Νόμος γιά τόν ἀντισημιτισμό. Καί μέ τόν ἀντι-τζεντιλισμό, τί ;

φωτό

 Γράφει ὁ John Derbyshire

Την περασμένη εβδομάδα, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠA  ενέκρινε τον νόμο περί αντισημιτισμού, δίνοντας στο ομοσπονδιακό Υπουργείο Παιδείας την εξουσία να διακόψει τη χρηματοδότηση σε σχο
λεία και κολέγια που ανέχονται τον «Αντισημιτισμό»—όπως ορίζεται στον νόμο.

Από την αναφορά που δίνεται στην Washington Post , φαίνεται ότι ο αντισιωνισμός θα μπορούσε να λογιστεί ως αντισημιτισμός βάσει του νόμου [ Η Βουλή εγκρίνει το νομοσχέδιο για τον αντισημιτισμό σχετικά με καταγγελίες από υποστηρικτές της Πρώτης Τροποποίησης , από την Abigail Hauslohner, 4 Μαΐου 2024]

Αυτά τα πράγματα σύντομα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα. Αντισημιτισμός, αντισιωνισμός: υπάρχει πραγματικά κάποια διαφορά;

Σίγουρα υπάρχει. Ο αντισιωνισμός έχει δύο βασικούς τομείς:

Τον αντισιωνισμό από τους μή εβραίους και τον

Εβραϊκό αντισιωνισμό.

Αυτοί οι δύο κλάδοι υποδιαιρούνται και οι δύο.

Ένας μη εβραίος ( ἄς τόν ποῦμε ἐθνικό ὅπως μεταφράζουν την λέξιν Gentile ) αντισιωνιστής μπορεί να είναι ένας αντισημίτης που δεν του αρέσει να βλέπει τους Εβραίους να βρίσκουν το δρόμο τους σε οτιδήποτε ή μπορεί να μην έχει κανένα θέμα με τους Εβραίους εξ ορισμού —μπορεί να είναι ακόμη και φιλοσημίτης και φίλος του Ισραήλ—αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εμείς, οι Ηνωμένες Πολιτείες, πρέπει να έχουμε οποιαδήποτε επίσημη πολιτική υποστήριξης προς μια μικρή χώρα έξι χιλιάδες μίλια μακριά.

Έτσι, στις 23 Απριλίου, μια εβδομάδα προτού η Βουλή εγκρίνει τον νόμο περί αντισημιτισμού, η Βουλή και η Γερουσία ψήφισαν ένα νομοσχέδιο δαπανών που επιτρέπει, μεταξύ πολλών άλλων,

Περίπου 26 δισεκατομμύρια δολάρια για την υποστήριξη του Ισραήλ και την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους ανθρώπους στη Γάζα. Περίπου 4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτά θα διατεθούν για την αναπλήρωση των συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας του Ισραήλ. Περισσότερα από 9 δισεκατομμύρια δολάρια από το σύνολο θα διατεθούν για ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα εν μέσω του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς.

Ένας αμερικανός εθνικιστής, ακόμη και ένας καλοπροαίρετος του Ισραήλ, θα μπορούσε να το ονομάσει άσκοπη κυβερνητική υπερβολή. Μπορεί να ρωτήσει:

« Δεν υπάρχουν αρκετοί πλούσιοι Εβραίοι στον κόσμο για να κερδίσουν 4 δισεκατομμύρια δολάρια για την άμυνα του Ισραήλ; Και σίγουρα υπάρχουν αρκετοί πλούσιοι Άραβες για να κρατούν τα άτομα της Γάζας που ζουν από επιδόματα, σιτισμένα, ντυμένα και προστατευμένα. Γιατί να εμπλακούν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι; ”

Οι Εβραίοι αντισιωνιστές χωρίζονται σε θρησκευτικούς και κοσμικούς.

Οι θρησκευόμενοι Εβραίοι αντισιωνιστές ανήκουν σε μια αποσπασματική αίρεση του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού που ονομάζεται Neturei Karta . Πιστεύουν ότι αντίκειται στο θέλημα του Θεού να ιδρύσει ένα εβραϊκό κράτος μέχρι να φτάσει ο Μεσσίας — κάτι που, σύμφωνα με αυτούς, μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει. Η Neturei Karta έχει, το ADL μας λέει «μια ισχυρή βάση υποστήριξης στις ΗΠΑ».

Οι κοσμικοί Εβραίοι αντισιωνιστές είναι επίσης πολυάριθμοι, και εκπληκτικά σκληροί στην εχθρότητά τους προς το Ισραήλ. Κάθε φορά που εύχομαι στο Ισραήλ να είναι καλά, λαμβάνω εισερχόμενα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που ξεκινούν με κάτι του τύπου: «Είμαι Εβραίος εθνικά, αλλά …», και μετά πηγαίνω σε μια έντονη ρητορική για την κακία της ισραηλινής κυβέρνησης και αυτών των τρελών εποίκων .

Για την πιο εμπεριστατωμένη έκθεση του κοσμικού εβραϊκού αντισιωνισμού σας παραπέμπω στα δοκίμια του Ron Unz . (Έχω υποθέσει ότι ο Τζορτζ Σόρος είναι μια άλλη περίπτωση, αλλά διαβάζοντας τη σελίδα του στη Wikipedia μόλις τώρα για επιβεβαίωση, δεν είναι καθόλου σαφές.)

Επομένως, πρέπει να γίνουν μερικές λεπτές διακρίσεις. Πώς θα αντιμετωπίζονταν αυτές οι λεπτές διακρίσεις από το ομοσπονδιακό Υπουργείο Παιδείας μας βάσει αυτού του προτεινόμενου νέου νόμου;

Πώς νομίζετε? Πώς αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε περίπλοκο ζήτημα οι καλοβολεμένοι της ομοσπονδιακής γραφειοκρατίας μας ;

Με τόση φινέτσα και στοχαστική σκέψη όπως η παροιμιώδης μαϊμού που προσπαθεί να αποκτήσει οικειότητα με μια μπάλα ποδοσφαίρου, έτσι είναι.

Συγγνώμη: επιστρέφοντας στο νομοσχέδιο κατά του αντισημιτισμού. Φυσικά δεν είναι ακόμη νόμος μέχρι να το ψηφίσει η Γερουσία και να το υπογράψει ο πρόεδρος.

Το να ψηφιστεί είναι το πιό πιθανό αφού: η Βουλή ψήφισε το νομοσχέδιο με ψήφους 320-91. Από την πλειοψηφία των 320, οι 133 ήταν Δημοκρατικοί. Όσον αφορά την υπογραφή του προέδρου, αυτό θα εξαρτηθεί από το πόσο τρομοκρατημένος είναι με τους μουσουλμάνους ψηφοφόρους στο Μίσιγκαν και τη Μινεσότα .

Ποιά είναι η θέση μου σ᾿ αυτό;

Είμαι ενάντια στο νομοσχέδιο για τον αντισημιτισμό. Ως νομοθετικό θέμα, είμαι κατά του αντισημιτισμού.

Ο αντισημιτισμός δεν είναι ωραίος, αλλά είναι κατά ένα τρόπο μια άποψη που είναι βέβαιο πως υπάρχει σε κάποιο επίπεδο σε μια πολυεθνική κοινωνία. 

Και τι γίνεται με τον αντι-τζεντιλισμό; Όταν, πριν από τέσσερις ή πέντε γενιές, μεγάλος αριθμός Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, έφεραν μαζί τους την παλιά εχθρότητα του γκέτο προς τον κτηνώδη, μεθυσμένο γκοϊμ. Μερικά από αυτά επέζησαν μέχρι τη δική μας εποχή στις ταινίες Borat του Sacha Baron Cohen , για παράδειγμα.

Υποκινούμενοι από το κίνημα των Πολιτικών Δικαιωμάτων και τη μεγάλη Επανάσταση της Σκέψης της δεκαετίας του 1960, μέρος αυτού του αντι-τζεντιλισμού μεταμορφώθηκε σε αντι-λευκισμό. Ήταν μια Εβραία, η Susan Sontag ,(αμφιφυλόφιλη, φεμινίστρια- φωτό ἀριστερά)  που μας είπε το 1967 ότι «η λευκή φυλή είναι ο καρκίνος της ανθρώπινης ιστορίας» [ Partisan Review, Winter 1967, σελ. 51-58 ]..

Δεδομένου ότι η Sontag ήταν τόσο λευκή όσο εγώ, τι πρέπει να κάνουμε για τη χρήση της λέξης "λευκό" όπως το σημείωνε ;

Είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι είναι απλώς νωχελική συζήτηση για τον «Εθνικό»;

Και έτσι είναι μέχρι σήμερα. Πριν από λίγες εβδομάδες, όλοι - συμπεριλαμβανομένου του VDARE.com - σχολίαζαν ένα νέο βιβλίο με τίτλο White Rural Rage ( Λευκή ἀγροτικἠ ὀργή ) το οποίο σύμφωνα με το blurb του Amazon προειδοποιεί τους αναγνώστες του για την «υπαρξιακή απειλή» που αποτελούν για τις ΗΠΑ οι θυμωμένοι επαρχιώτες των νοτίων πολιτειών.

Οι δύο συν-συγγραφείς του βιβλίου ονομάζονται… τι; Μπορείτε να μαντέψετε? O'Flanagan και MacGregor; Cholmondely και Featherstonehaugh; Οχι: είναι ο Schaller [ η σελίδα του στο Χ  ] και ο Waldman [ η σελίδα του στο Χ   ].

Α-χα ! 

Αυτό που είναι πραγματικά μια υπαρξιακή απειλή για τις ΗΠΑ είναι η πολιτική Μεγάλης Αντικατάστασης που ασκείται δυναμικά από την τρέχουσα κυβέρνηση. Βασικοί κινητήρες της πολιτικής είναι ο υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας  Alejandro Mayorkas και ο Γενικός Εισαγγελέας Merrick Garland , και οι δύο Εβραίοι.

Είναι πραγματικά τραβηγμένο να βλέπουμε την αντί-λευκότητα ως καταγωγή από τον αντι-τζεντιλισμό του γκέτο;

Η πολύ μεγάλη μου εντύπωση από την έρευνα του τρέχοντος κοινωνικού και πολιτικού θέματος στον δυτικό κόσμο δεν είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα για τα οποία οι νόμοι μας επιτρέπουν να μιλήσουμε, αλλά ότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα για τα οποία δεν πρέπει να μιλήσουμε.

Και πάλι λοιπόν: σχετικά με αυτό το νομοσχέδιο που ψήφισε η Βουλή την περασμένη εβδομάδα, σημειώστε με ως αντίθετο σ᾿αυτό.

Μια υποσημείωση στην έννοια του αντι-τζεντιλισμού :

Πίσω στο 1985, γράφοντας στο National Review , ο αείμνηστος Joe Sobran μας υπενθύμισε ότι όσον αφορά την αρνητικότητα μεταξύ των μειονοτήτων και της πλειοψηφίας σε μια πολυεθνική κοινωνία, η αρνητικότητα μπορεί να πάει αμφίδρομα.

Θα σας δώσω απλώς ένα δείγμα από το άρθρο του—ήταν το εξώφυλλο, που προκλήθηκε από το περιστατικό του Μπέρναρντ Γκέτς , στο οποίο ένας λευκός άνδρας με ένα πιστόλι χωρίς άδεια αντιστάθηκε σε τέσσερις μαύρους ληστές οπλισμένους με κατσαβίδια.

Η τρέχουσα αμερικανική πολιτική γλώσσα, είπε ο Sobran ,

… αφθονεί σε λέξεις για την εχθρότητα του ντόπιου για τον αλλοδαπό, της πλειοψηφίας για τη μειοψηφία, του ευυπόληπτου για τον περιθωριακό , του λευκού για τον μαύρο, του χριστιανού για τον Εβραίο, κ.ο.κ. Έχουμε προκατάληψη, φανατισμό, ρατσισμό, αντισημιτισμό, εθνικισμό, ξενοφοβία , προκατάληψη, διακρίσεις και ούτω καθεξής. Αλλά αυτές οι λέξεις είναι από μόνες τους επιζήμιες: Συνοψίζουν, μονόπλευρα, ένα τεράστιο φάσμα συναισθημάτων και συμπεριφοράς χωρίς να παραδέχονται αμοιβαίες ηθικές πραγματικότητες: την εχθρότητα του Εβραίου για τον Χριστιανό, του μαύρου για τον λευκό, του περιθωριακού για τον ευυπόληπτο, της μειοψηφίας για την πλειοψηφία, του ξένου για τους ντόπιους , το μη φυσιολογικό για το κανονικό…

… Αν μπορούμε να συνοψίσουμε τις χειρότερες στάσεις της μίας πλευράς στον όρο « Νατιβισμός », τότε θα έπρεπε να έχουμε κάποιον τέτοιο όρο όπως «alienism» (και συγγνώμη στο ψυχιατρικό επάγγελμα) για να συνοψίσουμε αυτές της άλλης .

The Natives Are Restless , By Joseph Sobran, National Review , 22 Φεβρουαρίου 1985

(Η λέξη «alienist », θα έπρεπε να εξηγήσω για τους ακροατές που δεν υπήρχαν το 1985, είναι ένας παλιός όρος για το «ψυχίατρος»).

Υπάρχουν και άλλα να ειπωθούν, φυσικά. Υπάρχει, για παράδειγμα, η ισορροπία εξουσίας: Ποιο κόμμα έχει πιο πιθανόν τη δύναμη να σπρώξει το άλλο κόμμα; Φυσικά, είναι αυτός με τους περισσότερους αριθμούς—την πλειοψηφία.

Αυτό δίνει στις μειονότητες μια ηθική αξίωση για τον αλλοτριωτισμό τους που οι πλειοψηφίες δεν μπορούν να διεκδικήσουν για τον εθνικισμό, την ξενοφοβία τους κ.λπ. Αυτός ο ηθικός ισχυρισμός μπορεί στη συνέχεια να δημιουργήσει παράλογες ενοχές στην πλειοψηφία. Θέλω να πω, θα ήταν μόνο λογική ενοχή αν όντως έσπρωχναν τη μειοψηφία.

Κάπου κάτω από αυτόν τον δρόμο υπάρχει μια εξήγηση για εκείνη την πιο περίεργη από όλες τις κοινωνικές παθολογίες, τον λευκό αντιβιτισμό.

Πέρα από όλα αυτά, ο Sobran είχε δίκιο όταν επεσήμανε ότι η εθνοτική αρνητικότητα λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις και χρειάζεται περισσότερο λεξιλόγιο από ό,τι είχε το 1985… ή ακόμα έχει.

Ἀπό : unz.com 

Ἡ Πελασγική