά ὀνόματα, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἐλευθεροτέκτονας γνωρίζει ἕναν ἀδελφὸ μὲ τὴ χειραψία του). 

Αὐτὸς ὁ σκοτεινὸς κύριος Χάουζ, πολὺ πρὶν θριαμβεύσει ἡ συνωμοσία στὴ Ρωσία, ἦταν τὸ δημιούργημά της στὴν Ἀμερική. Ἀπέφευγε τὴ δημοσιότητα, ἀλλὰ ἐπινόησε τὴν ἐπιλογὴ τοῦ Γούντροου Γουίλσον γιὰ Πρόεδρο τὸ 1912. Ὁ Γουίλσον ἦταν ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς προέδρους μαριονέτες ποὺ ἀπαιτήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀπαγωγεῖς νὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἔλεγαν. Τὸ καλωσόρισμα τοῦ Προέδρου Γουίλσον καὶ ἡ οἰκονομικὴ ὑποστήριξη γιὰ τὴν ἐπανάσταση στὴ Ρωσία ἦταν πράξεις ποὺ τοῦ ὑπαγορεύτηκαν, ὅπως καὶ ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ κλιμακούμενου φόρου εἰσοδήματος σύμφωνα μὲ τὸ Κομμουνιστικὸ Μανιφέστο του Κὰρλ Μάρξ. 

Ὁ ἱστορικὸς ὀφείλει εὐγνωμοσύνη στὸν κύριο Χάουζ (ἡ ἀνθρωπότητα τοῦ ὀφείλει μόνο θλίψη) γιὰ τὴν ἀποκαλυπτικὴ εἰκόνα ποὺ ἄφησε ἀπὸ μιὰ συνωμοσία ποὺ «διαχειρίζεται» τοὺς μπροστινούς πολιτικοὺς ἀπὸ πίσω. Τὸ 1912 ἕνας ἀριστερὸς Ἀμερικανὸς ἐκδότης ἐξέδωσε ἕνα «μυθιστόρημα» (Philip Dru, Administrator) τοῦ ὁποίου ὁ κύριος Χάουζ ἀρνήθηκε τήν συγγραφή ἀλλά στὴ συνέχεια τήν παραδέχτηκε . Αὐτὸ περιέγραφε σὲ φανταστικὴ μορφὴ μιὰ «συνωμοσία» (λόγος τοῦ συγγραφέα) ποὺ κατάφερε νὰ ἐκλέξῃ ἕναν πρόεδρο-μαριονέτα μὲ «ἐξαπάτηση, σχετικὰ μὲ τὶς πραγματικές του ἀπόψεις καὶ προθέσεις». 

( φωτό ἀριστερά :Bernard Baruch μέ Louis Loucheur, Winston Churchill καί David Lloyd George, 1919 - ἐδῶ)

Ο ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ 

Ἕνας χαρακτῆρας τοῦ βιβλίου (προφανῶς ὁ ἴδιος ὁ κύριος Χάουζ) ἐπιστρατεύει τὴν ὑποστήριξη μιᾶς ὁμάδας πλούσιων ἀνδρῶν στὴν ἐπιλογὴ ὑποψηφίου γιὰ τὴν προεδρία καὶ προσκαλεῖ ἕναν πιθανὸ ὑποψήφιο νὰ δειπνήσει «στὰ δωμάτιά μου στὸ Mandell House». Ὁ ὑποψήφιος (ποὺ ὀνομάζεται "Rockland") λαμβάνει ὁδηγίες ὅτι δὲν πρέπει ποτὲ νὰ πάει ἐνάντια στὶς συμβουλὲς τῶν χορηγῶν του. (Ἐδῶ φαίνεται ἡ ἔναρξη τοῦ καθεστῶτος τῶν «συμβούλων» ποὺ στοίχειωναν τὸν Λευκὸ Οἶκο γιὰ τὰ ἑπόμενα ἑξῆντα χρόνια καὶ ὑπαγόρευαν τὶς ἐνέργειες τῶν διαδοχικῶν προέδρων). 

Ὁ πιὸ γνωστὸς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «συμβούλους» ἦταν ὁ κ. Bernard Baruch, ἐπίσης ἀναγνωρίσιμος στὸ παραμύθι ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς αὐστηροὺς «χορηγοὺς» τοῦ νέου προέδρου-μαριονέτα. Ὁ κ. Baruch, ὁ ὁποῖος ἔγινε εὐρέως γνωστὸς ὡς «ὁ σύμβουλος ἕξι προέδρων», ἦταν ἕνας ἐμμονικὸς ὑποστηρικτὴς τῆς δεσποτικῆς παγκόσμιας κυβέρνησης καὶ στὶς «συμβουλές» του μπορεῖ νὰ ἀνιχνευθεῖ ἡ καταστροφικὴ πορεία τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς γιὰ τοὺς σκεπτόμενους Ἀμερικανοὺς (ὅπως ὁ Gary Allen λέει) "τὶς τελευταῖες τρεῖς δεκαετίες ἦταν ἕνα σύνθετο μυστήριο καὶ ἀνησυχία. Διοικήσεις ἦρθαν καὶ παρῆλθαν ὅπως οἱ Εἰδοί τοῦ Μαρτίου, ἀλλὰ ἡ ἄνοιξη δὲν φτάνει ποτὲ" 

Ἀλλὰ ὁ κ. Baruch συνέχισε γιὰ πάντα, ἢ σχεδόν, καὶ συμβούλεψε τοὺς ἕξι μαθητές του νὰ ἀκολουθήσουν τὸ μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴ δεσποτικὴ παγκόσμια διακυβέρνηση. Ὁ ὄχλος, μέ ἐπικεφαλής τόν ἐλεγχόμενο Τύπο, καὶ ἀγνοῶντας τὸ εἶδος τῶν συμβουλῶν ποὺ ἔδινε ἢ τὴν ἐπίδρασή τους στὸν ἑαυτό τους, χειροκρότησε μὲ λαχτάρα τὸν βετερᾶνο «σύμβουλο» σὲ ἕξι προεδρίες. 

Τό Philip Dru εἶναι συναρπαστικὸ ἀνάγνωσμα γιὰ τὸν μαθητὴ τῆς διαχειριζόμενης δοκιμασίας αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα καὶ τῆς συνωμοσίας. Ὁ "Rockland" (ὁ ἐπίλεκτος πρόεδρος) "μία ἢ δύο φορὲς ἐπιβλήθηκε καὶ ἐνήργησε γιὰ σημαντικὰ ζητήματα χωρὶς νὰ ἔχει προηγουμένως συνομιλήσει μὲ τοὺς "συμβούλους". Γιὰ αὐτὴν τὴν ἀπειθαρχία του ἐπιτέθηκαν οἰκτρὰ ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες τῶν χορηγῶν του καὶ δὲν ἔκανε ἄλλη προσπάθεια ἀνεξαρτησίας. Ἔνιωθε ὅτι ἦταν παντελῶς ἀνήμπορος στὰ χέρια αὐτῶν τῶν δυνατῶν ἀνδρῶν, καὶ ἔτσι, πράγματι, ἦταν». 

Ὁ Πρόεδρος Γουίλσον προφανῶς διάβασε τὸ βιβλίο καὶ ἂν ἦταν ἱκανὸς νὰ νιώση ταπείνωση, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ὑποφέρει σοβαρά. Ἔπαθε γεροντική ἄνοια καὶ τελικὰ ἀπωθήθηκε ἀπὸ τὸν Λευκὸ Οἶκο (ἢ κλειδώθηκε μέσα σὲ αὐτὸν ἀπὸ τὴ δεύτερη σύζυγό του, μιὰ ἀποφασιστικὴ γυναῖκα ποὺ ἦταν γιὰ κάποιο διάστημα ἡ de facto Πρόεδρος). 

Μιὰ ἄλλη συναρπαστικὴ ματιὰ τῆς ζωῆς πίσω ἀπὸ τὴ συνωμοτικὴ σκηνὴ δίνεται σὲ αὐτὸ τὸ «μυθιστόρημα»: δηλαδή, ὅτι τὸ «μπουγκάρισμα» ( ὑποκλοπή τηλεφωνική)  ἦταν ἤδη γνωστὸ στοὺς συνωμότες τοῦ 1908! Ἕνας ἄλλος ἄνδρας στὴν πλοκή, ἕνας γερουσιαστής, ἐπισκέπτεται ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγάλους τραπεζῖτες καὶ ἀφηγεῖται ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τῆς ἐκστρατείας ὑποψηφιοτήτων καὶ νοθείας τοῦ «Rockland». Περιγράφει ἐπίσης τὴν «προσπάθεια γιὰ ἐλευθερία» τοῦ «Rockland» καὶ τὴν ἀνάκλησή του στὸ καθῆκον, «στριμώχνοντας κάτω ἀπὸ τὴν ἧττα του». 

Οἱ «ἐνθουσιώδεις συνωμότες γελοῦν χαρούμενα» μὲ αὐτό. Τὸ κέφι τους διαρκεῖ λίγο γιατί διαπιστώνουν ὅτι ἡ συνομιλία ἔχει καταγραφεῖ ἀπὸ μιὰ μηχανὴ ὑποκλοπῆς ποὺ κρύβεται στὸ διπλανὸ δωμάτιο καὶ ἔχει δοθεῖ σὲ μιὰ ἐφημερίδα ποὺ τὴν δημοσιεύει. 

Ὁ προσεκτικὸς ἀναγνώστης θὰ σημειώσει ὅτι, ἑξῆντα χρόνια ἀργότερα, ὁ Πρόεδρος Νίξον καταστράφηκε ἀπὸ «μαγνητοταινίες» ποὺ ἠχογραφοῦσαν τὶς συνομιλίες του, τὶς ὁποῖες ἄκουγαν τὰ αὐτιὰ τῶν ἐχθρῶν του. 

Προσθέτω μιὰ δική μου ὑποσημείωση σὲ αὐτὴ τὴν παράξενη ἱστορία. Ὁ κ. Baruch συνέχισε τὴ συμβουλευτική του διαδρομὴ ἀπὸ πρόεδρο σὲ πρόεδρο, ἀλλὰ ἀναμφίβολα διατήρησε ἕναν ὑγιῆ σεβασμὸ γιὰ τὶς συσκευὲς " τηλεφωνικῆς ὑποκλοπῆς". Αὐτός, φαντάζομαι, εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἔγινε γνωστὸς ὡς «ὁ παλαίμαχος πολιτικός». Δὲν μποροῦσε νὰ κάνει κανένα λάθος καὶ ἡ ὑπόνοια τῆς «λαϊκότητας» ποὺ ὑπονοεῖται σὲ αὐτὴ τὴν περιγραφὴ τὸν ἔκανε ἀκόμα πιὸ δημοφιλῆ στὸν ἠλίθιο ὄχλο.

 Ἡ πρώτη μαριονέτα-πρόεδρος, ὁ Wilson, πέθανε, μὲ τὸ στομάχι τῆς Ἀμερικῆς νὰ ἔχει ἐπαναστατήσει ἐνάντια στὸ «League to Enforce Peace» (προφανῶς, μὲ πόλεμο!) καὶ τὴν τροποποιημένη ἐκδοχή του, τὴν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, τὴν πρώτη δοκιμαστικὴ παγκόσμια κυβέρνηση. Ὁ κόσμος ὄφειλε ἕνα χρέος στὴν Ἀμερικὴ ἐκείνης τῆς περιόδου, μὲ τὴν ὑγιῆ ἀγάπη της γιὰ τὴ χώρα. Τὸν Wilson ἀκολούθησαν τρεῖς Πρόεδροι, ὁ Χάρντινγκ, ὁ Κούλιτζ καὶ ὁ Χοῦβερ, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν Ἰλλουμινιστές, ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ πῇ τώρα, καὶ στὴ συνέχεια... μὲ τὴν ἐπιλογὴ καὶ τὴν ἐκλογὴ τοῦ κ. Ροῦσβελτ, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε ἀπὸ τὴ συνέλευση τῶν ὑποψηφιοτήτων. στὸν Μίστερ Χάουζ στὴ Μασαχουσέτη, ἀπὸ τὸν ὁποῖο, προφανῶς, ἔλαβε τὶς ἴδιες ὁδηγίες γιὰ τὸ καθῆκον τοῦ πρὸς τοὺς «χορηγούς» του, ὅπως ἔλαβε ὁ «Ρόκλαντ» (Οὐίλσον) στὸν Φίλιπ Ντρού.

 Ὁ κ. Χάουζ εἶπε στὸν βιογράφο του τὴ δεκαετία τοῦ 1950 ὅτι «ἦταν ἀκόμα πολὺ κοντὰ στὸ κέντρο τῶν πραγμάτων, ἂν καὶ λίγοι το ὑποψιάζονται». Ἦταν (γιὰ δεύτερη φορὰ) «κοντὰ στὸ κίνημα ποὺ ὅρισε πρόεδρο» (Ροῦσβελτ), καὶ αὐτὸς ὁ νέος πρόεδρος τοῦ ἔδωσε « τό ἐλεύθερο νά συμβουλεύῃ τόν τότε ὑπουργό Ἐξωτερικῶν».

  Τέτοια ἦταν ἡ δυσοίωνη χορηγία μιᾶς πολὺ κακῆς προεδρίας. 

Συνεχίζεται...

Ἀπό ἐδῶ. 

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος β΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος » ( μέρος γ΄)  

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος δ΄)

Ἡ Πελασγική