Τό τετραγράμματο ὄνομα τοῦ Θεοῦ,σ᾿ὅλες τίς γλῶσσες

Γράφει ὁ Απόστολος Γατσίας 

Στὸ παρελθὸν ἐρεύνησα καὶ ἀπέδειξα τὴν κοινὴ ἐτυμολογικὴ βάση καὶ τὴν σχέση ποὺ ὑφίσταται ἀνάμεσα στὰ τετραγράμματα ὀνόματα ποὺ ἔδωσαν στὸν Θεὸ τόσο οἱ ἑβραῖοι ὅσο καὶ οἱ Ἕλληνες. (παλαιότερο ἄρθρο μου δημοσιευμένο στὸν «Δαυλόν, τεῦχος 80-8, μὲ τίτλο: «Ὁ JHFH τῶν Ἑβραίων εἶναι ὁ ΖΕΥΣ τῶν ᾿Ελλήνων». 

Εκεῖνο ποὺ κάνει ἐντύπωση ὅμως εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι δὲν εἶναι μόνο στὰ ἑβραϊκὰ καὶ στά ἑλληνικὰ ποὺ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι τετραγράμματον. Θὰ ἔλεγα, ὅτι σ᾽ ὄλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου τὸ βασικὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται, ἀρχικῶς τοὐλάχιστον, ὡς τετραγράμματον. Φυσικὰ δὲν πρωτοτυπῶ διατυπώνοντας αὐτὴ τὴν ἄποψη, στὴν ὁποία προφανῶς μεγάλο πλῆθος ἱκανῶν ἐρευνητῶν ἔχει καταλήξει. Μεταξὺ αὐτῶν θὰ ἤθελα νὰ ἀναφέρω τοὐλάχιστον τὸν Ἀθανάσιο Κίρχερ, ὁ ὁποῖος τὸ 1666 μ. Χ.  ἐξέδωσε στὴν Ρώμη σὲ τρεῖς τόμους τὸ περίφημο ἔργο του "Obelisci Aegyptiaci ... interpretatio hieroglyphica". Στὸν δεύτερο τόμο αὐτῆς τῆς μελέτης, σελίδα 287, ἐπισημαίνεται ξεκάθαρα τὸ γεγονὸς ὅτι: « Omnes quoque mundi nationes nomen dei non sine misterio 4 litteris enunciare docetur» δηλαδή: «ὑπάρχει κάποια μυστικὴ σημασία στὴν χρησιμοποίηση ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου τεσσάρων γραμμάτων γιὰ τὴν καταγραφὴ τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ». (Δὲς τὸ «Λεξικὸν τῶν Μυστικῶν ᾿Επιστημῶν» τοῦ Χόρστ Μήρς, Μόναχον, 4η ἕκδ. 98, σελ. 401, ἄρθρο: «Τετραγράμματον», ἄνωθεν τοῦ ὁποίου παρατίθεται ἐνδεικτικὸς πίνακας 100 περίπου τετραγραμμάτων ὀνομάτων γιὰ τὸν Θεό, ποὺ χρησιμοποίησαν καὶ χρησιμοποιοῦν διάφοροι λαοὶ σ᾽ ὅλο τὸν κόσμο).

 Ὅποιος πιστεύει, ὅτι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα εἶναι τυχαῖο, ἃς μὴν σπαταλᾷ τὸν χρόνο του στὴν ἀνάγνωση αὖ- τοῦ τοῦ ἄρθρου. Οἱ ὑπόλοιποι, ποὺ συμμερίζονται μαζί μου τὸ ἐρώτημα, «γιατὶ εἶναι τετραγράμματο τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ σ᾽ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου;», ἃς ἀρχίσουν ὁ καθένας στὴν δική του «γλῶσσα» νὰ ἐρευνᾷ τὰ 4 «γράμματα» ποὺ συνθέτουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ τους. 

 Στὴν περίπτωση ἑνὸς νεοέλληνα τὸ ψάξιμο ἀρχίζει μὲ τὴν ἀποκρυπτογράφη καὶ τὴν ἐξερεύνηση τῆς λέξεως Θεός. Ἕνας λατῖνος ὀφείλει ν᾿ ἀρχίσῃ μὲ τὴν ἀνίχνευση τῆς λέξεως Deus. Ἕνας ἑβραῖος θὰ καταπιαστῇ μὲ τὴ λέξη Γιεχωβᾶ, ἔτσι ὅπως τὴν γράφει: γιώδ-χέ-βάβ-χέ, ἢ μεταγράφοντάς το (γιὰ τοὺς ἀγνοοῦντας τὴν ἑβραϊκήν, καθὼς θὰ μεταγράφω καὶ στὴν συνέχεια γιὰ πρακτικοὺς λόγους, ὥστε «νὰ διαβάζονται» εὔκολα, τὰ ξενόγλωσσα θεῖα ὀνόματα). ἐδῶ, JHFH . Ἕνας Φράγκος θ᾽ ἀρχίσῃ ἀπὸ τὸ Dieu, ποὺ ἔχει προφορά: ντγιέ. Ἕνας ἰσπανός ἀπὸ τὸ Dios. Ἕνας γερμανὸς ἀπὸ τὸν τύκο Gott. Ἕνας ῥῶσσος (ἀφοῦ πετάξη ἀπ᾽ τὰ μάτια του τοὺς παραμορφωτικοὺς φακοὺς τῆς μαρξιστικῆς κακο- ποιήσεως στὸ ῥωσσικὸ ἀλφάβητο, δὲς «Νόβογιε Πραβοπησάνηγιε...», Βατοὺμ 1917), θὰ δῇ τὸ Μπόγκ μὲ τφιόρντηϊ-ζνάκ, ἔτσι ὅπως τὸ διατηροῦν ἐξ ἄλλου ἀναλλοίωτο τὰ σλαβωνικὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία, τετραγράμματον καὶ συγκεκριμένα: μπέ-ὅ-γκἐ-γιέρρε. Τί εἶναι τὸ «γιέρρε»; (Δὲς κάποια, ὁποιαδήποτε ἱστορικὴ γραμματικὴ τῆς ῥωσσικῆς γλώσσας ἣ ὁποιοδήποτε ῥωσσικὸ λεξικό, π.χ. “Nouveau dictionnaire de poche Français-Russe  σελ. 2 κ. ἑ.). 

Ἐξηγῶ: Ὅπως ἡ ἐλληνική μας γλῶσσα εἶχε δύο πνεύματα, τὴν ψιλὴ καὶ τὴν δασεῖα, ὅσοι πῆγαν σκολειὸ πρὶν τὴν ἐκπαιδευτικὴ μεταρρύθμιση τοῦ κ. Ῥάλλη (1976), ποὺ τὴν ἕκανε πράξη τὸ ΠΑΣΟΚ (1981), μὲ καταλαβαίνουν- ἔτσι καὶ ἡ ῥωσσική εἶχε (καὶ ἔχει) δυὸ «σημάδια» ἢ ζνάκ. Τὸ μιάγκηι-ζνὰκ (μαλακὸ σημάδι) καὶ τὸ τφιόρντηι-ζνὰκ (τὸ σκληρὸ σημάδι). Αὐτὰ τὰ «σημάδια» ἦσαν ἀρχικῶς γράμματα, ποὺ ξέπεσαν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ δυὸ «πνεύματα» τῆς ἑλληνικῆς. 

Τὸ «μιά- γκηι-ζνάκ», δηλ. τὸ μαλακὸ σημάδι, ποὺ ἦταν γνωστὸ στοὺς ῥώσσους πρὶν τὴν κομμουνιστικὴ μεταρρύθμιση στὴν γραφὴ ὡς «γιέρ», ἀντιστοιχεῖ στὸ φράγκικο «ἵ μουέτ», δηλαδὴ «βουβό», στὰ ἑλληνικὰ θὰ λέγαμε «ὐπογεγραμμένον γιῶταν». Οἱ γλωσσολόγοι, ποὺ στὸ σύνολό τους σχεδὸν εἶναι «φοινικόπληκτοι», ἀρέσκονται νὰ χρησιμοποιοῦν τὸν ἑβραϊκὸ ὄρο σ᾽ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις «σιεβά». ᾽Ο ὄρος αὐτὸς ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸν ἑλληνικὸ «κουφό», «βουβό» ἢ τὸν φράγκικο «μουέτ». ᾿Αντίστοιχα τὸ «τφιόρντηϊ-ζνάκ», δηλ. σκληρὸ σημάδι, τῶν σημερινῶν ῥωσσικῶν, εἶναι τὸ λεγόμενο «γιέρρε» τῆς προκομμουνιστικῆς γραφῆς τῶν ῥώσσων (ποὺ τὸ διατηροῦν σὲ ὡρισμένες λέξεις καὶ σήμερα). 

Ἡ ἱστορικὴ καταγωγή του εἶναι ἀπὸ τὸ «ὄ-μουέτ», τὸ ἄφωνο δηλαδὴ «ο», καὶ   repont a l' e muet Français, δηλ. «ἀντίστοιχο στὸ ἔ-μουὲτ τῶν γαλλικῶν», ὅπως συμβουλεύει τὸ λεξικό. Ἔχουμε καὶ μεῖς στὰ ἑλληνικὰ τέτοιο «κουφὸν ἔψιλον, ποὺ γράφεται ἀλλὰ δὲν προφέρεται, π.χ. στὴν δίφθογγο εἰ = ι .  Καὶ ο- κουφὸ ἔχουμε, πιχ. στὴν δίφθογγο οἰ=ι   ἀλλὰ καὶ στὴν οὐ διότι τὸ «ὐ» προφερόταν κάποτε μοναχό του ὡς «ου». 

 Γιὰ τὰ «ἄφωνα» γράμματα γενικῶς σ᾽ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου ἔχω δική μου ἄποψη, ποὺ εἶναι καρπὸς μακρόχρονων μελετῶν καὶ σύντομα θὰ τὴν διατυπώσω. Στὴν προκείμενη περίπτωση ὅμως τῶν δύο «ζνὰκ» τῆς ῥωσσικῆς, δηλ. τοῦ «γιὲρ» [ son mouille  ἦχο βρεγμένο (!) τὸν λέει τὸ λεξικό] καὶ τοῦ «γιέρρε», ὑπο- δεικνύω τὸ γεγονὸς ὅτι ἀντιστοιχοῦν ἁπόλυτα τὸ πρῶτο στὴν ψιλὴ (᾽) καὶ τὸ δεύτερο στὴν δασεῖα (΄), στὰ δυὸ πνεύματα δηλ. τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ποὺ ὑπῆρχαν, ἕως ὅτου τὰ ἔθαψε ἡ «μεταρρύθμιση» τῆς γλώσσας μας.

 Σημειώσατε ἀκόμα, ὅτι οἱ ἑβραῖοι δὲν θάψανε ποτὲ τὰ δικά τοὺς «πνεύματα». ᾿Αντιθέτως τὰ ἀνήγαγαν στὴν περιωπὴ καὶ ἀξία «γράμματος». Ἔτσι ἀντίστοιχο τοῦ ῥωσσικοῦ «γιὲρ» (= ἑλληνικὴ ψιλὴ) διατηρεῖται στὰ ἑβραϊκὰ τὸ «ἄλεφ» καὶ ἀντίστοιχο τοῦ ῥωσσικοῦ «γιέρρε» (= ἑλληνικὴ δασεῖα) διατηρεῖται στὰ ἑβραϊκὰ τὸ «ἄγιν». Κι ἂν θέλῃ τέλος κανεὶς περισσότερα «στοιχεῖα» γιὰ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴν ἐξέλιξη τῶν δύο πνευμάτων τῆς ἑλληνικῆς, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ἀνιχνεύσῃ δυὸ πολὺ σημαντικὰ γράμματα, ποὺ «χάθηκαν» ἀπὸ τὸ ἀλφάβητό μὰς πρὶν 2.500 περίπου χρόνια. ᾿Εννοῷ. ὅτι τά ἴχνη τῆς ψιλῆς κρύβονται στὴν ἐξαφάνιση τοῦ «γιώτ» (J) καὶ τῆς δασείας στὴν ἐξαφάνιση τοῦ «δίγαμμα» (F). ᾿Επίσης καὶ στὴν μεταβολὴ τῶν Q, H, V, C ... 

Ἔτσι: καὶ ἕνας ρῶσσος --ἐπαναλαμβάνω--- θ᾽ ἀρχίσῃ ἀπὸ τὸ τετραγράμματο «Μπὸγκ» (=Θεός), λαμβάνοντας ὑπ᾽ ὄψι:ν του καὶ τὸ (ἄφωνο πλέον) «γιέρρε», διότι δὲν εἶναι καθόλου «τυχαία» ἡ ὕπαρξή του στὴν τετραγράμματη καταγραφή τῆς ῥωσσικῆς λέξης γιὰ τὸν Θεό. ᾿Εξ ἄλλου διατηρεῖται καθαρὰ σὲ συγγενικὲς τῆς ῥωσσικῆς γλῶσσες τοῦτο τὸ ὄνομα τετραγράμματον: ᾿Αλβανικά: Bogo, Βοημικά: Bueg καὶ Burg, Πολωνικά: Boog, Οὐγγρικά: Bogy, ἰλλυρικά, Boog κ.t.λ.

  Κι ἕνας ἐγγλέζος, τί γίνεται μ᾽ αὐτόν; Θ᾽ ἀρχίσῃ μήπως τὴν ἔρευνα ἀπὸ τὴν τριγράμματη λέξη ποὺ (κακῶς) διατηρεῖ γιὰ τὸν Θεό, τὴν λέξη God; Σίγουρα «ὄχι μόνον». ᾿Οφείλει νὰ λάβῃ ὑπ᾽ ὄψιν του τὸν Βέλγο, ποὺ τὴν ἴδια λέξη τὴν γράφει Goed, καθὼς καὶ τούς παπποῦδες του ποὺ γράφαν Good, δηλ. τετραγράμματον, ὅπως καὶ οἱ γερμανοὶ τὸ διατηροῦν: Gott,Guth. Οἱ ἱρλανδοί, γείτονές του ὁμοίως: Gudi, καὶ οἱ Σκωτσέζοι, ἀναμφίβολα πιὸ «παραδοσιακοί», λένε Goot. Τὸ ἴδιο ὀφείλει κι ἕνας δανός, ποὑ (κακῶς κι αὐτός) διατηρεῖ παρεφθαρμένο τὸ τετραγράμματον ὡς Gud. 

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο οἱ δανοὶ καὶ οἱ ἄγγλοι ποὺ ἔκαναν «τριγράμματο» τὸ τετραγράμματο ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Τέτοιου εἴδους παραδείγματα καὶ «βεβηλώσεις» συναντοῦμε σ᾽ ὅλους τοὺς λαοὺς τοῦ κόσμου, ἀκόμα καὶ στοὺς ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι σὲ μιὰ νεοελληνικὴ διάλεκτό τοὺς (δὲς τὴν διδακτορικὴ διατριβὴ τῆς γυναίκας μου ἐθνογλωσσολόγου Δρ. Δ. Κοντονάτσιου, «Ἡ διάλεκτος τῆς Λήμνου, ἐθνογλωσσολογικὴ προσέγγιση», Θεσσαλονίκη, Α.Π.Θ. 1988, σελ. 341, ὅπου) τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἔχει καταγραφῆ ὡς Θός, μὲ 3 γράμματα... 

ἐδῶ

 Κάθε θρησκεία, ποὺ «σέβεται» τὸν ἑαυτό της, δὲν ἔχει μόνο μιὰ δική τῆς «ἀποκλειστικὴ» θεολογία ἀλλὰ πρὸ πάντων κάποιο μοναδικὸ «σῆμα» κατατεθέν’ καὶ ὑποστηρίζω, ὅτι αὐτὸ ποὺ τὴν ξεχωρίζει εἶναι ἡ δική του ἀπόδοση τοῦ τετραγραμμάτου, δηλαδὴ τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτὴ καὶ ὁ Τεκτονισμός, ἐμφανίζεται ὡς θρησκεία, ἐφ᾽ ὅσον κατασκεύασε γιά τὸν Θεό της κάποιο ἰδιαίτερο ἱερὸ τετραγράμματον ὄνομα, τὸ ΜΑΤΣ. Οἱ Τέκτονες λοιπὸν λένε γιὰ τὸν ΜΑΤΣ (= Μέγας 'Aρχιτέκτων Τοῦ Σύμπαντος) , στ᾿ ἀγγλικὰ “Great Architect of the Universe", στὰ φράγκικα " Grand Architecte de l'Univers"  ) ὅτι εἶναι «συμβολικός τίτλος τῆς θεότητος ἐν τῷ ἐλευθεροτεκτονισμῷ».

 Στὸ κείμενο ὑπάρχουν καὶ μερικὲς ἄλλες ἐκ πρώτης ὄψεως ἀκατανόητες στοὺς μή-Τέκτονες περιγραφὲς τοῦ ΜΑΤΣ: «... Δέον ἐν τούτοις νὰ τονισθῇ ὅτι ὁ Μ.Α.Τ.Σ. δὲν εἶναι ἀνθρωπομορφικὸς Θεός, ἀλλὰ μᾶλλον ἡ ᾿Αρχὴ τῆς Συνειδήσεως καὶ τῆς Παγκοσμίου Ζωῆς, τὸ “Ἕν᾽", τὸ "Μοναδικὸν Πρᾶγμα᾽" τοῦ Σμαραγδίνου Πίνακος...» Τί εἶναι ὁ Σμαράγδινος Πίναξ; Εἶναι ἀποκρυφιστικὸ κείμενο τῆς Αἰγυπτιακῆς παραδόσεως, ποὺ ἀποδίδεται στὸν Ἐρμῆ τὸν Τρισμέγιστο. (Δές: γιὰ τὸν Σμαράγδινο Πίνακα, “Temle Emeraude", στὴν σελ. 3256 τοῦ Β΄ τόμου τῆς τεκτονικῆς ἐγκυκλοπαίδειας, ποὺ ἐξέδωσε ὁ Β. Λαμπρόπουλος ὡς «Τὸ Μαῦρο Λεξικὸ τῆς ᾿Ελληνικῆς Μασσωνίας» καὶ γιὰ τὸν  Ἐρμῆ τὸν Τρισμέγιστο στὴν σελ. 88 τοῦ ἰδίου).

Ἀπόστολος Γατσίας 

( ἀπό τό ἄρθρο του στό περιοδικό "Δαυλός" , τεῦχος 97,Ἰανουάριος 1990. ) 

Ἡ Πελασγική