Ῥουμανία 1948. Ἑλληνόπουλα ξυπόλητα σέ στραόπεδον «φιλοξενίας» τοῦ ΚΚΕ,φωτογραφίζονται ἀπό Γάλλο φωτογράφο
Στὸ μικρὸ ἀπόσπασμα ποὺ ἀκολουθεῖ, ἡ μικρὴ Εἰρήνη Δαμοπούλου ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο Καστοριᾶς, ὅμηρος τῶν κομμουνιστῶν (μαζὺ μὲ τὴν μητέρα της καὶ τὸν ἀκόμη μικρότερο ἀδελφό της) στὴν Κοινότητα τοῦ ΚΚΕ, ὑπὸ τὸν Κώώστα Λουλέ, στὴν Φλωρίκα τῆς Ῥουμανίας, ἐξιστορεῖ πότε ἐγίνετο ὁ ἐορτασμὸς τῆς 25ης Μαρτίου καὶ πῶς τοὺς προέβαλαν τὸν θάνατο τοῦ Στάλιν καὶ τοῦ Νίκου Μπελογιάννη.
Δημιουργία «Σλαυομακεδόνων» ἀπὸ τὸ παιδομάζωμα τοῦ ΚΚΕ
Χωρὶς δικά μου σχόλια, ἄλλο ἀπὸ τὸ ὅ,τι ἐνῶ ὁ Λουλὲς ἔγινε βουλευτὴς ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα, πέθανε πρὶν νὰ προλάβῃ νὰ τιμήσῃ στὴν πατρίδα τὸν Στάλιν καὶ τὸν Μπελογιάννη.
Ἄφησε αὐτὴ τὴν τιμὴ σὲ ἄλλους ……
 |
| φωτό |
Στὰ 1953 ἄρχισαν νὰ μᾶς ὀργανώνουν πολιτικὰ πιὸ σοβαρά. Ἔπρεπε νὰ φορᾶμε στὸ σχολεῖο κόκκινες γραβάτες. Σχηματίσαμε ὀργανώσεις, κάτι σὰν τοὺς προσκόπους τῆς Ἑλλάδος. Κάναμε συγκεντρώσεις, ὅπου μᾶς γινόταν πολιτικὴ καθοδήγησις. Ἐκείνην τὴν χρονιὰ κάναμε καὶ τὴν πρώτη παρέλαση γιὰ τὴν 25η Μαρτίου. Βέβαια, ἡ διαφορὰ ἦταν ὅτι ἡ παρέλασις ἐπραγματοποιήθη στὶς 30 Μαρτίου. Ὅπως ἔγινε γνωστό, ἡ ἀλλαγὴ στὴν ἡμερομηνία ἔγινε γιὰ νὰ μὴν συμπέσῃ ἡ παρέλασις μὲ τὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ!! Ὁ Θεός, ὁ Χριστός, ποὺ μᾶς ἔλεγαν οἱ παπάδες στὴν Πατρίδα, ὑπάρχει μόνον στὸ χαρτί, εἶναι εἴδωλο, μᾶς ἔλεγαν οἱ κομμουνιστὲς διαφωτιστές μας.
Δὲν τὸν ἔχει δεῖ ποτὲ κάποιος.
Ἐνῶ ὁ πατέρας μας ὁ Στάλιν, ποὺ εἶναι ὁ δικός μας ὁ Θεός, εἶναι πραγματικός.
Αὐτὸς μᾶς φροντίζει ὅλους.
Μιἂν ἡμέρα ἕνας μαθητής, λίγο μεγαλύτερος ἀπὸ ἐμέναν, ὁ Βαγγέλης Γκόνης ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, λέει στὸν δάσκαλο:
«Σύντροφε μᾶς λέτε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι πραγματικός, διότι τὸν ἔχουμε δεῖ μόνον σὲ χαρτί.
Ἀλλὰ καὶ τὸν Στάλιν, συναγωνιστή, στὸ χαρτὶ τὸν βλέπουμε!!!
Ποιά ἡ διαφορά;»
«Γκόνη, εἶσαι σκουλῆκι τῆς ἀντιδράσεως!
Τὸν Στάλιν τὸν εἶδαν τόσοι καὶ τόσοι!
Ἐσὺ δὲν τὸν εἶδες γιατὶ δὲν εἶσαι ἄξιος γιὰ νὰ τὸν δῇς!
Οὔτε τὸν εἶδες, οὔτε πρόκειται νὰ τὸν δῇς ποτέ σου!»
Ὁ δάσκαλος ἦταν τόσο ἀγριεμένος ὅταν τὰ ἔλεγε αὐτά, ποὺ ὁ Βαγγέλης φοβήθηκε πάρα πολύ.
Σηκώθηκε, ἄνοιξε τὸ παράθυρο, πήδησε ἔξω, καὶ ἔφυγε νὰ κρυφθῇ!!!
Μάλιστα, μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ συμβάν, ὁ Βαγγέλης οὐδέποτε γύρισε στὸ σχολεῖο.
Ὁ Θάνατος τοῦ Στάλιν
Ὅταν πέθανε ὁ Στάλιν –νομίζω ὅτι ἦταν στὰ 1953- ὅλα σταμάτησαν στὸ σχολεῖο καὶ τὴν Κοινότητα τοῦ ΚΚΕ στὴν Φλωρίκα. Οἱ ὑπεύθυνοι συμπεριφέρονταν σὰν νὰ μᾶς εἶχε βρῆ ἡ μεγαλυτέρα συμφορά. Οἱ δάσκαλοι τοῦ σχολείου μόλις ἔμαθαν γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Στάλιν μᾶς σχόλασαν ἀμέσως. Πρὶν ὅμως μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸ σχολεῖο φόρεσαν σὲ ὅλους μας ἀπὸ ἕνα μαῦρο περιβραχιόνιο.
Καθὼς γυρίζουμε στὸ δωμάτιό μας, γιὰ ἀτυχία μας, ἡ μητέρα μας ἦταν καὶ αὐτὴ ἐκεῖ.
«Γιατί φύγατε ἀπό τό σχολεῖο;», μᾶς ἐρωτᾶ.
«Τί εἶναι αὐτά πού φορᾶτε;»
«Πέθανε ὁ Πατερούλης μας ὁ Στάλιν!» Προλαβαίνει καὶ τῆς ἀπαντᾶ ὁ μικρὸς ἀδελφός μου.
«Ἃ ψόφησε τὸ σκυλί», λέει ἡ μητέρα μου.
Τότε ὁ μικρὸς ἀδελφός μου γίνεται ἔξαλλος.
Ἀνοίγει τὸ παράθυρο τοῦ δωματίου μας καὶ ἀρχίζει νὰ φωνάζῃ:
«Ἀκοῦστε, ἀκοῦστε τὶ εἶπε ἡ μάννα μου! Τὸν Πατερούλη μας τὸν Στάλιν, ἡ φασίστρια, τὸν εἶπε σκυλί! Σκοτῶστε την! Εἶναι φασίστρια! Δὲν τὴν θέλω γιὰ μάννα μου!»
Ἀκούγοντας ἐγὼ τὶς φωνὲς τοῦ μικροῦ ἀδελφοῦ μου, εἴχα τελείως τρομοκρατηθῆ.
«Ποιός θά τόν ἀκούση», σκέφθηκα, «καί τί μπλεξίματα θά ἔχη πάλι ἡ μητέρα μου;»
Κλαίγοντας, καὶ παρακαλώντας, ἔπεισα τελικὰ τὸν ἀδελφό μου νὰ σταματήσῃ νὰ φωνάζῃ.
Σὰν μεγαλυτέρα ποὺ ἤμουν φοβόμουν πραγματικὰ ὅτι θὰ ἔπαιρναν πάλι στὴν ἀπομόνωση τὴν μητέρα μου σὰν «ἀντιδραστική».
Τὸ πένθος στὸ σχολεῖο καὶ τὴν Κοινότητα γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Στάλιν κράτησε ἕξι μῆνες.
Μὰς χόρτασαν ἀπὸ ὁμιλίες καὶ μνημόσυνα γιὰ τὸν …Πατερούλη μας τὸν Στάλιν.
Πρέπει νὰ πῶ ὅμως ὅτι παρόμοιο ἦταν τὸ πένθος ποὺ εἶχε κηρυχθῆ στὸ στρατόπεδο καὶ νωρίτερα γιὰ τὸν κομμουνιστὴ Νῖκο Μπελογιάννη. Ὅταν κατεδικάσθη στὴν Ἑλλάδα γιὰ κατασκοπεία κι ἐξετετελέσθη…».
Μπουγᾶς Ἰωάννης
Παλαιοτέρα ἀνάρτησις,ἀπό ἐδῶ, μέ θέμα ἀπό Φιλονόη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου