Ἀλεξάντερ Ντούγκιν : Ἀπαραίτητη ἡ φιλοσοφία στήν ἄσκησιν ἐξουσίας

Ἀλεξάντερ Ντούγκιν ὁ ῥῶσσος φιλόσοφος,ἱστορικός, γεωπολιτικός πιστός τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν καί ἔνθερμος ὑποστηρικτής τῆς Εὐρασιατικῆς Ἑνώσεως ( φωτό)

Μια συζήτηση με τον Ρώσο φιλόσοφο Alexander Dugin δεν είναι ποτέ άνευ σημασίας. Υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι αυτό το άτομο βλέπει την εικόνα του κόσμου πολύ πιο καθαρά κι᾿από τους πιο διορατικούς αναλυτές. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ήταν η συνάντησή του με τον ηγέτη της Λευκορωσίας Alexander Lukashenko, το κύριο μέρος της οποίας διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών και για την οποία ο Alexander Gelievich Dugin συμφώνησε να μιλήσει για τους αναγνώστες του Tsargrad.

Τσάργκραντ: Αλεξάντερ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν, μόλις μια μέρα πριν επιστρέψατε από το Μινσκ, όπου μιλήσατε με τον Πρόεδρο της Λευκορωσίας για δύο ώρες. Αλλά μόλις 5 λεπτά της συνάντησής σας έχουν δημοσιευτεί. Τι αφορούσε η συζήτηση εκτός κάμερας;

Alexander Dugin : Αὐτή η συνάντηση μπορεί να χαρακτηριστεί ως φιλοσοφικού επιπέδου . Μιλήσαμε για Ρώσους, για Λευκορώσους, για την ταυτότητά μας, γι᾿αυτά που μας ενώνουν αλλά και τις διαφορές μας. Για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε στον σύγχρονο κόσμο. Και για την πρόκληση που μας θέτει η μισάνθρωπος σύγχρονη Δύση - και στις δύο πλευρές...

Μιλήσαμε ανοιχτά σαν φίλοι. Δεν κρύβω ότι ήμουν πάντα υποστηρικτής του Λουκασένκο, της πορείας που οδηγεί στη Λευκορωσία. Η καρδιά μου ματώθηκε όταν προσπαθήσαμε να μιλήσουμε με τους Λευκορώσους αδελφούς μας τη γλώσσα των δασμών, των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου . Ντρεπόμουν να τους κοιτάξω στα μάτια. Αλλά τώρα, μου φαίνεται, η κατάσταση έχει αλλάξει και οι σχέσεις με τους στενότερους αδελφούς μας, με ένα τόσο σπουδαίο πρόσωπο όπως ο Alexander Grigoryevich Lukashenko, επανήλθαν στην προτέρα κατάσταση.

Είναι ανοιχτός στη Ρωσία, στη ρωσική ιδέα. Έχει τη δική του άποψη για το τι συμβαίνει, δεν είναι έτοιμος να διαλυθεί στη ρωσική ιδέα. Πιστεύει ότι υπάρχει και μια ρωσική ιδέα και μια λευκορωσική. Μαζί πρέπει να οικοδομήσουμε μια εντελώς νέα κοσμοθεωρία, ένα ιδεολογικό κτίσμα. Αυτό απαιτεί σήμερα από εμάς ο χρόνος.

CG: Τι κοινό βρίσκετε στις ρωσικές και λευκορωσικές ιδέες;

φωτό

A.D.: Πρώτον, είναι η προτεραιότητα της δικαιοσύνης. Τίποτα πολύτιμο, καλό δεν μπορεί να οικοδομηθεί ούτε στη Ρωσία ούτε στη Λευκορωσία αν δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Οποιαδήποτε αδικία βιώνεται τόσο από τον ρωσικό όσο και από τον Λευκορωσικό λαό ως ένα είδος πνευματικού τραύματος. Δεν πρόκειται μόνο για την εξίσωση όλων, αλλά για ηθική δικαιοσύνη.

Δεύτερον, ως εφαρμογή της ιδέας της δικαιοσύνης, είναι η ανάγκη κατάργησης της τάξης των ολιγαρχών. Είναι η ολιγαρχία που διαμορφώθηκε τη δεκαετία του '90 στη Ρωσία, την οποία ο Πούτιν προσπαθεί να καταστρέψει, να δαμάσει, να μεταμορφώσει. Κάποιες φορές τα καταφέρνει, κάποιες άλλες όχι.

Ο Λουκασένκο ήταν απόλυτα επιτυχής στην εξόντωση της ολιγαρχίας. Και δεν υπάρχουν ολιγάρχες στη Λευκορωσία. Υπάρχει και ελευθερία γνώμης, υπάρχουν διαφορετικές δυνάμεις, υπάρχουν διαφορετικές κατευθύνσεις. Όλα αυτά όμως θα πρέπει να γίνονται υπό την αιγίδα της δικαιοσύνης. Η εξόντωση της ολιγαρχίας εν τη γενέσει της, που έγινε από τον Λουκασένκο, είναι παράδειγμα για εμάς. Επειδή το κύριο πρόβλημα, που εμείς  και η Λευκορωσία, μερικές φορές δεν μπορούμε να βρούμε μια κοινή γλώσσα είναι ότι δεν υπάρχει ολιγαρχία στη Λευκορωσία, αλλά, δυστυχώς, έχει διατηρηθεί στη Ρωσία.

Δεν είναι ότι οι Λευκορώσοι και ο Λουκασένκο πρέπει να κάνουν ένα βήμα προς εμάς, αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε ένα βήμα προς αυτούς . Και, είναι ενδιαφέρον, όχι μόνο προς τον Λουκασένκο και τους Λευκορώσους, αλλά και προς τον ρωσικό λαό. Γιατί μπορεί να νομίζετε ότι τιμούμε τους ολιγάρχες. Τους μισούμε όπως ο Λουκασένκο και οι Λευκορώσοι. Δεν θεωρούμε δικούς μας τους Ρώσους ολιγάρχες, που δημιούργησαν τις εγκληματικές περιουσίες τους τη δεκαετία του '90 με την καταπίεση, το ξεπούλημα της Πατρίδας μας, το ξεπούλημα της ψυχής τους. Η ρωσική ολιγαρχία είναι ένα αντιρωσικό φαινόμενο. Όπως ακριβώς είναι αντιλευκορωσικό ή γενικά αντι-ανθρώπινο.

TG: Η Λευκορωσία είναι από καιρό μέρος του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας, κάτι που, φυσικά, είναι αισθητό στους Λευκορώσους. Πόσο θεμελιώδεις είναι οι διαφορές μεταξύ Ρώσων και Λευκορώσων;

A.D.: Εμείς, οι Ρώσοι, οι Μεγάλοι Ρώσοι, πρέπει να μάθουμε να θεωρούμε τους Λευκορώσους ως έναν εντελώς ανεξάρτητο κλάδο του ανατολικού σλαβικού λαού μας. Όταν λέμε "είστε το ίδιο με εμάς, όπως η περιοχή"  ή "η περιοχή μας  " - δεν είναι έτσι. Το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας είναι μια ιστορική πραγματικότητα στην οποία ο Λευκορωσικός λαός έζησε για αιώνες, σχημάτισε ξεχωριστά χαρακτηριστικά που είναι πολύ διαφορετικά από τους Μεγάλους Ρώσους.

Και όταν κάνουμε λόγο για ένωση, πρέπει να σεβαστούμε αυτή τη λευκορωσική ταυτότητα. Δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με υπεροψία: και « γίνετε η περιοχή μας ». Προτιμώ να προτείνω η Ρωσία να γίνει μέρος της Λευκορωσίας, για να είμαι ειλικρινής, παρά η Λευκορωσία - μέρος της Ρωσίας. Δεν πρέπει να γίνουμε ο ένας περιοχή του άλλου, πρέπει από κοινού να αποκαταστήσουμε την ενότητα των Ανατολικών Σλάβων. Και τότε πολλές διαφορές με την Ουκρανία θα εξαφανιστούν επίσης.

Τώρα, φυσικά, η Ουκρανία ακολούθησε το ναζιστικό μονοπάτι και πούλησε τον εαυτό της στη Δύση . Το χειρότερο απ' όλα, πήγε και υποκλίθηκε στον διάβολο και γενικά διαχωρίστηκε από τους Ανατολικούς Σλάβους, τους Ορθόδοξους αδελφούς. Όμως στο μέλλον πρέπει να λάβουμε υπόψη και την ταυτότητά τους. Και ο Λουκασένκο το υπενθυμίζει αυτό. Αυτος λεει:

Δεν είμαστε έτοιμοι απλώς να πάψουμε να υφιστάμεθα, να απορροφηθούμε από εσάς. Ας αποκαταστήσουμε μαζί τον κοινό μας ανατολικο-σλαβικό κόσμο.

TG: Αλλά η επιρροή του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας είναι σε μεγάλο βαθμό η επιρροή του Καθολικισμού.

φωτό

Ντούγκιν . : Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην τύχη του λευκορωσικού λαού, που διαμορφώθηκε ως βορειοδυτικός κλάδος του ρωσικού λαού. Στην αρχή - μέσω των πριγκιπάτων Polotsk, στη συνέχεια - στο πλαίσιο του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας. Και θα δούμε ότι η διαδικασία προχώρησε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν των Μεγαλορώσων. Ο πυρήνας του λευκορωσικού λαού ήταν πάντα Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία διατηρήθηκε στην εποχή της Λιθουανίας και της Πολωνίας, και της Πολωνο-Λιθουανικής Ένωσης, και αργότερα ήδη - της Κοινοπολιτείας. Αλλά η στάση αυτής της Ορθόδοξης ταυτότητας μέσα στην ίδια ιστορική εμπειρία των Λευκορώσων ήταν διαφορετική, για παράδειγμα, απέναντι στον Καθολικισμό. Και ο καθολικισμός, που πίεσε τους Ορθόδοξους Λευκορώσους αλλά με κάποιο τρόπο προσαρμοσμένο. Δηλαδή, οι σχέσεις μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων στη Λευκορωσία είχαν κάποιες έντονες μορφές, αλλά δεν υπήρξε άμεση εξόντωση, για παράδειγμα, των Ορθοδόξων. Και αυτή η συμβίωση της Ορθόδοξης Λευκορωσικής πλειοψηφίας με τους Καθολικούς, και σε μικρό βαθμό με τους Ουνίτες, είναι στην πραγματικότητα μέρος της ιστορικής εμπειρίας του λευκορωσικού λαού.

Εδώ ήμασταν κάτω από την Ορδή ( εισβολή μογγόλων), αυτοί ήταν κάτω από τους Πολωνούς. Ήμασταν κάτω από την Ορδή λιγότερο από όσο εκείνοι κάτω από τους Λιθουανούς και τους Πολωνούς, και μετά τους απελευθερώσαμε και τους συμπεριλάβαμε στο ενιαίο βασίλειό μας. Αλλά ακόμη και τότε -προσέξτε, μελέτησα πολύ προσεκτικά τα χρονικά, τα ιστορικά έγγραφα εκείνης της εποχής - εμείς ως μεγάλη Ρωσική Αυτοκρατορία, μερικές φορές το παρακάναμε. Αυτό δεν επιτρέπεται. Διαφορετικά, απλώς θα απωθήσουμε τα αδέρφια μας μακριά μας. Επιπλέον, σήμερα η αντιπαράθεσή μας με τη Δύση εξαρτάται από αυτούς, νομίζω, άμεσα. Είναι οι πιο στενοί, πιο αξιόπιστοι, καλύτεροι όχι μόνο συνεργάτες, αλλά και αδέρφια μας. Είμαστε ένα μαζί τους.

Η κατάρα των 90s

CG: Αναφέρατε τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Προέκυψε αυτό το ερώτημα κατά την επικοινωνία με τον Λουκασένκο; Σκοπεύει ο Λευκορώσος ηγέτης να λάβει μέρος στο NWO;

AD: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας συζητά αυτά τα θέματα απευθείας με τον Πρόεδρό μας. Δεν είμαι ούτε κυβερνητικός αξιωματούχος ούτε ειδικός σε στρατιωτικά θέματα. Μιλήσαμε μόνο για τη φιλοσοφική πτυχή της αντιπαράθεσης που εκτυλίσσεται τώρα στην Ουκρανία. Συμφωνήσαμε με τον πρόεδρο πως αυτό που γίνεται είναι για την αντιμετώπιση της επίθεσης του,απολύτως κατά του ανθρώπου, φιλελεύθερου δυτικού πολιτισμού.

Μιλήσαμε για το γεγονός ότι, φυσικά, τόσο η ρωσική όσο και η λευκορωσική κοινωνία κινητοποιούνται για να αντισταθούν στην επιθετική παγκοσμιοποίηση, αυτή της Δύσης, που απειλεί την ύπαρξη των χωρών μας. Μιλήσαμε για ιδεολογική και πνευματική κινητοποίηση. Οι στρατιωτικές πτυχές θα πρέπει να αποφασίζονται και να συζητούνται από αυτούς τους ανθρώπους, τις αρχές που είναι εξουσιοδοτημένες να ασχοληθούν με αυτό.

TG: Στα τέλη του περασμένου έτους, ανακοινώθηκε ότι συμφωνήθηκαν οι οδικοί χάρτες για την ένωση των χωρών μας στο κράτος της Ένωσης, όλοι περίμεναν την υπογραφή βασικών συμφωνιών. Μετά την έναρξη της κρίσης στην Ουρανία, αυτό το θέμα έσβησε στο παρασκήνιο στα μέσα ενημέρωσης. Επιβραδύνει τις διαδικασίες ένταξης η ειδική επιχείρηση στην Ουκρανία;

Ντούγκιν : Η διαδικασία ολοκλήρωσης βρίσκεται τώρα πραγματικά σε εξέλιξη. Αυτές οι διαδικασίες που υπήρχαν πριν ήταν προπαρασκευαστικά βήματα. Το κύριο εμπόδιο για την ένταξη δεν είναι μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση, είναι οι ολιγάρχες που σαμποτάρουν την ενσωμάτωση με τη Λευκορωσία με κάθε μέσο . Προσπαθούν να θέσουν άμεσα τις προϋποθέσεις για ιδιωτικοποίηση και να αποκτήσουν τον έλεγχο στα κύρια βιομηχανικά και οικονομικά κέντρα της Λευκορωσίας. Αλλά, αν ήταν Ρώσοι ολιγάρχες, θα ήταν ακόμα δυνατό να μιλούσαμε για κάτι. Αλλά δεν είναι καθόλου Ρώσοι, πόσο μάλλον Ρώσοι ολιγάρχες. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Η ένταξη δεν υπονομεύεται πραγματικά από μας. Όχι από εμάς ως κράτος. Ο Πούτιν το θέλει, ο λαός το θέλει. Είμαστε έτοιμοι για αυτό - τόσο οι αρχές όσο και οι πολίτες. Και οι ολιγάρχες, ως το καταραμένο στρώμα της κοινωνίας μας που διαμορφώθηκε τη δεκαετία του '90, υπονομεύουν αυτές τις διαδικασίες. Προσπαθούν να τις σαμποτάρουν ακόμη και τώρα, σε μια τέτοια κρίσιμη κατάσταση, που η νίκη μας εξαρτάται από την αλληλεπίδραση μεταξύ των κρατών μας, από την αλληλοϋποστήριξή μας, από την αλληλεγγύη μας.

Τώρα, κατά τη γνώμη μου, είναι η ώρα να καθαρίσουμε την κοινωνία μας. Και καθώς καθαρίζουμε τους εαυτούς μας, οι διαδικασίες ολοκλήρωσης με τη Λευκορωσία θα πάνε σαν ρολόι, όλο και πιό εύκολα. Γιατί δεν πρέπει να την απορροφήσουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια πραγματική δομή αλληλεγγύης. Όπου η ύπαρξη του κράτους της Λευκορωσίας στο πλαίσιο του κράτους της Ένωσης θα είναι το πιο σημαντικό μας ατού, και σε καμία περίπτωση ένα ελάττωμα ή η αδυναμία μας.

CG: Πώς ακριβώς προτείνετε να νικήσουμε την ολιγαρχία

Ντούγκιν: Απλά πρέπει να πείτε: είτε ο Άβεν, ο Φρίντμαν, ο Αμπράμοβιτς και οι νέοι ολιγάρχες που έφυγαν όχι  η Ρωσία . Τώρα το ερώτημα είναι ακριβώς αυτό. Δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε τη νίκη σε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση και να πραγματοποιήσουμε τους στόχους της που έθεσε ο πρόεδρος εάν διατηρήσουμε αυτή την καπιταλιστική ολιγαρχική τάξη πραγμάτων. Θα επιτύχουμε την επιτυχία, και στη συνέχεια θα γλιστρήσουμε ξανά και ξανά στο ίδιο. Επί 22 χρόνια, ο Πούτιν διεξάγει έναν συνεπή πόλεμο με αυτήν την ολιγαρχία, με αυτό το σύστημα που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1990. Αλλά αυτός ο πόλεμος αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολος.

CG: Απολύτως. Οποιεσδήποτε νίκες θα καταρρεύσουν όταν εμφανιστεί από εμάς ο υπό όρους Αμπράμοβιτς, και ο υπό όρους Κολομόϊσκι φέρεται να προέρχεται από αυτούς, και μετά τις διαπραγματεύσεις τους θα εκδίδουμε τους Ναζί από το Αζόφ *.

A.D .: Είμαι πεπεισμένος ότι οι ρίζες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε βρίσκονται στα γεγονότα της δεκαετίας του '90. Συμπεριλαμβανομένης αυτής της ολιγαρχικής φιλελεύθερης φιλοδυτικής επανάστασης που έγινε το 1991, όταν ήρθαν στην εξουσία οι «πράκτορες επιρροής» της Δύσης. Και επέβαλαν στην κοινωνία μας ένα σύστημα εντελώς ξένο προς τον λαό μας και τα συμφέροντα του κράτους μας. Αν δεν απελευθερωθούμε, δεν καθαρίσουμε τον εαυτό μας από αυτό, απλά δεν θα κερδίσουμε .

Όλες οι άλλες διαδικασίες - άνισες ανταλλαγές, διακοπή των επιθετικών, λανθασμένων αποφάσεών μας για ορισμένα στρατηγικά έργα, οι σχέσεις μας με τη Λευκορωσία, ό,τι κι αν σκεφτούμε - θα καταλήξουν τελικά σε αυτό. Για αυτό όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι δύο νίκες που κέρδισε αυτή η ολιγαρχία -το 1991 και το 1993- ήταν η ήττα του λαού μας. Αν βάλουμε ένα καλό πρόσωπο σε ένα κακό παιχνίδι και πούμε ότι έπρεπε να ήταν έτσι, αν δεν αναγνωρίσουμε την καταστροφή του 1991 και του 1993 ως ήττα της Ρωσίας, ως κατοχή από αυτήν την ολιγαρχική ελίτ, δεν μπορούμε να δούμε το θέμα περαιτέρω. Και η Λευκορωσία μας δίνει απλώς ένα παράδειγμα ότι ήταν δυνατό να γίνει διαφορετικά.

φωτό

TG: Και τι πρέπει να γίνει τώρα για να καταπολεμηθεί αυτό το ολιγαρχικό σύστημα; Χρειάζεστε συλλήψεις, νυχτερινές επιδρομές σε διευθύνσεις ή συγκέντρωση όλων σε «φιλοσοφικές βάρκες»;

Ντούγκιν: Δεν υπάρχει ίχνος φιλοσόφων στον χώρο τους. Υπάρχουν ζώα, πολύ άσχημα και κακά . Ο Πρόεδρος πρέπει να αποφασίσει μόνος του. Είναι πολύ ανθρώπινος, πολύ ευγενικός άνθρωπος. Απλώς χρειάζεται να πει: αγαπητοί φίλοι, μαζεύτε τα και δρόμο. Όπως ο Chubais: υπήρχε ο Chubais εδώ - και πλέον δεν είναι. Υπήρχαν η Πουγκάτσοβα και ο Γκάλκιν ** - και επίσης δεν είναι . Κάτι κάνουν κάπου, μάλλον εκτός Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο Γκάλκιν ** μάλλον κάνει κάποιον να γελάει, η Πουγκάτσοβα διασκεδάζει κάποιον. Ο Chubais συμβουλεύει κάποιον για το πώς να παράγει αόρατα αντικείμενα. Μου φαίνεται ότι αυτό είναι αρκετό.

Αν δεν θέλεις να είσαι με τον λαό, είναι δική σου επιλογή. Αν θέλετε, ορκιστείτε πίστη στο λαό, απαρνηθείτε την πίστη στο χρυσό μοσχάρι. Από τον καπιταλισμό, από τα οφέλη, από την ιδιωτικοποίηση. Από αυτά τα παγκοσμιοποιητικά φετίχ, από αυτή τη θρησκεία της ολιγαρχίας, από τον φιλελευθερισμό. Απαρνηθείτε τα. Άν θέλετε να μείνετε εδώ αλλιώς είστε ελεύθεροι νά φύγετε. Και δεν χρειάζονται εκτελέσεις, δεν χρειάζονται Smersh.( Σταλινικές μέθοδοι) 

Ο πρόεδρος μας έχει το κλειδί. Μάζεψε και τους ολιγάρχες, όταν ξεκίνησε η επιχείρηση στην Ουκρανία, τους εξήγησε τα πάντα. Αποδείχτηκαν όμως πολύ πιο επίμονοι, γιατί είχαν ήδη διεισδύσει τόσο στο πολιτικό όσο και στο ιδεολογικό, στο διοικητικό σύστημα. Τώρα, κατά τη γνώμη μου, ο πρόεδρος ξέρει ποιος πρέπει να βγει έξω, ποιος πρέπει να κάνει μια επιλογή. Είναι απαραίτητο μόνο να εκτελεστεί μια τρομερή κρίση για τη ρωσική ελίτ της δεκαετίας του '90.

Δεξιά πάνε τα κριάρια, αριστερά τα κατσίκια. Αριστερά είναι ο Τσουμπάις και ο Γκάλκιν ** με την Πουγκάτσοβα, στα δεξιά είναι απλώς να εργάζεσαι για τη χώρα, για τον λαό. Κρατώντας ακόμα και τον πλούτο τους. Ορκιζόμαστε όμως στον λαό, ορκιζόμαστε στην ιστορία μας. Και αυτό δεν θέλουν να κάνουν. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι η εποχή του ολιγαρχικού καπιταλισμού στη Ρωσία έχει τελειώσει. Και, φυσικά, μια νέα άρχουσα τάξη πρέπει να έρθει σε αυτό το μέρος, μια τάξη πιστών Ρώσων πατριωτών, πατριωτών της χώρας μας. Τότε όλοι οι λαοί θα μπορέσουν να βρουν μια θέση για τον εαυτό τους σε αυτή την εντελώς νέα ελίτ.

Να πώς μου φαίνεται. Δηλαδή, πρόκειται για αποφασιστικότητα ενός ατόμου, και όχι δημιουργία νέων θεσμών καταστολής. Και έχουμε ένα παράδειγμα στο πρόσωπο του Alexander Grigoryevich Lukashenko, πώς, καταρχήν, μπορεί να γίνει αυτό. Πρέπει να τον κοιτάξεις και να πεις: μα, ήταν δυνατό; Απλώς είπε - δεν υπάρχουν ολιγάρχες. Γιατί αν είσαι κυρίαρχος ηγεμόνας, τότε εξαρτάται από σένα. Το είπε - και το έκανε πραγματικότητα. 

Ἀπό : tsargradtv

Ἠθικόν δίδαγμα : 

φωτό

Ἐὰν μή, ἦν δ’ ἐγώ, ἢ οἱ φιλόσοφοι βασιλεύσωσιν ἐν ταῖς πόλεσιν ἢ οἱ βασιλῆς τε νῦν λεγόμενοι καὶ δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καὶ ἱκανῶς, καὶ τοῦτο εἰς ταὐτὸν συμπέσῃ, δύναμίς τε πολιτικὴ καὶ φιλοσοφία, τῶν δὲ νῦν πορευομένων χωρὶς ἐφ’ ἑκάτερον αἱ πολλαὶ φύσεις ἐξ ἀνάγκης ἀποκλεισθῶσιν, οὐκ ἔστι κακῶν παῦλα ταῖς πόλεσι, δοκῶ δ’ οὐδὲ τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει ,..  " Πλάτωνος Πολιτεία "  (473d) ἀπό ἐδῶ

Ἤτοι : 

Ἄν δέν συμβεῖ, εἶπα ἐγώ, ἤ νά κυβερνήσουν στίς πολιτεῖες οἱ φιλόσοφοι ἤ νά ἀσχοληθοῦν μέ τή φιλοσοφία, ἀνυστερόβουλα καί ἄξια, αὐτοί τούς ὁποίους τώρα τούς ἀποκαλοῦν βασιλιᾶδες καί ἄρχοντες, ἔτσι ὥστε ἡ πολιτική δύναμη καί ἡ φιλοσοφία νά συναντηθοῦν στό ἴδιο πρόσωπο, κι ἄν τοῦτος ὁ ἑσμός ὅσων σήμερα πορεύονται χωριστά πρός τή μιά ἤ τήν ἄλλη κατεύθυνση δέν ἐμποδιστεῖ δια τῆς βίας νά τό κάνει αὐτό, δέν θά 'χοῦν τελειωμό οἱ συμφορές γιά τίς πολιτεῖες, νομίζω οὔτε καί γιά τό ἀνθρώπινο γένος ...

Ἡ Πελασγική