Μετανοίας καιρός καί δεήσεως ὥρα ...

 Ἡ Σαρακοστή 

Ἡ πρὸ τοῦ Πάσχα περίοδος ποὺ διερχόμαστε γεννᾷ ἢ θὰ πρέπῃ νὰ γεννᾷ κάποια ἰδιαίτερα συναισθήματα μέσα μας. Ἡ ὡραιότατη καὶ κατανυκτικὴ ὑμνογραφία αὐτῆς τῆς περιόδου, οἱ πολλὲς λατρευτικὲς εὐκαιρίες, ἡ σαρακοστιανὴ νηστεία θέλουν νὰ μᾶς συγκεντρώσουν. Νὰ σκύψουμε μέσα μας, νὰ προβληματιστοῦμε, νὰ προβοῦμε σὲ ἕναν αὐτοέλεγχο πρὸς εἰλικρινῆ μετάνοια. 

Ὁ πολὺς κόσμος ἀγνοεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ προσεγγίσῃ τὸ νόημα τῶν ἡμερῶν αὐτών, συνεχίζοντας τὴ μονότονη ζωή του. 

Ἐνῶ λέει πὼς ἡ ζωὴ τὸν κουράζει, δὲν κάνει οὔτε βῆμα γιὰ μιὰ οὐσιαστικὴ ἀλλαγή. 

Δίαιτα αὐστηρὴ κάνει, ἀλλὰ νηστεία δὲν κάνει. 

Στὸν ψυχολόγο πηγαίνει, στὴν τηλεόραση κάθεται ὧρες, ἀλλὰ στὸν ἐξομολόγο δὲν πηγαίνει, οὔτε στὴν ἐκκλησία. 

Δὲν θέλει ὁ ἄνθρωπος σήμερα νὰ δώσῃ κάτι, μόνο νὰ πάρῃ, δίχως μόχθο καὶ καμία προσωπικὴ θυσία. Φοβάται νὰ δῇ κατάματα τὸν ἑαυτό του. Συστηματικὰ τὸν ἀποφεύγει. Ἀγωνιᾷ στὸ ἐσωτερικὸ κενό του. 

Ἡ Σαρακοστὴ λειτουργεῖ σὰν ἀκτινογραφικὸ μηχάνημα, σὰν φωτογραφικὴ μηχανή, σὰν καθρέφτης. Κατὰ κάποιο τρόπο τὴ θεωροῦμε ἀποκρουστική, γιατί θὰ ἀποκαλύψῃ τὴν κρυφὴ πραγματικότητά μας. 

Τὸ πνεῦμα τῆς καταναλώσεως, τῆς εὐκολίας, τοῦ ἀταπείνωτου φρονήματος δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ πολλὰ περιττὰ ποὺ ἔχει γεμίσει ἡ ζωή του. Ἡ Σαρακοστὴ εἶναι μιὰ παρέκκλιση καὶ μιὰ εὐκαιρία γιὰ μεταμόρφωση. Μιὰ εὐχὴ ποὺ λέγεται στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ὅλης αὐτῆς τῆς περιόδου πεντακόσιες φορές, τοῦ ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, λέει νὰ ἀφήσουμε τὸ πνεῦμα τῆς ἀργίας, τῆς περιέργειας, τῆς φιλαρχίας καὶ τῆς ἀργοσχολίας καὶ νὰ ἀποκτήσουμε σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ὑπομονὴ καὶ ἀγάπη. Ἡ ὡραία καὶ μεστὴ αὐτὴ προσευχὴ καταλήγει ζητῶντας ἀπὸ τὸν Θεό: «Δώρησαί μοὶ τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου». Νὰ ἀφήσουμε, δηλαδή, τὸ κουτσομπολιό, τὴν ἑτεροπαρατήρηση, τὴ συνεχῆ αὐστηρὴ κριτική, καὶ νὰ στραφοῦμε ἐντός μας, διορθώνοντας τὰ σφάλματά μας. 

Ἡ Σαρακοστὴ θέλει νὰ μᾶς αὐτοσυγκεντρώσῃ καὶ νὰ συνδράμῃ στὴ θεραπεία μας ἀπὸ πνευματικὰ νοσήματα, ποὺ μᾶς σκοτίζουν τόν νοῦ, μᾶς δυσκολεύουν καὶ στενοχωροῦν τὴ ζωή μας. 

Ἂν καταφέρουμε ἕναν βαθμὸ αὐτογνωσίας καὶ μετανοίας, τότε ἡ Σαρακοστὴ δὲν θὰ εἶναι μιὰ σκυθρωπὴ καὶ στεῖρα περίοδος, ἀλλὰ ἕνας σταθμός, ποὺ δὲν θὰ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ καθηκοντολογικὲς ὑποχρεώσεις, ἀλλὰ ἕνα μαλάκωμα τῆς πέτρινης καρδιᾶς μας, ποὺ θὰ ὁδηγήσῃ σὲ φιλαδελφεία καὶ φιλοθεία. 

Ὁ πολὺς ὀρθολογισμὸς τῶν δύσκολων καιρῶν θέλει νὰ μᾶς ἀπομακρύνῃ μακριὰ κάθε μυστικισμό, ἡσυχασμό, μυστήριο ἱερό, ὑπέρλογο καὶ μεταφυσικό. Τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἀπομακρύνσεως ἔχουν γίνει φανερά. Μελαγχολία καὶ ἀπελπισία ἐπικρατοῦν, ποὺ θλίβουν τοὺς πολλούς. Ὡρίμασε ὁ καιρὸς γιὰ μιὰ ἐκ βαθέων παραδοχὴ τῆς ἀποστασίας καὶ μιὰ ἐπιστροφὴ στὸ λίκνο τῆς σταυρωμένης ἀγάπης. 

Τὴ Σαρακοστὴ συχνὰ συμβαίνουν πειρασμοί, δοκιμασίες, σκάνδαλα καὶ πτώσεις. 

Εἶναι γιὰ νὰ μᾶς ὡριμάσουν περισσότερο, νὰ μᾶς ἰσορροπήσουν καὶ νὰ μᾶς φρονηματίσουν. Ἡ ζωὴ τῶν χριστιανῶν, ἂς μὴ τὸ λησμονᾶμε ποτέ, εἶναι σταυρική. Δίχως σταύρωση δὲν ἔρχεται ἀνάσταση. 

Ἡ Σαρακοστὴ εἶναι μιὰ ὡραία καὶ καλὴ προετοιμασία, ἕνας διάδρομος ἡμίφωτος, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ φωτεινὸ σαλόνι. Τὰ πόδια τῆς Σαρακοστῆς εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία. Προσευχὴ καὶ νηστεία δίχως ταπείνωση καὶ ἀγάπη δὲν ἔχουν κανέναν καρπό. Νηστεία καὶ προσευχὴ θέλουν νὰ μετριάσουν τὸν πολὺ ἐγωισμό μας. 

Ἂς μὴ χάσουμε τὴν εὐκαιρία καὶ αὐτῆς τῆς Σαρακοστῆς, καθὼς πλησιάζει στὴ δύση της. Μέσα στὴν Ἐκκλησία τὰ προβλήματα βρίσκουν λύση. Ὁ παγερὸς χειμῶνας φέρνει τὴν ἄνοιξη. Τὸ Τριώδιο τὸ ἀκολουθεῖ τὸ Πεντηκοστάριο. Ἡ συννεφιὰ ποτὲ δὲν εἶναι μόνιμη. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν ἡ λιακάδα εἶναι πιὸ ὡραία. Τώρα, ὅπως λέει ἕνα ὑπέροχο τροπάριο, εἶναι «μετανοίας καιρὸς καὶ δεήσεως ὥρα» 

† μοναχός Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης 

( Τό διαβάσαμε στό : psigmataorthodoxias ) φωτό 1, 2 

Καλή Σαρακοστή  !  

Ἡ Πελασγική