Η ηλικίας 7 ετών Έμιλι Τζόουνς απολάμβανε τον ανοιξιάτικο ήλιο με την οικογένειά της στο Queen's Park στο Heaton του Μπόλτον στις 22 Μαρτίου («Κυριακή της Μητέρας» για την Βρετανία), όταν μια 30χρονη άγνωστη γυναίκα από την Σομαλία, που καθόταν σε ένα παγκάκι, έβγαλε ένα μαχαίρι και της το έμπηξε στο λαιμό, με αποτέλεσμα να την σκοτώσει.
Οι αρχές δεν έκαναν ποτέ γνωστό το όνομα της δολοφόνου και η φωτογραφία της δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Το μόνο που αναφέρθηκε είναι ότι μεταφέρθηκε σε ψυχιατρικό κατάστημα κράτησης.
Ο ιατροδικαστής ήταν σοκαρισμένος. «Στα 20 χρόνια μου ως ιατροδικαστής, αυτός είναι ένας από τους πιο τραγικούς θανάτους που έχω αντιμετωπίσει και η απώλεια ενός όμορφου, αθώου, ζωντανού, έξυπνου και όμορφου επτάχρονου σε αυτές τις συνθήκες είναι μια αδιανόητη τραγωδία», δήλωσε.
Η είδηση σχεδόν θάφτηκε από τα media. (Ήταν και ο κορωνοϊός βλέπετε στην μέση). Αλλά και όπου εμφανίστηκε, η εθνικότητα της γυναίκας απουσίαζε.
Η Βρετανίδα αρθρογράφος Katie Hopkins, (κατά την wiki τα media την λένε «ακροδεξιά») έγραψε αυτήν την επιστολή προς την μητέρα του παιδιού στο Frontpage mag (ἐδῶ)
/ ΚΟ
Αγαπητή κυρία Jones,
Κάθομαι στην κουζίνα μου με τη ρόμπα μου, περιμένοντας να ξυπνήσει ο μικρός μου κόσμος. Και σας σκέφτομαι, όπως το κάνω συχνά. Ανησυχώντας για σας.
Φυσικά δεν με γνωρίζετε. Είμαι απλώς μια μαμά όπως κάθε άλλη, που κάθεται εδώ και σκέφτεται ότι θα μπορούσα να κάνω κάποιο πλύσιμο, ακούγοντας μικρά βήματα να έρχονται από τις σκάλες. Περιμένοντας το νυσταλέο μικρό μου αγόρι που θα έρθει και θα με αγκαλιάσει για να νιώσει ασφαλές στην αρχή μιας άλλης μέρας.
Σας σκέφτομαι να ακούτε κι εσείς αυτά τα μικρά ποδαράκια, γνωρίζοντας όμως ότι δεν θα έρθουν ποτέ. Περιμένοντας να εμφανιστεί το γλυκό πρόσωπο πίσω από την πόρτα της κουζίνας, και να σας κοιτάζει σαν να είστε η απάντηση σε όλα. Μόνο που τώρα όλες αυτές οι ερωτήσεις δεν μπορούν ποτέ να τεθούν.
Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από τότε που σκοτώθηκε η κόρη σας. Ξέρετε, δεν είμαι ποτέ σίγουρη κάτω από αυτό το απίστευτο lockdown αν ο χρόνος παραμένει ακίνητος ή περνάει με ραγδαία ταχύτητα. Οι μέρες έχουν χάσει κάθε νόημα για όλους μας. Αλλά νιώθω χάλια όταν σκέφτομαι τι σημαίνουν τώρα για εσάς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θα αποφύγουν να σας μιλήσουν για τον θάνατο της Έμιλι γιατί είναι κάτι πολύ τρομερό. Τα πράγματα που ξέρουμε είναι πολύ σοκαριστικά για να τα αναφέρουμε μπροστά σε μια μαμά.
Ότι το παιδί σας ήταν ένα χαρούμενο μικρούλι που έπαιζε με το ποδηλατάκι του στο πάρκο με την οικογένειά του την Κυριακή της Μητέρας όταν μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου, η ζωή του τελείωσε με ένα χτύπημα από μια γυναίκα από την Σομαλία, μια ξένη σε εσάς και σε αυτήν τη γη.
Εάν αυτές οι λέξεις είναι πολύ βάναυσες για αυτόν που χάνει ένα δικό του, πώς είναι δυνατόν αυτά τα πράγματα να συμβούν σε μια κατά τα άλλα φυσιολογική ημέρα;
Αλλά εμείς ανατρέπουμε την αλήθεια, μαλακώνουμε τη γλώσσα μας. Δεν μιλάμε για δολοφονία ή φόνο. Ψιθυρίζουμε απαλά ότι η Έμιλυ «έφυγε από κοντά σας», σαν ένα δώρο που σας πήραν πίσω ή ένα βραβείο, που σας αφαιρέθηκε από τα χέρια σας με ευγένεια.
Δεν πρέπει επίσης να μιλήσουμε για την δολοφόνο από την Σομαλία που κρύβεται πίσω από το χρώμα της και την ψυχική της υγεία.
Έγινε αόρατη εκείνη την ημέρα, σαν κάποιο "μαγικό τρυκ" που εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια μας, τα μέσα ενημέρωσης ενεργούσαν σκόπιμα σαν να ήσαν μαθητές αυτής της "Σομαλής Μάγισσας". Η ταυτότητα του δράστη διαγράφηκε για να προστατεύσει το είδος της από τις συνέπειες, προστατευμένη από τη δικαιοσύνη εξαιτίας της ψυχικής της υγείας. Ενώ εσείς, εγκαταλελειμμένη από το κράτος, μια μητέρα χωρίς το παιδί της, δεν έχετε καμία προστασία.
Γι' αυτό σας λέω την αλήθεια για τον θάνατο της Έμιλι, που βγαίνει κατευθείαν μέσα από την αγωνιώδη καρδιά μου και φτάνει στη δική σας.
Αναρωτιέμαι που είναι όλοι οι άλλοι; Πόσο εύκολο είναι να αφήσουμε το θάνατο της Έμιλι να περάσει απαρατήρητος σε έναν κόσμο όπου η κοινή λογική έχει χαθεί από τον κορονοϊό και οι μόνοι για τους οποίους ανησυχούν οι άλλοι είναι οι ίδιοι τους οι εαυτοί. Ζουν σαν νησιά αυτοί οι άνθρωποι, ενδιαφέρονται μόνο για τα πράγματα που αγγίζουν τις ακτές τους. Υπήρξαν τόσο καλοί πολίτες, πίνοντας το Corona-Kool-Aid που τους έδωσε η κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης, ζώντας με φόβο. Βλέπουν αυτόν τον ιό ως απειλή για όλα τα πράγματα που μπορεί να τους ενοχλούν: την υγεία τους, την οικογένειά τους, την εργασία τους, το σπίτι τους.
Χωρίς ποτέ να αμφισβητούν τα πράγματα που είναι μακριά από την μύτη τους, αυτά που είναι πιο ψηλά, χωρίς ποτέ να αναρωτιόνται τι σόι χώρα έχουμε γίνει έξω από το σπιτάκι μας.
Χωρίς ποτέ να μην κοιτάνε ψηλά για να δουν την αποσύνθεση αυτής της χώρας σε εκείνους που θέλουν να μας βλάψουν.
Βλέπω τους ανθρώπους να σκουπίζουν, να απολυμαίνουν, να φοράνε μάσκες, να κρατούν αποστάσεις, να απομακρύνονται από όμορφα ζευγάρια με σκύλους. Καμία ποσότητα απολυμαντικού χεριών δεν θα τους σώσει από την κατάσταση αυτής της χώρας και από τους ανθρώπους που έχουμε αφήσει μέσα.
Τόσο μεγάλη προσπάθεια να προστατευθούν από έναν αόρατο εχθρό. Τόσο μεγάλη προσπάθεια να αγνοήσουν τον ορατό εχθρό που είναι μπροστά στα μάτια τους. Εκείνοι που τρέμουν για τον ιό δεν δείχνουν κανένα φόβο για τα τέρατα που περπατούν ανάμεσά μας και τα προσπερνάνε όλα γρήγορα πειθαρχώντας σε εκείνους που λένε ότι η «ποικιλομορφία είναι η δύναμή μας».
Μιλώ ξεκάθαρα για τη δολοφονία της μικρής Emily σε εσάς, κυρία Jones, γιατί θέλω ακόμα να ακούγεται η ιστορία του κοριτσιού σας. Η ιστορία της Emily δεν αφορά τέρατα, ορατά ή αόρατα, ή κάποια διαταραγμένη Σομαλή με ένα μαχαίρι.
Είναι αυτή η εικόνα του κοριτσιού σας, έξυπνο, χαρούμενο και με ζωντάνια μέσα στο βλέμμα της. Τα μαλλιά της, λαμπερά και καθαρά, οι μικρές της κοτσίδες συνδυάζονται τέλεια για τη φωτογραφία του σχολείου της.
Βλέπουμε το καθαρό άσπρο πουκάμισό της και τη στολή της όλα τακτοποιημένα, γνωρίζοντας ότι πίσω από αυτό βρίσκεται ένα βουνό από άπλυτα ρούχα που πρέπει να καθαριστούν με επιμονή γιατί υπάρχουν σημάδια από μελάνι που δεν θα φύγουν. Είναι η καθημερινότητα της μητέρας: γκρίνια για το πλύσιμο των δοντιών ή το πλύσιμο του προσώπου, ψάχνοντας την χαμένη γραβάτα λίγο πριν φύγετε από το σπίτι.
Αυτή είναι μια εικόνα της αγάπης μιας μητέρας για το παιδί της. Και κανείς δεν μπορεί αυτό να το πάρει.
Δεν ξέρω πόσο μακρύ θα είναι για σας το ταξίδι για να βγείτε πάλι στην επιφάνεια ή πόσο καιρό θα πάρει για να μπορέσει αυτό το βάρος στο στήθος σας να σας αφήσει να αναπνεύσετε, αλλά καθώς θα αγωνίζεστε, να ξέρετε σας παρακαλώ ότι δεν είστε μόνη. Δεν θα σας ξεχάσουμε. Δεν είμαστε όλοι εμμονικοί με την αυτοσυντήρηση, ώστε να φροντίζουμε μόνο για τον εαυτό μας. Τι αξία έχει να είμαστε ασφαλείς στα σπίτια μας εάν η χώρα μας δεν είναι;
Φοβάμαι ότι χρειαζόμαστε λίγη Emily για να μας το θυμίζει. Η Βρετανία θα νικήσει αυτόν τον ιό, αλλά δεν τα κατάφερε στην οικογένειά σας. Η επιβεβλημένη μας μοναξιά θα τελειώσει, και ξέρω ότι η δική σας ποτέ.
Με εκτίμηση,
Katie Hopkins
ΚΟ / από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου