«Ὅταν ἡ πολιτική εἰσβάλει στά πεδία τῆς Ἱστορίας μόνη χαμένη ἡ Ἱστορία »

Ο καθηγητής Δημήτρης Μιχαλόπουλος  για τον Μιαούλ και το Λαθρεμπόριο των Υδραίων και το δήθεν σπάσιμο του αποκλεισμού της Γαλλίας . (Από τον Πρόλογο του βιβλίου «Η Επανάσταση των Φιλογενών»)

Αντίθετα με ό,τι γενικώς πιστεύεται, το πεδίο της Επιστήμης καθόλου δεν είναι ανθόσπαρτο – ειδικά σε θέματα Ιστορίας. Και τούτο, διότι η εντύπωση που επικρατεί για το παρελθόν ασκεί καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του παρόντος και, φυσικά, στη διαμόρφωση του μέλλοντος. Κατά συνέπεια -και σε διαμετρική αντίθεση με τα διδάγματα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου- η Πολιτική συχνά αφήνεται να εισβάλει στα πεδία της Ιστορίας: Από τη διένεξη που αναποφεύκτως προκύπτει συνήθως βγαίνει χαμένη η δεύτερη και σπανίως η πρώτη. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Δεδομένου ότι βάση της Ιστορίας αποτελεί η γνώση των γεγονότων και η επιτυχής αξιολόγησή τους, επανειλημμένως παρατηρείται ότι εκείνοι που έχουν ως κίνητρο,αποκλειστικώς,το πάθος για την έρευνα αποδεικνύονται πολύ περισσότερο ρηξικέλευθοι από όσο οι επαγγελματίες. 

Αυτό, βέβαια, ισχύει για όλες τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Την Τροία και τις Μυκήνες τις βρήκε ο Σλήμαν, ενώ τη Δωδώνη την ανέσκαψε ο Καραπάνος. Κανένας τους δεν ήταν επαγγελματίας αρχαιολόγος ούτε, πολύ περισσότερο, «ειδικός». 

Το εναργέστερο παράδειγμα όμως παραμένει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο οποίος – αυτό πόσοι το έχουνε συνειδητοποιήσει; - ούτε Γυμνάσιο καλά-καλά δεν είχε βγάλει. Και άλλοι ακόμα πολλοί – στον «κόσμο όλο».

 Αυτά χρειάζεται όχι μόνο να αναφερθούν, αλλά να τονιστούν. Και τούτο, διότι ο Σπύρος Χατζάρας δίνει συνέχεια σε αυτήν τη λαμπερή παράδοση των ευφυών εραστών της έρευνας του παρελθόντος, βγάζοντας από τη Νεότερη Ιστορία μας τον ρύπο που σε αυτήν επισώρευσαν πολιτικές σκοπιμότητες αιώνων. 

Το ανά χείρας έργο του αποτελεί οδυνηρό αλλά σωτήριο γκρέμισμα μύθων, που, αφού σκίασαν την παιδική ηλικία πολλών γενεών, τώρα πάνε να πλακώσουν ακόμα και τη ζωή μας. 

Πόσοι και πόσοι δεν μεγάλωσαν οικτίροντας τους εαυτούς τους, επειδή δεν τους ήτανε πάντοτε δυνατό να φερθούν όπως ο Μιαούλης στον Νέλσωνα; 

«Ξέρεις ότι έχω μπλόκο σ’αυτά τα νερά;» / «Το ξέρω» / «Γιατί μου σπας τον αποκλεισμό;» / «Για το κέρδος» / «Τι θάκανες, αν ήμουνα στη θέση σου;» / «Θα σε κρεμούσα» / «Καλά. Είσ’ ελεύθερος. Φεύγα». 
Καθώς περνάγανε, βέβαια, τα χρόνια, γινόταν σαφές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά -δεν «κόλλαγε», όπως λένε και οι νεότεροί μας. 

Το «Μιαούλης» πρώτα - πρώτα είναι όνομα αραβικό ,(όπως και πολλά άλλα, όπως το τοπωνύμιο Αλαμάνα π.χ.), παρατσούκλι, με άλλα λόγια, το οποίο αντικατέστησε το αρχικό Μπούκας, που στη συνέχεια είχε «ευπρεπιστεί» σε Βώκος. 

Ο Μπούκας / Βώκος / Μιαούλης (Μιαούλ όπως τον λέει και τον ξαναλέει με εμφανές αλλά δικαιολογημένο πάθος ο Σπύρος Χατζάρας) στάθηκε, με την κουμπούρα στο χέρι, φρουρός αδιάλλακτος της οθωμανικής σημαίας, στο λιμάνι της Ύδρας, καθώς οι Ρώσοι προσπαθούσανε να ξεσηκώσουν τους Χριστιανούς του Αρχιπελάγους. Εξυπακούεται, παράλληλα, ότι η φάση με τον Νέλσωνα υπήρξε τελείως στημένη: 
Εάν το επεισόδιο περιέχει .σπέρματα αληθείας”, τότε ο Βρεταννός ναύαρχος ήτανε «μιλημένος» και για αυτό τον άφησε. 

Το κυριότερο όμως υπήρξε πως ο Μιαούλης, μεγαλωμένος σε οικογένεια διαλυμένη, καθώς ο πατέρας του είχε παντρευτεί πολλές φορές, ήτανε άνθρωπος ψυχρός και χωρίς αισθήματα - γνήσιος πλουτοκράτης. 

«Ἑλλάς I» ἡ  φρεγάτα πού ἔκαψε ὁ Μιαούλης 

Ήξερε πολύ καλά τον ρόλο της Αγγλίας στα ελληνικά πράγματα και κράτησε απαρέγκλιτα τη γραμμή που του εχάρασσαν οι «προϊστάμενοί» του. 

Να γιατί κατέστρεψε το καλλίτερο πλοίο του Ελληνικού Στόλου στον δίαυλο του Πόρου το 1831. 
Όχι, βέβαια, λόγω «προγονικών ελαττωμάτων της ελληνικής φυλής» όπως οι αφελείς – ή, μάλλον, αμαθείς - ακόμα θέλουνε να πιστεύουν, αλλά διότι αυτές ήτανε οι επιταγές του Λονδίνου. 

Ο Καποδίστριας, πραγματικός άγιος της Ελληνικής Ιστορίας, ήθελε μια Ελλάδα ανεξάρτητη. Αυτό δεν άρεσε στους Βρεταννούς ιθύνοντες, που, επιπλέον, φοβόντουσαν ότι ο Κυβερνήτης θα διευκόλυνε την κάθοδο των Ρώσων στα νερά της Μεσογείου. Έπρεπε, κατά συνέπεια, να δρομολογηθεί η δολοφονία του και, επιπλέον, η Ελλάδα να μη αφεθεί ποτέ να γίνει υπολογίσιμη θαλάσσια δύναμη. Να η βάση της πολιτικής που ασκείται μέχρι σήμερα:

 «Η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική ή αγγλική. Ρωσική δεν μπορεί να είναι, άρα θα είναι αγγλική». Αυτά -κυνικώς αλλά σαφέστατα- εξήγησε στον Όθωνα, Βρεταννός διπλωμάτης διαπιστευμένος στην Αθήνα, μόλις ξέσπασε ο Κριμαϊκός πόλεμος. 
Και άλλος, επίσης Βρεταννός, ευφραδώς είχε τονίσει πως, για να επιτευχθεί αυτό, οι πληθυσμοί της Ελλάδας έπρεπε «να γίνουν μικρόψυχοι σαν τους λαούς του Ινδοστάν».
-----------------------------

Ο καθηγητής Δημήτρης Μιχαλόπουλος ήταν ο μόνος ενδεδειγμένος για να ηγηθεί του Ελλάδα -2021. Αλλά η «ανάλγητη» και «αργυρώνητη» ΨωριΑλίτ  διάλεξε τους Λιάκους.

Σπυρίδων Χατζάρας

Μπολσεβίκοι καί κομμούνια ἀναλαμβάνουν τήν ἐπέτειον γιά τά 200 χρόνια τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821 !

«Για τον Ιωάννη Καποδίστρια, τα πρώτα δημοκρατικά και φιλελεύθερα συντάγματα αποτελούν “ξυράφι στα χέρια μικρού παιδιού”...Καθώς λοιπόν θεωρεί ιδιαίτερα επικίνδυνο ξυράφι το Σύνταγμα της Τροιζήνας, το αναστέλλει & κηρύσσει ουσιαστικά δικτατορία. Αυτό είναι το τέλος της Πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Όμως οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι Έλληνες δεν το έβαλαν κάτω....Με αγώνες & αίμα κατόρθωσαν το 1844 να κάνουν την Ελλάδα το πρώτο κράτος στον κόσμο που καθιερώνει την καθολική ψηφοφορία των ανδρών & το 1864 μία από τις πρώτες φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης»

Νά, γιατί ἡ πολιτικάντικη ἑλλαδική ἐξουσία διάλεξε τούς ...Λιάκους ! 

Καί διότι,πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσε νά ἐπιτύχῃ τά βρωμερά της σχέδια στά ὁποῖα ἡ Ἑλλάς,προφανῶς, θά εἶναι ἀποῦσα...

«Στην Ελλάδα που ονειρευόμαστε, αυτήν του 2021 και μετά, οι διαφορετικές προτιμήσεις δεν είναι αιτία πολέμου. Ο Κοραής στα σχόλιά του για το Σύνταγμα της Ελλάδας έλεγε: “Δεν με ενδιαφέρει σε ποιον θεό πιστεύει ο καπετάνιος, αρκεί να οδηγεί με ασφάλεια το καράβι”»
Γιάννα Δασκαλάκη-Παρθένη-Ἀγγελοπούλου,ἐπικεφαλής τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν Παλιγγενεσία τοῦ 1821

Ὅσο πάει ὅλο καί χειρώτερο γίνεται...

Ἔτσι λοιπόν ἀποδεικνύεται περιτράνως τό ῥηθέν ὑπό τοῦ Κωνσταντίνου Παπαρρηγοπούλου : 
η Πολιτική συχνά αφήνεται να εισβάλει στα πεδία της Ιστορίας: Από τη διένεξη που αναποφεύκτως προκύπτει συνήθως βγαίνει χαμένη η δεύτερη και σπανίως η πρώτη. 

Κι᾿ἐφ ὄσον ἡ Ἱστορία ἐνός Ἔθνους ἀποτελεῖ τήν σφραγίδα τῆς ὑπάρξεώς του,ἀφανισθείσης τῆς σφραγίδος ἀφανίσεται καί αὐτό... ! 

Υ.Γ. Τά βήματα τοῦ πατέρα του ἀκολούθησε κι᾿ὁ Ἀνδρέας Βῶκος ἤ Μιαούλης,κάνοντας 3 γάμους. Ἤξεραν αὐτοί γιά ποιόν λόγο τό ἔκαναν. Ὅσο πιό πολλούς δεσμούς δημιουργεῖς μέ οἰκογένειες (ὄχι ὅποιες κι᾿ὅποιες) τόσο μεγαλύτερη δύναμιν ἀποκτᾷς,μέσῳ τοῦ πλήθους τῶν συγγενῶν. Κάτι σάν τίς ψήφους σήμερα. Πῶς λένε οἱ πολυπληθεῖς οἰκογένειες : ξέρεις πόσες ψήφους ἔχουμε ἐμεῖς ὡς οἰκογένεια ! 

Ἡ Πελασγική