Θαῦμα, τό ἔμβλημα τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Οἱ καιροί προβαίνουν κατάφορτοι ἀπὸ τὸ παρόν. Σαλεύουν ὀλόγυρα καπνοὶ φωτιᾶς ποὺ ἀκόμη δὲν ἕσβυσε, τέφραι καὶ δάφναι, ὑπὸ τήν πνοήν ἀνέμου ἔπους καὶ τραγωδίας, λόγχαι προσφάτων νικῶν λάµπουν ὅρθιαι ὑπὸ τὸν ἥλιον τοῦ ἔαρος. Τά στήθη ἀνατένονται ὑπερήφανα δι᾿ ὅ,τι ἐπετέλεσε χθὲς ἡ ρώμη τῆς γενεᾶς, ἐνῷ ὁ λογισμὸς στέκει βαρὺς ἀπὸ τὴν µέριμναν τῆς αὕριον, -  καὶ οἱ καιροί προχωροῦν κατάφορτοι ἀπὸ τὸ παρόν, μὲ τήν ἀτελεύτητον θεωρίαν τῶν τροπαίων, τῶν θυσιῶν, τῶν δραμάτων. 

 Ὡς τόσον, ἀπὸ τὸ μακρυνὸν βάθος τοῦ χρόνου, ὁ ἦχος ἀπὸ τὰ καρυοφίλια, ἡ κλαγγή ἀπὸ τὰ σπαθιά͵ ὁ πάταγος ἀπὸ τὰς θραυωμένας ἀλύσεις, θὰ φθάση πάλιν σήμερον µέχρι τῶν ἐπιγόνων διὰ νὰ φέρη τὸ μήνυμα τῶν πατέρων, τὸ ἄγγελμα τῆς µεχάλης ἀποφάσεως. 

 Ἡ ἔνδοξος φωνή ἔρχεται τώρα εἰς μία γενεάν ἐξοικειωμένην μέ τὸν ὑπερφυσικὸν ρυθμὸν τῆς Ἱστορίας, διότι ἡ ἴδια ἤθλησεν εἰς στίβους ἡμιθέων καὶ ἕµαθε νὰ μετρᾶ. τὰς πράξεις μέ κανόνας γιγάντων.

Καὶ ὅμως ἑξοικείωσις μέ τήν χειρονομίαν τῶν σκλάβων ποὺ ἑσηκώθησαν, μία ἄοπλη χούφτα, κατέναντι στήν αυτοκρατορία τῶν σουλτάνων, δέν ἐπέρχεται. Ἐπιβάλλει πάντοτε στήν σκέψιν ἐκείνη τήν μαγική λέξιν τήν οποίαν τόσο συχνά ἐπαναλαμβάνει εἰς τήν συγγραφήν του ὁ ἀγαθός Ἡρόδοτος, οἱωνεί ὡς ἔμβλημα τοῦ Ἑλληνισμοῦ :«θῶμα», θαῦμα . 

Ἦτο θαῦμα πράγματι ἐκεῖνο τό ἀγέρωχον λάβαρον πού ἀνέσυρεν ἐξαφνικά ἀπό τήν νύκτα τοῦ μαρτυρίου καί τῆς ταπεινώσεως ὁ Δεσπότης καί τό ἀνεπέτασεν ὑψηλά εἰς τό Μοναστῆρι,μέσα εἰς τό κατάχρυσον ποίημα τοῦ ἔαρος τῆς ἑλληνικῆς μεσημβρίας.

Ἦσαν θαῦμα τά λιγοστά σπαθιά πού ἐβγῆκαν ἀπό τάς θήκας, φτιαγμένα ἀπό τόν σίδηρον τῶν δασμῶν. Καί ἦσαν θαῦμα αἱ ψυχαί,αἰ ὁποῖαι ἀνεδύθησαν ἀπό τόν τάφον τῆς δουλείας, ἡφαίστεια. Καί ὁ ἥλιος ἔλαμπεν ὡς πυρκαϊά καί ἡ γῆ ἀνέδιδεν ἐκ τῶν ἐγκάτων ρίγη καί χυμούς καί παλμόν καί ἡ Φυλή ἐξυπνοῦσε μέ βραχίονας Ἡρακλέους καί ἡ νέα ἡμέρα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀέβαινε ὡς ἀνάστασις ἑνός ἔθνους καί ὡς τροπή τῆς ζωῆς μίας ἡπείρου.

Καί δέν ἤτο μία ἀναλαμπή. Καί δέν ἤτο μία στιγμή. Ἦσαν ἔτη ἐπτά. Οἱ δοῦλοι ἔδωσαν,πέραν ἀπό τήν παροδική ὁρμήν τῆς θυέλλης,τήν ἀπόδειξιν τῆς διαρκείας, τό μάθημα τῆς ἀντοχῆς. Καί ἐγέμισαν τήν γῆν καί τήν θάλασσάν των μέ ἀστραπάς. Καί ὅταν δέν ἔστηναν τρόπαια,ἤγειραν ὁλοκαυτώματα. Καί ὅταν δέν ἐνίκων,ὅμως δέν ὑπετάσσοντο. Και ὅταν ἔβλεπαν τό ἔδαφος νά ἀνασκάπτεται,καί τά δένδρα νά κατακόπτονται καί τά σπίτια νά πυρπολοῦνται, καί εἰς τήν ὁλόμαυρην ῥάχην νά μήν μένῃ οὔτε τό «λίγο χορτάρι» τοῦ ὕμνου. - αὐτοί δέν ἀπεθαρρύνοντο καί τό ὕστερο καρυοφίλι πού ἀπελείπετο ἐξεικολούθει νά βάλλει καί τά σπαθιά νά πολεμοῦν. Καί τά στήθη νά πάλλουν μέ σεισμόν θυμοῦ. 

Ἁγία φυλή τῶν ἡρώων καί τῶν μαρτύρων, πού ἐπί τρεῖς χιιετίας σοῦ ἔταξεν ἡ μοῖρα ὡς καθημερινόν νόμον τά μεγάλα ἔργα,εἰς τους κρισίμους δρόμους τῆς ἱστορίας, ποτέ τήν ἀνάπαυσιν, ποτέ τήν ἀσφάλειαν τοῦ θεατοῦ, πάντοτε τήν ἔνδοξον ἀλλά τόσον σκληράν ἀποστολήν τοῦ πρωτοπόρου καί τοῦ πρωταθλητοῦ ! ... Φυλή ἀπίστευτος πού ἀνανεώνεται αἰωνίως εἰς τήν κἀμινον καί ἐξέρχεται ὡς ὁ καθαρός χρυσός ἀπό τό θυσιαστήριον ! ...

Θά φθάσῃ σήμερα τό μήνυμα τῆς Λαύρας  εἰς ἐπιγόνους ἀξίους,οἱ ὁποῖοι ἡμποροῦν νά τό πιστεύσουν. Διότι τό ἐπανέλαβον. Καί αἱ σημαῖαι πού θά ὑποκλιθοῦν διά νά χαιρετίσουν τό λάβαρον εἶναι πλήρεις ἀπό διεμβολάς δόξης ἰσοϋψοῦς. Καί οἱ στρατιῶται, πού θά κάμουν τόπον διά νά διαβοῦν αἱ σκιαί τῶν μακρυνῶν ἡρώων,ἔχουν εἰς τά ὅπλα τάς ἱεράς δάφνας τάς ὁποίας ὁ χρόνος ὁ χρόνος ἅπας οὐδέποτε θά μαράνῃ. Τέτοιοι διάδοχοι εἶναι φυσικόν ὅτι εἶχαν αὐτούς τούς πατέρας.

Θά δονήσῃ σήμερον,μέ τό χρμόσυνον ἑωθινόν,τόν καθαρόν ἀέρα τοῦ Μαρτίου ἡ φωνή τοῦ Εἴκοσι Ἕνα, γνώριμος. Ὡ κέντρισμα θάρους ἐάν ἐχρειάζετο. Ὡς ὑπόμνησις πρό παντός τῆς ἀλύτου συνεχείας ἑνός ἔθνους θαυμάτων, προωρισμένου νά πετᾷ εἰς τάς κορυφάς, καί τό ὁποῖον κατεβαίνει κάποτε εἰς τά τάρταρα μόνον διά νά ξαποστάσῃ. 

Κατέβη εἰς τα τάρταρα κι᾿ἐχθές ὁ Ἑλληνισμός. Ἡ εὐχή τῶν ἐνδὀξων πατέρων ἄς ἀναγγείλει σήμερον τάς νέας κορυφάς.   

Β. 

(ἐφημερίς " ΕΜΠΡΟΣ", 25 Μαρτίου 1950 , ἀπό ἐδῶ, καί ἡ φωτό ἐδῶ)

Νά διευκρινίσουμε πώς αὐτό πού σημειώνει ὡς « κάθοδον εἰς τά τάρταρα τοῦ Ἑλληνισμοῦ», ὁ χρονογράφος, εἶναι τά γεγονότα τῆς ἐποχῆς. Συγκεκριμένα ἀφοροῦσε τήν κυβέρνησιν τοῦ Σοφοκλῆ Βενιζέλου, τό κόμμα τοῦ ὁποίου ἄν καί 2ο στίς ἐκλογές πού διεξήχθησαν,  σχημάτησε κυβέρνησιν μετά τήν στήριξιν δύο κομμάτων ( Λαϊκό Κόμμα καί τοῦ Ἐθνικοῦ Ἑνωτικοῦ Κόμματος ). Ὅμως δέν εἶχε καμμία τύχη ἀφοῦ λίγες ἡμέρες μετά, στίς 15 Ἀπριλίου, διελύθη ὅταν δέν κατάφερε νά λάβῃ τήν ψῆφο ἐμπιστοσύνης στήν Βουλή. 

Ἡ οὐσία γιά τήν δημοσίευσιν τοῦ παραπάνω χρονογραφήματος δέν ἦταν ἁπλῶς πρός τιμήν τῆς μεγάλης ἐπετείου πού ἔρχεται,ἀλλά πρῶτον γιά νά ἀντιληφθοῦμε τήν διαφορά τοῦ ἤθους στήν γραφή καί τόν λόγον,τήν ὑπέροχη γλῶσσα τοῦ συγγραφέως κάτι πού προσδίδει τόν σεβασμόν πρός τό ἀναγνωστικό κοινόν. 

Δεύτερον τήν πραγματική καί οὐσιαστική ὑπερηφάνεια τῆς καταγωγῆς ἀλλά πρωτίστως τόν σεβασμό στήν Ἰστορία καί τούς ἥρωες. 

Τέλος ἐάν κανείς ὅλα αὐτά τά συνθέσῃ ὡς σύνολο καί τό θέσει σ᾿ἀντιπαράθεσιν πρός τό σήμερα, αὐτό πού ἄνευ οὐδεμίας ἀμφιβολίας θά διαπιστώσῃ εἶναι πώς ἡ κατάβασις στά τάρταρα, τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καθώς ἔχει περάσει μισός αἰῶνας ἀπό τήν πτώσιν, προφανῶς ἀποδεικνύει ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίς  νά ξανάβρη ὁ Ἑλληνισμός τίς «νέες κορυφές». 

Ἤ ἀλλιῶς χάσαμε τό ἔμβλημα τοῦ θαύματος...

Ἡ Πελασγική